Immortality Chapter 1376 Gives birth to work as such as Zhong Zheng!
Chapter 1376 Gives
birth to work as such as Zhong Zheng!
生子当如钟政矣!
มีบุตรให้ได้อย่างจงเจิ้ง!
"ฮ่าฮ่าฮ่า,จงซานกล้าข่มขู่ศิษย์พี่ใหญ่อย่างคาดไม่ถึง?
ศาลเทวะหลุนฮุยไม่ได้มีไท่จื่อ,เขาเสียสติไปแล้ว?"จุนหมอจื่อที่เผยยิ้มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
จงเจิ้งที่เผยท่าทางเหยียดหยันกล่าวออกมาว่า,"ไอ้โง่,ไม่ใช่ว่าเจ้าคือบุตรของจุนเทียนเซี่ยรึอย่างไร?"
คำพูดของจงเจิ้งทำให้จุนเทียนเซี่ยดวงตาหดเกร็ง,แววตาที่แผ่จิตสังหารออกมา.
ส่วนเหล่ากุนซือคนอื่นๆต่างเผยหน้าเหยียดหยัน,จงเจิ้งในเวลานี้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังกระเสือกระสนอีกรึ?
ยิ่งโต้เถียงอะไร? ก็จะยิ่งทำให้ตัวเองลำบากมากขึ้นไม่ใช่รึ?
ส่วนจุนหมอจือ,ที่ใบหน้าทั้งอายและโกรธเกรี้ยว,คิดว่าจงเจิ้งกำลังดูถูกเขา.
"สารเลว,เจ้าไม่ต้องการมีชีวิตจริงๆแล้วอย่างง้นรึ?"จุนหมอจื่อที่ใบหน้าบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเย็นชา.
"พอแล้ว!"จินเทียนเซี่ยนที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ด้วยน้ำเสียงดังกล่าวนั้น,ทำให้จุนหมอจือขมวดคิ้วไปมา.
"ศิษย์พี่ใหญ่,มันดูถูกข้า!"จุนหมอจื่อหันหน้ากลับพร้อมกับเอ่ยออกมา.
"เขาต้องการแสวงหาความตาย!"กุนซือคนหนึ่งเอ่ย.
"ใช่,ท่านอ๋อง,เขาต้องการที่จะยั่วให้ท่านโกรธ,และสังหารเขา,เขาต้องการให้พวกเราจัดการเขาและไม่ต้องการเป็นหมากต่อรองกับต้าเจิ้ง!"กุนซือคนหนึ่งกล่าว.
"แสวงหาความตายอย่างงั้นรึ?"จุนหมอจือที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม.
จงเจิ้งที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ไม่ได้อธิบายอะไร,ทว่าจ้องมองไปยังจุนเทียนเซี่ย,"เจ้าต้องการสังหารข้าอย่างงั้นรึ?
จุนเทียนเซี่ยนที่หรี่ตาเล็กลง,เซียนเซิงกู่ด้านข้างที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ไร้ประโยชน์,เรื่องนี้ไม่ได้เป็นความลับเรียบร้อยแล้ว,มีคนมากมายในต้าเจิ้งที่รู้,สังหารข้าไป,อาจจะฆ่าเขาด้วย,ด้วยเชาว์ปัญญาของเซียนเซิงกู่,ควรจะไม่ยากที่จะคาดเดาในเวลานี้?"จงเจิ้งที่ไม่ยินดีที่จะเกี่ยงงอนที่จะกล่าวออกมา.
ใบหน้าของจุนเทียนเซี่ยนที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเดี๋ยวก็เป็นสีน้ำเงิน,ส่วนเซียนเซิงกู่ที่ใบหน้าเปลี่ยน,ท่าทางเผยท่าทางตื่นตะลึง,ขณะลอบมองไปยังจุนเทียนเซี่ย.
จุนเทียนเซี่ยนที่ค่อยๆปรับสภาพ,ใบหน้าที่ผ่อนคลายลง,พ่นหายใจยาว,เผยยิ้มอย่างไม่แยแส.
เห็นรอยยิ้มของจุนเทียนเซี่ยเช่นนี้,คิ้วของจงเจิ้งที่ขมวดไปมา,เพราะว่ารอยยิ้มนี้ดูเหมือนว่าจุนเทียนเซี่ยนเตรียมที่จะเปิดเผยความลับ,ทำให้เขาสูญเสียหมากต่อรอง.
"จงซาน?
จงซานร้ายกาจจริงๆ,ข้าไม่ใจว่าข้าทำได้ดีแล้ว,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าคนที่พบคนแรกนั้นกับเป็นจงซาน!"จุนเทียนเซี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"นอกจากท่านพ่อแล้ว,ก็เห็นเจ้าที่เป็นคนเจ้าแผนการที่ร้ายกาจคนหนึ่ง."จงเจิ้งที่ส่ายหน้าไปมา.
"หมายความว่าอย่างไร?
เจ้าต้องการกล่าวอะไร?"จุนหมอจือที่เผยท่าทางงงัน.
ไม่ใช่แค่จุนหมอจื่อ,เสนาธิการคนอื่นๆต่างก็รู้สึกงงงวยไปด้วยเช่นกัน.
เซียนเซิงกู่ที่ถอยหลังออกไปโดยไม่ตั้งใจ,ราวกับว่ากำลังหลบเลี่ยงไม่ให้เป็นคนต้องสงสัย,ราวกับว่าต้องการช่วยจุนเทียนเซี่ยลงมือปิดความลับเอาไว้.
