Immortality Chapter 1357 Bai results in under the heavens
Chapter 1357 Bai results in under the
heavens
得柏氏者得天下
ตระกูลไป๋ที่รับรู้เรื่องทุกอย่างของโลกหล้า.
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตำหนักเทียนหยวน!
จงซานที่ออกมาและกลับมาแล้ว.
"ยินดีกับท่านพ่อด้วย,ที่ตัดผ่านระดับอีกครั้ง!"จงเทียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เฮ้ฮ้,ยังห่างจากเจ้านัก!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"จงเสวียนล่ะ?"จงซานสอบออกไป.
"เขานะรึ? เขาบอกว่าจะไปตอบแทนคุณ,เมื่อครั้งเขากลายเป็นคนแขนขาด,มีเด็กสาวคนหนึ่งที่ช่วยเขาเอาไว้,ตอนนี้จึงจำเป็นต้องกลับไปตอบแทนตามคำสัญญา.
"อืม!
ตอบแทนคุณ,เป็นสิ่งควรทำแล้ว!"จงซานพยักหน้ารับ.
หากไม่เพราะเด็กสาวคนนั้น,ต้าเจิ้งคงจะประสบปัญหาใหญ่แล้วแน่นอน.
"จงซาน,เจ้าเรียกข้าอย่างงั้นรึ?"ที่ด้านนอกตำหนักเสียงของเห่าเม่ยลี่ที่ดังขึ้นในทันี.
กล่าวตามจริงแล้ว,ไม่มีใครที่ขวางนางได้นั่นเอง,ไม่นานหลังจากนั้น,เห่าเม่ยลี่และมังกรทองเสี่ยวจินก็ก้าวเข้ามาในห้องโถง.
เห็นจงซาน,เห่าเม่ยลี่แม้ว่าจะไม่ได้เผยยิ้มกว้างออกมาก็ตาม,ทว่าท่าทางของนางที่เผยออกมาด้วยความสุขเป็นอย่างมาก.
"อืม,มีบางอย่างต้องการให้เจ้าช่วย!"จงซานกล่าว.
"ช่วยรึ?
เจ้าต้องการให้ข้าสาปใครอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวด้วยน้ำเสียงอหังการ.
จงเทียนที่อยู่ข้างๆถึงกับหน้ามืดไปเหมือนกัน,กับคำพูดของเห่าเม่ยลี่.
"เกี่ยวกับคำสาปเผ่าจิ้งจอก!"จงซานกล่าว.
"เผ่าจิ้งจอก? คำสาปของทั้งเผ่านะรึ? ข้าได้ศึกษามาบ้างแล้ว,ทว่ามันแตกต่างจากคำสาปที่ข้าได้เรียนรู้มา,ข้าไม่สามารถแก้ไขมันได้ในเวลานี้!"เห่าเม่ยลี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นี่ให้เจ้า,น่าจะเป็นกุญแจที่จะใช้ในการคลายคำสาปเผ่าจิ้งจอก,เจ้าลองนำไปศึกษา,ว่าจะสามารถใช้แก้คำสาปเผ่าจิ้งจอกหรือไม่,ทว่าต้องระวังเอาไว้อย่าได้เสี่ยงเป็นอันขาด,ระวังมันอาจจะต่อต้านกับตำราชีวิตและความตาย!"จงซานยื่นตำราเล่มเล็กให้กับนาง.
ทว่าเห่าเม่ยลี่ที่ใบหน้าแดงเล็กน้อย,ต้องระวังความปลอดภัยตัวเองก่อนอย่างงั้นรึ?
ไม่คิดว่าจะเป็นห่วงนางด้วย?
"สิ่งนี้,คืออะไรอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่สอบถาม.
"ตำราแห่งการทำลายล้าง!"จงซานตอบ.
"ตำราแห่งการทำลายล้าง?"เห่าเม่ยลี่เอ่ยเสียงสูง,ก่อนที่จะเร่งรีบคว้าตำราตำราแห่งการทำลายล้างมาในทันที.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
เห่าเม่ยลี่ที่อุทานออกมา,จากนั้นนางทีดื่มดำไปในความตื่นเต้นยินดี.
"เป็นอย่างไรบ้าง?"
จงซานต้องถามนางเป็นครั้งที่สองถึงจะทำให้นางหันกลับมาสนใจ.
"วางใจได้,เรื่องนี้ปล่อยเป็นหน้าทีข้าเอง!"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
-----------------------------------------------------------------
ภพหยาง,ใต้โลกหล้านั้นมีอยู่ด้วยกันทั้งหมดเก้าทวีป,ประกอบด้วย,ทวีปตะวันออก,ทวีปทิศใต้,ทวีปตะวันตก,ทวีปทิศเหนือ,ทวีปกลาง,ทวีปเทียน,ทวีปฐพี,ทวีปเสวียน,ทวีปหวง!
ทวีปหวงหนึ่งในเก้าทวีป!
ทวีปหวงที่มี 36
อาณาเขต,หนึ่งในเขตดังกล่าวเรียกว่าพื้นที่หวง.
บนเทือกเขาแห่งหนึ่งที่ทอดยาวในดินแดนหวง,มีหมอกที่ปกคลุม,กระจายไปทั่วเทือกเขาดังกล่าว.
บนลานแห่งหนึ่ง,ปรากฏคนสามคน,ที่ด้านปรากฏคนหนึ่งคนออกมาต้อนรับคนทั้งสาม.
