Immortality Chapter 1391 Zhong Shan gets rid
Chapter 1391 Zhong Shan gets rid
钟山出手
จงซานลงมือ.
วิหารเหล่ยติง.
ภายในห้องโถง,ชายในชุดสีม่วงที่ยืนอยู่.
"อาจารย์อา!"ที่ด้านนอกปรากฏคนผู้หนึ่งที่ตะโกนเข้ามา.
ขณะนั้นชายในชุดสีม่วงที่กำลังปิดด่านบำเพ็ญ,ดวงตาทั้งสองข้างที่ปิดแน่น,เห็นชัดเจนว่าไม่ยินดีที่จะสนใจด้านนอก.
"!"ประตูตำหนักที่เปิดออกเสียงดัง.
แสงสว่างจ้าที่ส่องเข้ามาในห้องโถง,ชายในชุดสีม่วงที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,ลืมตาขึ้นในทันที.
ที่ประตูทางเข้านั้น,ชายในชุดสีฟ้ายืนอยู่.
"บัดซบ,ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา?"ชายในชุดสีม่วงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,แววตาที่เผยความโกรธเกรี้ยวออกมา.
ชายในชุดสีฟ้าที่กล่าวออกมา,"มีบางคนที่ต้องการยืมบางสิ่งจากท่าน!"
"อะไร?"ชายในชุดสีม่วงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ชีวิต!"ชายในชุดสีฟ้ากล่าว.
ได้ยินคำพูดของชายในชุดสีฟ้า,ชายในชุดสีม่วงดวงตาหดเกร็ง.
"ซี่!"
สายไปแล้ว,กระบี่ที่เงียบเชียบทะลวงมายังด้านหลังของชายในชุดสีม่วง,ทะลวงหน้าอกของเขาไปในทันที.
”!”
ความเลือนลางสลัว,ดวงวิญญาณของชายชุดม่วงที่ราวกับถูกดึงไปจากคมกระบี่ที่แหลมคม.
"ซี่!"กระบี่บางที่ถูกถอนออกมา.
ที่ด้านหลังชายชุดม่วงที่ปรากฏเงาอีกร่าง.
"เร็วเข้า!"เงาดังกล่าวเอ่ย.
"รับทราบ!"ชายในชุดสีฟ้าที่เร่งรีบปิดประตูในทันที.
ชายในชุดฟ้าที่ใช้มีดสั้นเลาะเนื้อของชายชุดม่วงทันที,ก่อนที่จะลอกหนังของเขาด้วยวิชาพิเศษ,ขณะที่ทำการเปลี่ยนหน้าของเขา,จากนั้นก็เร่งรีบเปลี่ยนชุดสีม่วงด้วยเช่นกัน.
ไมนานหลังจากนั้น,ชายในชุดสีฟ้าศิษย์หลานได้กลายเป็นอาจารย์อาในชุดสีม่วงในทันที.
"เอาล่ะ,ข้าได้เปลี่ยนหนังของเขาแล้ว,ข้าได้เป็นเขาแล้ว,ในวิหารเหล่ยติงหลายปีมานี้,นิสัยและการกระทำของเขาข้าได้ศึกษาดีแล้ว,เจ้าจำเป็นต้องจัดการกับศิษย์แกนหลักพร้อมกับข้าให้สิ้น,ลอบสังหารไปทีละคน!"ชายที่สวมผิวใหม่เอ่ย.
"อืม!"เงาร่างดังกล่าวพยักหน้ารับ.
เหมือนกับเหตุการณ์ดังกล่าว,ได้เกิดขึ้นยังส่วนอื่นๆของวิหารเหล่ยติง.
ความเงียบที่คืบคลาน,เหล่ามีสังหารที่ค่อยๆลดจำนวนพวกเขาช้าๆ,แทรกซึมเข้าไปในกลุ่มของคนวิหารเหล่ยติง,แม้นว่าจะเริ่มต้นที่กลุ่มคนที่มีระดับต่ำสุด,ทว่าแผนการก็เป็นไปอย่างช้าๆและมั่นคง,ไม่มีใครสามารถจับได้.
ลอบสังหารและก็ลอบสังหาร!
ในเวลาเดียวกัน,หลากหลายชีวิตที่ร่วงหล่นจากท้องฟ้า,ทว่าด้วยวิหารเหล่ยติงนั้น,มีกรรมวาสนามากมาย,แม้นว่าจะมีคนตายไปเป็นจำนวนมาก,แต่ก็ไม่ได้ส่งผลแม้แต่น้อย.
ศิษย์รุ่นแรกของวิหารเหล่ยติงที่ประจำวิหารต่างกัน,ภายในห้องโถงแห่งหนึ่ง,ชายในชุดสีแดงที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"อาจารย์,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"ศิษย์คนหนึ่งที่เผยท่าทางสงสัยออกมา.
"เกิดเรื่องคับขันแล้ว!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"คับขัน!"ศิษย์คนดังกล่าวที่เผยท่าทางสงสัย.