"ด้วยพลังฝึกตนของเขา,จำเป็นต้องผนึกข้าอย่างงั้นรึ?"จงเจิ้งเอ่ย.
"วูซซซซ!"
จุนเทียนเซี่ยนที่คลายสกดจงเจิ้งเอาไว้,เป็นความจริงด้วยพลังฝึกตนของจงเจิ้ง,ไม่มีทางที่จะทำอะไรได้เลย.
"ก่อนหน้านี้เจ้าหมายความว่าอย่างไร?
พูดมาให้ชัดเจน!"จุนหมอจือที่กล่าวต่อจงเจิ้งอีกครั้ง.
จงเจิ้งที่จ้องมองไปยังจุนหมอจือ,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ปราชญ์เทพสังสารวัฏห้าคน,หากแต่ได้รับการปฏิบัติอย่างดีมีสอง,เป็นใคร?"
"เป็นศิษย์พี่ใหญ่และข้า!"จุนหมอลี่ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ทำไมเป็นเช่นนั้น?"จงเจิ้งเอ่ย.
"เพราะศิษย์พี่ใหญ่เป็นบุตรอาจารย์,ทว่าข้า,ทว่าข้า............!"จุมหมอจือที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เจ้าและศิษย์พี่ใหญ่,เป็นปราชญ์เทพสังสารวัฏเลี้ยงดูมาอย่างงั้นรึ?"จงเจิ้งที่กล่าวชี้นำ.
"ใช่อาจารย์และข้า,แม้นว่าจะไม่ได้เป็นบิดาและบุตร,ทว่าข้า
............!”จุนหมอจือเอ่ย.
"ไม่,ไม่ใช่ว่าว่าเป็นพ่อลูกกัน,ตรงกันข้าม,เขาไม่ใช่บุตรของปราชญ์เทพสังหารวัฏ,ทว่าเจ้านั้นเป็นบุตรชายคนเดียวของปราชญ์เทพสังสารวัฏ!"จงเจิ้งเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อะไร? พูดไร้สาระ,เจ้าสารเลว!"จุนหมอจื่อที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
กับท่าทางของจุนหมอจือแสดงออกมา,เหล่าขุนนางที่กลายเป็นสับสนวุ่นวาย,สถานการณ์นี้หมายความว่าอย่างไร?
จุนหมอจือเป็นบุตรของปราชญ์เทพสังสารวัฏ?
ไม่ใช่ว่าเซิ่งหวังเป็นบุตรของปราชญ์เทพสังสารวัฏหรอกรึ?
"หมอจือ!"จุนเทียนเซี่ยนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ศิษย์พี่ใหญ่,เขาบอกว่าข้าเป็นบุตรของอาจารย์,เขาบอกว่าท่านไม่ใช่! เขาบ้าไปแล้ว!"จุนหมอจือเอ่ยเสียงดัง.
"ปราชญ์เทพสังหสารวัฏนับว่าเป็นคนที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่ง,หากแต่กำเนิดคนโง่อย่างเจ้าออกมา!"จงเจิ้งที่แค่นเสียงดูแคลน.
จุนหมอจื่อขณะที่กำลังระเบิดความโกรธออกมา.
"สารเลว!"จุนเทียนเซี่ยนที่คำรามออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"หืม?"จุนหมอจื่อที่ตกใจเล็กน้อย.
จงเจิ้งที่เผยยิ้มออกมาในทันที,"ข้าไม่ได้ไม่เคารพท่าน,ในทางตรงข้าม,ข้าเคารพท่านเป็นอย่างมาก,ท่านช่างเป็นคนที่อาจหาญเป็นปราชญ์เทพที่ตอนนี้เป็นหนึ่งในสาม,ปราชญ์เทพสังสารวัฏ!"
นิ่งงัน!
ภายในห้องอักษรที่นิ่งงันไปในทันที!
เงียบเชียบได้ยินแม้แต่เข็มตกอย่างแน่นอน.
จงเจิ้งเรียกจุนเทียนเซี่ยว่าอะไร?
ปราชญ์เทพสังสารวัฏ? ปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
"เจ้าเสียสติไปแล้วรึ?
เจ้าบออกว่าอาจารย์เป็นศิษย์พี่ใหญ่อย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพจะเปิดราชวงศ์วาสนาได้อย่างไร?"จุนหมอจือที่กล่าวหยัน.
ทว่าจงเจิ้งนั้นจ้องมองเขม็งไปยังจุนเทียนเซี่ย.
เซียนเซิงกู่ถึงกับผงะ,เวลานี้แทบยืนไม่อยู่,การคาดเดาที่แม่นยำนี้ทำให้เขาตกใจ,เซียนเซิงกู่ที่รู้อยู่แล้วเวลานี้ยังต้องอ้าปากค้าง.
จุนเทียนเซี่ยที่จ้องมองไปยังจงเจิ้ง.
ภาพเหตุการณ์ที่ตกลงสู่ความเงียบ.
จุนหมอจือที่โง่เง่า,ทว่ากลับตระหนักได้เช่นกัน,เขาที่จ้องมองจุนเทียนเซี่ย,ก่อนที่จะเอ่ยออกมา,"ศิษย์พี่ใหญ่,เขาพูดจาไร้สาระใช่ใหม?"
