Immortality Chapter 1356 Zhong Xuan returns the graciousness
Chapter 1356 Zhong Xuan
returns the graciousness
钟玄还恩
จงเสวียนแทนคุณ.
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว!
หลงจากที่จงซานปล่อยเทียนเสิ่นจื่อไป,เขาก็ปิดด่านบำเพ็ญทันที,วาสนา,ลิขิตมากมายที่รับเข้ามา,จำเป็นต้องหลอมกลั่นให้เร็วที่สุด.
การหลอมในครั้งนี้,จงซานไม่ได้เก็บลิขิตไว้แม้แต่น้อย,เขาได้ส่งให้แปดหางกินทั้งหมด,พร้อมกับหลอมเป็นพลัง.
เกี่ยวกับสถานการณ์ของต้าเจิ้งเวลานี้,ศาลเทวะยังไม่เป็นที่พอใจสำหรับต้าเจิ้ง,พวกเขาจะต้องยกระดับเป็นศาลสวรรค์,ดังนั้นการยกระดับความแข็งแกร่งให้เร็วที่สุดจึงเป็นสิ่งจำเป็น.
วาสนา,ลิขิตที่ถูกย่อมอย่างรวดเร็ว,และในโลกใบเล็กนั้น,ยังมีอีกอย่างหนึ่ง,เนตรแสงสวรรค์นั่นเอง.
เนตรแสงสวรรค์สีแดง,ที่บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่ใช้ในการสะกดเทียนเต๋าจื่อขณะเปลี่ยนร่าง,แม้นว่ามันจะแตกเป็นชิ้นๆ,ทว่าจงซานไม่ได้สนใจ,เพราะว่าเศษส่วนที่เหลือนั้นเวลานี้ถูกเนตรเทียนฟาดูดซับไปทั้งหมด,เทียนเต๋าจำลองที่มันเคยมีได้ถูกดูดซับไป.
ก่อนหน้านี้เนตรแสงสวรรค์,บางที่อาจนับว่าแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,ทว่าในเวลานี้บรรพชนรุ่นหนึ่งนั้นพังทลาย,ตัวมันที่แตกสลาย,แม้แต่ถูกขังเอาไว้,ทว่าเนตรเทียนชาที่มีเทียนเต๋า
1800 เส้น,เวลานี้มันทรงพลังต่อเมื่อก่อนมาก.
"วูซซซซ!"
ด้วยพลังดูดซับของเนตรเทียนฟา,เนตรแสงสวรรค์ไม่มีพลังที่จะต่อต้าน.
เทียนเต๋าที่อยู่ในเนตรแสงสวรรค์เองก็มีอยู่จำนวนมาก,แม้นว่าจะมีหลายเส้นที่ซ้ำกัน,ทว่าหลังจากทีเนตรแสงสวรรค์แตกสลายหายไปสิ้นเชิง,ก็สามารถได้รับเทียนเต๋าใหม่มาเพิ่มอีก
200 เส้น.
รวมกับเทียนเต๋าเดิมที่มีอยู่,เนตรเทียนฟาในเวลานี้,มีเทียนเต๋าจำลองถึง
2000 เส้นแล้ว.
ภายในใจของจงซานที่พึงพอใจเป็นอย่างมาก,เนตรเทียนฟาที่กลับคืนสู่โลกเขตแดนเทวะของเขา,จงซานที่เริ่มทำการหลอมกลั่นวาสนาและลิขิต.
ผ่านไปถึงสามวันสามคลื่น,ภายให้องโถงที่มีเสียงการตัดผ่านระดับของจงซาน.
"ครืนนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงสายฟ้าที่ดังกระหึ่ม,ม่านรากของร่างกายที่ถูกทะลวง.
เซียนบรรพชนขั้นที่หก!
เพิ่มขึ้นมาหนึ่งขั้น!
"ฟู่!"จงซานที่พ่นลมหายใจยาม,ก่อนที่จะลืมตาขึ้น.
พลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้นมาหนึ่งขั้น,จงซานที่มั่นใจในแผนการของเขาหลังจากนี้มากยิ่งขึ้น.
------------------------------------------------------------------
ที่ไกลออกไปเมืองเล็กแห่งหนึ่งที่ห่างออกจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,นอกเมืองเล็กๆควรจะเรียกว่าชุมชนขนาดเล็กซะมากกว่า.
เมืองเล็กแห่งนี้มีตระกูลขุนนางห้าตระกูล! และหนึ่งในนั้นก็คือตระกูลจื่อ.
วันนี้,ตระกูลจื่อที่สถานการณ์เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวกระจายไปทั่ว.
ลานเล็กๆในตระกูลจื่อ!
เด็กสาวคนหนึ่งที่จดจ้องมองไปยังชายในชุดสีเทาที่มีแววตาเป็นกังวล.
"ลุงสอง,ทำไมไม่ให้ข้าเข้าไปในห้องโถงล่ะ!"เด็กสาวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"จื่อหยิงหยิง,ในเวลานี้,ตระกูลอยู่ในช่วงความเป็นความตาย,ท่านประมุขไม่สามารถหาทางออกได้,เจ้าต้องการไปดูอะไร?"ชายในชุดสีเทากล่าว.
