Immortality Chapter 23 Again with jackdaw
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 23 พบอีกาเหมันตร์อีกครั้ง
บทที่ 23 พบอีกาเหมันตร์อีกครั้ง
พบกับอีกาเหมันตร์อีกครั้ง.
"จงซาน,เจ้ากำลังฝึกตอนเช้าอยู่อย่างงั้นรึ?"เสียงของเทียนหลิงเอ๋อที่ตื่นหลังจงซาน,ขณะที่ปีนป่ายออกมาจากที่นอน.
"เจ้าส่งหอผ้ามาให้ข้าหน่อย,มีอาหารอยู่ในนั้น."จงซานกล่าว.
"อืม."เทียนหลิงเอ๋อที่พยักหน้า,ก่อนที่จะนำสัมภาระส่งให้จงซาน.
ที่ด้านในนั้น,จงซานได้นำกล่องขนาดเล็กส่งให้เทียนหลิงเอ๋อ,และเตรียมส่วนของตัวเอง,ก่อนหน้านี้จงซานได้เตรียมอะไรมากมาย,มีเสบียงอาหารทั้งขนมและเนื้อแห้ง.
ภายในกล่องขนาดเล็กน้อยเป็นขนมที่เทียนหลิงเอ๋อชอบ,ขนมกุ้ยฮวานั่นเอง.
เทียนหลิงเอ๋อที่เริ่มกินขนมกุ้ยฮวาอย่างมีความสุข,หลังจากกินเสร็จแล้ว,ยังแลบลิ้นเลียที่นิ้วเมืออีกด้วย,ใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจเช่นเดียวกับที่ยังอยู่ที่บนภูเขา,เมื่อจงซานที่มอบขนมนี้ให้กับเธอได้กินและเมื่อไหร่ที่เทียนหลิงเอ๋อได้ลิ้มลอง,แทบจะทำให้นางหยุดพูดถึงเรื่องนี้ไม่ได้เลย.
"อร่อยมากเลย,จงซาน,เจ้ามีความรู้มากมายขนาดนี้เลยรึ?ไม่เพียงแต่รู้วิธีสร้างเปลญวน,และยังทำขนมกุ้ยฮวาได้อีกด้วย!"เทียนหลิงเอ๋อทั้งกินทั้งพูดไม่หยุด.
เห็นท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อ,จงซานได้แต่สายหน้าไปมาเผยยิ้มออกมา,ทว่าก็ไม่ได้ตอบอะไร.
"เอาล่ะ,ข้าจะทดสอบทิศทางของเจ้า,เจ้าคงมาที่นี่เป็นครั้งแรก,ข้าขอถามเจ้าว่า,สำนักไคหยาง,อยู่ทิศใหน?"จงซานที่สอบถามเทียนหลิงเอ๋อขณะพูด.
"น่าจะเป็นทิศนั่น."เทียนหลิงเอ๋อที่เลียนิ้วของนาง,พลางชี้ไปยังทิศดังกล่าว,
หลังจากชี้เสร็จก็,หยิบขนมกุ้ยฮวาขึ้นมากินต่อ.
"อืม."จงซานพยักหน้า,ยืนยันได้ว่า,สัมผัสทิศทางของเทียนหลิงเอ๋อนับว่าดีทีเดียว.
จงซานที่กินอาหารอย่างรวด,พร้อมกับทำลายเศษอาหารจนหมดสิ้น,ส่วนเทียนหลิงเอ๋อยังคงกินขนมกุ้ยฮาอย่างช้าๆสบายๆ,ขณะที่นางกำลังกินอยู่นั้น,จงซานก็เก็บของทุกอย่างพร้อมที่จะจากไป.
เมื่อเสร็จสิ้นการกิน,จงซานก็เตรียมทุกอย่างเสร็จพอดี.
"เดินทางต่อได้."จงซานที่สะพายดาบเอาไว้ที่หลัง.
"อืม."เทียนหลิงเอ๋อกล่าวเสร็จ ก็ขึ้นผ้าแพรไหมสีแดงลอยตามจงซานไปในทันที.
ทั้งคู่นั้นกำลังเดินทางไปยังบ้านพักของจงซาน,พวกเขาเคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็ว.