"ครอบครองตำแหน่งปราชญ์เทพ,ครอบครองอำนาจสังสารวัฏ,ใช้ร่างช่วงชิงชะตาเติบโตยึดครองร่างคนอื่นเปิดราชวงศ์วาสนา,เป็นความคิดที่กล้าหาญเป็นหนึ่งในโลกหล้า,ความกล้าที่ไม่เกรงกลัวต่อเทียนชู,นับจากโบราณเจ้าเป็นคนแรก!"จงเจิ้งที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ปราชญ์เทพช่วงชิงชะตากำเนิดร่างใหม่,เปิดราชวงศ์วาสนา?
เรื่องนี้? เป็นความจริงอย่างงั้นรึ?
เหล่าข้าราชบริพารใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนตะลึงงันอย่างหนัก.
"เป็นไปไม่ได้,มันเป็นไปไม่ได้!"จุนหมอจือที่ไม่สามารถยอมรับได้.
"จงซานมองเห็นได้อย่างไร?
ทั้งที่ข้าทำการได้อย่างสมบูรณ์!"จุนเทียนเซี่ยนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เป็นความจริงรึ?
เหล่าข้าราชบริพารที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโตจดจ้องมองไปยังจุนเทียนเซี่ย,ภายในห้องอักษรทุกคนที่หัวใจแทบหยุดเต้น.
ส่วนจุนหมอจื่อที่ใบหน้าเผยท่าทางไม่อยากเชื่อออกมา.
"แน่นอนว่าข้าไม่สามารถมองเห็นได้,ทว่าเป็นบิดาของข้าที่มองเห็น,แม้แต่บิดาข้ายังไม่รู้ว่าเจ้าใช้วิธีใดปกปิดความจริงจากเทียนชูได้,ทว่า,ข้อบกพร่องที่สุดของเจ้าก็คงจะเป็น,มันสมบูรณ์แบบจนเกินไป!"จงเจิ้งกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"
"หากเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับนิสัยของผู้คนจะประสบความสำเร็จโดยสมบูรณ์,หากแต่เจ้ากับละเลยสันชาติญาณของผู้คน,บิดาเช่นนั้นกลับเข้าข้างจุนหมอจือจนเกินไป,ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปถึงทำ,และข้อมูลบางอย่าง,เกี่ยวกับจุนเทียนเซี่ยและปราชญ์เทพสังสารวัฏมันแย้งกัน,ภาพ,คำพูด,ทุกอย่างสมบูรณ์แบบมาก! ทว่าเกี่ยวกับบิดาและบุตรเกี่ยวกับสัoชาติญาณของเจ้ามันไม่มี."จงเจิ้งเอ่ย.
"สันชาติญาณ?"ใบหน้าของจุนเทียนเซี่ยเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ในเมื่อเจ้าเห็นมันทุกอย่างแล้ว,ข้าคงไม่กล่าวอะไรอีก,การพบกับราชวงศ์วาสานาเช่นเจ้า,ไม่มีทางจะไม่คิดถึงผลประโยชน์,ทว่าทุกๆวันเจ้ากับจับจ้องมองมายังข้า,คอยจัดแจ้ง,ลอบปกป้องบุตรชายของเจ้าเป็นอย่างดี!"จงเจิ้งที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปอย่างงั้นรึ?"จุนเทียนเซี่ยนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เจ้าควรจะมองเห็นทุกอย่าง,คนเช่นนั้น,ต้าเจิ้งมีมากมาย,บิดาข้ามีบุตรสามคน,ข้าไม่ใช่คนที่ถูกคาดหวังที่สุด,นอกจากนี้ข้ายังเป็นเพียงบุตรบุญธรรม,ทว่าเจ้ากลับมีบุตรของตัวเอง,นอกจากนี้ท่านพ่อก็คาดเดาได้ว่าเจ้าใช้วิชาช่วงชิงชะตาเติบโต,ชีวิตของข้านั้นหาได้ยอดเยี่ยมถึงเพียงนั้น!"จงเจิ้งกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"แล้วจงซานจะสังหารหมอจืออย่างไร?"จุนเทียนเซี่ยนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"เจ้าควบคุมวิถีสวรรค์,และวิถีนรก,ส่วนท่านพ่อนั้นที่เดิมพันกับเจ้า,เข้าใจวิถีอสูร,เจ้าก็สามารถลองได้!"จงซานที่กล่าวอย่างไม่แยแส.
"พี่,ศิษย์พี่ใหญ่,อย่าไปฟังเขา,วิถีอสูรไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า!"จุนหมอจื่อที่เอ่ยออกมาทันที.
"ช่วงระยะเวลาที่เจ้าถูกจับเอาไว้ที่ต้าเจิ้ง,เจ้าหมดสติไปช่วงหนึ่งใช่หรือไม่?"จงซานเอ่ยถาม.
"หืม?"ใบหน้าของจุนหมอจื่อที่เปลี่ยนสี,ก่อนที่จะเผยท่าทางกระวนกระวายออกมา.
