Miracle Throne Chapter 262 The old ordinary man harms me!
นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 262 เจ้าแก่สามัญที่อกตัญญู
บทที่ 262 เจ้าแก่สามัญที่อกตัญญู
ใครจะคาดคิดล่ะว่ากู่เซียนชิวตอนนี้กระทำการอะไรอยู่?
เขาได้ใช้เวลาทั้งคืนไม่หลับไม่นอนเพื่อค้นหาร้านถ่ายรูปแห่งปาฏิหาริย์
เขาที่เป็นนักวิชาการใหญ่.
กู่เซียนชิวย่อมมีความต้องการเห็นสิ่งประดิษฐ์ใหม่ๆมากกว่าคนธรรมดา,เขาได้ตัดสินใจทดสอบความมหัศจรรย์ภาพถ่ายที่ลึกล้ำด้วยตัวเอง,และได้ลืมเลือนหน้าที่มาจับกุมฉู่เทียนไปเรียบร้อยแล้ว!
กู่เซียนชิวเพ่งพิศมองออกไปด้วยความตื่นตะลึง,เมื่อเขามาถึงร้านถ่ายรูป,สถานที่แห่งนี้มีคนกลุ่มหนึ่งได้ต่อแถวกันยาวเหยียด,คนเหล่านี้มารอคอยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
ภายในใจของกู่เซียนชิวสั่นไหวอย่างรุนแรง.
เขาที่เดินทางมายังคนที่อยู่ตำแหน่งแรกของแถว,เป็นคู่รักคู่หนึ่ง,เพื่อที่จะต่อรองกับพวกเขา"สวัสดี,ข้าคงรอนานไม่ไหว,จะช่วยเอื้อเฟื้อตำแหน่งกับคนแก่เช่นข้าได้หรือไม่?"
"ไปให้พ้นหน้าเลย!เจ้าคิดว่าเป็นคนแก่แล้วจะได้สิทธิพิเศษรึไง!"ชายหนุ่มที่แสดงท่าทางเหยียดหยันโบกมือไปมา"ข้าต้องเป็นคนแรก,ถึงจะเป็นขุนนางใหญ่ยังต้องเข้าแถวเลย!"
กู่เซียนชิวกล่าวออกมาทันที"ข้าจะจ่ายเงินชดเชยให้กับเจ้า."
"จะจ่ายเงินให้อย่างงั้นรึ?"หนุ่มสาวจ้องมองหน้ากันและกัน,"แล้วเจ้าจะจ่ายให้เท่าไหร่ล่ะ?ข้าบอกเจ้าก่อนเลยนะ,ข้าจะไม่ยอมมอบตำแหน่งนี้ให้กับเจ้าง่ายๆแน่,เจ้าคงไม่คิดว่าข้าเป็นขอทานหรอกนะ."
"แน่นอน,ข้าไม่คิดเช่นนั้นเลย!"
ภายในใจของกู่เซียนชิวรู้สึกดีใจไม่น้อย,เขาได้ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าของตัวเอง,ทันใดนั้นใบหน้าของเขาถึงกับเปลี่ยนสี,แย่แล้ว,เขาเพ่งจะจ่ายค่าอาหารที่โรงเตี้ยมไปหมดแล้ว,กู่เซียนชิวได้นำเหรียญทองของเขาวางไว้ทั้งหมดที่โรงเตี้ยมก่อนหน้าแล้ว.
กู่เซียนชิวเป็นนักวิชาการ,ไม่ใช่พ่อค้า,ถึงแม้ว่าตระกูลของเขาเองจะมีทรัพย์สินมากมายทว่าก็ไม่ชอบที่จะพกเงินออกมาด้วยมากมายนัก.
"เอิ่ม,ข้าลืมเงินมาด้วยนะ."กู่เซียนชิวที่กล่าวออกมาอย่างอักอ่วน,จ้องมองไปยังพวกเขา,หลังจากนั้นก็หยิบแหวนที่อยู่ที่บนนิ้วตัวเองยื่นออกไป"ข้าจะใช้สิ่งนี้แทนเงินได้หรือไม่?"
แหวนวงดังกล่าวนั้นส่องประกายแสงวับวาวไม่ธรรมดา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่ใช่สิ่งของธรรมดาเลย,เป็นสิ่งที่เป็นของส่วนตัวของต้าเซวจื่อ,แน่นอนว่ามันจะธรรมดาอย่างงั้นรึ?หากเป็นคนธรรมดาแล้วล่ะก็หากขายออกไปสามารถที่จะใช้ชีวิตได้สิบชาติแน่นอน!
