Immortality Chapter 1355 That place
Chapter 1355 That place
那个地方
หาที่อาศัย.
สายตาของเสนาธิการของต้าเจิ้งทุกหมดจดจ้องมองจงซาน,รอคอยจงซานตัดสินใจ.
จงซานที่จ้องมองไปด้านหน้า,เห็นเทียนเสิ่นจื่อที่หัวเราะทั้งน้ำตา! จงซานไม่ได้เอ่ยอะไร,ไม่คิดที่จะซ้ำเติมแต่อย่างใด.
เทียนเสิ่นจื่อที่ราวกับดื่มด่ำกับโลกของตัวเองไปแล้ว,ก่อนที่จะค่อยๆกลับคืนมาก,เสียงหัวเราะที่หยุดลง,ก่อนที่ดวงตาที่แทบไร้ประกายจดจ้องมองไปยังจงซาน.
บาดแผลทางกายนั้นไม่ว่าจะหนักเท่าใดหาได้ใช่สิ่งที่น่าหวาดกลัว,สิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุดคือ,จิตใจที่ล่มสลาย,ความเชื่อที่พังทลาย,เสาหลักของพวกเขาคือบรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียน,เวลานี้ความเชื่อพวกเขาได้พังทลายแล้ว,สำหรับพวกเขานั้น,การคงอยู่ของพวกเขานั้น,เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น,ความเชื่อมันที่สามารถถวายไปได้ทั้งร่างกาย,ชีวิตและวิญญาณ,ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขามี,ขอเพียงความเชื่อยังอยู่,แม้ตายไปพวกเขาก็ไม่สนใจ,ทว่าตอนนี้ความเชื่อพังทลาย,ทุกอย่างได้แตกสลายแล้ว.
บางที่ผลกระทบนี้,เทียนเสิ่นจื่อเองก็แทบล่มสลายเช่นกัน,ทุกคนที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,จนไม่สามารถบอกได้ว่าจะลุกขึ้นยืนได้อีกหรือไม่?
"เทียนเสิ่นจื่อ!"จงซานหลังจากเงียบมาตลอด,ท้ายที่สุดก็เอ่ยปากออกมา.
ขณะที่จงซานเริ่มพูด,เสียงสะอื้นของศพชีวิตก็หยุดลง,ขณะที่พวกเขาจ้องมองไปยังจงซานพร้อมกับเทียนเสิ่นจื่อ.
ขณะจ้องมองจงซาน,หลายคนที่เผยแววตาเกลียดชังออกมา,แม้แต่เผยจิตสังหารออกมาด้วย.
"ขึ้นสายศรเทวะ!"หลิวอู๋ว่างที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
จงเทียน,โหลวซิงเฉินและอีกหลายคนที่เข้ามาล้อมรอบจงซาน.
จงซานที่ยกมือขึ้น,ให้ทุกคนถอยออกไป.
"ฟู่หวง!"จงเทียนที่เผยท่าทางเป็นกังวลออกมา.
จงซานที่ส่ายหน้าเบาๆ.
จงเทียนที่ทำได้แค่ถอยออกไปยืนอยู่ด้านหลังจงซาน,แววตาที่เฝ้าระวังอย่างไม่วางตา.
ศพมีชีวิตที่จ้องมองจงซานด้วยความเกลียดชัง,ทว่า,ก็ทำได้แค่มองเท่านั้น,จิตสังหารที่มีมากมายก็สลายหายไป,ไม่ใช่ว่าพวกเขายินยอมประนีประนอม,ทว่าเสาหลักของพวกเขาที่มีนั้นมันล่มสลายลงอีกครั้ง,ความเชื่อของพวกเขามันไม่มี,เสาหลักของความเชื่อของพวกเขาหายไป,สังหารจงซานไป,บรรพชนรุ่นหนึ่งจะกลับมามชีวิตอย่างงั้นรึ?
"เทียนเสิ่นจื่อ,ข้าต้องการรู้ว่าในอดีตในโลกใบเล็กเจ้าที่เป็นประมุขตระกูลเทียนมาก่อน,เหตุผลอันใดที่เจ้าเลือกปิดด่านเก็บตัวในเทือกเขาเทียนเซี่ย,ไม่สนใจตระกูลเทียนสายโลหิตที่เหลืออยู่,และหลังจากที่เจ้าปิดด่าน,ตระกูลเทียนสายโลหิตทำไมถึงได้ถูกสังหารไปเกือบทั้งหมด?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกมา.
ได้ยินคำถามของจงซาน,เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่ขมวดคิ้วแน่น,รวมทั้งอี้เหยี่ยนและสุ่ยจินและอีกหลายคน,ในเวลานี้ที่เผยท่าทางงงวย,เซิ่งหวังได้ข้อมูลอะไรมาอย่างงั้นรึ?
ตระกูลเทียนสายโลหิตอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของหลายคนที่หมดสิ้นเรี่ยวแรง,ทว่าเทียนเสิ่นจื่อ,ดวงตาที่เฉยชาค่อยๆหรี่เล็กรวมกันอีกครั้ง.
