Immortality Chapter 1387 The respective good fortune of evil spirits
Chapter 1387 The respective good fortune of
evil spirits
魑魅魍魉的各自造化
การเก็บซือเหม่ยหวังเหลียงด้วยเจตนาที่ต่างกัน.
หมี่เทียนร่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวล,สวรรค์ปลดโปรยฝนโลหิต,ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยหมอกโลหิต.
พันปีที่แล้ว,หมี่เทียนได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพ,สูญเสียตำแหน่งปราชญ์เทพ,ได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพอีก,แต่แล้วท้ายที่สุดก็ร่วงหล่นจากสวรรค์,กลายเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว.
หากจะมองที่ผ่านมาหลายพันปี,ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับความชื่นชอบจากฟ้าดิน,ได้รับความเมตตาแทบจะไร้สิ้นสุด,เสียตำแหน่งปราชญ์เทพสองครั้ง,ทว่าก็ได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพสองครั้งเช่นกัน,เสียตำแหน่งปราชญ์เทพเพราะไม่มีพลังพอครั้งแรก,ครั้งที่สองและครั้งที่สาม,หากแต่ไม่มีชีวิตเหลือให้รับมันกลับคืนแล้ว.
หมี่เทียนร่างหล่นจากสวรรค์,ได้ก้าวเป็นเทียนตี้(ราชันย์สวรรค์)จี่กงหนี่เรียบร้อยแล้ว.
เวลานี้กำลังหลอมรวมกับแท่นบูชาฟ้าดิน,กลืนกินชะตาวิถีของหมี่เทียน,หมี่เทียน,ที่ร่างกายอาบไล้ด้วยแสงสีทองที่โชติช่วง,เวลานี้ได้ชะล้างฝนโลหิตมากมายให้สลายหายไป.
"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จี่กงหนี่ที่คำรามลั่น,ห้วงมิติสั่นสะเทือน,ร่างกายที่บาดเจ็บ,เสื้อผ้าที่ฉีกขาดแม้แต่พลังฝึกตนที่ฟื้นฟูกลับคืนมา.
ชุดราชาที่เวลานี้แผดกลิ่นอายปราณสวีสีแดง,ตำแหน่งฟ้าดินผู้ยิ่งใหญ่ออกมา,ดวงตาของจี่กงหนี่ที่ส่องประกายแสงสีทอง
13 สีออกมา.
ที่ด้านล่างภูเขามากมาย,และมีแม่น้ำไหลผ่านช้าๆ,จากพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ถูกเปลี่ยนกลับคืนเป็นแผนที่เช่นเดิม,มันคือแผนผังแม่น้ำและขุนเขานั่นเอง.
เทือกเขาและแม่น้ำที่ใหญ่โตสลายหายไป.
"ตูมมมมม!"
ไม่ไกลออกไปจากจี่กงหนี่,สี่ภูติเทียนเต๋าที่ระเบิดเสียงดัง.
สี่ภูติเทียนเต๋าที่คลุมด้วยเทียนเต๋าสลายหายไป.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงอากาศที่สั่นไปมา,ซือ,เหม่ย,หวังเหลียงที่หมดพลังพุ่งตรงไปยังทิศตะวันออก,ทิศใต้,ทิศตะวันตกและทิศเหนือ,หมุนเคล้งพุ่งออกไปด้วยความเร็ว.
ซือ พุ่งไปยังทิศตะวันออก,เหม่ยพุ่งไปยังทิศใต้,หวังพุ่งไปยังทิศตะวันตก,เหลียงพุ่งตรงไปยังทิศเหนือ!
"เป๋าซือ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จี่กงหนี่ใบหน้าเปลี่ยนสี,ก่อนที่จะก้าวพุ่งตรงไปยังทิศใต้,ติตามหมาป่าสวรรค์เก้าหาง.
"วูซซซซ!”
ความเร็วของหุ่นเชิดเป๋าซือที่พุ่งออกไปนั้นด้อยกว่าจี่กงหนี่,พริบตาเดียว,จี่กงหนี่ก็ตามทันที.
"วูซซซซซ!"
จี่กงหนี่ที่คว้าร่างของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเอาไว้,ในเวลานี้ได้กลับคืนร่างแล้วนั่นเอง,แม้นว่าจะไม่มีชีวิต,ทว่าก็กลายเป็นรูปลักษณ์ของสตรีคนหนึ่ง,ที่จงซานเห็นในอดีต,เป๋าซือ.
จี่กงหนี่ที่กอดเป๋าซือเอาไว้.
ทั่วร่างของเป๋าซือ,มีปราณทมิฬที่เอ่อล้นไหลออกมา,จากด้านในร่างของนาง.
"ปราณสวี?
เป็นปราณสวี?"จี่กงหนี่ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"วูซซซซ!"
แท่นบูชาฟ้าดินที่เพิ่งหายไป,แท่นบูชาฟ้าดินตำแหน่งปราณสวี,ที่ดูดซับปราณสวีจากทั่วทิศจากภายในร่างกายของเป๋าซือ.
ร่างกายของเป่าซือที่มีปราณสวี,เวลานี้ถูกดูดซับมาหล่อเลี้ยงแท่นบูชาฟ้าดินปราณสวี,ใบหน้าของจี่กงหนี่ซับซ้อนบิดเบี้ยว.