ใครจะคิดล่ะว่าคนทั้งสองนั้นไม่สามารถมองเห็นราคาของมันได้,แน่นอนว่าเขามองเห็นกู่เซียนชิวนั้นเป็นเพียงแค่คนธรรมดาจึงคิดว่าสิ่งของดังกล่าวนี้จะต้องเป็นของเก้อย่างแน่นอน"ตาแก่,ข้าบอกเจ้าแล้ว,ไม่คิดเลยว่าถึงกับเอาของไร้ราคามาหลอกข้าเลยรึ?หากเจ้าต้องการตำแหน่งนี้ล่ะก็ต้องใช้เหรียญทองเท่านั้น,ไม่ใช่นั้นไสหัวไปให้ไกล,อย่ามาทำให้ข้าต้องเสียเวลา,ข้าไม่เห็นจะอยากได้ของของเจ้าสักนิด!"
กู่เซียนชิวถึงกับลมออกหู.
เขาที่เป็นอาวุโสต้าเซวจื่อ!
แม้แต่โหวเยว์ทั้งแปดของหนานเซี่ยยังต้องทำความเคารพเขาเลย,แต่กลับถูกใครจากใหนก็ไม่รู้มาสั่งสอน?กู่เชียนชิวพยายามข่มอารมณ์เอาไว้,จะอย่างไงก็ตามสถานะของเขานั้นถูกปกปิดเอาไว้นั้นเอง,ขณะที่เขากำลังคิดพยายามหาทางออกอยู่นั้น.
"ในเวลาเดียวกันก็มีร่างๆหนึ่งเข้ามาข้างๆเป็นองค์รักษ์เมืองหลวง,เป็นหนึ่งในทีมที่ส่งมาในครั้งนี้มีนามว่าหลีหู่"ต้าเหริน,พวกเราจับเป้าหมายได้แล้ว,หัวหน้าให้ข้ามาเชิญท่านจากไปโดยเร็ว."
"จับได้รวดเร็วขนาดนั้นเลยรึ?"กู่เซียนชิวที่ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะโบกมือไปมา"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน,เจ้ามีเงินติดตัวมาด้วยใหม?"
"เอามา...ให้ข้าก่อน!"
"ดี,นั่นล่ะ!"
หลีหู่ถึงกับงงงวย,ภารกิจหลักที่ให้มาจับคน,ต้าเซวจื่อกับดูไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย,แม้ว่าเขาจะเต็มไปด้วยความสงสัย,ทว่าด้วยคนอย่างต้าเซวจื่อได้ขอยืมเงินเขา,เขาจะกล้าไม่ให้ได้อย่างไร?เขาได้ควักให้ชายแก่ทั้งกระเป๋า,กู่เซียนชิวจ้องมองด้านใน,เห็นมีเงิน
110 เหรียญทอง,และยังมีการ์ดทองอีกหลายใบ,ไม่รู้เหมือนกันว่าภายในนั้นมีเงินเก็บอยู่เท่าไหร่.
"แหวนนี้ให้กับเจ้าก็แล้วกัน."
กู่เซียนชิวที่โยนแหวนให้กับหลีหู่,หลังจากนั้นก็ได้ยื่นกระเป๋าให้กับผู้เยาว์ที่อยู่ด้านหน้า.
"เจ้าดูนั่น!"
ผู้เยาว์คนดังกล่าวที่เปิดกระเป๋าพกออกมา,เหรียญทองหลายสิบเหรียญส่องประกาย,และยังมีการ์ดเก็บเงินระดับทองอีกหลายใบ,แม้ว่าจะไม่ต้องมองว่ามีจำนวนเท่าไหร่,แต่อย่างน้อยการ์ดเก็บเงินเหล่านั้นก็มีราคาใบล่ะ
1000 เหรียญทองอยู่แล้ว!
พระเจ้า!
เพื่อซื้อตำแหน่งยืนนี้อย่างงั้นรึ?
ชายหนุ่มเร่งรีบรับกระเป๋าเก็บเงิน,ก่อนที่จะหัวเราะเสียงดัง"เหลาเซียนเซิงที่น่าเคารพ,เช่นนั้นผู้เยาว์ต้องขออภัยด้วย,ตำแหน่งนี้มอบให้กับท่านแล้ว!"
ชายหนุ่มและหญิงสาวเร่งรีบจากไปในทันที.
