Miracle Throne Chapter 305 Family civil war

Miracle Throne Chapter 305 Family civil war

นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 305 ศึกในตระกูล

บทที่ 305 ศึกในตระกูล

หลีฮวอโหวเป็นผู้นำกองกำลังทางบกที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,หลายต่อหลายปีที่เขาได้นำทัพออกไปด้านนอก,หากว่าไม่มีเรื่องสำคัญนั้น,จะไม่กลับมายังตำหนักจักรพรรดิง่ายๆ,วันนี้แน่นอนราวกับว่ามีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น,ไม่ใฃ่แค่เพียงงานเลี้ยงธรรมดาๆ,ที่จริงแล้วบางคนได้พบว่าทางราชวังนั้นได้ทำการเตรียมการมาเงียบๆระยะหนึ่งแล้ว,เหมือนว่าเป็นงานเลี้ยงอย่างหนึ่งที่จะมีการมอบรางวัล,แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งดังกล่าวนั้นคืออะไร.

เหล่าทหารฮวอจวินที่ได้ไปพักแล้ว.

ส่วนคนอื่นๆเองก็ได้กระจายไปรอบๆตำหนัก.

ในเวลาเดียวกันนี้สายตาที่คมกริบของหลีฮวอโหวกวาดตามองไปยังฉู่เทียน,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังหนานกงหยุน,สายตาที่เย็นเยือบ,จ้องมองอย่างสุขุมกล่าวออกไปอย่างใจเย็น"หนานกงหยุน,เจ้าเป็นลูกหลานของตระกูลหนานกง,กับไปสุมหัวกับพวกกลุ่มกระจอกงอกง่อยเช่นนั้น,เจ้าไม่ให้ความเคารพโหวอย่างข้าเลยรึอย่างไร,เห็นจักรพรรดิแล้วไม่คุกเข่าให้ความเคารพ,เจ้าไม่สำนึกต่อบุญคุณของตระกูลหนานกงเลยรึอย่างไร."

กับสิ่งที่เกิดขึ้น.

ทุกคนต่างก็จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.

ราวกับเรื่องราวที่น่าเบื่อต่อไปนี้จะมีอะไรน่าสนใจให้ได้เห็นแล้ว.

สายตาของราชาหนานเซี่ยเป็นประกายเล็กน้อย,เขาไม่ได้แสดงความเห็นใดๆออกมา,ราวกับว่าไม่ได้คิดจะไปยุ่งกับเรื่องดังกล่าวตั้งแต่แรกแล้ว.

สายตาของหนานกงหยุนที่จ้องมองดูร้อนรน,นี่คือโหวเยว์ที่มีชื่อเสียงที่สุดของตระกูล,และยังอยู่เคียงข้างจักรพรรดิสุรยันต์แผดเผา,ทำให้นางรู้สึกกดดันจนเหนือจะบรรยาย.

"คารวะหลี่ฮวอโหว!"หนานกงหยุนที่ไม่แสดงความอ่อนแอให้เห็น,พร้อมกับยืนอย่างกล้าหาญ"คารวะองค์จักรพรรดิ!"

ราชาหนานเซี่ยที่จงใจเอ่ยออกมาอย่างจงใจ"เอ๊ะ,จักรพรรดิสุริยันต์แผดเผา,ตระกูลหนานกงมีคนที่โดดเด่นเช่นนี้,ทำไมราชาเช่นข้าไม่เคยเห็นกัน?"

"หนานกงหยุนนั้นไปประจำอยู่ด้านนอก,องค์ราชาไม่เคยเห็นก็ไม่แปลก,"จักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาที่แสดงกลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา,เพื่อกดดันหนานกงหยุน,"ตอนนี้ยังมีเวลาให้กลับมา,ข้าจะไม่ใส่ใจกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น,ตราบเท่าที่เจ้ากลับมา,แน่นอนว่าจะไม่ทำให้เจ้าต้องรู้สึกย่ำแย่อย่างแน่นอน!"

จักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาที่ตระหนักได้ว่าหนานกงหยุนนั้นสำคัญเป็นอย่างมาก.