เขาไม่ได้ปฏิเสธใดๆ,เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าออกมาว่า,"พวกเราทั้ง
18
ปิดด่านอยู่ใต้เทือกเขาเทียนเซี่ย,บำเพ็ญวิชาที่ไม่ธรรมดา,ด้วยวิธีเต๋าอสูรต่างแดน,คนที่สามารถทำสำเร็จเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์อยู่,คนอื่นๆนั้นไร้ประโยชน์กับข้า,ด้วยกฎเกณฑ์ของบรรพชนรุ่นหนึ่ง,ให้ล้างบางคนที่ไม่ใช่ผู้ถูกเลือก,ทำลายภาระทั้งหมดของสายโลหิตตรงไป,ก่อนหน้าที่เทียนหลิงจื่อจะเกิด,เทียนซิงจื่อนั้นได้ให้กำเนิดบุตรสาวแล้ว,พวกเขาที่โชคดีมีสายโลหิตสืบทอด,และพวกเราทั้ง
18
นั้นตราบเท่าที่พวกเราไม่ตาย,สายโลหิตสืบทอดยังอยู่,ทุกอย่างก็จะกลับคืน,เพียงแค่พวกเราที่เหลืออยู่ก็เพียงพอแล้ว! ช่างน่าเสียดาย.....!”
คนอื่นๆเป็นภาระอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของจงซานที่กลายเป็นเคร่งขรึม,ไม่ได้มีอารมณ์อะไรแผ่นออกมา,ทว่าเวลานี้,ปัญหาในอดีตของเขาก็คี่คลาย.
แน่นอนคำพูดของเทียนเสิ่นจื่อเวลานี้,เขานั้นไม่ได้หวังที่จะมีชีวิต,เขาไม่ต้องการที่จะขัดขืน,เวลานี้เขาไม่ต่างจากคนที่ตายไปแล้ว.
จงซานที่สูดหายใจลึก,จ้องมองศพชีวิตและกล่าวออกมาว่า,"ชีวิตของข้า,คนที่ข้าให้ความเคารพที่สุดคืออาจารย์ข้าเทียนซิงจื่อ,แม้นว่าเทียนซิงจื่อจะไม่ได้สอนอะไรข้ามากมายนัก,ทว่าก็มอบสิ่งสำคัญที่สุดให้กับข้าหลายอย่าง,ข้าไม่ต้องการมีกรรมใดๆเกิดขึ้น,พวกเจ้าไปซะ,หลังจากวันนี้ไป,พวกเจ้ากับต้าเจิ้งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับหลิงเอ๋ออีก!"
ปล่อยไปอย่างงั้นรึ?ดวงตาของเทียนเสิ่นจื่อที่หดเกร็งเล็กน้อย,เผยท่าทางประหลาดใจจ้องมองไปยังจงซาน.
"เซิ่งหวัง,ไม่ควรที่จะทำเช่นนี้!"อี้เหยี่ยนที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เซิ่งหวัง,ไม่มากเลย,พวกเขาสมควรถูกลงโทษ!"สุ่ยจิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เซิ่งหวัง,พวกเขาตายไปยังไม่เพียงพอเลย!"หลิวอู๋ซ่างที่เอ่ยปากออกมาอีกคน.
"ฟู่หวง!"
........................
..................
......
มีไม่กี่คนที่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด,แน่นอนว่ามีอีกไม่น้อยที่ไม่เข้าใจ,ทำให้หลายๆคนเลือกที่จะเงียบ,หลายคนที่เผยท่าทางงงงวยออกมา.
อย่างไรก็ตามเห็นอี้เหยี่ยนสุ่ยจิง,จงเทียน,จงเสวียน,หลิวอู๋ซ่าง,และอีกหลายคนที่ต้องการลงโทษเทียนเสิ่นจื่อ,คนอื่นๆย่อมไม่กล้าเอ่ยอะไร,เพราะคนเหล่านี้คือตัวตนระดับสูงทั้งหมด,การที่พวกเขาต้องการให้เทียนเสิ่นจื่อตายไป,แน่นอนว่าต้องเป็นโทษที่ใหญ่โตอย่างแน่นอน.
เห็นเหล่าเสนาธิการหลายคนที่กล่าวห้าม,ทำให้เทียนเสิ่นจื่อที่ได้แต่ฝืนยิ้มออกมา,ส่วนศพชีวิตด้านหลังเอง,แววตาที่ไร้ชีวิตชีวิตที่ค่อยๆกลับมารวมกันอีกครั้ง.
"ข้าได้ตัดสินใจแล้ว,และจะไม่เปลี่ยนใจ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
คำพูดของจงซานที่หยุดการโต้แย้งของทุกคน,เพราะเป็นเหมือนกับราชโองการ,ปล่อย?
ทำไมต้องปล่อย.