"สายโลหิตของตระกูลจื่อ,มีตระกูลสาขาแปดสาย,บิดาข้าได้ตกตายไปแล้ว,แน่นอนว่าข้าคือคนที่เหลืออยู่ของตระกูลสาขา,ทำไมข้าถึงไม่สามารถเข้าไปได้?"จื่อหยิงหยิงที่กล่าวออกมาด้วยความร้อนใจ.
"บอกเจ้าก็ได้,ในตระกูลวันนี้มีเรื่องสำคัญเป็นตาย,สี่ตระกูลใหญ่กำลังกดดันตระกูลจื่อ,
เจิ้นจาง(เทศมนตรี,กำนัน)กำลังจะมา,เจ้าเป็นเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม,เจ้าทำอะไรได้?
คิดว่าจะไปช่วยอะไรท่านประมุขได้กัน!"ชายในชุดสีเทาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าจะไป,ข้าจะไป,ข้าไม่สามารถทำให้ท่านพ่อขายหน้าได้!"จื่อหยิงหยิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"น้องสะใภ้,เจ้าสอนจื่อหยิงหยิงบ้างหรือไม่?
ตระกูลกำลังเผชิญเรื่องสำเร็จเกี่ยวกับความเป็นความตาย,ใช่สถานที่เด็กไปเล่นอย่างงั้นรึ?
น้องแปด,ไม่ได้อยู่สอนจื่อหยิงหยิง,เจ้าในเวลานี้,คิดว่าทำตัวถูกต้องกับน้องแปดแล้วอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีเทาที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
สตรีที่อยู่ข้างๆเวลานี่นางที่แอบสะอื้นด้วยความรู้สึกเอ่อล้นเจ็บปวดกับความไม่ชอบธรรมนี้.
"อย่าว่าแม่ข้า,แม่ข้าดีที่สุด,เจ้านั้นไม่ยุติธรรมกับบิดาของข้า,วันหนึ่ง,ข้าจะต้องไปยังภพหยินรับท่านพ่อกลับมา,บิดาของข้าต้องยังอยู่
วิญญาณไม่แตกสลายแน่นอน,เขาจะต้องอยู่ที่ภพหยิน!"จื่อหยิงหยิงกล่าว.
"น้องสะใภ้,เจ้าไม่สอนรึอย่างไร? ไร้มารยาท!"ชายในชุดสีเทาที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา.
"หยิงหยิง,อย่าพูดอีก!"สตรีดังกล่าวที่กอดลูกสาวพลางสะอื้นน้ำตาคลอ.
เห็นท่าทางเศร้าใจของมารดาแล้ว,จื่อหยิงหยิงเจ็บปวด,จากนั้นก็อดกลั้น,จนน้ำตาคลอไปด้วยเช่นกัน,นางที่กัดริมฝีปากและเอ่ยออกมาว่า,"เช่นนั้น,ข้าจะไม่เข้าไป!"
"ก็ดี!"ชายในชุดสีเทาที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ชายชุดเทาที่หันหน้าก้าวออกจากสวน,ซึ่งมีชายในชุดสีแดงรออยู่.
"พี่สอง,มีปัญหาอะไร? เจ้าเด็กนั่นไม่ฟังคำสั่งอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวสอบถาม.
"เรียบร้อยแล้ว!"ชายในชุดสีเทาที่ส่ายหน้าไปมากล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"พี่สอง,ตระกูลจื่อของพวกเราสถานการณ์ไม่ดีนัก,ผลประโยชน์ที่ได้ลดลง,แปดตระกูลสาขา,จำเป็นต้องหักออกไปสามสามขา,สาขาหกที่ได้รับภัยพิบัติ,สาขาเจ็ดที่ยังมาไม่ถึง,อีกสองสาขาไม่มีทางยาท,สาขาแปดเหล่าป้าก็เพิ่งตายไป,เจ้าเด็กนั่นจะต้องกันเอาไว้,ไม่ช้าก็เร็วหลังจากนี้,พวกมันก็ต้องถอนตัวจากไป!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ตระกูลสาขาที่แปดนั้นอ่อนแอมากมายนัก,ไม่จำเป็นต้องใช้ทรัพยากรใดๆ,ไปเถอะ!"ชายในชุดสีเทาเอ่ย.
ห้องโถงตระกูลจื่อ.
ประมุขตระกูลจื่อในชุดสีม่วงที่หน้าดำคร่ำเครียดดูแก่ชราเป็นอย่างมาก.
รอบกายของเขานั้นมีเหล่าสมาชิกคนสำคัญของตระกูล,ขณะที่จ้องมองไปยังคนห้าคนด้านหน้า.
ในกลุ่มสี่คนเป็นชายวัยกลางคน,ที่สวมชุดสีเขียวดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก.
"เหล่าจื่อ,แคว้นของเขานั้นสถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก,ในเมืองของพวกเราก็มีกฏเกณฑ์,พวกเราสี่ตระกูลเสียหายไปไม่น้อย,เจ้าจะต้องชดเชยให้กับพวกเรา."ชายวัยกลางคนที่กล่าวออกมาทันที.
"ตระกูลสาขาตระกูลจื่อของข้า,ที่ทำลายเมืองแร่ของเจ้า,พวกเราก็มอบเทือกเขาจื่อซ่งให้ให้ไป,เวลานี้พวกเจ้ายังต้องการอะไรอีก?"ชายชราในชุดสีม่วงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"เทือกเขาจื่อซ่งอย่างงั้นรึ?