"เจ้ากล้า!"ชายในชุดสีแดงที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"แค๊ก!"ที่ด้านหลังศิษย์ของเขาปรากฏริ้วแสงที่ปรากฏขึ้น.
ศิษย์ของเขาที่หันหน้ากลับไป.
"เจ้ามาอยู่ด้านหลังข้าได้อย่างไร!"ศิษย์คนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยความตกใจ.
"ซี่!"ศิษย์คนดังกล่าวอุทานออกมายังไม่จบด้วยซ้ำ,ก็ได้ยินเสียงซี่ขึ้นที่ทิศทางของอาจารย์.
ขณะที่หันกลับไป,ศิษย์คนดังกล่าวที่แววตาแปลกประหลาดใจจ้องมองไปยังอกของชายชุดแดง,ที่หน้าอก,มีกระบี่สีแดงที่ทะลวงผ่านมา,ชายในชุดแดงเองก็เผยแววตาไม่อยากเชื่ออกมาเช่นเดียวกัน.
ลอบสังหาร? มีมือสังหารอย่างงั้นรึ?
"ซี่!"
กระบี่สีแดงบางที่ถูกดึงออก,ดวงวิญญาณของชายชุดแดงก็ถูกดึงออกไปด้วย,กระบี่ที่แหลมคนอาบๆไปด้วยโลหิตชุ่มเปียก.
"อาจารย์!"ศิษย์คนดังกล่าวที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
"ซี่!"
กระบี่สีฟ้าที่ทะลวงเข้าร่างของเขาอีกรอบ,ดวงถูกทำลาย,ไม่มีเวลาให้เขาได้ร้องออกมาด้วยซ้ำ.
”!”
สองศพที่ล้มลงบนพื้น.
"หัวหน้าหน่วยจินเหว่ย!"ร่างเงากระบี่ฟ้าที่คุกเข่าให้กับร่างเงากระบี่สีแดง.
"อย่าได้ลืม? ศิษย์ลำดับหนึ่งต้องระวังให้มากกว่านี้,บางคนได้ก้าวไปถึงเซียนบรรพชนขั้นแรกแล้ว,หากเจ้าไม่สามารถสังหารได้สำเร็จ,และข้าไม่เผยตัวออกมา,จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น,การทำลายกรรมวาสนาของวิหารเหล่ยติงจะล้มเหลว,งานสำคัญ
"ผู้น้อยผิดไปแล้ว!"เงากระบี่สีฟ้าเอ่ยออกมาด้วยความละอายใจ.
"ไปได้!"ร่างเงากระบี่สีแดงกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขอบคุณหัวหน้าหน่วย!"ร่างเงากระบี่สีฟ้าที่กล่าวออกมาด้วยความซาบซึ้ง.
"!"เงาร่างกระบี่สีฟ้าที่หายไปไร้ร่องรอย.
ร่างเงากระบี่สีแดงที่จ้องมองไปรอบๆ,ก่อนที่จะเก็บศพทั้งสอง,ก่อนที่จะหายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นกัน.
...
ตำหนักเซิ่งหนี่!
จื่อซวินที่จ้องมองไปยังฝนโลหิต,ก่อนที่จะกลับเข้ามาในห้องโถง.
ผ่านไปราวๆสามชั่วยาม.
"พิรุณโลหิตได้จบสิ้นแล้ว,หากแต่วิหารของพวกเรากับดูสงบเงียบเป็นอย่างมาก!"สาวใช้คนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกๆ.
"สงบอย่างไร?"สาวใช้อีกคนเอ่ยกล่าว.
"ข้าไม่รู้!
บางที่ดูเหมือนวังเวงเป็นอย่างมาก!"
เซิ่งหนี่จื่อซวินที่ครุ่นคิดเล็กน้อย,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"พวกเจ้าออกไปก่อน,ข้าต้องการอยู่คนเดียวเงียบๆสักพัก!"
"เจ้าค่ะ!"สาวใช้ที่พยักหน้ารับ.
สาวใช้ที่ออกจากตำหนักไป.
"!"ประตูที่ปิดเสียงดัง.
"เฮ้!"จื่อซวินที่ถอนหายใจเบาๆ.
"ตึกๆ!"ที่หน้าหน้าประตูปรากฏเสียงเคาะขึ้นในทันที?
"หืม?"ใบหน้าของจื่อซวินที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
วิหารเหล่ยติง,จื่อซวินที่ระวังตัวเองเป็นอย่างมาก,การมาเคาะประตูเช่นนี้?
ไม่ใช่สาวใช้ของนางอย่างแน่นอน.
จื่อซวินที่จ้องมองไปยังประตูด้านหน้า,จะจ้องมองเขม็ง.
"เปิดเข้ามาเอง!"จื่อซวินที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"แอด!"ประตูด้านหน้าที่เปิดออก.
ที่ด้านนอกประตูนั้น,มีชายชุดดำที่ปรากฏขึ้น.
"เจ้าเป็นใคร?
