Immortality Chapter 22 Dark emperor
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 22 อันหวง
บทที่ 22 อันหวง
"รหัสลับที่ข้ากล่าวถึงคือ,สัญญาณที่เมื่อเอ่ยออกมา,เจ้าจะต้องเชื่อฟังข้า,เรื่องนี้เจ้าจะต้องทำอะไรตามใจและฟังข้าแม้ว่าเรื่องบางอย่างนั้นเจ้าจะไม่ต้องการก็ตาม,ไม่เช่นนั้นแล้ว,ข้าจะบอกกับท่านประมุขเมื่อข้ากลับมาว่าเจ้าไม่เชื่อฟังข้า."จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.
"ไม่เห็นสนุกเลย,ข้าไม่ต้องการมัน."เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางไม่ยินดี.
"ไม่,เรื่องนี้พวกเราจะต้องตกลงกันให้ดีก่อน,หากว่าเรื่องนี้ข้าทำอะไรผิดล่ะก็,ไว้กลับมาเจ้าสามารถบอกท่านประมุขให้ลงโทษข้าได้,ทว่าหากเจ้าไม่สัญญาที่จะทำล่ะก็,เช่นนั้นพวกเราจะไม่ออกไปจากที่นี่."จงซานกล่าวที่เสียงที่หนักแน่น.
"อืมๆ,ก็ได้,ก็ได้,เจ้านี้จู้จี้จริงๆ,ข้าจะฟังเจ้าก็ได้."ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อที่ไม่เต็มใจนัก.
จงซานที่เผยยิ้มเล็กน้อยที่เห็นท่างทางของเทียนหลิงเอ๋อ,นางไม่ต่างจากองค์หญิงที่เอาแต่ใจ.
"หากว่ามีสิ่งใดที่ผิดปรกติแล้วล่ะก็,ข้ารู้ว่า,เจ้าชอบกินขนมกุ้ยฮวา,ใช่แล้ว,พวกเราจะใช้,ขนมกุ้ยฮวาเป็นรหัสรับ,เมื่อข้ากล่าวถึง
ขนมกุ้ยฮวาล่ะก็,เช่นนั้นข้าหมายถึงว่าข้าจริงจังและเจ้าต้องเชื่อฟังข้า,เจ้าต้องทำตามที่ข้าพูด."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"ดี,ดี,ขนมกุ้ยฮวา,ฮ่า
ฮ่า!"เทียนหลิงเอ๋อที่หัวเราะดังลั่น,มีรหัสลับเช่นนี้ด้วยรึ?
"ดี,เช่นนั้น,รอพักหนึ่ง,ข้าจะเข้าไปเอาสัมภาระ,แล้วพวกเราก็เดินทางกัน."จงซานพยักหน้าและกล่าวออกมา.
จงซานที่เข้าไปข้างในที่พักของเขาพร้อมกับออกมาด้วยสัมภาระที่น่าจะมีน้ำหนักห้าสิบจิน,จงซานที่สะพายมันเอาไว้ด้านหลังพร้อมกับดาบยักษ์ของเขา,และกล่าวออกมาว่า."เอาล่ะ,พวกเราไปกันได้แล้ว."
"นำสัมภาระนั่นมาให้ข้าเก็บไว้ในกำไลดีกว่า,แค่มองเจ้าข้าก็เหนื่อยแทนแล้ว."เทียนหลิงเอ๋อหัวเราะ.
จงซานไม่ได้ทำอวดเก่งแต่อย่างใด,เขาได้ยื่นสัมภาระให้กับนาง,เหลือเพียงแค่ดาบยักษ์เอาไว้.
"เอิ่ม,ผ้าแพรไหมแดงของข้า,เป็นเพียงสมบัติวิเศษระดับสองเท่านั้น,ทำให้บรรทุกได้แค่คนเดียว,เจ้าใช้รองเท้าขับวายุแล้วกัน,พวกเราจะเดินทางไปได้เร็วขึ้น."เทียนหลิงเอ๋อกล่าว.
"อืม,"จงซานที่สะพายดาบยักษ์ที่ด้านหลังและโคจรปราณแท้ลงไปในร้องเท้าพร้อมกับพุ่งตรงไปด้านหน้าด้วยความเร็ว.