พวกนี้โชคดีขี้หมาจริงๆ.
["狗屎运 [gǒu shǐ yùn] โชคขี้หมา ทำไมถึงโชคดีอย่างนี้ว่ะ (อารมณ์แบบอิจฉาที่คนอื่นได้อะไรดีๆ)
หรือว่าจะเป็นการพูดถึงตัวเองที่มีความซวยแต่ก็ยังคงมีความโชคดีอยู่บ้าง ]
เงินที่พวกเขาได้รับก้อนนี้เพียงพอให้พวกเขาได้ใช้ไปครึ่งชีวิต! เป็นทรัพยากรที่ไม่สามารถที่จะหาได้อีกแล้ว,พวกเขาเร่งรีบออกไป,พวกเขาเป็นคนของรัฐกลางอยู่แล้ว,จะหวาดกลัวทำไมว่าจะไม่มีโอกาสได้ถ่ายรูป?เช่นนั้น,ตำแหน่งคิวแรกตอนนี้ได้กลายเป็นของกู่เซียนชิวไปเรียบร้อยแล้ว,เหล่าคนร่ำรวยมากมายตอนนี้เห็นเช่นนั้นก็เริ่มทำกันบ้าง,เริ่มซื้อตำแหน่งกัน,บางตำแหน่งกับมีราคามากกว่าหนึ่งร้อยเหรียญทองซะอีก.,
หลีหู่กำลังเกาศีรษะไปมาด้วยความงงงวย.
ต้าเซวจื่อตกอยู่ในมนสะกดหรืออย่างไร?สถานะที่ทรงเกียรติเช่นเขากับมีความสุขที่จะวิ่งเล่นอยู่กับเหล่าคนธรรมดาทั่วไปอย่างงั้นรึ?
เมื่อท้องฟ้าเริ่มเปิด ดวงตะวันเริ่มทอแสง,ที่ด้านหน้าร้านถ่ายรูปในเวลานี้,มีคนมากมายหลั่งไหลมาเต็มถนนไปหมด,ทว่าร้านถ่ายรูปตอนนี้ยังไม่เห็นเปิดเลย.
"นี่มันอะไรกัน?"
"จะให้พวกเรารอไปถึงใหนกัน,ดวงตะวันส่องแสงแล้ว,ยังไม่เปิดประตูอยู่อีกรึ!"
กู่เซียนชิวที่เป็นกังวลอยู่เล็กน้อยการที่จับตัวฉู่เทียนได้แล้ว,ดังนั้นจะเป็นเหตุให้การเปิดร้านเลื่อนออกไปหรือไม่?ดังนั้นจึงได้กล่าวออกไป"หอการค้าปาฏิหาริย์ที่สัญญาว่าจะเปิดร้านในวันนี้,เมื่อไหร่จะเปิดร้านกัน!"
คนเป็นจำนวนมากเองก็ส่งเสียงดังอื้ออึง.
ประตูโลหะที่ปิดแน่นก่อนหน้านี้,ค่อยๆถูกดึงขึ้นมาช้าๆ.
พนักงานสาวสวยของหอการค้าปาฏิหาริย์ได้เดินออกมา,ทุกคนเผยยิ้มให้กับทุกคนก่อนที่จะกล่าวออกไปเสียงดัง"ทุกท่านไม่ต้องกังวล,พวกเรากำลังตรวจสอบความเรียบร้อยอยู่,ตอนนี้ขอให้ทุกท่านเข้าแถวพร้อมกับรับประสบการใหม่ๆได้แล้ว!"
กู่เซียนชิวที่เผยท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก,กล่าวต่อหลีหู่,เจ้ารอคอยข้าที่นี่ล่ะ,ข้าเข้าไปถ่ายรูปก่อนเดี๋ยวออกมา!"กล่าวจบก็รวบเครายาวของเขาและเร่งรีบเข้าไปในร้ายถ่ายรูปในทันที.
ขากรรไกของหลีหู่แทบจะหล่นกระแทกพื้น.
คนผู้นี้คือต้าเซวจื่อใช่หรือไม่?
กู่เซียนชิวที่เข้ามาภายในร้านถ่ายรูป,เพียงแค่เข้ามาถึง
ถึงกับต้องตื่นตะลึง,ภายในห้องถ่ายรูปนั้นมีรูปภาพขนาดมหึมาอยู่,มีภาพของป่าเขา,มีภาพของทุ่งหญ้า,มีภาพของทะเลสาบ,แม้แต่ท้องฟ้า,แต่ละภาพนั้นมีขนาดถึงสามเมตร,เป็นภาพที่ชัดเจนแจ่มแจ๋ว,ราวกับว่าเป็นภาพที่สะท้อนอยู่ภายในกระจก.
