Immortality Chapter 60 Three Kong Ling Gems

Immortality Chapter 60  Three Kong Ling Gems

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 60 3 มุกคงหลิง.

บทที่ 60 3 มุกคงหลิง.

"ชุ่น (寸)"= 3.03 ซม
10 ชุ่น = 1 "ฉื่อ" (尺)

10 ฉื่อ = 1 จั้ง (丈)(10 ฟุต หรือ 3.3 เมตร)

ผู้บุกรุกทั้งแปดคนตายทั้งหมด.

ภายในคฤหาสน์จง,เจ้าโส่วเซี่ยงที่ขมวดคิ้วไปมากับกระดาษคำสั่งสีทอง,ทันใดนั้นเขาก็กล่าวต่อจงซาน,"จงซานข้าคงไม่สามารถเดินทางไปยังภูเขาป้าเหมินได้แล้ว,ข้าจะต้องกลับไปยังสำนักทวนเหล็กในทันที."

"เจ้าจะไปตอนนี้เลยอย่างงั้นรึ?"จงซานถาม.

"ถูกแล้ว,ข้าต้องไปตอนนี้เลย,ดูเหมือนว่าการเดินทางมาเมืองเสวียนครั้งนี้จะนับว่าถูกต้องแล้ว,ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่สามารถได้รับรู้อันตรายที่สำนักของข้าจะต้องพบเจอ,เทียบกับความเป็นตายของสำนักแล้ว,เรื่องของภูเขาป้าเหมินไม่สามารถนำมาเทียบได้,ข้าจะต้องกลับไปเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้."

"แน่นอน,พ่อบ้าน,เตรียมม้า."จงซานเรียกบ่าวที่อยู่ด้านนอก.

เขาเข้าใจความเร่งด่วนนี้ดี,ดังนั้นจึงเร่งรีบสั่งการโดยที่ไม่ใต่ถามเพิ่มอีก.

"ครับ,นายท่าน."ใครบางคนที่ด้านนอกตอบรับ.

จงซานที่เดินออกมาพร้อมกับเทียนหลิงเอ๋อมาส่งเจ้าโส่วเซี่ยงที่หน้าประตู,พ่อบ้านที่เร่งรีบนำป้ายหยกนำมามอบให้จงซาน,ก่อนที่จงซานจะส่งต่อให้เจ้าโส่วเซี่ยง"ในเวลานี้,ประตูเมืองได้ปิดแล้ว,แสดงป้ายหยกนี้และพวกเขาจะเปิดประตูเมืองให้กับเจ้า."

"ขอบคุณ."เจ้าโส่วเซี่ยงพยักหน้า.ขึ้นม้าและเร่งรีบจากไปในทันที.

"จงซาน,ทำไมเจ้าปล่อยพวกมันสองคนไปล่ะ?"เทียนหลิงเอ๋อที่สอบถามจงซานออกไปทันทีหลังจากที่เจ้าโส่วเซี่ยงไปแล้ว.

"ปล่อยพวกมันไปอย่างงั้นรึ?ฮึฮึ, แค่ปล่อยไปก่อนเท่านั้น,ครั้งนี้,ต้องขอบคุณเจ้าที่ช่วยเหลือ."จงซานกล่าวชื่นชมเทียนหลิงเอ๋อด้วยรอยยิ้ม.

"อืม."เทียนหลิงเอ๋อที่ยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว.

เหล่าบ่าวไพร่ที่ช่วยกันทำความสะอาดหลังจากการต่อสู้จบ,จงซานที่นำเทียนหลิงเอ๋อไปยังอีกลานบ้านอีกแห่ง.

ในเวลาเดียวกันหยิงหลานที่วิ่งเข้ามา,นางที่คล้องไปยังแขนของจงซานแน่น,"กู่เหยี่ยเยี่ย,เป็นอย่างไรบ้าง?ข้าปล่อยลูกศรอย่างแม่นเลย."

ทันใดนั้นเห็นหยิงหลานที่ใกล้ชิดจงซาน,ใบหน้าที่ยินดีตื่นเต้นก่อนหน้านี้กลายเป็นบูดเบี้ยวทันที.

"แน่นอน,พวกเขาคงไม่รู้ว่าเป็นหยิงหลานของพวกเรา."จงซานตอบพร้อมหัวเราะออกมา.

"กู่เหยี่ยเยี่ย,เจ้าโส่วเซี่ยงไปแล้วอย่างงั้นรึ?"หยิงหลานที่สอบถามออกมา.