"กวี๊กกกกกก~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หงส์เพลิงใหญ่ยักษ์ที่บินมาจากทิศทางของตำแหน่งแผนผังภูเขาและแม่น้ำ,ปีกของมันที่กระพืออย่างรวดเร็วพุ่งตรงไปยังหุ่นเชิดซือทิศตะวันออก.
กัวซือฝูเองก็พุ่งไล่ตาม,หวัง
ในทิศตะวันตกเช่นเดียวกัน.
"กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ไกลออกไปทิศตะวันตก,ได้ยินเสียงของระฆังทองแดงดังขึ้นในทันที.
เสียงดังที่แปลกประหลาด,ที่คนทั่วไปไม่ได้ยิน,ส่วนกัวซือฝูแม้นไม่ได้ยินแต่ก็สามารถบอกได้,เสียงระฆังที่ดังขึ้นนี้,ทำให้ร่างหวังเปลี่ยนไป,พุ่งตรงไปยังทิศทางของหุบเขาที่อยู่ไกลออกไปเป็นอะไรที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
"สารเลว!"ใบหน้าของกัวซือฝูที่เปลี่ยนไป,ใครกล้าแย่งชิงสิ่งของในมือเขากัน?
"ปัง!"
กัวซือฝูที่พุ่งตรงไปยังเทือกเขาป่าทึกดังกล่าวทันที,ขณะที่ร่อนลงพื้น,พื้นที่รอบๆที่มีหมอกและควันปกปิดจนมองเห็นพื้นที่รอบๆได้ชัด.
ทว่าที่เทือกเขาที่เป็นป่าทึมนั้น,กัวซือฝูที่มองเห็นยอดฝีมือ
7-8 คน,ทำให้ดวงตาของเขาส่ายไปมา,และเข้าใจอะไรได้หลายอย่าง.
ที่ด้านหน้านั้นมีร่างในชุดเกราะทองคำ,ในมือถือฟางเทียนฮวาจี,ขุนพลของต้าเจิ้ง,จินเผิง!
และยังมี,เซียนบรรพชนของต้าเจิ้งอีกหลายคน.
องค์รักษ์จำนวนหนึ่งที่อยู่รอบๆเซียนเซิงซือ,เซียนเซิงซือที่ถือระฆังทองแดง,เห็นชัดเจนว่ามันได้ถูกสั่งออกไปก่อนหน้านี้.
ที่ด้านหน้าเซียนเซิงซือนั้นเป็นโลงศพขนาดใหญ่,หุ่นเชิดหวังที่ลงไปนอนด้านใน,หุ่นเชิดหวังนั้น,ในอดีตก็คือหวังตี้จาง! เป็นคนในสายโลหิตของตระกูลจางนั่นเอง.
"!"เซียนเซิงซือที่ปิดโลงศพ!
"จินเผิง,เจ้าต้องการทำอะไร?
นี่คือสินสงครามของเทียนตี้ข้า!"กัวซือฝูที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
จินเผิงที่อยู่ด้านหน้าเซียนเซิงซือ,หากแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร.
เซียนเซิงซือที่เก็บโลงศพ,จ้องมองไปยังกัวซือฝู."กัวซือฝู,สิ่งนี้คือสมบัติของตระกูลจางของข้า."
"สิ่งของตระกูลจางอย่างงั้นรึ?"กัวซือฝูที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อออกมา.
"หากเจ้าไม่เชื่อโปรดกลับไปสอบถามมารดาแห่งหงส์,หากว่าไม่เป็นไปตามที่ข้ากล่าว,เจ้าค่อยกลับมานำมันกลับไป!"เซียนเซิงซือกล่าว.
"มารดาแห่งหงส์?"กัวซือฝูที่ดวงตาหดเกร็ง.
เซียนเซิงซือพยักหน้ารับเบาๆ.
กัวซือฝูที่จดจ้องมองเซียนเซิงซือเขม็ง,จ้องมองครู่หนึ่ง,ก่อนที่จะสูดหายใจลึก,"เซียนเซิงซือ?
ข้ารู้จักเจ้า,เจ้าไม่ใช่คนพูดมากมายนักในต้าเจิ้ง,คงจะไม่ใช่คนกล่าวโป้ปด,เวลานี้ข้าจะเชื่อเจ้า,และกลับไปสอบถามมารดาแห่งหงส์แน่นอน,หากไม่ใช่,ข้าจะกลับมาหาเจ้าอีกครั้ง!"
"อืม!"เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"ครืนนนน!"กัวซือฝูที่พุ่งตรงจากไป.
ซือ,เหม่ย,หวัง,เหลียง,จี่กงหนี่ไล่ตามเหม่ย,อู่จิวเทียนไล่ตามซือ,กัวซือฝูไล่ตามหวัง,เจียงจื่อหยางไล่ตามเหลียง.
ซือ,เหม่ย,หวัง,เหลียง,เหล่ายอดฝีมือที่ลานตำหนักซ่างเฉินไม่ได้เข้าไปยุ่ง,นี่คือสินสงครามของจี่กงหนี่,ทุกคนจึงไม่ได้สนใจหุ่นเชิดทั้งสี่,และไม่ได้เข้าไปแย่งชิง.
