Immortality Chapter 1386 Mi Tian falls from the sky, celebrates Heavenly Emperor sadly
Chapter 1386 Mi Tian falls from the sky,
celebrates Heavenly Emperor sadly
弥天殒落,悲贺天帝
หมี่เทียนร่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวล,และยินดีกับเทียนตี้ใหม่.
ม่อจื่อต่อสู้กับกงซูจื่อ!
ปราชญ์เทพที่ต่อสู้กันและกัน,พวกเขาต่างก็มีวิชาเทวะ,วิชาที่ทรงพลังในการควบคุมหุ่นชิด.
กงซูจื่อที่ยื่นมืออกไป,มังกรเทวะทองแดงปรากฏขึ้นทันที,มังกรเทวะที่ไม่มีชีวิต,ทว่ากำลังแผ่แรงกดดันที่หนักหน่วงออกมา,มังกรเทวะทองแดง,ที่มีร่างกายที่แข็งแกร่งยากจะทำลาย.
มังกรเทวะทองแดงนับร้อนที่ปรากฏขึ้น,ไม่เพียงเท่านั้นหงเพลิงอีกนับร้อยที่ปรากฏขึ้นพร้อมๆกัน!
"กวี๊กๆ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกก~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
มังกรหนึ่งร้อย,หงส์เพลิงหนึ่งร้อย,ที่ส่งเสียงดังกึกก้องไปทั่วสวรรค์และปฐพี.
สองร้อยหุ่นเชิด,ของกงซูจื่อที่รายล้อม,ขณะจดจ้องมองไปยังม่อจื่อ.
ม่อจื่อที่ใบหน้าเย็นชาและเคร่งขรึม,สูดหายใจลึก,จ้องมองไปยังกงซูจื่อสามลมหายใจ,ก่อนที่จะหันกลับมายังฝั่งตำหนังซ่างเฉิน,"เซิ่งหวังจง,นี่คือการต้อนรับของเจ้าอย่างงั้นรึ?"
บนที่นั่งอันทรงเกียรติบนลานตำหนักซ่างเฉิน,จงซานจ้องมองไปยังม่อจื่อ,เขายังมองไม่ขยับและกล่าวออกมาว่า,"ข้าบอกแล้วนี่คือความแค้นของหมี่เทียนและต้าโจว,ข้าจะไม่จัดการ,ข้าจะลงมือกำจัดโจรร้ายที่ลอบโจมตี,กงซูจื่อนั้นเป็นข้าราชบริพารของต้าโจว,ไม่ใช่โจรร้าย,ส่วนเจ้า,ม่อจื่อ?
เจ้าต้องการเป็นโจรร้ายหรือไม่?
เจ้าเป็นโจรร้ายหรือไม่?
เหล่าประชาชนทั่วทวีปเหนือไม่ได้ยินคำพูดของจงซาน,ทว่าก็พอคาดเดาจากการอ่านปากจากภาพที่เห็นได้,ทว่าท่าทางที่ดูทรงพลังน่าเกรงขาม,ในเวลานี้,ทำให้ทุกคนตื่นตะลึงสูดหายใจที่เย็นเยือบ.
เจ้าเป็นโจรร้ายอย่างงั้นรึ? นั่นคือปราชญ์เทพ!
ม่อจือที่ไม่สนใจคำพูดของจงซาน,ทว่าจ้องมองคนอื่นๆด้วยแววตาเคร่งขรึม.
ไท่อี้,หยิง,เทียนเต๋าจื่อที่ไม่แยแส,ยังคงยกสุราขึ้นดื่ม,ชมการต่อสู้ต่อไป,ตี้เสวียนชา,เจี้ยนอ้าว,เสวียนหยวน,ไม่ต้องเอ่ยถึง,พวกเขาอยู่ฝั่งเดียวกับจงซานอยู่แล้ว.
จากนั้น,เหล่าแขกหลักที่ไม่เคลื่อนไหว,แขกรองลงมาก็หาได้กล่าวสิ่งใด.
ในเวลานี้คนทั่วทั้งทวีปเหนือกำลังจับจ้องมองไปยังม่อจื่อ!
ช่วยหมี่เทียน,ต้องสู้กับกงซูจื่อ! ไม่ช่วยหมี่เทียน,แล้วกลับไปนั่ง! จะเลือกอย่างใหน?
วิชาเทวะควบคุมหุ่นเชิด?
หลังจากที่เขาสร้างมันขึ้นมา,ม่อจื่อก็แทบไม่ใช่มันออกมา,หากเขานำมันออกมาใช้,ด้วยพลังของม่อจื่อ,น่าจะพอเปิดแผนภูมิภูเขาและแม่น้ำได้แน่นอน,ทว่าด้วยการมีกงซูจื่อขวางอยู่นี้,ทำให้ยากจะสำเร็จ,แม้แต่ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บหนักหนักแน่นอน.
ม่อจื่อช่วยหมี่เทียน,ไม่ใช่เพราะมิตรภาพที่มีกับหมี่เทียน,เพียงแต่เป็นคำขอของตระกูลหวงกู่.