"อืม,สำนักของเขานั้นอยู่ในภาวะวิกฤติ,เขาจะต้องกลับไปรายงาน."จงซานพยักหน้า,เขาเห็นท่าทางเป็นกังวลในสายตาของเจ้าโส่วเซี่ยง,ทว่าเขาก็ไม่สามารถเดินทางไปกับเจ้าโส่วเซี่ยงได้,วันนี้ที่เขาต่อสู้กับบรรพชนเฉียน,เขารู้ได้อย่างแจ่มแจ้งว่าด้วยกำลังของเขานั้นไม่เพียงพอที่จะเสนอตัวเข้าไปช่วย.

"ว่าแต่กู่เหยี่ยเยี่ยได้สมบัติอะไรที่พวกเขานำมาแลกชีวิต?"หยิงหลานกล่าวต่อ.

"มุกคงหลิง."จงซานบอกนางและอธิบายวิธีการใช้งาน.

ดวงตาของหยิงหลานที่เปล่งประกาย."กู่เหยี่ยเยี่ย,ให้ข้าสักสองชิ้นเถอะ,ข้าต้องการกำไลเก็บของและของวิเศษ.

จงซานที่สายหน้าไปมาพร้อมกับลูบไปที่ศีรษะของนาง"เจ้ายังไปไม่ถึงระดับเซียนเทียนเลย,อย่างไรก็ตามข้ายังมีเรื่องจำเป็นต้องใช้มุกคงหลิงทั้งสามอยู่,ไว้กู่เหยี่ยเยี่ยจะมอบให้เจ้าในอนาคต."

หยิงหลานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง."ก็ได้,ทว่ากู่เหยี่ยเยี่ย,ท่านจะต้องให้ข้าเร็วที่สุดเลยนะ."

"แน่นอน."จงซานพยักหน้า,พอใจที่นางเข้าใจ,เขาที่ยังคงลูบศีรษะของหยิงหลานอย่างเอ็นดู.

"อะฮึ่ม."เทียนหลิงเอ๋อแค่นเสียงด้วยความโกรธ,นางไม่รู้ทำไมนางต้องทำเช่นนั้น.

"ศัตรูถูกจัดการหมดแล้ว,พวกเราไปดื่มฉลองกันเถอะ.หลิงเอ๋อ,ไปกันเถอะ?"จงซานที่หันหน้าไปพูดกับเทียนหลิงเอ๋อ.

"ไม่,ข้าเหนื่อย,ข้าต้องการพักผ่อน."เทียนหลิงเอ๋อที่หันหลังกลับและตรงไปยังที่พักของนาง.

จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเงียบอยู่ชั่วครู่.

เทียนหลิงเอ๋อที่วิ่งออกมา,ทำไมไม่รุ้,หยาดน้ำตาที่ไหลอาบไปบนใบหน้าของนาง,นางที่วิ่งกลับห้อง,พร้อมกับเข้าซุกกับผ้าห่มร้องไห้,น้ำตาที่เปียกโชกไปหมด,ก่อนที่นางจะค่อยๆรู้สึกดีขึ้นมา.

นางที่ห้องไห้กว่าชั่วโมง,ถึงทำให้นางดีขึ้นมา,นางที่รู้สึกสับสน,นางเป็นอะไรไป? ทำไมนางต้องเสียใจ?นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่แม่ของนางจากไป,ทำไมนางต้องเสียใจที่เห็นจงซานใกล้ชิดผู้หญิงอื่นด้วยล่ะ?

หรือนี่คือสิ่งที่แม่ของนางเคยบอกไว้ ว่านางชอบเขาเข้าแล้ว? นางชอบจงซานอย่างงั้นรึ?ไม่,ไม่,นางชองศิษย์พี่ใหญ่,ไม่ใช่จงซาน,ทว่า,ทำไมนางจะต้องร้องไห้ด้วยล่ะ? อย่างไรก็ตามหากคิดดูให้ดี,เมื่อคิดถึงจงซาน,นางไม่สามารถสลัดเรื่องของเขาออกจากสมองของนางได้เลย.

เทียนหลิงเอ๋อที่นำไม้แกะสลักที่จงซานทำให้นาง,ก่อนที่จะลูบคลำไปมา,พร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่โดยที่นางไม่รู้สึกตัวเลย.

หากว่าเทียนซวินจื่อมาเห็นบุตรสาวของตัวเองที่ร้องไห้และยิ้มไปพร้อมกัน,เขาคงดวงตาเบิกกว้างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น,มันเป็นเรื่องที่ยากจะเชื่อลงได้.

จงซานที่ส่งหยิงหลานกลับไปพักหนึ่งแล้ว,ตอนนี้เขากำลังได้รับผลข้างเคียงของวิชากายาเทพอสูร,เขาที่เร่งรีบกลับห้องเพื่อพักผ่อนในทันที.