ทิศเหนือ,เจียงจื่อหย๋าที่ไล่ตามหุ่นเชิดเหลียง.
เหลียงที่พุ่งตรงไปยังทิศเหนือ,เจียงจื่อหยาที่นำแส้เทวะออกมา,ขณะที่เคลื่อนที่เข้าใกล้.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หุบเขาแห่งหนึ่งทางทิศเหนือ,ควันสีดำที่มืดมิดได้พวยพุ่งออกมา,หมอกสีดำที่ปกคลุมท้องฟ้าและพื้นดิน,ร่างเหลียงที่ถูกปกคลุมเอาไว้ในทันที.
ใบหน้าของเจียงจื่อหยาที่เปลี่ยนสี,ในมือถือแส้เทวะทองคำที่สะบัดออกไป.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
กระแสดพลังที่เกิดจากการปะทะกับควันสีดำ,หมอกสีดำบางส่วนที่สลายหายไป,ทว่าก็ถูกแทนที่อย่างรวดเร็ว.
ใบหน้าของเจียงจื่อหย๋าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ร่างกายที่หยุดชะงักลงในทันที.
ขณะจับจ้องมองอย่างระมัดระวัง,สูดหายใจลึก,ควันสีดำนี้,แท้จริงแล้วเป็นแมลงมากมายที่ใต่ยั่วเยี้ยไปมาต่างหาก,เล็กมา,จนมองเห็นเหมือนกับหมอกหนาปกคลุมพื้นที่รอบๆ,และยังมีพลังกัดกร่อนที่หนักหน่วงรุนแรง,แม้แต่ผืนปฐพียังแตกเป็นผงกลายเป็นรอยลึกลงไปด้านล่าง.
"แมลงภัยพิบัติ? เทพแห่งภัยพิบัติ?
เป็นเจ้า~~~~~~~~~~~~~~!”ใบหน้าของเจียงจื่อหย๋าที่เปลี่ยนเป็นจริงจังซับซ้อน.
"วูซซซซ!"
แมลงแห่งภัยพิบัติมากมายนับล้านล้านที่ผุดออกมาจากชายชุดดำ,แมลงมากมายที่กำลังไหลออกมาจากร่างกายของเขา,แมลงมากมายตัวเล็ก,ดูน่ารังเกลียดยิ่งนัก.
"เจียงจื่อหย๋า,พบอีกแล้ว!"เทพแห่งภัยพิบัติที่เอ่ยตอบ.
"เป็นเจ้าจริงๆ,ในอดีตศาลสวรรค์ซือตาปู่ที่ล่มสลายลงไป,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไม่ตาย?"เจียงจื่อหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ข้าคิดว่าหุ่นเชิดหลียงนี้คือใคร,มีปัญหาอะไร?
ตอนนี้ถึงกับคิดชิงศพของราชันย์หยกอย่างงั้นรึ?"เทพแห่งภัยพิบัติที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!"เจียงจื่อหย๋ากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"ราชันย์หยกมีประสงค์,เทพแห่งภัยพิบัติต้องเก็บศพของเขา,ว่าแต่เจ้าต้องการแย่งข้าอย่างงั้นรึ?"เทพแห่งภัยพิบัติที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,เทพแห่งภัยพิบัติที่นำราชโองการสีทองออกมา,ราชโองการที่ส่งให้เทพแห่งภัยพิบัติเก็บศพของเขา,ซึ่งมีตราประทับของราชันย์หยกประทับเอาไว้ในอดีต!
"เจียงจื่อหย๋า,นี่คือราชโองการของราชันย์หยก,เจ้าจะรับคำสั่ง,หรือจะขัดคำสั่ง?"เทพแห่งภัยพิบัติกล่าวหยัน.
เจียงจื่อหย๋านั้นเป็นข้าราชบริพารของต้าโจว,เขาไม่ควรที่จะรับราชโองการของศาลสวรรค์ต้าหง,ทว่าในเวลานี้กำลังเอ่ยสอบถามด้วยคำพูดแปลกๆทำให้เจียงจื่อหย๋าขมวดคิ้วแน่น.
เจียงจื่อหย๋าที่จ้องมองเทพแห่งภัยพิบัติและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"ชิ,แก้แค่ศพ!"
เจียงจื่อหย๋าที่สะบัดแขนเสื้อ,ก่อนที่จะจากไป,ไม่รับคำสั่ง,และไม่สนใจอะไรแม้แต่น้อย.
เทพแห่งภัยพิบัติที่จ้องมองเจียงจื่อหย๋า,ก่อนที่จะดูดซับควันสีดำเข้ามา,จากนั้นหมอกสีดำก็ค่อยๆสลายหายไป,จนกระทั่งสลายหายไปไม่มีเหลือ.
ภายในหุบเขานั้น,ที่ด้านหน้าของราชันย์เขียวนำกล่องหยก,บนกล่องหยกนั้นส่องประกายแสงสิบสามสี,ที่มีราชันย์หยกกำลังนอนอยู่ด้านใน.
"!"กล่องหยกที่ถูกปิดเอาไว้.
"นั่นคือเจียงจื่อหย๋าอย่างงั้นรึ?
ก็ธรรมดา!"ราชันย์เขียวที่เอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.
"เจียงจื่อหย๋า?
