Immortality Chapter 1382 Zhong Shan goes out, the birthday feast starts!
Chapter 1382 Zhong Shan goes out, the
birthday feast starts!
钟山出关,寿宴开启!
จงซานออกมา,เริ่มงานเลี้ยง.
ลานตำหนักซ่างเฉิน.
ที่นั่งที่ใกล้กับเทียนเต๋าจื่อ,ยังมีที่นั่งสุดท้ายเหลืออยู่,แขกทั้งหมดต่างก็คาดเดาว่าเป็นใครคนสุดท้าย.
ในเวลานี้,ไท่อี้,หยิง,และจี่กงหนี่,คนทั้งสามที่ประจำที่,บัลลังก์ของพวกเขาเริ่มแปรเปลี่ยนรูปร่างด้วยตัวเอง.
บัลลังก์ของพวกเขาที่แปรรูปกลายเป็นบัลลังก์เก้ามังกร,บัลลังก์ของหยิงที่กลายเป็นมังกรทมิฬ,บัลลังก์ของจี่กงหนี่กลายเป็นบัลลังก์มังกรน้ำเงินเข้ม,ส่วนบัลลังของไท่อี้ที่แปลเปลี่ยนเป็นมังกรทอง,แผ่กลิ่นอายของราชันย์ออกมา.
เทียนเต๋าจื่อเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,คิดอยู่เล็กน้อย,เจี้ยนอ้าวและเสวียนหยวน,คงจะไม่มีพลังในการเปลี่ยนรูปลักษณ์ของบัลลังก์เป็นแน่.
ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่พอใจรูปลักษณ์ของบัลลังก์,ทว่านี่คือการเผชิญหน้ากับราชาคนอื่น,พวกเขาที่เป็นราชันย์,ย่อมไม่สามารถแสดงออกมาด้วยความธรรมดาแน่,พวกเขาย่อมต้องมีจุดยืนเป็นของตัวเอง.
ผ่านไปไม่นาน,ลำแสงอีกสองเส้นก็ปรากฏขึ้น,เข้ามาที่ลานของตำหนักซ่างเฉิน.
เหล่าองค์รักษ์มากมายที่ตื่นตกใจ,ขณะที่นำอาวุธออกมา,จงเทียนที่ยกมือขึ้น,หยุดเหล่าองค์รักษ์ให้ถอยออกไป.
ลำแสงที่ร่อนลงที่ลาน,จากนั้นก็สลายหายไป,กลายเป็นคนสองคน,หนึ่งชุดขาวหนึ่งชุดม่วง,ใบหน้าที่เลือนร่างไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ได้.
"หยิงเห่า,เฉิงโห่ว,กำลังรออยู่เลย!"จงเทียนที่เอ่ยปากออกมา.
บุรุษชุดม่วง,ก็คือปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,เฉิงโห่ว.
บุรุษชุดขาว,ที่จริงก็คือคนจากทวีปปฐพี,ปราชญ์เทพหยิงเห่า.
คนทั้งสองที่ปรากคนขึ้น,กลายเป็นจุดนำสายตาในทันที.
แม้นว่าใบหน้าของเฉิงโห่วจะเลือนลางถูกปกปิด,ทว่ากลับแผ่พลานุภาพสยบออกมา,ปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,ไม่ใช่แค่แค่ชื่อแน่นอน.
"จงซาน?"เฉิงโห่วที่เอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.
"นี่เป็นงานใหญ่,ฟูหวงต้าเจิ้งกำลังหลอมบางสิ่งบางอย่าง,เพรื่อเตรียมความบันเทิงกับทุกคน!"จงเทียนที่กล่าวตอบ.
"หืม?"เฉิงโห่วที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
งานวันเกิด,กำลังหลอมสิ่งใดกัน?
"ทั้งสอง,เชิญนั่ง!"จงเทียนที่กล่าวต่อคนทั้งสอง.
สายตาของเฉิงโห่วที่กวาดตามองไปรอบ,ทันใดนั้นก็มองเห็น,หยิง,ไท่อี้,จี่กงหนี่และคนอื่นๆ,ที่นั่งแขกชั้นหนึ่งและชั้นสองแยกออกจากกัน.
จงเทียนที่ยังไม่ได้กล่าวอะไร,เฉิงโห่วที่มุ่งตรงไปยังที่นั่งสุดท้าย,ที่เหลืออยู่ในทันที.
ในเวลาเดียวกัน,สายลมที่ปั่นป่วยพายุที่ระเบิดมาจากพื้นที่ไกลออกไป.
"ปัง ปัง ปัง!”
สายลมที่โบกพัดปัดเป่าทุกสิ่งทุกอย่าง,พุ่งตรงมายังลานของตำหนักซ่างเฉิง,อีกหนึ่งยอดฝีมือที่ปรากฏขึ้น,ชายผมขาว,ดวงตาที่เผยแววตาความดุร้าย,สายตาที่เย็นชา,กวาดตามองผู้คนที่อยู่รอบๆ.
"ตี้เสวียนชา?"สายตาของไท่อี้ที่รวมสายตากล่าวออกมา.
คนที่ปรากฏขึ้นก็คือจือจุ้นเผ่าหมาป่า,ตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่ปรากฏขึ้นทันที,ทำให้เฉิงโห่วต้องหยุดชงักเล็กน้อย.
เฉิงโห่วจ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,ตี้เสวียนชาจ้องมองไปยังเฉิงโห่ว.