บุรุษที่ออกมาต้อนรับอยู่ในชุดสีขาว,ผมที่หวีเรียบแป้,ท่าทางราวกับบัณฑิตชั้นสูง,ชุดของเขานั้นมีต้นไม้สีขาวขนาดเล็กปักเอาไว้อยู่.
สามคนที่มาเยือนนั้นไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย,โดยเฉพาะคนที่นำมา,หากจงซานอยู่ที่นี่,ต้องจำได้อย่างแน่นอน,เป็นปราชญ์เทพที่ถูกจงซานตบไปสองฉาดก่อนหน้า,หยิงเห่านั่นเอง!
ใบหน้าของหยิงเห่าที่มีม่านหมอกปกคลุม,สองคนด้านหลังที่ตามมาเต็มไปด้วยความเคารพเป็นอย่างมาก.
"โปรดแจ้งไปยังอาวุโสไป๋หวง!"หยิงเห่าที่เอ่ยออกมาค่อนข้างเคารพเช่นกัน.
"ปราชญ์เทพโปรดรอ,ข้าจะเข้าไปรายงานก่อน!"บุรุษที่ออกมาต้อนรับกล่าวเป็นพิธีการ.
"ขอบคุณ!"หยิงเห่าพยักหน้ารับ.
ชายต้อนรับกล่าวออกมาด้วยความเคารพ,จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในเทือกเขาที่มีหมอกปกคลุม.
จนกระทั่งชายต้อนรับจากไป,ชายสองคนด้านหลังหยิงเห่าต้องขมวดคิ้วไปมา.
"อาจารย์,พวกเราต้องจริงจังขนาดนั้นเลยรึ?
ใครคือไป๋หวงกัน?"ศิษย์ของเขาที่สอบถามออกไป.
"ไป๋หวง? คือไป๋จื่อ,สถานที่แห่งนี้เป็นที่ตั้งของตระกูลไป๋!"หยิงเห่าที่กล่าวตอบออกมา.
"ตระกูลไป๋?
ตระกูลนี้แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ? ทำไมก่อนหน้านี้ศิษย์ไม่เคยได้ยินเลย?"ศิษย์คนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
หยิงเห่าที่จ้องมองเข้าไปในหมอกสีขาวที่ล้ำล้ำ,พลางถอนหายใจยาว,ส่ายหน้าไปมาและเอ่ยออกมาว่า,"ตระกูลไป๋?
ไม่มีสิ่งใหนที่พวกเขาไม่รู้!"
"อย่างไร?"ศิษย์ของเขาที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
"ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินข่าวลือมาว่า,ตระกูลไป๋นั้นรู้ผลลัพธ์ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในโลกหล้า!"หยิงเห่าเอ่ย.
”?”
"ตระกูลไป๋รู้ผลลัพธ์ทุกอย่างในโลกหล้าอย่างงั้นรึ?"ศิษย์อีกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เป็นไปได้อย่างไร?
ตระกูลไป๋ทรงพลังขนาดนั้นเลยรึ?"ศิษย์อีกคนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
หยิงเห่าที่ส่ายหน้าไปมา,"ตระกูลไป๋นั้น,ความแข็งแกร่งโดยรวมนั้นไม่ได้แข็งแกร่ง,นอกจากนี้ยังใช้ชีวิตค่อนข้างสมถะ,พวกเขาเป็นตระกูลที่เต็มไปด้วยความเมตตากรุณาที่เป็นรากฐาน,เหล่าราชันย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สั่นคลอนโลกหล้าเกือบทุกคน,ล้วนแต่มีเงาของตระกูลไป๋แฝงอยู่ด้วย."
"ศิษย์ไม่เห็นเคยได้ยิน,อาจารย์จะกล่าวถึงอาณาจักรเหล่านั้นให้ได้ฟังได้หรือไม่?"ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"เป็นกลุ่มคนในโบราณ,แม้นว่าจะร่วงหล่นจากสวรรค์ไปแล้ว,ทว่าก็นับว่าเป็นคนที่รุ่งโรจน์มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก,ครั้งหนึ่งไป๋หวงเคยช่วย,ฟู่ซี,บำเพ็ญสร้างผังป้ากั้วขึ้นมา,ไป๋เจาเป็นอาจารย์ของเฉินหนง,และอาจารย์ของถังหย่าว,ไป๋เหลียงเหว่ยเป็นอาจารย์ของจวนสวี,ยังมีไป๋อี้ที่ช่วยซุนและต้ายวี,และยังมีไป๋โหยวที่ช่วย,หวังหวง,ไป๋เฉิงจื่อช่วย,เหยา,ทุกคนล้วนแต่เป็นจอมราชันย์ในโบราณการณ์,ทุกคนล้วนแต่เกี่ยวข้องกับตระกูลไป๋ทั้งนั้น!"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จอมราชันย์ในโบราณนั้น,เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานมาแล้ว,ในโลกหล้าที่มีไม่กี่คนที่ยังจำได้,ทว่าศิษย์ของปราชญ์เทพย่อมรู้ดี,โดยเฉพาะอย่างยิ่งยอดฝีมือเช่น,ฟู่ซี่,เฉินหนง,หวังหวง,ต้ายวี,เหยา,ซุน,จวนสวี,คู?คนเหล่านี้จะไม่รู้ได้อย่างไร?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะเกี่ยวข้องกับตระกูลไป๋?