อี้เหยี่ยนและอีกหลายคนที่เผยท่าทางกระวนกระวาย,เทียนเสิ่นจื่อที่นำกลุ่มคนกล่าวออกมา,หากวันนี้พวกเขาไม่ตาย,วันข้างหน้าก็ไม่มีใครที่จะสังหารพวกเขาได้,ต้องรู้ด้วยว่าก่อนหน้านี้เทียนเสิ่นจื่อได้ผสานหกศพชีวิตเข้ามาในร่างเพื่อขวางเทียนโจวจื่อขณะที่พวกขณะปะทะกันครั้งแรก,พวกเขาแต่ละคนต้องใช้เซียนบรรพชนสองคนรับมือ,เทียนเสิ่นจื่อที่ผสานคนหกคนเข้ามาในร่างเดียว,ความแข็งแกร่งไม่ธรรมดา,ถึงแม้นว่าจะไม่สามารถสังหารอีกฝั่งได้,แต่ก็ไม่มีใครขวางพวกเขา,หากพวกเขาเข้าร่วมราชวงศ์วาสนาอี่น,ต้าเจิ้งย่อมต้องพบกับศัตรูที่น่าเกรงขามแน่นอน.
อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิง,จงเทียนและอีกหลายคนที่เผยท่าทางกระวนกระวายใจเช่นกัน,ทว่าในเมื่อจงซานต้องการปล่อย,ทุกคนก็ไม่มีทางเลือกต้องทำตามเท่านั้น.
"ไปซะ!"จงซานเอ่ยออกมาเบาๆ.
เทียนเสิ่นจื่อที่นำไม้เท้าเคลื่อนภูผาออกมาค้ำยืนขึ้น,ก่อนที่ศพชีวิตอีก
12 คนจะยืนขึ้นด้วยร่างกายที่สั่นเทิ้ม,พวกเขาเวลานี้อยู่ในสภาพอ่อนแอเป็นอย่างมาก.
เทียนเสิ่นจื่อที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ขณะนำทั้ง
12 บินออกไป.
ทั้ง 13
นั้น,บินออกไปช้าๆ,เห็นชัดจนว่าพวกเขาอยู่ในสภาพอ่อนแอเป็นอย่างมาก.
อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงและอีกหลายคนที่ได้แต่มองพลางถอนหายใจ.
"เรื่องนี้วันนี้,ห้ามใครนำกลับมาพูดอีก!"จงซานที่ออกคำสั่ง.
"รับทราบ!"เหล่าเสนาธิการทุกคนที่รับคำ.
"เอาล่ะ,เรื่องหลังจากนี้,อี้เหยี่ยน,หลิวอู๋ซ่าง,พวกเจ้าจัดการให้เสร็จ!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"ทั้งสองรับคำในทันที.
ขณะที่จงซานก้าวออกไปและบินจากไป,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงที่จ้องมองหน้ากันและกัน,ท้ายที่สุดก็ไม่กล่าวสิ่งใด.
เหล่าขุนนางที่แยกย้าย,จินอี้เหว่ยที่จัดการพื้นที่รอบๆ.
ในเวลานี้บนเทือกเขาเทียนเซี่ยมีเพียง,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิง,จงเทียน,จงเสวียนและหลิวอู๋ซ่าง.
"เซียนเซิงซืออี้เหยี่ยน,เซียนเซิงสุ่ยจิง,หรือว่าข้าควรจะตามไปสังหารกลุ่มเทียนเสิ่นจื่อดี,อย่างแย่ที่สุดก็แค่กลับมารับโทษจากท่านพ่อ!"จงเทียนครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
เป็นความจริง,จงเทียนเป็นไท่จื่อ,การจะสังหารกลุ่มของเทียนเสิ่นจื่อไป,จงซานย่อมไม่ลงโทษหนักหนาอะไร.
"ไม่!"อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทำไม?"
"คำสั่งเซิ่งหวัง,ท่านควรเห็น,ว่าห้ามขัดเด็ดขาด!"อี้เหยี่ยนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,นอกจากนี้สิ่งที่เซิ่งหวังตัดสินใจไปนั้นคิดว่าผิดพลาดอย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วครุ่นคิด,ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"ทุกคนต่างก็จ้องมองมายังสุ่ยจิง.
"เท่าที่ดูมาตลอดชีวิตของเซิ่งหวัง,เคยปรากฏการตัดสินใจผิดพลาดอย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"ตลอดชีวิตของเซิ่งหวัง,ไม่เคยมีเรื่องผิดพลาดอย่างงั้นรึ?ไม่,ไม่เคยมี,ไม่เคยเห็นมาก่อน!"หลิวอู๋ซ่างครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ใช่,ทุกแผนการของเซิ่งหวัง,หลากลายก้าวมีอะไรผิดพลาดอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้,เซิ่งหวังนั้นไม่ต้องการจับตายเทียนเสิ่นจื่อ,ทว่าเซิ่งหวังปล่อยเทียนเสิ่นจื่อไป,เป็นเรื่องที่ลึกล้ำ,ข้าคิดว่าเซิ่งหวังได้คิดถึงรายระเอียดบางอย่างเอาไว้แล้ว,เซียนเซิงอี้เหยี่ยน,ท่านคิดว่าอย่างไร?"สุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วครุ่นคิดไปมา.
