Immortality Immortal Chapter 44 Soar Through the Sky
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 44 เหินฟ้า.
บทที่ 44 เหินฟ้า.
หลังจากพักผ่อนหนึ่งวันเต็ม,อาการบาดเจ็บของจงซานเวลานี้นับว่าแทบจะหายดีแล้ว,ผลข้างเคียงของวิชากายาเทพอสูรเองก็หายไปด้วยเช่นกัน.
อย่างไรก็ตามเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้น,ด้วยปากทางเข้าถ้ำถูกปิดแน่น,ทำให้อุณภูมิสูงขึ้นเป็นอย่างมากและทำให้อากาศเบาบางขึ้นเรื่อยๆ,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,เทียนหลิงเอ๋อเริ่มหายใจหอบๆแล้วใบหน้าของนางที่กลายเป็นสีแดง,แม้ว่าจะเอ่ยว่าใช้เวลาในการซ่อมอุปกรณ์สองเดือน,ทว่าพวกเขาคงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานนัก.
"จงซาน,เจ้ามีแผนอันใด,เร็วเข้า."เทียนหลิงเอ๋อเร่งเร้า.
เห็นท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อแล้ว,จงซานอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้,"ทำตามคำแนะนำของข้าอย่างระมัดระวัง."
"ได้,ได้."เทียนหลิงเอ๋อพยักหน้า,ราวกับว่านางต้องการที่จะออกไปจากที่นี่เร็วที่สุด.
"ผ้าแพรไหมของเจ้ายืดออกไปได้ยาวสุดเท่าไหร่?"จงซานถาม.
"ตอนนี้มันฉีกขาด,อย่างมากที่สุดยืดยาวออกไปได้หนึ่งร้อยเมตร,อย่างไรก็ตาม,มันไม่สามารถใช้บินได้เลย."เทียนหลิงเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
"หนึ่งร้อยเมตรรึ?แค่นี้ก็พอแล้ว."จงซานพยักหน้า.
"หืม?"เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางสับสน,ไม่รู้ว่าผ้าแพรของนางนั้นจะใช้ทำอะไรในแผนการของเขา.
"เจ้าใช้ผ้าแพรไหมของเจ้าล้อมรอบเอวข้าไว้,ข้าจะปีนขึ้นไปเช็คตรวจสอบอุโมงค์ด้านบน,หากว่าข้าตกลงมาล่ะก็,เช่นนั้นให้เจ้าดึงข้ากลับมาบนพื้น,อย่าให้ตกลงไปในบ่อลาวา,จงซานกล่าวด้วยความจริงจังจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.
"จงซาน,เจ้าคงจะไม่ขอให้ข้าปีนขึ้นไปด้านบนใช่ใหม?มันสูงมากเลย,ข้าก็ไม่คิดว่าผ้าแพรของข้าจะสามารถทำเช่นนั้นได้."เทียนหลิงเอ๋อกล่าว.
"ข้ายังไม่บอกเลยว่าให้เจ้าปีนด้วย,เชื่อข้า,ตกลงนะ?"จงซานกลายเน้นย้ำ.
ได้ยินคำพูดที่จริงจังของจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อที่ได้แต่ต้องพยักหน้าตกลงเท่านั้น.
"อืม."จงซานพยักหน้าพึงพอใจ.
จากนั้นเทียนหลิงเอ๋อที่นำปลายด้านหนึ่งของผ้าไหมแดงผูกที่เอวของจงซาน,อีกส่วนหนึ่งนั้นผูกไว้ที่มือของนาง.
จงซานที่เดินเข้าไปหากำแพงและเริ่มปีนขึ้นไป,เขาที่ปีขึ้นไปจนชิดเพดานของถ้ำ,จากนั้นเขาก็เริ่มใช้นิ้วทั้งห้าทะลวงเข้าไปในศิลาก่อนที่จะค่อยๆปีนต่อไป.
ถ้ำแห่งนี้,มีลักษณะเป็นกำแพงโดยมีเพดานลากไปจนถึงปล่องไฟเหมือนกับขวดไวน์ผ่าซีก,จงซานที่เคลื่อนที่อย่างช้าๆตรงไปหาปล่องภูเขาไฟ.