นางไม่เพียงแต่เป็นผู้เยาว์ที่จะกลายเป็นคนสำคัญของตระกุลหนานกงได้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นหนึ่งในผู้บริหารหอการค้าปาฏิหาริย์,หากว่าสามารถควบคุมหนานกงหยุนอยู่ในมือ,ตระกูลหนานกงก็ย่อมมีวิธีในการแทรกซึมเข้าไปในหอการค้าปาฏิหาริย์ได้.

"ข้ามีพัฒนาการที่ดีในหอการค้าปาฏิหาริย์,ดังนั้นจึงยังไม่สามารถกลับไปได้ชั่วคราว."หนานกงหยุนที่ต้องการจะตีตัวออกห่าง,แต่ก็ไม่สามารถที่จะกล่าวเช่นนั้นได้,"ขอให้องค์จักรพรรดิจงวางใจ,หนานกงหยุนยังเป็นทายาทของหงส์เพลิง,ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง!"

จักรพรรดิสุริยันตแผดเผาที่ขมวดคิ้ว.

"เหลวไหล!"หลีฮวอโหวที่แค่นเสียงดัง"เจ้าคิดว่านี่คือการต่อรองรึอย่างไร?เจ้าคิดที่จะละทิ้งตระกูลหนานกงอย่างงั้นรึ?,นี่นับว่าเป็นการทำลายกฏตระกูลอย่างรุนแรง,หากว่าเจ้าไม่กลับตระกูลและกลับไปรับโทษล่ะก็,โหวเยว์อย่างข้าจะทำลายพลังฝึกตนของเจ้า,ค่อยออกไปจากตระกูลได้!"

ชิ,เป็นคนที่โอหังซะจริง!

ไม่เห็นหัวปู่ฉู่เช่นข้า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าข่มขู่คนของข้า,เจ้าคงจะไม่เคยลิ้มลองรสลอง,ความโหดร้ายของปู่ฉู่ซะแล้ว.

ฉู่เทียนที่จับจ้องมองไปยังกู่เซียนชิวและคนอื่น.

"หลีฮวอโหวท่านช่างใช้อำนาจบาดใหญ่จริงๆ!" ภายในฝูงชนนั้นมีชายชราคนหนึ่งที่ค้ำไม้เท้ายาว,ไม่ใช่ใครที่ใหนแต่เป็นต้าเซวจื่อกู่เซียนชิว,กู่เซียนชิวที่แค่นเสียงตำหนิออกไป,ว่ากล่าวหลีฮวอโหว,เขาที่ไม่ต้องการให้ฉู่เทียนกล่าวอะไรมาก,ควรที่จะเป็นเขาเองที่ออกมาโต้แย้งจะเป็นการดีที่สุด"องค์ราชา,และจักรพรรดิสุริยันต์แผดเผา,การจะลงโทษหนักขนาดนั้น,ถึงกับเอ่ยจะทำกลายพลังฝึกตนของหนานกงหยุน,ไม่รู้ว่านางผิดอะไร?และพวกท่านกำลังหวาดกลัวสิ่งใดกัน?"

จักรพรรดิสุริยันต์แผดเผากล่าวออกมาอย่างเย็นชา"นี่เป็นเรื่องของตระกูลหนานกง,ต้าเซวจื่อไม่คิดว่าตัวเองจะยุ่งมากไปหน่อยรึ?"

"เรื่องของตระกูล?ต้องจัดการภายในตระกูลไม่ใช่รึ?"กู่เซียนชิวที่กล่าวออกมา"ในเวลานี้,ไม่ได้อยู่ในตระกูลของท่านเลย,แต่อยู่ในงานเลี้ยงของตำหนักราชวงศ์,เรื่องในครั้งนี้,คิดว่าจะให้ตาเฒ่าคนนี้ปิดหูปิดตาหรืออย่างไร."

จักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาที่แสดงท่าทางอักอ่วนออกมาเช่นกัน.

ตาแก่นี้พูดไร้สาระอะไร,เรื่องนี้คิดจะพูดอะไรคิดจะดึงเรื่องราวส่วนตัว,ให้กลายเป็นเรื่องระดับชาติหรืออย่างไร.