ในเวลานี้,ท้ายที่สุดทั้งสองคนก็เข้าใจเกี่ยวกับตระกูลไป๋,ความแข็งแกร่งตระกูลไป๋บางทีอาจจะอ่อนแอ,ทว่าด้วยเป็นที่รักของคนทั่วหล้าเปี่ยมไปด้วยความเมตตา,ทำให้เกี่ยวพันธ์กับผู้คนมากมาย,ทำให้พวกเขาทั้งสองที่สูดหายใจลึก.
ส่วนภายในค่ายกลหมอก,ตระกูลไป๋.
ข้างๆทะเลสาบขนาดเล็กในตระกูลไป๋,ปรากฏคนผู้หนึ่งที่ร่างกายผอมแห้งที่กำลังจุดไฟ,ด้วยไม้ห้อมที่ทรงค่า,เพ่อต้มน้ำด้านหน้าซึ่งมีหม้อใบหนึ่ง,ที่กำลังต้มจนน้ำเดือด,เสียงของไอน้ำที่ดังหวีดหวิวพ่นไอน้ำดันฝาหม้อ.
ชายร่างผอมที่เติมฟืนจ้องมองหม้อน้ำ,พร้อมกับมองไปยังทะเลสาบ,ใบหน้าที่ดูเลือนลอย.
ในเวลานี้,ไม่ไกลออกไปอีกหนึ่งคนที่มีใบหน้าอวบอิ่มร่างกายอ้วนท้วม,กำลังถือน่องไก่ก้าวเข้ามา,เขาที่เดินเข้ามาพร้อมกับกินขาไกไปด้วย,ก่อนที่มันจะเหลือเพียงกระดูก,เขาที่ขวางมันลงไปในทะเลสาบ.
"จุ๋ม!"
ทะเลสาบที่กลายเป็นระลอกคลื่น,พร้อมกับลบเงาของชายร่างผอมที่กำลังยืนอยู่ด้านหน้าหม้อต้ม.
"จูกาน,เจ้ากำลังคิดอะไร?"ชายอ้วนที่เช็ดปากมันขณะกล่าวถามชายร่างผอม.
"ข้าคิดถึงน้องสาวของท่านไง!"จูกานที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงเศร้า.
คำพูดของชายร่างผอมทำให้ชายอ้วนตกใจเล็กน้อย,ก่อนที่ใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"เฟยเกอ,ท่านคิดว่าคนตระกูลไป๋จะหลอกพวกเราหรือไม่?
พวกเราจะได้กลับไป,ขอเพียงพวกเขาพบกับลูกแล้วแล้ว,พวกเขาจะบอกเราอย่างงั้นรึ?
พวกเขาจะส่งพวกเรากลับรึไม่,พวกเราจะต้องรอไปถึงใหน? ข้าคิดถึงน้องสาวของท่าน!"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงติดขัด.
"ข้าก็คิดถึงพี่สามของเจ้าเช่นกัน,ไม่รู้ว่าเด็กน้อยในท้องนางจะเป็นเช่นไร,ข้ายังไม่แต่งงานกับนางเลย,ตอนนี้นางท้องแล้ว,ในหมู่บ้าน,จะต้องเอานางไปนินทาเป็นแน่!"ชายอ้วนที่กำลังเคี้ยวเนื้อไก่ไปมาด้วยอารมณ์.
"เฟยเกอ,พวกเขาบอกพวกเรา,เหล่าคนตระกูลไป๋ที่กินเพียงเม็ดยาทุกๆวันและไม่กินอะไรเลย,พวกเขาบอกกว่าจะทำให้ตระหนักได้ถึงระดับพลังที่สูงขึ้น,พวกเราเองก็แทบจะหาอะไรกินไม่ได้เลย,ถูกตาแก่นั่นจับตาอยู่ตลอด."จูกานที่กล่าวอย่างมีอารมณ์.
"ใช่,พวกเราต้องออกไปหาอะไรกิน,ด้านนอก!"ชายอ้วนที่ถูกปากที่มันเยิ้มของตัวเอง.
"แต่ว่า,พวกเขาจะให้เราไปอย่างงั้นรึ?!"
"ไม่ให้ไปรึ? พวกเราก็อย่าให้พวกเขารู้สิ!"ชายอ้วนกล่าว.
"อืม,เฟยเกอ,ข้าเชื่อท่าน!"ชายผมที่พยักหน้ารับ.
ในเวลาเดียวกัน,พวกเขาที่เห็นร่างๆหนึ่งบนอากาศ.
"ช้าก่อน!"ชายอ้วนที่เอ่ยปากออกไป.
ชายในชุดสีขาวที่หยุดกลางอากาศ,ก้มมองลงไปด้านล่าง,ขณะที่เห็นใครบางคนที่กำลังเผาพิณต้มกระเรียน,ละเมิดกฏของตระกูล,สองคนนั้น?
พวกเขาทำอย่างงั้นรึ?