ในเวลานี้จงซานกำลังเคลื่อนที่มือที่ยึดไปบนเพดานขาที่เกี่ยวกำแพงมุ่งตรงไปยังปล่องภูเขาไฟ,เขาที่ปล่อยลมออกมาจากปากเป็นระยะๆ.
ด้านล่างของเขานั้นเป็นลาวาที่เดือดปุดๆ,หากว่าเขาหล่นลงมาแล้วล่ะก็,แม้แต่เถ้าก็คงไม่เหลือแน่.
ด้วยความร้อนที่บีบรัด พร้อมกับอากาศที่ผลักดันขึ้นไปด้านบน,จงซานรู้สึกราวกับว่าเหงื่อบนใบหน้าที่กำลังไหลออกมา,เขาเองก็ยังคงเคลื่อนที่ไปด้านหน้าเรื่อยๆ,เกาะบนเพดานถ้ำแห่งนี้อย่างยากลำบาก,เขาต้องใช้นิ้วมือทั้งห้าในการสร้างรูขึ้นมาเพื่อใช้เป็นที่เกาะ.
ท้ายที่สุด,ห่างออกไปสามเมตรจากจงซาน,เขาก็พบสิ่งที่เขาต้องการ,หมอก,หรืออาจจะเรียกได้ว่าเป็นไอน้ำมหาศาลมากกว่า,ซึ่งมันเกิดจากการสะสมของน้ำใต้ดินที่ระเหยออกมารวมตัวเป็นไอ,มาสะสมรวมกันอยู่.
เขายังคงไต่ไปด้วยความระมัดระวัง.
"ซี่ๆๆ."
เท้าของเขาที่ก้าวพลาด,ลื่นลงมาชี้เด่ตั้งตรงเกาะเพดานเอาไว้,ทว่านิ้วทั้งสิบของเขาที่ยังเกราะหลุมเอาไว้แน่น,แม้ว่าจะมีเทียนหลิงเอ๋อเป็นหลักประกันอยู่ก็ตาม,ทว่าด้วยการก้าวพลาดเช่นนี้ก็ทำให้ตกใจไม่น้อย,เป็นเรื่องที่หวาดเสียว,น่าหวาดกลัวอย่างไม่ต้องสงสัย,ตอนนี้เขาที่ตั้งตัวใหม่,เริ่มใต่ไปอีกครั้ง.
ดูเหมือนว่าจะมีแอ่งน้ำใต้ดินที่ลึกราวๆสิบเมตร,อยู่ในระหว่างช่องศิลา,จงซานที่ใต่ไปยังก้อนศิลาดังกล่าวนั้น,ซึ่งมีก้อนศิลากั้นอยู่ทำให้น้ำใต้ดินนั้นไม่ไหลออกมา.
เขาที่ใช้มือข้างเดียว,เจาะลึกลงเป็นรูเพื่อสร้างที่ยึดจับ,ก่อนที่จะใช้มืออีกข้าง,กุมดาบของเขาและเริ่มขุดผนังศิลาดังกล่าวในทันที.
เขาทำการถากศิลาบนกำแพงหินให้กลายเป็นรูลึกเข้าไป,จากนั้นก็เซาะร่องรอบๆปล่องภูเขาไฟ,ขุดลึกบนกำแพงเป็นรูลึกเข้าไปทั้งสองข้าง,เซาะแผ่นศิลาออกมาพร้อมกับนำไปเก็บไว้ในกำไลเก็บของ,และทำร่องให้เป็นทางเดินบนผนังด้วย.
ซึ่งตอนนี้,เขามีแผ่นศิลาขนาดครึ่งเมตรที่ใช้เป็นฐานเหยียบ.
จงซานที่มองไปรอบๆ,ตอนนี้มีพื้นเป็นฐานเหยียบที่มีรัศมีขนาดห้าเมตรแล้ว,
เขาที่ค่อยๆไต่กลับมาหาเทียนหลิงเอ๋อ,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังนางและเผยยิ้ม.
