Immortality Immortal Chapter 48 In the Belly of the Snake
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 48 ภายในท้องของอสรพิษ
บทที่ 48 ภายในท้องของอสรพิษ
มังกรเขายังไม่ขยับออกจากภูเขา,เห่าซานที่ยืนนิ่งจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ,ขันทีในชุดคลุมสีดำเหล่าเหว่ยที่กุมแส้หางม้า,ยืนอยู่ข้างร่างของมังกรเขาด้วย.
เห่าซานที่เฝ้ามองไปทุกทิศ,ราวกับว่าเขากำลังรอบางอย่างอยู่,เขาที่เห็นเหล่าอสรพิษที่พุ่งออกไปสามทางไปไกลจนลับตาแล้ว,ดังนั้นเขาจึงได้เตรียมตัวที่จะหลบหนีและดึงดูดความสนใจต่อเหล่าผู้ฝึกตนในทันที.
กงจู่เฉียนโหยวที่รู้สึกผิดปรกติ,สายตาของนางที่จับจ้องไปยังกลุ่มอสรพิษยักษ์,ซึ่งได้แยกออกไปสามทิศทางหนำซ้ำยังเคลื่อนที่เร็วมาก,ทว่ามีเพียงทิศเหนือที่ดูผิดปรกติ,มีอสรพิษตนหนึ่งที่แยกออกมา,ทว่ามันมองหาอาหาร,มันต้องการเพียงแค่กินคนสองคนนั่นเองรึ?
อสรพิษยักษ์สีแดงชาดที่อ้าปาก,เข้าโจมตีจงซานและเทียนหลิงเอ๋อ,อย่างรวดเร็ว,เป็นความเร็วที่เหนือกว่าเป่ยชิงซือและเทียนชาจะก้าวไปถึงคนทั้งสอง.
เป่ยชิงซือและเทียนชานั้นแสดงท่าทางกังวลไม่น้อย,พวกเขาที่เร่งความเร็วมากยิ่งขึ้น! คนทั้งสองที่เหินลงจากยอดเขารวดเร็วเป็นอย่างมาก,ทว่าก็ยังช้ากว่าอสรพิษสีแดงนั่น,ปากของมันตอนนี้ได้อ้ารับคนทั้งสองแล้ว.
ใช่ชั่วขณะนั้นจงซานและเทียนหลิงเอ๋อที่ลอยตัวอยู่บนอากาศนั้น,เขาได้ยินเสียงดังสนั่น,หัวของอสรพิษยักษ์สีแดงที่อ้าพุ่งตรงมายังเขาและเทียนหลิงเอ๋อ,แน่นอนว่ามันจะต้องกินพวกเขาทั้งคู่แน่.
เห็นเหตุการณ์ที่เลวร้าย,สมองของจงซานที่คิดไปมาอย่างรวดเร็ว,ทำอย่างไร?ทำอย่างไรดี?
แม้เหตุการณ์จะวิกฤติ,ทว่าจงซานก็ยังสุขุม,เขาที่เห็นปากของอสรพิษพุ่งเข้ามา,เขาก็ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว.
ทันใดนั้น,จงซานที่ยืนมือของเขาคว้าไปยังบั้นท้ายของเทียนหลิงเอ๋อ,พร้อมกับใช้แรงผลักดันที่มีทั้งหมดกระแทกผลักดันนางให้ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า,ทำให้ความเร็วของเทียนหลิงเอ๋อลอยออกไปเป็นสองเท่าจากความเร็วเดิม,ส่วนจงซานก็ถูกผลักให้ลอยลงด้านล่าง,อย่างรวดเร็วเช่นกัน.
นี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่จะสามารถหลบเลี่ยงจากปากยักษ์ของอสรพิษสีแดง,เพื่อถ่วงเวลาสักนิดให้เป่ยชิงซือและเทียนชามาถึง,เวลาชั่วพริบตาเดียวนั้น,หากว่าต้องการรอดจึงเป็นทางเลือdเดียวที่ทำได้.
เทียนหลิงเอ๋อที่ลอยโด่งออกไปส่วนจงซานก็หล่นลงมาด้านล่าง,เป็นไปตามคาด,ปากยักษ์ของอสรพิษสีแดงที่พลาดกลางอากาศ,การถ่วงเวลาเล็กๆถือว่าประสบผล.