焚琴煮鹤 (เฝินฉินจู่เฮ่อ) เผาพิณต้มกระเรียน
หมายถึงทุบทำลายพิณทำเป็นฟืนไปก่อเตาไฟเพื่อต้มกระเรียนกิน
พิณเป็นเครื่องดนตรีอันถือเป็นศิลปะวิทยาหนึ่งที่นักศึกษาต้องร่ำเรียน
กระเรียนเป็นสัตว์มงคลมีศักดิ์สูง ทำลายสิ่งของทั้งสองอย่างทิ้งไปจึงไม่ควร
ซึ่งแปลความว่าทำลายสิ่งของที่งดงามมีคุณค่าลงไปอย่างไม่ควร หรือทำให้เสียของ
ไม่คุ้มค่า
"บรรพชนอาจารย์อาทั้งสอง!"ชายในชุดสีขาวที่ใบหน้าบิดเบี้ยวอัปลักษณ์.
"อืม!"ชายอ้วนและชายผอมที่พยักหน้าพึงพอใจ.
"เจ้ากำลังไปใหน?"เฟยเกอกล่าวถาม.
"เรียนอาจารย์อาบรรพชน,ที่ด้านนอกมีแขก,ข้าจึงต้องการไปแจ้งไป๋หวง!"ชายในชุดสีขาวเอ่ยตอบ.
"ไป๋หวง? คาดไม่ถึงเลยว่าต้องไปแจ้งเขา?
ที่ด้านนอกเป็นใครจากใหนกัน?"ชายอ้วนสอบถาม.
"เรียนอาจารย์อาบรรพชน,เป็นปราชญ์เทพ!"ชายในชุดขาวที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ปราชญ์เทพ?
เป็นตัวตนที่ร้ายกาจที่สุดของโลกหล้าอย่างงั้นรึ?"ชายอ้วนที่กล่าวสอบถามด้วยความสนใจ.
"เป็นเช่นนั้น?
"ชายในชุดสีขาวที่กำลังรีบ,จึงไม่คิดที่จะปฏิเสธอะไรออกไป.
"เป็นปราชญ์เทพที่มีชื่อว่าอะไร?"ชายอ้วนสอบถาม.
"หยิงเห่า!"ชายในชุดสีขาวกล่าว.
"อะไรนะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ชายผอมที่อุทานออกมาทันที,ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,ชายอ้วนก็เช่นกัน.
ชายในชุดสีขาวที่ใบหน้ากระตุก,อาจารย์อาบรรพชนทั้งสองกำลังคิดอะไร,ไม่ใช่ว่ากำลังคิดทำเรื่องน่าอับอายอยู่หรอกนะ.
"เจ้าบอกว่าปราชญ์เทพนั้นมีนามว่าอะไร?"ชายอ้วนที่กล่าวสอบถามอีกครั้ง.
"หยิงเห่า?(มายาเจิดจรัส)"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางงงวย.
荧惑
Yínghuò มายาเจิดจรัส.
淫货 yín huò สินค้าลามก ออกเสียงคล้ายๆกัน.
"ชื่อของลามกอย่างงั้นรึ?!"จูกานและเฟยเกอถึงกับแข็งค้างไปเลย.
"นี่เป็นเทพอย่างงั้นรึ?
ถึงได้กล้าใช้ชื่อที่น่าอายขนาดนี้เลยรึ?"ชายอ้วนที่ใบหน้าสั่นสะท้าน.
"มีอะไร,มีอะไรอย่างงั้นรึ?
มีปัญหาตรงใหนอย่างงั้นรึ?"แม้นว่าชายชุดขาวจะไม่รู้เห็นผล,ทว่าเห็นท่าทางของทั้งสองก็ทำให้สงสัยเช่นกัน.
ชายอ้วนและชายผอมมองหน้ากันและกัน,"เฟยเกอ,คนผู้นี้หาญกล้ายิ่งกว่าพวกเราจริงๆ!"
"ใช่,พวกเราใช้ชื่อตามรูปลักษณ์,เขาเองก็ต้องมีนิสัยเหมือนชื่อแน่,ชื่อของลามกอย่างงั้นรึ?
เป็นถึงปราชญ์เทพแต่กับใช้ชื่อที่ดูน่าอายเช่นนี้เลยรึ?"ชายอ้วนที่พยักหน้ารับ.
"น่าอาย? อย่างไร......!"
ชายในชุดขาวที่สงสัยในตอนแรก,กล่าวได้แค่ครึ่งคำ,ก่อนที่ใบหน้าจะแข็งค้าง,ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงคิดเช่นนั้นกับคนทั้งสอง,ขณะที่เขาระงับความคิดเอาไว้.
ปราชญ์เทพ,นั่นคือปราชญ์เทพ,ต้นแบบของคนทั่วหล้า,อาจารย์อาบรรพชนกำลังดูหมิ่นอยู่อย่างงั้นรึ?
ชื่อของลามกอย่างงั้นรึ?
"มีอะไร?"ชายอ้วนที่สอบถามออกไป.
ชายในชุดขาวที่ใบหน้ากระตุก,ไม่คิดที่จะเอ่ยอะไรกับคำทั้งสองอีก.
"ข้าต้องไปรายงานไป๋หวง!"
ชายชุดขาวไม่ต้องการอยู่อีก,ยิ่งเขาอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าความโชคร้ายกำลังมาเยือน,ในหัวของเขาที่กำลังวุ่นวายสับสนไปหมด!
ชายผอมที่จ้องมองชายชุดขาวจากไป,"เฟยเกอ,พวกเราต้องไปดูสักหน่อย,ต้องเป็นคนเช่นไร,ถึงได้กล้าใช้ชื่อของลามก!"
"อืม,ข้าเองก็ต้องการเห็นเช่นกัน!"เฟยเกอที่พยักหน้ารับ.