"อย่างไร?เจ้ากำลังทำอะไรอย่างงั้นรึ?ไม่ใช่ว่าเจ้าวางแผนที่จะสร้างทางเหยียบขึ้นไปจนถึงข้างบนหรอกนะ?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,เขาไม่ตอบแต่อย่างใด,เขาที่เผยยิ้มให้กับนางและเริ่มเดินสำรวจไปรอบๆถ้ำ,ท้ายที่สุดเขาก็เจอศิลาขนาดใหญ่ที่ดูแข็งแกร่ง,ซึ่งมีขนาดความกว้างขนาดหกเมตร,เขาที่เริ่มเซาะศิลาดังกล่าวเป็นรูปร่าง,หลังจากนั้นไม่นานศิลาก้อนดังกล่าวก็ได้กลายเป็นแผ่นทรงกลมขนาดใหญ่.
"หลิงเอ๋อ,ผูดรัดแผ่นศิลานี้ที่หลังของข้าด้วย,ข้าจะปีนกลับขึ้นไปอีก.
"หืม?เจ้าจะแบกแผ่นศิลานึ้ขึ้นไปกับเจ้าด้วยรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางไม่อยากเชื่อ.
"ใช่แล้ว."จงซานพยักหน้า.
"เช่นนั้นทำไมเจ้าไม่ปีนขึ้นไปก่อนและจากนั้นค่อยดึงแผ่นศิลานี้ขึ้นไปทีหลังล่ะ?"เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางดีใจ,ราวกับว่านางได้คิดแผนการที่ดีเลิศได้มากกว่าเขา.
"ทว่า,หากข้าหล่นลงไปด้านล่างล่ะ?"
รอยยิ้มของนางที่จางหายไป,พร้อมกับนึกขึ้นมาได้,หากว่าเขาหล่นลงมาแล้วล่ะก็,เช่นนั้นก็ไม่มีหวังที่จะรอดชีวิตได้.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเผยยิ้มให้นาง,ก่อนที่จะแบกแผ่นศิลากลับขึ้นไป,ซึ่งเวลานี้นับว่าเคลื่อนที่ยากลำบากอยู่ไม่น้อย,เนื่องจากว่ามันมีน้ำหนักมากกว่าปรกติ.
ด้วยเส้นทางที่เขาได้ขุดเป็นทางเอาไว้,ทำให้เขาสามารถนำแผ่นศิลาเข้าไปเสียบยังร่องปากปล่องที่เขาได้ขุดเป็นช่องเอาไว้
จงซานที่ระมัดระวังเป็นอย่างมาก,ในการเสียบแผ่นศิลาเข้าไปช้าๆ,เขาพยายามทำให้มั่นดูมั่นคง,ให้สามารถที่จะทรงตัวได้ซึ่งแผ่นศิลาดังกล่าวนี้แทบจะปิดกั้นปากทางของปล่องควันเอาไว้.
ด้วยความรอบคอบ,จงซานที่ปีนขึ้นไปบนแผ่นศิลาดังกล่าว,เพื่อทดสอบความมั่นคงของแผ่นศิลาว่าเพียงพอหรือไม่.
เขาที่นั่งลงบนแผ่นศิลา,มือข้างหนึ่งที่ทำการขุดผนังเป็นรูและจับผ้าแพรไหมเอาไว้แน่น,พร้อมกับตะโกนออกไปว่า,"หลิงเอ๋อผูกผ้าแพรนั้นเอาไว้กับเอวของเจ้าแล้วตามข้ามาตามทางที่ข้าสร้างไว้.
"ตกลง,ข้ากำลังจะไป."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
นางที่ผูกผ้าแพรไหมเข้ากับเอวของนาง,ก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนเส้นทางที่จงซานได้สร้างไว้,ซึ่งมีที่ยั้งเท้าอยุ่แล้ว,ทำให้มันง่ายกว่าที่ควรจะเป็น,แต่ถึงกระนั้นก็ยังนับว่ายากและเป็นอันตรายอยู่เช่นเดิม.
เทียนหลิงเอ๋อที่กัดฟันแน่นและค่อยๆปีนไปช้าๆ.
จงซานที่ค่อยๆดึงผ้าแพรไหมเข้ามาหาตัวช้าๆเช่นกัน.