สาวใช้ของข้าล่ะ?"จื่อซวินที่เผยความเย็นชาออกมา.
ชายในชุดสีดำที่ก้าวเข้ามา,จากนั้นก็แสดงความเคารพต่อจื่อซวินเล็กน้อย.
เห็นอีกฝ่ายแสดงความเคารพ,ใบหน้าของจื่อซวินที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
"พวกนางปลอดภัยดี,เพียงแค่หมดสติเท่านั้น,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,ผู้บัญชาการหยิงเหว่ย,อันหวงคารวะท่านหญิงจื่อซวิน!"ชายชุดดำเอ่ย.
"ศาลเทวะต้าเจิ้ง?"จื่อซวินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ!"
"เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"จื่อซวินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"งานวันเกิดเซิ่งหวังที่ทวีปเหนือนั้น,เซิ่งหวังเตรียมที่จะสังหารเฉิงโห่วก่อตั้งศาลสวรรค์,ข้าและพวก
รับคำสั่งให้มาทำลายวิหารเหล่ยติง,ทำลายรากฐานของเฉิงโห่ว,ในเวลาเดียวกันก็รับผิดชอบคุ้มกันท่านหญิงจื่อซวินกลับไปด้วย!"อันหวงที่กลับมาด้วยความเคารพ.
อันหวงที่รับรู้ความสัมพันธ์ของจงซานและจื่อซวิน,ดังนั้นจึงเต็มไปด้วยความเคารพ.
"กลับอย่างงั้นรึ? ข้าไม่กลับ!"จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา.
"รับทราบ,เซิ่งหวังได้สั่งการให้กระทำตามท่านหญิงจื่อซวินต้องการ,และผู้น้อยยังได้นำจดหมายของเซิ่งหวังมาด้วย,ขอให้ท่านหญิงจื่อซวินโปรดยล!"อันหวงที่นำจดหมายส่งมอบให้กับนาง.
บนจดหมาย,จื่อซวินที่สามารถมองเห็นบางอย่างได้ในทันที.
จื่อซวินที่เห็นที่ต้นกระดาษมีอักษรสามตัว,ขณะจ้องมองทำให้มือของนางสั่นไหว,อารมณ์ที่ท่วมท้นขึ้นจมูกเล็กน้อย.
อักษรสามตัว,"ถึงจงซาน"
อันหวงเวลานี้ได้ถอยออกจากตำหนักไป,รอคอยอยู่ด้านนอก.
ปล่อยให้จื่อซวินอ่านจดหมาย,ซึ่งเป็นจดหมายที่นางเคยส่งให้จงซานขณะที่จะโบยบินออกมาจากโลกใบเล็ก,ก่อนที่จงซานจะส่งมันคืนกลับมา.
นางที่ขบริมฝีปาก,จื่อซวินที่เปิดจดหมายออกมา.
อักษรแถวหนึ่งที่ปรากฏขึ้น,เป็นนางที่เขียนในอดีต.
------
ข้าต้องโบยบิน,โชคชะตานำพาคงได้พบกัน!
-----
อักษรตัวเล็กๆแถวหนึ่ง,ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกของจื่อซวิน.
จนหมายดังกล่าว,จื่อซวินแทบลืมมันไปแล้ว,คาดไม่ถึง,นางที่ไม่ได้ลงชื่อในอดีต,คาดไม่ถึงว่าจงซานจะจำตัวนางได้,แม้แต่เก็บมันเอาไว้.
อีกครึ่งหนึ่งของจดหมาย,มีอักษรอีกแถวที่เขียนลงไป,แม้นว่าจะมีขนาดเล็ก,ทว่าอักษรดังกล่าวนั้นกำลังทรงพลังเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งกฏที่แผ่อำนาจออกมา.
-------
ข้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องการสิ่งใด,อันหวง
ข้าเป็นคนส่งไป,รับผิดชอบในการทำลายวิหารเหล่ยติง,เจ้าบอกกับข้า,ในวิหารเหล่ยติงมีสิ่งที่เจ้าต้องการ,ข้าเคยบอกเจ้าว่า
เจ้าต้องการสิ่งใด,ข้าจะนำมาให้กับเจ้า,ในเวลานี้คือเวลาที่เหมาะที่จะทำแล้ว,เจ้าต้องการสิ่งใด,ให้อันหวงมอบให้เจ้า,ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดของวิหารเหล่ยติง,จะเป็นของเจ้า.
สิ่งของภายนอกนั้น,ข้าไม่เคยสนใจ,ข้าเพียงต้องการพบกับเจ้า.
กลับมา,ข้าต้องการเจ้า!
-------
"ฮือ!"
จื่อซวินที่แสบจมูก,สะอื้นออกมาด้วยเสียงเบาๆ.
"คนพาล! เจ้ามันคนพาล!"จื่อซวินที่สะอื้นเสียงเล็กๆออกมา.
