Immortality Chapter 58 The Fearsome Zhong Shan
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 58 ความร้ายกาจของจงซาน
บทที่ 58 ความร้ายกาจของจงซาน
***ตระกูลเจ้าและเจา
คือตระกูลเดียวกันนะครับ บางทีก็ลืมใส่ไม้โท.
"พรึดๆ ฮึบบบ คริๆๆ"
เทียนหลิงเอ๋อที่กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่กับคำพูดของจงซาน,เจ้าโส่วเซี่ยงไม่หัวเราะทว่าบนใบหน้าของเขาก็กระตุกไปมา,อดกลั้นเอาไว้เช่นกัน.
บรรพชนทั้งสี่,เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ทว่ายังคงอดกลั้นเอาไว้,จ้องมองไปยังอีกสองคนที่อยู่ข้างๆจงซาน.
พวกเขาไม่รู้จักผู้หญิงในชุดแดงนั่น,ทว่าพวกเขารับรู้เพียงว่าจงซานพาหญิงสาวกลับมาด้วย,นางเป็นภรรยาใหม่ของจงซานรึ?
ก่อนที่ทุกคนจะจ้องมองไปยังคนอีกคน.
พวกเขาได้ยินว่าเมื่อตอนกลางวันนั้นมีแขกมา,บางทีอาจจะเป็นคนที่จงซานขอให้มาช่วย,ทว่าพวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าผู้มาช่วยในครั้งนี้กลับเป็นเจ้าโส่วเซี่ยง?
ประมุขทั้งสี่ย่อมไม่รู้จักเจ้าโส่วเซี่ยงของรัฐต้าซ่ง,ทว่าบรรพชนทั้งสี่นั้นได้ยินกิติศัพท์เขาดี,บรรพชนตระกูลเจ้ารู้จักเจ้าโส่วเซี่ยง,เนื่องเจ้าเขามีสกุลเจ้าเหมือนกัน.
"เจ้าตานเฉิน,คงจะได้พบกับเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ชี้ทวนไปยังด้านหน้า,ชำเลืองมองเจ้าตานเฉินด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา.
"สำหนักทวนเหล็ก,เจ้าโส่วเซี่ยง?"บรรพชนตระกูเจ้าที่ชำเลืองมองออกไปด้วยท่าทางตื่นตะลึง,ความจริง,จงซานไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ,ไม่ใช่ว่าเขาเพิ่งเข้าสำนักเซียนเมื่อปีที่แล้วหรอกเหรอ,ทว่ากลับมีสหายเช่นนี้ได้อย่างไร.
"เจ้ายังจำข้าได้อย่างงั้นรึ?ดีเช่นนั้น,เจ้าสังหารอาสองไปในสนามรบเมื่อนานมาแล้ว,วันนี้ข้าจะได้ล้างแค้นแทนอาของข้าซักที."เจ้าโส่วเซี่ยงแค่นเสียงเย็นชา.
"เจ้าโส่วเซี่ยง,วันนี้พวกเราต้องการเพียงแค่ชีวิตของจงซาน,ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเจ้า,ไสหัวกับไปซะ,แล้วพวกเราจะปล่อยเจ้าไป."เจ้าตานเฉินที่กล่าวออกมาอย่างเกรี้ยวโกรธ.
"ปล่อยเจ้าไป?ฮ่าอ่าฮ่า,พวกเจ้านี้พูดอะไรให้ขำ,เจ้าเข้ามาในเขตแดนของข้ามีสิทธิอันใดที่จะปล่อยใครไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่หัวเราะออกมาเสียงดังในทันที.
"บรรพชนเจ้า,ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรไร้สาระ,สังหารจงซาน,และรีบจากไปก็พอแล้ว."บรรพชนตระกูลเฉียนกล่าว.
"ได้."เจ้าตานเฉินตอบกลับ.
จงซานเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,มีประกายแสงที่ปรากฏขึ้นที่ในดวงตา,เขารอคอยให้ศัตรูเป็นคนเริ่มโจมตีก่อน,เพราะว่าทุกอย่างได้เตรียมการไว้หมดแล้ว.