กู่เซียนชิวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความยุติธรรม"หนานกงหยุนนั้นนับเป็นผู้เยาว์ที่มีพรสวรรค์ของอาณาจักรหนานเซี่ย,พรสวรรค์ของนางนั้นนับว่าหายากมากในอาณาจักรของพวกเรา,ที่จริงจักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาท่านเห็นแก่ตัวมากเกินไป,เพระว่าหลีฮวอโหวที่ใช้วิธีการสกปรก,เนรเทศนางให้ออกไปจากตำหนักจักรพรรดิตั้งแต่สิบปีที่แล้ว,ข้าขอถามทุกท่าน,สิบปีที่ผ่านมานี้มีอะไรเกิดขึ้น? อนาคตของนางที่ต้องถูกทำลายไป!เรื่องเช่นนี้นับเป็นความสูญเสียของอาณาจักรหนานเซี่ยยิ่งนัก,ไม่มีใครคิดเลยรึอย่างไรว่าอาณาจักรของเรานั้นจะเสียหายไปเท่าไหร่?"

กู่เซียนชิวไม่ได้กล่าวคำเหล่านี้ออกมาครั้งแรก,ในเวลานั้นเขาทำงานกับราชาหนานเซี่ย,ได้กล่าวค้านจักรพรรดิสุริยันต์แผดเผามาก่อนแล้ว,ในเวลานี้เขาจึงได้กล่าวตบหน้าของตระกูลหนานกงอย่างรุนแรง,ตบหน้าจักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาที่ทำได้แค่มอง,ใบหน้าที่กลายเป็นดำมืดเปลี่ยนเป็นขาวซีดไปเลยทีเดียว.

จากปากของคนอื่นอาจะไม่เป็นเช่นนี้,ทว่านี่คือคำพูดที่มาจากต้าเซวจื่อ,จึงมีความน่าเชื่อถือสูงเป็นอย่างมาก,ด้วยอิทธิพลของต้าเซวจื่อแล้ว,นับว่าเป็นการตำหนิจักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาและหลีฮวอโหวต่อหน้าทีเดียว,หากว่าข่าวดังกล่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วอาณาจักรแล้วล่ะก็,นับว่าเป็นการสร้างความเสื่อมเสียให้กับตระกูลหนานกงไม่น้อยเลย.

เรื่องอัปยสอดสูในบ้านนั้นไม่ควรที่จะถูกเผยแพร่ออกไป,

家丑 ความหมายคือ (jiā chǒu )เรื่องอัปยศอดสูในบ้าน

ความจริงเป็นเรื่องนี้ควรจะถูกปิดไว้อย่างดี!

"เหล่าฟู่รู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากเลย."เจาพู่ที่ยืนอยู่ด้านข้างสนับสนุน"หนานกงหยุนนั้นมีภูติวิญญาณระดับพระเจ้า,แม้แต่ในอาณาจักรขนาดใหญ่ยังต้องให้การฝึกฝนเป็นสำคัญ,ตระกูลหนานกงเห็นว่านางเป็นเพียงคนธรรมดารึอย่างไร,สงสัยว่าคนที่มีพรสวรรค์ที่มีพลังภูติวิญญาณระดับพระเจ้าของตระกูลหนานกงจะมีมากมายเลยอย่างงั้นรึ?"

老夫 ความหมายคือ (lǎofū)คนแก่อย่างฉัน (คำเรียกตัวเอง)

"เจ้าเข้าใจผิดแล้ว"นักวิชาการอีกคนหนึ่งที่กล่าวแย้งออกมา"เท่าที่เหล่าฟู่รู้นะ,หนานกงหยุนที่จริงแล้วเป็นทายาทผู้สนับสนุนของโหวเยว์หลีเหยี่ยน,วีระบุรุษที่ต้องตายในสนามรบ,เมื่อไม่มีวีระบุรุษหลีเหยียนแล้ว,วิญญาณวีระบุรุษที่ยังไม่จากไป,ซากกระดูกที่ยังไม่สุขสงบ,อิทธิพลของเขาก็ถูกตัดสายป่านไปทั้งหมด,เหล่าผู้มีพรสวรรค์มากมายที่รับใช้เขาต่างถูกส่งออกไปนอกดินแดนภายนอก,จักรพรรดิสุริยันต์แผดเผ่ายังไม่รู้เลย? เขาไม่รู้เลยจริงๆเลยว่า,มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร!"

