Immortality Chapter 34 Hot wolf valley

Immortality Chapter 34 Hot wolf valley

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 34 หุบเขาหมาป่าอัคคี

บทที่ 34 หุบเขาหมาป่าอัคคี

"จงตี้,เจ้าพูดความจริงอย่างงั้นรึ?"หวังกุยจ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไปพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.

"เป็นความจริงแน่นอน,จงตี้ไม่กล้าปิดบังอะไรต่อศิษย์พี่รองอยู่แล้ว."จงตี้ที่ตอบกลับ.

"ศิษย์พี่ใหญ่,ตามที่จงตี้กล่าว,จงซานเป็นคนที่ร้ายกาจมาก,ก่อนหน้านี้เขามีพลังระดับสามเซียนเทียนเท่านั้น,แต่กับมีพลังสามารถสังหารถังเสี่ยวโหยวได้,หากว่าพวกเราบุ่มบ่ามล่ะก็..."หวังกุยที่จ้องมองไปยังหลิวหมิง,ขมวดคิ้วไปมา.

"จงตี้,เจ้าคิดว่าอย่างไร?"หลิวหมิงที่จ้องมองไปยังจงตี้และกล่าวออกมาอย่างขึงขัง.

"สุดแล้วแต่ศิษย์พี่ใหญ่."จงตี้ที่ก้มหน้ากล่าวอกมาด้วยเสียงค่อยๆ,ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการให้คนทั้งสองเห็นสีหน้าหวาดหวั่นของเขาเช่นกัน.

"ด้วยความเร็วของพวกเราคงยากที่จะตามเห่าซานทัน,และพวกเขาเองก็คงจะไม่สามารถไล่ตามคนอื่นๆทันด้วยเช่นกันแล้ว,เช่นนั้นเป้าหมายของพวกเราก็ควรจะ..."หวังกุยที่เผยสีหน้าที่ชั่วร้ายออกมา.

จงตี้และหวังกุยต่างก็จ้องมองไปยังหลิวหมิงเพื่อถามความเห็น.

หลิวหมิงที่คิดอยู่ชั่วขณะ,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"พวกเขามุ่งหน้าไปยังหุบเขาหมาป่าเพลิง."

"ข้ารู้ว่าพี่ใหญ่ก็คิดเหมือนกับที่ข้าคิด."หวังกุยเผยยิ้มออกมาในทันที.

อย่างไรก็ตาม,สำหรับจงตี้แล้ว,เขากลับหายใจที่เย็นยะเยือบเข้าไป,ภายในใจรู้สึกหนักอกหนักใจมากกว่าเดิม.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 จงซานที่วิ่งตามหลังเทียนหลิงเอ๋อ,เขาที่คิดกับตนเอง,หากเขารู้ว่าจะมีปัญหาถึงขนาดนี้เขาคงจะไม่รับปากเทียนซวินจื่อ,ทว่าอีกใจหนึ่งก็คิดอีกแง่หนึ่ง,หากว่าเขาสามารถก้าวผ่านปัญหาทั้งหมดได้เขาก็จะได้รับผลประโยชน์ไม่น้อย.

เพียงแค่ปีเดียว,ดูแลนางเพียงแค่ปีเดียว,จากนั้นเขาก็จะมีอาจารย์เป็นผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณ,สำหรับจงซานแล้ว,เขาที่มีพรสวรรค์ต่ำเตี้ย,นี้คือโอกาที่จะเพิ่มพลังฝึกตนอย่างเร็วที่สุด,เทียนหลิงเอ๋อที่บินหนีไปด้วยความโกรธ,ทว่าไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร,นางไม่ได้บินเร็วนัก,อย่างน้อยก็เพียงพอที่จะทำให้ร้องเท้าขับวายุไล่ตามได้ทัน,เพื่อให้จงซานยังสามารถตามเธอได้.