หืม,ไปเถอะ,ไปจากที่นี่ก่อน!"เทพแห่งภัยพิบัติไม่ต้องการจะพูดคุยอะไรต่อไป.
"อืม!"ทุกคนที่พยักหน้ารับ,จากนั้นก็เร่งรีบบินตรงไปยังพื้นที่ไกลออกไปเงียบๆ.
ทิศตะวันออก,อู๋จิวเทียนไม่ได้หยุด,ยังคงไล่ตามร่างซือด้วยความเร็ว.
เหมือนกับเป๋าซือก่อนหน้านี้,ร่างซือที่แผ่ปราณทมิฬออกมา,ปราณสวีมากมายที่กำลังไหลออกมาอย่างรวดเร็ว.
"โฮกกก~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
อู๋จิวเทียนที่คำรามลั่น,พุ่งไล่ตามร่างซือก่อนที่จะนำจี่กงหนี่กลับมาต่อหน้าจี่กงหนี่อย่างรวดเร็ว.
"ฟิ้ว!"บนท้องฟ้า,ที่เกิดการปะทะเสียงดังกึกก้อง.
"ครืนนนน!"กลุ่มเมฆคลึ้มที่แตกแยกแบ่งออกเป็นสองส่วน.
เป็นกงซือจื่อที่ออกมาจากการต่อสู้บนอวกาศนั่นเอง.
"ปราณสวีที่หลุดการควบคุมอย่างงั้นรึ?"กงซูจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซียนเซิง,กงซูจื่อ,ท่านอยู่เช่นนั้นไม่ทำให้มันมั่นคงก่อนอย่างงั้นรึ?"อู๋จิวเทียนที่นำร่างซือมาพร้อมกับสอบถามออกไป.
กงซือจื่อที่ส่ายหน้าไปมา,"ไม่คุ้มค่า!"
"ไม่คุ้มค่าอย่างงั้นรึ?"อู๋จิวเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,อู๋จิวเทียนที่รู้สึกว่าร่างซือในมือของเขาที่เริ่มเปล่งแสงมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ปราณสี,ที่เอ่อล้นมากขึ้นและมากขึ้นบนศพ,ในเวลาเดียวกัน,ร่างซือที่ผอมลงเรื่อย,จากนั้นก็เกิดการระเบิดเสียงดัง,กลายเป็นปราณทมิฬ,และหายไป.
แตกสลายหายไปแล้ว.
"นี่,หมายความว่าอย่างไร?"อู๋จิวเทียนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
ไม่เหลือ,ไม่คุ้มค่าที่จะรักษารูปลักษณ์เอาไว้อย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกัน,ทุกคนที่จ้องเป๋าซือและจี่กงหนี่,เป๋าซือกำลังหายไปอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้ร่างที่เหลือเพียงกระดูก?
จี่กงหนี่ที่ใช้ปราณสวีหล่อเลี้ยงเอาไว้,ป้องกันร่างของเป๋าซือ,ไม่ให้เหมือนกับร่างซือ.
"เทียนตี้?"กัวซือฝูที่บินกลับมาพร้อมกับส่ายหน้าไปมา.
เจียงจื่อหย๋าที่บินจากพื้นที่ไกลออกไป.
จี่กงหนี่ที่จ้องมองเป๋าซือด้วยแววตาอาดูร,ขณะที่หันหน้าไปมองตำหนักซ่างเฉิน.
"จงซาน!"จี่กงหนี่เอ่ย.
ที่ไกลออกไปจงซานที่จ้องมองไปยังจี่กงหนี่,พยักหน้า.
"บุณคุณคือบุญคุณ,ความแค้นคือความแค้น,ทั้งสองแยกกันชัดเจน,ขอกล่าวลา!"จี่กงหนี่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่ยกสุราขึ้น,ก่อนที่จะกล่าวต่อจี่กงหนี่,"จี่กงหนี่,ยินดีที่สามารถก้าวไปยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินปราณสวี,ยินดีที่ได้เป๋าซือคืนอีกครั้ง,ต้าเจิ้งและต้าโจว,มีบุญคุณและความแค้นแยกกันชัดเจน,บุญคุณและความแค้นไว้กล่าวกันอีกครั้ง,น้อมส่งต้าโจว!"
แม้นว่าจะมีไม่กี่คนที่เข้าใจคำพูดของจงซาน,ทว่าหยิง,ไท่อี้และยอดฝีมือหลายคนที่สามารถเข้าใจได้,น้อมส่งต้าโจว,ทว่าไม่ได้น้อมส่งจี่กงหนี่,ซึ่งมีความหมายที่ค่อนข้างซับซ้อนมาก.
สุรายินดี,จงซานที่ดื่มครึ่งหนึ่ง,อีกครึ่งหนึ่งที่เทลงบนอากาศ,ให้มันสลายหายไป!
ทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยความจริงจัง,ทว่าฝ่ายตรงข้าม,จี่กงหนี่ที่พยักหน้ารับ.
กงซูจื่อที่ยื่นมือออกไป,ก่อนที่จะทำทุกคนของต้าเจิ้งมาไว้ในฝ่ามือยักษ์,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้! พริบตาเดียวก็หายไปที่ขอบฟ้าไกล!