ม่อจื่อที่สูดหายใจลึก,ขณะหันหน้าไปมองไปยังกงซูจื่อ,"โชคชะตาฟ้าลิขิต,กงซือจื่อ,เจ้าหวังที่จะตัดสินกับข้าที่บนดวงดารายังงั้นรึ?"
"生死有命，富貴在天" (shēng sǐ yǒu mìng fù guì zà tiān) แปลได้ว่าโชคชะตาฟ้าลิขิต
"หืม?"เหล่าประชาชนทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวตกใจเล็กน้อย.
ม่อจื่อหมายความว่าอย่างไร?
ตัดสินกับข้าบนดวงดาราอย่างงั้นรึ?
กงซูจื่อที่จ้องมองม่อจื่อ,ก่อนที่จะสะบัด, 200
หุ่นเชิดที่หายไปในทันที.
"เชิญ!"กงูซือจื่อที่เอ่ยกล่าวผายมืออกไป.
ม่อจื่อที่พยักหน้ารับ,สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะสะบัดชุด,พุ่งตรงขึ้นไปบนอวกาศ.
กงซูจื่อที่จ้องมองม่อจื่อที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า,สูดหายใจลึก,ก่อนที่เขาจะก้าวบินตรงขึ้นไปบนอวกาศเช่นกัน.
เหล่าประชาชนทั่วทวีปเหนือต่างก็ดวงตาเบิกกว้างกลมตัว.
"หมายความว่าอย่างไร?
พวกเขาไม่ต่อสู้กันอย่างงั้นรึ?"
"พวกเขาไม่ชอบสถานที่,เลยจะไปต่อสู้กันบนอากาศหรือไม่?"
"ไม่!
ไม่ต่อสู้,ม่อจื่อและกงซูจื่อไม่จำเป็นต้องสู่กัน!"
"ทำไมพวกเขาจะไม่สู้กัน?"
"แล้วทำไมถึงต้องสู้ล่ะ?"
..........................................
........................
......
ทำไมถึงสู้?
ใช่,ม่อจื่อและกงซูจื่อไม่ได้มีความแค้นต่อกันแต่อย่างใด,ทำไมต้องสู้กัน?
ช่วยหมี่เทียน,แล้วจะช่วยอย่างไร,หมี่เทียนที่ถูกผนึกเอาไว้ใต้พื้นดิน,ช่วยหมี่เทียน,ม่อจื่อก็ต้องต่อสู้บนพื้นโลก,ไม่เห็นจำเป็นต้องตัดสินเป็นตายกับกงซือจื่อเลย.
หลังจากเป็นปราชญ์เทพ,ก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย,ไม่จำเป็นต้องสร้างศัตรู,โดยที่ไม่ได้ประโยชน์อะไร,พวกเขาต่อสู้กันเพื่ออะไร?
หลายๆคนที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,ผลประโยชน์ใดที่ม่อจื่อต้องสู้กับกงซูจื่อ,ทำไมต้องต่อสู้แลกด้วยชีวิตด้วยกัน?
นี่คือการต่อสู้ที่ไร้สาระ?
ม่อจื่อและกงซูจื่อไม่จำเป็นต้องต่อสู้,พวกเขาทั้งคู่นั้นต่อสู้ไปเพื่อใคร?
พวกเขาที่ต่างก็เป็นตัวตนที่น่าเคารพของสวรรค์และปฐพี,ทำไมถึงได้กระทำการเช่นนี้?
กล่าวตามตรง,ปราชญ์เทพทั้งสอง,หากพวกเขาต่อสู้กัน,ย่อมเป็นการเสื่อมเสียเกียรติ.
อย่างไรก็ตาม,ลำแสงสองลำแสงที่พุ่งขึ้นไปบนอวกาศ,หม่จื่อและกงซูจื่อที่ดูเหมือนว่าต้องการจะต่อสู้กันจริงๆ.
บนลานสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,จงซานที่จ้องมองขึ้นไปบนอวกาศด้วยความสนใจ.
"ม่อจื่อ? นับเป็นคนที่โดดเด่นจริงๆ!"หยิงที่พยักหน้าขณะจ้องมองขึ้นไปบนอวกาศ.
จากหยิง,ก็เป็นไท่อี้ที่จ้องมองพริบตาเดียว,เห็นชัดเจนว่าเขานั้นมีมุมมองที่แตกต่างออกไป.
สองปราชญ์เทพที่ขึ้นไปต่อสู้บนอวกาศ,แน่นอนว่าคนทั่วไปนั้นย่อมไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเป็นใครที่จะได้รับความภายแพ้,ทว่า,จงซานหาได้สนใจสิ่งเหล่านี้,ทว่างานเลี้ยงของเขายังคงดำเนินต่อไป.
ม่อจื่อและกงซูจื่อที่ปฏิเสธที่จะยอมความกัน,ทว่าที่ด้านล่างแผนภูมิภูเขาและแม่น้ำ,ลึกลงไปใต้ดิน,หมี่เทียนยังคงต่อสู้กับจี่กงหนี่!
------------------------------------------------
ภพหยิน,เมืองซ่าง! ด้านในวิหารปู่ซือ.