"เหล่าเซียนเซิง,ขอเชิญเลือกภาพพื้นหลังได้เลย!"
ชายหนุ่มชุดสียาวที่เดินออกมา,กู่เซียนชิวจำได้,ไม่ใช่ว่าเขาคือคนที่ยืนอยู่ที่จตุรัสรัฐกลางหยุนเซียวอย่างงั้นรึ?
กู่เซียนชิวชี้ไปยังพื้นหลังท้องฟ้า"ข้าเลือกอันนี้."
หยุนเซียวที่โบกมือไปมาไปยังพนักงานพร้มสั่งการ"เอาล่ะเริ่มได้!"
ภายใต้การแนะนำของพนักงานร้านปาฏิหาริย์,กล้องถ่ายภาพแห่งปาฏิหาริย์,เกิดแสงที่สาดไปทั่วร่างของกู่เซียนชิวและฉาก,หยุนเซียวได้ให้สัญญาณมือเสร็จสิ้น.
อะไรนะ?
รวดเร็วถึงเพียงนี้เลย!
"เหล่าเซียนเซิงโปรดเลือกขนาดรูปภาพที่ห้องด้านข้างได้เลย."หยุนเซียวที่บอกกล่าวต่อกู่เซียนชิว,และกล่าวต่อพนักงาน"อาวุโสเชิญด้านนี้เลย."
กู่เซียนซิวแทบจะยังไม่รู้ตัว,การถ่ายภาพก็เสร็จแล้ว,รวดเร็วอะไรถึงเพียงนี้?เมื่อกู่เซียนชิวเข้ามารอที่ห้องด้านข้าง,ที่แห่งนี้มีวัตถุดิบหลายอย่าง,มีพนักงานชายที่อยุ่ที่ตรงนี้,เขาได้สอบถามกู่เซียนชิวว่าต้องการพิมพ์ภาพมีขนาดเท่าไหร่และใช้วัสดุใดในการพิมพ์ภาพ.
ซึ่งแน่นอนว่าขนาดและคุณภาพของวัสดุนั้นเกี่ยวข้องกับราคา,ถึงกระนั้นก็มีราคาเพียงไม่กี่เหรียญเงินเท่านั้นเอง.
แน่นอนว่ากู่เซียนชิวนั้นได้เลือกภาพที่ทำจากผลึกคลิสตัลที่แพงที่สุด,หลังจากที่เห็นพนักงานนำผลึกคลิสตัลที่เป็นแผ่นบางๆเข้าไปในอุปกรณ์พิมพ์ภาพ,เกิดแสงสว่างจ้า,ก่อนที่บนพื้นผิวของผลึกคลิสตัลดังกล่าวนั้นปรากฏภาพออกมา,เป็นภาพที่มีกู่เซียนชิวยืนเด่นอยู่บนนั้น.
สมบูรณ์!
สมบูรณ์แบบยิ่งนัก!
กู่เซียนชิวที่กำลังเหินอยู่บนฟ้าไม่แตกต่างจากเหยี่ยวเวหา,กำลังขับเรือเหาะแห่งปาฏิหาริย์อย่างช้าๆ,ผมสีขาวของเขา,ที่โบกสะบัด,ดูสมจริงเป็นอย่างมาก.
ที่อยู่ภายในมือของเขานั้นเป็นเทคโนโลยีที่ล้ำยุคยิ่งนัก!
กล้องถ่ายรูปนั้นไม่ได้ดูใหญ่โตนัก,ดูเรียบง่าย,สามารถพกติดตัวได้,แต่กลับเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ลึกล้ำเกินจะจินตนาการได้.
เหล่าทหารรับจ้าง,เหล่านักเรียนที่จากบ้าน,เหล่านักผจญภัย,หากว่าคนเหล่านี้มีกล้องถ่ายรูปแล้วล่ะก็,ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ใหนที่พวกเขาผ่านไป,หากว่าได้ถ่ายรูปดังกล่าวไว้แล้วล่ะก็,จะมีภาพที่ล้ำค่า,ข้อมูลต่างๆที่สำคัญจะถูกส่งต่อไปถึงชั่วลูกชั่วหลาน,นับว่าเป็นผลประโยชน์ล้ำหน้าหลายพันปีทีเดียว!