เห็นท่าทางบนใบหน้าของจงซานแล้ว,เจ้าตานเฉินที่ขมวดคิ้วไปมาและรู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งที่ผิดปรกติ,ทว่านอกจากคนทั้งสามที่อยู่บนเจดีย์แล้ว,เขาไม่เห็นคนอื่นๆเลย,ไม่น่าจะเป็นไปได้ว่ามีการซุ่มโจมตี,อย่างไรก็ตามพวกเขานั้นแข็งแกร่งกว่าฝั่งของจงซานมาก,ตราบเท่าที่สามารถขวางเจ้าโส่วเซี่ยงเอาไว้ได้,ก็ไม่ยากแล้วที่จะสังหารจงซาน.
"ลงมือ!"เจ้าตานเฉินที่ตะโกนเสียงดังพร้อมกับกระโดดตรงไปยังเจดีย์ที่พวกเขายืนอยู่.
พวกเขาที่กุมกระบี่ยาว,กระโดดพุ่งขึ้นไปด้านบน,แค่เพียงสองครั้งก็น่าจะไปถึงจงซานแล้ว.
แต่ถึงกระนั้น,ในเวลานั้น,ที่มุมปากของจงซานที่ยกขึ้นมาเผยความเจ้าเล่ห์ออกมา.
"ฟิ้ว!!!"
ทันใดนั้น,เสียงแหลมเล็กฉีกอากาศจากระยะไกล,หลายเสียงที่พุ่งมาจากลานบ้าน.
เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงดังกล่าวนั่น,ทั้งแปดที่ลอยอยู่บนอากาศก็เกิดปัญหาแล้ว.
เป็นเสียงที่ดังสนั่นก้องไปทั่วบริเวณ
"พรึดๆๆ"
เสียงของลูกศรที่พุ่งมาแต่ไกล,ลูกศรรึ?
นี่คือการซุ่มโจมตีรึ?
อย่างไรก็ตาม,ถึงแม้ว่าลูกศรดังกล่าวนั้นจะพุ่งมาไกล,ข้ามผ่านลานบ้านหลายแห่ง,จากต้นทาง,พลังของมันควรที่จะอ่อนลงไม่น้อย,แต่ถึงกระนั้น,พลังที่เหลืออยู่,ก็สามารถที่จะสร้างความยุ่งยากให้กับประมุขทั้งสี่,เว้นแต่เหล่าบรรพชนเท่านั้น,ที่ไม่ส่งผลต่อพวกเขา.
ทว่า,การที่พวกเขากำลังลอยอยู่บนอากาศนั้น,มีสิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องหวาดผวาไปด้วย,ในห่าธนูนั้นมีบางลูกที่ดูไม่ธรรมดาทำไห้พวกเขารู้สึกไม่ค่อยดีนัก.
ในหมู่ลูกศรเหล่านี้,มีบางส่วนที่ไม่ใช่ลูกศรธรรมดาแน่นอน,มันถูกปล่อยจากหน้าไม้ขนาดใหญ่,เป็นลูกศรทำลายป้อม,หน้าไม้แปดแรงวัว.
ที่เรียกว่าหน้าไม้แปดแรงวัวนั้นเพราะว่าต้องใช้วัวแปดตัวในการง้างหน้าไม้,หรือใช้คนสามสิบคนนั่นเอง,อาวุธดังกล่าวนี้ใช้ในการทะลวงป้อมและทำลายประตูเมือง,นับว่าเป็นอาวุธที่ทรงพลังที่ใช้ในการเจาะกำแพงเพื่อตีเมืองเป็นอย่างมาก.
ลูกธนูเหล่านี้ถูกพุ่งมาจากลานบ้านหลายๆแห่ง,ดูเหมือนว่าพลังของมันนั้นแทบจะไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย.
สี่สิบหอกยักษ์ที่พุ่งมาเหมือนกับลูกธนูพุ่งตรงมายังผู้บุกรุกทั้งแปด.
หากว่าพวกเขายืนอยู่บนพื้น,พวกเขาอาจสามารถที่จะหลบการโจมตีนี้ได้แน่,ทว่าตอนนี้ลอยอยู่บนอากาศ,โอกาสจะหลบได้นั้นมีอยู่น้อยมาก.
