Immortality Chapter 56 Welcoming the Guest
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 56 ตอนรับแขกผู้มาเยือน.
บทที่ 56 ตอนรับแขกผู้มาเยือน.
"ถูกทั้งหมดเลย,เหยี่ยเยี่ย,เป็นดังที่ท่านกล่าว,ในโลกนี้คงไม่มีอะไรแล้วทีท่านไม่รู้,"หยิงหลานที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ได้ยินคำพูดของหยิงหลานแล้วทำให้เขานึกถึงบุตรบุญธรรมที่ทรยศเขาในทันที,เขาส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ,"ราชวงศ์รัฐเหลียวนั้นไม่ได้ซับซ้อนนัก,นอกจากนี้พวกเขาก็เป็นเหมือนกับคนทั่วไป,ง่ายที่จะมองเห็นได้,แต่กระนั้น,ยิ่งไว้ใจก็ยิ่งมองไม่เห็น....."
ยิ่งใกล้ชิดก็ยิ่งมองไม่เห็น,จงซานนั้นไม่สามารถที่จะเข้าใจความคิดของบุตรบุญธรรมที่มีอยู่มากมายของเขาได้เลย,เรื่องในครั้งนั้นทำให้จงซานต้องกลับมาคิด,เหล่าลูกบุญธรรมที่เหลืออยู่ตอนนี้พวกเขาเป็นคนอย่างไรกันบ้าง?
หยิงหลานเองไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของจงซาน,นางยังคงกล่าวต่อไปว่า"เสนาธิการได้กลายเป็นหวงตี้คนใหม่,ไม่ๆ,ที่จริงต้องบอกว่า,เขาเป็นเพียงแค่เจ้าหน้าที่ระดับสูงขั้นสอง,แต่เป็นผู้บงการเรื่องราวต่างๆทั้งหมด,เขาได้ยุให้หวงตี้แต่งงานกับข้า,แม้แต่ข่มขู่ข้า,ยึดอำนาจทางทหารไป,ทำให้ข้าโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมากจึงได้จากมา,เขาจะต้องเสียใจแน่นอน,เมืองเหลียว,หากว่าไม่มีข้า,ทุกๆคนก็ไม่ต่างจากหุ่นเชิด,อีกสี่รัฐที่เหลือจะต้องบุกเข้ามาในไม่ช้า."
จงซานรู้สึกขบขันกับท่าทางโกรธเกรี้ยวของหยิงหลาน,เขาสามารถบอกได้ว่าหยิงหลานนั้นเป็นแม่ทัพที่มีความสามารถ.
"เช่นนั้น,แล้วหยิงหลานของพวกเราต้องการแต่งกับใครกันล่ะ?กู่เหยี่ยเยี่ยจะไปหารือเรื่องแต่งให้,หากว่าเขาไม่ยินยอม,ข้าจะบังคับเขาเอง."
"ไม่,ไม่,คนที่ข้าต้องการนั้นจะต้องเหนือกว่ากู่เหยี่ยเยี่ย,ไม่เช่นนั้นแล้วข้าจะไม่แต่งงานชั่วชีวิต."หยิงหลานที่ลุกลี้ลุกลนกล่าวออกมา.
"หืม,เช่นนั้นก็คงจะยากหน่อย."จงซานที่หัวเราะในใจ,ดูเหมือนว่าจะยังไม่มีใครที่อยู่ในสายตาของนางเลย.
"กู่เหยี่ยเยี่ย,ดื่มชา."หยิงหลานที่เสริฟน้ำชาต่อจงซาน.
"อืม."จงซานที่ก้มหน้าจิบน้ำชา.
ในขณะที่จงซานยกชาขึ้นจิบนั้น,ภายในประกายตาของหยิงหลานที่แสดงท่าทางโหยหาออกมาเช่นกัน.
จงซานที่จ้องมองกลับไปอีกครั้ง."เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว,อย่าได้ไปต่อสู้เพื่อเมืองเหลียวอีกเลย,มาต่อสู้เพื่อข้าดีกว่า,เหยียเยี่ยวางแผนที่จะก่อตั้งประเทศขึ้นมาแล้ว."