"จุนเทียนเซี่ย,เจ้าคิดดู,ปราชญ์เทพไม่มีอายุไข,ภพหยางเวลานี้เกิดความวุ่นวายทั่วทุกสารทิศ,ยุคแห่งความวุ่นวายเช่นนี้,ภพหยินย่อมเกิดต่ออย่างแน่นอน,ปราชญ์เทพไม่มีอายุไข,ก่อนหน้าที่ปราชญ์เทพจะมาชุมนุมกันที่ภพหยาง,ภพหยินคงสงบเงียบปลอดภัย,หากแต่ภพหยินนั้นเป็นพวกบ้าคลั่งมากกว่าภพหยิง,หากว่าเกิดสิ่งใดกบข้า,สายโลหิตของเจ้าจะต้องถูกตัดขาดหายไปเป็นแน่!"จงเจิ้งที่กล่าวข่มขู่.
"จงซาน!"จุนเทียนเซี่ยนที่ดวงตาหรี่เล็ก,ใบหน้าไม่ค่อยน่าดูนัก.
-----------------------------------------------------------------
สองปีหลังจากนั้น.
ชายแดนศาลเทวะต้าเจิ้ง,ศาลเทวะหลุนฮุย.
จุนเทียนเซี่ยนที่นำเหล่าเสนาธิการมาพร้อมกับยืนรออยู่ที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง,จดจ้องมองไปยังเหล่าเซียนบรรพชนหลายคนที่เดินทางมาในครั้งนี้.
"ท่านพ่อ,ท่านพ่อ,ผนึกวิถีอสูรในตัวข้าคลายแล้วอย่างงั้นรึ?
ข้ารู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก?"จุนหมอจือที่กล่าวด้วยเสียงตกใจ.
จุนเทียนเซี่ยนที่จ้องมองจุนหมอจื่อและจ้องมองจงเจิ้งที่ถูกส่งกลับคืนไป,จากกับดักแห่งความตายกลายเป็นอยู่รอดปลอดภัย,อยู่ท่ามกลางฝูงศัตรูกลับออกไปได้ปลอดภัย,เขาที่เข้ามาและออกไปอย่างง่ายดาย.
"ข้าควรมีบุตรให้ได้อย่างจงเจิ้ง!"จุนเทียนเซี่ยที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"หืม?"เหล่าเสนาธิการที่ตกใจเล็กน้อย,ทว่าก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา.
ทว่าจุนหมอจือที่ใบหน้าอับอายแทบไหม้ละลาย.
"เซิ่งหวัง,ไม่จำเป็นต้องต้องคิดมา,คนเช่นจงซานไม่ได้มีมากนัก!"เซียนเซิงกู่เอ่ยออกมาด้านข้าง.
"ไปเถอะ!"จุนเทียนเซี่ยนที่ไม่กล่าวอะไรอีก,ก่อนที่จะบินออกไป.
"รับทราบ!"คนอื่นๆเองก็รับคำสั่งในทันที.
----------------------------
จงเจิ้งที่ถูกคุ้มกันกลับมาด้วยเซียนบรรพชนหลายคน,จงซานที่นำขุนนางออกไปรับ.
เห็นจงซานและจงเสวียนจากที่ไกลออกไป,ใบหน้าของจงเจิ้งที่เผยความสุขออกมา,ก่อนที่จะบินเข้ามา,กล่าวออกมาด้วยความละอายใจ,"ฟู่หวง,บุตรได้กระทำการล้มเหลว!"
"จะตำหนิเจ้าไม่ได้,เป็นฟู่เองที่วางแผนเอาไว้ไม่ได้,เจ้าปลอดภัยกับมาก็ดีแล้ว!"จงซานที่กล่าวปลอบ.
"ไม่ใช่ว่าฟู่หวงวางแผนไม่ดี,เป็นจุนเทียนเซี่ยนที่เจ้าเล่ห์นัก,พวกเรา............”จงเจิ้งเอ่ย.
"เจ้าเล่ห์?
นั่นเป็นความสามารถของเขา,ความสามารถของจุนเทียนเซี่ย,ได้เป็นการเตือนข้า,นอกจากนี้พวกเราไม่ได้เจอกันมาหลายปี,อย่าได้พูดเรื่องที่ไม่สบายใจเลย!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ครับ!"จงเจิ้งพยักหน้ารับ.
"เซิ่งหวัง,เฉินรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย!"หวังจิงเหวินที่กล่าวออกมาในทันที.
"หืม?"
"จุนเทียนเซี่ยที่มีพลังของปราชญ์เทพ,สามารถปกปิดตัวเองจากเทียนชู,ก่อตั้งราชวงศ์วาสนาได้อย่างคาดไม่ถึง,แม้แต่ทำสำเร็จด้วย,คนผู้นี้มีความปรารถนาที่ไม่ธรรมดา,เซิ่งหวังที่สามารถมองเห็นแผนการของเขาได้,เขาย่อมหวั่นเกรงและจับจ้องมองไปยังงานวันเกิดของเซิ่งหวังที่ปราชญ์เทพเก้าคนมารวมกันในภพหยิง,บางทีมันอาจจะส่งมาถึงภพหยิน,เฉินกังวลว่า,ในงานวันเกิดเซิ่งหวัง,ปราชญ์เทพสังสารวัฏจะลงมือโจมตีต้าเจิ้งภพหยิน! ด้วยพลังของปราชญ์เทพแล้ว,ต้าเจิ้งของพวกเราจะต้องรับศึกทั้งสองด้าน!"หวังจิงเหวินที่ขมวดคิ้วกล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"เข้าจะมารึ?เช่นนั้นทั้งสองภพหยินยาง,ข้าจะล่าปราชญ์เทพพร้อมกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
Chapter 1376 Gives
birth to work as such as Zhong Zheng!