อย่างไรก็ตาม,อสรพิษยักษ์นั่นดูไม่ชะงักเลยแม้แต่น้อย,ความเร็วของมันแทบไม่อยากเชื่อเลย,แม้ว่าครั้งแรกมันจะพลาดเป้า,ทว่ามันกับตวัดหัวของมันพุ่งตรงลงมายังด้านล่างที่จงซานล่วงลงมาอย่างรวดเร็ว,พร้อมกับอ้าปากกลืนเขาในทันที.
จงซานที่เฝ้ามองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ,เขาไม่คาดคิดเลยว่าความเร็วของอสรพิษตนนี้จะมากมายขนาดนี้,และเป้าหมายของมันก็คือเขาซึ่งตอนนี้ไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย.
มันเกิดขึ้นเร็วมาก,ไม่มีใครสามารถที่จะทำอะไรได้,นอกจากนี้,เมื่อคนทั้งสองแยกออกจากกัน,โชคไม่ดีนักที่อสรพิษนั่นเลือกเขา,จงซานไม่ยินดีและเต็มไปด้วยความหดหู่,ทำได้แค่เพียงอย่างเดียวคือยอมรับชะตากรรมให้อสรพิษกลืนเขาเข้าไปในท้อง.
หลังจากที่ทั้งคู่กระเด็นออกมาจากศิลายักษ์เทียนหลิงเอ๋อไม่รู้เลยว่ามีอสรพิษสีแดงที่พุ่งไล่หลังนางมา,นางรู้เพียงว่าจะต้องพุ่งตัวตรงไปหาศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์พี่สามให้เร็วเท่าที่จะทำได้เท่านั้น.
ในเวลาเดียวกัน,ในเวลานั้น,เทียนหลิงเอ๋อสัมผัสได้ว่ามีมือสองมือที่ผลักนางจากด้านหลังสัมผัสมาที่บั้นท้ายของนาง,จงซานรึ?
เทียนหลิงเอ๋อที่ดวงตาเบิกกว้างตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก,นี่เขากำลังทำบ้าอะไร?ในตอนนี้?
ทว่าเทียนหลิงเอ๋อก็รู้สึกเขินอายเกินกว่าจะพูดออกมาได้,แขนทั้งสองข้างนั้นกระแทกมาแรงมาก,จนทำให้บั้นท้ายของนางระบบไปหมด,ราวกับว่ามันจะแตกออกด้วยแรงผลักที่รุนแรง,มันเป็นความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความตื่นตะลึง,เป็นความเจ็บที่ทำให้,น้ำตาของนางแทบจะไหลริน.
จงซานทำอะไร?เทียนหลิงเอ๋อไม่รู้เลยว่าจะร้องออกมาด้วยความเจ็บดังกล่าวนี้เลยหรือไม่?
แต่ถึงกระนั้น,ในช่วงระยะเวลาต่อมา,นางที่บอกได้ว่าจงซานถูกผลักดันล่วงหล่นลงด้านล่าง.
"วูซซซซซซซ"
ส่วนเทียนหลิงเอ๋อที่ถูกผลักให้ขึ้นไปด้านบน.
"อ๋าๆๆๆๆๆ"
เสียงดังสนั่นของอสรพิษยักษ์ที่เลื้อยอยู่ด้านหลังนาง,แทบจะในทันที,ท้ายที่สุดเทียนหลิงเอ๋อก็เข้าใจได้ถึงจุดประสงค์ของจงซาน,เขาที่ผลักนางออกไปให้พ้นจากปากของอสรพิษยักษ์.
นางที่เหินขึ้นไปบนฟ้า,ก่อนที่จะถูกเป่ยชิงซือจับตัวเอาไว้,เป่ยชิงซือที่ยืดมือของนางคว้าไปที่ไหล่ของเทียนหลิงเอ๋อ.
จากนั้น,เทียนหลิงเอ๋อที่ได้โอกาสหันหน้ากลับมามองด้านล่าง,ก่อนที่จะเห็นอสรพิษยักษ์สีแดงฉานที่อ้าปากงับจงซานไปทั้งตัว.
"จงซานนนนนนนนนนนนนน!"
เสียงหวีดร้องดังสนั่นก้องไปทั่วบริเวณ,จงซานสละชีวิตของเขาอย่างงั้นรึ?เขาช่วยนางอย่างงั้นรึ?เขาตายเพื่อช่วยนางอย่างงั้นรึ?