หยิงหลานถึงกับหันขวับจ้องมองไปยังจงซาน,นางเพ่งพิศและกล่าวออกมาว่า,"กู่เหยี่ยเยี่ย,ท่านไม่ได้ไล่ตามความเป็นนิรันดร์แล้วรึ?นอกจากนี้ท่านยังก้าวไปถึงระดับเซียนเทียนเรียบร้อยแล้ว,ทำไมยังคิดที่จะก่อตั้งประเทศอีกล่ะ?"
"ความเป็นนิรันดร์นั้น,มันไม่ง่ายขนาดนั้น,ข้าต้องการก่อตั้งราชวงศ์สวรรค์และยึดครองแผ่นดินทั้งโลก,เช่นนั้นความเป็นอมตะก็จะง่ายกว่าที่จะได้รับมา."จงซานกล่าวพลางขมวดคิ้ว.
ที่จริง,การก่อตั้งราชวงศ์สวรรค์และความเป็นอมตะนั้นมันดูไม่เกี่ยวกันเลย,ทว่าหยิงหลานก็เลือกที่จะเชื่อจงซานเนื่องด้วยนางชื่นชมเขาอยู่แล้ว,นางที่ตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็นจงซาน,เขาต้องการที่จะยึดครองโลกรึ?ช่างเป็นความทะเยอทะยานเป็นอย่างมาก,อีกอย่างเขาคือกู่เหยียเยี่ยผู้อหังการเป็นคนที่นางฝันถึงมาตลอด,จะมีใครในโลกนี้ที่เหนือกว่าเขา.
"กู่เหยี่ยเยี่ย,เช่นนั้นท่านก็วางแผนที่จะยึดหกรัฐแห่งนี้อย่างงั้นรึ?"หยิงหลานกล่าว.
"หกรัฐอย่างงั้นรึ?มันเป็นเพียงแค่ก้าวแรกเท่านั้น,ยังมี,อีกห้ารัฐที่เจ้าไปอยู่มาก่อนอีกด้วย,เมื่อข้าสามารถรวมรัฐทั้งหกนี่ได้,ข้าจะไปยึดครองอีกห้ารัฐดังกล่าวนั่นเร็วที่สุดที่จะทำได้,ข้าจะให้คนเปิดเส้นทางระหว่างภูเขาสร้างทางเชื่อมต่อขนาดใหญ่ระหว่างดินแดนทั้งสอง."จงซานกล่าว.
"อืม,หยิงหลานจะต้องช่วยกู่เหยี่ยเยี่ยอย่างแน่นอน."หยิงหลานที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ก่อตั้งประเทศไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าคิด,เส้นทางเส้นนี้เต็มไปด้วยอันตรายไร้ซึ่งขอบเขต,ข้าจะต้องพบเข้ากับศัตรูมากมายนบไม่ถ้วน,ศัตรูเหล่านี้,ไม่เพียงแต่ปุถุชนทั่วไป,ยังมีผู้ฝึกตนที่แสวงหาความเป็นอมตะอีกด้วย,เส้นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามและเหวที่ลึกสุดหยั่ง,เจ้ายังต้องการที่จะเดินไปกับข้าอยู่รึ?"จงซานขมวดคิ้วจ้องมองไปยังหยิงหลาน.
"ไม่ว่าที่ใหนที่เหยี่ยเยี่ยก้าวไป,ข้าก็จะตามไปด้วย."หยิงหลานตอบกลับออกมาทันที.
จงซานที่ชำเลืองมองไปยังหยิงหลาน,เขาที่ถอนหายใจ,หัวใจที่สั่นไหว,เขาที่คอยเตือนตัวเองตลอดเวลา,หยิงหลานควรจะมีเส้นทางที่ดีกว่านี้,สำหรับเขานั้น,เส้นทางนี้ไม่มีทางกลับและมองไม่เห็นฝั่งด้วย,เขาไม่ต้องการที่จะลากนางไปกลับเขาด้วยเลย.
หลังจากนั้น,พวกเขาก็พูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องในอดีต,พร้อมกับเรื่องราวที่น่าสนใจขณะที่นางเป็นผู้นำทางการทหาร.
...