หากแต่เหมืองของพวกเรานั้นไม่ใช่เหมือนธรรมดา,อย่างน้อยตระกูลจื่อต้องมอบเหมืองคืนมาสามแห่ง!"ชายวัยกลางคนกล่าว.
"น่าขัน,เหมืองแร่ของเจ้าแทบจะเกลืองไปแล้ว,เทือกเขาจื่อซ่งที่พวกเรามอบไปนั้น,ยังไม่ขุดเลยแม้แต่น้อย,เจ้ายังไม่พอใจอีกรึ?
นี่ต้องการจะขู่กันโชคพวกเราอย่างงั้นรึ?"ผู้เยาว์คนหนึ่งที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ขู่กรรโชคอย่างงั้นรึ?
ใครบอกให้เจ้าทำลายเหมืองแร่ของพวกเรา?
จางจู่อยู่ที่นี่แล้ว,หากไม่ยินยอมชดใช้มาล่ะก็,ตระกูลทั้งสี่จะร่วมมือกันทำลายตระกูลพวกเจ้า,ฮึ,ใครบอกให้ตระกูลจื่ออ่อนแอที่สุดล่ะ?"ชายวันกลางคนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"จางจู่?"เหล่าจื่อที่ใบหน้าบิดเบี้ยวจ้องมองไปยังชายในชุดสีเขียว.
ชายในชุดสีเขียวที่จ้องมองไปยังชายชรา,พร้อมกับกล่าวหยัน,เหล่าจื่อ,มีปัญหาอะไร,ไม่คิดจะรับผิดชอบอย่างงั้นรึ?
ต้องการให้ข้าฟ้องรึอย่างไร?."
คนของตระกูลจื่อคนหนึ่งที่ไม่สามารถทนได้จึงเอ่ยออกมา,"จางจู่,ข้าและเหล่าฉีนั้นไม่ได้ทำลายเหมืองพวกเขาแม้แต่น้อย,ที่จริงพวกเขาต้องการเหมืองของพวกเราถึงสามแห่ง,ถึงตระกูลจื่อจะมีอยู่ทั้งหมด
11
แห่ง,หากหายไปสามแห่ง,ย่อมต้องถูกทำลายไปถึงรากฐาน,ตระกูลจื่อจะต้องหลุมจากหนึ่งในห้าตระกูลขุนนางอย่างแน่นอน!"
"เจ้าเป็นใครถึงกล้าออกความเห็น?
เหล่าจื่อ,ไม่รู้จักสั่งสอนคนของเจ้ารึอย่างไร?"จางจู่ที่กล่าวด้วยเสียงที่เย็นชา.
เหล่าจื่อที่ไม่คิดที่จะตำหนิอย่างแน่นอน,เพราะว่าเหล่าจื่อเองก็คิดเช่นนั้นเช่นกัน,เหมืองแรกตระกูลทั้งห้าเวลานี้มีมากกว่าสิบแห่งทุกตระกูล,หากต้องมอบให้กับคนอื่นตระกูลจื่อจะยังคงอยู่ในตระกูลขุนนางทั้งห้าของเมืองเล็กอีกรึ?
"จางจู่,ทำไมก่อนหน้านี้,ท่านเป็นกลางมาตลอด,ทว่าตอนนี้กลับช่วยพวกเขากำราบตระกูลจื่อ?
หรือเพราะว่ามีบางคนในตระกูลพวกเขาเข้าร่วมกองทัพของเจ้าเมืองได้อย่างงั้นรึ?"เหล่าจื่อที่ใบหน้าเป็นอัปลักษณ์.
"ลุงสองของข้านั้นเป็นศิษย์สายตรงของเจ้าเมือง(เฉิงจู่)พวกเขาทั้งสามเองก็เช่นกัน,ทว่าตระกูลจื่อของเจ้าล่ะ?
ตระกูลจื่อไม่เห็นจะมีใครเลยอย่างงั้นรึ? พวกเจ้ามีแต่พวกไร้ความสามารถ,มีคุณสมบัติใดในการครอบครองเหมืองหลายแห่งกัน?"ชายวัยกลางคนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ใช่,ตระกูลจื่อคิดว่าตัวเองคู่ควรอย่างงั้นรึ?"ชายวัยกลางคนอีกคนที่กล่าวหยัน.
"พอแล้ว,เหล่าจื่อ,อย่าพูดมากให้เสียเวลา,เหมืองแร่สามแห่ง,เจ้าเลือกมา,หรือจะให้พวกเราเลือกให้?"จางจู่(เทศมนตรี)กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ตระกูลขุนนางทั้งสี่ที่เผยท่าทางเหยียดหยันด้วยความสาแก่ใจ.
ใบหน้าของเหล่าจื่อที่กระตุกไปมา,ในเวลานี้ภายในใจของเขาที่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,สี่ตระกูลใหญ่สมคบคิดกับจางจู่อย่างงั้นรึ?
เขาไม่สามารถที่จะขัดขืนได้เลยรึ? ขัดขืนรึ?
มีเพียงแต่ต้องอพยพหนีหายจากไปเท่านั้น.
"เหล่าหลิว,เหล่าฉี,เจ้า.....!"เหล่าจื่อที่กำหมัดแน่นขณะที่กำลังจะกล่าวอะไร.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลานั้น,แรงกดดันพลานุภาพสยบที่กดทับลงมาจากบนท้องฟ้า.
