月亮危机
วิกฤติดวงจันทร์
ต้องการสิ่งใดได้สิ่งนั้นอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างไร?
ไม่ใช่แค่จี่กงหนี่เท่านั้น,เหล่าเผ่าหมาป่ามากมาย,ในเวลานี้ต่างก็จ้องมองจงซานด้วยความงงงวย,ช่างเป็นความอหังการที่ไร้ขีดจำกัดนัก! เป็นความบ้าคลั่งที่ยากจะเชื่อลง.
ต้องการสิ่งใดได้สิ่งนั้น?
นี่ยังเรียกว่าของวิเศษอยู่อีกรึ? แม้เจ้าจะเป็นเทียนตี้,สัมผัสของวิเศษมากกว่าเผ่าจิ้งจอกทั่วไป,ทว่าเผ่าจิ้งจอกเองก็หาได้ใช่คนเถื่อน,ที่จะไม่รู้ความอะไรเลย.
เผ่าจิ้งจอกทั้งหมดที่จดจ้องมองจงซานด้วยแววตาแปลกประหลาด.
ซูเหม่ยหนิงที่ไม่เชื่อในความสามารถของผังจักรพรรดิ,ทว่าก็รับมา.
นางที่ถือผังจักรพรรดิเอาไว้ในมือ,จ้องมองอยู่หลายครั้งหลายครา,หากแต่ไม่เห็นความพิเศษใดๆ,นางที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะก้าวบินออกไปจากดาวจือจุ้น.
นางที่บินขึ้นไปประจันหน้ากับเป่าซือบนอวกาศ!
สองจื่อจุ้นกำลังต่อสู้กัน,ด้วยพลังที่มากมายของทั้งสอง,ดาวดาราย่อมไม่สามารถทนพลังของพวกนางได้.
"ผังจักรพรรดิ?
ต้องการสิ่งใดได้สิ่งนั้นอย่างงั้นรึ?"เป๋าซือที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.
ซูเหม่ยหนิงที่เผยท่าทางอักอ่วนอยู่เล็กน้อย.
แผนผังที่ดูใสกระจาง,เป็นลายแผนผังสีขาวที่บิดเป็นเรียวกลม,มีจุดสีดำตรงกลาง,วงแหวนสีขาว,นั้นเป็นเหมือนกับเทือกเขาและแม่น้ำอยู่ด้านใน.
ตามปรกติของวิเศษใดๆ,จำเป็นต้องหลอมผสาน,หลังจากได้ของวิเศษนั้นมาถึงจะสามารถใช้งานได้,ทว่าจงซานเอ่ยกล่าวหมายความว่าอย่างไร?
ไม่จำเป็นต้องหลอมประสานอย่างงั้นรึ?
สรรพสิ่งทั่วหล้า,เพียงแค่เอ่ยปาก,ต้องการสิ่งใดก็จะได้สิ่งนั้น?
สรรพสิ่งทั่วหล้า?
"ซิงซิง?" (星星 ดวงดาว) ซูเหม่ยหนิงที่ลองทดสอบ.
"ฟิ้ว!"ผังจักรพรรดิที่ลอยออกไปในทันที,ก่อนที่จะขยายขนาดความสูงห้าฉือ(0.33m).
ทว่าดวงตาของซูเหม่ยหนิงที่เบิกกว้าง,มองเห็นจุดสีดำในเนินสีขาวในเวลานั้น,มันมีภาพเงาบางอย่างจากพื้นที่ลึกลงไปปรากฏขึ้น.
"วูซซ, วูซซ, วูซซ ............!”
เงาที่ผุดออกมา,ทว่าร่างของมันที่สั่นไหวไปมา,เสียงดังคำรามกึกก้อง,เจ็บปวด,และโหยหวน
เป็นสิ่งมีชีวิตอย่างงั้นรึ?
ทันใดนั้น,ซูเหม่ยหนิงที่ตื่นตระหนกตกใจ,ดวงตากลมโตจดจ้องมองสิ่งมีชีวิตดังกล่าวดวงตาแทบถลนออกมา.
ซิงซิง (猩猩
ลิงอุรังอุตัง) ขนทั่วร่างของมันที่ลุกตั้งชูชัน!
ซูเหม่ยหนิง"..................!”
เป๋าซือที่อยู่ตรงกันข้าง"..................!”
เผ่าจิ้งจอกมามายที่อยู่รอบๆ"..................!”
จี่กงหนี่ ".................!”
"อู้ โฮก!"
ซิงซิงที่กำลังเจ็บปวดทรมานร้องลั่น.