"เรื่องเป็นเช่นนี้นั่นเอง,น่าเสียใจแทนดวงวิญญาณของวีระบุรุษหลีเหยี่ยนจริงๆ!"

"ตระกูลหนานกงนี้ช่างกระทำการที่ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!"

ทันใดนั้นคนมากมายต่างก็ตะโกนเสียงสนับสนุน.

ความโกรธเกรี้ยวของจักรพรรดิสุริยันแผดเผาที่อัดอั้นราวกับจะระเบิดออกมา,เจ้าพวกกลุ่มบัดซบหมาบ้ากำลังรุมกัดเขา,ไม่คิดเลยว่าจะถูกกัดเช่นนี้?ซ้ำยังตบหน้าของเขาต่อหน้าผู้คนมากมาย,เขาจะต่อปากต่อคำกับคนพวกนี้ได้อย่างไร,ตอนนี้การไม่เปิดปากออกไปนั้นนับว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด,ยิ่งเขาพูดอะไรมากเกินไปมีแต่จะกลับมาทำลายตัวเอง,และยิ่งจะทำให้ได้รับคำประณามมากกว่าเดิมเท่านั้น.

ลีฮวอโหวที่ตวาดออกมาเสียงดังด้วยความโกรธ"พวกเจ้าพูดอะไร,บังอาจใส่ความจักรพรรดิเหรอ!"

"ถูกหรือผิด,รู้อยู่แก่ใจ!"กู่เซียนชิวที่กล่าวออกมาเสียงดัง"หนานกงหยุนนั้นไม่ใช่ลูกหลานสายตรงของจักรพรรดิสุริยันต์แผดเผา,ดังนั้นจักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาจึงหาได้ใส่ใจ,มีจิตใจลำเอียง,ทุกคนต่างรู้ดี,ข้าและคนอื่นหาได้กุเรื่องขึ้นมาแต่อย่างใด?"

เจาพู่ที่เกล่าวเสริม"พวกเจ้าได้ทำลายชีวิตของหนานกงหยุนมาสิบปีแล้ว,ตอนนี้ยังจะทำลายชีวิตทั้งชีวิตของนางอีกรึ?"

ฉู่เทียนที่แอบพึงพอใจเป็นอย่างมาก.

เยี่ยม,ยอดเยี่ยม.

กลุ่มชายชราเหล่านี้แม้จะไม่มีอำนาจที่แท้จริง,แต่กลับสามารถแบ่งเบาฉู่เทียนได้เป็นอย่างมาก,พวกเขาที่เป็นนักวิชาที่ถูกขนานนามว่าหมาบ้าแห่งวังหลวง,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าชั้นเชิงการโต้เถียงนั้นจะอยู่ในระดับชั้นยอด,มีความสามารถอย่างแน่นอน.

ตระกูลหนานกงเองก็ตระหนักได้ถึงความร้ายกาจของหมาบ้าแห่งวังหลวง,ดังนั้นจึงทำได้แต่ปิดปากเงียบ,ถึงแม้ว่าจะไม่กล้าตอบออกไปแต่ก็ใช่ว่าจะกลืนความโกรธเข้าไปได้ง่ายๆ,ยิ่งพูดมากก็ยิ่งมีช่องให้โจมตี!

สองพี่น้องเมิ่งชิงอู๋รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก.

คนของตระกูลหนานกงถึงกับเป็นใบ้ไปเลยทีเดียว.

งานนี้ไม่ต้องลำบากให้ฉู่เทียนได้เปิดปากเลย,เหล่าชายชราได้จัดการทั้งหมดแล้ว,นับว่าเป็นเรื่องที่ง่ายดายจริงๆ!

จักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาที่ไม่สามารถที่จะอดทนได้,กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง"พรสวรรค์สูงต่ำหาได้ตัดสินที่ภูติวิญญาณ,ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอก็ใช่ว่าจะตัดสินได้ด้วยพรสวรรค์,พวกเจ้าควรที่จะเปลี่ยนมุมมองที่น้อยนิดนั้นไปซะ."