วันนี้คือเส้นตายของเหล่าตระกูลใหญ่ที่จะเตรียมการเข้าโจมตีคฤหาสน์จงแล้ว,พวกเขารอคอยมาสิบวันแล้ว,และตระกูลราชวงศ์ซูก็ยังมาไม่ถึง,เวลานี้พวกเขาได้วางแผนที่จะลอบสังหารจงซานแล้ว,คนสี่คนที่อยู่ในระดับเซียนเทียนระดับสูงและอีกสี่คนอยู่ในระดับเซียนเทียนระดับต้นซึ่งจะใช้ในการจัดการคนทั่วไปในตระกูลจง,แน่นอน,ความแข็งแกร่งนี้,แม้แต่ตระกูลราชวงศ์ยังต้องหวั่นเกรง,อย่างไรก็ตาม,พวกเขาได้ตัดสินใจแล้วว่าคืนนี้นับว่าเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด.
เพราะว่ายิ่งรอ,อาจจะยิ่งทำให้มีคนเดินทางมาช่วยจงซานได้.
เจ้าโส่วเซียงที่ควบม้าขาวพร้อมกับถือทวนเงินบนมือ,เขาที่ได้เดินทางมาถึงเมืองเสวียนในวันนี้แล้ว,หลังจากที่มาถึงประตูเมือง,ทำให้เขาขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
เมืองเสวียน? คฤหาสน์จง,เขาที่พลาดการไล่ล่าเห่าซานเพราะว่ามีภารกิจสำคัญบางอย่าง,และเขายังได้ยินซือตี้กล่าวว่ามีคนนามว่าจงซานถูกอสรพิษกลืนลงไป,เขาสงสัยเป็นอย่างมากว่าใช่จงซานที่เขารู้จักหรือไม่,เขาไม่อยากเชื่อว่าจงซานจะเป็นคนที่มีอายุไขที่สั้นขนาดนั้น.
ก่อนที่จงซานจะเข้าไปยังสำนักไคหยาง,เมืองเสวียนก็ยังเป็นบ้านของเขา,จงซานที่เคยเชิญเขามาเมื่อครั้งก่อน,ในเมื่อที่นี่เป็นบ้านของเขาเขาจะต้องไปดูให้เห็นกับตาแน่นอน.
เจ้าโส่วเซี่ยงที่ควบม้าตรงไปยังประตูเมืองพร้อมกับถามผู้เฝ้าประตู.
"ข้าขอถามหน่อยว่าจะเดินทางไปยังที่พักตระกูลจงได้อย่างไร?"
"ตระกูลจงอย่างงั้นรึ?"ผู้ดูแลประตูที่มองด้วยท่าทางค่อนข้างประหลาดใจ.
"เซียนเซิงเจ้า,เชิญด้านนี้เลย."ทันใดนั้นชายคนหนึ่งที่อยู่นอกประตูที่เดินเข้ามาแสดงท่าทางสุภาพเป็นอย่างมาก.
"เซียนเซิงเจ้า,ข้าเป็นบ่าวรับใช้ของตระกูลจง,ข้านั้นมารอคอยท่านสักพักแล้ว,เหล่าเย่วจื่อนั้นได้ให้ข้ามารอคอยท่านพร้อมกับได้บอกรูปลักษณ์ของท่านเอาไว้แล้ว,พร้อมให้ข้ามาเชิญท่านเป็นแขกพิเศษของพวกเรา,"ชายคนดังกล่าวนั้นกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"จงซานอยู่บ้านอย่างงั้นรึ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ขมวดคิ้วไปมา.
เหล่าผู้คุ้มกันถึงกับดวงตาเบิกกว้างที่ได้ยินเจ้าโส่วเซี่ยงเรียกจงซานด้วยชื่อ,จงซาน?นี่เขารู้ใหมว่าจงซานเป็นใคร?ถึงได้เรียกชื่อออกมาห้วนๆ?
ทว่าบ่าวของตระกูลจงยิ่งทำให้เหล่าผู้คุ้มประตูประหลาดใจที่ตอบกลับมาอย่างสุภาพ.
"ขอรับ,เหล่าเยว่จื่อรออยู่ที่บ้านแล้ว."บ่าวรับใช้ที่แสดงความเคารพ,ไม่มีร่องรอยความโกรธแต่อย่างใด.
"พาข้าไปที่นั่น."เจ้าโส่วเซี่ยงที่ตามบ่าวรับใช้ตรงไปยังคฤหาสน์จง.
จงซานที่ได้รับข่าวว่าเจ้าโส่วเซียงเดินทางมาหาในเวลานี้นับว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เขาดีใจเป็นอย่างมาก.
