Immortality Chapter 62 Escape From the Jaws of the Undead
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 62 หลบหนีจากเงื้อมมือเจียงซือ.
บทที่ 62 หลบหนีจากเงื้อมมือเจียงซือ.
ตราประทับหนึ่งดวง,เป็นหัวใจที่ใช้ควบคุมพลังปิศาจรึ?
จงซานที่ตัดสินใจที่จะถอนในทันทีที่เห็นทุกอย่างแล้ว,ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องปรกติ,มีอันตรายมากมายที่ซ่อนเอาไว้อยู่.
เขาที่วางฝ่ามือไปที่หน้าผากของพวกนางพร้อมกับดันถอยหลังบอกให้ถอยกลับในทันที.
สองสาวต่างก็พยักหน้าและเตรียมถอยในทันทีเช่นกัน.
จงซานที่ยังคงจับจ้องมองไปยังเจียงซือ,ขณะที่พวกเขากำลังถอยห่างออกมาเรื่อยๆ.
ขณะที่พวกเขาถอยห่างออกมาสามก้าว,ทันใดนั้นชายชุดดำก็ลืมตาขึ้นมาในทันที,จงซานที่เห็นประกายแสงสีเขียวที่จับจ้องมองมายังทิศทางของพวกเขา.
แทบจะในเวลาเดียวกัน, 25 เจียงซือที่หันหน้ามายังทิศทางของจงซาน,แขนหน้าที่ชี้เด่มาด้านหน้ายังทิศทางของพวกเขาทั้งหมด.
"วิ่ง!!!"
จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,และวิ่งออกมาพร้อมกับหยิงหลาน,ส่วนเทียนหลิงเอ๋อ,นางที่ก้าวขึ้นไปบนผ้าแพรสีแดงและลอยขึ้นไปบนอากาศ.
ชายคนดังกล่าวที่หรี่ตามมองพวกเขาและเจียงซือตนหนึ่งก็กระโดดมายังทิศของพวกเขาทั้งสาม.
แม้ว่าจงซานจะมองเห็นเจียงซือได้,ทว่าระยะทางดังกล่าวนั้นอยู่ไกลเหมือนกัน,ทว่าเจียงซือนั้นกลับมีความเร็วที่น่าพรั่นพรึง,การกระโดดหนึ่งครั้งนั้นมีเป็นระยะถึงห้าสิบเมตรและไล่ตามพวกเขามาอย่างรวดเร็ว.
ชายคนดังกล่าวที่ถือหัวใจอยู่ในมือ,และปิดตาแน่น,หลังจากที่ส่งเจียงซือไล่ล่าพวกเขาแล้ว,ราวกับว่าเขาจำเป็นต้องทำพิธีกรรมบางอย่างให้เสร็จสิ้น.
"จงซาน,เจียงซือสีเขียวเข้มนั่นเป็นเจียงซือทองแดง,มีตนหนึ่งที่กำลังไล่ตามพวกเรามา,เตี่ยของข้าเคยบอกว่ามันมีพลังเทียบเท่าระดับแกนทองตอนต้น,ทว่าร่างกายของมันนั้นมีพิษที่รุนแรงมากหากว่าสัมผัสจะต้องตายในทันที,พวกเราควรจะทำอย่างไรดี?"เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาบนอากาศ.
เทียบเท่ากับคนที่มีระดับแกนทองอย่างงั้นรึ?
หัวใจของจงซานที่เต้นแรง,ก่อนหน้านี้เขาวางใจว่าชายชุดดำและเจียงซือทั้งหมดนั่นไม่ได้ไล่ตามพวกเขามา,ทว่าเพียงแค่เจียงซือตนเดียวกับทรงพลังเป็นอย่างมาก.
หยิงหลานต้องขอบคุณจงซานที่ให้รองเท้าขับวายุกับนาง,ทว่าก็ยังด้อยกว่าความเร็วของเจียงซือ,พวกเขายังคงวิ่งหนีเต็มกำลัง,นำซ้ำพวกเขากำลังถูกไล่จี้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว.
พวกเขาวิ่งผ่านภูเขาลูกใหญ่,เจียงซือก็ยังตามมาใกล้ทุกทีๆแล้ว,ต้องทำอย่างไร?
"หยิงหลาย,แยกออกไป,หลิงเอ๋อแยกไปอีกทางด้วย."จงซานที่ตะโกนสั่งการออกไปในทันที.
ทุกคนที่เข้าใจความคิดของจงซาน,หยิงหลานที่แยกออกไปอีกเส้นทางในทันที.
