Immortality Chapter 1407 Indecent
Chapter 1407 Indecent
有伤风化
สัปดน
ภพหยาง,ที่ด้านข้างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานที่ยื่นมือผลักโลงศพลอยออกไป.,โลงศพสีขาวขนาดใหญ่พุ่งไปด้านหน้า.
โลงศพที่เปิดออก,พร้อมกับพุ่งเข้าหาหยิงเห่า.
โลงศพที่เปิดขึ้น,สายตาจากทั่วทุกสารทิศต่างก็จดจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,จดจ้องมองไปยังจงซาน.
ประชาชนทั่วทวีปเหนือ,ขณะร้องตระโกนทรงพระเจริญ,ในเวลานี้ทุกคนเปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
โลงศพที่เปิดออก,พุ่งไปยังหยิงเห่า?
เทียนตี้ต้องการทำอะไร?
เทียนเต๋าจื่อ,เทียนโจวจื่อ,ลู่หย๋าและคนอื่นๆ,ที่ดวงตาหรี่เล็ก.
ทว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นปราชญ์เทพ?
แม้นว่าจะเข้าใจว่าการจะล่าหยิงเห่าไม่ใช่เรื่องยาก,หากแต่ผู้คนมากมายที่รู้สึกผิดปรกติ.
"เทียนตี้?"กุยกู่ซือที่เอ่ยออกมาเสียงเบา.
เทียนตี้ที่กุยกู่ซือเอ่ย,แน่นอนว่าก็คือหยิง.
หยิงที่จ้องมองจงซานที่กำลังเปิดโลงศพ,ดวงตาที่หรี่เล็กลง.
"จงซานคาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถสัมผัสกับโลกศพสัมฤทธิ์กำราบโลกาได้!"หยิงเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
แววตาของหยิงที่จ้องมองจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
หยิงเห่าที่จ้องมองจงซาน,แววตาที่ส่ายไปมา,ถูกจับ?
ตอนนี้ชีวิตและความตายคาดไม่ถึงเลยว่าจะอยู่ในกำมือของจงซานแล้ว?
"วูซซซซ!"
จงซานที่กดมือออกไป,โลงศพที่บินข้ามผ่านคุกปราชญ์เทพทันที.
"ตูมมมมม!"
คุกปราชญ์เทพสองพันเทียนเต๋า,ที่ได้ส่งพลังสนับสนุนโลงศพดังกล่าว,โลงศพดังกล่าวที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ,แม้แต่แผ่กลิ่นอายที่ทรงพลังน่าเกรงขามออกไป,ห้วงมิติรอบๆถึงกับบิดเบี้ยวสั่นไหวเป็นระลอก.
ที่ด้านใน,หยิงเห่าที่ไม่สามารถต้านทานได้,เผยรอยยิ้มที่อัปลักษณ์ออกมา.
"วูซซซซซซซ!"
โลงศพดังกล่าวที่กลืนกินหยิงเห่าลงไป.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
โลงศพที่ปิดแน่นเสียงดังกึกก้อง.
"เปรี้ยง!"
เนตรเทียนฟาที่ปลดปล่อยสายฟ้ามากมายไหลพล่านไปทั่ว,จากนั้น,สองพันเทียนเต๋า,โลงศพที่อาบไปด้วยสายฟ้าก็หายไปพร้อมกันกับเนตรที่ใหญ่ยักษ์.
เมืองใหญ่ต่างๆทั่วทั้งทวีปเหนือ,ขณะเห็นภาพเหตุการณ์,รู้สึกหนังหัวชาหนึบสั่นสะท้านไปทั้งร่าง.
"ฝังทั้งเป็นอย่างงั้นรึ?"
"ฝังทั้งเป็น? นั่นคือปราชญ์เทพ?"
"เทียนตี้นำหยิงเห่าใส่ลงไปในโลงศพ,ฝังทั้งเป็นอย่างงั้นรึ?"
..........................................
..............................
............
เสียงของผู้คนที่อุทานออกมาเสียงดังอื้ออึงกึกก้อง.
ต้องไม่ลืมว่า,ภาพที่เห็นนั้นไม่ธรรมดา,ไม่,ต้องบอกว่าไม่เคยเห็นมาก่อน,ใครจะคิดว่าเทียนตี้ทำเช่นนี้มีความหมายอะไร?
ฝังหยิงเห่า? ฝังปราชญ์เทพทั้งเป็นอย่างงั้นรึ?
เสียงของคนที่ไม่เข้าใจที่ดังอื้ออึง,ที่ไกลออกไปลู่หย๋า,เทียนโจวจื่อและอีกหลายคนที่ไม่เข้าใจการกระทำของจงซานแม้แต่น้อย.
มีเพียงหยิง,เทียนเต๋าจื่อ,กุยกูซือ,ที่จ้องมองจงซานด้วยแววตาที่จริงจัง.
หยิงเห่าที่ถูกใส่เข้าไปในโลงศพ!
สร้างความตื่นตะลึงให้กับพวกเขาเป็นอย่างมากผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่งถึงทำให้พวกเขาได้สติกลับคืน.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าจื่อที่นำเทียนโจวจื่อ,พุ่งตรง,เข้าไปในค่ายกลปราณศพ.
"ซูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในค่ายกล,ปราณทมิฬที่แตกสลายกระจายออกไปทุกทิศทาง,ปราณศพที่รุนแรงหนักหน่วงแตกเป็นทาง.
เผยให้เห็นภาพด้านใน.
เหล่ายอดฝีมือที่ต่อสู้กันอยู่,ในเวลานี้ได้แยกออกเป็นสองฝั่งซ้ายขวางทันที.
เซียนบรรพชนหกคนของตระกูลเทียนตกตาย,ส่วนศาลเทวะต้าเจิ้ง,มีเซียนบรรพชนห้าคนตาย,ส่วนคนอื่นๆเวลานี้ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย,เห็นชัดเจนว่าเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงมาก.
"ประมุข!"เซียนบรรพชนตระกูลเทียนที่เหลืออยู่,แม้ได้รับบาดเจ็บก็แสดงความเคารพต่อเทียนเต๋าจื่อด้วยความนอบน้อม.
เทียนเต๋าจื่อที่ยืนอยู่บนเมฆสีขาว,สวมหมวกขนนก,ใบหน้าที่จดจ้องมองไปยังกลุ่มยอดฝีมือของต้าเจิ้ง.
กลุ่มยอดฝีมือของต้าเจิ้งนั้น,มีคนสามคนที่เป็นผู้นำ.
เซียนเซิงซือ,เซิ่งกงเป้าและกงเชวียน!
"ประมุขตระกูลกง,นานแล้วที่พบกันครั้งสุดท้าย!"เทียนเต๋าจื่อที่เอ่ยออกมาเบาๆ,แววตาที่เผยจิตสังหารออกมา.
"ประมุขตระกูลเทียน?
ท้ายที่สุดเจ้าก็ออกมาจากกรง!"กงเชวียนที่ก้าวออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเช่นกัน.
ขนนกสีดำและขาวที่ส่ายไปมา,แววตาของเทียนเต๋าจื่อที่อาบไปด้วยความเย็นชา,จากนั้นก็หันไปยังทิศทางของเซียนเซิงซือและเซิ่งกงเป้า.
"ปราณศพ,กบฝั่งพลังป้องกันทั่วทุกสารทิศ?,ไม่คิดเลยว่าตระกูลจากยุคก่อนจะตกต่ำจนถึงขนาดนี้,ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร!"เทียนเต๋าจื่อที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
ดวงตาของเซียนเซิงซือที่หดเกร็ง!
"ไป ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าจื่อที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,ก่อนที่จะบินพุ่งตรงไปยังทิศใต้.
"ครับ!"บรรพชนตระกูลเทียนที่ตอบรับอย่างพร้อมเพรียง.
เทียนเต๋าจื่อที่เป็นศัตรูกับต้าเจิ้ง,ในเวลานี้แน่นอนไม่มีทางอยู่ยินดีต่อจงซาน,นอกจากนี้,การจะเข้าโจมต้าเจิ้งอีกครั้ง,เป็นไปไม่ได้แน่นอน!
เทียนเต๋าจื่อที่นำคนตระกูลเทียนจากไป.
อีกฝั่งหนึ่ง,หยิง,กุยกู่ซือที่บินลงมาด้วยเช่นกัน.
อย่างไรก็ตาม,หยิง,กุยกู่ซือที่บินอยู่เหนือค่ายกลฮวงจุ้ย.
หยิงที่สะบัดมือครั้งหนึ่ง.
"ซูมมมม!"
ภายในหมอกสีขาวที่ปกปิด,ปรากฏร่างสองร่างพุ่งเข้ามาในทันที.
เฟยเกอและจูกานในค่ายกล,ทั้งสองที่กำลังถือเสื้อผ้าคนละชุด,แม้แต่เฟยเกอตอนนี้ถือแม้แต่กางเกงในสองตัว,ด้วยใบหน้ามืดครึ้มแสดงท่าทางรังเกียจ.
จูกานเวลานี้,กำลังถือพู่กันด้วยมืออีกข้างหนึ่ง.
"?"จูกานที่ตกใจเล็กน้อย.
"หุบปาก,อาจารย์ที่ใหนกันที่ทำให้เราถูกจับ,หากเจ้าไม่ต้องการตาย,ต้องเขียนคำชมดีๆออกมาเร็วเข้า!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาในทันที.
"วูซซซซซ!"
หยิงและกุยกู่ซือที่มาปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าคนทั้งสองทันที.
"ยอดฝีมือ,ท่านต้องปล่อยพวกเรา! พวกเราเป็นเพียงประชาชนคนธรรมดาเท่านั้น!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาทันที.
"พวกเราไม่ใช่คนสำคัญอะไร,พวกเราไม่ได้มีค่าอะไร!"จูกานที่เอ่ยปากออกมาทันทีเช่นกัน.
แม้นว่าทั้งสองจะทำสิ่งต่างๆได้มากมายแต่ก็ไม่ใช่คนโง่,พวกเขาต้องรับรู้ได้ว่าคนใหนที่พวกเขาไม่สามารถต่อต้านได้,พวกเขาไม่อายแม้แต่น้อยที่จะยอมแพ้ขอความเมตตาในทันที.