"ตูมมมม!"ซิงซิง(ลิงอุรังอุตัง)
ที่ระเบิดเสียงดัง.
"พลังแห่งกฏของโลกใบนี้,ขับไล่สิ่งมีชีวิตอื่นๆ!"จงซานที่เอ่ยกล่าวออกมา.
จงซานที่เอ่ยกล่าว,ทันใดนั้นเผ่าจิ้งจอกที่ดวงตาสั่นไปมาเผยความประหลาดใจ.
ทว่าซูเหม่ยหนิงที่ร่างกายถึงกับแข็งค้าง,นางที่กุมผังจักรพรรดิเอาไว้,เผยความงงงวย,นั่นคือสิ่งที่นางต้องการก่อนหน้านี้อย่างงั้นรึ?
ซิงซิง?
แล้วใครต้องการซิงซิง(ลิงอุรังอุตัง)กัน?
มาใช้ในการต่อสู้.
"หมายความว่าอย่างไร?"เป๋าซือที่เผยท่าทางจริงจัง.
"ข้าต้องการดาวดวงใหญ่(ซิงเฉิน)!"ซูเหม่ยหนิงที่เอ่ยปากออกมาเสียงดัง.
"ครืนนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ผังจักรพรรดิที่ขยายใหญ่ขึ้นในทันที,มันขยายยืดยาวใหญ่เกินจะกล่าว,บางสิ่งจากในผังจักรพรรดิ,เสียงสายฟ้าที่ดังกึกก้อง,ดวงดาราดวงใหญ่,ดวงดาวที่ใหญ่โต,มันมีขนาดใหญ่โตกว่าดาวจื่อจุ้นก่อนหน้านี้หนึ่งร้อยเท่า.
ดาวดวงยักษ์,ที่ปรากฏขึ้นที่ใต้เท้าของซูเหม่ยหนิง.
จ้องมองดวงดาราขนาดใหญ่,ดวงตาของซูเหม่ยหนิงที่เบิกกว้างกลมโต.
เหล่าเผ่าจิ้งจอกมากมายเวลานี้ตื่นตะลึงจนพูดไม่ออกไปเลย.
ต้องการสิ่งใดได้สิ่งนั้นจริงๆ?
"ชิ!"
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เป่าซือที่โจมตีไปยังดวงดาราดังกล่าว,ก่อนที่จะระเบิดออกมาเสียงดัง.
"ก็แค่ของวิเศษเก็บของ!"เป๋าซือที่กล่าวดูแคลน.
"เพลิงใต้พิภพ!"ซูเหม่ยหนิงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ซูมมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลาเดียวกันก็ปรากฏเพลิงที่พวยพุ่งออกมาจากผังจักรพรรดิพลุ้งพล่านกระจายเผาไหม้ท้องฟ้า,เห็นเป็นเหมือนดังทางช้างเผือก,เสียงดังกึกก้องไปยังทิศทางของเป่าซือ.
"เพลิงหลอมดวงตะวัน!"
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เพลิงหลอมดวงตะวันพวยพุ่งออกไปกลายเป็นสายธาร,รวมตัวปกคลุมผืนฟ้าและปฐพี,ผสานผสานกับเพลิงใต้พิภพพุ่งตรงไปยังเป่าซืออีกครั้ง.
"ปราณกระบี่ธารน้ำแข็ง!"
"ตูมมมมมม!”
ธารกระบี่เหมันตร์ที่พวยพุ่งออกมาราวกับสายน้ำ.
"อุกาบาต!"
เห็นเพียงริ้วแสงที่พุ่งออกมาด้วยความเร็ว,กระแทกเทือกเขาและแม่น้ำของเป่าซือ.
"ฝนอุกกาบาต!"
"ตูมมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~!”
ดวงดารามามายหลายดวงที่ผุดออกมาจากผังจักรพรรดิ,และยังเคลื่อนที่เร็วจนน่าหวาดผวา,พุ่งตรงไปยังแผนผังขุนเขาและแม่น้ำของเป๋าซือกวาดออกไปจนหมด.
"ตูมมมมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนอวกาศ,เกิดระเบิดระงมดังกึกก้องไม่หยุดหย่อน.
ซูเหม่ยหนิงที่อัญเชิญสิ่งของต่างๆที่ใหญ่โตผุดออกมาสิ่งแล้วสิ่งเล่า,ทำให้ผู้คนที่จ้องมองงงวย,จดจ้องมองตะลึงงันสั่นสะท้านไปทั้งใจ.
ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีในโลกหล้าสามารถอัญเชิญมาได้ทั้งหมดเลยรึ?