นางที่สะอื้นเสียงเบาอยู่พักหนึ่ง,ก่อนที่จะค่อยๆระงับอารมณ์,จ้องมองลายมือของจงซาน,แววตาที่เผยความขมขื่นออกมา.
นางที่เก็บจดหมาย,ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน.
นางที่ปาดน้ำตา,สูดหายใจลึก,ปรับอารมณ์พร้อมกับเดินออกมา.
ขณะเดียวกับ,จื่อซวินที่กล่าวออกมา,"เข้ามา!"
"ครับ!"อันหวงที่อยู่ด้านอกก้าวเข้ามาอีกครั้ง.
"ท่านหญิงจื่อซวิน,ท่านยินดีที่จะกลับพร้อมกับพวกเราแล้วรึ?"อันหวงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
จื่อซวินที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่นางจะมองไปยังวิหารหลัก.
ภายในวิหารเหล่ยติงที่เงียบผิดปรกติ,พื้นที่รอบๆ,ต่างก็ปิดเงียบ,ขณะที่นางมองไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ.
อันหวงที่จ้องมองไปยังประตูแห่งหนึ่งด้วยความประหลาดใจ,"เซิ่งหวังให้ท่านเป็นคนตัดสินใจ!"
จื่อซวินที่สูดหายใจลึก,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ไม่,ข้าจะไม่กลับไป!"
อันหวงที่จ้องมองไปยังจื่อซวิน,พยักหน้ารับถอนหายใจเบาๆ,"ครับ!"
"เจ้าต้องการทำลายวิหารเหล่ยติง,ที่จริงพวกเจ้าทำลายเพียงแค่ชั้นนอกเท่านั้น,เป็นวิหารส่วนแจ้ง,ที่จริงยังมีวิหารส่วนมืดอีกด้วย!"จื่อซวินเอ่ย.
"หืม?"อันหวงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ข้าจำนำเจ้าไป,ทว่าไม่รู้ว่าเจ้า............!”จื่อซวินที่ขมวดคิ้วไปมาขณะพูด.
"ท่านหญิงจื่อซวินไม่จำเป็นต้องคิดอะไรอีก,ในเมื่อยังมีวิหารส่วนมืด,แน่นอนว่าพวกเราจะต้องทำลาย,ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถช่วยเซิงหวังได้,ขอให้ท่านหญิงจื่อซวินนำทาง,เซิ่งหวังมีคำสั่ง,ทุกสิ่งของวิหารเหล่ยติง,ส่งมอบให้กับเทพธิดาจื่อซวิน,ข้าคิดว่าคงจะมีบางสิ่งที่เทพธิดาจื่อซวินต้องการ,น่าจะอยู่ในวิหารส่วนมืด!"อันหวงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม!"จื่อซวินพยักหน้ารับ.
-----------------------------------------------------
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ด้านหน้าตำหนักซิ่งเฉิน!
"เจ้าทรยศคฤหาสน์จง,เห็นต่อความสัมพันธ์ในอดีต,ข้าจะไม่สืบสวน,ทว่าเจ้าสังหารหยิงหลาน."ขณะเอ่ยถึงหยิงหลาน,แววตาของจงซานที่แผ่จิตสังหารที่รุนแรงออกมา!
ระหว่างที่กล่าวนั้น,จงซานที่สะบัดมือฟาดตรงไปยังทิศทางของเซียนเซิงโหยวหมิง.
การโจมตีของเขา,กับอำนาจในดินแดนของตน,ไม่จำเป็นต้องพูดคุยปรึกษาผู้ใด.
จงซานที่ลงมือเป็นคนแรก.
"ขอให้เป๋าเป่ยออกไป!"
ขณะที่จงซานลงมือ,ก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นเช่นกัน.
เสียงดังกล่าวที่ดังขึ้น,เส้นแสงสีขาวที่พุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซานด้วยความเร็วผิดปรกติเกินธรรมดา.
เส้นแสงสีขาว,มีดบิน,พิฆาตเซียนของลู่หย๋า,ทว่าเวลานี้มันได้กลายเป็นดาบสั้นไปแล้ว.
"สารเลว!"ไท่จื่อจงเทียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,ทว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันช้าไปแล้ว.
มีดบินพิฆาตเซียนที่ไปอยู่ด้านหน้าจงซานแล้ว.
ฝ่ามือของจงซานที่ฟาดไปยังเซียนเซิงโหยวหมิง.
"โฮกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ได้ยินเสียงมังกรที่ดังกึกก้อง,ฝ่ามือของจงซานนั้น,ปรากฏเป็นเหมือนกับภาพเงากงเล็บของมังกรขึ้นในทันที.
"ตูมมมมม!”
มีดบินพิฆาตเซียนที่ปะทะกับเงากงเล็บมังกรของจงซานที่ปรากฏขึ้น,พุ่งออกมาจากฝ่ามือ.
"เคร้ง!"
มีดบินพิฆาตเซียนที่สั่นสะท้านเล็กน้อย,ก่อนที่จะหยุดนิ่งไม่ขยับ!