ในวันนี้,ภายในวิหารปู่ซือ,ไม่เพียงแต่มีเหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งยืนอยู่,ฮวงโหวทั้งหมดของต้าเจิ้งเองก็ประจำอยู่ทั้งหมดด้วย.
บนบัลลังก์มังกร,จงซานที่หลับตา,เคาะนิ้วไปบนพนักมังกรเบาๆ,เหล่าฮวงโห่วเองก็นั่งอยู่บนบัลลังก์ข้างๆอย่างพร้อมเพรียง,ใบหน้าบางคนที่ตื่นเต้น,บางคนกระวนกระวายใจ,บางคนที่เผยความจริงจังออกมา.
เหล่าเสนาธิการที่ยืนอยู่ด้วยความเคารพ,ราวกับว่ากำลังรออะไรบางอย่าง,ที่ด้านซ้ายมือด้านล่าง! หวังจิงเหวิน! ที่ด้านหน้าของหวังจิงเหวินที่แท่นหยกและมีหยกหลายอันที่วางเรียงกันอยู่.
"!" "!" "!"
หยกสัญญาณทั้งสามที่แตกสลาย.
ทันทีที่หยกแตกสลาย,สายตาของทุกคนก็จดจ้องมองไปยังหวังจิงเหวิน.
หวังจิงเหวินที่ก้าวออกมาด้านหน้า,"เรียนเซิ่งหวัง,จุนเทียนเซี่ยมาแล้ว!"
จงซานที่ลืมตาขึ้น,แววตาที่ส่องประกาย,เหล่าข้าราชบริพารเองที่ไม่กล้าเอ่ยอะไร,ร่างกายที่สั่นไปมา,จิตสังหารอย่างงั้นรึ?
ดวงตาของเซิ่งหวัง,กำลังแผ่จิตสังหารมากมายขนาดนี้ออกมาเลยรึ?
"จะมาถึงเมื่อไหร่?"จงซานเอ่ย.
"หลังจากนี้สามชั่วยาม,พวกเขานำเซียนบรรพชนสามสิบคน,นำมาโดยร่างราชาจุนเทียนเซี่ย!"หวังจิงเหวินที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ร่างราชา?
หากร่างราชามา,ร่างปราชญ์เทพ,ไม่มาได้อย่างไร?"จงซานเอ่ย.
"หนานกงเซิ่ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หนานกงเซิ่งเอ่ย.
"เตรียมค่ายกล! เตรียมล่าปราชญ์เทพ!"จงซานที่ดวงตาเปล่งประกาย.
"น้อมรับคำสั่ง!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ,ก่อนที่จะก้าวออกไปนอกห้องโถง.
---------------------------------------------------
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานและยอดฝีมือคนอื่นๆ,ยังคงรอคอยคนชนะ,ดังนั้นการพูดคุยของพวกเขาจึงไม่ได้มากนัก.
”ตูมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ตำแหน่งแผนภูมิภูเขาและแม่น้ำที่ราวกับเสียงสายฟ้าฟาด,สายตาของทุกคนที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,จ้องมองเขม็ง.
”ตูมม ~~~~~~ ตูมม
~~~~~~ ตูมม ~~~~~~~!”
แผนภูมิภูเขาและแม่น้ำกำลังสั่นไปมา,ราวกับว่ามีอะไรบางอย่าง,จากด้านล่างโจมตีขึ้นมา,ทว่าไม่สามารถทะลวงผ่านได้.
สี่ภูติเทียนเต๋า,ซือ,เหมย,หวัง,เหลียงที่เวลานี้อ่อนกำลังลง,เทียนเต๋าที่มืดลงมากขึ้นเรื่อยๆ.
”ตูมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
แผนภูมิภูเขาและแม่น้ำที่กำลังสั่นไหวไปมาไม่หยุดก่อนที่มันจะเคลื่อน,เปลวเพลิงมากมายที่พวยพุ่ง,เปลวเพลิงและลาวาที่ล้นไหลออกมา.
"อ๊ากกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของหมี่เทียนที่เจ็บปวดโหวหวนคำรามออกมา,เปลวเพลิงที่มากมาย,เวลานี้ลึกลงไปในทะเลลาวาท้ายที่สุดก็สามารถมองเห็นร่างสองร่าง.
หมี่เทียนที่มีขนาดหมึ่นจั้ง,ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินตำแหน่งปราณสวี,จี่กงหนี่ที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน,ตำแหน่งชีวิต,แท่นบูชาสีแดงโลหิต,และมีแสงสีเขาวที่ปกคลุมอยู่ด้วย.
„ตูมม!”
แท่นฟ้าดินที่กำลังสั่นพ้องพุ่งเข้าหากัน,พวกเขาที่ทรงผมกระเซอะกระเซิงทั้งคู่,ท่าทางอยู่ในสภาพไม่ใคร่ดีนัก,เสื้อผ้าที่ฉีกขาด.
ใบหน้าที่เลือนลางของปราชญ์เทพหมี่เทียนกำลังสลายไป,ราวกับว่าเริ่มสามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้.