เทียนหลิงเอ๋อที่ก้าวขึ้นไปบนผ้าแพรไหมสีแดงของนางก่อนที่จะตามจงซานไป,นางเต็มไปด้วยความดีใจที่จะได้ออกจากสำนักแล้ว.
เทียนหลิงเอ๋อที่รู้เส้นทางที่จะออกจากเทือกเขาดี,นางที่พาจงซานออกมาจากค่ายกลผ่านออกมาทางออกสำนักไคหยาง.
จงซานที่จ้องมองไปยังกระท่อมมุงจากที่อยู่ด้านนอกสำนักไคหยาง,เขาที่ทอดถอนใจคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา,เขาเวลานี้ได้กลายเป็นหนึ่งในสำนักเซียนแล้ว.
จงซานไม่ได้หยุดเพื่อทักทายอาวุโส โฉวซาน,
เขาที่พาเทียนหลิงเอ๋อมุ่งตรงไปยังอีกทิศทางหนึ่ง.
ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งเขาเดินทางมานั้นใช้เวลาหลายเดือนที่จะผ่านภูเขาต่างๆ,ทว่าตอนนี้จงซานเชื่อว่าด้วยความแข็งแกร่งของเขาและร้องเท้าขับวายุ,จะต้องใช้เวลาไม่ถึง
15 วันก็สามารถไปถึงหมู่บ้านของเขาแน่.
หลังจากที่เดินทางมาตลอดทั้งวัน,ทั้งคู่ก็พักเหนื่อยในเวลากลางคืน,ซึ่งพวกเขาได้พบกับสถานที่เหมาะแห่งหนึ่ง,จงซานที่นำเปลแขวนออกมาสองใบ,ก่อนที่จะปีนขึ้นไปผูกบนต้นไม้สูงและทำการโรยสมุนไพรเพื่อป้องกันแมลงพิษ.
"เอาล่ะ,พวกเราจะนอนบนเปลญวนกันในคืนนี้."จงซานที่หันหน้ากล่าวกับเทียนหลิงเอ๋อ.
เทียนหลิงเอ๋อดวงตาเป็นประกาย,จ้องมองไปยังเปลญวนที่แขวนบนต้นไม้,นางที่มองจงซานด้วยความตื่นเต้น.
"จงซาน,ไอ่นี้ยอดไปเลย,เจ้าคิดได้อย่างไรกัน?"เทียนหลิงเอ๋อที่เหินขึ้นไปนอนบนเปลญวนทันที,พร้อมกับหมุนไปหมุนมาด้วยความความตื่นเต้น.
เห็นท่าทางเทียนหลิงเอ๋อที่เหมือนกับเด็กๆ,จงซานได้แต่ส่ายหน้าไม่ได้กล่าวอะไรต่อไป,หลังจากโรยสมุนไพรเสร็จแล้วเขาก็ขึ้นไปนอนบนเปลญวนเช่นกัน.
"เอาล่ะ,เจ้าสามารถมองดูดาวได้,ข้าขอนอนก่อนแล้วกัน."จงซานกล่าว.
เทียนหลิงเอ๋อที่นอนอยู่ในเปลญวน,พร้อมกับจ้องมองดูท้องฟ้าดูแสงดาวและฟังเสียงเจื้อยแจ้วของเหล่าแมลง,ดูเหมือนว่าจะใช้เวลาเหมือนกันก่อนที่นางจะม่อยหลับไป.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในเวลาเดียวกันนั้น,ข้ามผ่านมายังรัฐต้าคุน,คฤหาสน์ตระกูลจง,ร่างแยกเงาของจงซานที่นั่งสมาธิอยู่ในห้อง.
ร่างแยกเงาจงซานที่ค่อยๆยืนขึ้นและจับตำราแน่นที่อยู่ด้านหน้าเขา,ที่หน้าปกของมันนั้นมีอักษรที่เขียนว่า"วิชาเงาจู่โจม"
นี่เป็นเคล็ดวิชาที่จงซานร่างหลักได้พบที่หอคัมภีร์สำนักไคหยาง,และยังมีกระดาษอีกแผนหนึ่งซึ่งเป็นภาพของคนที่ชื่อว่าหัวซานอยู่เหน็บอยู่ด้านใน.