ตอนค่ำ,เทียนหลิงเอ๋อที่ร่อนลงบนหุบเขาแห่งหนึ่ง,และจงซานที่ตามนางทัน,ทว่าเทียนหลิงเอ๋อยังคงบูดบึ้งไม่ยอมพูดจากับจงซานและยังหันหลังให้กับเขาตลอด.

"สัมภาระ."จงซานกล่าว.

"แค๊ก."เทียนหลิงเอ๋อโยนสัมภาระลงบนพื้น.

จงซานที่ส่ายหน้าให้กับนิสัยเด็กๆของเทียนหลิงเอ๋อ,เขาที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยและนำอาหารพร้อมกับเปลญวนเพื่อเตรียมที่นอนให้กับพวกเขา.

แม้ว่าเทียนหลิงเอ๋อจะโกรธ,ทว่านางก็ยังกิน,เพียงแค่ว่านางไม่พูดคุยกับจงซานเท่านั้น,เห็นสถานการณ์ที่ตรึงเครียดแล้ว,จงซานจึงเลือกที่จะไม่พูด.

เทียนหลิงเอ๋อที่เห็นขนมกุ้ยฮวาในมือ,นางที่รู้สึกข่มขื่นอัดอั้นตันใจขึ้นมาอีกครั้ง,นางที่จ้องมองไปยังขนมด้านหน้าของนางเงียบๆ.

"หากไม่ต้องการกินตอนนี้,เก็บไว้กินตอนเช้าก็ได้นะ."จงซานที่ทำการแขวนเปลญวนบนต้นไม้เสร็จแล้ว.

ได้ยินคำพูดของจงซานจากด้านหลัง,เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่จ้องมองอีกต่อไป,นางอ้าปากกลืนกินขนมกุ้ยฮวาอย่างรวดเร็ว,หากเขาไม่ต้องการให้นางกิน,เช่นนั้นนางก็จะกิน.

บนยอดเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป.

จงตี้,หวังกุยและหลิวหมิงที่ยืนอยู่บนยอดเขา.

"จงตี้,เจ้าว่าอะไรนะ? นี่เป็นโอกาสดีแล้ว,ทำไมพวกเราไม่ควรจะโจมตี?"หวังกุยที่แสดงท่าทางประหลาดใจสอบถามจงตี้.

หลิวหมิงที่จ้องมองไปยังจงตี้ภายในสายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน.

"ข้ารู้จงซานนั้น,เขาเป็นคนที่ระวังตัวตลอดเวลาแม้แต่ตอนพักผ่อน,หากพวกเราเข้าไปใกล้,เขาจะรู้ตัวในทันที,ถึงแม้ว่าหุบเขานั่นจะดูเหมือนไม่มีอะไร,ทว่าข้ารับประกันได้เลยว่าเพียงแค่พวกเราเคลื่อนที่เข้าไป,เขาจะต้องสังเกตเห็นพวกเราแน่นอน."จงตี้กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.

"หืม?"หลิวหมิงที่จ้องมองจงตี้พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.

"มันจะไปรู้ได้อย่างไร?"หวังกุยที่ไม่อยากเชื่อ,เรื่องนี้เป็นไปได้ด้วยอย่างงั้นรึ?

"เป็นความจริง,ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาทำได้อย่างไร,ก่อนที่ข้าจะเข้าสำนักเซียนนั้น,ขณะที่พวกเราเดินทางมาเข้าร่วมคัดเลือก,เมื่อครั้งพักอยู่กลางภูเขา,ข้าสามารถบอกได้ว่าเขาตรวจจับการเคลื่อนไหวของทุกๆสิ่งได้ในรัศมีหนึ่งพันเมตรเลย,และนั่นทำให้พวกเราไม่ได้รับอันตรายใดๆเลยในการเดินทาง."จงตี้ที่กล่าวขณะกลืนน้ำลายเสียงดัง.