คนของต้าโจวที่จากไปทั้งหมด!
Chapter 1387 The respective good fortune of
evil spirits
魑魅魍魉的各自造化
การเก็บซือเหม่ยหวังเหลียงด้วยเจตนาที่ต่างกัน.
หมี่เทียนร่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวล,สวรรค์ปลดโปรยฝนโลหิต,ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยหมอกโลหิต.
พันปีที่แล้ว,หมี่เทียนได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพ,สูญเสียตำแหน่งปราชญ์เทพ,ได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพอีก,แต่แล้วท้ายที่สุดก็ร่วงหล่นจากสวรรค์,กลายเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว.
หากจะมองที่ผ่านมาหลายพันปี,ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับความชื่นชอบจากฟ้าดิน,ได้รับความเมตตาแทบจะไร้สิ้นสุด,เสียตำแหน่งปราชญ์เทพสองครั้ง,ทว่าก็ได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพสองครั้งเช่นกัน,เสียตำแหน่งปราชญ์เทพเพราะไม่มีพลังพอครั้งแรก,ครั้งที่สองและครั้งที่สาม,หากแต่ไม่มีชีวิตเหลือให้รับมันกลับคืนแล้ว.
หมี่เทียนร่างหล่นจากสวรรค์,ได้ก้าวเป็นเทียนตี้(ราชันย์สวรรค์)จี่กงหนี่เรียบร้อยแล้ว.
เวลานี้กำลังหลอมรวมกับแท่นบูชาฟ้าดิน,กลืนกินชะตาวิถีของหมี่เทียน,หมี่เทียน,ที่ร่างกายอาบไล้ด้วยแสงสีทองที่โชติช่วง,เวลานี้ได้ชะล้างฝนโลหิตมากมายให้สลายหายไป.
"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จี่กงหนี่ที่คำรามลั่น,ห้วงมิติสั่นสะเทือน,ร่างกายที่บาดเจ็บ,เสื้อผ้าที่ฉีกขาดแม้แต่พลังฝึกตนที่ฟื้นฟูกลับคืนมา.
ชุดราชาที่เวลานี้แผดกลิ่นอายปราณสวีสีแดง,ตำแหน่งฟ้าดินผู้ยิ่งใหญ่ออกมา,ดวงตาของจี่กงหนี่ที่ส่องประกายแสงสีทอง
13 สีออกมา.
ที่ด้านล่างภูเขามากมาย,และมีแม่น้ำไหลผ่านช้าๆ,จากพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ถูกเปลี่ยนกลับคืนเป็นแผนที่เช่นเดิม,มันคือแผนผังแม่น้ำและขุนเขานั่นเอง.
เทือกเขาและแม่น้ำที่ใหญ่โตสลายหายไป.
"ตูมมมมม!"
ไม่ไกลออกไปจากจี่กงหนี่,สี่ภูติเทียนเต๋าที่ระเบิดเสียงดัง.
สี่ภูติเทียนเต๋าที่คลุมด้วยเทียนเต๋าสลายหายไป.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงอากาศที่สั่นไปมา,ซือ,เหม่ย,หวังเหลียงที่หมดพลังพุ่งตรงไปยังทิศตะวันออก,ทิศใต้,ทิศตะวันตกและทิศเหนือ,หมุนเคล้งพุ่งออกไปด้วยความเร็ว.
ซือ พุ่งไปยังทิศตะวันออก,เหม่ยพุ่งไปยังทิศใต้,หวังพุ่งไปยังทิศตะวันตก,เหลียงพุ่งตรงไปยังทิศเหนือ!
"เป๋าซือ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จี่กงหนี่ใบหน้าเปลี่ยนสี,ก่อนที่จะก้าวพุ่งตรงไปยังทิศใต้,ติตามหมาป่าสวรรค์เก้าหาง.
"วูซซซซ!”
ความเร็วของหุ่นเชิดเป๋าซือที่พุ่งออกไปนั้นด้อยกว่าจี่กงหนี่,พริบตาเดียว,จี่กงหนี่ก็ตามทันที.
"วูซซซซซ!"
จี่กงหนี่ที่คว้าร่างของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเอาไว้,ในเวลานี้ได้กลับคืนร่างแล้วนั่นเอง,แม้นว่าจะไม่มีชีวิต,ทว่าก็กลายเป็นรูปลักษณ์ของสตรีคนหนึ่ง,ที่จงซานเห็นในอดีต,เป๋าซือ.
จี่กงหนี่ที่กอดเป๋าซือเอาไว้.
ทั่วร่างของเป๋าซือ,มีปราณทมิฬที่เอ่อล้นไหลออกมา,จากด้านในร่างของนาง.
"ปราณสวี?
เป็นปราณสวี?"จี่กงหนี่ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"วูซซซซ!"
แท่นบูชาฟ้าดินที่เพิ่งหายไป,แท่นบูชาฟ้าดินตำแหน่งปราณสวี,ที่ดูดซับปราณสวีจากทั่วทิศจากภายในร่างกายของเป๋าซือ.
ร่างกายของเป่าซือที่มีปราณสวี,เวลานี้ถูกดูดซับมาหล่อเลี้ยงแท่นบูชาฟ้าดินปราณสวี,ใบหน้าของจี่กงหนี่ซับซ้อนบิดเบี้ยว.