พวกเขาที่อยู่ในสถานที่เดียวกัน,และที่สำคัญที่สุด,แขนขวาของจี่กงหนี่,กำลังทะลวงเข้าไปในอกของหมี่เทียน,หมี่เทียนที่ถูกทะลวงอก,โลหิตที่ไหลอาบไปทั่วหน้าอก,ก่อนที่เขาจะกุมหัวใจของหมี่เทียนดึงออกมา.
"เจ้า,เจ้าได้รับแท่นบูชาฟ้าดินของข้าแล้ว,ก่อตั้งศาลสวรรค์สำเร็จแล้ว,ปล่อยข้าไป!"หมี่เทียนที่หายใจหอบๆ,ใบหน้าที่ดูไร้ซึ่งพลัง.
หมี่เทียนที่ไร้ซึ่งความยโส,เวลานี้เขากำลังร้องขอชีวิตของตัวเองอีกด้วย.
ใบหน้าของจี่กงหนี่ที่บิดเบี้ยวเย็นชา.
"ปล่อยเจ้าไปอย่างงั้นรึ?
ในอดีตเจ้าเองไม่เคยคิดจะปล่อยเป๋าซือเช่นกัน?
ข้าจะนำกายเนื้อของเจ้าไปหลอมเป็นหุ่นเชิด,ข้าจะทำให้เจ้าเป็นหุ่นเชิด!"ใบหน้าของจี่กงหนี่ที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.
"ไม่,ข้าไม่สามารถตายได้,เจ้าไม่สามารถสังหารข้าได้,เจ้าไม่สามารถสังหารข้าได้! เจ้าไม่สามารถทานทนได้!"หมี่เทียนที่คำรามลั่น.
ดวงตาของจี่กงหนี่ที่เผยความเย็นชาออกมา.
”ตูมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงโหวหวนที่ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า,ท้องฟ้าที่มืดลง,กลายเป็นเมฆคลึ้มที่ปิดมิด,ทั่วทั้งเมืองเสวียน,ปกคลุมไปทั่วทวีปเหนือ,แม้แต่กระจายไปทั่วภพหยาง,เมฆที่ตำมืด,มีเสียงท้องฟ้าคำรามเป็นระยะๆ.
!
เสียงแตรสวรรค์ที่ดังก้องหวีดหวิวดังขึ้นบนท้องฟ้า,ส่วนปราณเทพหมี่เทียนเวลานี้กำลังล้มลง.
ที่มือขวาของจี่กงหนี่,ที่ตำแหน่งหัวใจของหมี่เทียนมีผลึกสิบสามสี.
ผลึกสิบสามสีที่ไม่ได้ชโลมโลหิต,ก่อนจะถูกดึงออกมา,จี่กงหนี่ที่ยกมันขึ้น,ก่อนที่จะกลืนมันลงไป.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!
ฟ้าดินกำสรวล,เมฆโลหิตที่กำลังหลั่งน้ำฝนไปทั่วหล้า,เมฆโลหิตที่ไหลอาบไปทั่วผืนแผ่นดิน,หมักหมมไปด้วยความโศกเศร้าของสวรรค์และปฐพี!
จี่กงหนี่,ล่าปราชญ์เทพ,ยึดครองแท่นบูชาฟ้าดิน,กลืนกินชะตาวิถีของเขาไป.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!
ทั่วทั้งทวีปเหนือ,ประชาชนมากมายที่เปลี่ยนเป็นเงียบ,ภายในใจที่สั่นไหว,ปราชญ์เทพร่วงหล่นจากสวรรค์,นอกจากนี้ยังล่วงหล่นบนท้องฟ้าจากแผ่นดินของพวกเขาด้วยอย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพที่ไร้ซึ่งอายุไข,เวลานี้ได้ล่วงหล่นจากสวรรค์,ต่อไปจะเป็นใครอีก?
การมีอายุยืนนั้นง่ายดาย,แต่การเป็นนิรันดร์นั้นยาก,ยิ่งการเป็นอมตะยิ่งยากไปใหญ่!
ภายในใจของทุกคนที่หนักอึ้ง,จี่กงหนี่ที่ยื่นมือออกไปเก็บศพปราชญ์เทพหมี่เทียนเอาไว้,ก่อนที่จะเริ่งรีบหลอมแท่นบูชาฟ้าดิน.
ฝนโลหิตที่กำลังเทกระหน่ำไปทั่วหล้า,ทว่าทั่วร่างของจี่กงหนี่ที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วง.
เซิ่งหวังต้าโจว,เวลานี้ได้ยกระดับกลายเป็นเทียนตี้อย่างเป็นทางการแล้ว.
ปราชญ์เทพร่างหล่นจากสวรรค์,เพื่อก่อร่างสร้างเทียนตี้!
หนึ่งสิ่งเสื่อมสลาย,อีกหนึ่งสิ่งรุ่งโรจน์!
ฟ้าดินกำสรวลปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,พร้อมกับยินดีการถือเกิดของเทียนตี้ในเวลาเดียวกันด้วย.
เหมือนกับที่จงซานกล่าวก่อนหน้านี้,"ฟ้าดินกำสรวล,ยินดีต่อข้า! ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,เพื่อความรุ่งโรจน์ของข้า!