"ข้าเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน,ทว่าสิ่งที่ข้าสามารถยืนยันได้ว่า,คนกลุ่มนี้ไม่มีทางเข้าร่วมกับกลุ่มอิทธิพลใด,พวกเขาไม่มีทางที่จะกลับไปยังทวีปเทียนอีกด้วย,ด้วยการที่พวกเขาบำเพ็ญเต๋าอสูรต่างภพ,เป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับการยอมรับ,ยิ่งบรรพชนรุ่นหนึ่งที่ตายไป,ญาติที่เหลืออยู่เวลานี้มีเพียงแค่ฮวงโหวต้าเจิ้งเท่านั้น,ทว่าเซิ่งหวังได้ประกาศแล้วว่าพวกเขาไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกันอีก,เรื่องนี้จึงดูสลับซับซ้อน!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ในเวลานี้ต้องทำอย่างไร?"หลิวอู๋ซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่ต้องทำอะไร,ในต้าเจิ้ง,คำสั่งเซิ่งหวังคือที่สุด,ทำตามเซิ่งหวังสั่งก็พอ,เกี่ยวกับเรื่องนี้จินอี้เหว่ยที่รู้เรื่องให้ให้เซียนเซิงหลิว.....!"
"โปรดวางใจ,คนของข้า,ไม่มีทางเผยความลับใดๆอย่างแน่นอน.
"เช่นนี้จากนี้ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม!"ทุกคนที่พยักหน้ารับ.
------------------------------------------------------------
เทียนเสิ่นจื่อที่นำกลุ่มของศพชีวิตออกมาจากต้าเจิ้ง.
ขณะที่พวกเขาไปหยุดที่ชายฝั่งทะเล,ทุกคนที่จ้องมองไปยังเทียนเสิ่นจื่อ.
"ทุกท่านการฟื้นฟูเป็นอย่างไรบ้าง?"เทียนเสิ่นจื่อสอบถามออกไป.
"ข้าฟื้นฟูได้แค่เพียง1%!” คนหนึ่งในพวกเขาที่เอ่ยออกมา.
"เทียนเสิ่นจื่อ,จากนี้พวกเราจำทำอย่างไร?
ทำไมจงซานถึงได้ปล่อยพวกเรา?"ศพชีวิตอีกคนที่กล่าวสอบถามออกมา.
"จงซาน?
ข้าและจงซานรู้จักกันเพียงผิวเผินเท่านั้น,ครั้งแรกพวกเราพบกัน,เขายังเป็นปุถุชน,เวลานั้นเขาไม่อยู่ในสายตาของข้าแม้แต่น้อย,ครั้งที่สอง,ในโลกใบใหญ่,ในครั้งนั้น,ต้าเจิ้งถูกคนที่มีนามจื่อลู่เข้ามาโจมตี,จากนั้นก็ผ่านมาไม่กี่ร้อยปีเท่านั้น,จงซานก็สามารถต่อกรกับเซียนบรรพชนได้,ทำให้ข้าประหลาดใจเป็นอย่างมาก,นั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าต้องจับจ้องมองเขาอย่างจริงจัง,ครั้งที่สาม,เทียนโจวจื่อเข้ามาโจมตี,จงซานเวลานั้นคาดไม่ถึงว่าจะสามารถรับมือกับปราชญ์เทพได้,ฮึ
ฮึ,ครั้งสุดท้าย,กลับกลายเป็นว่าเขาสามารถที่จะไล่ล่าข้าได้,การเติบโตของจงซานนั้นเร็วมาก,ข้าไม่สามารถคาดเอาแผนการของเขาได้เลย!"เทียนเสิ่นจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
"บรรพชนรุ่นหนึ่งตายแล้ว,แผนการใหญ่ของตระกูลเทียนล่มสลายแล้ว,หากพวกเราถูกสังหาร,ทุกอย่างคงจบสิ้นไม่ต้องมีปัญหา,ทว่าตอนนี้,จงซานกลับปล่อยพวกเรา,พวกเราจะทำอย่างไรต่อกันดี?"ศพชีวิตอีกร่างที่เผยท่าทางเศร้าใจ.
เทียนเสิ่นจื่อที่กวาดตามองทุกคน,ใบหน้าที่เศร้าใจเช่นกัน,ท้ายที่สุดเขาก็เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่ข่มขื่น,"ข้าและทุกคนบำเพ็ญ,เต๋าอสูรต่างภพ,ไม่สามารถมีที่อยู่ที่ใหนได้,ข้าจำเป็นต้องอดกลั้นอยู่ในโลกใบนี้!"
หาที่อยู่?
ทุกคนที่ก้อมหน้า,จากนั้น,ราวกับว่าพวกเขาได้พบกับเสาหลักทางจิตใจขึ้นมาอีกครั้ง.
"ข้าจะไปจากที่นี่,พวกเจ้าล่ะ?"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวออกมาอย่างตรงไปตรงมา.
"ข้าต้องการจะไปด้วย!" "ข้าก็ด้วย!"
............................
ศพชีวิตทั้ง 12 ที่กล่าวเป็นเสียงเดียวกัน.
"เช่น,พวกเราจะไปด้วยกัน,จะไปจากโลกใบนี้,พวกเราจะจากไป,หาสถานที่ที่พวกเราอยู่ได้!"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ตกลง!"ทุกคนที่ตอบรับอย่างจริงจัง.