Chapter 1357 Bai results in under the
heavens
得柏氏者得天下
ตระกูลไป๋ที่รับรู้เรื่องทุกอย่างของโลกหล้า.
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตำหนักเทียนหยวน!
จงซานที่ออกมาและกลับมาแล้ว.
"ยินดีกับท่านพ่อด้วย,ที่ตัดผ่านระดับอีกครั้ง!"จงเทียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เฮ้ฮ้,ยังห่างจากเจ้านัก!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"จงเสวียนล่ะ?"จงซานสอบออกไป.
"เขานะรึ? เขาบอกว่าจะไปตอบแทนคุณ,เมื่อครั้งเขากลายเป็นคนแขนขาด,มีเด็กสาวคนหนึ่งที่ช่วยเขาเอาไว้,ตอนนี้จึงจำเป็นต้องกลับไปตอบแทนตามคำสัญญา.
"อืม!
ตอบแทนคุณ,เป็นสิ่งควรทำแล้ว!"จงซานพยักหน้ารับ.
หากไม่เพราะเด็กสาวคนนั้น,ต้าเจิ้งคงจะประสบปัญหาใหญ่แล้วแน่นอน.
"จงซาน,เจ้าเรียกข้าอย่างงั้นรึ?"ที่ด้านนอกตำหนักเสียงของเห่าเม่ยลี่ที่ดังขึ้นในทันี.
กล่าวตามจริงแล้ว,ไม่มีใครที่ขวางนางได้นั่นเอง,ไม่นานหลังจากนั้น,เห่าเม่ยลี่และมังกรทองเสี่ยวจินก็ก้าวเข้ามาในห้องโถง.
เห็นจงซาน,เห่าเม่ยลี่แม้ว่าจะไม่ได้เผยยิ้มกว้างออกมาก็ตาม,ทว่าท่าทางของนางที่เผยออกมาด้วยความสุขเป็นอย่างมาก.
"อืม,มีบางอย่างต้องการให้เจ้าช่วย!"จงซานกล่าว.
"ช่วยรึ?
เจ้าต้องการให้ข้าสาปใครอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวด้วยน้ำเสียงอหังการ.
จงเทียนที่อยู่ข้างๆถึงกับหน้ามืดไปเหมือนกัน,กับคำพูดของเห่าเม่ยลี่.
"เกี่ยวกับคำสาปเผ่าจิ้งจอก!"จงซานกล่าว.
"เผ่าจิ้งจอก? คำสาปของทั้งเผ่านะรึ? ข้าได้ศึกษามาบ้างแล้ว,ทว่ามันแตกต่างจากคำสาปที่ข้าได้เรียนรู้มา,ข้าไม่สามารถแก้ไขมันได้ในเวลานี้!"เห่าเม่ยลี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นี่ให้เจ้า,น่าจะเป็นกุญแจที่จะใช้ในการคลายคำสาปเผ่าจิ้งจอก,เจ้าลองนำไปศึกษา,ว่าจะสามารถใช้แก้คำสาปเผ่าจิ้งจอกหรือไม่,ทว่าต้องระวังเอาไว้อย่าได้เสี่ยงเป็นอันขาด,ระวังมันอาจจะต่อต้านกับตำราชีวิตและความตาย!"จงซานยื่นตำราเล่มเล็กให้กับนาง.
ทว่าเห่าเม่ยลี่ที่ใบหน้าแดงเล็กน้อย,ต้องระวังความปลอดภัยตัวเองก่อนอย่างงั้นรึ?
ไม่คิดว่าจะเป็นห่วงนางด้วย?
"สิ่งนี้,คืออะไรอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่สอบถาม.
"ตำราแห่งการทำลายล้าง!"จงซานตอบ.
"ตำราแห่งการทำลายล้าง?"เห่าเม่ยลี่เอ่ยเสียงสูง,ก่อนที่จะเร่งรีบคว้าตำราตำราแห่งการทำลายล้างมาในทันที.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
เห่าเม่ยลี่ที่อุทานออกมา,จากนั้นนางทีดื่มดำไปในความตื่นเต้นยินดี.
"เป็นอย่างไรบ้าง?"
จงซานต้องถามนางเป็นครั้งที่สองถึงจะทำให้นางหันกลับมาสนใจ.
"วางใจได้,เรื่องนี้ปล่อยเป็นหน้าทีข้าเอง!"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
-----------------------------------------------------------------
ภพหยาง,ใต้โลกหล้านั้นมีอยู่ด้วยกันทั้งหมดเก้าทวีป,ประกอบด้วย,ทวีปตะวันออก,ทวีปทิศใต้,ทวีปตะวันตก,ทวีปทิศเหนือ,ทวีปกลาง,ทวีปเทียน,ทวีปฐพี,ทวีปเสวียน,ทวีปหวง!
ทวีปหวงหนึ่งในเก้าทวีป!
ทวีปหวงที่มี 36
อาณาเขต,หนึ่งในเขตดังกล่าวเรียกว่าพื้นที่หวง.
บนเทือกเขาแห่งหนึ่งที่ทอดยาวในดินแดนหวง,มีหมอกที่ปกคลุม,กระจายไปทั่วเทือกเขาดังกล่าว.
บนลานแห่งหนึ่ง,ปรากฏคนสามคน,ที่ด้านปรากฏคนหนึ่งคนออกมาต้อนรับคนทั้งสาม.