เขาที่นำหยิงหลานและเทียนหลิงเอ๋อมารับเขาที่หน้าประตู.
"ฮ่าอ่าฮ่า,เจ้าโส่วเซี่ยง,ลมอะไรหอบเจ้ามาอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวอย่างมีความสุขออกมาต้อนรับเจ้าโส่วเซี่ยง.
เทียนหลิงเอ๋อรู้จักเจ้าโส่วเซี่ยง,ทว่าหยิงหลานนั้นไม่รู้จักเขา,นางที่จ้องมองด้วยความสงสัย,เห็นได้อย่างชัดเจนว่า
เขาได้รับการต้อนรับอย่างดีจากกู่เหยี่ยเยี่ยของนาง.
"ข้าผ่านทางมาและได้ยินข่าวว่าเจ้าถูกอสรพิษกลืนเข้าไป,ข้าไม่อยากเชื่อนักจึงได้เดินทางมาดูด้วยตัวเอง,ดูเหมือนว่าข่าวลือนั่นจะไม่ใช่เรื่องจริงสินะ."เจ้าโส่วเซี่ยงที่หัวเราะออกมาอย่างผ่อนคลาย.
"ข้าถูกอสรพิษกลืนเข้าไปจริง,ทว่าข้าโชคดีหนีออกมาได้,เชิญด้านในก่อน."จงซานกล่าว.
"อืม."เจ้าโส่วเซี่ยงพยักหน้า,ม้าขาวของเขาที่บ่าวรับใช้นำไปดูแลให้.
หลังจากที่เข้ามาภายในห้องโถงแล้ว,เหล่าสาวใช้มากมายที่นำชาที่ยอดเยี่ยมที่สุดมาเสริฟ,ด้านในนั้นมี,จงซาน,เจ้าโส่วเซี่ยง,และหยิงหลาน.
"นี่หยิงหลาน,ส่วนเทียนหลิงเอ๋อเจ้ารู้จักอยู่แล้ว."จงซานที่แนะนำทุกคนให้รู้จัก.
"อืม."เจ้าโส่วเซี่ยพยักหน้า.
"เจ้าผ่านมายังเมืองเสวียน,มีเรื่องด่วนที่ต้องไปทำอยู่หรือไม่?"จงซานที่สอบถามออกไปพร้อมกับขยิบคิ้วให้.
"ไม่มีเรื่องเร่งด่วน,ข้าเพียงแต่ต้องการไปร่วมสนุกเท่านั้น"เจ้าโส่วเซี่ยงหัวเราะ.
"โอ้ว?"จงซานที่รู้สึกประหลาดใจ.
"ที่ทิศตะวันออกของเมืองเสวียนนั้น,มีภูเขาป้าเหมิน,มีอะไรน่าตื่นเต้นที่นั้น,ข้าพลาดการไล่ล่าเห่าซาน,ครั้งนี้ข้าจะไม่พลาดโอกาสอย่างแน่นอน."เจ้าโส่วเซี่ยงกล่าว.
"ภูเขาป้าเหมินอย่างงั้นรึ?"จงซานที่วางถ้วยน้ำชาลง,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังเจ้าโส่วเซี่ยงด้วยความประหลาดใจ,ไม่ใช่ว่าภูเขาป้าเหมินมีเป่ยชิงซือและเทียนชาเพิ่งเดินไปอย่างงั้นรึ?
"ถูกแล้ว,ที่ภูเขาป้าเหมินนั้นตอนนี้มีการต่อสู้เกิดขึ้น,มีผู้ฝึกตนไม่น้อยที่ตายที่นั่นแม้แต่ได้รับบาดเจ็บกลับมา,ข้าได้ยินมาว่าสำนักไคหยางเองก็มีคนบาดเจ็บล้มตายด้วย."เจ้าโส่วเซี่ยวกล่าวพร้อมกับยกน้ำชาขึ้นจิบ.
"อะไรนะ?มีสำนักไคหยางบาดเจ็บล้มตายด้วยอย่างงั้นรึ?เช่นนั้น,ศิษย์พี่ใหญ่เทียนชาตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?"เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางเป็นกังวล.