生子当如钟政矣!
มีบุตรให้ได้อย่างจงเจิ้ง!
"ฮ่าฮ่าฮ่า,จงซานกล้าข่มขู่ศิษย์พี่ใหญ่อย่างคาดไม่ถึง?
ศาลเทวะหลุนฮุยไม่ได้มีไท่จื่อ,เขาเสียสติไปแล้ว?"จุนหมอจื่อที่เผยยิ้มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
จงเจิ้งที่เผยท่าทางเหยียดหยันกล่าวออกมาว่า,"ไอ้โง่,ไม่ใช่ว่าเจ้าคือบุตรของจุนเทียนเซี่ยรึอย่างไร?"
คำพูดของจงเจิ้งทำให้จุนเทียนเซี่ยดวงตาหดเกร็ง,แววตาที่แผ่จิตสังหารออกมา.
ส่วนเหล่ากุนซือคนอื่นๆต่างเผยหน้าเหยียดหยัน,จงเจิ้งในเวลานี้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังกระเสือกระสนอีกรึ?
ยิ่งโต้เถียงอะไร? ก็จะยิ่งทำให้ตัวเองลำบากมากขึ้นไม่ใช่รึ?
ส่วนจุนหมอจือ,ที่ใบหน้าทั้งอายและโกรธเกรี้ยว,คิดว่าจงเจิ้งกำลังดูถูกเขา.
"สารเลว,เจ้าไม่ต้องการมีชีวิตจริงๆแล้วอย่างง้นรึ?"จุนหมอจื่อที่ใบหน้าบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเย็นชา.
"พอแล้ว!"จินเทียนเซี่ยนที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ด้วยน้ำเสียงดังกล่าวนั้น,ทำให้จุนหมอจือขมวดคิ้วไปมา.
"ศิษย์พี่ใหญ่,มันดูถูกข้า!"จุนหมอจื่อหันหน้ากลับพร้อมกับเอ่ยออกมา.
"เขาต้องการแสวงหาความตาย!"กุนซือคนหนึ่งเอ่ย.
"ใช่,ท่านอ๋อง,เขาต้องการที่จะยั่วให้ท่านโกรธ,และสังหารเขา,เขาต้องการให้พวกเราจัดการเขาและไม่ต้องการเป็นหมากต่อรองกับต้าเจิ้ง!"กุนซือคนหนึ่งกล่าว.
"แสวงหาความตายอย่างงั้นรึ?"จุนหมอจือที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม.
จงเจิ้งที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ไม่ได้อธิบายอะไร,ทว่าจ้องมองไปยังจุนเทียนเซี่ย,"เจ้าต้องการสังหารข้าอย่างงั้นรึ?
จุนเทียนเซี่ยนที่หรี่ตาเล็กลง,เซียนเซิงกู่ด้านข้างที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ไร้ประโยชน์,เรื่องนี้ไม่ได้เป็นความลับเรียบร้อยแล้ว,มีคนมากมายในต้าเจิ้งที่รู้,สังหารข้าไป,อาจจะฆ่าเขาด้วย,ด้วยเชาว์ปัญญาของเซียนเซิงกู่,ควรจะไม่ยากที่จะคาดเดาในเวลานี้?"จงเจิ้งที่ไม่ยินดีที่จะเกี่ยงงอนที่จะกล่าวออกมา.
ใบหน้าของจุนเทียนเซี่ยนที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเดี๋ยวก็เป็นสีน้ำเงิน,ส่วนเซียนเซิงกู่ที่ใบหน้าเปลี่ยน,ท่าทางเผยท่าทางตื่นตะลึง,ขณะลอบมองไปยังจุนเทียนเซี่ย.
จุนเทียนเซี่ยนที่ค่อยๆปรับสภาพ,ใบหน้าที่ผ่อนคลายลง,พ่นหายใจยาว,เผยยิ้มอย่างไม่แยแส.
เห็นรอยยิ้มของจุนเทียนเซี่ยเช่นนี้,คิ้วของจงเจิ้งที่ขมวดไปมา,เพราะว่ารอยยิ้มนี้ดูเหมือนว่าจุนเทียนเซี่ยนเตรียมที่จะเปิดเผยความลับ,ทำให้เขาสูญเสียหมากต่อรอง.
"จงซาน?
จงซานร้ายกาจจริงๆ,ข้าไม่ใจว่าข้าทำได้ดีแล้ว,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าคนที่พบคนแรกนั้นกับเป็นจงซาน!"จุนเทียนเซี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"นอกจากท่านพ่อแล้ว,ก็เห็นเจ้าที่เป็นคนเจ้าแผนการที่ร้ายกาจคนหนึ่ง."จงเจิ้งที่ส่ายหน้าไปมา.
"หมายความว่าอย่างไร?
เจ้าต้องการกล่าวอะไร?"จุนหมอจือที่เผยท่าทางงงัน.
ไม่ใช่แค่จุนหมอจื่อ,เสนาธิการคนอื่นๆต่างก็รู้สึกงงงวยไปด้วยเช่นกัน.
เซียนเซิงกู่ที่ถอยหลังออกไปโดยไม่ตั้งใจ,ราวกับว่ากำลังหลบเลี่ยงไม่ให้เป็นคนต้องสงสัย,ราวกับว่าต้องการช่วยจุนเทียนเซี่ยลงมือปิดความลับเอาไว้.