ตี้เสวียนชาที่อยู่ใกล้ที่นั่งสุดท้ายที่สุด,บนบัลลังก์ดอกบัว,ไม่ได้รอให้จงเทียนได้แนะนะ,เขาที่เข้าไปนั่งสถานที่ดังกล่าวทันที.
"ตี้เสวียนชา,เจ้าทำอะไร?"ใต้ใบหน้าที่เลือนลางของเฉิงโห่วที่กลายเป็นเคร่งขรึม.
ตี้เสวียนชาที่เงยหน้าขึ้น,ทว่าคนอื่นๆเองก็เผยท่าทางสนใจขึ้นมาในทันที.
เทียนเต๋าจื่อที่ยกนิ้วลูบไปยังพู่ขนนกบนศีรษะของเขา,ที่มุมปากของเขาเผยยิ้มชั่วร้ายออกมา,หยิง,ไท่อี้,จี่กงหนี่,เจี้ยนอ้าว,เสวียนหยวนเองก็จะจ้องมองไปยังคนทั้งสองเช่นกัน.
"อะไร?
เป็นข้าต้องการถามว่าเจ้าเรียกข้าเพื่ออะไร?"ตี้เสวียนชาเอ่ยออกมาเบาๆ.
"ที่หนักหลักสุดท้าย,เป็นของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"เฉิงโห่วกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"มันคือของข้าตี้เสวียนชา!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ.
"ตี้เสวียนชา?"เฉิงโห่วที่ดวงตาหรี่เล็ก,แววตาที่ฉายประกายแสงเย็นชาออก.
สายตาของทุกคนจ้องมองไปยังจงเทียนอย่างพร้อมเพรียง,ต้องไม่ลืมว่าวันนี้คืองานเลี้ยง,ที่จงซานเป็นคนจัดการ!
จงเทียนที่เอ่ยปากกล่าวออกมา,"ฟู่หวงได้กำหนดไว้แล้ว,ตี้เสวียนชาคือแขกหลักบนบัลลังก์ดอกบัว,หากเป็นตี้ซือเทียนต้องนั่งลำดับลองลงไป!"
ตี้เสวียนชาที่เผยรอยยิ้มเย็นชาให้กับเฉิงโห่ว,พร้อมกับเข้าไปประจำที่ที่นั่งหลักสุดท้าย.
เฉิงโห่วที่อยู่ห่างออกมาใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์!
"ส่วนคนอื่นๆที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,ตี้เสวียนชาที่เข้านั่งประจำที่หลัก,ตี้ซือเทียนนั่งอยู่ที่นั่งรอง?
แล้วใครล่ะ? ทั้งสองแตกต่างกันอย่างไรกัน?
ตี้เสวียนชาที่เข้าประจำที่,จ้องมองไปยังคนอื่นๆ,"หยิง?
เจี้ยนอ้าว? เสวียนหยวน? จี่กงหนี่? คาดไม่ถึงว่าพวกเจ้าจะมาด้วย!"
ทั้งสี่ที่พยักหน้าทักทายตี้เสวียนชา,ส่วนไท่อี้และลู่หย๋าที่เผยท่าทางแปลกประหลาด,เจี้ยนอ้าวและเสวียนหยวน,ทั้งสอง,พวกเขาเป็นใครกัน?
หยิงรู้จักพวกเขา,จี่กงหนี่เองก็ด้วย,รวมทั้งตี้เสวียนชาด้วยรึ?
ลู่หย๋าเวลานี้ไม่กล้าดูแคลนทั้งคู่อีกต่อไป.
"เฉิงโห่ว,หยิงเห่า,เชิญนั่งที่ของพวกเจ้า!"จงเทียนที่ชี้ไปยังที่นั่งรอง.
จงเทียน,จงเจิ้งและจงเสวียนที่เผยใบหน้ามีความสุข,ตี้เสวียนชา,ในเมื่อตี้เสวียนชานั่งลงบนบัลลังก์แขกทรงเกียรติลำดับแรก,การรบในครั้งนี้,ก็ทำให้พวกเขามั่นใจ.
แม้นว่าจะเป็นเพียงการเลือกที่นั่งเท่านั้น,ทว่าที่จริงมันเป็นการชี้บ่งนิสัย,ตรวจสอบตี้เสวียนชา,สถานการณ์เวลานี้จึงดูค่อนข้างลึกลับซับซ้อน.
ภายใต้ใบหน้าที่เลือนลางนั้น,เต็มไปด้วยความซับซ้อนอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก! หยิงเห่าที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,ทว่าเขาที่เห็นว่าการถูกตัดหน้าชิงที่นั่งไป,ทำให้เฉิงโห่วโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมากที่ต้องไปนั่งที่นั่งรอง.
เฉิงโห่วที่เข้านั่งที่ของตัวเอง,เพียงแค่การนั่งประจำที่ก็ทำให้สถานการณ์ตรึงเครียดขึ้นแล้ว,ดูเหมือนว่านี่คือการเตรียมการของจงซานอย่างงั้นรึ?
เฉิงโห่ว,ที่เป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,คาดไม่ถึงเลยว่าถูกเตรียมให้เข้าประจำที่นั่งรองอย่างงั้นรึ?
ต้องรู้ด้วยว่าการจัดบัลลังก์ที่นั่งของแขกที่ลานตำหนักซ่างเฉินนั้นมีการแบ่งแยกสถานะของแขกด้วย,การเตรียมการของจงซาน,ที่แบ่งที่นั่งหลักแขกผู้ทรงเกียรติชั้นหนึ่งมีเพียงแค่เจ็ดที่เท่านั้น,ชัดเจนว่าจงซานจงใจ.