"ศิษย์พี่ใหญ่รึ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่รู้สึกประหลาดใจ,เทียนชาซึ่งเป็นศิษย์พี่ใหญ่นั้นเป็นศิษย์ขั้นสองของสำนักไคหยาง,ว่าแต่เทียนหลิงเอ๋อก้าวไปถึงระดับแกนทองแล้วอย่างงั้นรึ?
"อืม,มีใครจะสำนักไคหยางที่ตายไปรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาในทันที.
เจ้าโส่วเซี่ยที่หันหน้าไปหาเขาและตอบออกมาว่า,"ข้าเองก็ไม่มั่นใจ,ข้าได้ยินมาว่าการต่อสู้ได้ปะทุขึ้นรอบหนึ่งแล้ว,ทุกๆสำนักต่างก็มีคนบาดเจ็บล้มตาย."
"ที่จริงมันเกิดอะไรขึ้นที่นั่นกันแน่?"จงซานที่สอบถามออกไปพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
"เมื่อไม่นานมานี้,มีเหตุการณ์แปลกๆที่เกิดขึ้นที่ภูเขาป้าเหมิน,และยังมีอีกหลายเรื่องราวที่แปลกประหลาดตามมามากมาย."เจ้าโส่วเซี่ยงตอบคำถาม.
"อย่างไรรึ?"จงซานที่อยากรู้เลยทีเดียว.
"ภูเขาป้าเหมินนั้นปรกติไม่ใช่ภูเขาที่มีชื่อเสียงอะไรนัก,หลายปีมาแล้วไม่เคยมีผู้ฝึกตนเดินทางไปที่นั่นเลย,ทว่าที่นั่นมีสำนักเล็กๆแห่งหนึ่งตั้งอยู่,เรียกว่าสำนัก"ประตูกุญแจทอง"ซึ่งค่อนข้างร้างไร้ผู้คน,มีคนเพียงคนเดียวในสำนักและมีคนบอกว่าเขาเป็นชายชราไม่มีศิษย์,ไม่สนใจโลกด้านนอก,ทว่าหลายวันมานี้,เกิดแผ่นดินไหวขึ้นที่พื้นที่ดังกล่าว,หนำซ้ำยังมีคนได้ยินเสียงมังกรคำรามขึ้นที่นั่นด้วย,หลังจากนั้น,ศิลาวิญญาณจำนวนมากก็ล่วงหล่นลงมาบนพื้น,คนมากมายสำนักใกล้เคียงต่างก็ต้องการพื้นทีดังกล่าว,ด้วยมั่นใจว่าเป็นเหมืองศิลาวิญญาณ."เจ้าโส่วเซี่ยงกล่าว.
"อะไรนะ,มีเสียงคำรามของมังกร?"จงซานที่ยืนขึ้นดวงตาเปล่งประกาย.
"อืม,ถูกแล้ว,เสียงคำรามของมังกรยังได้ยินถึงเก้าครั้ง,ราวกับว่ามังกรกำลังบ้าคลั่งทำให้ผืนปฐพีสั่นสะเทือน."เจ้าโส่วเซี่ยงที่แสดงท่าทางสงสัยที่เห็นจงซานแสดงท่าทางสนใจขนาดนั้น.
"เก้าครั้ง?เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึว่าคำรามเก้าครั้ง?"จงซานหายใจหอบๆ.
แม้จะสงสัยในท่าทางของจงซาน,เจ้าโส่วเซี่ยงก็พยักหน้าตอบรับ.
เจ้าโส่วเซี่ยงที่จ้องมองมายังเขา,จงซานที่ส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"เส้นทางค่อนข้างไกลอยู่เหมือนกัน,ในเมื่อมีสำนักมากมายต่างก็แก่งแย่งกัน,เช่นนั้นคงจะถูกยึดครองในไม่นาน,เจ้าไปตอนนี้,ไม่สายไปอย่างงั้นรึ?"
เห็นท่าทางของจงซาน,เจ้าโส่วเซี่ยที่เผยยิ้มออกมา,"ข้ายังกล่าวไม่หมดมีเรื่องที่แปลกประหลาดอยู่เหมือนกัน,หลังจากที่ผู้ฝึกตนมากมายเร่งรีบไปที่นั่น,ที่จริงพวกเขากับพบว่า,ไม่รู้ด้วยเหตุผลใดที่นั่นกับมีค่ายกลขนาดใหญ่คุ้มกันเอาไว้."
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น