กู่เซียนชิวที่ถือรูปภาพดังกล่าวออกจากร้านถ่ายรูปราวกับว่ามันเป็นสมบัติที่สำคัญเป็นอย่างมาก.
หากว่าเขาได้พบเห็นฉู่เทียนก่อนที่จะสร้างปัญหาแล้วล่ะก็,ตัวของกู่เซียนชิวคงต้องให้ความเคารพต่อฉู่เทียน,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าเขาจะมีสถานะอย่างไร,ความจริงแล้วบอกได้เลยว่าคนผู้นี้คือนักประดิษฐ์ทีทรงคุณค่าที่สุดของยุคนี้.
กู่เซียนชิวรู้สึกว่าตัวเขาช่างโชคดีอะไรเช่นนี้.
หลายวันก่อนหน้านี้เขาได้เรียนรู้ทักษะที่ยอดเยี่ยมจากคุณชายหยี,ตอนนี้เขายังได้พบกับคนที่มีความคิดที่ล้ำเลิศดั่งเช่นฉู่เทียน,พวกเขาทั้งคู่ต่างมีความสามารถที่ไม่ด้อยไปกว่ากันเลย,หากคุณชายหยีคือสุดยอดพรสวรรค์,เช่นนั้นฉู่เทียนก็คือพรสวรรค์ที่หายากเช่นกัน.
แปลกนัก.
เขาที่เป็นนักวิชาการใหญ่รู้สึกอับอายต่อผู้เยาว์ยุคนี้จริงๆ.
กู่เซียนชิวที่สอบถามออกไป"พวกเจ้าคงไม่ได้ทำอันตรายฉู่เทียนหรอกนะ?"
"กู่ต้าเหรินโปรดวางใจ!"หลีหู่ยกมือคารวะมาด้านหน้า"หัวหน้าเฉานั้นได้ทำให้เขาสลบและจับตัวเขาเอาไว้อย่างแน่นแหนา,พวกเรารอต้าเหรินเป็นคนจัดการทั้งหมด."
"ดี,นำทางไป!"
พวกเขาที่เดินทางไปยังที่ซ่อนลับของพวกเขา.
หลี่หู่ที่ก้าวเท้าเข้ามาที่ด้านหน้าลาน"แปลก?
คนรอบๆนี้ไปใหนกัน!"
กู่เซียนชิงที่ลอยตัวขึ้น,ก่อนที่จะเหินลงไปยืนอยู่ตรงกลางลานที่พัก,เห็นได้ชัดรอบๆนั้นไม่มีใคร,หากแต่กลับมีกลิ่นอายที่แปลกประหลาด.
ไม่ได้การแล้ว,เกิดเหตุขึ้นที่นี่!
กู่เซียนชิวที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น,ทันใดบนพื้นก็ปรากฏวงเวทย์ปรากฏขึ้นมา,ตรงตำแหน่งที่เขายืนอยู่,พลังที่มากมายมหาศาล,กดทับและยับยั้งพลังวิญญาณทั้งหมดของกู่เซียนชิวเอาไว้.
"เร็วเข้า!"
"จับเจ้าพวกบัดซบนั่นไว้!"
เหล่าผู้คนมากมายที่พุ่งออกมาทุกทิศทุกทาง,นำมาโดยหยีเหล่าต้าและเฉินปิงวี,มีผู้เชี่ยวชาญเขตแดนดวงจิตปรากฏอีกมากมายนับไม่ถ้วน.
หลีหู่ที่เห็นเหตุการณ์ดังกล่าวรับรู้ได้ทันทีว่าหัวหน้าทีมของเขาคงจะโชคร้ายมากกว่าโชคดี,ทันใดนั้นก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ"เจ้าพวกไม่มีตา!เจ้ารู้ใหมว่าคนผู้นี้เป็นใครกัน?"
"เจ้า,เจ้าคือ..."
หยุนเทียนเหอที่เห็นกู่เซียนชิว,ทั่วทั้งร่างและหน้าผากถึงกลับหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา"ต้าเซวจื่อ
กู่เซียนชิว!"
หยุนเทียนเหอที่เริ่มกล่าวออกมาเช่นนั้น.
ทำให้ทุกคนถึงกับตื่นตระหนก!
อะไร?ตาเฒ่าคนนี้คือต้าเซวจื่อกู่เซียนชิว!