บุรุษที่ออกมาต้อนรับอยู่ในชุดสีขาว,ผมที่หวีเรียบแป้,ท่าทางราวกับบัณฑิตชั้นสูง,ชุดของเขานั้นมีต้นไม้สีขาวขนาดเล็กปักเอาไว้อยู่.
สามคนที่มาเยือนนั้นไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย,โดยเฉพาะคนที่นำมา,หากจงซานอยู่ที่นี่,ต้องจำได้อย่างแน่นอน,เป็นปราชญ์เทพที่ถูกจงซานตบไปสองฉาดก่อนหน้า,หยิงเห่านั่นเอง!
ใบหน้าของหยิงเห่าที่มีม่านหมอกปกคลุม,สองคนด้านหลังที่ตามมาเต็มไปด้วยความเคารพเป็นอย่างมาก.
"โปรดแจ้งไปยังอาวุโสไป๋หวง!"หยิงเห่าที่เอ่ยออกมาค่อนข้างเคารพเช่นกัน.
"ปราชญ์เทพโปรดรอ,ข้าจะเข้าไปรายงานก่อน!"บุรุษที่ออกมาต้อนรับกล่าวเป็นพิธีการ.
"ขอบคุณ!"หยิงเห่าพยักหน้ารับ.
ชายต้อนรับกล่าวออกมาด้วยความเคารพ,จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในเทือกเขาที่มีหมอกปกคลุม.
จนกระทั่งชายต้อนรับจากไป,ชายสองคนด้านหลังหยิงเห่าต้องขมวดคิ้วไปมา.
"อาจารย์,พวกเราต้องจริงจังขนาดนั้นเลยรึ?
ใครคือไป๋หวงกัน?"ศิษย์ของเขาที่สอบถามออกไป.
"ไป๋หวง? คือไป๋จื่อ,สถานที่แห่งนี้เป็นที่ตั้งของตระกูลไป๋!"หยิงเห่าที่กล่าวตอบออกมา.
"ตระกูลไป๋?
ตระกูลนี้แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ? ทำไมก่อนหน้านี้ศิษย์ไม่เคยได้ยินเลย?"ศิษย์คนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
หยิงเห่าที่จ้องมองเข้าไปในหมอกสีขาวที่ล้ำล้ำ,พลางถอนหายใจยาว,ส่ายหน้าไปมาและเอ่ยออกมาว่า,"ตระกูลไป๋?
ไม่มีสิ่งใหนที่พวกเขาไม่รู้!"
"อย่างไร?"ศิษย์ของเขาที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
"ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินข่าวลือมาว่า,ตระกูลไป๋นั้นรู้ผลลัพธ์ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในโลกหล้า!"หยิงเห่าเอ่ย.
”?”
"ตระกูลไป๋รู้ผลลัพธ์ทุกอย่างในโลกหล้าอย่างงั้นรึ?"ศิษย์อีกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เป็นไปได้อย่างไร?
ตระกูลไป๋ทรงพลังขนาดนั้นเลยรึ?"ศิษย์อีกคนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
หยิงเห่าที่ส่ายหน้าไปมา,"ตระกูลไป๋นั้น,ความแข็งแกร่งโดยรวมนั้นไม่ได้แข็งแกร่ง,นอกจากนี้ยังใช้ชีวิตค่อนข้างสมถะ,พวกเขาเป็นตระกูลที่เต็มไปด้วยความเมตตากรุณาที่เป็นรากฐาน,เหล่าราชันย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สั่นคลอนโลกหล้าเกือบทุกคน,ล้วนแต่มีเงาของตระกูลไป๋แฝงอยู่ด้วย."
"ศิษย์ไม่เห็นเคยได้ยิน,อาจารย์จะกล่าวถึงอาณาจักรเหล่านั้นให้ได้ฟังได้หรือไม่?"ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"เป็นกลุ่มคนในโบราณ,แม้นว่าจะร่วงหล่นจากสวรรค์ไปแล้ว,ทว่าก็นับว่าเป็นคนที่รุ่งโรจน์มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก,ครั้งหนึ่งไป๋หวงเคยช่วย,ฟู่ซี,บำเพ็ญสร้างผังป้ากั้วขึ้นมา,ไป๋เจาเป็นอาจารย์ของเฉินหนง,และอาจารย์ของถังหย่าว,ไป๋เหลียงเหว่ยเป็นอาจารย์ของจวนสวี,ยังมีไป๋อี้ที่ช่วยซุนและต้ายวี,และยังมีไป๋โหยวที่ช่วย,หวังหวง,ไป๋เฉิงจื่อช่วย,เหยา,ทุกคนล้วนแต่เป็นจอมราชันย์ในโบราณการณ์,ทุกคนล้วนแต่เกี่ยวข้องกับตระกูลไป๋ทั้งนั้น!"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จอมราชันย์ในโบราณนั้น,เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานมาแล้ว,ในโลกหล้าที่มีไม่กี่คนที่ยังจำได้,ทว่าศิษย์ของปราชญ์เทพย่อมรู้ดี,โดยเฉพาะอย่างยิ่งยอดฝีมือเช่น,ฟู่ซี่,เฉินหนง,หวังหวง,ต้ายวี,เหยา,ซุน,จวนสวี,คู?คนเหล่านี้จะไม่รู้ได้อย่างไร?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะเกี่ยวข้องกับตระกูลไป๋?