Chapter 1391 Zhong Shan gets rid
钟山出手
จงซานลงมือ.
วิหารเหล่ยติง.
ภายในห้องโถง,ชายในชุดสีม่วงที่ยืนอยู่.
"อาจารย์อา!"ที่ด้านนอกปรากฏคนผู้หนึ่งที่ตะโกนเข้ามา.
ขณะนั้นชายในชุดสีม่วงที่กำลังปิดด่านบำเพ็ญ,ดวงตาทั้งสองข้างที่ปิดแน่น,เห็นชัดเจนว่าไม่ยินดีที่จะสนใจด้านนอก.
"!"ประตูตำหนักที่เปิดออกเสียงดัง.
แสงสว่างจ้าที่ส่องเข้ามาในห้องโถง,ชายในชุดสีม่วงที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,ลืมตาขึ้นในทันที.
ที่ประตูทางเข้านั้น,ชายในชุดสีฟ้ายืนอยู่.
"บัดซบ,ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา?"ชายในชุดสีม่วงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,แววตาที่เผยความโกรธเกรี้ยวออกมา.
ชายในชุดสีฟ้าที่กล่าวออกมา,"มีบางคนที่ต้องการยืมบางสิ่งจากท่าน!"
"อะไร?"ชายในชุดสีม่วงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ชีวิต!"ชายในชุดสีฟ้ากล่าว.
ได้ยินคำพูดของชายในชุดสีฟ้า,ชายในชุดสีม่วงดวงตาหดเกร็ง.
"ซี่!"
สายไปแล้ว,กระบี่ที่เงียบเชียบทะลวงมายังด้านหลังของชายในชุดสีม่วง,ทะลวงหน้าอกของเขาไปในทันที.
”!”
ความเลือนลางสลัว,ดวงวิญญาณของชายชุดม่วงที่ราวกับถูกดึงไปจากคมกระบี่ที่แหลมคม.
"ซี่!"กระบี่บางที่ถูกถอนออกมา.
ที่ด้านหลังชายชุดม่วงที่ปรากฏเงาอีกร่าง.
"เร็วเข้า!"เงาดังกล่าวเอ่ย.
"รับทราบ!"ชายในชุดสีฟ้าที่เร่งรีบปิดประตูในทันที.
ชายในชุดฟ้าที่ใช้มีดสั้นเลาะเนื้อของชายชุดม่วงทันที,ก่อนที่จะลอกหนังของเขาด้วยวิชาพิเศษ,ขณะที่ทำการเปลี่ยนหน้าของเขา,จากนั้นก็เร่งรีบเปลี่ยนชุดสีม่วงด้วยเช่นกัน.
ไมนานหลังจากนั้น,ชายในชุดสีฟ้าศิษย์หลานได้กลายเป็นอาจารย์อาในชุดสีม่วงในทันที.
"เอาล่ะ,ข้าได้เปลี่ยนหนังของเขาแล้ว,ข้าได้เป็นเขาแล้ว,ในวิหารเหล่ยติงหลายปีมานี้,นิสัยและการกระทำของเขาข้าได้ศึกษาดีแล้ว,เจ้าจำเป็นต้องจัดการกับศิษย์แกนหลักพร้อมกับข้าให้สิ้น,ลอบสังหารไปทีละคน!"ชายที่สวมผิวใหม่เอ่ย.
"อืม!"เงาร่างดังกล่าวพยักหน้ารับ.
เหมือนกับเหตุการณ์ดังกล่าว,ได้เกิดขึ้นยังส่วนอื่นๆของวิหารเหล่ยติง.
ความเงียบที่คืบคลาน,เหล่ามีสังหารที่ค่อยๆลดจำนวนพวกเขาช้าๆ,แทรกซึมเข้าไปในกลุ่มของคนวิหารเหล่ยติง,แม้นว่าจะเริ่มต้นที่กลุ่มคนที่มีระดับต่ำสุด,ทว่าแผนการก็เป็นไปอย่างช้าๆและมั่นคง,ไม่มีใครสามารถจับได้.
ลอบสังหารและก็ลอบสังหาร!
ในเวลาเดียวกัน,หลากหลายชีวิตที่ร่วงหล่นจากท้องฟ้า,ทว่าด้วยวิหารเหล่ยติงนั้น,มีกรรมวาสนามากมาย,แม้นว่าจะมีคนตายไปเป็นจำนวนมาก,แต่ก็ไม่ได้ส่งผลแม้แต่น้อย.
ศิษย์รุ่นแรกของวิหารเหล่ยติงที่ประจำวิหารต่างกัน,ภายในห้องโถงแห่งหนึ่ง,ชายในชุดสีแดงที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"อาจารย์,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"ศิษย์คนหนึ่งที่เผยท่าทางสงสัยออกมา.
"เกิดเรื่องคับขันแล้ว!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"คับขัน!"ศิษย์คนดังกล่าวที่เผยท่าทางสงสัย.