เทียนหลิงเอ๋อที่อยู่บนอากาศเจียงซือไม่สามารถตามขึ้นไปได้แน่.
หลังจากที่พวกเขาแยกกันไปคนละเส้นทาง,เป็นไปตามคาด,เจียงซือที่หยุดนิ่งลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะไล่ตามหยิงหลานไป.
เมื่อจงซานและหยิงหลานวิ่งผ่านมายังภูเขาลูกที่สอง,เจียงซือที่อยู่หากจากหยิงหลานไม่ไกลเกินหนึ่งร้อยเมตรแล้ว,มันกำลังจะไล่หยิงหลานทันแล้ว.
"หลิงเอ๋อ,โจมตีมันด้วยผ้าแพรไหมแดงเลย."จงซานตะโกนเสียงดัง.
"ตูมมมมมมม"
ด้วยการโจมตีด้วยผ้าไหมแดงไปยังเจียงซือทำให้มันช้าลง,จงซานที่ขว้างศิลาขนาดใหญ่ออกไปจากระยะไกล.
"ตูมมมมมมมมม"
ศิลาไม่ได้ทรงพลังเทียบกับผ้าแพรไหมของเทียนหลิงเอ๋อแน่นอน,ทว่าแม้ว่าจะไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆ,แต่ก็สามารถสร้างความสนใจต่อเจียงซือได้,หยิงหลานที่เพิ่มความเร็ววิ่งห่างออกไป,และเจียงซือเวลานี้ก็มุ่งหน้าตรงมายังจงซาน.
จงซานที่กลับหลังหันและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว,ภายในใจของเขานั้นดูดีใจเจียงซือไล่ตามมา,แม้ว่าเจียงซือทองแดงตนนี้จะทรงพลัง,เป็นเจียงซือพิษที่ร้ายกาจมากๆ,อย่างไรก็ตามมันก็เป็นเพียงเจียงซือระดับต้น,ไม่ได้มีเชาว์ปัญญาใดๆ,นี่คือจุดอ่อนของมัน,ตราบเท่าที่เขารับรู้จุดอ่อนของมันได้,ก็เพียงพอที่จะจัดการได้แล้ว,จงซานที่มีแผนการมากมาย,เขาย่อมมีวิธีในการจัดการมันได้.
จงซานที่วิ่งตรงไปยังภูเขาใหญ่อีกลูก,เจียงซือที่วิ่งตามเขาใกล้เข้ามาทุกที,เมื่ออยู่ห่างจากเขาหนึ่งร้อยเมตร,พวกเขาก็ใช้แผนเดิม,เทียนหลิงเอ๋อที่ใช้ผ้าไหมแดงโจมตี,หยิงหลานขว้างศิลาลูกใหญ่ใส่มัน,เจียงซือก็หันกลับมาวิ่งไล่ตามหยิงหลานไป.
"จงซาน,ให้ข้าใช้หยกอักขระหรือไม่?"เทียนหลิงเอ๋อกล่าว.
บิดาของนางนั้นได้มอบหยกอักขระเพื่อไว้ให้นางป้องกันตัว,นางที่ใช้จัดการกลุ่มของจงตี้ครั้งหนึ่งและใช้ในการป้องกันคฤหาสน์จงอีกครั้ง,ตอนนี้เหลือเพียงแค่สองชิ้น,แน่นอนว่าจงซานนั้นไม่ต้องการให้นางใช้ไปอย่างเสียเปล่าในที่แห่งนี้.
"ไม่ต้องใช้ที่นี่,ข้ามีวิธีที่จะจัดการมันอยู่."จงซานที่ตอบกลับขณะวิ่ง.
จัดการเจียงซือทองแดงตนนี้รึ?เทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความสงสัย,แม้แต่นางยังไม่สามารถต่อกรกับเจียงซือตนนี้ได้เลย,แล้วจงซานมีวิธีใดที่จะจัดการล่ะ?
จงซานที่มีดาบยักษ์,ทว่าดาบยักษ์ของเขานั้นไร้ประโยชน์เมื่อใช้ต่อกรกับเจียงซือ,ทั้งผิวหนังทั่วร่างและลึกเข้าไปในกระดูกของพวกมันได้กลายเป็นทองแดง,ไม่มีทางที่ดาบยักษ์จะสามารถตัดผ่านร่างของมันได้แน่.
อย่างไรก็ตาม,เทียนหลิงเอ๋อก็เชื่อในจงซาน,หากเขาบอกว่ามีวิธี,เช่นนั้นก็จ้องต้องมีแน่.