"ปัง!"
"ปัง!"
ขณะสถานการณ์กำลังตรึงเครียด,บนท้องฟ้าปรากฏลำแสงอีกสองเส้นปรากฏขึ้นจากท้องฟ้า,ลำแสงที่สลายหายไป,กลายเป็นคนสองคน,หมี่เทียนและม่อจื่อ,ทั้งสองที่ปรากฏขึ้นแล้วนั่นเอ.
คนทั้งสองที่กวาดตามองลานตำหนักซ่างแน,จับจ้องเหล่าแขกที่มาก่อนแล้ว.
"หมี่เทียน,ม่อจื่อ,เชิญ!"จงเทียนเอ่ย.
"ดูเหมือนว่า,พวกเราจะไม่ใช่คนสุดท้ายอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนเอ่ยออกมาเบาๆ,ต้องไม่ลืมว่ายังมีที่ว่างสามที่.
"แขกผู้มีเกียรตินั้นมักจะมาไม่คงที่เสมอ!"จงเทียนเอ่ย.
"หืม?"หมี่เทียนที่ตกใจเล็กน้อย.
ขณะที่หมี่เทียนและม่อจื่อเข้าไปประจำบัลลังก์ดอกบัวสุดท้าย,จงเทียนก็ก้าวเข้าไปนั่งบนบัลลังก์ดอกบัวที่เหลือหนึ่งที่.
"หืม?"ทุกคนที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจไปที่จงเทียน.
งานวันเกิดจงซาน,จงเทียนคือไท่จื่อ,เขาที่ควรจะเป็นหนึ่งในประธานของงาน,หากแต่เขากลับมานั่งยังตำแหน่งแขกชั้นรองตรงนี้อย่างงั้นรึ?
"นี่คือที่นั่งสำหรับปราชญ์เทพเฉิงโห่ว,ในเมื่อเฉิงโห่วเลือกที่นั่งแล้ว,ข้าที่เป็นเหมือนหนึ่งในแขกสวรรค์รุ่นนี่,จึงเข้าประจำที่ให้เต็ม!"จงเทียนกล่าว.
บางทีคำพูดดังกล่าวนั้น,หลายๆคนไม่เข้าใจ,ทว่ากับสถานการณ์ที่ดูอึมครึมนี้,หากไม่ใช่คนโง่ย่อมเข้าใจ,ทุกคนที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย.
เฉิงโห่วที่นั่งตรงนั้น,สถานที่ว่างสุดท้ายนั่นเตรียมให้กับเฉิงโห่ว?
กล่าวได้ว่าเฉิงโห่วนั้นนั่งประจำที่ของตี้ซือเทียน,ซึ่งควรจะเป็นที่ว่าง,กล่าวอีกอย่าง,นับตั้งแต่ต้น,จงซานไม่ได้มีแผนที่จะให้เฉิงโห่วนั่งบนที่นั่งของแขกหลักอยู่แล้ว.
เฉิงโห่วที่เผยใบหน้าซับซ้อนอัปลักษณ์ใต้ใบหน้าที่เลือนลางอีกครั้ง.
แขกสวรรค์รุ่นนี้,คำพูดนี้,ความหมายถึงเหล่าปราชญ์เทพรวมตัวเขาด้วย,จงเทียนที่แสดงออกเหมือนกับเป็นตัวแทนของเทียนชู,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ก็คล้ายกลับว่าจงซานได้เชิญเทียนชูมาอย่างงั้นรึ?
แขกทุกคนที่ยังคงเงียบอยู่,จงซานยังไม่ปรากฏ,หากแต่ดูเหมือนว่าจะมีความขัดแย้งขึ้นแล้ว?
งานวันเกิน,ดูเหมือนว่าจะไม่ราบรื่นซะแล้ว!
--------------------------------------
ในเวลาเดียวกันนั้น,ลานตำหนักซ่างเฉิน,ได้ฉายภาพไปทั่วทุกเมืองใหญ่ในทวีปเหนือ.
ทวีปเหนือที่มีขนาดใหญ่โต,ประชาชนมากมายมหาศาลที่สามารถมองเห็นภาพบนท้องฟ้าได้,ภาพฉายที่ถูกส่งมาจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวได้,แม้นจะไม่ได้ยินเสียง,แต่ก็สามารถมองเห็นภาพที่เกิดขึ้นได้.
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องเช่นนี้,ประชาชนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้งต่างก็เผยความตื่นเต้นดีใจออกมา.
ทว่าในเวลาเดียวกันนี้,ทุกคนที่กำลังจดจ้องมองภาพบนท้องฟ้า,ด้วยแววตาตื่นตะลึงตาค้าง.
"ศิษย์พี่ใหญ่,นี่,มีอะไรผิดพลาดหรือไม่?
ปราชญ์เทพทั้งเก้าของโลกหล้า? พวกเขาได้นั่งเพียงแค่ที่นั่งรองเองรึ?"
"อาจารย์,ไม่ได้บอกว่าปราชญ์เทพคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในฟ้าดินหรอกรึ?
แล้วพวกเขานั่งที่นั่งชั้นสอง? พวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะนั่งบนแขกผู้ทรงเกียรติเลยอย่างงั้นรึ?"
"บรรพชน,เก้าคนนั่น,ปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?"
"จงซานยังไม่ปรากฏ,พวกเขานั่งอยู่ในตำแหน่งนั่น?"