"เจ้ากล้า!"ชายในชุดสีแดงที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"แค๊ก!"ที่ด้านหลังศิษย์ของเขาปรากฏริ้วแสงที่ปรากฏขึ้น.
ศิษย์ของเขาที่หันหน้ากลับไป.
"เจ้ามาอยู่ด้านหลังข้าได้อย่างไร!"ศิษย์คนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยความตกใจ.
"ซี่!"ศิษย์คนดังกล่าวอุทานออกมายังไม่จบด้วยซ้ำ,ก็ได้ยินเสียงซี่ขึ้นที่ทิศทางของอาจารย์.
ขณะที่หันกลับไป,ศิษย์คนดังกล่าวที่แววตาแปลกประหลาดใจจ้องมองไปยังอกของชายชุดแดง,ที่หน้าอก,มีกระบี่สีแดงที่ทะลวงผ่านมา,ชายในชุดแดงเองก็เผยแววตาไม่อยากเชื่ออกมาเช่นเดียวกัน.
ลอบสังหาร? มีมือสังหารอย่างงั้นรึ?
"ซี่!"
กระบี่สีแดงบางที่ถูกดึงออก,ดวงวิญญาณของชายชุดแดงก็ถูกดึงออกไปด้วย,กระบี่ที่แหลมคนอาบๆไปด้วยโลหิตชุ่มเปียก.
"อาจารย์!"ศิษย์คนดังกล่าวที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
"ซี่!"
กระบี่สีฟ้าที่ทะลวงเข้าร่างของเขาอีกรอบ,ดวงถูกทำลาย,ไม่มีเวลาให้เขาได้ร้องออกมาด้วยซ้ำ.
”!”
สองศพที่ล้มลงบนพื้น.
"หัวหน้าหน่วยจินเหว่ย!"ร่างเงากระบี่ฟ้าที่คุกเข่าให้กับร่างเงากระบี่สีแดง.
"อย่าได้ลืม? ศิษย์ลำดับหนึ่งต้องระวังให้มากกว่านี้,บางคนได้ก้าวไปถึงเซียนบรรพชนขั้นแรกแล้ว,หากเจ้าไม่สามารถสังหารได้สำเร็จ,และข้าไม่เผยตัวออกมา,จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น,การทำลายกรรมวาสนาของวิหารเหล่ยติงจะล้มเหลว,งานสำคัญ
"ผู้น้อยผิดไปแล้ว!"เงากระบี่สีฟ้าเอ่ยออกมาด้วยความละอายใจ.
"ไปได้!"ร่างเงากระบี่สีแดงกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขอบคุณหัวหน้าหน่วย!"ร่างเงากระบี่สีฟ้าที่กล่าวออกมาด้วยความซาบซึ้ง.
"!"เงาร่างกระบี่สีฟ้าที่หายไปไร้ร่องรอย.
ร่างเงากระบี่สีแดงที่จ้องมองไปรอบๆ,ก่อนที่จะเก็บศพทั้งสอง,ก่อนที่จะหายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นกัน.
...
ตำหนักเซิ่งหนี่!
จื่อซวินที่จ้องมองไปยังฝนโลหิต,ก่อนที่จะกลับเข้ามาในห้องโถง.
ผ่านไปราวๆสามชั่วยาม.
"พิรุณโลหิตได้จบสิ้นแล้ว,หากแต่วิหารของพวกเรากับดูสงบเงียบเป็นอย่างมาก!"สาวใช้คนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกๆ.
"สงบอย่างไร?"สาวใช้อีกคนเอ่ยกล่าว.
"ข้าไม่รู้!
บางที่ดูเหมือนวังเวงเป็นอย่างมาก!"
เซิ่งหนี่จื่อซวินที่ครุ่นคิดเล็กน้อย,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"พวกเจ้าออกไปก่อน,ข้าต้องการอยู่คนเดียวเงียบๆสักพัก!"
"เจ้าค่ะ!"สาวใช้ที่พยักหน้ารับ.
สาวใช้ที่ออกจากตำหนักไป.
"!"ประตูที่ปิดเสียงดัง.
"เฮ้!"จื่อซวินที่ถอนหายใจเบาๆ.
"ตึกๆ!"ที่หน้าหน้าประตูปรากฏเสียงเคาะขึ้นในทันที?
"หืม?"ใบหน้าของจื่อซวินที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
วิหารเหล่ยติง,จื่อซวินที่ระวังตัวเองเป็นอย่างมาก,การมาเคาะประตูเช่นนี้?
ไม่ใช่สาวใช้ของนางอย่างแน่นอน.
จื่อซวินที่จ้องมองไปยังประตูด้านหน้า,จะจ้องมองเขม็ง.
"เปิดเข้ามาเอง!"จื่อซวินที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"แอด!"ประตูด้านหน้าที่เปิดออก.
ที่ด้านนอกประตูนั้น,มีชายชุดดำที่ปรากฏขึ้น.
"เจ้าเป็นใคร?
