Immortality Chapter 32 Cuts the day to pull out the swordsmanship
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 32 เพลงกระบี่ตัดสวรรค์กลืนนภา
บทที่ 32 เพลงกระบี่ ตัดสวรรค์กลืนนภา
ขณะที่พวกเขากลับมายังเมืองเปี้ยนก็พบก็พบว่ามีสถานที่อื่นอีกหลายแห่ง,ซึ่งตระกูลเจ้าเป็นเจ้าของเช่นนั้นจงซานจึงได้วางแผนที่จะอยู่ในเมืองนี้สักพัก.
ระหว่างทางนั้น,จงซานและเทียนหลิงเอ๋อได้ออกไปเดินเตร่รอบๆเมือง,พวกเขาที่เข้าร้านหยกและซื้อเครื่องประดับหลายอย่างและในขณะนั้นเขาได้กระป๋องเล็กๆบางอย่างจากคนขายมา.
หลังจากที่จงซานกลับมายังที่พัก,จงซานที่นำสิ่งของดังกล่าวออกมา,ซึ่งในนั้นมีสารลับซ่อนอยู่.
เมื่อคืนห้าทุ่มถึงตีหนึ่ง,มีการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่เมืองหุ่ย,และดูเหมือนว่าจะเป็นหัวซานและคนรับใช้ของเขา.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเมื่ออ่านข้อความเหล่านั้น,มีท่าทางจริงจังออกมา,เห่าซานและคนรับใช้อย่างงั้นรึ?ข้อมูลนี้ต้องถูกส่งมาจากอันเย่ตัง,ซึ่งแน่นอนว่าเป็นองค์กรนักฆ่าที่แทรกอยู่ในอาณาจักรทั้งหก.
ก่อนหน้านี้จงซานที่ออกมาจากสำนักไคหยาง,เขาได้ให้อันเย่ตัง,อันหวง,คอยสืบข่าวของเห่าซานและส่งให้กับเขาเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้.
เมื่อคืนระหว่างเวลา
ห้าทุ่มถึงตีหนึ่งอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ,จากนั้นก็เผาสารลับดังกล่าวไป,หลังจากสารมันเป็นขี้เถ้าแล้วก็ทำให้มันกระจายหายไป.
เขาที่เปิดประตูและเดินออกมา.
"จงซาน."เสียงของเจ้าโส่วเซี่ยงที่ดังออกมาในทันที.
"หลิงเอ๋อไปใหนแล้วรึ?"เจ้าโส่วเซียงที่ไม่เห็นเทียนหลิงเอ๋ออยู่ใกล้ๆนี้.
"นางกำลังอาบน้ำอยู่นะ,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังเจ้าโส่วเซี่ยง.
"เมื่อวาน,มีการต่อสู้ใหญ่เกิดขึ้นที่เมืองหุ่ย,และข้าได้รับสารมาว่า,เห่าซานอยู่ที่นั่นด้วย."เจ้าโส่วเซี่ยงตอบกลับไปในทันที.
"เห่าซานอยู่ที่นั่น? รอก่อน,ข้าจะไปตามหลิงเอ๋อมา,จากนั้นพวกเราไปดูกัน."จงซานกล่าว.
"อืม."เจ้าโส่วเซี่ยงพยักหน้า.
หนึ่งวันหลังจากนั้น,จงซานและเจ้าโส่วเซี่ยงที่ควบบนหลังมาวิ่งไปตามถนนเส้นหนึ่งโดยมีเทียนหลิงเอ๋อนั่งอยู่บนผ้าแพรสีแดงเหินตามพวกเขา.
เมื่อเทียนหลิงเอ๋อได้ยินว่าพบเห่าซานที่ตรงนั้น,นางที่รู้สึกกระตือรือร้นบินตรงไปยังที่นั่นทันที.
เมืองหุ่ยอยู่ห่างจากเมืองเปี้ยน 1000
ลี้,จงซานและเจ้าโส่วเซี่ยงที่ควบม้าตรงไปยังเมืองดังกล่าวโดยใช้เวลาหนึ่งวัน.
ที่นอกเมืองนั้นมีสถานีส่งสารขนาดเล็กตั้งอยู่,ซึ่งมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งอยู่ที่นั่น,ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังนั่งพักอยู่.