"ยอดฝีมือ,ข้ายังมีแม่อายุแปดสิบปี,ตัวอ้วนเช่นข้ายังมีเมียที่ทองลูกน้อยที่ยังไม่แต่ง,โปรดเมตตาพวกเรา,ปล่อยพวกเราไปเถอะ!"เฟยเกอที่กล่าวโหยหวน.
"แม่อายุแปดสิบปีอย่างงั้นรึ?
แม่เจ้าช่างยังเยาว์นัก!"กุยกูซือที่เผยยิ้มออกมา.
"หืม?"เฟยเกอและจูกานที่ตกใจเล็กน้อย.
แม่อายุแปดสิบปี,เป็นความจริงในสายตาของผู้ฝึกตนนั้นยังถือว่าเยาว์นัก.
เฟยเกอที่ลอบปาดน้ำตา,ใบหน้าที่แสดงความเคารพและกล่าวออกมาว่า,"ท่านมีนามว่ากระไร!"
"เจ้าเรียกข้าว่ากุยกู่ซือ,ส่วนนี่คือต้าฉิน,หยิง!"กุยกู่ซือเอ่ย.
"เอ๋???"จูกานที่เผยท่าทางประหลาดใจอย่างหนัก.
"ต้าฉิน? หยิงเจิ้ง?
ท่านคือจักรพรรดิจิ๋นซี?"จูกานที่อุทานกล่าวออกมาเสียงดัง.
"หืม?"หยิงที่จ้องมองไปยังเฟยเกอ.
สองพี่น้องอ้วนผมที่จำเขาได้.
ทั้งสองจะไม่รู้เกี่ยวกับจักรพรรดิจิ๋นซีได้อย่างไร,มีใครที่ไม่เคยได้ยิน?
บุกคนในยุคโบราณ,จักรพรรดิจิ๋นซี,ร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
นับตั้งแต่มายังโลกใบใหญ่เขาก็ได้ยินหลายเรื่องที่เกี่ยวกับยุคโบราณ,แน่นอนว่าต้าฉินจะต้องเป็นจักรพรรดิจินซี.
"เป็นจักรพรรดิจิ๋นซี? ข้ามานามว่าจูกาน!"จูกานเริ่งรีบเอ่ยออกมาทันที.
"ข้ามีนามว่าเฟยเกอ,จักรพรรดิจิ๋นซี,พวกเราเป็นคนบ้านเดียวกัน,ข้าเคยเห็นท่านในภาพยนตร์จริงๆ,ท่านเป็นคนเผาปราสาทราชวังทั้งหมด,ก่อนหน้านี้พวกเรามาจากโลกมนุษย์."เฟยเกอที่เร่งรีบเอ่ยออกมาทันที.
"ใช่ๆ,พวกเราเป็นคนบ้านเดียวกัน!"จูกานที่เอ่ยปากออกมา.
ที่ไกลออกไป,ลู่หย๋าที่บินมา,ขณะที่กำลังเข้ามาในค่ายกล,เขาที่ได้ยินคำพูดของหยิงและสองคน,ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นยะเยือบ.
มดปลวกสองตนนั่น? เกี่ยวกับหยิงรึ?
คนบ้านเดียวกัน? ขณะที่เขาจดจ้องมองไปยังท่าทางหยิง,เกิดอะไรขึ้น?
ไม่ใช่ว่าทั้งสองนั้นไม่ต้องการมีชีวิตอยู่หรอกรึ?
ทว่า,ความจริงเป็นอะไรที่เกินกว่าที่ลู่หย๋าจะคาดเดาได้.
"เจ้าคือศิษย์ของไป๋หวงอย่างงั้นรึ?"หยิงที่กล่าวเสียงเย็น.
"หืม,ท่านรู้ได้อย่างไร?"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เขาคือจักรพรรดิจิ๋นซี,จะไม่รู้ได้อย่างไร?"เฟยเกอที่กล่าวออกมาในทันที.
"เช่นนั้น,เซียนเซิง,นำพวกเขาไปด้วย!"หยิงที่กล่าวเสียงเย็น.
"อืม!"กุยกู่ซือที่พยักหน้ารับ.
ที่ไกลออกไป,จงซานที่หันหน้ามามองสถานที่ดังกล่าวเช่นกัน.
จงซานที่จดจ้องมองมายังเฟยเกอและจูกาน,ท่าทางของทั้งคนกระทำเรื่องที่น่าสะพรึงไม่น้อย,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
เฟยเกอและจูกานเองก็จดจ้องมองมายังจงซานเช่นกัน.
อย่างไรก็ตาม,คนทั้งสามก็ไม่ได้รู้จักกัน! ถึงจะมายังโลกใบใหญ่ จากที่เดียวกัน,หากแต่ก็มาจากคนละเวลาและสถานที่.
ทว่า,จงซานที่ได้ยินคำพูดของคนทั้งสอง,จักรพรรดิจิ๋นซี?
คนบ้านเดียวกัน? ภาพยนตร์? โลก?
ได้ยินคำพูดดังกล่าว,จงซานจะไม่รู้ที่มาของพวกเขาได้อย่างไร?
แววตาของจงซานที่เป็นประกาย,หากแต่ก็เก็บท่าทางของตัวเองเอาไว้,คิดว่าคนทั้งสองเองก็ไม่ได้รู้จักกับเขา.