ตลอดการเดินทางนั้น,ทั้งคู่สังหารสัตว์อสูรไปหลายตัวเหมือนกัน,ส่วนแกนอสูรนั้น,เป็นจงซานที่เก็บเอาไว้ทั้งหมด.
สิบสามวันหลังจากนั้น,ที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง,ทั้งสองที่พบเข้ากับสัตว์อสูรเสือดาวตัวใหญ่ยักษ์,จงซานที่ขุดแกนอสูรออกมา.
"จงซาน,แกนอสูรพวกนี้ไร้ประโยชน์,เว้นแต่พวกมันจะเป็นสัตว์อสูรระดับสูง,ถึงแม้ว่าเจ้าจะนำมันไปสร้างเม็ดยาแต่ก็เทียบไม่ได้กับสมุนไพรอยู่นี้,เช่นนั้นเจ้ายังต้องเก็บรวบรวมมันด้วย?"เทียนหลิงเอ๋อสอบถาม.
"บางทีล่ะนะ,ข้าอาจมีวิธีที่จะใช้มันในอนาคต."จงซานกล่าว.
เกี่ยวกับอาวุธวิเศษนั้น,แม้ว่าเขาจะรู้อะไรไม่มาก,ทว่าเขาก็สัมผัสได้เหมือนว่าจะต้องมีอะไรมากกว่านั้น,บางทีในอนาคตเขาอาจจะรู้วิธีการใช้มันก็ได้.
ขณะที่ขุดแกนอสูรและเก็บมัน,จงซานรู้สึกประหลาดใจกับทิวทัศรอบๆนี้.
เขาที่กลับมาที่นี่อีกครั้ง,สถานที่แห่งนี้มีกลิ่นอายปิศาจที่แผ่ออกมาจากน้ำพุลับ,ซึ่งเป็นพื้นที่ที่จงซานได้รับวิชากายเทพอสูรมานั่นเอง,ไม่ไกลออกไปนั้นมีหุบเขาที่เขาได้ซ่อนมุกราตรีเอาไว้,เขาที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ,จงซานนั้นไม่ได้วางแผนที่จะมาเก็บมันกลับไป,แต่ในอนาคตเขาต้องมาเก็บมันแน่นอน.
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินทางออกมาตามทาง,ท้ายที่สุดก็จวนจะสามารถออกมาจากยังเขตแดนปุถุชน.
"ไปกันเถอะ,จวนจะออกมาได้แล้ว."จงซานกล่าว.
"จริงๆรึ?พวกเรากำลังจะเดินทางมาถึงโลกของปุถุชนแล้วอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ระวังตัวด้วย,ที่นี่มีอีกาเหมันตร์ด้วย,ครั้งที่แล้วข้าได้รับบาดเจ็บหนักเลยทีเดียว,เดินทางอีกหน่อย,ก็จะออกไปได้แล้ว."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง.
"ตกลง."เทียนหลิงเอ๋อพยักหน้า.
หลังจากนั้น,ทั้งคู่ก็เคลื่อนที่ผ่านภูเขาลูกนี้ด้วยความเร็วเป็นอย่างมาก.
แม้ว่าจงซานจะมีความเร็วมากด้วยการใช้รองเท้าขับวายุก็ตาม,แต่ก็ไม่สามารถเทียบได้กับอาวุธวิเศษของเทียนหลิงเอ๋อที่เหินผ่านภูเขาได้.
"ข้าจะบินไปรอเจ้าข้างหน้าแล้วกัน,รีบๆเข้า."เทียนหลิงเอ๋อหัวเราะ,ขณะที่นางยืนอยู่บนผ้าแพรไหมสีแดง,พร้อมกับเหินออกไป.
จงซานยังคงวิ่งต่อไป,ขณะที่เขาตามมาถึงเชิงเขาแห่งหนึ่ง.
"กา..."
"กา..."
เสียงหวีดร้องร้องของอีกาเหมันตร์ที่โหยออกมา,จงซานที่เงยหน้าขึ้นดู,ภายในใจของจงซานที่ตื่นตกใจ,เขาพบว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้ว.