ด้วยมีไอน้ำใต้ดินที่เกิดเป็นไอออกมาเกาะที่ช่องศิลาทำให้ลื่น.
"โอ้ว,ข้า,อ๊ากๆๆ"
เทียนหลิงเอ๋อที่ลื่น,ด้วยความตื่นตกใจ,ทำให้นางหวีดร้องออกมาเสียงดังเมื่อนางหล่นลงไป.
ตาย?นางที่อยู่เหนือลาวา,เทียนหลิงเอ๋อที่รู้สึกหวาดกลัวตัวแข็งไปในทันที.
"ปึก."ผ้าแพรไหมที่ดึงรั้งร่างของเทียนหลิงเอ๋อเอาไว้,
นางที่ห้อยหมุนไปมาเหนือลาวา,ทว่านางที่ตื่นตะลึงหวาดกลัวอยู่เป็นระยะเวลาหนึ่ง.
"หยุดตกใจและขึ้นมาได้แล้ว."จงซานที่อยู่ด้านบนก่อนที่จะค่อยๆดึงนางขึ้นมา,ซึ่งมันกำลังแกว่งไปมา?
"อืม,อืม."เทียนหลิงเอ๋อที่ตกใจเพราะว่านางลื่น,ก่อนที่จะตั้งสติได้นางที่ยึดผ้าแพรไหมและเริ่มดึงตัวเองขึ้นไป.
เมื่อนางขึ้นไปอยู่บนแผ่นศิลาได้,เทียนหลิงเอ๋อถึงกับทิ้งตัวลงนอนเลยทีเดียว.
"น่ากลัว,น่ากลัวเกินไปแล้ว,ข้าเกือบจะตายแล้ว."เทียนหลิงเอ๋อที่บนพึมพำไปมา,ชีวิตของนางที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย,หากว่าไม่มีผ้าแพรไหมของนางล่ะก็,นางก็คงสลายกลายเป็นไออย่างแน่นอน.
เห็นท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อ,จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"เจ้าเป็นอะไรไหม?พวกเรากำลังจะออกไปข้างนอกแล้ว."จงซานกล่าว.
"ออกไป?"เทียนหลิงเอ๋อที่ชำเลืองมองมา,ออกไปอย่างไร,จากปล่องไฟนี้สูงขึ้นไปถึงสามพันเมตร,พวกเราจะออกไปได้อย่างไรกัน?
"ครั้งนี้,ข้าจะพาเจ้าลอยออกไป."จงซานกล่าวอย่างมั่นใจ.
"ลอยออกไป?"เทียนหลิงเอ๋ออุทาน.
"เจ้านอนลงและจับผ้าแดงเอาไว้ให้แน่นๆ,รอข้าชั่วครู่."จงซานกล่าว.
"ตกลง,"เทียนหลิงเอ๋อกล่าวตอบ,นางไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น,อย่างไรก็ตามนางก็ยังไม่ต้องการจะถาม.
จงซานที่ขยับไปยังทางเดิน,จ้องมองไปยังลาวาด้านล่างของเขา,เขาที่กลืนน้ำลายลงคอ,มันจะต้องได้ผล.
จงซานที่กุมดาบของเขาและจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ,ที่มีน้ำใต้ดิน,ซึ่งกระจายอยู่ทุกที่.
จงซานที่รวบรวมสมาธิ,พร้อมกับเล็งไปยังผนังเหล่านั้น,ก่อนที่จะปล่อยปราณดาบออกไป.
"คลื่น......"
เสียงระเบิดออกมาน้ำที่ไหลปุดๆออกมาจากรอยร้าวเนื่องจากกำแพงถูกเปิด.
เขาที่ยังคงฟันออกไป,ยังพื้นที่รอบๆกำแพงที่มีน้ำใต้ดิน.
ตูมม,ตูมม,ตูมมม.
"ซี่ๆ,ซี่ๆ,ซี่,"ด้วยการฟาดฟันออกไป,ผนังรองรับน้ำใต้ดินที่ถูกเปิดออกทั้งหมด,เมื่อศิลารองรับน้ำแตกออกหมด,น้ำใต้ดินก็ไหลออกมาอย่างแรง.