Chapter 1386 Mi Tian falls from the sky,
celebrates Heavenly Emperor sadly
弥天殒落,悲贺天帝
หมี่เทียนร่วงหล่นจากสวรรค์,ฟ้าดินกำสรวล,และยินดีกับเทียนตี้ใหม่.
ม่อจื่อต่อสู้กับกงซูจื่อ!
ปราชญ์เทพที่ต่อสู้กันและกัน,พวกเขาต่างก็มีวิชาเทวะ,วิชาที่ทรงพลังในการควบคุมหุ่นชิด.
กงซูจื่อที่ยื่นมืออกไป,มังกรเทวะทองแดงปรากฏขึ้นทันที,มังกรเทวะที่ไม่มีชีวิต,ทว่ากำลังแผ่แรงกดดันที่หนักหน่วงออกมา,มังกรเทวะทองแดง,ที่มีร่างกายที่แข็งแกร่งยากจะทำลาย.
มังกรเทวะทองแดงนับร้อนที่ปรากฏขึ้น,ไม่เพียงเท่านั้นหงเพลิงอีกนับร้อยที่ปรากฏขึ้นพร้อมๆกัน!
"กวี๊กๆ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกก~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
มังกรหนึ่งร้อย,หงส์เพลิงหนึ่งร้อย,ที่ส่งเสียงดังกึกก้องไปทั่วสวรรค์และปฐพี.
สองร้อยหุ่นเชิด,ของกงซูจื่อที่รายล้อม,ขณะจดจ้องมองไปยังม่อจื่อ.
ม่อจื่อที่ใบหน้าเย็นชาและเคร่งขรึม,สูดหายใจลึก,จ้องมองไปยังกงซูจื่อสามลมหายใจ,ก่อนที่จะหันกลับมายังฝั่งตำหนังซ่างเฉิน,"เซิ่งหวังจง,นี่คือการต้อนรับของเจ้าอย่างงั้นรึ?"
บนที่นั่งอันทรงเกียรติบนลานตำหนักซ่างเฉิน,จงซานจ้องมองไปยังม่อจื่อ,เขายังมองไม่ขยับและกล่าวออกมาว่า,"ข้าบอกแล้วนี่คือความแค้นของหมี่เทียนและต้าโจว,ข้าจะไม่จัดการ,ข้าจะลงมือกำจัดโจรร้ายที่ลอบโจมตี,กงซูจื่อนั้นเป็นข้าราชบริพารของต้าโจว,ไม่ใช่โจรร้าย,ส่วนเจ้า,ม่อจื่อ?
เจ้าต้องการเป็นโจรร้ายหรือไม่?
เจ้าเป็นโจรร้ายหรือไม่?
เหล่าประชาชนทั่วทวีปเหนือไม่ได้ยินคำพูดของจงซาน,ทว่าก็พอคาดเดาจากการอ่านปากจากภาพที่เห็นได้,ทว่าท่าทางที่ดูทรงพลังน่าเกรงขาม,ในเวลานี้,ทำให้ทุกคนตื่นตะลึงสูดหายใจที่เย็นเยือบ.
เจ้าเป็นโจรร้ายอย่างงั้นรึ? นั่นคือปราชญ์เทพ!
ม่อจือที่ไม่สนใจคำพูดของจงซาน,ทว่าจ้องมองคนอื่นๆด้วยแววตาเคร่งขรึม.
ไท่อี้,หยิง,เทียนเต๋าจื่อที่ไม่แยแส,ยังคงยกสุราขึ้นดื่ม,ชมการต่อสู้ต่อไป,ตี้เสวียนชา,เจี้ยนอ้าว,เสวียนหยวน,ไม่ต้องเอ่ยถึง,พวกเขาอยู่ฝั่งเดียวกับจงซานอยู่แล้ว.
จากนั้น,เหล่าแขกหลักที่ไม่เคลื่อนไหว,แขกรองลงมาก็หาได้กล่าวสิ่งใด.
ในเวลานี้คนทั่วทั้งทวีปเหนือกำลังจับจ้องมองไปยังม่อจื่อ!
ช่วยหมี่เทียน,ต้องสู้กับกงซูจื่อ! ไม่ช่วยหมี่เทียน,แล้วกลับไปนั่ง! จะเลือกอย่างใหน?
วิชาเทวะควบคุมหุ่นเชิด?
หลังจากที่เขาสร้างมันขึ้นมา,ม่อจื่อก็แทบไม่ใช่มันออกมา,หากเขานำมันออกมาใช้,ด้วยพลังของม่อจื่อ,น่าจะพอเปิดแผนภูมิภูเขาและแม่น้ำได้แน่นอน,ทว่าด้วยการมีกงซูจื่อขวางอยู่นี้,ทำให้ยากจะสำเร็จ,แม้แต่ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บหนักหนักแน่นอน.
ม่อจื่อช่วยหมี่เทียน,ไม่ใช่เพราะมิตรภาพที่มีกับหมี่เทียน,เพียงแต่เป็นคำขอของตระกูลหวงกู่.