คาดไม่ถึงเลยว่าคนที่มาในครั้งนี้คือต้าเซวจื่อของอาณาจักรหนานเซี่ยอย่างงั้นรึ?จบกันแล้ว,พวกเขาที่กำลังคว้าไปที่รังต่อเอาไว้,คนผู้นี้มีทั้งอำนาจและพลังที่สูงส่ง,คนผู้นี้ทุกคนภายในอาณาจักรแห่งนี้ยากที่จะขัดขืนได้!
口诛笔伐 ความหมายคือ (kǒu zhū bǐ fá)โจมตีทั้งด้วยวาจาและปากกา
แม้ว่าจะรู้ว่าคนที่ตำหนักจักรพรรดิส่งมานั้นจะไม่ใช่ธรรมดา,ทว่ากับไม่คิดเลยว่าจะเป็นตัวตนที่สูงส่งเช่นนี้.
หลี หู่
ที่ตะโกนออกไปเสียงดัง"พวกมดปลวกทั้งหลาย,ในเมื่อรู้แล้วว่าเป็นต้าเซวจื่อ,จงวางอาวุธซะ!"
ทุกคนตอนนี้รู้สึกลังเลใจแม้แต่หยีเหล่าต้าก็ด้วย.
ฉู่เทียนที่เตรียมกับดักเอาไว้,ด้วยพลังของมันนั้นสามารถที่จะจับหนึ่งในแปดโหวเยว์ได้เลย,หากแต่คนที่พวกเขาจับไว้ตอนนี้กลับเป็นถึงต้าเซวจื่อกู่เซียนชิว,พวกเขาต้องการที่จะลบหลู่คนผู้นี้จริงๆรึ?
กู่เซียนชิวลอบดีใจอยู่ไม่น้อย,ด้วยชื่อเสียงของเขาแล้วยากที่จะมีใครจัดการได้ง่ายๆ,ใบหน้าที่จริงจังของเขากล่าวออกมาเสียงดัง"พวกเจ้ายังไม่วางอาวุธอีก."
แต่ในเวลาเดียวกัน.
"ผายลมอะไร!จับเขาไว้!"ที่ด้านหน้าประตูที่เปิดออกมานั้น,ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินเข้ามา,ชำเลืองมองด้วยความโกรธเกรี้ยวไปยังกู๋เซียนชิว"ไม่จำเป็นต้องลังเล!ก็แค่เจ้าแก่กะโหลกกะลาเท่านั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าหาเรื่องข้า!"
ลีหู่,หยีเหล่าต้าและหยุนเทียนเหอ
ทุกคนถึงกับแข็งเป็นหิน!
ฉู่เทียนถึงกับว่ากล่าวต้าเซวจื่อเป็นตาแก่ธรรมดาอย่างงั้นรึ?,นี่ไม่เท่ากับยุแหย่นักวิชาการทั้งอาณาจักรเลยเหรอ!พวกเขาถึงกับกลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบากกับคำพูดของฉู่เทียน!
"เจ้า,เจ้า,เจ้า.....เจ้าคือ!"
กู่เซียนชิวที่เห็นฉู่เทียน,ไม่เพียงแค่ไม่โกรธเท่านั้น,ซ้ำยังปรากฏท่าทางละอายใจเกิดขึ้น,จ้องมองออกไปดวงตาแทบถลนออกมา.
"เจ้า,อะไร?"ฉู่เทียนออกคำสั่งในทันที"จับเจ้าแก่สามัญที่อกตัญญูนี่ซะ!"
忘恩负义 ความหมายคือ (wàng ēn fù yì)อกตัญญู
เฉินปิงยวีที่ขยับไปก่อนคนแรก,ฝ่ามือของนางที่ฟาดไปยังกู่เซียนชิว,เมื่อไปถึงขั้นนั้นแล้ว,ก็ไม่สามารถที่จะย้อนกลับได้,ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงได้เร่งรีบช่วยกันคนละไม้คนละมือ,จับต้าเซวจื่อมัดไว้.
"เข้าใจผิดแล้ว!เข้าใจผิดแล้ว!กู่เซียนชิวที่ถูกจับมัด,กล่าวออกไปเสียงดัง"คุณชายฉู่,ไม่คิดที่จะให้ข้าอธิบายหน่อยเหรอ!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne
#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย
สนใจสนับสนุนพวกเรา เข้าร่วมกลุ่ม VIP (สถานปัจจุบัน แปลจบ 658 แล้ว)==> Click
-เว็ปฟรี วันละหนึ่งตอน
-กรุ๊ป vip ลงครบทุกลุ่มแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น