"ประมุขเหล่าจื่อ,เจ้ากล้าซุ่มโจมตีพวกเราอย่างงั้นรึ?"ชายวันกลางคนที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
"ประมุขเหล่าจื่อ,เจ้าต้องการทำอะไร?"จางจู่ที่คำรามออกมาด้วยเสียงเย็นชาเช่นกัน.
ทว่าเหล่าจื่อที่งงงวยสับสน.
"ที่นี่,น่าจะเป็นที่นี่!"
"อย่ามาขวาง!"
"ไปให้พ้น!"
..................
............
......
เสียงจากด้านนอกที่ดังโหวกเหวกผสมคลุกเคล้ากันไป.
เหล่าตระกูลขุนนางทั้งสี่ไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อย,ซุ่มโจมตีพวกเขาอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นศัตรูของตระกูลจื่อเลยด้วยซ้ำ.
ทุกคนที่ใบหน้าบิดเบี้ยวรู้สึกไม่ดีนัก,โดยเฉพาะจางจู่,เรื่องนี้เดิมที่น่าจะเป็นเรื่องง่ายๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีอะไรที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้น?
ต้องรู้ด้วยว่าเหมืองสามแห่ง,หนึ่งแห่งจะต้องตกเป็นของเขา,เจ้าสารเลวตัวใหนที่มาทำลายงานครั้งนี้?
ที่ด้านนอกนั้น,มีคน 15-16
คน,ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำ,ใบหน้าที่ดูประณีต,ทั้งสองข้างเข้ามีผู้ใต้บังคับบัญชาฝั่งละเจ็ดคน,ทว่ามีบุรุษคนหนึ่งที่คอยประจบประแจงชายหนุ่มในชุดดำเป็นอย่างมาก.
"บังอาจ,ใครกล้า...............!”จางจู่ที่อ้าปากค้าง,กล่าวได้ครึ่งคำ,ก่อนที่จะกลืนคำพูดตัวเองลงไป.
"จางจู่?อะไร?"เหล่าตระกูลขุนนางที่เร่งรีบกล่าวสอบถามในทันที.
"เมือง,เจ้าเมือง?
ผู้ทรงเกียรติมาเยี่ยมเมืองเล็กแห่งนี้ได้อย่างไร?
และยังไม่แจ้งผู้ใต้บังคับบัญชา,ผู้น้อยไม่ได้เตรียมต้อนรับเลย!"จางจู่ที่เร่งรีบก้าวเข้าไป.
"เจ้าเมือง?"เหล่าตระกูลขุนนางทั้งห้าที่อ้าปากค้างงงวย.
จางจู่ที่เร่งรีบเข้าไปประจบ,ทว่าเวลานี้หัวใจของพวกเขาที่สั่นไหวเป็นระลอกคลืน,แววตาของเจ้าเมืองเวลานี้กำลังประจบประแจงชายหนุ่มที่ก้าวนำพวกเขามา.
เขาเป็นใคร?
"เจ้า,เจ้าเมือง!"จางจู่ที่เอ่ยออกมาในทันที.
"อ้าว,เสี่ยวลู่!"เจ้าเมืองพยักหน้า,ทว่าจากนั้นก็หาได้สนใจเขาอีก.
"คารวะเจ้าเมือง(เฉิงจู่)!"ทุกคนที่เอ่ยออกมาพร้อมกับ.
สำหรับตระกูลขุนนางทั้งสี่,พวกเขาที่มีสมาชิกในครอบครัวเป็นหนึ่งในคนของเจ้าเมือง,การที่ตัวตนระดับสูงเดินทางมาที่นี่ครั้งนี้,ทำให้พวกเขารู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก.
หากเป็นในอดีต,เจ้าเมืองย่อมยินดีเป็นอย่างมาก,ทว่าต่อหน้าเขานั้นมีตัวตนที่ยิ่งใหญ่อยู่,เจ้าไม่คำนับเขาก่อน,คำนับเฉพาะข้าอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าต้องการชีวิตข้ารึอย่างไร?
"คำนับ,ไท่จื่อด้วย!"เจ้าเมืองที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอักอ่วน.
"ไม่เป็นไร!"ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้ากล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ขอบคุณไท่จื่อ!"เจ้าเมืองกล่าวออกมาในทันที.
จางจู่ถึงกับขวัญผวา,ไท่จื่อ?
เจ้าเมืองเรียกเขาไท่จื่ออย่างงั้นรึ?
"ใครคือประมุขตระกูลจื่อ?"ไท่จื่อที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เป็นผู้น้อยเอง!"เหล่าจื่อที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ข้ามายังที่นี่เพราะพอใจในผู้เยาว์ตระกูลจื่อของเจ้า,จื่อหยิงหยิง,ต้องการรับเป็นศิษย์สายตรง,ไม่รู้ว่านางอยู่ในตระกูลนี้หรือไม่?"ไท่จื่อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เหล่าจื่อที่ตื่นตระลึกไปในทันที,ไม่ใช่แค่เหล่าจื่อ,คนอื่นๆก็จ้องมองต้าค้างด้วยเช่นกัน,ทว่าตระกูลขุนนางทั้งสี่เวลานี้,จิตวิญญาณราวกับแตกดับ,หวาดผวาขึ้นอย่างรุนแรง.
ใบหน้าของจางจู่ที่ขาวซีด,นี่มัน,คราวเคราะห์มาเยือนแล้วอย่างงั้นรึ?