ในเวลานี้,ท้ายที่สุดทั้งสองคนก็เข้าใจเกี่ยวกับตระกูลไป๋,ความแข็งแกร่งตระกูลไป๋บางทีอาจจะอ่อนแอ,ทว่าด้วยเป็นที่รักของคนทั่วหล้าเปี่ยมไปด้วยความเมตตา,ทำให้เกี่ยวพันธ์กับผู้คนมากมาย,ทำให้พวกเขาทั้งสองที่สูดหายใจลึก.
ส่วนภายในค่ายกลหมอก,ตระกูลไป๋.
ข้างๆทะเลสาบขนาดเล็กในตระกูลไป๋,ปรากฏคนผู้หนึ่งที่ร่างกายผอมแห้งที่กำลังจุดไฟ,ด้วยไม้ห้อมที่ทรงค่า,เพ่อต้มน้ำด้านหน้าซึ่งมีหม้อใบหนึ่ง,ที่กำลังต้มจนน้ำเดือด,เสียงของไอน้ำที่ดังหวีดหวิวพ่นไอน้ำดันฝาหม้อ.
ชายร่างผอมที่เติมฟืนจ้องมองหม้อน้ำ,พร้อมกับมองไปยังทะเลสาบ,ใบหน้าที่ดูเลือนลอย.
ในเวลานี้,ไม่ไกลออกไปอีกหนึ่งคนที่มีใบหน้าอวบอิ่มร่างกายอ้วนท้วม,กำลังถือน่องไก่ก้าวเข้ามา,เขาที่เดินเข้ามาพร้อมกับกินขาไกไปด้วย,ก่อนที่มันจะเหลือเพียงกระดูก,เขาที่ขวางมันลงไปในทะเลสาบ.
"จุ๋ม!"
ทะเลสาบที่กลายเป็นระลอกคลื่น,พร้อมกับลบเงาของชายร่างผอมที่กำลังยืนอยู่ด้านหน้าหม้อต้ม.
"จูกาน,เจ้ากำลังคิดอะไร?"ชายอ้วนที่เช็ดปากมันขณะกล่าวถามชายร่างผอม.
"ข้าคิดถึงน้องสาวของท่านไง!"จูกานที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงเศร้า.
คำพูดของชายร่างผอมทำให้ชายอ้วนตกใจเล็กน้อย,ก่อนที่ใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"เฟยเกอ,ท่านคิดว่าคนตระกูลไป๋จะหลอกพวกเราหรือไม่?
พวกเราจะได้กลับไป,ขอเพียงพวกเขาพบกับลูกแล้วแล้ว,พวกเขาจะบอกเราอย่างงั้นรึ?
พวกเขาจะส่งพวกเรากลับรึไม่,พวกเราจะต้องรอไปถึงใหน? ข้าคิดถึงน้องสาวของท่าน!"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงติดขัด.
"ข้าก็คิดถึงพี่สามของเจ้าเช่นกัน,ไม่รู้ว่าเด็กน้อยในท้องนางจะเป็นเช่นไร,ข้ายังไม่แต่งงานกับนางเลย,ตอนนี้นางท้องแล้ว,ในหมู่บ้าน,จะต้องเอานางไปนินทาเป็นแน่!"ชายอ้วนที่กำลังเคี้ยวเนื้อไก่ไปมาด้วยอารมณ์.
"เฟยเกอ,พวกเขาบอกพวกเรา,เหล่าคนตระกูลไป๋ที่กินเพียงเม็ดยาทุกๆวันและไม่กินอะไรเลย,พวกเขาบอกกว่าจะทำให้ตระหนักได้ถึงระดับพลังที่สูงขึ้น,พวกเราเองก็แทบจะหาอะไรกินไม่ได้เลย,ถูกตาแก่นั่นจับตาอยู่ตลอด."จูกานที่กล่าวอย่างมีอารมณ์.
"ใช่,พวกเราต้องออกไปหาอะไรกิน,ด้านนอก!"ชายอ้วนที่ถูกปากที่มันเยิ้มของตัวเอง.
"แต่ว่า,พวกเขาจะให้เราไปอย่างงั้นรึ?!"
"ไม่ให้ไปรึ? พวกเราก็อย่าให้พวกเขารู้สิ!"ชายอ้วนกล่าว.
"อืม,เฟยเกอ,ข้าเชื่อท่าน!"ชายผมที่พยักหน้ารับ.
ในเวลาเดียวกัน,พวกเขาที่เห็นร่างๆหนึ่งบนอากาศ.
"ช้าก่อน!"ชายอ้วนที่เอ่ยปากออกไป.
ชายในชุดสีขาวที่หยุดกลางอากาศ,ก้มมองลงไปด้านล่าง,ขณะที่เห็นใครบางคนที่กำลังเผาพิณต้มกระเรียน,ละเมิดกฏของตระกูล,สองคนนั้น?
พวกเขาทำอย่างงั้นรึ?