ทั้งสามที่ยังคงใช้แผนการเดิม,เปลี่ยนสลับให้เจียงซือไล่ล่า,จนตอนนี้มาถึงยอดเขาที่สองแล้ว,เทียนหลิงเอ๋อที่พยายามล่อเจียงซือมายังนาง,ถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยฉลาด,แต่ดูเหมือนว่ามันจะรู้ว่าไม่สามารถที่จะไล่ตามจับเทียนหลิงเอ๋อที่อยู่บนอากาศได้,ทำให้มันยังคงมุ่งตามไปยังทิศทางของหยิงหลาน.
หลังจากที่มาถึงภูเขาลูกที่สองนั้น,พวกเขาที่กำลัง
จะวิ่งเขาไปเจอกับหน้าผาสูงแล้ว.
เทียนหลิงเอ๋อที่ตื่นตระหนกนางที่มองเห็นหุบเขาลึก,นางที่นำหยกอักขระออกมา,เตรียมที่จะใช้มันหากพบกับสถานการณ์ย่ำแย่.
ส่วนจงซานนั้นกลับดูท่าทางดีใจที่เห็นหน้าผา,เขาร้องตะโกนออกไปว่า,"หยิงหลาน,มานี่."
เจียงซือที่อยู่ห่างเพียงแค่สองร้อยเมตรขณะไล่หลังหยิงหลานมา,สร้างความตื่นตระหนก,น่าหวั่นเกรงเป็นอย่างมาก,ทว่านางยังคงเชื่อใจจงซาน,และเชื่อว่านางจะไม่มีอันตรายใดตราบเท่าที่มีเขาอยู่ที่นี่.
หยิงหลายที่ยังคงวิ่งไร้ซึ่งลังเล,เจียงซือที่ตามนางเข้ามาเรื่อยๆ,หยิงหลานสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนทุกครั้งที่เจียงซือกระโดด.
"จงซาน!!!"เทียนหลิงเอ๋อที่ร้องเรียกด้วยความกระวนกระวายอยู่บนอากาศ.
"ไม่เป็นไร."จงซานที่จับจ้องมองไปยังเจียงซือ,รอยยิ้มเป็นนัยย์ปรากฏขึ้นที่บนใบหน้าของเขา,ขณะที่เขาชักดาบยักษ์ฝันร้ายขึ้นมา.
นางที่เฝ้ามองจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย,ดาบยักษ์นั่นทรงพลังพอที่จะสังหารเจียงซือย่างงั้นรึ?
"โจมตีไปที่หน้าของมัน."จงซานที่ตะโกนออกไปในทันที.
"ปัง"ผ้าแพรไหมสีแดงกระแทกหน้าของเจียงซือซึ่งทำให้มันหยุดอยู่ชั่วขณะก่อนที่หยิงหลานจะมาถึงด้านข้างของจงซาน.
จงซานที่เผยยิ้มออกมา,เขาที่ใช้มือซ้ายหน่วงร่างของหยิงหลานเอาไว้,ส่วนมืออีกข้างยังคงกุมดาบชี้ไปยังเจียงซือ.
เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น,เทียนหลิงเอ๋อที่ยังคงหวาดหวั่น,ทว่าหยิงหลานในเวลานี้,นางที่อยู่ข้างกายจงซาน,นางที่มั่นใจว่านางปลอดภัยแล้ว,นางไม่รู้ว่าจงซานมีพลังฝึกตนมากขนาดใหน,เพียงแต่นางเชื่อมั่นในตัวจงซานเท่านั้น.
เจียงซือ,ที่ไม่สนใจผ้าไหมแดงที่โจมตีมาเลย,เพราะว่าเจียงซือที่จ้องมองเห็นดาบยักษ์ที่ชี้มายังมันอยู่,มันก็กระโดดพุ่งตรงไปยังจงซาน,พวกเขาอยู่ห่างกันเพียงแค่สามก้าวเท่านั้น.
จงซาน,ที่ใช้ดาบชี้ไปด้านหน้า,พร้อมกับดวงตาที่จับจ้องมองไปยังเจียงซือไม่วางตา.
จงซานไม่ขยับขณะที่มันกระโดดก้าวแรกเข้ามา,และก้าวที่สอง,เขาที่ขยับขณะที่เจียงซือกระโดดก้าวที่สอง,เจียงซือที่เห็นร่างของจงซานขยับ,มันก็รีบเร่งกระโดดออกไปก้าวที่สามในทันที.