"กวี๊กกกกกก~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หงส์เพลิงใหญ่ยักษ์ที่บินมาจากทิศทางของตำแหน่งแผนผังภูเขาและแม่น้ำ,ปีกของมันที่กระพืออย่างรวดเร็วพุ่งตรงไปยังหุ่นเชิดซือทิศตะวันออก.
กัวซือฝูเองก็พุ่งไล่ตาม,หวัง
ในทิศตะวันตกเช่นเดียวกัน.
"กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ไกลออกไปทิศตะวันตก,ได้ยินเสียงของระฆังทองแดงดังขึ้นในทันที.
เสียงดังที่แปลกประหลาด,ที่คนทั่วไปไม่ได้ยิน,ส่วนกัวซือฝูแม้นไม่ได้ยินแต่ก็สามารถบอกได้,เสียงระฆังที่ดังขึ้นนี้,ทำให้ร่างหวังเปลี่ยนไป,พุ่งตรงไปยังทิศทางของหุบเขาที่อยู่ไกลออกไปเป็นอะไรที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
"สารเลว!"ใบหน้าของกัวซือฝูที่เปลี่ยนไป,ใครกล้าแย่งชิงสิ่งของในมือเขากัน?
"ปัง!"
กัวซือฝูที่พุ่งตรงไปยังเทือกเขาป่าทึกดังกล่าวทันที,ขณะที่ร่อนลงพื้น,พื้นที่รอบๆที่มีหมอกและควันปกปิดจนมองเห็นพื้นที่รอบๆได้ชัด.
ทว่าที่เทือกเขาที่เป็นป่าทึมนั้น,กัวซือฝูที่มองเห็นยอดฝีมือ
7-8 คน,ทำให้ดวงตาของเขาส่ายไปมา,และเข้าใจอะไรได้หลายอย่าง.
ที่ด้านหน้านั้นมีร่างในชุดเกราะทองคำ,ในมือถือฟางเทียนฮวาจี,ขุนพลของต้าเจิ้ง,จินเผิง!
และยังมี,เซียนบรรพชนของต้าเจิ้งอีกหลายคน.
องค์รักษ์จำนวนหนึ่งที่อยู่รอบๆเซียนเซิงซือ,เซียนเซิงซือที่ถือระฆังทองแดง,เห็นชัดเจนว่ามันได้ถูกสั่งออกไปก่อนหน้านี้.
ที่ด้านหน้าเซียนเซิงซือนั้นเป็นโลงศพขนาดใหญ่,หุ่นเชิดหวังที่ลงไปนอนด้านใน,หุ่นเชิดหวังนั้น,ในอดีตก็คือหวังตี้จาง! เป็นคนในสายโลหิตของตระกูลจางนั่นเอง.
"!"เซียนเซิงซือที่ปิดโลงศพ!
"จินเผิง,เจ้าต้องการทำอะไร?
นี่คือสินสงครามของเทียนตี้ข้า!"กัวซือฝูที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
จินเผิงที่อยู่ด้านหน้าเซียนเซิงซือ,หากแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร.
เซียนเซิงซือที่เก็บโลงศพ,จ้องมองไปยังกัวซือฝู."กัวซือฝู,สิ่งนี้คือสมบัติของตระกูลจางของข้า."
"สิ่งของตระกูลจางอย่างงั้นรึ?"กัวซือฝูที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อออกมา.
"หากเจ้าไม่เชื่อโปรดกลับไปสอบถามมารดาแห่งหงส์,หากว่าไม่เป็นไปตามที่ข้ากล่าว,เจ้าค่อยกลับมานำมันกลับไป!"เซียนเซิงซือกล่าว.
"มารดาแห่งหงส์?"กัวซือฝูที่ดวงตาหดเกร็ง.
เซียนเซิงซือพยักหน้ารับเบาๆ.
กัวซือฝูที่จดจ้องมองเซียนเซิงซือเขม็ง,จ้องมองครู่หนึ่ง,ก่อนที่จะสูดหายใจลึก,"เซียนเซิงซือ?
ข้ารู้จักเจ้า,เจ้าไม่ใช่คนพูดมากมายนักในต้าเจิ้ง,คงจะไม่ใช่คนกล่าวโป้ปด,เวลานี้ข้าจะเชื่อเจ้า,และกลับไปสอบถามมารดาแห่งหงส์แน่นอน,หากไม่ใช่,ข้าจะกลับมาหาเจ้าอีกครั้ง!"
"อืม!"เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"ครืนนนน!"กัวซือฝูที่พุ่งตรงจากไป.
ซือ,เหม่ย,หวัง,เหลียง,จี่กงหนี่ไล่ตามเหม่ย,อู่จิวเทียนไล่ตามซือ,กัวซือฝูไล่ตามหวัง,เจียงจื่อหยางไล่ตามเหลียง.
ซือ,เหม่ย,หวัง,เหลียง,เหล่ายอดฝีมือที่ลานตำหนักซ่างเฉินไม่ได้เข้าไปยุ่ง,นี่คือสินสงครามของจี่กงหนี่,ทุกคนจึงไม่ได้สนใจหุ่นเชิดทั้งสี่,และไม่ได้เข้าไปแย่งชิง.