ขณะที่นักวิชาการคนหนึ่งจะกล่าวตอบโต้.

"หนานกงหยุนเป็นคนของหอการค้าปาฏิหาริย์,วันนี้ไม่จำเป็นต้องฟังสิ่งใดกับจักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาเช่นท่าน,พวกเราไม่มีทางมอบหนานกงหยุนให้ท่านแน่นอน."เสียงที่นุ่มนวลดังขึ้นมา,เป็นฉู่เทียนที่เดินออกมาจากฝูงชน"จักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาคำพูดของท่านนั้นเต็มไปด้วยความลำเอียงเหมือนดั่งต้าเซวจื่อกล่าวหรือไม่,ข้าว่าข้ามีวิธีในการแก้ปัญหาในครั้งนี้ได้อยู่."

ลีฮวอโหวชำเลืองมองออกไป.

คนผู้นี้คือฉู่เทียนที่มีชื่อเสียงสินะ!

ฉู่เทียนนั้นไม่คิดที่จะใช้คำพูดเพื่อโต้เถียงกับคนของตระกูลหนานกงแล้ว,คนของตระกูลหนานกงตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,มีแต่จะสร้างปัญหามากมายเพิ่มขึ้น,ไม่เพียงแต่ตระกูลหนานกงที่มีพื้นฐานมั่นคงเกินกว่าที่จะโจมตี,เพื่อทางเลือกที่ดีที่สุด,ดังนั้นฉู่เทียนจึงคิดที่จะนำหนานกงหยุนออกมาด้วยวิธีที่นุ่นนวลที่สุด.

"ข้าคิดว่ายิ่งข้าอยู่ในหอการค้าปาฏิหาริย์จะยิ่งเติบโตมากที่สุด,ทว่าองค์จักรพรรดิหวังที่จะให้ข้ายอมรับกลับไปฝึกฝนในตระกูล,ทั้งสองอย่างนั้นมันยากที่จะเลือกจริงๆ,หากเป็นเช่นนั้นจริงๆควรจะใช้ความแข็งแกร่งในการตัดสินจะดีกว่า!"หนานกงหยุนที่วางค้อนลงบนพื้นเสียงดัง,ก่อนที่จะชี้นิ้วไปยังหนานกงเจี้ยน"เอาเป็นว่าเจ้า,กล้าที่จะยอมรับคำท้าทายของข้าหรือไม่?"

จักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาและหลีฮวอโหวชำเลืองมองออกไป.

ท้าประลองอย่างงั้นรึ? หนานกงหยุนกำลังคิดอะไรกันอยู่?

"หนานกงเจียนนั้นนับว่าเป็นผู้สืบทอดที่โดดเด่นที่สุดของตระกูลหนานกง,หากว่าเข้าสามารถล้มเขาได้แสดงว่าข้าอยู่ในหอการค้าปาฏิหาริย์แล้วมีพัฒนาการดีที่สุด,ข้าก็จะขออยู่ในหอการค้าปาฏิหาริย์ต่อไป."

ลีฮวอโหวที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่ทุ้มลึก"หากเจ้าพ่ายแพ้ล่ะ?"

"หากว่าข้าแพ้,ข้าจะส่งคืนหุ้นของหอการค้าปาฏิหาริย์ทั้งหมดออกไป,พร้อมกับตระกูลหนานกงทันที,สุดแล้วแต่พวกท่านจะจัดการ!"

ใบหน้าของคนตระกูลหนานกงนั้นถึงกับเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

เห็นได้อย่างชัดแจ้งว่า,ไม่ว่านางจะพ่ายแพ้หรือชนะ,ต่อไปพวกเขาจะไม่สามารถยุ่งเกี่ยวกับหอการค้าปาฏิหาริย์ได้อีก!