เป๋าซือเวลานี้ภายในใจที่สั่นไหวตกใจเป็นอย่างมาก,เรื่องนี้,เป็นไปได้อย่างไร?
ยังมีของวิเศษเช่นนี้ในโลกหล้าอย่างงั้นรึ?
ซูโหรวหนิงที่ฮึกเหิม,พร้อมกับอัญเชิญสิ่งของต่างๆมากมาย,ในเวลานั้น,สิ่งของมากมายที่ผุดออกมาจากผังจักรพรรดิ,ยิ่งมีสิ่งของมากมายที่แตกต่างกันพวกพุ่งออกมาไม่หยุด,ทำให้เป๋าซือสังหรใจไม่ดีมากขึ้นเท่านั้น,ยังมีของวิเศษเช่นนี้ในโลกหล้าได้อย่างไร?
เพลิงหลอมตะวัน,เพลิงใต้พิภพ,ธารน้ำแข็ง,มันจะออกมาจากของวิเศษชิ้นเดียวกันได้อย่างไร?
"ตูมมมมมมมม!"
เป๋าซือที่จ้องมองด้วยสายตาประหลาดใจลังเลไปยังผังจักรพรรดิ,แน่นอน,ก่อนหน้านี้เป๋าซือที่คิดว่ามันเป็นเพียงของวิเศษที่ใช้เก็บสิ่งของ,ทว่ามันกลับมีมากมายเกินขีดจำกัดที่นางคาดเอาไว้ไปหมา.
บางทีซูโหรวหนิงที่ฮึกเหิมประหลาดใจไม่หยุด,ยิ่งใช้ยิ่งทำให้นางตื่นเต้น.
"ข้าต้องการดวงจันทราของโลกใบใหญ่!"ซูเหม่ยหนิงที่ร้องตะโกนเสียงดัง.
ทันทีที่ซูเหม่ยหนิงเอ่ยคำพูดดังกล่าว,ทุกคนที่อยู่รอบๆถึงกับแข็งค้างนิ่งงัน,เผ่าจิ้งจอกทั้งหมดสายตาที่ประหลาดใจแทบไม่ขยับเผยท่าทางอัศจรรย์ใจ,ใบหน้าของเป๋าซือที่กระตุก,จงซานที่เวลานี้ต้องฝืนยิ้มออกมาเช่นกัน.
ในเวลาเดียวกัน,โลกใบใหญ่ภพหยิน.
ร่างแยกเงาจงซานที่จ้องมองไปยังกลุ่มเซียนบรรพชน.
"เทียนตี้,ยังต้องการสิ่งใดอีกรึ?ยังต้องการเพลิงใต้พิภพอีกหรือไม่?
ผู้น้อยจะสกดแผ่นดินเอาไว้!"เซียนบรรพชนที่กล่าวสอบถามออกมา.
จงซานที่เวลานี้ต้องฝืนยิ้มเฝื่อนๆ,จ้องมองขึ้นไปบนอวกาศ.
"พวกเจ้ารอรับคำสั่งก่อน!"จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา.
”~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานที่บินขึ้นไปบนอวกาศ,พุ่งตรงไปยังทิศทางของดวงจันทร์ที่ใหญ่ยักษ์.
ความเร็วของร่างแยกเงา,เป็นความเร็วที่ยากจะมีใครเทียบเคียง,ยิ่งเวลานี้มีร่างเทียนตี้ด้วยแล้ว,ความเร็วของปราชญ์เทพยังอ่อนด้อยกว่าหลายเท่า,พริบตาเดียวก็ขึ้นไปบนพื้นที่ลึกของอวกาศแล้ว.
ผังจักรพรรดิในมือของเขา,ที่ปกคลุมดวงจันทราขนาดใหญ่.
"เพื่อโหรวหนิง,เหม่ยหนิง,ครั้งนี้คงจะต้องทำจริงๆ,ดวงจันทร์?
ไม่รู้ว่าจะไปหาพวงจันทราภพหยินจากใหนมาแทน."จงซานที่ฝืนยิ้มอย่าเงคร่งขรึม.
ในเวลาเดียวกัน,ในโลกจิ้งจอก.
"มีปัญหาอะไร? ไม่ได้รึ! ต้องการสิ่งใด,ได้สิ่งนั้น?"เป๋าซือที่กล่าวหยัน.
เหล่าเผ่าจิ้งจอกที่ต้องขมวดคิ้วไปมา,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซาน.
ทว่าจี่กงหนี่,ในเวลานี้ต้องขมวดคิ้วแน่น,ราวกับว่าพบอะไรบางอย่างเช่นกัน,หากแต่ไม่กล้าที่จะยืนยันออกมาเช่นกัน.