สาวใช้ของข้าล่ะ?"จื่อซวินที่เผยความเย็นชาออกมา.
ชายในชุดสีดำที่ก้าวเข้ามา,จากนั้นก็แสดงความเคารพต่อจื่อซวินเล็กน้อย.
เห็นอีกฝ่ายแสดงความเคารพ,ใบหน้าของจื่อซวินที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
"พวกนางปลอดภัยดี,เพียงแค่หมดสติเท่านั้น,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,ผู้บัญชาการหยิงเหว่ย,อันหวงคารวะท่านหญิงจื่อซวิน!"ชายชุดดำเอ่ย.
"ศาลเทวะต้าเจิ้ง?"จื่อซวินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ!"
"เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"จื่อซวินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"งานวันเกิดเซิ่งหวังที่ทวีปเหนือนั้น,เซิ่งหวังเตรียมที่จะสังหารเฉิงโห่วก่อตั้งศาลสวรรค์,ข้าและพวก
รับคำสั่งให้มาทำลายวิหารเหล่ยติง,ทำลายรากฐานของเฉิงโห่ว,ในเวลาเดียวกันก็รับผิดชอบคุ้มกันท่านหญิงจื่อซวินกลับไปด้วย!"อันหวงที่กลับมาด้วยความเคารพ.
อันหวงที่รับรู้ความสัมพันธ์ของจงซานและจื่อซวิน,ดังนั้นจึงเต็มไปด้วยความเคารพ.
"กลับอย่างงั้นรึ? ข้าไม่กลับ!"จื่อซวินที่ส่ายหน้าไปมา.
"รับทราบ,เซิ่งหวังได้สั่งการให้กระทำตามท่านหญิงจื่อซวินต้องการ,และผู้น้อยยังได้นำจดหมายของเซิ่งหวังมาด้วย,ขอให้ท่านหญิงจื่อซวินโปรดยล!"อันหวงที่นำจดหมายส่งมอบให้กับนาง.
บนจดหมาย,จื่อซวินที่สามารถมองเห็นบางอย่างได้ในทันที.
จื่อซวินที่เห็นที่ต้นกระดาษมีอักษรสามตัว,ขณะจ้องมองทำให้มือของนางสั่นไหว,อารมณ์ที่ท่วมท้นขึ้นจมูกเล็กน้อย.
อักษรสามตัว,"ถึงจงซาน"
อันหวงเวลานี้ได้ถอยออกจากตำหนักไป,รอคอยอยู่ด้านนอก.
ปล่อยให้จื่อซวินอ่านจดหมาย,ซึ่งเป็นจดหมายที่นางเคยส่งให้จงซานขณะที่จะโบยบินออกมาจากโลกใบเล็ก,ก่อนที่จงซานจะส่งมันคืนกลับมา.
นางที่ขบริมฝีปาก,จื่อซวินที่เปิดจดหมายออกมา.
อักษรแถวหนึ่งที่ปรากฏขึ้น,เป็นนางที่เขียนในอดีต.
------
ข้าต้องโบยบิน,โชคชะตานำพาคงได้พบกัน!
-----
อักษรตัวเล็กๆแถวหนึ่ง,ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกของจื่อซวิน.
จนหมายดังกล่าว,จื่อซวินแทบลืมมันไปแล้ว,คาดไม่ถึง,นางที่ไม่ได้ลงชื่อในอดีต,คาดไม่ถึงว่าจงซานจะจำตัวนางได้,แม้แต่เก็บมันเอาไว้.
อีกครึ่งหนึ่งของจดหมาย,มีอักษรอีกแถวที่เขียนลงไป,แม้นว่าจะมีขนาดเล็ก,ทว่าอักษรดังกล่าวนั้นกำลังทรงพลังเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งกฏที่แผ่อำนาจออกมา.
-------
ข้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องการสิ่งใด,อันหวง
ข้าเป็นคนส่งไป,รับผิดชอบในการทำลายวิหารเหล่ยติง,เจ้าบอกกับข้า,ในวิหารเหล่ยติงมีสิ่งที่เจ้าต้องการ,ข้าเคยบอกเจ้าว่า
เจ้าต้องการสิ่งใด,ข้าจะนำมาให้กับเจ้า,ในเวลานี้คือเวลาที่เหมาะที่จะทำแล้ว,เจ้าต้องการสิ่งใด,ให้อันหวงมอบให้เจ้า,ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดของวิหารเหล่ยติง,จะเป็นของเจ้า.
สิ่งของภายนอกนั้น,ข้าไม่เคยสนใจ,ข้าเพียงต้องการพบกับเจ้า.
กลับมา,ข้าต้องการเจ้า!
-------
"ฮือ!"
จื่อซวินที่แสบจมูก,สะอื้นออกมาด้วยเสียงเบาๆ.
"คนพาล! เจ้ามันคนพาล!"จื่อซวินที่สะอื้นเสียงเล็กๆออกมา.