จงซานที่จ้องมองไปยงค่ายกลฮวงจุ้ย,สายตาที่กวาดตามองภายในค่ายกล,ขณะเห็นภาพด้านในถึงกับผง่ะเช่นกัน,จากนั้นก็จดจ้องมองไปยังคนทั้งสอง.
"จงซาน,ขอลา!"หยิงเอ่ย.
"ครืนนนน!"
หยิงที่จ้องมองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เลื่อนมังกรของเขาที่เคลื่อนไหวบินออกมา.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
จากนั้นจงซานก็จ้องมองไปยังเฟยเกอและจูกาน,"ทั้งสอง!"
"หืม?"เฟยเกอและจูกานที่จดจ้องมองไปยังจงซาน.
"แม้นว่าการกระทำของทั้งสองจะไม่น่าอภิรมย์เท่าใดนัก,ทว่าก็ต้องขอบคุณ,นี่คืออุปการณ์เซียน,เม็ดยาเซียน,ผลไม้เซียน,เป็นของขอบคุณเล็กน้อย!"จงซานที่กล่าวกับคนทั้งสอง.
จงซานที่สะบัดแขนเสื้อ,สิบอุปกรณ์เซียน,สิบขวดเม็ดยาเซียน,และผลไม้เซียนมากมายบินตรงไปยังคนทั้งสอง.
"ลูกท้อเซียน?โสมเซียน! ของดี!"จูกานที่คว้าเอาไว้ด้วยความตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
"รวยแล้ว,พวกเรารวยแล้ว!"เฟยเกอที่ร้องอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
หยิงที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ท้ายที่สุดก็ก้าวขึ้นเลื่อนมังกร.
"ไป!"หยิงที่กล่าวเสียงเย็น.
"รับด้วยเกล้า!"เหล่าองค์รักษ์ที่กล่าวรับคำทันที.
มังกรที่คำรามดังกึกก้อง,ขบวนเสด็จของหยิงที่มุ่งตรงไปยังทิศตะวันออก.
เฟยเกอและจูกานเองก็ถูกกุยกูซือนำไปด้วย.
"ขอบคุณ,ขอบคุณองค์จักรพรรดิ!"เฟยเกอที่ตะโกนมายังทิศทางของจงซาน.
"ขอบคุณ,ไว้พบกันโอกาสหน้า!"จูกานที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น.
จากนั้น,เฟยเกอและจูกานก็ค่อยๆหายไปลับตา.
การที่ได้สมบัติมากมายจากจงซานทำให้ทั้งสองตื่นเต้นใบหน้าเป็นเงายิ้มแก้ปริ.
"จักรพรรดิจิ๋นซี,พวกเราต้องการกลับบ้านเกิด,มีวิธีหรือไม่?"เฟยเกอที่กล่าวเสียงเบาไปยังทิศทางของเลื่อนมังกร.
-------------------------------------------------------
ขบวนของหยิงได้จากไปแล้ว.
บนอวกาศ,ไท่อี้ที่ร่อนลงมาด้านล่า.
"ครืนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไท่อี้ที่สะบัดแขนเสื้อ,ค่ายกลฮวงจุ้ยที่ระเบิดเปิดออกมา,เผยให้เห็นภาพด้านใน.
"เหรินชุน,กุยเชอ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”ใบหน้าของไท่อี้ที่รู้สึกอับอายและโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
ทุกๆคนที่สามารถเห็นได้,ที่ใจกลางค่ายกล,บนแท่นเวที,เหรินชุน,กุยเชอที่เผยร่างกายเปลือยเปล่านอนสลบไศลอยู่,ร่างกายที่ไร้ซึ่งสิ่งปกปิดนอนกองกันอยู่,ร่างทั้งสองที่ไม่มีแม้แต่กางเกงใน,บนหลังที่ขาวเนียนของเหรินชุด,มีภาพวาดเต่าตัวเล็กที่ดูแสนจะอัปลักษณ์อยู่ด้วย.
ภาพที่ดูอุจาดตาเป็นอย่างมาก,ปรากฏขึ้นต่อผู้ฝึกตนมากมาย.
"พวกขยะ,ยังไม่ฟื้นอีก!"ดวงตาของไท่อี้ที่เบิกกว้างเผยความโกรธเกรี้ยวออกมา.
เสียงคำรามดังกึกก้อง,ที่ทะลวงลงไปในจิตสำนึกของทั้งสอง.
"วูซซซซ!"
ทั้งสองที่ยังไม่ตื่น,ทว่าร่างกายที่สั่นสะท้านด้วยเสียงฉุดจิตสำนึก,หากแต่ร่างกายกับไม่ตอบสนอง.
"ไท่อี้!"จงซานเอ่ย.
ใบหน้าของจงซานที่กระตุกเล็กน้อย,พร้อมกับเผยยิ้มออกมา.
"อะไร?"ไท่อี้ที่เบิกกว้างจ้องมองไปยังจงซาน.
"เจ้ารีบพาพวกเขาจากไปให้เร็ว,มันสัปดนอุจาดตาจริงๆ!"จงซานที่กล่าวด้วยคำพูดที่รูปสึกอับอายแทน.
ไท่อี้"........................!”
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วทุกสารทิศ.