บนอวกาศ,ซูเหม่ยหนิงที่ใบหน้าแดงระเรื่อ.
ดวงจันทราโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?
จะเป็นไปได้อย่างไร,ทำไมตัวนางถึงได้โง่เง่าเพ้อฝันเช่นนี้.
ขณะที่ซูเหม่ยหนิงกำลังจะยอมแพ้.
"ฟู่ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ความหนาวเย็นที่เสียดแทง,พวยพุ่งออกมาจากผังจักรพรรดิ.
ความหนาวเย็นนี้ทรงพลังแข็งแกร่งมา,จากผังจักรพรรดิ,พื้นที่รอบๆที่กลายเป็นทะเลน้ำแข็งแผ่ออกมา,ความหนาวเย็นราวกับพายุที่ระเบิดพุ่งก่อตัวออกมา,ดวงดาราที่อยู่รอบๆที่มีเปลวเพลิงลุกใหม้ก่อนหน้า,พริบตาเดียวถูกแช่แข็งจนกลายเป็นผลึก.
แทบจะในทันทีเช่นกัน,หมอกเมฆบนแผนผังเทือกเขาและแม่น้ำ,ถูกแช่แข็งไปในทันที.
ร่างของเป๋าซือที่ขนลุกตั้งชัน,ดวงตาเบิกกว้างกลมโตจดจ้องมองไปยังผังจักรพรรดิที่อยู่ไกลออกไป.
ผังจักรพรรดิที่ขยายใหญ่ยักษ์ขึ้นเรื่อยๆ,พร้อมกับส่องประกายแสงสีเงินออกมาจากตรงกลาง,แสงจันทร์ที่ระเบิดพวยพุ่งออกมามากมาย.
"แค๊ก แค๊ก แค๊ก แค๊ก แค๊ก แค๊ก แค๊ก
....................................!”
ดวงแล้วดวงเล่า,ดวงดาราหลายร้อยดวงที่กลายเป็นผลึก,ก่อนที่มันจะถูกแช่แข็งพร้อมกับแตกระแหงออกมาพร้อมๆกัน.
"ตูมมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซูเหม่ยหนิงที่อยู่ใกล้เอง,สัมผัสได้ถึงห้วงมิติที่ถูกแช่แข็ง,ซูเหม่ยหนิงที่ผสานเทียนเต๋าทันที,ดวงตาที่เบิกกว้างกลมโตจดจ้องมองผังจักรพรรดิ.
ซูเหม่ยหนิงที่มองเห็นดวงจันทราจากพื้นที่ไกลออกไป,ขณะผังจักรพรรดิที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆมากขึ้นและก็มากขึ้น.
"จือจุ้น,ช่วยด้วย
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากพื้นที่ไกลออกไป,เหล่าผู้ฝึกตนจิ้งจอกที่ส่งเสียงดังระงม,ตื่นตระหนกตกใจ,ร่างกายสั่นสะท้านขณะร่างกายกำลังถูกแช่แข็ง.
โลกใบใหญ่,ไม่มีดวงดาราดวงใหนที่สามารถอยู่ใกล้ดวงจันทราได้,และไม่มีสิ่งมีชีวิตที่จะผ่านเข้าไปหาดวงจันทรได้,ด้วยพลังหลักๆของดวงจันทร์นั้นความเย็นที่อยู่ตรงกันข้ามเทียบเท่ากับดวงตระวัน,ดวงตะวันที่มีเปลวเพลิงที่ไหม้ทุกอย่างให้สิ้นสะลายแม้แต่ห้วงมิติ,ดวงจันทราเองก็เช่นกันสามารถที่จะแช่แข็งห้วงมิติไปตลอดกาลเช่นกัน.
ภพหยิน,ร่างแยกเงาที่เคลื่อนที่เข้าใกล้ดวงจันทร์,ร่างแยกเงาที่เป็นร่างหยิน,ยังสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นที่มากมายมหาศาลไร้ขอบเขตเหมือนกัน.
"จื่อจุ้น,ไม่!"
เผ่าจิ้งจอกที่อยู่ไกลออกไปเริ่มร้องโหยหวนหวาดผวาหนีตายกันจ้าระหวั่น.
ห้วงมิติที่แตกสะบั้นกรอบแตกเป็นรอย,อำนาจกลิ่นอายของดวงจันทราที่รุนแรง,กำลังกดทับไปยังเป๋าซือ.
เป๋าซือนั้นเป็นเพียงเซียนบรรพชนทั่วไป,นางจะสามารถทานทนได้อย่างไร?