มือที่ถือคัมภีร์ในมือ,ร่างแยกเงาที่หายไปในทันที,ร่างกายของมันที่เคลื่อนผ่านช่องว่างของหน้าต่างมีที่น้อยนิดไปได้,จากนั้น,ร่างแยกเงา,ก็พุ่งตรงไปยังความมืด,ขยับกายที่บางเบาไม่ต่างกับกระดาษมุดผ่านไปตามช่องต่างๆ,ภายใต้แสงจันทร์,เงาสีดำ,ที่เหินลอยบนพื้น,เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว,ความเร็วของร่างแยกเงานั้นมีความเร็วเป็นอย่างมาก.
ร่างแยกเงานั้นแตกต่างจากร่างหลัก,ดูเหมือนว่าพรสวรรค์ของร่างแยกเงาในการฝึกวิชากระบี่หยินร่างจันทราจะรวดเร็วเป็นอย่างมาก,พัฒนาการก้าวหน้าสามารถทะลวงผ่านระดับไปอย่างเร็วไม่ต้องพยายามมากมายเช่นร่างหลัก,ในเวลานี้เงาแยกร่างของจงซานเองก็ก้าวไปถึงระดับสามเซียนเทียนแล้วเช่นกัน.
หลังจากนั้นสองชั่วโมง,ร่างแยกเงามาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง,สถานที่แห่งนี้มีบ้านหลายหลังอยู่ในหุบเขาและยังปกปิดหลบซ่อนจากสายตาผู้คนอีกด้วย.
ร่างแยกเงาที่เคลื่อนที่ไปยังบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ใจกลาง,ซึ่งมีป้ายที่หน้าบ้านเขียนด้วยอักษรสามตัวสีดำ"อันเยว่ตัง."
暗夜堂Ànyè táng เรือนคืนทมิฬ
อันเย่ตังนั้นถือว่าเป็นฝันร้ายสำหรับทางการของต้าคุนทีเดียว,ที่แห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยรัฐห้ารัฐ,มันกลายเป็นหนึ่งในองค์กรของนักฆ่า,สมาชิกนักฆ่าที่พวกเขามีนั้นมากมายและมีความแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,มีหลายคนที่ก้าวไปถึงระดับเก้าโหวเทียน,และยังมีข่าวลือว่ามีคนที่ก้าวไปถึงระดับเซียนเทียนอีกด้วย,หกรัฐ,ต่างก็หวาดกลัวที่จะกล่าวถึงองค์กรดังกล่าวนี้.
ร่างแยกเงาจงซานที่ก้าวเข้ามาในห้องโถง,ปรากฏกายขึ้นพร้อมกับย่างกายเข้าไปทีละก้าวๆ.
มีคนเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในห้องโถง,ซึ่งตอนนี้กำลังใช้โคมไฟตรวจสอบแผนที่ขนาดใหญ่อยู่.
เขาไม่รู้แม้แต่น้อยว่าจงซานได้เข้ามาใกล้.
"ใครกัน?"ท้ายที่สุดขณะที่จงซานเข้ามาถึงใจกลางห้อง,คนดังกล่าว,ตอนนี้ก็รับรู้ได้,หลังจากที่เขาหันหน้าไป,พร้อมกับกุมกระบี่ชี้ไปด้านหน้า.
เมื่อเขาเห็นคนที่เข้ามา,เขาก็วางใจ.
ชายคนนี้มีอายุห้าสิบปี,หน้าตาดูธรรมดาทั่วไป,หากว่าหลงไปในฝูงชน,คงไม่สามารถแยกแยะออกได้.
"จู่เหริน."เมื่อเห็นจงซาน,เขาก็กล่าวทักทายด้วยความเคารพ.
主人 (zhǔ rén, จู่ เญิ๋น) 'เจ้าของบ้าน'
ผู้นำ,นายท่าน.
"อืม,อันหวง,ข้าเคยบอกเจ้าหลายครั้งเหมือนกับที่บอกกับพี่น้องทุกคน,ทำไมเจ้ายังทำเช่นนี้กัน?
นอกจากนี้,เจ้าที่ก้าวไปถึงระดับเซียนเทียนแล้ว,แต่กลับปฏิเสธที่จะเข้าสำนักเซียน,ดูเหมือนว่ามันจะไม่ยุติธรรมต่อเจ้า."จงซานที่กล่าวออกมาพร้อมกับส่ายหน้าไปมา.