ทิศเหนือ,เจียงจื่อหย๋าที่ไล่ตามหุ่นเชิดเหลียง.
เหลียงที่พุ่งตรงไปยังทิศเหนือ,เจียงจื่อหยาที่นำแส้เทวะออกมา,ขณะที่เคลื่อนที่เข้าใกล้.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หุบเขาแห่งหนึ่งทางทิศเหนือ,ควันสีดำที่มืดมิดได้พวยพุ่งออกมา,หมอกสีดำที่ปกคลุมท้องฟ้าและพื้นดิน,ร่างเหลียงที่ถูกปกคลุมเอาไว้ในทันที.
ใบหน้าของเจียงจื่อหยาที่เปลี่ยนสี,ในมือถือแส้เทวะทองคำที่สะบัดออกไป.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
กระแสดพลังที่เกิดจากการปะทะกับควันสีดำ,หมอกสีดำบางส่วนที่สลายหายไป,ทว่าก็ถูกแทนที่อย่างรวดเร็ว.
ใบหน้าของเจียงจื่อหย๋าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ร่างกายที่หยุดชะงักลงในทันที.
ขณะจับจ้องมองอย่างระมัดระวัง,สูดหายใจลึก,ควันสีดำนี้,แท้จริงแล้วเป็นแมลงมากมายที่ใต่ยั่วเยี้ยไปมาต่างหาก,เล็กมา,จนมองเห็นเหมือนกับหมอกหนาปกคลุมพื้นที่รอบๆ,และยังมีพลังกัดกร่อนที่หนักหน่วงรุนแรง,แม้แต่ผืนปฐพียังแตกเป็นผงกลายเป็นรอยลึกลงไปด้านล่าง.
"แมลงภัยพิบัติ? เทพแห่งภัยพิบัติ?
เป็นเจ้า~~~~~~~~~~~~~~!”ใบหน้าของเจียงจื่อหย๋าที่เปลี่ยนเป็นจริงจังซับซ้อน.
"วูซซซซ!"
แมลงแห่งภัยพิบัติมากมายนับล้านล้านที่ผุดออกมาจากชายชุดดำ,แมลงมากมายที่กำลังไหลออกมาจากร่างกายของเขา,แมลงมากมายตัวเล็ก,ดูน่ารังเกลียดยิ่งนัก.
"เจียงจื่อหย๋า,พบอีกแล้ว!"เทพแห่งภัยพิบัติที่เอ่ยตอบ.
"เป็นเจ้าจริงๆ,ในอดีตศาลสวรรค์ซือตาปู่ที่ล่มสลายลงไป,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไม่ตาย?"เจียงจื่อหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ข้าคิดว่าหุ่นเชิดหลียงนี้คือใคร,มีปัญหาอะไร?
ตอนนี้ถึงกับคิดชิงศพของราชันย์หยกอย่างงั้นรึ?"เทพแห่งภัยพิบัติที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!"เจียงจื่อหย๋ากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"ราชันย์หยกมีประสงค์,เทพแห่งภัยพิบัติต้องเก็บศพของเขา,ว่าแต่เจ้าต้องการแย่งข้าอย่างงั้นรึ?"เทพแห่งภัยพิบัติที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,เทพแห่งภัยพิบัติที่นำราชโองการสีทองออกมา,ราชโองการที่ส่งให้เทพแห่งภัยพิบัติเก็บศพของเขา,ซึ่งมีตราประทับของราชันย์หยกประทับเอาไว้ในอดีต!
"เจียงจื่อหย๋า,นี่คือราชโองการของราชันย์หยก,เจ้าจะรับคำสั่ง,หรือจะขัดคำสั่ง?"เทพแห่งภัยพิบัติกล่าวหยัน.
เจียงจื่อหย๋านั้นเป็นข้าราชบริพารของต้าโจว,เขาไม่ควรที่จะรับราชโองการของศาลสวรรค์ต้าหง,ทว่าในเวลานี้กำลังเอ่ยสอบถามด้วยคำพูดแปลกๆทำให้เจียงจื่อหย๋าขมวดคิ้วแน่น.
เจียงจื่อหย๋าที่จ้องมองเทพแห่งภัยพิบัติและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"ชิ,แก้แค่ศพ!"
เจียงจื่อหย๋าที่สะบัดแขนเสื้อ,ก่อนที่จะจากไป,ไม่รับคำสั่ง,และไม่สนใจอะไรแม้แต่น้อย.
เทพแห่งภัยพิบัติที่จ้องมองเจียงจื่อหย๋า,ก่อนที่จะดูดซับควันสีดำเข้ามา,จากนั้นหมอกสีดำก็ค่อยๆสลายหายไป,จนกระทั่งสลายหายไปไม่มีเหลือ.
ภายในหุบเขานั้น,ที่ด้านหน้าของราชันย์เขียวนำกล่องหยก,บนกล่องหยกนั้นส่องประกายแสงสิบสามสี,ที่มีราชันย์หยกกำลังนอนอยู่ด้านใน.
"!"กล่องหยกที่ถูกปิดเอาไว้.
"นั่นคือเจียงจื่อหย๋าอย่างงั้นรึ?
ก็ธรรมดา!"ราชันย์เขียวที่เอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.
"เจียงจื่อหย๋า?