หวังกุยนั้นไม่อยากจะเชื่อแม้แต่น้อย,เขาที่จ้องมองไปยังหลิวหมิง,หลิวหมิงที่ขมวดคิ้วไปมา,ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาว่า,"เอาล่ะ,เช่นนั้นรอจนกว่าพวกมันจะเข้าไปใกล้หุบเขาหมาป่าอัคคี."

"ทว่า,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเดินทางไร้จุดหมาย,แม้ว่าจะมุ่งไปยังหุบเขาหมาป่าอัคคีก็ตาม,แล้วพวกมันจะเข้าไปในหุบเขาดังกล่าวอย่างงั้นรึ? แล้วถ้าหากพวกมันไม่เข้าไปยังสถานที่ดังกล่าวล่ะ?"หวังกุยขมวดคิ้ว.

"ศิษย์พี่ใหญ่,ศิษย์พี่รอง,ที่จริงแล้ว,ข้าได้สังเกตมาระยะหนึ่งแล้ว,เทียนหลิงเอ๋อนั้นเป็นคนนำทาง,จงซานเพียงแค่ตามไปเท่านั้น,เช่นนั้นข้ามีวิธีในการล่อพวกเขาเข้าไปในหุบเขาหมาป่าอัคคีอย่างไม่ต้องสงสัยและไม่ต้องเปิดเผยตัวตนของพวกเราด้วย."จงตี้กล่าว.

"อย่างงั้นรึ?"ชายทั้งสองที่จ้องมองจงตี้ด้วยท่าทางประหลาดใจ.

เห็นศิษย์พี่ทั้งสองจ้องมองเขาด้วยท่าทางสงสัย,จงตี้ได้แต่ฝืนยิ้มอย่างข่มๆ ออกมา."ที่จริงแผนการดังกล่าวนี้,เป็นจงซานที่เคยสอนข้าไว้,ทว่า,เขาคงไม่รู้ว่าพวกเราจะใช้,ข้าคิดว่าพวกเขาไม่มีทางที่จะสังเกตหรือพบพวกเราได้."

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันถัดมา,เทียนหลิงเอ๋อที่ยังโกรธจงซานไม่หาย,นางที่กินขนมกุ้ยฮวาไปหลายชิ้นก่อนที่จะบินหนีไปเช่นกัน.นางยังไม่คิดที่จะพูดคุยกับจงซาน,ทว่าตอนนี้ก็ใจเย็นลงหน่อยแล้ว,นางไม่ได้บินเร็วนัก,ยังคงให้จงซานสามารถตามนางได้.

จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,อารมณ์ของหญิงสาวยากที่จะคาดเดาได้จริงๆ.

ระหว่างทางนั้น,จงซานที่พบเข้ากับสัตว์ที่ถูกถลกหนัง,ซึ่งอวัยวะภายในของมันถูกคว้านออกมาทั้งหมด,และมีหยดโลหิตที่ชี้ทางไปยังทิศทางหนึ่ง.

จงซานที่ไม่ได้คิดอะไรมากนัก,เขาคิดว่าแถวนี้คงมีพรานป่าที่ล่าสัตว์ถลกหนังป่าไปขายอยู่แล้ว.

เขาที่ยังคงไล่ตามเทียนหลิงเอ๋อไป,ไม่ไกลออกไปนั้น,จงซานก็พบเข้ากับอีกร่างหนึ่ง,ในเวลานี้,ดูเหมือนว่ามันจะดูน่าขยะแขยงกว่าเดิม,ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเร่งรีบถลกหนังมันออกมาเป็นอย่างมาก.

จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาและยังคงไล่ตามเทียนหลิงเอ๋อต่อไป.

และอีกครั้ง,ในครั้งที่สามจงซานที่เห็นซากสัตว์ที่ดูน่ารังเกียจยิ่งกว่าเดิมอีก,ใจของเขาที่สั่นไปมาและเริ่มสัมผัสได้ว่ากำลังเกิดเรื่องที่ไม่ถูกต้องเป็นลางๆแล้ว.