"แฮกๆ ~~~~,งานวันเกิดจงซาน?
นี่คืองานวันเกิดจงซาน?"
................................................
..............................
............
เสียงดังอื้ออึ้งอุทานออกมาด้วยความตกใจ,ไม่อยากเชื่อ,คาดไม่ถึงเลยว่าปราชญ์เทพจะนั่งที่นั่งรอง,นอกจากนี้พวกเขายังยินดีด้วย,หมายความว่าอย่างไร?
เมืองอู๋ซ่าง,ศิษย์ของหยิงเห่า,หยิงจงที่จ้องมองภาพบนท้องฟ้า,ในเวลานี้เขาก็เหมือนกับทุกคน,ที่เผยท่าทางตื่นตะหนกหวั่นเกรงออกมา.
"แม้แต่เฉิงโห่วยังไม่มีคุณสมบัตินั่งอยู่ในที่นั่งแขกอันทรงเกียรติอย่างงั้นรึ?
อาจารย์,ท่านตัดสินใจผิดพลาดหรือไม่?"หยิงจงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์.
บางทีเพราะหยิงจงตกใจตื่นตะลึง,จึงไม่รูสึกด้านหลังนั้นปรากฏคนสองคนขึ้น.
สองหายนะ,เฟยเกอและจูกาน(อ้วนและผอม)
พวกเขาที่ลอบเข้ามาด้านหลัง,จูกานที่ถือพลั่วยักษ์ขณะจ้องมองไปยังศีรษะของหยิงจงด้านหลัง.
เฟยเกอที่ผลักจูกานไปด้านหน้า.
จูกานที่พุ่งออกไปในทันที.
"พวกเจ้า?"หยิงจงที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวในทันที.
หยิงจงที่สัมผัสได้ถึงคนด้านหลัง,ขณะหันหน้ากลับ,ดวงตาที่เบิกกว้างกลมโต.
"ปัง!"
พลั่วยักษ์ที่ฟาดไปยังใบหน้าของหยิงจง.
"พรึบ!"
หยิงจงที่หมดสติด้วยการฟาดเพียงครั้งเดียวของพลั่วยักษ์.
"บัดซับเจ้าลูกล่อของเจ้าหนังโป๊,กล้าขังพวกเรารึ! ฮ่าฮ่าฮ่า!"จูกานที่ปากกล้าขาสั่นเอ่ยออกมาเสียงดัง.
"หมดสติแล้วรึ?"เฟยเกอสอบถาม.
"ถูกพลั่วข้าฟาดลงไป,เจ้าบัดซบนี้ไม่หมดสติก็แปลกแล้ว!"
"เร็วเข้า,ลอกคาบเขาซะ,พวกเราจะได้รีบไปทันที!"
"จัดไป!"
好赖 Hǎo lài ดีและร้าย,ไม่ว่าเหตุการณ์จะดีหรือเลวก็จะทำถูไถไปก่อน,ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม.
------------------------------------------------
ลานตำหนักซ่างเฉิน.
ขณะเหล่ายอดฝีมือเข้าประจำที่นั่งหมด,ทุกคนที่ไม่เอ่ยปากพูดคุยกันแต่อย่างใด,ทว่าทุกคนที่จ้องมองไปยังตำหนักซ่างเฉินที่ปิดเงียบ.
"เปรี้ยง!!"
ที่ด้านหน้าของตำหนักซ่างเฉิน,เสียงดังกึกก้องราวกับสายฟ้าฟาดปรากฏขึ้น,ประตูตำหนักซ่างเฉินกำลังจะเปิดขึ้น! จงซานกำลังจะออกมา.
จากนั้นไม่นาน,สายตาของทุกคนต่างก็จดจ้องด้วยความสงสัย,งานวันเกิด,จงซานที่ปิดตัวเองคนเดียวในตำหนักซ่างเฉิน,เขากำลังหลอมอะไรขึ้นมาอย่างงั้นรึ?
"ตึก,ตึก,ตึก....................................!”
เสียงก้าวเท้าจากด้านใน,จากนั้น,บุรุษที่องค์อาจในชุดราชันย์ก็ค่อยๆก้าวออกมาจากด้านในห้องโถง.
"โฮกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนทะเลวาสนาที่มากล้น,มังกรทอง 19
เล็กที่กำลังคำรามเสียงดังสนั่น,ทะเลวาสนากำลังพลุ้งพล่าน.
ในเวลานี้,ชุดมังกรสีทอง,มงกุฎสีทองบนศีรษะของจงซาน,ทุกๆก้าวที่เดินออกมา,ปรากฏเสียงคำรามของมังกร,กลิ่นอายที่มองไม่เห็นระเบิดพลุ้งพล่านราวกับพายุ.
"เซิ่งหวัง,ทรงพระเจริญ!”
"เซิ่งหวัง,ทรงพระเจริญ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"เซิ่งหวัง,ทรงพระเจริญ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนลานตำหนักซ่างเฉิง,ลามไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ท้ายที่สุดก็กระจายไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,เมืองใหญ่ทุกเมืองทั่วทวีปเหนือ,ต่างส่งเสียง,ทรงพระเจริญออกมา,แซ่ซ้องราชาจงซาน! แสดงความเคารพต่อเซิ่งหวังต้าเจิ้งจงซาน!
เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญที่ดังกึกก้อง,จงซานที่มีสายตาดุดันน่าเกรงขาม,จดจ้องมองไปยังแขกทั้งสิบหกคนที่เข้าประจำที่! งานเลี้ยงวันเกิด,ได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการแล้ว!