เจ้าโส่วเซี่ยงที่เข้าไปหาคนกลุ่มนั้นในทันที.
"เซียนเซิง,พวกเขาเดินทางไปยังภูเขาด้านเหนือกันหมดแล้ว."หนึ่งในนั้นซึ่งสวมชุดหรูหราราคาแพงตะโกนบอกกับเจ้าโส่วเซี่ยงบนหลังม้า.
先生 Xiānshēng (n )นาย, คุณครู
อาจารย์
จงซานที่หยุดจ้องมองไปยังชายชุดสีเทาเช่นกัน,ดวงตาของเขาเป็นประกายขณะที่มองเห็นตราสัญลักษณ์พิเศษของชายคนนั้น,หลังจากที่ชายสวมชุดหรูหรากล่าวออกไป,ชายชุดสีเทาก็พยักหน้าออกมาเบาๆเช่นกัน.
เป็นสัญญาณยืนยันเรื่องดังกล่าว,จงซานที่พยักหน้าเล็กน้อยเช่นกัน.
"จงซาน,พวกเราคงต้องทิ้งม้าไว้ที่นี้และเดินทางเข้าไปยังภูเขาแล้วล่ะ."
"เอาล่ะ,ไปได้แล้ว."จงซานที่ลงจากหลังม้า,พวกเขาที่ทิ้งม้าไว้ที่แห่งนี้,และเดินทางไปยังภูเขาทิศเหนือ.
เจ้าโส่วเซี่ยงนั้นอยู่ในระดับเก้าเซียนเทียนและจงซานนั้นสวมรองเท้าขับวายุ,ดังนั้น,เพียงพริบตาเดียวพวกเขาก็หายไปต่อหน้าคนมากมายแล้ว,ทุกคนที่จ้องมองตามหลังเต็มไปด้วยความชื่นชม.
เทียนหลิงเอ๋อเองก็เหินตามทั้งสองตรงไปยังภูเขาดังกล่าวเช่นกัน.
ขณะที่พวกเขากำลังจะถึงเชิงเขา,เทียนหลิงเอ๋อที่ร่อนลงเข้าไปใกล้พวกเขา.
"จงซาน,ทำไมพวกเรามาที่นี่ล่ะ?"เทียนหลิงเอ๋อที่สอบถามออกไปในทันที.
"มีคนจำนวนมากที่กำลังไล่จับเห่าซานมายังที่แห่งนี้,พวกเราไม่สามารถบินได้,เจ้าคอยจับตา
มองบนท้องฟ้า,บอกพวกเราด้วยว่าเห็นคนกลุ่มใหญ่ที่มารวมตัวกันหรือไม่?."จงซานกล่าว.
"อืมๆ."เทียนหลิงเอ๋อที่พยักหน้าพอใจ,ท้ายที่สุดนางก็มีอะไรทำแล้ว.
นางที่เหินขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็วและเริ่มค้นหาไปยังพื้นที่ต่างๆรอบๆ.
"จงซาน,ตรงนั้น,มีการต่อสู้ที่ตรงนั้น,เฮ้,ภูเขาพังลงเลย."เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองจากที่ไกลออกไป
กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"จงซาน,ตรงนั้น,พวกเจ้าสองคนรีบตามมานะ,ข้าขอล่วงหน้าไปก่อน."เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ไม่ได้..."
จงซานที่เร่งรีบตะโกนออกมาเสียงดัง.
เทียนหลิงเอ๋อที่หยุดจ้องมองจงซานด้วยท่าทางสงสัย.
"รอข้า."จงซานที่กล่าวออกมา.
ความจริงแล้วเทียนหลิงเอ๋อต้องการที่จะพุ่งไปด้านหน้าให้เร็วที่สุด,ทว่าในเมื่อจงซานร้องขอเช่นนั้น,นางก็ลังเล,ก่อนที่จะขมวดคิ้วไปมาและพยักหน้ารับ.
เมื่อเห็นทียนหลิงเอ๋อยินยอมรับฟังคำพูดของเขา,จงซานค่อนข้างพอใจทีเดียว,เขาและเจ้าโส่วเซี่ยงที่มุ่งหน้าตรงไปยังทิศทางที่เทียนหลิงเอ๋อชี้บอก.