เขาที่จ้องมองพื้นที่รอบๆซึ่งพบว่าอากาศรอบๆเวลานี้กำลังร้อนขึ้น,ที่ไกลออกไปนั้นมีกลุ่มควันสีดำทมิฬที่พ่นออกมาจากภูเขาไฟ.

เขาที่ตรวจสอบเส้นทางรอบๆแล้ว,เกิดความรู้สึกย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิมซะอีก.

"หลิงเอ๋อ,หยุดก่อน."จงซานที่ตะโกนไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.

อย่างไรก็ตาม,เทียนหลิงเอ๋อที่กำลังโกรธจงซานอยู่,แน่นอนว่านางไม่ฟังจงซานอยู่แล้ว.

จงซานที่เร่งรีบเคลื่อนที่เข้าใกล้ด้วยความเร็วกว่าเดิมและรู้สึกกระวนกระวายเป็นอย่างมาก,เทียนหลิงเอ๋อที่เห็นจงซานเร่งรีบไล่ตามเข้ามาใกล้,นางก็ยิ่งเพิ่มความเร็วพุ่งตรงไปยังภูเขาไฟ.

ไม่ไกลออกมาจากภูเขา,เป็นยอดเขาที่สูงชันเป็นอย่างมาก,ที่บนยอดเขานั้นเป็นป่าขนาดใหญ่ที่หนาแน่นเป็นอย่างมาก,และที่ซึกฝั่งด้านขวานั้นเป็นภูเขาไฟ,จงซานที่เร่งรีบตามเทียนหลิงเอ๋อที่เร่งความเร็วบินตรงไปอย่างรวดเร็ว.

บนยอดเขานั้น,หวังกุย,หลิวหมิงและจงซานที่ยืนจ้องมองจงซานที่ตรงเข้าไปยังป่าทึบดังกล่าว.

"จงตี้,แผนการของเจ้าใช้ได้ผล,แม้ว่ามันจะน่าขยะแขยงไปหน่อยก็เถอะ,เทียนหลิงเอ๋อที่ลอยอยู่บนฟ้า,ดังนั้นนางไม่มีทางที่จะเห็นศพเหล่านี้,ทว่านางก็ยังมุ่งตรงไปยังทิศทางดังกล่าว,เพราะเหตุใดกัน?"หวังกุยที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อที่พุ่งตรงเข้าไปยังทิศทางดังกล่าวเร็วขึ้นและเร็วขึ้น,เต็มไปด้วยความประหลาดใจ.

จงตี้ที่เห็นจงซานที่อยู่ไกลออกไป,จงตี้ที่ถอนหายใจยาว,"เมื่อต้องพบกับทางแยกมากมาย,สภาพของจิตใจมีผลต่อการตัดสินใจ,แม้จะเพียงเล็กน้อยก็นำพาไปสู่ผลลัพธ์ที่แตกต่างออกมาได้."

"นี่คงจะตรงกับที่เขาว่าแค่เลือกทางผิดชีวิตก็เปลี่ยน?"หวังกุยที่หัวเราะอย่างมีความสุข.

"เอาล่ะ,พวกเราเริ่มแผนต่อไปเลย."หลิวหมิงกล่าว.

"ครับ."หวังกุยพยักหน้า.

หวังกุยที่นำธนูและลูกธนูออกมาจากสร้อยข้อมือเก็บของ.

เค้าที่ง้างคันธนูจนกลายเป็นเสี้ยวดวงจันทร์เล็งตรงเข้าไปในหุบเขาที่เทียนหลิงเอ๋อมุ่งไป,พร้อมกับปล่อยลูกศรออกไป.

"ฟิ้ว!"