Chapter 1382 Zhong Shan goes out, the
birthday feast starts!
钟山出关,寿宴开启!
จงซานออกมา,เริ่มงานเลี้ยง.
ลานตำหนักซ่างเฉิน.
ที่นั่งที่ใกล้กับเทียนเต๋าจื่อ,ยังมีที่นั่งสุดท้ายเหลืออยู่,แขกทั้งหมดต่างก็คาดเดาว่าเป็นใครคนสุดท้าย.
ในเวลานี้,ไท่อี้,หยิง,และจี่กงหนี่,คนทั้งสามที่ประจำที่,บัลลังก์ของพวกเขาเริ่มแปรเปลี่ยนรูปร่างด้วยตัวเอง.
บัลลังก์ของพวกเขาที่แปรรูปกลายเป็นบัลลังก์เก้ามังกร,บัลลังก์ของหยิงที่กลายเป็นมังกรทมิฬ,บัลลังก์ของจี่กงหนี่กลายเป็นบัลลังก์มังกรน้ำเงินเข้ม,ส่วนบัลลังของไท่อี้ที่แปลเปลี่ยนเป็นมังกรทอง,แผ่กลิ่นอายของราชันย์ออกมา.
เทียนเต๋าจื่อเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,คิดอยู่เล็กน้อย,เจี้ยนอ้าวและเสวียนหยวน,คงจะไม่มีพลังในการเปลี่ยนรูปลักษณ์ของบัลลังก์เป็นแน่.
ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่พอใจรูปลักษณ์ของบัลลังก์,ทว่านี่คือการเผชิญหน้ากับราชาคนอื่น,พวกเขาที่เป็นราชันย์,ย่อมไม่สามารถแสดงออกมาด้วยความธรรมดาแน่,พวกเขาย่อมต้องมีจุดยืนเป็นของตัวเอง.
ผ่านไปไม่นาน,ลำแสงอีกสองเส้นก็ปรากฏขึ้น,เข้ามาที่ลานของตำหนักซ่างเฉิน.
เหล่าองค์รักษ์มากมายที่ตื่นตกใจ,ขณะที่นำอาวุธออกมา,จงเทียนที่ยกมือขึ้น,หยุดเหล่าองค์รักษ์ให้ถอยออกไป.
ลำแสงที่ร่อนลงที่ลาน,จากนั้นก็สลายหายไป,กลายเป็นคนสองคน,หนึ่งชุดขาวหนึ่งชุดม่วง,ใบหน้าที่เลือนร่างไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ได้.
"หยิงเห่า,เฉิงโห่ว,กำลังรออยู่เลย!"จงเทียนที่เอ่ยปากออกมา.
บุรุษชุดม่วง,ก็คือปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,เฉิงโห่ว.
บุรุษชุดขาว,ที่จริงก็คือคนจากทวีปปฐพี,ปราชญ์เทพหยิงเห่า.
คนทั้งสองที่ปรากคนขึ้น,กลายเป็นจุดนำสายตาในทันที.
แม้นว่าใบหน้าของเฉิงโห่วจะเลือนลางถูกปกปิด,ทว่ากลับแผ่พลานุภาพสยบออกมา,ปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,ไม่ใช่แค่แค่ชื่อแน่นอน.
"จงซาน?"เฉิงโห่วที่เอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.
"นี่เป็นงานใหญ่,ฟูหวงต้าเจิ้งกำลังหลอมบางสิ่งบางอย่าง,เพรื่อเตรียมความบันเทิงกับทุกคน!"จงเทียนที่กล่าวตอบ.
"หืม?"เฉิงโห่วที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
งานวันเกิด,กำลังหลอมสิ่งใดกัน?
"ทั้งสอง,เชิญนั่ง!"จงเทียนที่กล่าวต่อคนทั้งสอง.
สายตาของเฉิงโห่วที่กวาดตามองไปรอบ,ทันใดนั้นก็มองเห็น,หยิง,ไท่อี้,จี่กงหนี่และคนอื่นๆ,ที่นั่งแขกชั้นหนึ่งและชั้นสองแยกออกจากกัน.
จงเทียนที่ยังไม่ได้กล่าวอะไร,เฉิงโห่วที่มุ่งตรงไปยังที่นั่งสุดท้าย,ที่เหลืออยู่ในทันที.
ในเวลาเดียวกัน,สายลมที่ปั่นป่วยพายุที่ระเบิดมาจากพื้นที่ไกลออกไป.
"ปัง ปัง ปัง!”
สายลมที่โบกพัดปัดเป่าทุกสิ่งทุกอย่าง,พุ่งตรงมายังลานของตำหนักซ่างเฉิง,อีกหนึ่งยอดฝีมือที่ปรากฏขึ้น,ชายผมขาว,ดวงตาที่เผยแววตาความดุร้าย,สายตาที่เย็นชา,กวาดตามองผู้คนที่อยู่รอบๆ.
"ตี้เสวียนชา?"สายตาของไท่อี้ที่รวมสายตากล่าวออกมา.
คนที่ปรากฏขึ้นก็คือจือจุ้นเผ่าหมาป่า,ตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่ปรากฏขึ้นทันที,ทำให้เฉิงโห่วต้องหยุดชงักเล็กน้อย.
เฉิงโห่วจ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,ตี้เสวียนชาจ้องมองไปยังเฉิงโห่ว.