Chapter 1407 Indecent
有伤风化
สัปดน
ภพหยาง,ที่ด้านข้างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานที่ยื่นมือผลักโลงศพลอยออกไป.,โลงศพสีขาวขนาดใหญ่พุ่งไปด้านหน้า.
โลงศพที่เปิดออก,พร้อมกับพุ่งเข้าหาหยิงเห่า.
โลงศพที่เปิดขึ้น,สายตาจากทั่วทุกสารทิศต่างก็จดจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,จดจ้องมองไปยังจงซาน.
ประชาชนทั่วทวีปเหนือ,ขณะร้องตระโกนทรงพระเจริญ,ในเวลานี้ทุกคนเปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
โลงศพที่เปิดออก,พุ่งไปยังหยิงเห่า?
เทียนตี้ต้องการทำอะไร?
เทียนเต๋าจื่อ,เทียนโจวจื่อ,ลู่หย๋าและคนอื่นๆ,ที่ดวงตาหรี่เล็ก.
ทว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นปราชญ์เทพ?
แม้นว่าจะเข้าใจว่าการจะล่าหยิงเห่าไม่ใช่เรื่องยาก,หากแต่ผู้คนมากมายที่รู้สึกผิดปรกติ.
"เทียนตี้?"กุยกู่ซือที่เอ่ยออกมาเสียงเบา.
เทียนตี้ที่กุยกู่ซือเอ่ย,แน่นอนว่าก็คือหยิง.
หยิงที่จ้องมองจงซานที่กำลังเปิดโลงศพ,ดวงตาที่หรี่เล็กลง.
"จงซานคาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถสัมผัสกับโลกศพสัมฤทธิ์กำราบโลกาได้!"หยิงเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
แววตาของหยิงที่จ้องมองจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
หยิงเห่าที่จ้องมองจงซาน,แววตาที่ส่ายไปมา,ถูกจับ?
ตอนนี้ชีวิตและความตายคาดไม่ถึงเลยว่าจะอยู่ในกำมือของจงซานแล้ว?
"วูซซซซ!"
จงซานที่กดมือออกไป,โลงศพที่บินข้ามผ่านคุกปราชญ์เทพทันที.
"ตูมมมมม!"
คุกปราชญ์เทพสองพันเทียนเต๋า,ที่ได้ส่งพลังสนับสนุนโลงศพดังกล่าว,โลงศพดังกล่าวที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ,แม้แต่แผ่กลิ่นอายที่ทรงพลังน่าเกรงขามออกไป,ห้วงมิติรอบๆถึงกับบิดเบี้ยวสั่นไหวเป็นระลอก.
ที่ด้านใน,หยิงเห่าที่ไม่สามารถต้านทานได้,เผยรอยยิ้มที่อัปลักษณ์ออกมา.
"วูซซซซซซซ!"
โลงศพดังกล่าวที่กลืนกินหยิงเห่าลงไป.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
โลงศพที่ปิดแน่นเสียงดังกึกก้อง.
"เปรี้ยง!"
เนตรเทียนฟาที่ปลดปล่อยสายฟ้ามากมายไหลพล่านไปทั่ว,จากนั้น,สองพันเทียนเต๋า,โลงศพที่อาบไปด้วยสายฟ้าก็หายไปพร้อมกันกับเนตรที่ใหญ่ยักษ์.
เมืองใหญ่ต่างๆทั่วทั้งทวีปเหนือ,ขณะเห็นภาพเหตุการณ์,รู้สึกหนังหัวชาหนึบสั่นสะท้านไปทั้งร่าง.
"ฝังทั้งเป็นอย่างงั้นรึ?"
"ฝังทั้งเป็น? นั่นคือปราชญ์เทพ?"
"เทียนตี้นำหยิงเห่าใส่ลงไปในโลงศพ,ฝังทั้งเป็นอย่างงั้นรึ?"
..........................................
..............................
............
เสียงของผู้คนที่อุทานออกมาเสียงดังอื้ออึงกึกก้อง.
ต้องไม่ลืมว่า,ภาพที่เห็นนั้นไม่ธรรมดา,ไม่,ต้องบอกว่าไม่เคยเห็นมาก่อน,ใครจะคิดว่าเทียนตี้ทำเช่นนี้มีความหมายอะไร?
ฝังหยิงเห่า? ฝังปราชญ์เทพทั้งเป็นอย่างงั้นรึ?
เสียงของคนที่ไม่เข้าใจที่ดังอื้ออึง,ที่ไกลออกไปลู่หย๋า,เทียนโจวจื่อและอีกหลายคนที่ไม่เข้าใจการกระทำของจงซานแม้แต่น้อย.
มีเพียงหยิง,เทียนเต๋าจื่อ,กุยกูซือ,ที่จ้องมองจงซานด้วยแววตาที่จริงจัง.
หยิงเห่าที่ถูกใส่เข้าไปในโลงศพ!
สร้างความตื่นตะลึงให้กับพวกเขาเป็นอย่างมากผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่งถึงทำให้พวกเขาได้สติกลับคืน.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าจื่อที่นำเทียนโจวจื่อ,พุ่งตรง,เข้าไปในค่ายกลปราณศพ.
"ซูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในค่ายกล,ปราณทมิฬที่แตกสลายกระจายออกไปทุกทิศทาง,ปราณศพที่รุนแรงหนักหน่วงแตกเป็นทาง.
เผยให้เห็นภาพด้านใน.
เหล่ายอดฝีมือที่ต่อสู้กันอยู่,ในเวลานี้ได้แยกออกเป็นสองฝั่งซ้ายขวางทันที.
เซียนบรรพชนหกคนของตระกูลเทียนตกตาย,ส่วนศาลเทวะต้าเจิ้ง,มีเซียนบรรพชนห้าคนตาย,ส่วนคนอื่นๆเวลานี้ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย,เห็นชัดเจนว่าเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงมาก.
"ประมุข!"เซียนบรรพชนตระกูลเทียนที่เหลืออยู่,แม้ได้รับบาดเจ็บก็แสดงความเคารพต่อเทียนเต๋าจื่อด้วยความนอบน้อม.
เทียนเต๋าจื่อที่ยืนอยู่บนเมฆสีขาว,สวมหมวกขนนก,ใบหน้าที่จดจ้องมองไปยังกลุ่มยอดฝีมือของต้าเจิ้ง.
กลุ่มยอดฝีมือของต้าเจิ้งนั้น,มีคนสามคนที่เป็นผู้นำ.
เซียนเซิงซือ,เซิ่งกงเป้าและกงเชวียน!
"ประมุขตระกูลกง,นานแล้วที่พบกันครั้งสุดท้าย!"เทียนเต๋าจื่อที่เอ่ยออกมาเบาๆ,แววตาที่เผยจิตสังหารออกมา.
"ประมุขตระกูลเทียน?
ท้ายที่สุดเจ้าก็ออกมาจากกรง!"กงเชวียนที่ก้าวออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเช่นกัน.
ขนนกสีดำและขาวที่ส่ายไปมา,แววตาของเทียนเต๋าจื่อที่อาบไปด้วยความเย็นชา,จากนั้นก็หันไปยังทิศทางของเซียนเซิงซือและเซิ่งกงเป้า.
"ปราณศพ,กบฝั่งพลังป้องกันทั่วทุกสารทิศ?,ไม่คิดเลยว่าตระกูลจากยุคก่อนจะตกต่ำจนถึงขนาดนี้,ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร!"เทียนเต๋าจื่อที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
ดวงตาของเซียนเซิงซือที่หดเกร็ง!
"ไป ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เทียนเต๋าจื่อที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,ก่อนที่จะบินพุ่งตรงไปยังทิศใต้.
"ครับ!"บรรพชนตระกูลเทียนที่ตอบรับอย่างพร้อมเพรียง.
เทียนเต๋าจื่อที่เป็นศัตรูกับต้าเจิ้ง,ในเวลานี้แน่นอนไม่มีทางอยู่ยินดีต่อจงซาน,นอกจากนี้,การจะเข้าโจมต้าเจิ้งอีกครั้ง,เป็นไปไม่ได้แน่นอน!
เทียนเต๋าจื่อที่นำคนตระกูลเทียนจากไป.
อีกฝั่งหนึ่ง,หยิง,กุยกู่ซือที่บินลงมาด้วยเช่นกัน.
อย่างไรก็ตาม,หยิง,กุยกู่ซือที่บินอยู่เหนือค่ายกลฮวงจุ้ย.
หยิงที่สะบัดมือครั้งหนึ่ง.
"ซูมมมม!"
ภายในหมอกสีขาวที่ปกปิด,ปรากฏร่างสองร่างพุ่งเข้ามาในทันที.
เฟยเกอและจูกานในค่ายกล,ทั้งสองที่กำลังถือเสื้อผ้าคนละชุด,แม้แต่เฟยเกอตอนนี้ถือแม้แต่กางเกงในสองตัว,ด้วยใบหน้ามืดครึ้มแสดงท่าทางรังเกียจ.
จูกานเวลานี้,กำลังถือพู่กันด้วยมืออีกข้างหนึ่ง.
"?"จูกานที่ตกใจเล็กน้อย.
"หุบปาก,อาจารย์ที่ใหนกันที่ทำให้เราถูกจับ,หากเจ้าไม่ต้องการตาย,ต้องเขียนคำชมดีๆออกมาเร็วเข้า!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาในทันที.
"วูซซซซซ!"
หยิงและกุยกู่ซือที่มาปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าคนทั้งสองทันที.
"ยอดฝีมือ,ท่านต้องปล่อยพวกเรา! พวกเราเป็นเพียงประชาชนคนธรรมดาเท่านั้น!"เฟยเกอที่เอ่ยออกมาทันที.
"พวกเราไม่ใช่คนสำคัญอะไร,พวกเราไม่ได้มีค่าอะไร!"จูกานที่เอ่ยปากออกมาทันทีเช่นกัน.
แม้นว่าทั้งสองจะทำสิ่งต่างๆได้มากมายแต่ก็ไม่ใช่คนโง่,พวกเขาต้องรับรู้ได้ว่าคนใหนที่พวกเขาไม่สามารถต่อต้านได้,พวกเขาไม่อายแม้แต่น้อยที่จะยอมแพ้ขอความเมตตาในทันที.