ม่อจื่อที่สูดหายใจลึก,ขณะหันหน้าไปมองไปยังกงซูจื่อ,"โชคชะตาฟ้าลิขิต,กงซือจื่อ,เจ้าหวังที่จะตัดสินกับข้าที่บนดวงดารายังงั้นรึ?"
"生死有命，富貴在天" (shēng sǐ yǒu mìng fù guì zà tiān) แปลได้ว่าโชคชะตาฟ้าลิขิต
"หืม?"เหล่าประชาชนทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวตกใจเล็กน้อย.
ม่อจื่อหมายความว่าอย่างไร?
ตัดสินกับข้าบนดวงดาราอย่างงั้นรึ?
กงซูจื่อที่จ้องมองม่อจื่อ,ก่อนที่จะสะบัด, 200
หุ่นเชิดที่หายไปในทันที.
"เชิญ!"กงูซือจื่อที่เอ่ยกล่าวผายมืออกไป.
ม่อจื่อที่พยักหน้ารับ,สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะสะบัดชุด,พุ่งตรงขึ้นไปบนอวกาศ.
กงซูจื่อที่จ้องมองม่อจื่อที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า,สูดหายใจลึก,ก่อนที่เขาจะก้าวบินตรงขึ้นไปบนอวกาศเช่นกัน.
เหล่าประชาชนทั่วทวีปเหนือต่างก็ดวงตาเบิกกว้างกลมตัว.
"หมายความว่าอย่างไร?
พวกเขาไม่ต่อสู้กันอย่างงั้นรึ?"
"พวกเขาไม่ชอบสถานที่,เลยจะไปต่อสู้กันบนอากาศหรือไม่?"
"ไม่!
ไม่ต่อสู้,ม่อจื่อและกงซูจื่อไม่จำเป็นต้องสู่กัน!"
"ทำไมพวกเขาจะไม่สู้กัน?"
"แล้วทำไมถึงต้องสู้ล่ะ?"
..........................................
........................
......
ทำไมถึงสู้?
ใช่,ม่อจื่อและกงซูจื่อไม่ได้มีความแค้นต่อกันแต่อย่างใด,ทำไมต้องสู้กัน?
ช่วยหมี่เทียน,แล้วจะช่วยอย่างไร,หมี่เทียนที่ถูกผนึกเอาไว้ใต้พื้นดิน,ช่วยหมี่เทียน,ม่อจื่อก็ต้องต่อสู้บนพื้นโลก,ไม่เห็นจำเป็นต้องตัดสินเป็นตายกับกงซือจื่อเลย.
หลังจากเป็นปราชญ์เทพ,ก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย,ไม่จำเป็นต้องสร้างศัตรู,โดยที่ไม่ได้ประโยชน์อะไร,พวกเขาต่อสู้กันเพื่ออะไร?
หลายๆคนที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,ผลประโยชน์ใดที่ม่อจื่อต้องสู้กับกงซูจื่อ,ทำไมต้องต่อสู้แลกด้วยชีวิตด้วยกัน?
นี่คือการต่อสู้ที่ไร้สาระ?
ม่อจื่อและกงซูจื่อไม่จำเป็นต้องต่อสู้,พวกเขาทั้งคู่นั้นต่อสู้ไปเพื่อใคร?
พวกเขาที่ต่างก็เป็นตัวตนที่น่าเคารพของสวรรค์และปฐพี,ทำไมถึงได้กระทำการเช่นนี้?
กล่าวตามตรง,ปราชญ์เทพทั้งสอง,หากพวกเขาต่อสู้กัน,ย่อมเป็นการเสื่อมเสียเกียรติ.
อย่างไรก็ตาม,ลำแสงสองลำแสงที่พุ่งขึ้นไปบนอวกาศ,หม่จื่อและกงซูจื่อที่ดูเหมือนว่าต้องการจะต่อสู้กันจริงๆ.
บนลานสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,จงซานที่จ้องมองขึ้นไปบนอวกาศด้วยความสนใจ.
"ม่อจื่อ? นับเป็นคนที่โดดเด่นจริงๆ!"หยิงที่พยักหน้าขณะจ้องมองขึ้นไปบนอวกาศ.
จากหยิง,ก็เป็นไท่อี้ที่จ้องมองพริบตาเดียว,เห็นชัดเจนว่าเขานั้นมีมุมมองที่แตกต่างออกไป.
สองปราชญ์เทพที่ขึ้นไปต่อสู้บนอวกาศ,แน่นอนว่าคนทั่วไปนั้นย่อมไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเป็นใครที่จะได้รับความภายแพ้,ทว่า,จงซานหาได้สนใจสิ่งเหล่านี้,ทว่างานเลี้ยงของเขายังคงดำเนินต่อไป.
ม่อจื่อและกงซูจื่อที่ปฏิเสธที่จะยอมความกัน,ทว่าที่ด้านล่างแผนภูมิภูเขาและแม่น้ำ,ลึกลงไปใต้ดิน,หมี่เทียนยังคงต่อสู้กับจี่กงหนี่!
------------------------------------------------
ภพหยิน,เมืองซ่าง! ด้านในวิหารปู่ซือ.