ราชาหนานเซี่ยที่เห็นท่าไม่ดี,เร่งรีบออกมาไกลเกลี่ยในทันที"วันนี้เป็นวันพิเศษ,ทำไมต้องโมโหหน้าดำหน้าแดงกันด้วยเล่า? อย่างน้อยที่สุดควรจะเห็นแก่หน้าข้าบ้าง,ให้เรื่องเช่นนี้จบเพียงเท่านี้ล่ะ?"

面红耳赤 ความหมายคือ (miàn hóng ěr chì)โมโหหน้าดำหน้าแดง

เหวินเฉิงกล่าวออกมาทันใด"ด้วยผู้เยาว์สายเลือดใหม่ที่ประลองต่อสู้กัน,การที่พวกเราคอยดูอยู่ย่อมไม่มีอุบัติเหตุใดเกิดขึ้นอยู่แล้ว,องค์เหนือหัวมีสิ่งใดที่ต้องกังวลอย่างงั้นรึ?"

"ชิ,กล้าท้าทายข้าเลยรึ,จะดูถูกข้าเกินไปแล้ว"ลีฮวอโหวที่ยังไม่กล่าวอะไร,เป็นหนานกงเจี้ยนที่ลุกขึ้นยืนในทันที,"การต่อสู้นี้ไม่เพียงเกี่ยวข้องกับตระกูลหนานกง,ยังเกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีของข้าด้วย,ขอให้องเหนือหัวมอบโอกาสนี้ให้ด้วย!"

สายตาของหนานกงเจียนที่จ้องมองออกไปนั้นเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน.

คนทั้งสองที่มีอายุพอๆกัน,หนานกงเจี้ยนนั้นไม่เคยเห็นหนานกงหยุนในสายตามาตั้งแต่เด็กแล้วและยังเต็มไปด้วยคำดูถูกนางมากมาย,หลังจากที่เขาได้รู้ว่าหนานกงหยุนในเวลานั้นมีความแข็งแกร่งมากขึ้น,พร้อมกับฉายแสงความสามารถออกมา,ทำให้หนานกงเจี้ยนนั้นบ้าคลั่งและริษยาเป็นอย่างมาก.

เป็นเพียงแค่ตระกูลสาขา,ทำไมกันถึงได้มีสายโลหิตที่แข็งแกร่งขนาดนี้?

มันเป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้อย่างแน่นอน!

โชคดีในตอนนั้น,หนานกงหยุนและบิดาของนาง,ถึงส่งไปประจำการยังเมืองเล็กๆที่ห่างไกล.

สิบปีผ่านมา,หนานกงเจี้ยนที่มีพลังปลุกดวงจิตระดับ 7 เขตแดนดวงจิตที่แท้จริง,เขาไม่สามารถเทียบได้กับตงฟางเห่าเหรียนและหวังเทียนหลงได้ในเวลานี้,นั่นก็เพราะยังขาดเวลาเท่านั้นเอง.

หนานกงเจี้ยนที่มีอายุต่ำกว่า 20 ปี!

ตงฟางเห่าเหรียนที่มีอายุ 27 ปีแล้ว.

หวังเทียนหลงเองก็มีอายุ 31 ปี!

ดังนั้นกล่าวได้เลยว่าหนานกงเจี้ยนนั้นยังขาดเวลา,อีกไม่นานเขาจะต้องกลายเป็นคนที่โดดเด่นจนสามารถยืดออกได้กลายเป็นอหังการอีกคนของเมืองหลวง,ในสายตาของหนานกงเจี้ยนนั้น ตงฟางเห่าเหรียนและหวังเทียนหลังนั้นยังไม่มีคุณสมบัติเทียบกับเขาด้วยซ้ำ,ส่วนหนานกงหยุนนะรึ? เป็นเพียงแค่หินให้เขาเหยียบข้ามไปเท่านั้น!

อย่างไรก็ตาม,สิบปีมานี้,จากลูกเป็ดขี้เหร่,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกลายเป็นสาวงามถึงขนาดนี้,หากว่าเขาทำลายพลังฝึกตนของหนานกงหยุนไป,นับจากนี้เป็นต้นไปเขาก็จะสามารถให้นางเป็นของเล่นพิเศษ,ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีเช่นกัน!

สายโลหิตของนางผู้นี้เองก็เข้มข้นไม่น้อย.