เทียนหลิงเอ๋อที่เห็นจงซานถูกอสรพิษยักษ์สีแดงฉานกลืนกินไปกับตาตัวเอง,ถึงกับทำให้นางรู้สึกราวกับหัวใจแตกสลาย,ไม่อยากเชื่อ,ไม่ยินดี,หวาดกลัวและไม่อยากยอมรับ,ความรู้สึกมากมายที่ประเดประดังเข้ามา,จนทำให้นางหวีดร้องแทบขาดใจ,น้ำตาที่ไหลรินออกมาเป็นสาย,มันไหลออกมาราวกับน้ำพุ.
เทียนชาที่พุ่งตรงไปยังอสรพิษดังกล่าวเช่นกัน,อย่างไรก็ตามอสรพิษสีแดงนั่นเป็นดั่งผู้เชี่ยวชาญในการดำดิน,หลังจากที่มันกลืนจงซานเข้าไปแล้ว,มันก็พุ่งลงดิน,มุดหายไปอย่างรวดเร็ว,เพียงแค่พริบตาเดียว,ก็ไม่เห็นแม้แต่ร่องรอย,เหล่าอสรพิษอื่นๆต่างก็ปกคลุมไปทั่วพื้นที่ทำให้เทียนชาไม่มีโอกาสเข้าโจมตีเลย,ทำได้แค่ลอยขึ้นมาเท่านั้น.
เป่ยชิงซือที่จับร่างของเทียนหลิงเอ๋อไว้แน่น,จ้องมองจงซานที่ถูกอสรพิษกลืนกินไป,ทำให้นางบังเกิดความรู้สึกซับซ้อนที่เห็นจงซานถูกกลืนเข้าไปเช่นกัน,ตอนนี้ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดมันก็ได้กลายเป็นว่างเปล่าไปแล้ว,อย่างไรก็ตาม,นางก็ยังจับตัวของเทียนหลิงเอ๋อเอาไว้ก่อนที่จะลอยขึ้นมาด้านบน.
ในเวลาเดียวกันนี้,ร่างของเทียนหลิงเอ๋อที่ตะเกียกตะกาย,ราวกับว่านางต้องการลงไปช่วยจงซาน,นางที่ดูเหมือนกับไร้สติไปแล้ว,ตะโกนชื่อจงซานไม่หยุด,ดิ้นรนไปมาให้หลุด,แม้แต่ทำให้เสื้อผ้าของเป่ยชิงซือเป็นรูและเสียหายไปไม่น้อย.
"พวกเราช่วยเขาไม่ได้แล้ว,ถอยก่อน."เทียนชาที่เหินเข้ามาใกล้ๆ.
"ไม่,จงซานยังไม่ตาย,ช่วยเข้า,ได้โปรดช่วยเขาด้วย."เทียนหลิงเอ๋อร้องไห้,จ้องมองไปยังรูขนาดใหญ่บนพื้น.
จากที่ไกลออกมานั้น,กงจู่เฉียนโหยวที่เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น,เห็นจงซานที่ผลักเทียนหลิงเอ๋อลอยขึ้นไป,เขาสงสัยว่าการกระทำทั้งหมดนี้เป็นความต้องการของเห่าซานหรือไม่,ความรู้สึกที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นในใจนาง,ก่อนที่จะค่อยๆเปลี่ยนเป็นอิจฉาหญิงสาวนางนั้น.
"จงซาน?หากว่าข้าไปยืนอยู่ประตูแห่งความตาย,จะมีใครยอมสละชีวิตตัวเองให้ข้าอย่างงั้นรึ?"กงจู่เฉียนโหยวที่ถอนหายใจยาว.
เมื่อเห็นท่าทางของกงจูเฉียนโหยวเช่นนั้น,เซียนเซิงสุ่ยจิงที่โบกสะบัดพัดขนนกไปมา,เฝ้ามองกงจูเฉียนโหยว,ในสายตาของเขานั้นปรากฏประกายแสงความรักอยู่เหมือนกัน.
"เฉียนโหยว,หากว่าเป็นข้านะ,แน่นอนว่าข้าจะต้องทำเหมือนชายคนนั้นแน่."กู่หลินเร่งรีบเสนอตัวในทันที.