นางที่สะอื้นเสียงเบาอยู่พักหนึ่ง,ก่อนที่จะค่อยๆระงับอารมณ์,จ้องมองลายมือของจงซาน,แววตาที่เผยความขมขื่นออกมา.
นางที่เก็บจดหมาย,ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน.
นางที่ปาดน้ำตา,สูดหายใจลึก,ปรับอารมณ์พร้อมกับเดินออกมา.
ขณะเดียวกับ,จื่อซวินที่กล่าวออกมา,"เข้ามา!"
"ครับ!"อันหวงที่อยู่ด้านอกก้าวเข้ามาอีกครั้ง.
"ท่านหญิงจื่อซวิน,ท่านยินดีที่จะกลับพร้อมกับพวกเราแล้วรึ?"อันหวงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
จื่อซวินที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่นางจะมองไปยังวิหารหลัก.
ภายในวิหารเหล่ยติงที่เงียบผิดปรกติ,พื้นที่รอบๆ,ต่างก็ปิดเงียบ,ขณะที่นางมองไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ.
อันหวงที่จ้องมองไปยังประตูแห่งหนึ่งด้วยความประหลาดใจ,"เซิ่งหวังให้ท่านเป็นคนตัดสินใจ!"
จื่อซวินที่สูดหายใจลึก,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ไม่,ข้าจะไม่กลับไป!"
อันหวงที่จ้องมองไปยังจื่อซวิน,พยักหน้ารับถอนหายใจเบาๆ,"ครับ!"
"เจ้าต้องการทำลายวิหารเหล่ยติง,ที่จริงพวกเจ้าทำลายเพียงแค่ชั้นนอกเท่านั้น,เป็นวิหารส่วนแจ้ง,ที่จริงยังมีวิหารส่วนมืดอีกด้วย!"จื่อซวินเอ่ย.
"หืม?"อันหวงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ข้าจำนำเจ้าไป,ทว่าไม่รู้ว่าเจ้า............!”จื่อซวินที่ขมวดคิ้วไปมาขณะพูด.
"ท่านหญิงจื่อซวินไม่จำเป็นต้องคิดอะไรอีก,ในเมื่อยังมีวิหารส่วนมืด,แน่นอนว่าพวกเราจะต้องทำลาย,ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถช่วยเซิงหวังได้,ขอให้ท่านหญิงจื่อซวินนำทาง,เซิ่งหวังมีคำสั่ง,ทุกสิ่งของวิหารเหล่ยติง,ส่งมอบให้กับเทพธิดาจื่อซวิน,ข้าคิดว่าคงจะมีบางสิ่งที่เทพธิดาจื่อซวินต้องการ,น่าจะอยู่ในวิหารส่วนมืด!"อันหวงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม!"จื่อซวินพยักหน้ารับ.
-----------------------------------------------------
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ด้านหน้าตำหนักซิ่งเฉิน!
"เจ้าทรยศคฤหาสน์จง,เห็นต่อความสัมพันธ์ในอดีต,ข้าจะไม่สืบสวน,ทว่าเจ้าสังหารหยิงหลาน."ขณะเอ่ยถึงหยิงหลาน,แววตาของจงซานที่แผ่จิตสังหารที่รุนแรงออกมา!
ระหว่างที่กล่าวนั้น,จงซานที่สะบัดมือฟาดตรงไปยังทิศทางของเซียนเซิงโหยวหมิง.
การโจมตีของเขา,กับอำนาจในดินแดนของตน,ไม่จำเป็นต้องพูดคุยปรึกษาผู้ใด.
จงซานที่ลงมือเป็นคนแรก.
"ขอให้เป๋าเป่ยออกไป!"
ขณะที่จงซานลงมือ,ก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นเช่นกัน.
เสียงดังกล่าวที่ดังขึ้น,เส้นแสงสีขาวที่พุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซานด้วยความเร็วผิดปรกติเกินธรรมดา.
เส้นแสงสีขาว,มีดบิน,พิฆาตเซียนของลู่หย๋า,ทว่าเวลานี้มันได้กลายเป็นดาบสั้นไปแล้ว.
"สารเลว!"ไท่จื่อจงเทียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,ทว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันช้าไปแล้ว.
มีดบินพิฆาตเซียนที่ไปอยู่ด้านหน้าจงซานแล้ว.
ฝ่ามือของจงซานที่ฟาดไปยังเซียนเซิงโหยวหมิง.
"โฮกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ได้ยินเสียงมังกรที่ดังกึกก้อง,ฝ่ามือของจงซานนั้น,ปรากฏเป็นเหมือนกับภาพเงากงเล็บของมังกรขึ้นในทันที.
"ตูมมมมม!”
มีดบินพิฆาตเซียนที่ปะทะกับเงากงเล็บมังกรของจงซานที่ปรากฏขึ้น,พุ่งออกมาจากฝ่ามือ.
"เคร้ง!"
มีดบินพิฆาตเซียนที่สั่นสะท้านเล็กน้อย,ก่อนที่จะหยุดนิ่งไม่ขยับ!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น