"ยอดฝีมือ,ข้ายังมีแม่อายุแปดสิบปี,ตัวอ้วนเช่นข้ายังมีเมียที่ทองลูกน้อยที่ยังไม่แต่ง,โปรดเมตตาพวกเรา,ปล่อยพวกเราไปเถอะ!"เฟยเกอที่กล่าวโหยหวน.
"แม่อายุแปดสิบปีอย่างงั้นรึ?
แม่เจ้าช่างยังเยาว์นัก!"กุยกูซือที่เผยยิ้มออกมา.
"หืม?"เฟยเกอและจูกานที่ตกใจเล็กน้อย.
แม่อายุแปดสิบปี,เป็นความจริงในสายตาของผู้ฝึกตนนั้นยังถือว่าเยาว์นัก.
เฟยเกอที่ลอบปาดน้ำตา,ใบหน้าที่แสดงความเคารพและกล่าวออกมาว่า,"ท่านมีนามว่ากระไร!"
"เจ้าเรียกข้าว่ากุยกู่ซือ,ส่วนนี่คือต้าฉิน,หยิง!"กุยกู่ซือเอ่ย.
"เอ๋???"จูกานที่เผยท่าทางประหลาดใจอย่างหนัก.
"ต้าฉิน? หยิงเจิ้ง?
ท่านคือจักรพรรดิจิ๋นซี?"จูกานที่อุทานกล่าวออกมาเสียงดัง.
"หืม?"หยิงที่จ้องมองไปยังเฟยเกอ.
สองพี่น้องอ้วนผมที่จำเขาได้.
ทั้งสองจะไม่รู้เกี่ยวกับจักรพรรดิจิ๋นซีได้อย่างไร,มีใครที่ไม่เคยได้ยิน?
บุกคนในยุคโบราณ,จักรพรรดิจิ๋นซี,ร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
นับตั้งแต่มายังโลกใบใหญ่เขาก็ได้ยินหลายเรื่องที่เกี่ยวกับยุคโบราณ,แน่นอนว่าต้าฉินจะต้องเป็นจักรพรรดิจินซี.
"เป็นจักรพรรดิจิ๋นซี? ข้ามานามว่าจูกาน!"จูกานเริ่งรีบเอ่ยออกมาทันที.
"ข้ามีนามว่าเฟยเกอ,จักรพรรดิจิ๋นซี,พวกเราเป็นคนบ้านเดียวกัน,ข้าเคยเห็นท่านในภาพยนตร์จริงๆ,ท่านเป็นคนเผาปราสาทราชวังทั้งหมด,ก่อนหน้านี้พวกเรามาจากโลกมนุษย์."เฟยเกอที่เร่งรีบเอ่ยออกมาทันที.
"ใช่ๆ,พวกเราเป็นคนบ้านเดียวกัน!"จูกานที่เอ่ยปากออกมา.
ที่ไกลออกไป,ลู่หย๋าที่บินมา,ขณะที่กำลังเข้ามาในค่ายกล,เขาที่ได้ยินคำพูดของหยิงและสองคน,ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นยะเยือบ.
มดปลวกสองตนนั่น? เกี่ยวกับหยิงรึ?
คนบ้านเดียวกัน? ขณะที่เขาจดจ้องมองไปยังท่าทางหยิง,เกิดอะไรขึ้น?
ไม่ใช่ว่าทั้งสองนั้นไม่ต้องการมีชีวิตอยู่หรอกรึ?
ทว่า,ความจริงเป็นอะไรที่เกินกว่าที่ลู่หย๋าจะคาดเดาได้.
"เจ้าคือศิษย์ของไป๋หวงอย่างงั้นรึ?"หยิงที่กล่าวเสียงเย็น.
"หืม,ท่านรู้ได้อย่างไร?"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เขาคือจักรพรรดิจิ๋นซี,จะไม่รู้ได้อย่างไร?"เฟยเกอที่กล่าวออกมาในทันที.
"เช่นนั้น,เซียนเซิง,นำพวกเขาไปด้วย!"หยิงที่กล่าวเสียงเย็น.
"อืม!"กุยกู่ซือที่พยักหน้ารับ.
ที่ไกลออกไป,จงซานที่หันหน้ามามองสถานที่ดังกล่าวเช่นกัน.
จงซานที่จดจ้องมองมายังเฟยเกอและจูกาน,ท่าทางของทั้งคนกระทำเรื่องที่น่าสะพรึงไม่น้อย,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
เฟยเกอและจูกานเองก็จดจ้องมองมายังจงซานเช่นกัน.
อย่างไรก็ตาม,คนทั้งสามก็ไม่ได้รู้จักกัน! ถึงจะมายังโลกใบใหญ่ จากที่เดียวกัน,หากแต่ก็มาจากคนละเวลาและสถานที่.
ทว่า,จงซานที่ได้ยินคำพูดของคนทั้งสอง,จักรพรรดิจิ๋นซี?
คนบ้านเดียวกัน? ภาพยนตร์? โลก?
ได้ยินคำพูดดังกล่าว,จงซานจะไม่รู้ที่มาของพวกเขาได้อย่างไร?
แววตาของจงซานที่เป็นประกาย,หากแต่ก็เก็บท่าทางของตัวเองเอาไว้,คิดว่าคนทั้งสองเองก็ไม่ได้รู้จักกับเขา.