ได้ยินคำพูดของกู่เหลิน,กงจูเฉียนโหยวที่เปรยตามองมีประกายแสงแห่งความเหยียดหยันปรากฏอยู่,ก่อนที่นางจะหันมาจ้องมองและครุ่นคิดการกระทำของเห่าซานต่อไป.
การที่จงซานสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเทียนหลิงเอ๋อนั้นอยู่ในสายตาคนมากมาย,อย่างไรก็ตามมันก็เป็นเพียงแค่ฉากๆหนึ่งเท่านั้น.
ที่ใจกลางหุบเขา,เห่าซานที่ยืนอยู่บนของมังกรเขา,เฝ้ามองต้าหงที่กลืนกินจงซานเข้าไป,ก่อนที่จะมุดลงพื้นหนีหายไป,ปรากฏประกายแสงความเศร้าสร้อยอยู่ในดวงตาของเขา.
"เป็นเพราะว่าเจ้าเห็นว่าข้ากำลังจะตาย,เลยเกิดความเศร้าภายในใจอย่างงั้นรึ?"เห่าซานที่พึมพำไปมา,เขาที่กำลังคิดหาเหตุผลกับการกระทำของต้าหงที่ดูแปลกประหลาดไป.
"ไปกันเถอะ,พาข้าไปยังทิศตะวันตก,พาข้าไปเที่ยวชมฉากสุดท้ายก่อนที่ข้าจะตายไป."เห่าซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"คลืนนนนนนนนน"
มังกรเขาที่คำรามพร้อมกับทะยานขึ้นฟ้า,หางของมันที่ฟาดลงบนพื้น,เกิดเป็นแอ่งลึกห้าเมตร,พร้อมกับเลื้อยตรงไปยังทิศตะวันตก,โดยมีขันทีเหล่าเหว่ยตามมาด้านหลัง.
เพียงแค่พริบตาเดียว,มังกรเขาก็ออกมาจากหุบเขาดังกล่าว,ความเร็วของมันนั้นมากกว่าเหล่าอสรพิษนับสิบเท่า,เลื้อยผ่านทุกสิ่งกีดขวางพังทลายไปตามๆกัน,เกิดเป็นฝุ่นคลุ้งไปทั่ว,ผ่านลึกเข้าไปในพื้นที่ภูเขาที่ทางทิศตะวันตก.
"วูซซซซซซ"
จากยอดเขาทางด้านตะวันตก,เกิดประกายแสงสีน้ำเงินที่ถูกยิงออกมาเป็นเหมือนกับเปลวเพลิง,ที่พุ่งตรงมายังมังกรเขา,ไม่,ดูเหมือนว่าจะเป็นขันทีเหล่าเหว่ยที่อยู่ข้างๆมังกรเขาต่างหาก.
ลูกศรดังนั้น,ทรงพลังเป็นอย่างมาก,เห็นเพียงแค่เหล่าเหว่ยที่ตวัดแส้หางม้าเข้าปะทะการโจมตีดังกล่าว.
"ตูมมมมมมมมมมมม"
เกิดระเบิดดังลั่นเหล่าเหว่ยลอยออกมาด้านหลัง.
"เหล่าเหว่ย!"เห่าซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง,ขณะที่เขายังคงยืนอยู่บนหัวของมังกรเขา.
"ข้ามาที่นี่เพื่อจ้า,เรื่องของเขาไม่ใช่ปัญหาของข้า."มังกรเขากล่าวต่อเห่าซาน,ก่อนที่จะพาเห่าซานเลื้อยออกไปอย่างรวดเร็ว.
เห็นเห่าซานที่พยายามจะหนี,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เร่งรีบตามไป.
"เฉียนโหยว,พวกเราตามไปเร็วเข้า."กู่หลินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"หุบปาก."กงจู่เฉียนโหยวที่เหนื่อยหน่ายเกินไปกับคนผู้นี้แล้ว,นางไม่ใส่ใจกับกู่หลิงโดยสมบูรณ์,ซึ่งตอนนี้นางและสุยจิงที่จ้องมองไปยังเหล่าเหว่ยที่ถูกโจมตี.
"ตูมมมม...."