ขณะที่เจียงซือเร่งรีบตามจงซานไปนั้น,จงซานที่กระโดดกลับหลังเล็กน้อยและลงไปยังหน้าผาด้านหลังด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้า.
"พรึดๆ"
จงซานที่มีหยิงหลานในอ้อมกอดหายไปทันที,เทียนหลิงเอ๋อถึงกับหวาดผวา,เขากระโดดลงไปที่หน้าผาอย่างงั้นรึ?
"จงซานนนนนน"เทียนหลิงเอ๋อที่ลอยตรงไปพร้อมที่จะสู้.
เจียงซือที่ลังเลเมื่ออยู่บนอากาศ,ทว่ามันไม่สามารถหยุดได้แล้ว,จากนั้นมันก็ล่วงหล่นลงไปยังเหวลูกที่จงซานได้กระโดดลงไปก่อนหน้านี้.
ขณะที่เทียนหลิงเอ๋อลอยตรงไปยังที่ขอบหน้าผานั้น,นางที่รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก,ที่เห็นจงซานและกอดหยิงหลานไว้,กำลังเกาะอยู่ของหน้าผาโหยใช้ดาบยักษ์ปักไว้บนกำแพงหน้ายึดร่างเอาไว้.
เทียนหลิงเอ๋อที่แทบร้องออกมาแทบบ้าน้ำตาไหลพรากเมื่อเห็นจงซานกระโดดลงไป,นางทีรู้สึกราวกับว่าท้องฟ้าเต็มไปด้วยความมืด,ทว่าตอนนี้เขากลับยังสบายดี,จงซานยังไม่เป็นไร.
จงซานที่จ้องมองขึ้นไปเห็นท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อ,เขาเผยยิ้มอย่างอบอุ่นให้.
"ตูมมมมมมมมมมม"
ไม่นานหลังจากนั้นเสียงดังสนั่นก้องกังวานดังลั่นมาจากก้นเหว.
คนทั้งสามที่จ้องมองตามไป,ก้นเหวที่ลึกมาก,มืด,มีหมอกเต็มไปหมด,พวกเขาไม่สามารถมองเห็นผลได้เลย.
"หลิงเอ๋อ,ดึงพวกเราขึ้นไป."จงซานกล่าว.
"อืม."เทียนหลิงเอ๋อที่ดีใจก่อนที่จะร่อนลงไปที่ขอบหน้าผ้าและเริ่มใช้ผ้าแพรไหมของนางดึงพวกเขาทั้งคู่ขึ้นมา.
"หยิงหลาน,รีบขึ้นไปเร็วเข้า."จงซานที่บอกหยิงหลาน.
"ไม่,บรรยากาศตรงนี้ก็ดีเหมือนกัน,อยู่ต่ออีกหน่อยน่าจะดี."หยิงหลานที่แสดงท่าทางราวกับเด็กเอาแต่ใจ.
จงซานถึงกับไร้ซึ่งคำพูด,ก่อนที่จะกล่าวว่า,"เร็วเข้า!ดาบของข้าจะเกาะผนังหน้าผาไม่อยู่แล้ว."
"อืม."หยิงหลานที่อยู่ในอ้อมกอดจงซานและนางจับผ้าแพรไหมสีแดงเพื่อให้เทียนหลิงเอ๋อดึงนางขึ้นไป.
และเป็นจงซานในลำดับถัดมา.
เมือคนทั้งสามขึ้นมายืนอยุ่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว,เทียนหลิงเอ๋อรู้สึกราวกับว่าภัยพิบัติได้ถูกพัดผ่านไปแล้ว,จงซานและหยิงหลานปลอดภัยไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด.
"กู่เหยี่ยเยี่ย,พวกเราจะไปทางใหนดี?"หยิงหลานที่จ้องมองไปรอบๆและสอบถาม.
"ไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้,"ไม่ใช่ว่ามีภูเขาและแม่น้ำอยู่ด้านหน้าพวกเราหรอกรึ?หากไม่มีเทียนหลิงเอ่อมองเห็นสภาพภูมิประเทศเมื่ออยู่บนฟ้าแล้วล่ะก็,ผลที่ได้คงจะไม่ออกมาเป็นเช่นนี้."จงซานที่กล่าวหลังจากคิดอยู่ชั่วขณะ.
ด้วยจงซานที่กล่าวชมนาง,ทำให้เทียนหลิงเอ๋อเผยยิ้มออกมาอย่างเฉิดฉาย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น