การจะให้กำเนิดทายาทพร้อมกับนาง,ก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องเสียหายแต่อย่างใด.

หนานกงหยุนที่สามารถสัมผัสได้ถึงสายตาที่หยาบคายของหนานกงเจี้ยน,ภายในใจของนางรู้สึกโกรธขึ้นมาในทันที,สิบปีก่อนหน้านี้นางถูกชายคนนี้รังแกสารพัด,ตอนนี้สิบปีให้หลัง,ถึงเวลาแล้วที่นางจะเอาคืนด้วยตัวเอง.

ด้วยพลังฝึกตนที่สูงของจักรพรรดิสุริยันต์แผดเผาและลีฮวอโหว,สามารถที่จะมองเห็นทุกอย่างได้อย่างแน่นอน.

หนานกงหยุนนั้นไม่ได้อ่อนแอ,มีพลังปลุกดวงจิตระดับ 6

นางที่มีภูติวิญญาณหงเพลิง,สามารถที่จะเพิ่มพลังขึ้นมาได้อีกระดับ,อย่างไรก็ตามหนานกงเจี้ยนนั้นเป็นผู้ฝึกตนปลุกดวงจิตระดับ 7 ใช่ว่าจะเทียบกันได้ง่ายๆ,ด้วยเขตแดนปลุกดวงจิตระดับกลางยังมีความแตกต่างกับเขตแดนปลุกดวงจิตระดับปลายมากมายอยู่,ไม่ใช่ว่าช่องว่างดังกล่าวนี้จะหาสิ่งใหนมาชดเชยได้ง่าย?

ลำพัง.

หนานกงหยุนที่ฝึกวิชาบำเพ็ญทั่วไปของตระกูล,หาได้ใช่วิชาการต่อสู้หลัก,ไม่มีทางที่จะเทียบได้กับหนานกงเจี้ยนที่ฝึกฝนวิชาบำเพ็ญหลักของตระกูลสายโลหิตได้,สิ่งสำคัญที่สุดหนานกงเจี้ยนยังมีทรัพยากรมากมายที่เพียงพอในการฝึกฝน,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะพ่ายแพ้,ดังนั้นพวกเขาจึงยอมกรับการท้าทายในครั้งนี้ในที่สุด.

ลีฮวอโหวที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล"เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา,ข้าใจให้พวกเจ้าต่อสู้กันเพียงแค่ห้ากระบวนท่าให้จบการต่อสู้นี้ให้ได้."

หนานกงเจี้ยนที่ชูหมัดขึ้นมากล่าวต่อบิดา"เพียงเท่านี้ก็เหลือเฟือ"ต่อหน้าราชาและจักรพรรดิทั้งสามและคนจำนวนมาก,นี่เป็นโอกาสที่ดีแล้วที่เขาจะได้แสดงความสามารถ,นับว่าเป็นการเผยความแข็งแกร่งของเขาออกมา,บางทีนี่ละคือโอกาสที่จะสร้างชื่อเสียงของเขาในตำหนักจักรพรรดิให้ร่ำลือ,ทันใดนั้นตำหนักจักรพรรดิแห่งนี้ก็จะปรากฏคำว่าสามอหังการแห่งตำหนักจักรพรรดิปรากฏขึ้นในทันที!

"เจ้าได้ยินใหม? เขาพบว่าจะจัดการเจ้าเพียงแค่ห้ากระบวนท่า!"ฉู่เทียนที่กล่าวต่อหนานกงหยุน"ดังนั้น,เจ้าต้องแสดงให้พวกเขาได้เห็นว่ารวดเร็วกว่า!"

"โปรดวางใจ!"หนานกงหยุนที่เผยยิ้มออกมา"ขยะเช่นนี้,เพียงแค่กระบวนท่าเดียวก็เพียงพอ!"

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne

#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย

Half-Drunk Wanderer
????

สนใจสนับสนุนพวกเรา เข้าร่วมกลุ่ม VIP (สถานปัจจุบัน แปลจบ 658 แล้ว)==>  Click

-เว็ปฟรี วันละหนึ่งตอน

-กรุ๊ป vip ลงครบทุกลุ่มแล้ว