Chapter 1356 Zhong Xuan
returns the graciousness
钟玄还恩
จงเสวียนแทนคุณ.
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว!
หลงจากที่จงซานปล่อยเทียนเสิ่นจื่อไป,เขาก็ปิดด่านบำเพ็ญทันที,วาสนา,ลิขิตมากมายที่รับเข้ามา,จำเป็นต้องหลอมกลั่นให้เร็วที่สุด.
การหลอมในครั้งนี้,จงซานไม่ได้เก็บลิขิตไว้แม้แต่น้อย,เขาได้ส่งให้แปดหางกินทั้งหมด,พร้อมกับหลอมเป็นพลัง.
เกี่ยวกับสถานการณ์ของต้าเจิ้งเวลานี้,ศาลเทวะยังไม่เป็นที่พอใจสำหรับต้าเจิ้ง,พวกเขาจะต้องยกระดับเป็นศาลสวรรค์,ดังนั้นการยกระดับความแข็งแกร่งให้เร็วที่สุดจึงเป็นสิ่งจำเป็น.
วาสนา,ลิขิตที่ถูกย่อมอย่างรวดเร็ว,และในโลกใบเล็กนั้น,ยังมีอีกอย่างหนึ่ง,เนตรแสงสวรรค์นั่นเอง.
เนตรแสงสวรรค์สีแดง,ที่บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่ใช้ในการสะกดเทียนเต๋าจื่อขณะเปลี่ยนร่าง,แม้นว่ามันจะแตกเป็นชิ้นๆ,ทว่าจงซานไม่ได้สนใจ,เพราะว่าเศษส่วนที่เหลือนั้นเวลานี้ถูกเนตรเทียนฟาดูดซับไปทั้งหมด,เทียนเต๋าจำลองที่มันเคยมีได้ถูกดูดซับไป.
ก่อนหน้านี้เนตรแสงสวรรค์,บางที่อาจนับว่าแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,ทว่าในเวลานี้บรรพชนรุ่นหนึ่งนั้นพังทลาย,ตัวมันที่แตกสลาย,แม้แต่ถูกขังเอาไว้,ทว่าเนตรเทียนชาที่มีเทียนเต๋า
1800 เส้น,เวลานี้มันทรงพลังต่อเมื่อก่อนมาก.
"วูซซซซ!"
ด้วยพลังดูดซับของเนตรเทียนฟา,เนตรแสงสวรรค์ไม่มีพลังที่จะต่อต้าน.
เทียนเต๋าที่อยู่ในเนตรแสงสวรรค์เองก็มีอยู่จำนวนมาก,แม้นว่าจะมีหลายเส้นที่ซ้ำกัน,ทว่าหลังจากทีเนตรแสงสวรรค์แตกสลายหายไปสิ้นเชิง,ก็สามารถได้รับเทียนเต๋าใหม่มาเพิ่มอีก
200 เส้น.
รวมกับเทียนเต๋าเดิมที่มีอยู่,เนตรเทียนฟาในเวลานี้,มีเทียนเต๋าจำลองถึง
2000 เส้นแล้ว.
ภายในใจของจงซานที่พึงพอใจเป็นอย่างมาก,เนตรเทียนฟาที่กลับคืนสู่โลกเขตแดนเทวะของเขา,จงซานที่เริ่มทำการหลอมกลั่นวาสนาและลิขิต.
ผ่านไปถึงสามวันสามคลื่น,ภายให้องโถงที่มีเสียงการตัดผ่านระดับของจงซาน.
"ครืนนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงสายฟ้าที่ดังกระหึ่ม,ม่านรากของร่างกายที่ถูกทะลวง.
เซียนบรรพชนขั้นที่หก!
เพิ่มขึ้นมาหนึ่งขั้น!
"ฟู่!"จงซานที่พ่นลมหายใจยาม,ก่อนที่จะลืมตาขึ้น.
พลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้นมาหนึ่งขั้น,จงซานที่มั่นใจในแผนการของเขาหลังจากนี้มากยิ่งขึ้น.
------------------------------------------------------------------
ที่ไกลออกไปเมืองเล็กแห่งหนึ่งที่ห่างออกจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,นอกเมืองเล็กๆควรจะเรียกว่าชุมชนขนาดเล็กซะมากกว่า.
เมืองเล็กแห่งนี้มีตระกูลขุนนางห้าตระกูล! และหนึ่งในนั้นก็คือตระกูลจื่อ.
วันนี้,ตระกูลจื่อที่สถานการณ์เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวกระจายไปทั่ว.
ลานเล็กๆในตระกูลจื่อ!
เด็กสาวคนหนึ่งที่จดจ้องมองไปยังชายในชุดสีเทาที่มีแววตาเป็นกังวล.
"ลุงสอง,ทำไมไม่ให้ข้าเข้าไปในห้องโถงล่ะ!"เด็กสาวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"จื่อหยิงหยิง,ในเวลานี้,ตระกูลอยู่ในช่วงความเป็นความตาย,ท่านประมุขไม่สามารถหาทางออกได้,เจ้าต้องการไปดูอะไร?"ชายในชุดสีเทากล่าว.