"ด้วยพลังฝึกตนของเขา,จำเป็นต้องผนึกข้าอย่างงั้นรึ?"จงเจิ้งเอ่ย.
"วูซซซซ!"
จุนเทียนเซี่ยนที่คลายสกดจงเจิ้งเอาไว้,เป็นความจริงด้วยพลังฝึกตนของจงเจิ้ง,ไม่มีทางที่จะทำอะไรได้เลย.
"ก่อนหน้านี้เจ้าหมายความว่าอย่างไร?
พูดมาให้ชัดเจน!"จุนหมอจือที่กล่าวต่อจงเจิ้งอีกครั้ง.
จงเจิ้งที่จ้องมองไปยังจุนหมอจือ,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ปราชญ์เทพสังสารวัฏห้าคน,หากแต่ได้รับการปฏิบัติอย่างดีมีสอง,เป็นใคร?"
"เป็นศิษย์พี่ใหญ่และข้า!"จุนหมอลี่ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ทำไมเป็นเช่นนั้น?"จงเจิ้งเอ่ย.
"เพราะศิษย์พี่ใหญ่เป็นบุตรอาจารย์,ทว่าข้า,ทว่าข้า............!"จุมหมอจือที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เจ้าและศิษย์พี่ใหญ่,เป็นปราชญ์เทพสังสารวัฏเลี้ยงดูมาอย่างงั้นรึ?"จงเจิ้งที่กล่าวชี้นำ.
"ใช่อาจารย์และข้า,แม้นว่าจะไม่ได้เป็นบิดาและบุตร,ทว่าข้า
............!”จุนหมอจือเอ่ย.
"ไม่,ไม่ใช่ว่าว่าเป็นพ่อลูกกัน,ตรงกันข้าม,เขาไม่ใช่บุตรของปราชญ์เทพสังหารวัฏ,ทว่าเจ้านั้นเป็นบุตรชายคนเดียวของปราชญ์เทพสังสารวัฏ!"จงเจิ้งเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อะไร? พูดไร้สาระ,เจ้าสารเลว!"จุนหมอจื่อที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
กับท่าทางของจุนหมอจือแสดงออกมา,เหล่าขุนนางที่กลายเป็นสับสนวุ่นวาย,สถานการณ์นี้หมายความว่าอย่างไร?
จุนหมอจือเป็นบุตรของปราชญ์เทพสังสารวัฏ?
ไม่ใช่ว่าเซิ่งหวังเป็นบุตรของปราชญ์เทพสังสารวัฏหรอกรึ?
"หมอจือ!"จุนเทียนเซี่ยนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ศิษย์พี่ใหญ่,เขาบอกว่าข้าเป็นบุตรของอาจารย์,เขาบอกว่าท่านไม่ใช่! เขาบ้าไปแล้ว!"จุนหมอจือเอ่ยเสียงดัง.
"ปราชญ์เทพสังหสารวัฏนับว่าเป็นคนที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่ง,หากแต่กำเนิดคนโง่อย่างเจ้าออกมา!"จงเจิ้งที่แค่นเสียงดูแคลน.
จุนหมอจื่อขณะที่กำลังระเบิดความโกรธออกมา.
"สารเลว!"จุนเทียนเซี่ยนที่คำรามออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"หืม?"จุนหมอจื่อที่ตกใจเล็กน้อย.
จงเจิ้งที่เผยยิ้มออกมาในทันที,"ข้าไม่ได้ไม่เคารพท่าน,ในทางตรงข้าม,ข้าเคารพท่านเป็นอย่างมาก,ท่านช่างเป็นคนที่อาจหาญเป็นปราชญ์เทพที่ตอนนี้เป็นหนึ่งในสาม,ปราชญ์เทพสังสารวัฏ!"
นิ่งงัน!
ภายในห้องอักษรที่นิ่งงันไปในทันที!
เงียบเชียบได้ยินแม้แต่เข็มตกอย่างแน่นอน.
จงเจิ้งเรียกจุนเทียนเซี่ยว่าอะไร?
ปราชญ์เทพสังสารวัฏ? ปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
"เจ้าเสียสติไปแล้วรึ?
เจ้าบออกว่าอาจารย์เป็นศิษย์พี่ใหญ่อย่างงั้นรึ?
ปราชญ์เทพจะเปิดราชวงศ์วาสนาได้อย่างไร?"จุนหมอจือที่กล่าวหยัน.
ทว่าจงเจิ้งนั้นจ้องมองเขม็งไปยังจุนเทียนเซี่ย.
เซียนเซิงกู่ถึงกับผงะ,เวลานี้แทบยืนไม่อยู่,การคาดเดาที่แม่นยำนี้ทำให้เขาตกใจ,เซียนเซิงกู่ที่รู้อยู่แล้วเวลานี้ยังต้องอ้าปากค้าง.
จุนเทียนเซี่ยที่จ้องมองไปยังจงเจิ้ง.
ภาพเหตุการณ์ที่ตกลงสู่ความเงียบ.
จุนหมอจือที่โง่เง่า,ทว่ากลับตระหนักได้เช่นกัน,เขาที่จ้องมองจุนเทียนเซี่ย,ก่อนที่จะเอ่ยออกมา,"ศิษย์พี่ใหญ่,เขาพูดจาไร้สาระใช่ใหม?"