焚琴煮鹤 (เฝินฉินจู่เฮ่อ) เผาพิณต้มกระเรียน
หมายถึงทุบทำลายพิณทำเป็นฟืนไปก่อเตาไฟเพื่อต้มกระเรียนกิน
พิณเป็นเครื่องดนตรีอันถือเป็นศิลปะวิทยาหนึ่งที่นักศึกษาต้องร่ำเรียน
กระเรียนเป็นสัตว์มงคลมีศักดิ์สูง ทำลายสิ่งของทั้งสองอย่างทิ้งไปจึงไม่ควร
ซึ่งแปลความว่าทำลายสิ่งของที่งดงามมีคุณค่าลงไปอย่างไม่ควร หรือทำให้เสียของ
ไม่คุ้มค่า
"บรรพชนอาจารย์อาทั้งสอง!"ชายในชุดสีขาวที่ใบหน้าบิดเบี้ยวอัปลักษณ์.
"อืม!"ชายอ้วนและชายผอมที่พยักหน้าพึงพอใจ.
"เจ้ากำลังไปใหน?"เฟยเกอกล่าวถาม.
"เรียนอาจารย์อาบรรพชน,ที่ด้านนอกมีแขก,ข้าจึงต้องการไปแจ้งไป๋หวง!"ชายในชุดสีขาวเอ่ยตอบ.
"ไป๋หวง? คาดไม่ถึงเลยว่าต้องไปแจ้งเขา?
ที่ด้านนอกเป็นใครจากใหนกัน?"ชายอ้วนสอบถาม.
"เรียนอาจารย์อาบรรพชน,เป็นปราชญ์เทพ!"ชายในชุดขาวที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ปราชญ์เทพ?
เป็นตัวตนที่ร้ายกาจที่สุดของโลกหล้าอย่างงั้นรึ?"ชายอ้วนที่กล่าวสอบถามด้วยความสนใจ.
"เป็นเช่นนั้น?
"ชายในชุดสีขาวที่กำลังรีบ,จึงไม่คิดที่จะปฏิเสธอะไรออกไป.
"เป็นปราชญ์เทพที่มีชื่อว่าอะไร?"ชายอ้วนสอบถาม.
"หยิงเห่า!"ชายในชุดสีขาวกล่าว.
"อะไรนะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ชายผอมที่อุทานออกมาทันที,ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,ชายอ้วนก็เช่นกัน.
ชายในชุดสีขาวที่ใบหน้ากระตุก,อาจารย์อาบรรพชนทั้งสองกำลังคิดอะไร,ไม่ใช่ว่ากำลังคิดทำเรื่องน่าอับอายอยู่หรอกนะ.
"เจ้าบอกว่าปราชญ์เทพนั้นมีนามว่าอะไร?"ชายอ้วนที่กล่าวสอบถามอีกครั้ง.
"หยิงเห่า?(มายาเจิดจรัส)"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางงงวย.
荧惑
Yínghuò มายาเจิดจรัส.
淫货 yín huò สินค้าลามก ออกเสียงคล้ายๆกัน.
"ชื่อของลามกอย่างงั้นรึ?!"จูกานและเฟยเกอถึงกับแข็งค้างไปเลย.
"นี่เป็นเทพอย่างงั้นรึ?
ถึงได้กล้าใช้ชื่อที่น่าอายขนาดนี้เลยรึ?"ชายอ้วนที่ใบหน้าสั่นสะท้าน.
"มีอะไร,มีอะไรอย่างงั้นรึ?
มีปัญหาตรงใหนอย่างงั้นรึ?"แม้นว่าชายชุดขาวจะไม่รู้เห็นผล,ทว่าเห็นท่าทางของทั้งสองก็ทำให้สงสัยเช่นกัน.
ชายอ้วนและชายผอมมองหน้ากันและกัน,"เฟยเกอ,คนผู้นี้หาญกล้ายิ่งกว่าพวกเราจริงๆ!"
"ใช่,พวกเราใช้ชื่อตามรูปลักษณ์,เขาเองก็ต้องมีนิสัยเหมือนชื่อแน่,ชื่อของลามกอย่างงั้นรึ?
เป็นถึงปราชญ์เทพแต่กับใช้ชื่อที่ดูน่าอายเช่นนี้เลยรึ?"ชายอ้วนที่พยักหน้ารับ.
"น่าอาย? อย่างไร......!"
ชายในชุดขาวที่สงสัยในตอนแรก,กล่าวได้แค่ครึ่งคำ,ก่อนที่ใบหน้าจะแข็งค้าง,ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงคิดเช่นนั้นกับคนทั้งสอง,ขณะที่เขาระงับความคิดเอาไว้.
ปราชญ์เทพ,นั่นคือปราชญ์เทพ,ต้นแบบของคนทั่วหล้า,อาจารย์อาบรรพชนกำลังดูหมิ่นอยู่อย่างงั้นรึ?
ชื่อของลามกอย่างงั้นรึ?
"มีอะไร?"ชายอ้วนที่สอบถามออกไป.
ชายในชุดขาวที่ใบหน้ากระตุก,ไม่คิดที่จะเอ่ยอะไรกับคำทั้งสองอีก.
"ข้าต้องไปรายงานไป๋หวง!"
ชายชุดขาวไม่ต้องการอยู่อีก,ยิ่งเขาอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าความโชคร้ายกำลังมาเยือน,ในหัวของเขาที่กำลังวุ่นวายสับสนไปหมด!
ชายผอมที่จ้องมองชายชุดขาวจากไป,"เฟยเกอ,พวกเราต้องไปดูสักหน่อย,ต้องเป็นคนเช่นไร,ถึงได้กล้าใช้ชื่อของลามก!"
"อืม,ข้าเองก็ต้องการเห็นเช่นกัน!"เฟยเกอที่พยักหน้ารับ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น