Chapter 1355 That place
那个地方
หาที่อาศัย.
สายตาของเสนาธิการของต้าเจิ้งทุกหมดจดจ้องมองจงซาน,รอคอยจงซานตัดสินใจ.
จงซานที่จ้องมองไปด้านหน้า,เห็นเทียนเสิ่นจื่อที่หัวเราะทั้งน้ำตา! จงซานไม่ได้เอ่ยอะไร,ไม่คิดที่จะซ้ำเติมแต่อย่างใด.
เทียนเสิ่นจื่อที่ราวกับดื่มด่ำกับโลกของตัวเองไปแล้ว,ก่อนที่จะค่อยๆกลับคืนมาก,เสียงหัวเราะที่หยุดลง,ก่อนที่ดวงตาที่แทบไร้ประกายจดจ้องมองไปยังจงซาน.
บาดแผลทางกายนั้นไม่ว่าจะหนักเท่าใดหาได้ใช่สิ่งที่น่าหวาดกลัว,สิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุดคือ,จิตใจที่ล่มสลาย,ความเชื่อที่พังทลาย,เสาหลักของพวกเขาคือบรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียน,เวลานี้ความเชื่อพวกเขาได้พังทลายแล้ว,สำหรับพวกเขานั้น,การคงอยู่ของพวกเขานั้น,เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น,ความเชื่อมันที่สามารถถวายไปได้ทั้งร่างกาย,ชีวิตและวิญญาณ,ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขามี,ขอเพียงความเชื่อยังอยู่,แม้ตายไปพวกเขาก็ไม่สนใจ,ทว่าตอนนี้ความเชื่อพังทลาย,ทุกอย่างได้แตกสลายแล้ว.
บางที่ผลกระทบนี้,เทียนเสิ่นจื่อเองก็แทบล่มสลายเช่นกัน,ทุกคนที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,จนไม่สามารถบอกได้ว่าจะลุกขึ้นยืนได้อีกหรือไม่?
"เทียนเสิ่นจื่อ!"จงซานหลังจากเงียบมาตลอด,ท้ายที่สุดก็เอ่ยปากออกมา.
ขณะที่จงซานเริ่มพูด,เสียงสะอื้นของศพชีวิตก็หยุดลง,ขณะที่พวกเขาจ้องมองไปยังจงซานพร้อมกับเทียนเสิ่นจื่อ.
ขณะจ้องมองจงซาน,หลายคนที่เผยแววตาเกลียดชังออกมา,แม้แต่เผยจิตสังหารออกมาด้วย.
"ขึ้นสายศรเทวะ!"หลิวอู๋ว่างที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
จงเทียน,โหลวซิงเฉินและอีกหลายคนที่เข้ามาล้อมรอบจงซาน.
จงซานที่ยกมือขึ้น,ให้ทุกคนถอยออกไป.
"ฟู่หวง!"จงเทียนที่เผยท่าทางเป็นกังวลออกมา.
จงซานที่ส่ายหน้าเบาๆ.
จงเทียนที่ทำได้แค่ถอยออกไปยืนอยู่ด้านหลังจงซาน,แววตาที่เฝ้าระวังอย่างไม่วางตา.
ศพมีชีวิตที่จ้องมองจงซานด้วยความเกลียดชัง,ทว่า,ก็ทำได้แค่มองเท่านั้น,จิตสังหารที่มีมากมายก็สลายหายไป,ไม่ใช่ว่าพวกเขายินยอมประนีประนอม,ทว่าเสาหลักของพวกเขาที่มีนั้นมันล่มสลายลงอีกครั้ง,ความเชื่อของพวกเขามันไม่มี,เสาหลักของความเชื่อของพวกเขาหายไป,สังหารจงซานไป,บรรพชนรุ่นหนึ่งจะกลับมามชีวิตอย่างงั้นรึ?
"เทียนเสิ่นจื่อ,ข้าต้องการรู้ว่าในอดีตในโลกใบเล็กเจ้าที่เป็นประมุขตระกูลเทียนมาก่อน,เหตุผลอันใดที่เจ้าเลือกปิดด่านเก็บตัวในเทือกเขาเทียนเซี่ย,ไม่สนใจตระกูลเทียนสายโลหิตที่เหลืออยู่,และหลังจากที่เจ้าปิดด่าน,ตระกูลเทียนสายโลหิตทำไมถึงได้ถูกสังหารไปเกือบทั้งหมด?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกมา.
ได้ยินคำถามของจงซาน,เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่ขมวดคิ้วแน่น,รวมทั้งอี้เหยี่ยนและสุ่ยจินและอีกหลายคน,ในเวลานี้ที่เผยท่าทางงงวย,เซิ่งหวังได้ข้อมูลอะไรมาอย่างงั้นรึ?
ตระกูลเทียนสายโลหิตอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของหลายคนที่หมดสิ้นเรี่ยวแรง,ทว่าเทียนเสิ่นจื่อ,ดวงตาที่เฉยชาค่อยๆหรี่เล็กรวมกันอีกครั้ง.