เสียงของลูกธนูที่พุ่งเลยผ่านไป,เทียนหลิงเอ๋อพบว่าลูกธนูนั้นไม่ได้เล็งมายังนาง,แต่เป็นหุบเขาด้านหน้าของนาง,ทำให้นางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.

ในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานที่จ้องมองไปยังทิศทางของลูกธนู,ก็ทำให้เขาตื่นตระหนกขึ้นในทันที,เขาจ้องมองกลับไปยังต้นทางของลูกธนูที่ปล่อยออกมา.

จงตี้?เป็นจงตี้,บุตรบุญธรรมอกตัญญู?

จงซานที่ตระหนักได้ทันทีเลยว่ากำลังจะเกิดสิ่งใดขึ้น.

"หลิงเอ๋อ,อันตราย,เร็วเข้า,กลับมา,."จงซานที่ร้องตะโกนลั่น.

เทียนหลิงเอ๋อที่ดื้อรั้นเต็มไปด้วยทิฐิ,ทำไมนางต้องฟังเขาด้วยล่ะ? ทว่านางก็ดูสับสนเล็กน้อยกับทิศทางที่ลูกธนูพุ่งหายไป,นางที่จ้องมองลึกเข้าไปในทิศทางดังกล่าว.

"โฮกกกกกก!"

ทันใดนั้น,เสียงหอนของหมาป่าที่ดั่งลั่นไปทั่วทั้งพื้นที่ที่ลูกธนูหายไป.

ขณะที่จงซานได้ยินเสียงหมาป่า,เขาก็รู้ทันทีว่าเกิดปัญหาแล้ว,ปัญหาใหญ่ซะด้วย,เป็นกับดับของลูกอกตัญญูของเขา?เทียนหลิงเอ๋อที่รับรู้ได้ถึงอันตรายแล้ว,ใบหน้าของนางที่ก็ตกใจเช่นกันและจ้องมองเข้าไปภายในหุบเขาดังกล่าว.

ชายสามคนที่แอบซุ่มจ้องมองจากที่ไกลออกไป,พวกเขาที่เห็นเสียงหมาป่าที่โหยหวน,ใบหน้าของพวกเขาแสดงออกมาถึงความดีใจ.

"คลื่นๆๆ."

ร่างกายสูงสองเมตร,หมาป่าอสูรสีแดง,ดวงตาดุร้าย,ทันทีที่มันเห็นคนก็มีหมาป่าอีกหลายตัวที่ตามออกมา.

ไม่ถึงสองลมหายใจด้วยซ้ำ,ก็ปรากฏหมาป่าขนาดสองเมตรกว่าสองร้อยตัว,หมาป่าอสูรขนสีแดงมากกว่าสองร้อยตัวเลยรึ?

และยังมีอีกสิบกว่าตัวที่มีขนาดสามเมตร,และหนึ่งตัวที่มีขนาดสูงถึงสี่เมตร,จะต้องเป็น,ราชาหมาป่าแน่นอน.

หมาป่าอัคคี,สัตว์อสูรธาตุเพลิง.

เทียนหลิงเอ๋อที่รับรู้ถึงสถานการณ์ทันที,ที่นางเห็นหมาป่าอัคคีมากมายปรากฏตัวออกมา.

"หนีเร็วเข้า."จงซานที่ตะโกนบอกเทียนหลิงเอ๋อและตัวเขาที่หันหลังกลับและเริ่มวิ่งแล้ว.

"โฮกๆๆ."

เสียงคำรามของหมาป่าอสูรอัคคีสี่เมตร,พร้อมกับหมาป่าอสูรอีกหลายร้อยตัวที่พุ่งตรงไล่ล่าจงซานและเทียนหลิงเอ๋อทันที,แต่ละตัวนั้นเต็มไปด้วยความกระหายโลหิต,เห็นพวกเขาทั้งสองนั้นไม่ต่างจากมื้ออาหารของพวกมัน.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 วันต่อตอน.