"ครอบครองตำแหน่งปราชญ์เทพ,ครอบครองอำนาจสังสารวัฏ,ใช้ร่างช่วงชิงชะตาเติบโตยึดครองร่างคนอื่นเปิดราชวงศ์วาสนา,เป็นความคิดที่กล้าหาญเป็นหนึ่งในโลกหล้า,ความกล้าที่ไม่เกรงกลัวต่อเทียนชู,นับจากโบราณเจ้าเป็นคนแรก!"จงเจิ้งที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ปราชญ์เทพช่วงชิงชะตากำเนิดร่างใหม่,เปิดราชวงศ์วาสนา?
เรื่องนี้? เป็นความจริงอย่างงั้นรึ?
เหล่าข้าราชบริพารใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนตะลึงงันอย่างหนัก.
"เป็นไปไม่ได้,มันเป็นไปไม่ได้!"จุนหมอจือที่ไม่สามารถยอมรับได้.
"จงซานมองเห็นได้อย่างไร?
ทั้งที่ข้าทำการได้อย่างสมบูรณ์!"จุนเทียนเซี่ยนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เป็นความจริงรึ?
เหล่าข้าราชบริพารที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโตจดจ้องมองไปยังจุนเทียนเซี่ย,ภายในห้องอักษรทุกคนที่หัวใจแทบหยุดเต้น.
ส่วนจุนหมอจื่อที่ใบหน้าเผยท่าทางไม่อยากเชื่อออกมา.
"แน่นอนว่าข้าไม่สามารถมองเห็นได้,ทว่าเป็นบิดาของข้าที่มองเห็น,แม้แต่บิดาข้ายังไม่รู้ว่าเจ้าใช้วิธีใดปกปิดความจริงจากเทียนชูได้,ทว่า,ข้อบกพร่องที่สุดของเจ้าก็คงจะเป็น,มันสมบูรณ์แบบจนเกินไป!"จงเจิ้งกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"
"หากเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับนิสัยของผู้คนจะประสบความสำเร็จโดยสมบูรณ์,หากแต่เจ้ากับละเลยสันชาติญาณของผู้คน,บิดาเช่นนั้นกลับเข้าข้างจุนหมอจือจนเกินไป,ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปถึงทำ,และข้อมูลบางอย่าง,เกี่ยวกับจุนเทียนเซี่ยและปราชญ์เทพสังสารวัฏมันแย้งกัน,ภาพ,คำพูด,ทุกอย่างสมบูรณ์แบบมาก! ทว่าเกี่ยวกับบิดาและบุตรเกี่ยวกับสัoชาติญาณของเจ้ามันไม่มี."จงเจิ้งเอ่ย.
"สันชาติญาณ?"ใบหน้าของจุนเทียนเซี่ยเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ในเมื่อเจ้าเห็นมันทุกอย่างแล้ว,ข้าคงไม่กล่าวอะไรอีก,การพบกับราชวงศ์วาสานาเช่นเจ้า,ไม่มีทางจะไม่คิดถึงผลประโยชน์,ทว่าทุกๆวันเจ้ากับจับจ้องมองมายังข้า,คอยจัดแจ้ง,ลอบปกป้องบุตรชายของเจ้าเป็นอย่างดี!"จงเจิ้งที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปอย่างงั้นรึ?"จุนเทียนเซี่ยนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เจ้าควรจะมองเห็นทุกอย่าง,คนเช่นนั้น,ต้าเจิ้งมีมากมาย,บิดาข้ามีบุตรสามคน,ข้าไม่ใช่คนที่ถูกคาดหวังที่สุด,นอกจากนี้ข้ายังเป็นเพียงบุตรบุญธรรม,ทว่าเจ้ากลับมีบุตรของตัวเอง,นอกจากนี้ท่านพ่อก็คาดเดาได้ว่าเจ้าใช้วิชาช่วงชิงชะตาเติบโต,ชีวิตของข้านั้นหาได้ยอดเยี่ยมถึงเพียงนั้น!"จงเจิ้งกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"แล้วจงซานจะสังหารหมอจืออย่างไร?"จุนเทียนเซี่ยนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"เจ้าควบคุมวิถีสวรรค์,และวิถีนรก,ส่วนท่านพ่อนั้นที่เดิมพันกับเจ้า,เข้าใจวิถีอสูร,เจ้าก็สามารถลองได้!"จงซานที่กล่าวอย่างไม่แยแส.
"พี่,ศิษย์พี่ใหญ่,อย่าไปฟังเขา,วิถีอสูรไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า!"จุนหมอจื่อที่เอ่ยออกมาทันที.
"ช่วงระยะเวลาที่เจ้าถูกจับเอาไว้ที่ต้าเจิ้ง,เจ้าหมดสติไปช่วงหนึ่งใช่หรือไม่?"จงซานเอ่ยถาม.
"หืม?"ใบหน้าของจุนหมอจื่อที่เปลี่ยนสี,ก่อนที่จะเผยท่าทางกระวนกระวายออกมา.