"ตูมมมม,ตูมมมมม!........"
หลังจาเสียงดังสนั่นผ่านไปไม่กี่ครั้ง,โลหิตก็อาบไปทั่วท้องฟ้า,เป็นภาพที่สยดสยองเป็นอย่างมาก,ประมุขหลีที่ลอยอยู่บนอากาศ,หัวของเขาถูกหอกธนูกระแทกเข้าศีรษะ,ระเบิดออกมาต่อหน้า,ไม่ต่างจากผลไม้สุกที่ถูกทะลวง.
ประมุขของตระกูลใหญ่ทั้งสี่,สามคนตายในทันที,เหลือเพียงประมุขตระกูลซุนที่สามารถหลบเลี่ยงรอดไปได้,หอกยักที่ทะลวงเข้าไปยังอกของประมุขตระกูลเจ้าและตระกูลเฉียน,พวกเขาไม่คาดเลยแม้แต่น้อยว่าจะต้องมาตายด้วยน้ำมือของจงซาน.
บรรพชนทั้งสี่นั้นรวดเร็วมาก,ทว่ามีเพียงแค่สามคนที่สามารถหลบหอกธนูได้,มีบรรพชนตระกูลซุนโชคไม่ดีนัก,เขาที่ป้องกันหอกธนูเอาไว้ด้วยกระบี่ได้สองเล่ม,ส่วนเล่มที่สามนั้น,ปักเขาติดกับผนัง,อาหารล่อแล่,ก่อนที่จะทำให้เขาตายไปในที่สุด.
เจ้าตานเฉินและบรรพชนอีกสองคนแม้ว่าจะหลบได้อย่างรวดเร็วและใช้ปราณแท้สร้างโล่ป้องกันร่างกายเอาไว้,ทำให้หวิดรอดจากหอกธนูปักเอาไว้ได้,ทว่าบรรพชนตระกูลเฉียน,โชคไม่ดีเหมือนกัน,มีรอยข่วนขนาดใหญ่,โลหิตไหลซึมออกมาจากแขนซ้ายเป็นระยะๆ.
พวกเขาตื่นตะลึงกับเหตุที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก,เหล่าผู้รอดชีวิตที่เหินลงบนพื้น,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่ออันเย็นเยือบหลั่งไปทั่วใบหน้า.
จงซาน,เจ้าโส่วเซี่ยง,เทียนหลิงเอ๋อที่กระโดดลงมาจากเจดีย์ยักษ์,ขวางทางไม่ให้พวกเขาหนีในทันที.
"เป็นไปไม่ได้,เป็นไปได้อย่างไรที่มีหน้าไม้แปดแรงวัว,เป็นไปได้อย่างไร?
สี่สิบคันเลยรึ?
หากว่ามีมากมายขนาดนั้น?เป็นไปได้อย่างไรที่ข้าไม่เคยได้ยิน."ประมุขตระกูลซุนที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง,แม้แต่บรรพชนตระกูลของเขายังถูกหอกปัก,เป็นไปได้อย่างไร,เป็นไปได้อย่างไร,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
"ไม่เคยได้รับรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้,เช่นนั้นคงไม่สามารถปล่อยพวกเจ้าให้รอดไปแล้วสินะ,ฮึๆ,ข้าบอกพวกเจ้าแล้วว่าไม่สามารถมีชีวิตกลับไปจากที่นี่ได้."คำพูดของจงซานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"เจ้าสังหารบรรพชนของพวกเรา,เจ้าสังหารบรรพชนของข้า,หากบรรพชนขั้นแกนทองรู้เข้า,เจ้าจะต้องตายไร้ที่ฝัง"ประมุขตระกูลซุนที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
จงซานจ้องมองไปยังประมุขตระกูลซุนและกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างนุ่มนวล,"เป็นเจ้าที่เข้ามาในบ้านของข้าเอง,คิดว่าข้าต้องให้ความเคารพกับพวกเจ้าด้วยรึไง,ระดับแกนทองรึ?แล้วไง?หากว่ากล้ามาที่นี่,ข้าก็ไม่มีทางปล่อยให้พวกมันได้หายใจแน่."