"เร็ว,เร็วเข้า,พวกเจ้าสองคนรีบเร็ว."เทียนหลิงเอ๋อที่ลดความเร็วลงตามที่จงซานสั่ง,ทว่านางก็ยังตื่นเต้นต้องการไปถึงให้เร็วที่สุดเช่นเดิม.
จากทิศไกลออกมานั้น,จงซานได้ยินเสียงต่อสู้ได้แล้ว,ดูเหมือนว่าการต่อสู้ดังกล่าวนั้นจะรุนแรงเลยทีเดียว.
"เจ้าไม่ต้องรอข้า,ข้ามีหลิงเอ๋ออยู่แล้ว,เจ้าไปก่อนได้เลย."จงซานที่กล่าวต่อเจ้าโส่วเซี่ยง.
แม้ว่าจงซานจะมีรองเท้าขับวายุ,ทว่าพลังฝึกตนของเขาก็ยังต่ำกว่าเจ้าโส่วเซี่ยงมาก,ทว่าเจ้าโส่วเซี่ยงนั้นกับรักษาความเร็วรอจงซานโดยที่ไม่กล่าวสิ่งใด.
"ตกลง."เจ้าโส่วเซี่ยงตอบรับ,ก่อนที่จะเร่งความเร็วพุ่งออกไปเต็มกำลัง.
เทียนหลิงเอ๋อเห็นเจ้าโส่วเซี่ยงเร่งความเร็วจากไป,นางที่รุ้สึกกระวนกระวายใจและถอนหายใจ,ราวกับว่านางกำลังอิจฉาเขา.
เห็นท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อแล้ว,จงซานก็ส่ายหน้าไปมาและเร่งรีบเดินทางไปยังทิศทางดังกล่าว.
ยิ่งเข้าใกล้สถานะที่ดังกล่าวเท่าไหร่,เสียงก็ยิ่งดังขึ้นเท่านั้น,เห็นได้ชัดเจนว่าการต่อสู้ดังกล่าวนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก.
"ตูมมม,ตูมมมม ,ตูมมมม"
จงซานที่สัมผัสได้ถึงแรงกระแทกที่ทรงพลังกวาดออกไปทั่วทิศ.
"ไปๆๆ"
เสียงตะโกนที่ขื่นขมดังออกมา.
เทียนหลิงเอ๋อที่เก็บความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ไม่อยู่แสดงออกมาทางสีหน้าทั้งหมด,แม้ว่านางจะกระวนกระวายลุกลี้ลุกล้น,ต้องการเร่งรีบบินออกไปให้เร็วที่สุด,ทว่าในเมื่อจงซานไม่อนุญาต,ทำให้นางไม่สามารถทำอะไรได้เลย.
"ศิษย์พี่ใหญ่,นั่นศิษย์พี่ใหญ่นี่นา."ขณะที่เข้าใกล้ในระยะหนึ่งเทียนหลิงเอ๋อโพร่งออกมาและประหลาดใจเผยยิ้มกว้าง,นางที่ไม่ฟังคำพูดของจงซานอีกแล้ว,เร่งรีบเหินตรงไปทันที.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ที่เห็นเทียนหลิงเอ๋อกระวีกระวาดบินลอยออกไป,เขาที่เร่งความเร็วตรงไปยังเสียงที่ดังกระจายออกมาเป็นระยะๆ.
จากนั้นไม่นาน,จงซานก็ถึงสถานที่ดังกล่าว.
มีรอยศิลาที่แตกกระจายไปรอบๆเป็นหลุมเป็นบ่อมากมาย,ที่ใจกลางการต่อสู้นั้นเป็นศิษย์พี่ใหญ่ขั้นสอง,เทียนชา,ของสำนักไคหยาง.
มีผู้ฝึกตนอีกมากมายที่ยืนอยู่รอบๆเขา,พวกเขาที่กำลังเผชิญหน้ากับชายชราที่ผอมเห็นกระดูกในชุดคลุมสีดำ.