"จุนเทียนเซี่ย,เจ้าคิดดู,ปราชญ์เทพไม่มีอายุไข,ภพหยางเวลานี้เกิดความวุ่นวายทั่วทุกสารทิศ,ยุคแห่งความวุ่นวายเช่นนี้,ภพหยินย่อมเกิดต่ออย่างแน่นอน,ปราชญ์เทพไม่มีอายุไข,ก่อนหน้าที่ปราชญ์เทพจะมาชุมนุมกันที่ภพหยาง,ภพหยินคงสงบเงียบปลอดภัย,หากแต่ภพหยินนั้นเป็นพวกบ้าคลั่งมากกว่าภพหยิง,หากว่าเกิดสิ่งใดกบข้า,สายโลหิตของเจ้าจะต้องถูกตัดขาดหายไปเป็นแน่!"จงเจิ้งที่กล่าวข่มขู่.
"จงซาน!"จุนเทียนเซี่ยนที่ดวงตาหรี่เล็ก,ใบหน้าไม่ค่อยน่าดูนัก.
-----------------------------------------------------------------
สองปีหลังจากนั้น.
ชายแดนศาลเทวะต้าเจิ้ง,ศาลเทวะหลุนฮุย.
จุนเทียนเซี่ยนที่นำเหล่าเสนาธิการมาพร้อมกับยืนรออยู่ที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง,จดจ้องมองไปยังเหล่าเซียนบรรพชนหลายคนที่เดินทางมาในครั้งนี้.
"ท่านพ่อ,ท่านพ่อ,ผนึกวิถีอสูรในตัวข้าคลายแล้วอย่างงั้นรึ?
ข้ารู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก?"จุนหมอจือที่กล่าวด้วยเสียงตกใจ.
จุนเทียนเซี่ยนที่จ้องมองจุนหมอจื่อและจ้องมองจงเจิ้งที่ถูกส่งกลับคืนไป,จากกับดักแห่งความตายกลายเป็นอยู่รอดปลอดภัย,อยู่ท่ามกลางฝูงศัตรูกลับออกไปได้ปลอดภัย,เขาที่เข้ามาและออกไปอย่างง่ายดาย.
"ข้าควรมีบุตรให้ได้อย่างจงเจิ้ง!"จุนเทียนเซี่ยที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"หืม?"เหล่าเสนาธิการที่ตกใจเล็กน้อย,ทว่าก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา.
ทว่าจุนหมอจือที่ใบหน้าอับอายแทบไหม้ละลาย.
"เซิ่งหวัง,ไม่จำเป็นต้องต้องคิดมา,คนเช่นจงซานไม่ได้มีมากนัก!"เซียนเซิงกู่เอ่ยออกมาด้านข้าง.
"ไปเถอะ!"จุนเทียนเซี่ยนที่ไม่กล่าวอะไรอีก,ก่อนที่จะบินออกไป.
"รับทราบ!"คนอื่นๆเองก็รับคำสั่งในทันที.
----------------------------
จงเจิ้งที่ถูกคุ้มกันกลับมาด้วยเซียนบรรพชนหลายคน,จงซานที่นำขุนนางออกไปรับ.
เห็นจงซานและจงเสวียนจากที่ไกลออกไป,ใบหน้าของจงเจิ้งที่เผยความสุขออกมา,ก่อนที่จะบินเข้ามา,กล่าวออกมาด้วยความละอายใจ,"ฟู่หวง,บุตรได้กระทำการล้มเหลว!"
"จะตำหนิเจ้าไม่ได้,เป็นฟู่เองที่วางแผนเอาไว้ไม่ได้,เจ้าปลอดภัยกับมาก็ดีแล้ว!"จงซานที่กล่าวปลอบ.
"ไม่ใช่ว่าฟู่หวงวางแผนไม่ดี,เป็นจุนเทียนเซี่ยนที่เจ้าเล่ห์นัก,พวกเรา............”จงเจิ้งเอ่ย.
"เจ้าเล่ห์?
นั่นเป็นความสามารถของเขา,ความสามารถของจุนเทียนเซี่ย,ได้เป็นการเตือนข้า,นอกจากนี้พวกเราไม่ได้เจอกันมาหลายปี,อย่าได้พูดเรื่องที่ไม่สบายใจเลย!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ครับ!"จงเจิ้งพยักหน้ารับ.
"เซิ่งหวัง,เฉินรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย!"หวังจิงเหวินที่กล่าวออกมาในทันที.
"หืม?"
"จุนเทียนเซี่ยที่มีพลังของปราชญ์เทพ,สามารถปกปิดตัวเองจากเทียนชู,ก่อตั้งราชวงศ์วาสนาได้อย่างคาดไม่ถึง,แม้แต่ทำสำเร็จด้วย,คนผู้นี้มีความปรารถนาที่ไม่ธรรมดา,เซิ่งหวังที่สามารถมองเห็นแผนการของเขาได้,เขาย่อมหวั่นเกรงและจับจ้องมองไปยังงานวันเกิดของเซิ่งหวังที่ปราชญ์เทพเก้าคนมารวมกันในภพหยิง,บางทีมันอาจจะส่งมาถึงภพหยิน,เฉินกังวลว่า,ในงานวันเกิดเซิ่งหวัง,ปราชญ์เทพสังสารวัฏจะลงมือโจมตีต้าเจิ้งภพหยิน! ด้วยพลังของปราชญ์เทพแล้ว,ต้าเจิ้งของพวกเราจะต้องรับศึกทั้งสองด้าน!"หวังจิงเหวินที่ขมวดคิ้วกล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"เข้าจะมารึ?เช่นนั้นทั้งสองภพหยินยาง,ข้าจะล่าปราชญ์เทพพร้อมกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น