หืม,ไปเถอะ,ไปจากที่นี่ก่อน!"เทพแห่งภัยพิบัติไม่ต้องการจะพูดคุยอะไรต่อไป.
"อืม!"ทุกคนที่พยักหน้ารับ,จากนั้นก็เร่งรีบบินตรงไปยังพื้นที่ไกลออกไปเงียบๆ.
ทิศตะวันออก,อู๋จิวเทียนไม่ได้หยุด,ยังคงไล่ตามร่างซือด้วยความเร็ว.
เหมือนกับเป๋าซือก่อนหน้านี้,ร่างซือที่แผ่ปราณทมิฬออกมา,ปราณสวีมากมายที่กำลังไหลออกมาอย่างรวดเร็ว.
"โฮกกก~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
อู๋จิวเทียนที่คำรามลั่น,พุ่งไล่ตามร่างซือก่อนที่จะนำจี่กงหนี่กลับมาต่อหน้าจี่กงหนี่อย่างรวดเร็ว.
"ฟิ้ว!"บนท้องฟ้า,ที่เกิดการปะทะเสียงดังกึกก้อง.
"ครืนนนน!"กลุ่มเมฆคลึ้มที่แตกแยกแบ่งออกเป็นสองส่วน.
เป็นกงซือจื่อที่ออกมาจากการต่อสู้บนอวกาศนั่นเอง.
"ปราณสวีที่หลุดการควบคุมอย่างงั้นรึ?"กงซูจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซียนเซิง,กงซูจื่อ,ท่านอยู่เช่นนั้นไม่ทำให้มันมั่นคงก่อนอย่างงั้นรึ?"อู๋จิวเทียนที่นำร่างซือมาพร้อมกับสอบถามออกไป.
กงซือจื่อที่ส่ายหน้าไปมา,"ไม่คุ้มค่า!"
"ไม่คุ้มค่าอย่างงั้นรึ?"อู๋จิวเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,อู๋จิวเทียนที่รู้สึกว่าร่างซือในมือของเขาที่เริ่มเปล่งแสงมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ปราณสี,ที่เอ่อล้นมากขึ้นและมากขึ้นบนศพ,ในเวลาเดียวกัน,ร่างซือที่ผอมลงเรื่อย,จากนั้นก็เกิดการระเบิดเสียงดัง,กลายเป็นปราณทมิฬ,และหายไป.
แตกสลายหายไปแล้ว.
"นี่,หมายความว่าอย่างไร?"อู๋จิวเทียนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
ไม่เหลือ,ไม่คุ้มค่าที่จะรักษารูปลักษณ์เอาไว้อย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกัน,ทุกคนที่จ้องเป๋าซือและจี่กงหนี่,เป๋าซือกำลังหายไปอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้ร่างที่เหลือเพียงกระดูก?
จี่กงหนี่ที่ใช้ปราณสวีหล่อเลี้ยงเอาไว้,ป้องกันร่างของเป๋าซือ,ไม่ให้เหมือนกับร่างซือ.
"เทียนตี้?"กัวซือฝูที่บินกลับมาพร้อมกับส่ายหน้าไปมา.
เจียงจื่อหย๋าที่บินจากพื้นที่ไกลออกไป.
จี่กงหนี่ที่จ้องมองเป๋าซือด้วยแววตาอาดูร,ขณะที่หันหน้าไปมองตำหนักซ่างเฉิน.
"จงซาน!"จี่กงหนี่เอ่ย.
ที่ไกลออกไปจงซานที่จ้องมองไปยังจี่กงหนี่,พยักหน้า.
"บุณคุณคือบุญคุณ,ความแค้นคือความแค้น,ทั้งสองแยกกันชัดเจน,ขอกล่าวลา!"จี่กงหนี่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่ยกสุราขึ้น,ก่อนที่จะกล่าวต่อจี่กงหนี่,"จี่กงหนี่,ยินดีที่สามารถก้าวไปยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินปราณสวี,ยินดีที่ได้เป๋าซือคืนอีกครั้ง,ต้าเจิ้งและต้าโจว,มีบุญคุณและความแค้นแยกกันชัดเจน,บุญคุณและความแค้นไว้กล่าวกันอีกครั้ง,น้อมส่งต้าโจว!"
แม้นว่าจะมีไม่กี่คนที่เข้าใจคำพูดของจงซาน,ทว่าหยิง,ไท่อี้และยอดฝีมือหลายคนที่สามารถเข้าใจได้,น้อมส่งต้าโจว,ทว่าไม่ได้น้อมส่งจี่กงหนี่,ซึ่งมีความหมายที่ค่อนข้างซับซ้อนมาก.
สุรายินดี,จงซานที่ดื่มครึ่งหนึ่ง,อีกครึ่งหนึ่งที่เทลงบนอากาศ,ให้มันสลายหายไป!
ทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยความจริงจัง,ทว่าฝ่ายตรงข้าม,จี่กงหนี่ที่พยักหน้ารับ.
กงซูจื่อที่ยื่นมือออกไป,ก่อนที่จะทำทุกคนของต้าเจิ้งมาไว้ในฝ่ามือยักษ์,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้! พริบตาเดียวก็หายไปที่ขอบฟ้าไกล!
คนของต้าโจวที่จากไปทั้งหมด!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น