แส้หางม้าของเหล่าเหว่ยที่พังออกเป็นเสียงๆ,คลื่นระเบิดดังกล่าวนั่นทรงพลังเป็นอย่างมาก,ทำให้เขาพ่นโลหิตออกมาคำโต,และเผยยิ้มอย่างข่มขื่นขณะที่ถูกกระแทกลอยมาจากด้านหลัง.
จากทิศตะวันตกนั่น,ซึ่งเป็นคนปล่อยลูกศรออกมา,ก่อนที่จะมีคนหลายสิบคนที่ลอยออกไปในทันที,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังเหล่าเหว่ย.
"จับตัวชายชราคนนั้นเอาไว้."กงจูเฉียนโหยวที่ออกคำสั่งในทันที.
เมื่อนางออกคำสั่ง,กลุ่มคนด้านหลังนางที่พุ่งออกไปยังขันทีเหล่าเหว่ยทันที,แน่นอนว่าไม่ได้มีแค่เพียงพวกเขา,ยังมีกลุ่มผู้ฝึกตนจากทางทิศใต้อีกกลุ่มที่พุ่งตรงไปยังเหล่าเหว่ย.
เหล่าเหว่ยที่ลอยออกมาจากแรงระเบิดดังกล่าวนั่น,สัมผัสได้ถึงคนสามกลุ่มที่ทรงพลังมุ่งตรงมาหาเขา,ท่าทางที่หดหู่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า,พร้อมกับสะบัดมือหนึ่งครั้งก็ปรากฏลูกบอลขนาดใหญ่สีดำอยู่ในมือของเขา.
"ฮ่าฮ่าฮ่า"
ในเวลานี้ขันทีเหล่าเหว่ยที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง,ลูกบอลสีดำทมิฬที่กำลังเปล่งปรากายแสงสายฟ้าแปบๆกระจายไปทั่ว.
ตูมมมมมมม.
ทันทีที่บอลสีดำระเบิดออกมา,ร่างของเหล่าเหว่ยก็แหลกเป็นเสี่ยงๆไปในทันที,กลายเป็นกองเศษเนื้อและโลหิตกระจายไปทั่วบริเวณ.
คลื่นพลังระเบิดดังกล่าวนั้น,ม้วนกวาดออกมารอบๆอย่างรวดเร็ว.
กงจูเฉียนโหยวเมื่อเห็นชายชรานำบอลสีดำออกมา,นางก็อุทานออกมา,"บัดซบที่สุด."
ขันทีเฒ่าที่ตายไปทำให้กงจูเฉียนโหยวรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก,เท้าที่เรียวงามของนางกระทืบลงไปบนพื้น.
"ตามเห่าซานไป."กงจูเฉียนโหยวที่ออกคำสั่งด้วยความโกรธเกรี้ยว.
จากนั้น,ทุกคนรวมทั้งกงจู่เฉียนโหยวก็ไล่ตามมังกรเขาไป.
เหล่าผู้ฝึกตนจากทุกทิศทุกทางเองก็ไล่ตามไปเช่นกัน.
เป่ยชิงซือที่กำลังจับตัวของเทียนหลิงเอ๋อเอาไว้อยู่,ขณะที่ทุกคนเคลื่อนไหว,เทียนชาที่เห็นเห่าซานหนีไป,เขาก็สั่งการในทันที."ตามไป."
เหล่าศิษย์จากสำนักไคหยางเร่งรีบตามเทียนชาไปในทันที,พวกเขามุ่งตรงไปยังทิศทางของมังกรเขา,ขณะที่เหาะออกไปนั้น,เทียนชาจ้องมองมายังเป่ยชิงซือที่ไม่ได้ตามมาด้วย,เขาหันกลับมาจ้องมองว่านางทำอะไรอยู่.
เป่ยชิงซือที่พยายามจะลากเทียนหลิงเอ๋อไปยังทิศของมังกรเขา,ทว่าเทียนหลิงเอ๋อในเวลานี้กำลังดิ้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง,ทำให้นางขมวดคิ้วไปมา.
"พวกเจ้าไปก่อนเลย."เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
เห็นเป่ยชิงซือไม่ตามมา,เทียนชาที่ขมวดคิ้วไปมาจากนั้นก็กล่าวออกมาว่า"หยุนเฉียน,เจ้าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเป่ยชิงซือ,อีกห้าวันนับจากนี้,ไปรวมตัวกันที่ภูเขาซุยหยุน."
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น