สำหรับจงซาน,ไม่ว่าอย่างไร,เขาต้องสร้างประเทศขึ้นมา,ศัตรูในวันข้างหน้ามีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ,ตราบเท่าที่มีความขัดแย้งด้านผลประโยชน์,อาจจะมีถึงระดับก่อตั้งวิญญาณที่เขาต้องเผชิญในอนาคต,เช่นนั้นเขาจำเป็นต้องหวาดกลัวเพียงแค่ระดับแกนทองด้วยอย่างงั้นรึ?
"มียาพิษอาบที่ลูกศร."บรรพชนตระกูลเฉียนร้องออกมาด้วยความหวาดผวา,เขาที่ได้รับบาดแผลที่แขน,พร้อมกับนำเม็ดยาออกมาพร้อมกับกลืนลงไปในทันที.
"บรรพชนเฉียน,ท่านไม่เป็นไรนะ."ประมุขตระกูลซุนที่สอบถามออกไปด้วยความหวาดกลัว.
"ข้าไม่เป็นไร,หากว่าได้บำเพ็ญพลังล่ะก็,ข้าก็สามารถขับพิษออกมาได้,เป็นพิษที่รุนแรงมาก,เพียงแค่เม็ดยาต้านพิษไม่สามารถที่จะขับมันออกมาได้."บรรพชนตระกูลเฉียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางหวั่นเกรง.
ประมุขตระกูลซุนที่เห็นใบหน้าของบรรพชนเฉียนที่ค่อยๆกลายเป็นสีม่วง,เขาหันหน้าไปมองจงซานด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อและกล่าวออกมาว่า"จงซาน,เจ้าชั่วร้ายนัก."
"ชั่วร้าย?
เจ้าคิดว่าข้าต้องปราณีกับคนที่กำลังมาสังหารข้าด้วยรึ?หึ!"จงซานแค่นเสียงเบะปากให้.
"หนี!"เจ้าตานเฉินที่ร้องออกมา.
"เจ้าจะไปใหนกัน?"เจาโส่วเซี่ยงที่ยกหอกและพุ่งเข้าไปขวางเจ้าตานเฉิน.
เทียนหลิงเอ๋อที่ปล่อยผ้าไหมแดงออกไป,แม้ว่าจะยังไม่ฟื้นฟูโดยสมบูรณ์,ทว่าก็ทรงพลังพอที่จะขวางบรรพชนตระกูลหลี่.
จงซานยกดาบยักษ์ของเขาเข้าขวางบรรพชนตระกูลเฉียน.
ประมุขตระกูลซุน,เขาหนีไปในทันที,เขารับรู้ถึงความร้ายกาจของจงซานดี,เขาที่ชำเลืองมองบรรพชนกตระกูลซุนที่ยังคงถูกตรึงอยู่บนกำแพง,เขาเร่งรีบหนีอย่างไร้ยางอาย,จงซานน่ากลัวเกินไปแล้ว,หากเขาไม่หนีตอนนี้,เขาไม่มีทางหนีแน่.
"โจมตี..............."
จงซานคำรามลั่น,ดาบยักษ์,ฝันร้ายของเขา,ที่ฟันไปยังบรรพชนเฉียน,ร่างของจงซานที่ขยายใหญ่ขึ้นในทันที.
กายาเทพอสูรขั้นแรก!
ทลายภูเขาสวรรค์!
"ตูมมมมมมมมมมมม!"
ดาบของจงซานที่กระแทกลงไปยังกระบี่ยาวของบรรพชนตระกูลเฉียน.
เท้าทั้งสองข้างของบรรพชนเฉียน,ราวกับว่าปราณแท้กำลังแผ่ออกมาเป็นระรอก,เศษดินเศษหินแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆด้วยพลังโจมตี,ร่างของบรรพชนเฉียนที่ได้รับพิษร้าย,พลังของเขาลดลงเป็นอย่างมาก,ทว่า,การต่อสู้กับจงซานในระดับสี่เซียนเทียน,เขายังคงสามารถป้องกันได้,ทว่านั่นคือระดับสี่เซียนเทียนจริงๆ,หลังจากที่รับการโจมตีอย่างรุนแรงของจงซานได้แล้ว,เขาก็เตรียมการหนีในทันที.