ทันใดนั้นชายชราร่างกายผอมกะหร่องก็ปลดปล่อยควันดำออกมาจากร่างกาย,ก่อนที่จะขึ้นกระบี่เหินลอยขึ้นไป,เขาที่ต้องการขวางทางทุกคนไม่ให้ใครก้าวผ่านไป,ซึ่งด้านหลังเขานั้นเป็นภูเขาสูง.
มือของชายชราที่ถือแส้ปัดและจ้องมองไปยังทุกคนด้วยจิตสังหารที่หนักหน่วง,บนพื้นนั้นมี,ร่างของคนหลายคนที่นอนกองอยู่รอบๆ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บด้วยฝีมือของชายชราคนดังกล่าว.
เทียนชาที่ประจันหน้ากับชายชราคนดังกล่าวตรงๆ,ส่วนเทียนหลิงเอ๋อที่ลอยอยู่ไม่ไกลจากเขา.
"คิดจะหนีเหรอ."เทียนชาแค่เสียงเย็นชาออกไป.
"ฮี่ฮี่ฮี่,ต้องการที่จะไล่ตามนายน้อยของข้าไปเหรอ,นายน้อยของข้าหนีไปไกลแล้ว,เจ้าเลิกล้มความตั้งใจซะ."ชายชราผอมกะหร่องที่หัวเราะเสียงดัง.
"ชิ."เทียนชาที่แค่นเสียงและปลดปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงออกมา.
ขณะที่ได้ยินเสียงของเทียนชานั้น,ชายชราสัมผัสได้ถึงอันตรายที่แผ่ออกมาจากเทียนชาได้.
เทียนชาในเวลานั้น,ได้ร่ายรำทำสัญญาณมือที่แปลกประหลาด,ก่อนที่พลังมากมายที่ไหลมารวมกันในกระบี่ของเขา.
"ซีๆๆๆ"
เสียงของกระบี่ยาวที่พุ่งออกมาจากฝัก.ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับจงซานที่มาถึงพอดี,เขาสามารถสัมผัสได้ถึงพายุสายฟ้าที่ปรากฏขึ้นในทันทีทันใด,สว่างจ้า,จนทำให้จงซานไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ในทันที,ทุกอย่างกลายเป็นสีขาวสว่างจ้าไปทั้งหมด.
ทุกคนที่สูญเสียการมองเห็น.
"คลืนนนนนน"
สิ้นสุดเสียงทั้งหมด,กระบี่ยาวของเขาก็เหินกลับมาเข้าฝักเช่นเดิม.
หลังจากนั้น,จงซานที่ค่อยๆกลับมามองเห็น,ซึ่งกว่าที่เขาจะกลับมามองเห็นได้นั้น,กระบี่ของเทียนชาก็กลับมาอยู่ในฝักเรียบร้อยแล้ว,ส่วนชายชรานั้นถูกสับเป็นสองท่อนกลางอากาศไปแล้ว.
แส้ปัดของเขาก็ขาดครึ่งหล่นลงมาบนพื้น,กระบี่เหินที่ลอยตกลงไม่ไกล,ร่างของชายชราที่หล่นลงพื้น,พร้อมกับสิ้นลมไปในทันที.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มองไปยังเทียนชาด้วยความหวั่นเกรง,เขาสังหารชายชราเพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น.
เทียนชา,เป็นคนที่ทรงพลังแข็งแกร่งอย่างแท้จริง!
"สำนักไคหยาง,เพลงกระบี่ตัดสวรรค์กลืนนภาอย่างงั้นรึ?"คนที่อยู่ข้างๆเทียนชาต่างก็บ่นพึมพำ,แม้แต่เจ้าโส่วเซี่ยงยังจ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ.
"ศิษย์พี่ใหญ่ๆ,ท่านร้ายกาจยอดเยี่ยมมาก."เทียนหลิงเอ๋อที่อยู่บนผ้าแพรไหมสีแดงกำลังตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ท่าทางของเทียนชาที่ยังคงสุขุม,เพลงกระบี่ตัดสวรรค์กลืนนภา,เมื่อกระบี่ออกจากฝัก,จะเกิดพายุและเมฆคลึ้มกลืนกินท้องฟ้า,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายจากสำนักอื่นๆต่างก็ตื่นตะลึงกับเพลงกระบี่ของเทียนชาเป็นอย่างมาก.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 วันต่อตอน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น