ตี้เสวียนชาที่อยู่ใกล้ที่นั่งสุดท้ายที่สุด,บนบัลลังก์ดอกบัว,ไม่ได้รอให้จงเทียนได้แนะนะ,เขาที่เข้าไปนั่งสถานที่ดังกล่าวทันที.
"ตี้เสวียนชา,เจ้าทำอะไร?"ใต้ใบหน้าที่เลือนลางของเฉิงโห่วที่กลายเป็นเคร่งขรึม.
ตี้เสวียนชาที่เงยหน้าขึ้น,ทว่าคนอื่นๆเองก็เผยท่าทางสนใจขึ้นมาในทันที.
เทียนเต๋าจื่อที่ยกนิ้วลูบไปยังพู่ขนนกบนศีรษะของเขา,ที่มุมปากของเขาเผยยิ้มชั่วร้ายออกมา,หยิง,ไท่อี้,จี่กงหนี่,เจี้ยนอ้าว,เสวียนหยวนเองก็จะจ้องมองไปยังคนทั้งสองเช่นกัน.
"อะไร?
เป็นข้าต้องการถามว่าเจ้าเรียกข้าเพื่ออะไร?"ตี้เสวียนชาเอ่ยออกมาเบาๆ.
"ที่หนักหลักสุดท้าย,เป็นของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"เฉิงโห่วกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"มันคือของข้าตี้เสวียนชา!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ.
"ตี้เสวียนชา?"เฉิงโห่วที่ดวงตาหรี่เล็ก,แววตาที่ฉายประกายแสงเย็นชาออก.
สายตาของทุกคนจ้องมองไปยังจงเทียนอย่างพร้อมเพรียง,ต้องไม่ลืมว่าวันนี้คืองานเลี้ยง,ที่จงซานเป็นคนจัดการ!
จงเทียนที่เอ่ยปากกล่าวออกมา,"ฟู่หวงได้กำหนดไว้แล้ว,ตี้เสวียนชาคือแขกหลักบนบัลลังก์ดอกบัว,หากเป็นตี้ซือเทียนต้องนั่งลำดับลองลงไป!"
ตี้เสวียนชาที่เผยรอยยิ้มเย็นชาให้กับเฉิงโห่ว,พร้อมกับเข้าไปประจำที่ที่นั่งหลักสุดท้าย.
เฉิงโห่วที่อยู่ห่างออกมาใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์!
"ส่วนคนอื่นๆที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,ตี้เสวียนชาที่เข้านั่งประจำที่หลัก,ตี้ซือเทียนนั่งอยู่ที่นั่งรอง?
แล้วใครล่ะ? ทั้งสองแตกต่างกันอย่างไรกัน?
ตี้เสวียนชาที่เข้าประจำที่,จ้องมองไปยังคนอื่นๆ,"หยิง?
เจี้ยนอ้าว? เสวียนหยวน? จี่กงหนี่? คาดไม่ถึงว่าพวกเจ้าจะมาด้วย!"
ทั้งสี่ที่พยักหน้าทักทายตี้เสวียนชา,ส่วนไท่อี้และลู่หย๋าที่เผยท่าทางแปลกประหลาด,เจี้ยนอ้าวและเสวียนหยวน,ทั้งสอง,พวกเขาเป็นใครกัน?
หยิงรู้จักพวกเขา,จี่กงหนี่เองก็ด้วย,รวมทั้งตี้เสวียนชาด้วยรึ?
ลู่หย๋าเวลานี้ไม่กล้าดูแคลนทั้งคู่อีกต่อไป.
"เฉิงโห่ว,หยิงเห่า,เชิญนั่งที่ของพวกเจ้า!"จงเทียนที่ชี้ไปยังที่นั่งรอง.
จงเทียน,จงเจิ้งและจงเสวียนที่เผยใบหน้ามีความสุข,ตี้เสวียนชา,ในเมื่อตี้เสวียนชานั่งลงบนบัลลังก์แขกทรงเกียรติลำดับแรก,การรบในครั้งนี้,ก็ทำให้พวกเขามั่นใจ.
แม้นว่าจะเป็นเพียงการเลือกที่นั่งเท่านั้น,ทว่าที่จริงมันเป็นการชี้บ่งนิสัย,ตรวจสอบตี้เสวียนชา,สถานการณ์เวลานี้จึงดูค่อนข้างลึกลับซับซ้อน.
ภายใต้ใบหน้าที่เลือนลางนั้น,เต็มไปด้วยความซับซ้อนอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก! หยิงเห่าที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,ทว่าเขาที่เห็นว่าการถูกตัดหน้าชิงที่นั่งไป,ทำให้เฉิงโห่วโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมากที่ต้องไปนั่งที่นั่งรอง.
เฉิงโห่วที่เข้านั่งที่ของตัวเอง,เพียงแค่การนั่งประจำที่ก็ทำให้สถานการณ์ตรึงเครียดขึ้นแล้ว,ดูเหมือนว่านี่คือการเตรียมการของจงซานอย่างงั้นรึ?
เฉิงโห่ว,ที่เป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,คาดไม่ถึงเลยว่าถูกเตรียมให้เข้าประจำที่นั่งรองอย่างงั้นรึ?
ต้องรู้ด้วยว่าการจัดบัลลังก์ที่นั่งของแขกที่ลานตำหนักซ่างเฉินนั้นมีการแบ่งแยกสถานะของแขกด้วย,การเตรียมการของจงซาน,ที่แบ่งที่นั่งหลักแขกผู้ทรงเกียรติชั้นหนึ่งมีเพียงแค่เจ็ดที่เท่านั้น,ชัดเจนว่าจงซานจงใจ.