"สายโลหิตของตระกูลจื่อ,มีตระกูลสาขาแปดสาย,บิดาข้าได้ตกตายไปแล้ว,แน่นอนว่าข้าคือคนที่เหลืออยู่ของตระกูลสาขา,ทำไมข้าถึงไม่สามารถเข้าไปได้?"จื่อหยิงหยิงที่กล่าวออกมาด้วยความร้อนใจ.
"บอกเจ้าก็ได้,ในตระกูลวันนี้มีเรื่องสำคัญเป็นตาย,สี่ตระกูลใหญ่กำลังกดดันตระกูลจื่อ,
เจิ้นจาง(เทศมนตรี,กำนัน)กำลังจะมา,เจ้าเป็นเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม,เจ้าทำอะไรได้?
คิดว่าจะไปช่วยอะไรท่านประมุขได้กัน!"ชายในชุดสีเทาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าจะไป,ข้าจะไป,ข้าไม่สามารถทำให้ท่านพ่อขายหน้าได้!"จื่อหยิงหยิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"น้องสะใภ้,เจ้าสอนจื่อหยิงหยิงบ้างหรือไม่?
ตระกูลกำลังเผชิญเรื่องสำเร็จเกี่ยวกับความเป็นความตาย,ใช่สถานที่เด็กไปเล่นอย่างงั้นรึ?
น้องแปด,ไม่ได้อยู่สอนจื่อหยิงหยิง,เจ้าในเวลานี้,คิดว่าทำตัวถูกต้องกับน้องแปดแล้วอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีเทาที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
สตรีที่อยู่ข้างๆเวลานี่นางที่แอบสะอื้นด้วยความรู้สึกเอ่อล้นเจ็บปวดกับความไม่ชอบธรรมนี้.
"อย่าว่าแม่ข้า,แม่ข้าดีที่สุด,เจ้านั้นไม่ยุติธรรมกับบิดาของข้า,วันหนึ่ง,ข้าจะต้องไปยังภพหยินรับท่านพ่อกลับมา,บิดาของข้าต้องยังอยู่
วิญญาณไม่แตกสลายแน่นอน,เขาจะต้องอยู่ที่ภพหยิน!"จื่อหยิงหยิงกล่าว.
"น้องสะใภ้,เจ้าไม่สอนรึอย่างไร? ไร้มารยาท!"ชายในชุดสีเทาที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา.
"หยิงหยิง,อย่าพูดอีก!"สตรีดังกล่าวที่กอดลูกสาวพลางสะอื้นน้ำตาคลอ.
เห็นท่าทางเศร้าใจของมารดาแล้ว,จื่อหยิงหยิงเจ็บปวด,จากนั้นก็อดกลั้น,จนน้ำตาคลอไปด้วยเช่นกัน,นางที่กัดริมฝีปากและเอ่ยออกมาว่า,"เช่นนั้น,ข้าจะไม่เข้าไป!"
"ก็ดี!"ชายในชุดสีเทาที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ชายชุดเทาที่หันหน้าก้าวออกจากสวน,ซึ่งมีชายในชุดสีแดงรออยู่.
"พี่สอง,มีปัญหาอะไร? เจ้าเด็กนั่นไม่ฟังคำสั่งอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวสอบถาม.
"เรียบร้อยแล้ว!"ชายในชุดสีเทาที่ส่ายหน้าไปมากล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"พี่สอง,ตระกูลจื่อของพวกเราสถานการณ์ไม่ดีนัก,ผลประโยชน์ที่ได้ลดลง,แปดตระกูลสาขา,จำเป็นต้องหักออกไปสามสามขา,สาขาหกที่ได้รับภัยพิบัติ,สาขาเจ็ดที่ยังมาไม่ถึง,อีกสองสาขาไม่มีทางยาท,สาขาแปดเหล่าป้าก็เพิ่งตายไป,เจ้าเด็กนั่นจะต้องกันเอาไว้,ไม่ช้าก็เร็วหลังจากนี้,พวกมันก็ต้องถอนตัวจากไป!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ตระกูลสาขาที่แปดนั้นอ่อนแอมากมายนัก,ไม่จำเป็นต้องใช้ทรัพยากรใดๆ,ไปเถอะ!"ชายในชุดสีเทาเอ่ย.
ห้องโถงตระกูลจื่อ.
ประมุขตระกูลจื่อในชุดสีม่วงที่หน้าดำคร่ำเครียดดูแก่ชราเป็นอย่างมาก.
รอบกายของเขานั้นมีเหล่าสมาชิกคนสำคัญของตระกูล,ขณะที่จ้องมองไปยังคนห้าคนด้านหน้า.
ในกลุ่มสี่คนเป็นชายวัยกลางคน,ที่สวมชุดสีเขียวดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก.
"เหล่าจื่อ,แคว้นของเขานั้นสถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก,ในเมืองของพวกเราก็มีกฏเกณฑ์,พวกเราสี่ตระกูลเสียหายไปไม่น้อย,เจ้าจะต้องชดเชยให้กับพวกเรา."ชายวัยกลางคนที่กล่าวออกมาทันที.
"ตระกูลสาขาตระกูลจื่อของข้า,ที่ทำลายเมืองแร่ของเจ้า,พวกเราก็มอบเทือกเขาจื่อซ่งให้ให้ไป,เวลานี้พวกเจ้ายังต้องการอะไรอีก?"ชายชราในชุดสีม่วงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"เทือกเขาจื่อซ่งอย่างงั้นรึ?