ในวันนี้,ภายในวิหารปู่ซือ,ไม่เพียงแต่มีเหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งยืนอยู่,ฮวงโหวทั้งหมดของต้าเจิ้งเองก็ประจำอยู่ทั้งหมดด้วย.
บนบัลลังก์มังกร,จงซานที่หลับตา,เคาะนิ้วไปบนพนักมังกรเบาๆ,เหล่าฮวงโห่วเองก็นั่งอยู่บนบัลลังก์ข้างๆอย่างพร้อมเพรียง,ใบหน้าบางคนที่ตื่นเต้น,บางคนกระวนกระวายใจ,บางคนที่เผยความจริงจังออกมา.
เหล่าเสนาธิการที่ยืนอยู่ด้วยความเคารพ,ราวกับว่ากำลังรออะไรบางอย่าง,ที่ด้านซ้ายมือด้านล่าง! หวังจิงเหวิน! ที่ด้านหน้าของหวังจิงเหวินที่แท่นหยกและมีหยกหลายอันที่วางเรียงกันอยู่.
"!" "!" "!"
หยกสัญญาณทั้งสามที่แตกสลาย.
ทันทีที่หยกแตกสลาย,สายตาของทุกคนก็จดจ้องมองไปยังหวังจิงเหวิน.
หวังจิงเหวินที่ก้าวออกมาด้านหน้า,"เรียนเซิ่งหวัง,จุนเทียนเซี่ยมาแล้ว!"
จงซานที่ลืมตาขึ้น,แววตาที่ส่องประกาย,เหล่าข้าราชบริพารเองที่ไม่กล้าเอ่ยอะไร,ร่างกายที่สั่นไปมา,จิตสังหารอย่างงั้นรึ?
ดวงตาของเซิ่งหวัง,กำลังแผ่จิตสังหารมากมายขนาดนี้ออกมาเลยรึ?
"จะมาถึงเมื่อไหร่?"จงซานเอ่ย.
"หลังจากนี้สามชั่วยาม,พวกเขานำเซียนบรรพชนสามสิบคน,นำมาโดยร่างราชาจุนเทียนเซี่ย!"หวังจิงเหวินที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ร่างราชา?
หากร่างราชามา,ร่างปราชญ์เทพ,ไม่มาได้อย่างไร?"จงซานเอ่ย.
"หนานกงเซิ่ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หนานกงเซิ่งเอ่ย.
"เตรียมค่ายกล! เตรียมล่าปราชญ์เทพ!"จงซานที่ดวงตาเปล่งประกาย.
"น้อมรับคำสั่ง!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ,ก่อนที่จะก้าวออกไปนอกห้องโถง.
---------------------------------------------------
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานและยอดฝีมือคนอื่นๆ,ยังคงรอคอยคนชนะ,ดังนั้นการพูดคุยของพวกเขาจึงไม่ได้มากนัก.
”ตูมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ตำแหน่งแผนภูมิภูเขาและแม่น้ำที่ราวกับเสียงสายฟ้าฟาด,สายตาของทุกคนที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,จ้องมองเขม็ง.
”ตูมม ~~~~~~ ตูมม
~~~~~~ ตูมม ~~~~~~~!”
แผนภูมิภูเขาและแม่น้ำกำลังสั่นไปมา,ราวกับว่ามีอะไรบางอย่าง,จากด้านล่างโจมตีขึ้นมา,ทว่าไม่สามารถทะลวงผ่านได้.
สี่ภูติเทียนเต๋า,ซือ,เหมย,หวัง,เหลียงที่เวลานี้อ่อนกำลังลง,เทียนเต๋าที่มืดลงมากขึ้นเรื่อยๆ.
”ตูมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
แผนภูมิภูเขาและแม่น้ำที่กำลังสั่นไหวไปมาไม่หยุดก่อนที่มันจะเคลื่อน,เปลวเพลิงมากมายที่พวยพุ่ง,เปลวเพลิงและลาวาที่ล้นไหลออกมา.
"อ๊ากกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของหมี่เทียนที่เจ็บปวดโหวหวนคำรามออกมา,เปลวเพลิงที่มากมาย,เวลานี้ลึกลงไปในทะเลลาวาท้ายที่สุดก็สามารถมองเห็นร่างสองร่าง.
หมี่เทียนที่มีขนาดหมึ่นจั้ง,ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินตำแหน่งปราณสวี,จี่กงหนี่ที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน,ตำแหน่งชีวิต,แท่นบูชาสีแดงโลหิต,และมีแสงสีเขาวที่ปกคลุมอยู่ด้วย.
„ตูมม!”
แท่นฟ้าดินที่กำลังสั่นพ้องพุ่งเข้าหากัน,พวกเขาที่ทรงผมกระเซอะกระเซิงทั้งคู่,ท่าทางอยู่ในสภาพไม่ใคร่ดีนัก,เสื้อผ้าที่ฉีกขาด.
ใบหน้าที่เลือนลางของปราชญ์เทพหมี่เทียนกำลังสลายไป,ราวกับว่าเริ่มสามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้.