เพราะว่า,บนท้องฟ้าตอนนี้,เทียนหลิงเอ๋อที่อยู่บนผ้าแพรไหมของนาง,กำลังมีอีกาเหมันตร์สองตัวกำลังไล่ตาม.
"กา..."
"กา..."
…………
…………
……
บนภูเขาแห่งนี้,ตอนนี้อีกาเหมันตร์ที่ไล่บินวนล้อมรอบเทียนหลิงเอ๋อ,แต่ละตัวที่พ่นไอเย็นใส่นาง,นางที่สะบัดผ้าไหมแดงเพื่อป้องกันพวกมันเอาไว้.
พลังของมันเทียบกันนางไม่ได้แน่นอน,ทว่ามันกลับพ่นไอเย็นออกมาไม่หยุด,ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถทำให้นางบาดเจ็บได้,ทว่าอีกาเหมันตร์กลับมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ.
ด้วยเหตุนี้,เทียนหลิงเอ๋อ,ถูกขวางกั้นเอาไว้ไม่สามารถที่จะไปต่อได้,ทั่วทั้งร่างของนางเวลานี้,เริ่มมีหิมะเกราะไปทั่วร่างมากขึ้นและก็มากขึ้นอย่างรวดเร็ว.
ด้วยความหนาวเย็นของอีกาเหมันตร์ที่มากมายเต็มฟ้าต่างก็พ่นไอเย็นออกมา,เทียนหลิงเอ๋อที่หยุดนิ่งอยู่บนภูเขา.
นางที่เริงร่าก่อนหน้านี้,เทียนหลิงเอ๋อตอนนี้เปลี่ยนเป็นกังวล,เพราะว่าอีกาเหมันตร์นั้นเหมือนกับว่ามันจะโผล่ออกมาไม่หยุด,และยังพ่นไอเย็นมากมายมายังนางทำให้เทียนหลิงเอ๋อไม่สามารถบินต่อไปได้.
"มาหาข้า!"จงซานที่ร้องตะโกนไปยังเทียนหลิงเอ๋อ,ขณะที่เขามุ่งหน้าไปหานาง.
เทียนหลิงเอ๋อที่บินได้,ทว่าอีกาเหมันตร์ก็บินได้เช่นกัน,นางที่สังหารอีกาเหมันตร์ไปมากมาย,ขณะที่เตรียมจะหนี.
"กา..."
"กา..."
………………
อีกาเหมันตร์จำนวนมากมายที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเทียนหลิงเอ๋อ,พวกมันจะปล่อยให้นางหนีได้อย่างงั้นรึ?ไอเย็นมากมายที่ถูกพ่นออกมา,ทำให้เทียนหลิงเอ๋อถูกขวางกั้นเอาไว้.
อีกาเหมันตร์อ่อนแอกว่าแน่นอน,ดังนั้นพวกมันทำได้แค่พ่นไอเย็น,ในสภาพปกตินั้นไม่มีปัญหาสำหรับเทียนหลิงเอ๋อ,อย่างไรก็ตามพวกมันกลับมีจำนวนมากเกินไป,หนำซ้ำยังมีจำนวนมากมายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย.
พวกมันมีมากจนเกินไปจนขวางทางทำให้เทียนหลิงเอ๋อไม่สามารถขยับได้เลย,นางที่ถูกอีกาเหมันตร์ขวางไปทุกทิศทุกทาง,อีกาเหมันตร์จำนวนมากที่ปล่อยไอเย็นโจมตีนางพร้อมๆกัน,ราวกับว่านางอยู่ในกรงน้ำแข็งที่ขังนางเอาไว้.
เนื่องด้วยพื้นที่รอบๆนั้นถูกแช่แข็งไปหมด,อีกาเหมันตร์มากมายพ่นลมเย็นออกมาไม่หยุด,เป็นเหตุให้เส้นทางหลบหนีของนางถูกแช่แข็งไปหมด.
"มีมากมายขนาดใหนกัน!"เทียนหลิงเอ๋อตอนนี้เริ่มร้องโฮ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่านางเพิ่งเคยเจอสถานการณ์เช่นนี้.
ด้วยความตื่นตกใจ,หวาดวิตก,นางที่ฟาดผ้าไหมแดงของนางไปทุกทิศทุกทาง,ทว่าอีกาเหมันตร์กลับปกคลุมล้อมรอบนางไปหมด.