แน่นอนว่าจงซานไม่มีทางปล่อยเขาหนี,ดาบฝันร้ายของเขาไล่ตามบรรพชนเฉียนไปไม่ห่าง.
อีกด้านหนึ่ง,เจ้าโส่วเซี่ยงที่ปล่อยเพลงทวนที่เห็นพุ่งออกมานับสิบ,โจมตีไปยังเจ้าตานเฉิน,เต็มไปด้วยความเร็วเป็นอย่างมาก,แกนแท้ที่ทรงพลังโคจรอย่างรวดเร็ว,ประกายแสงการโจมตีของเพลิงทวนเห็นเป็นเพียงแค่เงา,เข้าปะทะกับเพลงกระบี่ของเจ้าตานเฉินที่กวัดแกว่งกระบี่เข้าต้าน,ประกายแสงทวนและกระบี่กระแทกกันไปมา,เจ้าตานเฉินปล่อยปราณกระบี่ไปยังเจ้าโส่วเซี่ยง,ร่างกายของเจ้าโส่วเซี่ยงที่พริ้วไหวหลบเหลี่ยงพร้อมกับ,ปล่อยเพลงทวนทะลวงไปด้านหน้าไม่หยุดเช่นกัน.
ส่วนฝั่งของเทียนหลิงเอ๋อผ้าแพรสีแพงถึงแม้ว่าจะไม่สมบูรณ์,แต่ก็ยังใช้เป็นอาวุธได้,จงซานไม่จำเป็นต้องห่วงความปลอดภัยของนางแน่นอนอีกทั้งนางยังมีของวิเศษที่ได้รับมาจากเทียนซวินจื่อไว้ค่อยช่วยต่อสู้ตั้งแต่ที่ออกมาจากสำนัก,ตลอดจน,นางได้ก้าวไปถึงระดับสูงสุดของขั้นเซียนเทียนแล้ว.
ประมุขตระกูลซุนที่วิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว,เขาที่คิดว่าเป็นงานง่ายมากที่จะสังหารจงซานด้วยผู้ฝึกตนเซียนเทียนถึงแปดคน,ถึงแม้ว่าจะสังหารหวงตี้ยังง่ายมากสำหรับพวกเขา,อย่างไรก็ตาม,เรื่องนี้ผิดพลาดได้อย่างไร?
ประมุขตระกูลซุนที่รู้อยู่แล้วว่าจงซานนั้นน่าหวั่นเกรงมาตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว,ทว่าตอนนี้เขาก็ยังพบว่าเขาได้ประเมินจงซานต่ำไปเหมือนเดิม.
จงซานได้เตรียมการเอาไว้แล้ว,เขาที่วางกับดักไว้รอพวกเขา,ประมุขตระกูลซุนเวลานี้กำลังวิ่งหนีอย่าไงไม่คิดชีวิตเพื่อหลบไปจากคฤหาสน์จง,รู้สึกสับสนเช่นกันว่าไม่มีใครไล่ตามเขามา?
ก่อนหน้านี้จงซานเพียงแค่คุยโวอย่างงั้นรึ?"
"สว๊วฟฟฟฟ"
ในขณะที่เขากำลังสงสัยอยู่นั้น,เสียงฉีกอากาศ,กระบี่สีม่วงที่ทะลวงเข้ามาหน้าอกด้านหลังของเขา.
ดวงตาที่เบิกกว้างไม่อยากเชื่อ,มีใครบางคนกำลังซุ่มโจมตีอยู่แล้วอย่างงั้นรึ?และก่อนที่เขาจะรู้ตัว,หัวใจของเขาก็ถูกทะลวงไปซะแล้ว.
จงซานได้วางแผนทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว,จงซาน,เจ้าเป็นคนที่น่าหวาดกลัวนัก!
ก่อนที่เขาจะล้มลง,ประมุขตระกูลซุนที่จ้องมองตามกระบี่สีม่วงที่ทะลวงหน้าอกของเขาเข้ามา."อันเย่ตัง,อันหวงรึ?"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น