หากแต่เหมืองของพวกเรานั้นไม่ใช่เหมือนธรรมดา,อย่างน้อยตระกูลจื่อต้องมอบเหมืองคืนมาสามแห่ง!"ชายวัยกลางคนกล่าว.
"น่าขัน,เหมืองแร่ของเจ้าแทบจะเกลืองไปแล้ว,เทือกเขาจื่อซ่งที่พวกเรามอบไปนั้น,ยังไม่ขุดเลยแม้แต่น้อย,เจ้ายังไม่พอใจอีกรึ?
นี่ต้องการจะขู่กันโชคพวกเราอย่างงั้นรึ?"ผู้เยาว์คนหนึ่งที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ขู่กรรโชคอย่างงั้นรึ?
ใครบอกให้เจ้าทำลายเหมืองแร่ของพวกเรา?
จางจู่อยู่ที่นี่แล้ว,หากไม่ยินยอมชดใช้มาล่ะก็,ตระกูลทั้งสี่จะร่วมมือกันทำลายตระกูลพวกเจ้า,ฮึ,ใครบอกให้ตระกูลจื่ออ่อนแอที่สุดล่ะ?"ชายวันกลางคนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"จางจู่?"เหล่าจื่อที่ใบหน้าบิดเบี้ยวจ้องมองไปยังชายในชุดสีเขียว.
ชายในชุดสีเขียวที่จ้องมองไปยังชายชรา,พร้อมกับกล่าวหยัน,เหล่าจื่อ,มีปัญหาอะไร,ไม่คิดจะรับผิดชอบอย่างงั้นรึ?
ต้องการให้ข้าฟ้องรึอย่างไร?."
คนของตระกูลจื่อคนหนึ่งที่ไม่สามารถทนได้จึงเอ่ยออกมา,"จางจู่,ข้าและเหล่าฉีนั้นไม่ได้ทำลายเหมืองพวกเขาแม้แต่น้อย,ที่จริงพวกเขาต้องการเหมืองของพวกเราถึงสามแห่ง,ถึงตระกูลจื่อจะมีอยู่ทั้งหมด
11
แห่ง,หากหายไปสามแห่ง,ย่อมต้องถูกทำลายไปถึงรากฐาน,ตระกูลจื่อจะต้องหลุมจากหนึ่งในห้าตระกูลขุนนางอย่างแน่นอน!"
"เจ้าเป็นใครถึงกล้าออกความเห็น?
เหล่าจื่อ,ไม่รู้จักสั่งสอนคนของเจ้ารึอย่างไร?"จางจู่ที่กล่าวด้วยเสียงที่เย็นชา.
เหล่าจื่อที่ไม่คิดที่จะตำหนิอย่างแน่นอน,เพราะว่าเหล่าจื่อเองก็คิดเช่นนั้นเช่นกัน,เหมืองแรกตระกูลทั้งห้าเวลานี้มีมากกว่าสิบแห่งทุกตระกูล,หากต้องมอบให้กับคนอื่นตระกูลจื่อจะยังคงอยู่ในตระกูลขุนนางทั้งห้าของเมืองเล็กอีกรึ?
"จางจู่,ทำไมก่อนหน้านี้,ท่านเป็นกลางมาตลอด,ทว่าตอนนี้กลับช่วยพวกเขากำราบตระกูลจื่อ?
หรือเพราะว่ามีบางคนในตระกูลพวกเขาเข้าร่วมกองทัพของเจ้าเมืองได้อย่างงั้นรึ?"เหล่าจื่อที่ใบหน้าเป็นอัปลักษณ์.
"ลุงสองของข้านั้นเป็นศิษย์สายตรงของเจ้าเมือง(เฉิงจู่)พวกเขาทั้งสามเองก็เช่นกัน,ทว่าตระกูลจื่อของเจ้าล่ะ?
ตระกูลจื่อไม่เห็นจะมีใครเลยอย่างงั้นรึ? พวกเจ้ามีแต่พวกไร้ความสามารถ,มีคุณสมบัติใดในการครอบครองเหมืองหลายแห่งกัน?"ชายวัยกลางคนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ใช่,ตระกูลจื่อคิดว่าตัวเองคู่ควรอย่างงั้นรึ?"ชายวัยกลางคนอีกคนที่กล่าวหยัน.
"พอแล้ว,เหล่าจื่อ,อย่าพูดมากให้เสียเวลา,เหมืองแร่สามแห่ง,เจ้าเลือกมา,หรือจะให้พวกเราเลือกให้?"จางจู่(เทศมนตรี)กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ตระกูลขุนนางทั้งสี่ที่เผยท่าทางเหยียดหยันด้วยความสาแก่ใจ.
ใบหน้าของเหล่าจื่อที่กระตุกไปมา,ในเวลานี้ภายในใจของเขาที่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,สี่ตระกูลใหญ่สมคบคิดกับจางจู่อย่างงั้นรึ?
เขาไม่สามารถที่จะขัดขืนได้เลยรึ? ขัดขืนรึ?
มีเพียงแต่ต้องอพยพหนีหายจากไปเท่านั้น.
"เหล่าหลิว,เหล่าฉี,เจ้า.....!"เหล่าจื่อที่กำหมัดแน่นขณะที่กำลังจะกล่าวอะไร.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ในเวลานั้น,แรงกดดันพลานุภาพสยบที่กดทับลงมาจากบนท้องฟ้า.