วันถัดมา,ที่กำไลเก็บของของร่างโคนที่ได้สังหารบรรพชนเฉียน,และนำมันกลับมาส่งให้จงซานแล้ว,ซึ่งได้ทำลายและนำศิลามิติกลับมานั่นเอง.

ร่างแยกเงาของเขาใช้มุกคงหลิงลูกหนึ่งสร้างกำไลเก็บของและใช้ศิลามิติครึ่งหนึ่งไป.

รูปร่างของร่างแยกเงานั้นพิเศษมาก,ร่างแยกเงานั้นสามารถเปลี่ยนรูปร่างเป็นเงาได้หรือย่อขนาดเล็กลงจนมีขนาดห้าชุน และสามารถที่จะซ่อนอยู่ภายในเงามืด,สามารถปล่อยกระบี่นิรันดร์ออกไปสังหารบรรพชนเฉียนโดยร่างเงานั้นได้ซ่อนอยู่ในเงาของบรรพชนเฉียนตั้งแต่ที่เขาออกไปจากคฤหาสน์จงแล้ว.

อย่างไรก็ตาม,เขาไม่สามารถที่จะเปลี่ยนสิ่งของที่ใหญ่กว่าร่างเข้ามาซ่อนเอาไว้ในร่างเงาได้,อย่างไรก็ตามเวลานี้ด้วยการมีกำไลเก็บของทำให้ร่างเงาของเขาสามารถที่เก็บของที่ใหญ่กว่าร่างได้และย่อเงาลงจนมีขนาดห้าชุนได้อีกครั้ง.

คืนนั้น,จงซานเดินเข้าไปยังห้องลับซึ่งที่นั่นมีอันหวงที่นั่งขัดสมาธิอยู่,เขาที่ได้รับบาดเจ็บมีธนูสองลูกที่โจมตีเขา,ทว่าก็ไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก,จำเป็นต้องฟื้นฟูและรักษาแผลของตัวเอง.

"จู่เหริน."อันหวงที่จะลุกขึ้นทันทีเพื่อทักทายจงซาน.

"นั่งลง.ขอบคุณที่เจ้าช่วยข้าในครั้งนี้."จงซานที่กล่าวต่ออันหวงที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่.

"ไม่เลย,เป็นเกียรตินักที่ได้ทำงานเพื่อจู่เหริน."อันหวงตอบกลับออกมา.

จงซานไม่ได้ห้ามที่จะให้อันหวงเรียกเขาเช่นนั้นแล้ว,อย่างไรก็ตามเมื่อเขาตัดสินใจจะก่อตั้งประเทศขึ้นมา,ในอนาคตเขาจะกลายเป็นกว๋อจวิน(เจ้ารัฐ),เขาก็ต้องยอมรับชื่อเรียกขานนี้โดยปริยาย.

"อืม,ข้าต้องการให้เจ้าอยู่ในคฤหาสน์จงอีกสักพัก."จงซานกล่าว.

"หืม?"อันหวงที่รู้สึกประหลาดใจ.

"ข้ามีเรื่องที่ต้องไปทำ,ที่นี่ไม่มีผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนอยู่,ข้าเกรงว่าจะมีผู้บุกรุกเข้ามาตอนข้าไม่อยู่."จงซานกล่าว.

"จู่เหรินไม่จำเป็นต้องกังวล,ข้าจะต้องปกป้องคฤหาสน์จงเอาไว้ให้ปลอดภัยที่สุด."อันหวงพยักหน้า.

"อืม,นี่คือมุกคงหลิงสองลูก,หยิงหลานเองก็ต้องการพวกมัน,ทว่าข้าไม่ต้องการให้นางในตอนนี้,เจ้านำมันไปใช้เป็นที่เก็บของและอาวุธวิเศษ."จงซานกล่าว.

อันหวงที่ขมวดคิ้วไปมา,ภายในดวงตาของเขาค่อนข้างคาดหวังอยู่เหมือนกัน,ทว่าได้ยินเช่นนั้นก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"คงจะดีกว่าถ้าให้ท่านหญิงหยิงหลาน,ข้าเองยังไม่จำเป็นต้องใช้ในตอนนี้,หลังจากนี้ค่อยหามาใหม่ก็ยังได้."

"ไร้สาระ,ข้าบอกว่ามันเป็นของเจ้า,ดังนั้นมันก็เป็นของเจ้า."จงซานที่วางมุกคงหลิงสองลูกใส่ไปในมือของอันหวง.

เห็นมุกคงหลิงในมือ,อันหวงที่เงียบไปชั่วขณะก่อนที่จะพยักหน้ารับ"ขอรับ."