"ปัง!"
"ปัง!"
ขณะสถานการณ์กำลังตรึงเครียด,บนท้องฟ้าปรากฏลำแสงอีกสองเส้นปรากฏขึ้นจากท้องฟ้า,ลำแสงที่สลายหายไป,กลายเป็นคนสองคน,หมี่เทียนและม่อจื่อ,ทั้งสองที่ปรากฏขึ้นแล้วนั่นเอ.
คนทั้งสองที่กวาดตามองลานตำหนักซ่างแน,จับจ้องเหล่าแขกที่มาก่อนแล้ว.
"หมี่เทียน,ม่อจื่อ,เชิญ!"จงเทียนเอ่ย.
"ดูเหมือนว่า,พวกเราจะไม่ใช่คนสุดท้ายอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนเอ่ยออกมาเบาๆ,ต้องไม่ลืมว่ายังมีที่ว่างสามที่.
"แขกผู้มีเกียรตินั้นมักจะมาไม่คงที่เสมอ!"จงเทียนเอ่ย.
"หืม?"หมี่เทียนที่ตกใจเล็กน้อย.
ขณะที่หมี่เทียนและม่อจื่อเข้าไปประจำบัลลังก์ดอกบัวสุดท้าย,จงเทียนก็ก้าวเข้าไปนั่งบนบัลลังก์ดอกบัวที่เหลือหนึ่งที่.
"หืม?"ทุกคนที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจไปที่จงเทียน.
งานวันเกิดจงซาน,จงเทียนคือไท่จื่อ,เขาที่ควรจะเป็นหนึ่งในประธานของงาน,หากแต่เขากลับมานั่งยังตำแหน่งแขกชั้นรองตรงนี้อย่างงั้นรึ?
"นี่คือที่นั่งสำหรับปราชญ์เทพเฉิงโห่ว,ในเมื่อเฉิงโห่วเลือกที่นั่งแล้ว,ข้าที่เป็นเหมือนหนึ่งในแขกสวรรค์รุ่นนี่,จึงเข้าประจำที่ให้เต็ม!"จงเทียนกล่าว.
บางทีคำพูดดังกล่าวนั้น,หลายๆคนไม่เข้าใจ,ทว่ากับสถานการณ์ที่ดูอึมครึมนี้,หากไม่ใช่คนโง่ย่อมเข้าใจ,ทุกคนที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย.
เฉิงโห่วที่นั่งตรงนั้น,สถานที่ว่างสุดท้ายนั่นเตรียมให้กับเฉิงโห่ว?
กล่าวได้ว่าเฉิงโห่วนั้นนั่งประจำที่ของตี้ซือเทียน,ซึ่งควรจะเป็นที่ว่าง,กล่าวอีกอย่าง,นับตั้งแต่ต้น,จงซานไม่ได้มีแผนที่จะให้เฉิงโห่วนั่งบนที่นั่งของแขกหลักอยู่แล้ว.
เฉิงโห่วที่เผยใบหน้าซับซ้อนอัปลักษณ์ใต้ใบหน้าที่เลือนลางอีกครั้ง.
แขกสวรรค์รุ่นนี้,คำพูดนี้,ความหมายถึงเหล่าปราชญ์เทพรวมตัวเขาด้วย,จงเทียนที่แสดงออกเหมือนกับเป็นตัวแทนของเทียนชู,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ก็คล้ายกลับว่าจงซานได้เชิญเทียนชูมาอย่างงั้นรึ?
แขกทุกคนที่ยังคงเงียบอยู่,จงซานยังไม่ปรากฏ,หากแต่ดูเหมือนว่าจะมีความขัดแย้งขึ้นแล้ว?
งานวันเกิน,ดูเหมือนว่าจะไม่ราบรื่นซะแล้ว!
--------------------------------------
ในเวลาเดียวกันนั้น,ลานตำหนักซ่างเฉิน,ได้ฉายภาพไปทั่วทุกเมืองใหญ่ในทวีปเหนือ.
ทวีปเหนือที่มีขนาดใหญ่โต,ประชาชนมากมายมหาศาลที่สามารถมองเห็นภาพบนท้องฟ้าได้,ภาพฉายที่ถูกส่งมาจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวได้,แม้นจะไม่ได้ยินเสียง,แต่ก็สามารถมองเห็นภาพที่เกิดขึ้นได้.
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องเช่นนี้,ประชาชนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้งต่างก็เผยความตื่นเต้นดีใจออกมา.
ทว่าในเวลาเดียวกันนี้,ทุกคนที่กำลังจดจ้องมองภาพบนท้องฟ้า,ด้วยแววตาตื่นตะลึงตาค้าง.
"ศิษย์พี่ใหญ่,นี่,มีอะไรผิดพลาดหรือไม่?
ปราชญ์เทพทั้งเก้าของโลกหล้า? พวกเขาได้นั่งเพียงแค่ที่นั่งรองเองรึ?"
"อาจารย์,ไม่ได้บอกว่าปราชญ์เทพคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในฟ้าดินหรอกรึ?
แล้วพวกเขานั่งที่นั่งชั้นสอง? พวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะนั่งบนแขกผู้ทรงเกียรติเลยอย่างงั้นรึ?"
"บรรพชน,เก้าคนนั่น,ปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?"
"จงซานยังไม่ปรากฏ,พวกเขานั่งอยู่ในตำแหน่งนั่น?"
"แฮกๆ ~~~~,งานวันเกิดจงซาน?