"ประมุขเหล่าจื่อ,เจ้ากล้าซุ่มโจมตีพวกเราอย่างงั้นรึ?"ชายวันกลางคนที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
"ประมุขเหล่าจื่อ,เจ้าต้องการทำอะไร?"จางจู่ที่คำรามออกมาด้วยเสียงเย็นชาเช่นกัน.
ทว่าเหล่าจื่อที่งงงวยสับสน.
"ที่นี่,น่าจะเป็นที่นี่!"
"อย่ามาขวาง!"
"ไปให้พ้น!"
..................
............
......
เสียงจากด้านนอกที่ดังโหวกเหวกผสมคลุกเคล้ากันไป.
เหล่าตระกูลขุนนางทั้งสี่ไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อย,ซุ่มโจมตีพวกเขาอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นศัตรูของตระกูลจื่อเลยด้วยซ้ำ.
ทุกคนที่ใบหน้าบิดเบี้ยวรู้สึกไม่ดีนัก,โดยเฉพาะจางจู่,เรื่องนี้เดิมที่น่าจะเป็นเรื่องง่ายๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีอะไรที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้น?
ต้องรู้ด้วยว่าเหมืองสามแห่ง,หนึ่งแห่งจะต้องตกเป็นของเขา,เจ้าสารเลวตัวใหนที่มาทำลายงานครั้งนี้?
ที่ด้านนอกนั้น,มีคน 15-16
คน,ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำ,ใบหน้าที่ดูประณีต,ทั้งสองข้างเข้ามีผู้ใต้บังคับบัญชาฝั่งละเจ็ดคน,ทว่ามีบุรุษคนหนึ่งที่คอยประจบประแจงชายหนุ่มในชุดดำเป็นอย่างมาก.
"บังอาจ,ใครกล้า...............!”จางจู่ที่อ้าปากค้าง,กล่าวได้ครึ่งคำ,ก่อนที่จะกลืนคำพูดตัวเองลงไป.
"จางจู่?อะไร?"เหล่าตระกูลขุนนางที่เร่งรีบกล่าวสอบถามในทันที.
"เมือง,เจ้าเมือง?
ผู้ทรงเกียรติมาเยี่ยมเมืองเล็กแห่งนี้ได้อย่างไร?
และยังไม่แจ้งผู้ใต้บังคับบัญชา,ผู้น้อยไม่ได้เตรียมต้อนรับเลย!"จางจู่ที่เร่งรีบก้าวเข้าไป.
"เจ้าเมือง?"เหล่าตระกูลขุนนางทั้งห้าที่อ้าปากค้างงงวย.
จางจู่ที่เร่งรีบเข้าไปประจบ,ทว่าเวลานี้หัวใจของพวกเขาที่สั่นไหวเป็นระลอกคลืน,แววตาของเจ้าเมืองเวลานี้กำลังประจบประแจงชายหนุ่มที่ก้าวนำพวกเขามา.
เขาเป็นใคร?
"เจ้า,เจ้าเมือง!"จางจู่ที่เอ่ยออกมาในทันที.
"อ้าว,เสี่ยวลู่!"เจ้าเมืองพยักหน้า,ทว่าจากนั้นก็หาได้สนใจเขาอีก.
"คารวะเจ้าเมือง(เฉิงจู่)!"ทุกคนที่เอ่ยออกมาพร้อมกับ.
สำหรับตระกูลขุนนางทั้งสี่,พวกเขาที่มีสมาชิกในครอบครัวเป็นหนึ่งในคนของเจ้าเมือง,การที่ตัวตนระดับสูงเดินทางมาที่นี่ครั้งนี้,ทำให้พวกเขารู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก.
หากเป็นในอดีต,เจ้าเมืองย่อมยินดีเป็นอย่างมาก,ทว่าต่อหน้าเขานั้นมีตัวตนที่ยิ่งใหญ่อยู่,เจ้าไม่คำนับเขาก่อน,คำนับเฉพาะข้าอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าต้องการชีวิตข้ารึอย่างไร?
"คำนับ,ไท่จื่อด้วย!"เจ้าเมืองที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอักอ่วน.
"ไม่เป็นไร!"ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้ากล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ขอบคุณไท่จื่อ!"เจ้าเมืองกล่าวออกมาในทันที.
จางจู่ถึงกับขวัญผวา,ไท่จื่อ?
เจ้าเมืองเรียกเขาไท่จื่ออย่างงั้นรึ?
"ใครคือประมุขตระกูลจื่อ?"ไท่จื่อที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เป็นผู้น้อยเอง!"เหล่าจื่อที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ข้ามายังที่นี่เพราะพอใจในผู้เยาว์ตระกูลจื่อของเจ้า,จื่อหยิงหยิง,ต้องการรับเป็นศิษย์สายตรง,ไม่รู้ว่านางอยู่ในตระกูลนี้หรือไม่?"ไท่จื่อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เหล่าจื่อที่ตื่นตระลึกไปในทันที,ไม่ใช่แค่เหล่าจื่อ,คนอื่นๆก็จ้องมองต้าค้างด้วยเช่นกัน,ทว่าตระกูลขุนนางทั้งสี่เวลานี้,จิตวิญญาณราวกับแตกดับ,หวาดผวาขึ้นอย่างรุนแรง.
ใบหน้าของจางจู่ที่ขาวซีด,นี่มัน,คราวเคราะห์มาเยือนแล้วอย่างงั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น