พวกเขาที่อยู่ในสถานที่เดียวกัน,และที่สำคัญที่สุด,แขนขวาของจี่กงหนี่,กำลังทะลวงเข้าไปในอกของหมี่เทียน,หมี่เทียนที่ถูกทะลวงอก,โลหิตที่ไหลอาบไปทั่วหน้าอก,ก่อนที่เขาจะกุมหัวใจของหมี่เทียนดึงออกมา.
"เจ้า,เจ้าได้รับแท่นบูชาฟ้าดินของข้าแล้ว,ก่อตั้งศาลสวรรค์สำเร็จแล้ว,ปล่อยข้าไป!"หมี่เทียนที่หายใจหอบๆ,ใบหน้าที่ดูไร้ซึ่งพลัง.
หมี่เทียนที่ไร้ซึ่งความยโส,เวลานี้เขากำลังร้องขอชีวิตของตัวเองอีกด้วย.
ใบหน้าของจี่กงหนี่ที่บิดเบี้ยวเย็นชา.
"ปล่อยเจ้าไปอย่างงั้นรึ?
ในอดีตเจ้าเองไม่เคยคิดจะปล่อยเป๋าซือเช่นกัน?
ข้าจะนำกายเนื้อของเจ้าไปหลอมเป็นหุ่นเชิด,ข้าจะทำให้เจ้าเป็นหุ่นเชิด!"ใบหน้าของจี่กงหนี่ที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.
"ไม่,ข้าไม่สามารถตายได้,เจ้าไม่สามารถสังหารข้าได้,เจ้าไม่สามารถสังหารข้าได้! เจ้าไม่สามารถทานทนได้!"หมี่เทียนที่คำรามลั่น.
ดวงตาของจี่กงหนี่ที่เผยความเย็นชาออกมา.
”ตูมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงโหวหวนที่ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า,ท้องฟ้าที่มืดลง,กลายเป็นเมฆคลึ้มที่ปิดมิด,ทั่วทั้งเมืองเสวียน,ปกคลุมไปทั่วทวีปเหนือ,แม้แต่กระจายไปทั่วภพหยาง,เมฆที่ตำมืด,มีเสียงท้องฟ้าคำรามเป็นระยะๆ.
!
เสียงแตรสวรรค์ที่ดังก้องหวีดหวิวดังขึ้นบนท้องฟ้า,ส่วนปราณเทพหมี่เทียนเวลานี้กำลังล้มลง.
ที่มือขวาของจี่กงหนี่,ที่ตำแหน่งหัวใจของหมี่เทียนมีผลึกสิบสามสี.
ผลึกสิบสามสีที่ไม่ได้ชโลมโลหิต,ก่อนจะถูกดึงออกมา,จี่กงหนี่ที่ยกมันขึ้น,ก่อนที่จะกลืนมันลงไป.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!
ฟ้าดินกำสรวล,เมฆโลหิตที่กำลังหลั่งน้ำฝนไปทั่วหล้า,เมฆโลหิตที่ไหลอาบไปทั่วผืนแผ่นดิน,หมักหมมไปด้วยความโศกเศร้าของสวรรค์และปฐพี!
จี่กงหนี่,ล่าปราชญ์เทพ,ยึดครองแท่นบูชาฟ้าดิน,กลืนกินชะตาวิถีของเขาไป.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!
ทั่วทั้งทวีปเหนือ,ประชาชนมากมายที่เปลี่ยนเป็นเงียบ,ภายในใจที่สั่นไหว,ปราชญ์เทพร่วงหล่นจากสวรรค์,นอกจากนี้ยังล่วงหล่นบนท้องฟ้าจากแผ่นดินของพวกเขาด้วยอย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพที่ไร้ซึ่งอายุไข,เวลานี้ได้ล่วงหล่นจากสวรรค์,ต่อไปจะเป็นใครอีก?
การมีอายุยืนนั้นง่ายดาย,แต่การเป็นนิรันดร์นั้นยาก,ยิ่งการเป็นอมตะยิ่งยากไปใหญ่!
ภายในใจของทุกคนที่หนักอึ้ง,จี่กงหนี่ที่ยื่นมือออกไปเก็บศพปราชญ์เทพหมี่เทียนเอาไว้,ก่อนที่จะเริ่งรีบหลอมแท่นบูชาฟ้าดิน.
ฝนโลหิตที่กำลังเทกระหน่ำไปทั่วหล้า,ทว่าทั่วร่างของจี่กงหนี่ที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วง.
เซิ่งหวังต้าโจว,เวลานี้ได้ยกระดับกลายเป็นเทียนตี้อย่างเป็นทางการแล้ว.
ปราชญ์เทพร่างหล่นจากสวรรค์,เพื่อก่อร่างสร้างเทียนตี้!
หนึ่งสิ่งเสื่อมสลาย,อีกหนึ่งสิ่งรุ่งโรจน์!
ฟ้าดินกำสรวลปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,พร้อมกับยินดีการถือเกิดของเทียนตี้ในเวลาเดียวกันด้วย.
เหมือนกับที่จงซานกล่าวก่อนหน้านี้,"ฟ้าดินกำสรวล,ยินดีต่อข้า! ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากสวรรค์,เพื่อความรุ่งโรจน์ของข้า!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น