นี่คืองานวันเกิดจงซาน?"
................................................
..............................
............
เสียงดังอื้ออึ้งอุทานออกมาด้วยความตกใจ,ไม่อยากเชื่อ,คาดไม่ถึงเลยว่าปราชญ์เทพจะนั่งที่นั่งรอง,นอกจากนี้พวกเขายังยินดีด้วย,หมายความว่าอย่างไร?
เมืองอู๋ซ่าง,ศิษย์ของหยิงเห่า,หยิงจงที่จ้องมองภาพบนท้องฟ้า,ในเวลานี้เขาก็เหมือนกับทุกคน,ที่เผยท่าทางตื่นตะหนกหวั่นเกรงออกมา.
"แม้แต่เฉิงโห่วยังไม่มีคุณสมบัตินั่งอยู่ในที่นั่งแขกอันทรงเกียรติอย่างงั้นรึ?
อาจารย์,ท่านตัดสินใจผิดพลาดหรือไม่?"หยิงจงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์.
บางทีเพราะหยิงจงตกใจตื่นตะลึง,จึงไม่รูสึกด้านหลังนั้นปรากฏคนสองคนขึ้น.
สองหายนะ,เฟยเกอและจูกาน(อ้วนและผอม)
พวกเขาที่ลอบเข้ามาด้านหลัง,จูกานที่ถือพลั่วยักษ์ขณะจ้องมองไปยังศีรษะของหยิงจงด้านหลัง.
เฟยเกอที่ผลักจูกานไปด้านหน้า.
จูกานที่พุ่งออกไปในทันที.
"พวกเจ้า?"หยิงจงที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวในทันที.
หยิงจงที่สัมผัสได้ถึงคนด้านหลัง,ขณะหันหน้ากลับ,ดวงตาที่เบิกกว้างกลมโต.
"ปัง!"
พลั่วยักษ์ที่ฟาดไปยังใบหน้าของหยิงจง.
"พรึบ!"
หยิงจงที่หมดสติด้วยการฟาดเพียงครั้งเดียวของพลั่วยักษ์.
"บัดซับเจ้าลูกล่อของเจ้าหนังโป๊,กล้าขังพวกเรารึ! ฮ่าฮ่าฮ่า!"จูกานที่ปากกล้าขาสั่นเอ่ยออกมาเสียงดัง.
"หมดสติแล้วรึ?"เฟยเกอสอบถาม.
"ถูกพลั่วข้าฟาดลงไป,เจ้าบัดซบนี้ไม่หมดสติก็แปลกแล้ว!"
"เร็วเข้า,ลอกคาบเขาซะ,พวกเราจะได้รีบไปทันที!"
"จัดไป!"
好赖 Hǎo lài ดีและร้าย,ไม่ว่าเหตุการณ์จะดีหรือเลวก็จะทำถูไถไปก่อน,ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม.
------------------------------------------------
ลานตำหนักซ่างเฉิน.
ขณะเหล่ายอดฝีมือเข้าประจำที่นั่งหมด,ทุกคนที่ไม่เอ่ยปากพูดคุยกันแต่อย่างใด,ทว่าทุกคนที่จ้องมองไปยังตำหนักซ่างเฉินที่ปิดเงียบ.
"เปรี้ยง!!"
ที่ด้านหน้าของตำหนักซ่างเฉิน,เสียงดังกึกก้องราวกับสายฟ้าฟาดปรากฏขึ้น,ประตูตำหนักซ่างเฉินกำลังจะเปิดขึ้น! จงซานกำลังจะออกมา.
จากนั้นไม่นาน,สายตาของทุกคนต่างก็จดจ้องด้วยความสงสัย,งานวันเกิด,จงซานที่ปิดตัวเองคนเดียวในตำหนักซ่างเฉิน,เขากำลังหลอมอะไรขึ้นมาอย่างงั้นรึ?
"ตึก,ตึก,ตึก....................................!”
เสียงก้าวเท้าจากด้านใน,จากนั้น,บุรุษที่องค์อาจในชุดราชันย์ก็ค่อยๆก้าวออกมาจากด้านในห้องโถง.
"โฮกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนทะเลวาสนาที่มากล้น,มังกรทอง 19
เล็กที่กำลังคำรามเสียงดังสนั่น,ทะเลวาสนากำลังพลุ้งพล่าน.
ในเวลานี้,ชุดมังกรสีทอง,มงกุฎสีทองบนศีรษะของจงซาน,ทุกๆก้าวที่เดินออกมา,ปรากฏเสียงคำรามของมังกร,กลิ่นอายที่มองไม่เห็นระเบิดพลุ้งพล่านราวกับพายุ.
"เซิ่งหวัง,ทรงพระเจริญ!”
"เซิ่งหวัง,ทรงพระเจริญ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"เซิ่งหวัง,ทรงพระเจริญ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนลานตำหนักซ่างเฉิง,ลามไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ท้ายที่สุดก็กระจายไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,เมืองใหญ่ทุกเมืองทั่วทวีปเหนือ,ต่างส่งเสียง,ทรงพระเจริญออกมา,แซ่ซ้องราชาจงซาน! แสดงความเคารพต่อเซิ่งหวังต้าเจิ้งจงซาน!
เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญที่ดังกึกก้อง,จงซานที่มีสายตาดุดันน่าเกรงขาม,จดจ้องมองไปยังแขกทั้งสิบหกคนที่เข้าประจำที่! งานเลี้ยงวันเกิด,ได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการแล้ว!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น