แม้นว่าดวงจันทราจะยังอยู่ไกลออกไป,ทว่าพลังอำนาจของดวงจันทรานั้นทรงพลังยิ่งใหญ่ไม่เปลี่ยนแปลง.
ซูเหม่ยหนิงในเวลานี้,ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ดวงจันทรจริงๆรึ?
เป็นจริงรึ? ของวิเศษของจงซาน,มันจะเกินจริงไปหรือไม่?
"จื่อจุ้น,ช่วยด้วย!"เสียงที่ดังไปทั่วพื้นที่รอบๆที่ดังเข้าหูซูเหม่ยหนิงไม่หยุดหย่อน.
ซูเหม่ยหนิงที่กวาดตามอง,ทันใดนั้นก็พบว่าดวงดารารอบๆที่ถูกแช่แข็งพร้อมทั้งระเบิดออกมาเสียงดัง,ความหนาวเย็นที่รุนแรงนี้กำลังหมุนวนเป็นวง,พลังความหนาวเย็นนี้,แม้ดวงจันทรายังมาไม่ถึง,ยังรุนแรงมากมายยิ่งนัก,หากดวงจันทร์ผุดออกมา,เผ่าจิ้งจอกทั้งหมดไม่ตกตายไปทั้งหมดเลยรึ?
ซูเหม่ยหนิงที่ตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาในทันที.
"ซูเหม่ยหนิง,เจ้าต้องการทำลายล้างเผ่าจิ้งจอกอย่างงั้นรึ?"
เป๋าซือที่เวลานี้ถูกแรงกดดันที่หนักหน่วงลงมาถึงกับตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ไม่ต้องการ,ข้าไม่ต้องการดวงจันทร์แล้ว!"ซูเหม่ยหนิงที่ตะโกนไปยังผังจักรพรรดิ.
ภพหยิน,ร่างแยกเงาจงซานที่หยุดลง,พ่นลมหายใจยาว.
ก่อนที่จะค่อยๆปล่อยดวงจันทราออกมา,แรงกดดันที่จงซานสัมผัสได้นั้นไม่น้อยเลยเช่นกัน,แม้แต่ตัวเขาคนเดียวยังยากจะทนได้สมบูรณ์,หากปล่อยดวงจันทร์ไปยังโลกจิ้งจอก,ไม่ต้องบอกเลยว่าเนตรเทียนชูคงจะปรากฏออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย!
"!"
ร่างแยกเงาที่กมผังจักรพรรดิและปล่อยดวงจันทราออกมาจากอุโมงค์.
ในเวลาเดียวกัน,หากดวงจันทราไปผุดในโลกจิ้งจอก,บางที่โลกจิ้งจอกคงจะพังทลายล่มสลายลงด้วยเหมือนกัน.
ซูเหม่ยหนิงที่รับผังจักรพรรดิคืนมา,ความหนาวเย็นที่ค่อยๆสลายหายไปช้าๆ,แรงกดดันจากอำนาจของดวงจันทร์ที่รุนแรงไม่ปรากฏขึ้นมาอีกแล้ว.
วิกฤติดวงจันทร์,เหล่าจิ้งจอกมากมายเวลานี้ถึงกับใบหน้ากระตุก.
ของวิเศษจงซาน?
เขาคือคนที่เคยเป็นตัวประกันของเผ่าจิ้งจอกใช่จงซานคนเดียวกันรึ?
เป๋าซือที่ดวงตาเบิกกว้างจดจ้องมองผังจักรพรรดิในมือซูเหม่ยหนิง.
ของวิเศษเก็บของอย่างงั้นรึ?
แววตาของเป๋าซือเวลานี้เริ่มบังเกิดความกลัว,ก่อนหน้านี้คือแรงกดดันจากดวงจันทราแน่นอน,ชัดแจ้งเกินไป,นี่คือของวิเศษเก็บของจริงรึ?มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะเก็บของเช่นนั้นได้?
ซูเหม่ยหนิงที่ใบหน้าตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก,ในเวลานี้นางกุมผังจักรพรรดิแน่น,เผยรอยยิ้มที่เฉิดฉายเป็นอย่างมาก.
ที่ไกลออกไป,จงซานที่จ้องมองซูเหม่ยหนิง,เห็นท่าทางตื่นเต้น,รอยยิ้มที่ดีใจของนาง,ทำให้ใบหน้าของจงซานผ่อนคลาย,แม้นว่าที่ภพหยินจะเหนื่อยไม่น้อย,ทว่าก็ไม่ถือว่าต้องเสียใจกับผลลัพธ์ที่ได้.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น