เขาไม่ได้ปฏิเสธใดๆ,เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าออกมาว่า,"พวกเราทั้ง
18
ปิดด่านอยู่ใต้เทือกเขาเทียนเซี่ย,บำเพ็ญวิชาที่ไม่ธรรมดา,ด้วยวิธีเต๋าอสูรต่างแดน,คนที่สามารถทำสำเร็จเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์อยู่,คนอื่นๆนั้นไร้ประโยชน์กับข้า,ด้วยกฎเกณฑ์ของบรรพชนรุ่นหนึ่ง,ให้ล้างบางคนที่ไม่ใช่ผู้ถูกเลือก,ทำลายภาระทั้งหมดของสายโลหิตตรงไป,ก่อนหน้าที่เทียนหลิงจื่อจะเกิด,เทียนซิงจื่อนั้นได้ให้กำเนิดบุตรสาวแล้ว,พวกเขาที่โชคดีมีสายโลหิตสืบทอด,และพวกเราทั้ง
18
นั้นตราบเท่าที่พวกเราไม่ตาย,สายโลหิตสืบทอดยังอยู่,ทุกอย่างก็จะกลับคืน,เพียงแค่พวกเราที่เหลืออยู่ก็เพียงพอแล้ว! ช่างน่าเสียดาย.....!”
คนอื่นๆเป็นภาระอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของจงซานที่กลายเป็นเคร่งขรึม,ไม่ได้มีอารมณ์อะไรแผ่นออกมา,ทว่าเวลานี้,ปัญหาในอดีตของเขาก็คี่คลาย.
แน่นอนคำพูดของเทียนเสิ่นจื่อเวลานี้,เขานั้นไม่ได้หวังที่จะมีชีวิต,เขาไม่ต้องการที่จะขัดขืน,เวลานี้เขาไม่ต่างจากคนที่ตายไปแล้ว.
จงซานที่สูดหายใจลึก,จ้องมองศพชีวิตและกล่าวออกมาว่า,"ชีวิตของข้า,คนที่ข้าให้ความเคารพที่สุดคืออาจารย์ข้าเทียนซิงจื่อ,แม้นว่าเทียนซิงจื่อจะไม่ได้สอนอะไรข้ามากมายนัก,ทว่าก็มอบสิ่งสำคัญที่สุดให้กับข้าหลายอย่าง,ข้าไม่ต้องการมีกรรมใดๆเกิดขึ้น,พวกเจ้าไปซะ,หลังจากวันนี้ไป,พวกเจ้ากับต้าเจิ้งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับหลิงเอ๋ออีก!"
ปล่อยไปอย่างงั้นรึ?ดวงตาของเทียนเสิ่นจื่อที่หดเกร็งเล็กน้อย,เผยท่าทางประหลาดใจจ้องมองไปยังจงซาน.
"เซิ่งหวัง,ไม่ควรที่จะทำเช่นนี้!"อี้เหยี่ยนที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เซิ่งหวัง,ไม่มากเลย,พวกเขาสมควรถูกลงโทษ!"สุ่ยจิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เซิ่งหวัง,พวกเขาตายไปยังไม่เพียงพอเลย!"หลิวอู๋ซ่างที่เอ่ยปากออกมาอีกคน.
"ฟู่หวง!"
........................
..................
......
มีไม่กี่คนที่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด,แน่นอนว่ามีอีกไม่น้อยที่ไม่เข้าใจ,ทำให้หลายๆคนเลือกที่จะเงียบ,หลายคนที่เผยท่าทางงงงวยออกมา.
อย่างไรก็ตามเห็นอี้เหยี่ยนสุ่ยจิง,จงเทียน,จงเสวียน,หลิวอู๋ซ่าง,และอีกหลายคนที่ต้องการลงโทษเทียนเสิ่นจื่อ,คนอื่นๆย่อมไม่กล้าเอ่ยอะไร,เพราะคนเหล่านี้คือตัวตนระดับสูงทั้งหมด,การที่พวกเขาต้องการให้เทียนเสิ่นจื่อตายไป,แน่นอนว่าต้องเป็นโทษที่ใหญ่โตอย่างแน่นอน.
เห็นเหล่าเสนาธิการหลายคนที่กล่าวห้าม,ทำให้เทียนเสิ่นจื่อที่ได้แต่ฝืนยิ้มออกมา,ส่วนศพชีวิตด้านหลังเอง,แววตาที่ไร้ชีวิตชีวิตที่ค่อยๆกลับมารวมกันอีกครั้ง.
"ข้าได้ตัดสินใจแล้ว,และจะไม่เปลี่ยนใจ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
คำพูดของจงซานที่หยุดการโต้แย้งของทุกคน,เพราะเป็นเหมือนกับราชโองการ,ปล่อย?
ทำไมต้องปล่อย.