เมื่อเป็นไปตามแผน,จงซานที่เก็บดาบเข้ากำไลมิติ,ก่อนที่จะเร่งรีบปืนขึ้นไปบนแผ่นศิลา.
"จงซาน,เจ้ากำลังทำอะไรอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่อุทาน.
เห็นเทียนหลิงเอ๋อที่นั่งอยู่,ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง,ก่อนที่จะจับนางและกดลงให้นอนราบไปบนแผ่นศิลาในทันที.
ด้วยการกดนางเอาไว้แน่น,เขาและนาง,ร่างกายทั้งสองแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างกัน.
เทียนหลิงเอ๋อที่ถูกจงซานกดให้นอนราบ,นางที่ตื่นตะลึง,ใบหน้าไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย,จงซานเขาต้องการทำอะไรกัน?
ขณะที่เทียนหลิงเอ๋อกำลังจะขัดขืน,ทันใดนั้น.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
จากด้านล่าง,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น.
น้ำมากมายที่ไหล่ออกมาจากแอ่งน้ำใต้ดิน,ไหลลงไปบนลาวาด้านล่าง,แน่นอนว่าถ้ามีเพียงแค่เล็กน้อยก็จะกลายเป็นไอที่ค่อยๆระเหยออกไปทางปล่องไฟ,อย่างไรก็ตามมวลน้ำที่ไหลออกมานั้นมีจำนวนมากมายมหาศาล.
เมื่อน้ำทั้งหมดไหลลงบ่อลาวา,น้ำทั้งหมดก็ระเหยเป็นไออย่างรวดเร็ว,เป็นไอน้ำจำนวนมากมายมหาศาล.
ไอน้ำที่มีความหนาแน่นมากกว่าอากาศทั่วไปนับพันเท่า.
ในสภาพถ้ำที่ถูกปิดกั้นทั้งหมด,ซึ่งอากาศจะถูกบีบและดันจากด้านล่างออกไปสู่ด้านบน.
ชั่วระยะเวลาแค่อึดใจเท่านั้น,น้ำใต้ดินทั้งหมดก็กลายเป็นไอน้ำในชั่วพริบตา.
แทบจะในทันที,ถ้ำแห่งนี้ไม่ต่างจากกระบอกปืนใหญ่ที่มีแรงดันมหาศาล,ความกดดันที่มีมากมายนับพันเท่า.
ปืนใหญ่แรงกดไอน้ำที่กระแทกและยิงออกไป.
"วูซซซซซซซซ!!!!!"
แผ่นศิลาของจงซานที่ปิดช่องทางปล่องภูเขาไฟอยู่นั้น,ด้วยแรงขับจากไอน้ำด้านล่าง,ก็ถูกยิงออกไป,ด้วยความเร็วสูง,แผ่นศิลาลอยขึ้นไปบนฟ้าพุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว.
เทียนหลิงเอ๋อที่ถูกจงซานกดเอาไว้,นางที่ต้องการจะขัดขืน,ทว่ากลับเกิดระเบิดขึ้นที่ด้านล่าง,จากนั้นเทียนหลิงเอ๋อก็รู้สึกว่าศิลาด้านล่างนาง,มีแรงมหาศาลที่กำลังผลักมัน,แรงดังกล่าวนั่นได้บีบให้ร่างของจงซานและร่างกายของนางแทบจะติดกัน,ด้วยแรงอัดมหาศาล,ดูราวกับว่ามันบังคับให้ร่างของนางกับเขาชิดเข้าหากัน.
บินอย่างงั้นรึ?ศิลาบิน?แผ่นศิลาชิ้นนี้กำลังบินอยู่อย่างงั้นรึ?เทียนหลิงเอ๋อที่ตื่นตะลึงตลอดจนนึกถึงคำพูดของจงซานที่เขาบอกว่าจะพานางบินออกไปจากที่นี่?
ทว่าหลังจากนั้น,ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,ร่างกายของพวกเขาทั้งคู่ที่ใกล้ชิดติดกัน,และหน้าอกของนางราวกับว่ามันถูกร่างของเขากดลงมา,จนรู้สึกราวกับว่าทั้งคู่ได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น