จงซานพยักหน้า,จากนั้นก็นำศิลามิติอีกครึ่งที่เหลือมามอบให้อันหวง,"ข้าจะบอกวิธีใช้มุกคงหลิง,เจ้าอยู่ที่นี่รักษาบาดแผลให้หาย,พวกเราจะเดินทางพรุ่งนี้,ข้าคงไม่ได้มาลาเจ้าอีก."

"ครับ."อันหวงที่หยิบศิลามิติและพยักหน้า.

จงซานที่พยักหน้าและจากไป.

 ไม่เพียงแต่จงซานที่เดินทางไปยังภูเขาป้าเหมิน,ร่างเงาของเขาก็ต้องนำไปด้วย,เนื่องจากจงซานอาจต้องเผชิญหน้ากับผู้ฝึกตนที่ทรงพลังที่เกินกว่าที่เขาจะคาดการณ์ได้.

เช้าวันถัดมา,จงซานที่ได้เรียกสองสาวมา.

"นี่คือรองเท้าขับวายุที่หลิงเอ๋อให้ข้ามา,ข้าในเวลานี้มีพลังฝึกตนที่ก้าวไปถึงระดับสูงแล้ว,มีปราณแท้เพียงพอและเหนือกว่ารองเท้านี่,ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์กับข้าแล้ว,เจ้ามีพลังฝึกตนต่ำที่สุดในระหว่างพวกเรา,ใส่นี่ไปจะช่วยให้เดินทางไปยังภูเขาป้าเหมินได้ง่ายขึ้น."จงซานที่ยื่นรองเท้าให้กับหยิงหลาน.

เทียนหลิงเอ๋อที่รู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากที่เห็นจงซานมอบรองเท้าที่นางให้เขาไปให้หยิงหลาน.

จงซานที่สังเกตเห็นว่าเทียนหลิงเอ๋อนั้นอารมณ์ไม่ดีมาสองวันแล้ว,เขาตระหนักได้ว่าหญิงสาวทั้งสองคงจะขุ่นข้องหมองใจกันบางอย่าง,ครั้งล่าสุดที่เทียนหลิงเอ๋อควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ทำให้นางตกไปอยู่ในกับดักของจงตี้และทำให้พวกเขาหล่นลงไปในหุบเขา,การเดินทางครั้งนี้มีอันตรายอย่างยวดยิ่ง,โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่พวกเขาสามคนต้องเดินทางร่วมกัน,เทียนหลิงเอ๋อเป็นคนที่ตรงไปตรงมา,ตราบเท่าที่หยิงหลานสามารถถอยออกมาสักก้าวความสัมพันธ์ทั้งคุ่น่าจะดีขึ้น,ดังนั้น,จงซานจึงได้พูดคุยกับหยิงหลานก่อนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว.

หยิงหลานเป็นคนที่รู้จักกาลเทศ,แม้ว่านางจะไม่ยินดี,ทว่านางก็สัญญา,ตราบเท่าที่จงซานกล่าวนางย่อมต้องเชื่อฟัง.

"ขอบคุณพี่สาวหลิงเอ๋อ."หยิงหลานที่กล่าวต่อเทียนหลิงเอ๋อ.

เทียนหลิงเอ๋อถึงกับตื่นตะลึงไปเหมือนกัน,นางคาดไม่ถึงเลยว่าหยิงหลานจะเรียกนางว่าพี่สาว,นี่เป็นครั้งแรกที่มีใครเรียกนางว่าพี่สาว,เทียนหลิงเอ๋อนั้นไม่ใช่คนที่เจ้าคิดเจ้าแค้น ถึงแม้ว่านางจะโกรธใครก็เพียงแค่ไม่นาน,ความขุ่นข้องใจของนางเหมือนว่ามันจะหายไปในทันที.

"อืมๆ,ไม่เป็นไร."เทียนหลิงเอ๋อกล่าว.

จงซานที่ได้ให้หยิงหลานพูดยกยอนางโดยใช้คำว่าพี่สาว,ซึ่งง่ายที่จะสามารถขจัดความข้องใจของทั้งสองสาวได้,หยิงหลานเองก็เผยยิ้มอย่างเฉิดฉายบนใบหน้าของนางเช่นกัน.

หยิงหลานที่เรียกจงซานว่ากู่เหยี่ยเยี่ย,และเรียกเทียนหลิงเอ๋อว่าพี่สาว,จงซานที่เป็นเหมือนกับสหายของเทียนหลิงเอ๋อ,นางย่อมคิดว่าความสัมพันธ์ของนางนั้นเหนือกว่าเป็นธรรมดา.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.