จงซานที่จ้องมองไปยงค่ายกลฮวงจุ้ย,สายตาที่กวาดตามองภายในค่ายกล,ขณะเห็นภาพด้านในถึงกับผง่ะเช่นกัน,จากนั้นก็จดจ้องมองไปยังคนทั้งสอง.
"จงซาน,ขอลา!"หยิงเอ่ย.
"ครืนนนน!"
หยิงที่จ้องมองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เลื่อนมังกรของเขาที่เคลื่อนไหวบินออกมา.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
จากนั้นจงซานก็จ้องมองไปยังเฟยเกอและจูกาน,"ทั้งสอง!"
"หืม?"เฟยเกอและจูกานที่จดจ้องมองไปยังจงซาน.
"แม้นว่าการกระทำของทั้งสองจะไม่น่าอภิรมย์เท่าใดนัก,ทว่าก็ต้องขอบคุณ,นี่คืออุปการณ์เซียน,เม็ดยาเซียน,ผลไม้เซียน,เป็นของขอบคุณเล็กน้อย!"จงซานที่กล่าวกับคนทั้งสอง.
จงซานที่สะบัดแขนเสื้อ,สิบอุปกรณ์เซียน,สิบขวดเม็ดยาเซียน,และผลไม้เซียนมากมายบินตรงไปยังคนทั้งสอง.
"ลูกท้อเซียน?โสมเซียน! ของดี!"จูกานที่คว้าเอาไว้ด้วยความตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
"รวยแล้ว,พวกเรารวยแล้ว!"เฟยเกอที่ร้องอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
หยิงที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ท้ายที่สุดก็ก้าวขึ้นเลื่อนมังกร.
"ไป!"หยิงที่กล่าวเสียงเย็น.
"รับด้วยเกล้า!"เหล่าองค์รักษ์ที่กล่าวรับคำทันที.
มังกรที่คำรามดังกึกก้อง,ขบวนเสด็จของหยิงที่มุ่งตรงไปยังทิศตะวันออก.
เฟยเกอและจูกานเองก็ถูกกุยกูซือนำไปด้วย.
"ขอบคุณ,ขอบคุณองค์จักรพรรดิ!"เฟยเกอที่ตะโกนมายังทิศทางของจงซาน.
"ขอบคุณ,ไว้พบกันโอกาสหน้า!"จูกานที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น.
จากนั้น,เฟยเกอและจูกานก็ค่อยๆหายไปลับตา.
การที่ได้สมบัติมากมายจากจงซานทำให้ทั้งสองตื่นเต้นใบหน้าเป็นเงายิ้มแก้ปริ.
"จักรพรรดิจิ๋นซี,พวกเราต้องการกลับบ้านเกิด,มีวิธีหรือไม่?"เฟยเกอที่กล่าวเสียงเบาไปยังทิศทางของเลื่อนมังกร.
-------------------------------------------------------
ขบวนของหยิงได้จากไปแล้ว.
บนอวกาศ,ไท่อี้ที่ร่อนลงมาด้านล่า.
"ครืนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไท่อี้ที่สะบัดแขนเสื้อ,ค่ายกลฮวงจุ้ยที่ระเบิดเปิดออกมา,เผยให้เห็นภาพด้านใน.
"เหรินชุน,กุยเชอ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”ใบหน้าของไท่อี้ที่รู้สึกอับอายและโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
ทุกๆคนที่สามารถเห็นได้,ที่ใจกลางค่ายกล,บนแท่นเวที,เหรินชุน,กุยเชอที่เผยร่างกายเปลือยเปล่านอนสลบไศลอยู่,ร่างกายที่ไร้ซึ่งสิ่งปกปิดนอนกองกันอยู่,ร่างทั้งสองที่ไม่มีแม้แต่กางเกงใน,บนหลังที่ขาวเนียนของเหรินชุด,มีภาพวาดเต่าตัวเล็กที่ดูแสนจะอัปลักษณ์อยู่ด้วย.
ภาพที่ดูอุจาดตาเป็นอย่างมาก,ปรากฏขึ้นต่อผู้ฝึกตนมากมาย.
"พวกขยะ,ยังไม่ฟื้นอีก!"ดวงตาของไท่อี้ที่เบิกกว้างเผยความโกรธเกรี้ยวออกมา.
เสียงคำรามดังกึกก้อง,ที่ทะลวงลงไปในจิตสำนึกของทั้งสอง.
"วูซซซซ!"
ทั้งสองที่ยังไม่ตื่น,ทว่าร่างกายที่สั่นสะท้านด้วยเสียงฉุดจิตสำนึก,หากแต่ร่างกายกับไม่ตอบสนอง.
"ไท่อี้!"จงซานเอ่ย.
ใบหน้าของจงซานที่กระตุกเล็กน้อย,พร้อมกับเผยยิ้มออกมา.
"อะไร?"ไท่อี้ที่เบิกกว้างจ้องมองไปยังจงซาน.
"เจ้ารีบพาพวกเขาจากไปให้เร็ว,มันสัปดนอุจาดตาจริงๆ!"จงซานที่กล่าวด้วยคำพูดที่รูปสึกอับอายแทน.
ไท่อี้"........................!”
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วทุกสารทิศ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น