ท้ายที่สุดเวลานี้นางก็ถูกอีกาเหมันตร์ปกคลุมโดยสมบูรณ์,นางที่ไม่สามารถมองเห็นทางออกได้เลย,ไม่ว่าจะเป็นทิศทางใหน
บน,ล่าง,ซ้ายขวา,หน้าหลัง,เต็มไปด้วยอีกาเหมันตร์.
"กา....."
"กา....."
………………
เหล่าอีกาเหมันตร์ที่พร้อมใจกันพ่นไอเย็นออกมาไม่หยุดหย่อน,พร้อมกับกงเล็บของพวกมันที่ทำให้เทียนหลิงเอ๋อหวาดผวาไปพร้อมกัน,ในเวลาเดียวกันนี้,ร่างของเทียนหลิงเอ๋อที่มีหิมะเกาะไปทั่วร่าง,ตอนนี้เริ่มมีไอเย็นแทรกเข้ามาภายในร่างของนาง,สองเท้าของนางที่เริ่มชา,เทียนหลิงเอ๋อเวลานี้รู้สึกราวกับว่านางถูกทอดทิ้งในโลกแห่งความมืด,นางที่หวาดกลัวอย่างถึงที่สุด,ดวงตาที่กลายเป็นสีแดงตอนนี้นางกำลังร้องไห้อยู่.
"โฮกกกกกก"
เทียนหลิงเอ๋อที่ทำอะไรไม่ถูก,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคำรามของจงซานที่ดังลั่น.
เสียงคำรามที่ดังมากทำให้นางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง,เทียนหลิงเอ๋อที่สั่นไปทั่วร่าง,ก่อนหน้าที่ทำอะไรไม่ถูก,ตอนนี้กลายเป็นมีความหวังขึ้นมาในทันที,นางที่ตื่นเต้น,ดีใจเป็นอย่างมากที่จงซานกำลังมาช่วยนาง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,นางที่เช็ดน้ำตาของตัวเอง,พร้อมกับหันหน้าจ้องมองไปยังทิศทางเสียงของจงซาน.
กงขังของอีกาเหมันตร์เวลานี้เกิดเป็นช่องว่างขึ้นด้วยฝีมือของจงซาน.
ด้วยการฟาดฟันด้วยดาบยักษ์,พร้อมกับจิตสังหารที่รุนแรง,เขาที่ตัดหัวอีกาเหมันตร์สามตัวไปพร้อมๆกัน,ดวงตาสีแดงฉาน,แม้ว่าร่างกายของเขาในเวลานี้จะอยู่ในสภาพเดียวกับเทียนหลิงเอ๋อคือถูกเกาะไปด้วยน้ำแข็ง.
จงซานที่ใช้วิชากายาเทพอสูร,เป็นเหตุให้ผิวหนังของเขานั้นหนากว่าปกติ,ด้วยวิชาดังกล่าวนี้ทำให้เขาสามารถพุ่งตรงเดินทางไปต่อได้,แม้แต่สามารถทนความหนาวเย็นได้อีกด้วย.
เห็นเทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองมาที่เขาด้วยความตื่นเต้น,น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาจากดวงตาเมื่อเห็นเขา,จงซานที่ถูกอาบไปด้วยไอเย็นจากอีกาเหมันตร์,แม้ว่าร่างกายของเขาจะได้รับความหนาวเย็นกัดกิน,ทว่าก็ถือว่าคุ้มค่า.
ในเวลานี้,ร่างของเทียนหลิงเอ๋อที่ถูกแช่แข็งเป็นส่วนใหญ่.
จงซานที่พุ่งเข้าไป,พร้อมกอดร่างของเทียนหลิงเอ๋อและผ้าไหม้สีแดงเอาไว้ในมือ.
เขาที่พุ่งผ่านเข้ามาในฝูงของอีกาเหมันตร์,ซึ่งมีอีกาเหมันตร์มากมาย,ที่เทียนหลิงเอ๋อถูกขังเอาไว้,ตอนนี้กลายเป็นว่าทั้งคู่ถูกขังเอาไว้ด้วยกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 วันต่อตอน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น