อี้เหยี่ยนและอีกหลายคนที่เผยท่าทางกระวนกระวาย,เทียนเสิ่นจื่อที่นำกลุ่มคนกล่าวออกมา,หากวันนี้พวกเขาไม่ตาย,วันข้างหน้าก็ไม่มีใครที่จะสังหารพวกเขาได้,ต้องรู้ด้วยว่าก่อนหน้านี้เทียนเสิ่นจื่อได้ผสานหกศพชีวิตเข้ามาในร่างเพื่อขวางเทียนโจวจื่อขณะที่พวกขณะปะทะกันครั้งแรก,พวกเขาแต่ละคนต้องใช้เซียนบรรพชนสองคนรับมือ,เทียนเสิ่นจื่อที่ผสานคนหกคนเข้ามาในร่างเดียว,ความแข็งแกร่งไม่ธรรมดา,ถึงแม้นว่าจะไม่สามารถสังหารอีกฝั่งได้,แต่ก็ไม่มีใครขวางพวกเขา,หากพวกเขาเข้าร่วมราชวงศ์วาสนาอี่น,ต้าเจิ้งย่อมต้องพบกับศัตรูที่น่าเกรงขามแน่นอน.
อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิง,จงเทียนและอีกหลายคนที่เผยท่าทางกระวนกระวายใจเช่นกัน,ทว่าในเมื่อจงซานต้องการปล่อย,ทุกคนก็ไม่มีทางเลือกต้องทำตามเท่านั้น.
"ไปซะ!"จงซานเอ่ยออกมาเบาๆ.
เทียนเสิ่นจื่อที่นำไม้เท้าเคลื่อนภูผาออกมาค้ำยืนขึ้น,ก่อนที่ศพชีวิตอีก
12 คนจะยืนขึ้นด้วยร่างกายที่สั่นเทิ้ม,พวกเขาเวลานี้อยู่ในสภาพอ่อนแอเป็นอย่างมาก.
เทียนเสิ่นจื่อที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ขณะนำทั้ง
12 บินออกไป.
ทั้ง 13
นั้น,บินออกไปช้าๆ,เห็นชัดจนว่าพวกเขาอยู่ในสภาพอ่อนแอเป็นอย่างมาก.
อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงและอีกหลายคนที่ได้แต่มองพลางถอนหายใจ.
"เรื่องนี้วันนี้,ห้ามใครนำกลับมาพูดอีก!"จงซานที่ออกคำสั่ง.
"รับทราบ!"เหล่าเสนาธิการทุกคนที่รับคำ.
"เอาล่ะ,เรื่องหลังจากนี้,อี้เหยี่ยน,หลิวอู๋ซ่าง,พวกเจ้าจัดการให้เสร็จ!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"ทั้งสองรับคำในทันที.
ขณะที่จงซานก้าวออกไปและบินจากไป,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงที่จ้องมองหน้ากันและกัน,ท้ายที่สุดก็ไม่กล่าวสิ่งใด.
เหล่าขุนนางที่แยกย้าย,จินอี้เหว่ยที่จัดการพื้นที่รอบๆ.
ในเวลานี้บนเทือกเขาเทียนเซี่ยมีเพียง,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิง,จงเทียน,จงเสวียนและหลิวอู๋ซ่าง.
"เซียนเซิงซืออี้เหยี่ยน,เซียนเซิงสุ่ยจิง,หรือว่าข้าควรจะตามไปสังหารกลุ่มเทียนเสิ่นจื่อดี,อย่างแย่ที่สุดก็แค่กลับมารับโทษจากท่านพ่อ!"จงเทียนครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
เป็นความจริง,จงเทียนเป็นไท่จื่อ,การจะสังหารกลุ่มของเทียนเสิ่นจื่อไป,จงซานย่อมไม่ลงโทษหนักหนาอะไร.
"ไม่!"อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทำไม?"
"คำสั่งเซิ่งหวัง,ท่านควรเห็น,ว่าห้ามขัดเด็ดขาด!"อี้เหยี่ยนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,นอกจากนี้สิ่งที่เซิ่งหวังตัดสินใจไปนั้นคิดว่าผิดพลาดอย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วครุ่นคิด,ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"ทุกคนต่างก็จ้องมองมายังสุ่ยจิง.
"เท่าที่ดูมาตลอดชีวิตของเซิ่งหวัง,เคยปรากฏการตัดสินใจผิดพลาดอย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"ตลอดชีวิตของเซิ่งหวัง,ไม่เคยมีเรื่องผิดพลาดอย่างงั้นรึ?ไม่,ไม่เคยมี,ไม่เคยเห็นมาก่อน!"หลิวอู๋ซ่างครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ใช่,ทุกแผนการของเซิ่งหวัง,หลากลายก้าวมีอะไรผิดพลาดอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้,เซิ่งหวังนั้นไม่ต้องการจับตายเทียนเสิ่นจื่อ,ทว่าเซิ่งหวังปล่อยเทียนเสิ่นจื่อไป,เป็นเรื่องที่ลึกล้ำ,ข้าคิดว่าเซิ่งหวังได้คิดถึงรายระเอียดบางอย่างเอาไว้แล้ว,เซียนเซิงอี้เหยี่ยน,ท่านคิดว่าอย่างไร?"สุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วครุ่นคิดไปมา.
"ข้าเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน,ทว่าสิ่งที่ข้าสามารถยืนยันได้ว่า,คนกลุ่มนี้ไม่มีทางเข้าร่วมกับกลุ่มอิทธิพลใด,พวกเขาไม่มีทางที่จะกลับไปยังทวีปเทียนอีกด้วย,ด้วยการที่พวกเขาบำเพ็ญเต๋าอสูรต่างภพ,เป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับการยอมรับ,ยิ่งบรรพชนรุ่นหนึ่งที่ตายไป,ญาติที่เหลืออยู่เวลานี้มีเพียงแค่ฮวงโหวต้าเจิ้งเท่านั้น,ทว่าเซิ่งหวังได้ประกาศแล้วว่าพวกเขาไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกันอีก,เรื่องนี้จึงดูสลับซับซ้อน!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ในเวลานี้ต้องทำอย่างไร?"หลิวอู๋ซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่ต้องทำอะไร,ในต้าเจิ้ง,คำสั่งเซิ่งหวังคือที่สุด,ทำตามเซิ่งหวังสั่งก็พอ,เกี่ยวกับเรื่องนี้จินอี้เหว่ยที่รู้เรื่องให้ให้เซียนเซิงหลิว.....!"
"โปรดวางใจ,คนของข้า,ไม่มีทางเผยความลับใดๆอย่างแน่นอน.
"เช่นนี้จากนี้ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม!"ทุกคนที่พยักหน้ารับ.
------------------------------------------------------------
เทียนเสิ่นจื่อที่นำกลุ่มของศพชีวิตออกมาจากต้าเจิ้ง.
ขณะที่พวกเขาไปหยุดที่ชายฝั่งทะเล,ทุกคนที่จ้องมองไปยังเทียนเสิ่นจื่อ.
"ทุกท่านการฟื้นฟูเป็นอย่างไรบ้าง?"เทียนเสิ่นจื่อสอบถามออกไป.
"ข้าฟื้นฟูได้แค่เพียง1%!” คนหนึ่งในพวกเขาที่เอ่ยออกมา.
"เทียนเสิ่นจื่อ,จากนี้พวกเราจำทำอย่างไร?
ทำไมจงซานถึงได้ปล่อยพวกเรา?"ศพชีวิตอีกคนที่กล่าวสอบถามออกมา.
"จงซาน?
ข้าและจงซานรู้จักกันเพียงผิวเผินเท่านั้น,ครั้งแรกพวกเราพบกัน,เขายังเป็นปุถุชน,เวลานั้นเขาไม่อยู่ในสายตาของข้าแม้แต่น้อย,ครั้งที่สอง,ในโลกใบใหญ่,ในครั้งนั้น,ต้าเจิ้งถูกคนที่มีนามจื่อลู่เข้ามาโจมตี,จากนั้นก็ผ่านมาไม่กี่ร้อยปีเท่านั้น,จงซานก็สามารถต่อกรกับเซียนบรรพชนได้,ทำให้ข้าประหลาดใจเป็นอย่างมาก,นั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าต้องจับจ้องมองเขาอย่างจริงจัง,ครั้งที่สาม,เทียนโจวจื่อเข้ามาโจมตี,จงซานเวลานั้นคาดไม่ถึงว่าจะสามารถรับมือกับปราชญ์เทพได้,ฮึ
ฮึ,ครั้งสุดท้าย,กลับกลายเป็นว่าเขาสามารถที่จะไล่ล่าข้าได้,การเติบโตของจงซานนั้นเร็วมาก,ข้าไม่สามารถคาดเอาแผนการของเขาได้เลย!"เทียนเสิ่นจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.
"บรรพชนรุ่นหนึ่งตายแล้ว,แผนการใหญ่ของตระกูลเทียนล่มสลายแล้ว,หากพวกเราถูกสังหาร,ทุกอย่างคงจบสิ้นไม่ต้องมีปัญหา,ทว่าตอนนี้,จงซานกลับปล่อยพวกเรา,พวกเราจะทำอย่างไรต่อกันดี?"ศพชีวิตอีกร่างที่เผยท่าทางเศร้าใจ.
เทียนเสิ่นจื่อที่กวาดตามองทุกคน,ใบหน้าที่เศร้าใจเช่นกัน,ท้ายที่สุดเขาก็เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่ข่มขื่น,"ข้าและทุกคนบำเพ็ญ,เต๋าอสูรต่างภพ,ไม่สามารถมีที่อยู่ที่ใหนได้,ข้าจำเป็นต้องอดกลั้นอยู่ในโลกใบนี้!"
หาที่อยู่?
ทุกคนที่ก้อมหน้า,จากนั้น,ราวกับว่าพวกเขาได้พบกับเสาหลักทางจิตใจขึ้นมาอีกครั้ง.
"ข้าจะไปจากที่นี่,พวกเจ้าล่ะ?"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวออกมาอย่างตรงไปตรงมา.
"ข้าต้องการจะไปด้วย!" "ข้าก็ด้วย!"
............................
ศพชีวิตทั้ง 12 ที่กล่าวเป็นเสียงเดียวกัน.
"เช่น,พวกเราจะไปด้วยกัน,จะไปจากโลกใบนี้,พวกเราจะจากไป,หาสถานที่ที่พวกเราอยู่ได้!"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ตกลง!"ทุกคนที่ตอบรับอย่างจริงจัง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น