"จู่เหริน,ท่านเป็นคนช่วยชีวิตของข้า,ช่วยข้าล้างแค้นแทนตระกูล,บิดา,ภรรยาและบุตรของข้า,ข้าได้สาบานแล้วว่าจะภัคดีต่อจู่เหรินตราบชั่วชีวิตโดยที่จะไม่โอดครวญ,ไม่มีอะไรที่ไม่ยุติธรรม."อันหวงที่กล่าวออกมาอย่างเคารพ.
"ตอนนี้เจ้าได้เป็นผู้นำอันเย่ตังแม้แต่ขุนนางและเหล่าราชวงศ์ยังหวั่นเกรงเมื่อได้ยินนามนี้,"จงซานส่ายหน้าไปมาพร้อมเผยยิ้ม.
"นั่นเป็นเพราะจู่เหรินสนับสนุน,อันเย่ตังนั้นภัคดีต่อจู่เหรินตลอดไป."อันหวงที่กล่าวออกมาในทันที.
"อืม,ข้าคงไม่สามารถห้ามไม่ให้เจ้าเรียกข้าว่าจู่เหรินได้สินะ,นี่คือเคล็ดวิชาระดับเซียนเทียน,เจ้าสามารถนำมันไปฝึกฝนได้."จงซานที่มอบตำราเล่มหนึ่งให้กับอันหวง.
"เคล็ดวิชาระดับเซียนเทียนอย่างงั้นรึ?"อันหวงที่รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
เขาที่รับมาและจดจ้องมองไปยังเคล็ดวิชาดังกล่าวซึ่งเขียนเอาไว้ว่า
"วิชาเงาจู่โจม"
"ข้าเองก็ฝึกฝนวิชานี้อยู่เช่นกัน,ทว่ามันแตกต่างจากวิชาอื่น,นี่คือวิชาชั้นยอด,มันมีทั้งหมดสิบระดับ,สามารถทำให้เจ้าก้าวไปถึงระดับแกนทองได้,เจ้าต้องฝึกฝนให้หนัก,เมื่อเจ้าไปถึงระดับแกนทองแล้ว,ข้าจะหาเคล็ดวิชาอื่นให้กับเจ้า."จงซานที่จ้องมองไปยังอันหวงกล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ครับ,ข้าจะฝึกฝนมันอย่างหนัก,และเป็นมือสังหารให้กับจู่เหรินเหมือนเช่นเคย."อันหวงที่กล่าวอย่างเคารพ.
"อืม,เอาล่ะ,ในตำราเล่มนั้น,มีรูปวาดใบหนึ่ง,เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับเซียนเทียน,เจ้าจงไปสืบให้กับข้า,ไม่ว่าจะมีชีวิตหรือตาย,หากเจอคนผู้นี้แล้วไม่จำเป็นต้องทำอะไร,เพียงแค่แจ้งข่าวมาให้กับข้าก็พอ."จงซานกล่าว.
"ครับ,ข้าจะใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อที่จะหาคนผู้นี้."อันหวงยกมือขึ้นคารวะ.
"ดี,ข้าคงต้องไปแล้ว,เจ้าพักผ่อนเถอะ."จงซานส่ายหน้าไปมาขณะพูด.
จงซานที่เดินออกมาจากห้องโถงดังกล่าว,ลับสายตาของอันหวง,ก็กลายเป็นเงาและพุ่งกลับไปในทิศทางที่เขาจากมา.
อันหวงที่จ้องมองไปยังเคล็ดวิชา
"วิชาเงาจู่โจม" ในมือ,พร้อมกับถอนหายใจ,เขาจ้องมองไปยังทิศทางที่จงซานหายไปด้วยประกายแสงที่มั่นคง,เด็ดเดี่ยว.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จงซานที่ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าก่อนตะวันขึ้น,เขาไม่ได้ปลุกเทียนหลิงเอ๋อแต่อย่างใด,เขาที่ออกมาจากเปลญวนพร้อมกับฝึกฝนทักษะดาบอยู่ไม่ไกลออกมา.
ทลายภูเขาสวรรค์! ฟันทลายสรรพสิ่ง!
เขาที่ฝึกฝนกับศิลายักษ์,เขาที่ตัดมันออกเป็นส่วนๆเหมือนกับเต้าหู้,โดยพยายามที่จะหาจุดอ่อนที่สุดในศิลาแต่ละก้อน.
จงซานนั้นคิดวิธีฝึกฝนของตัวเอง.เป็นวิธีที่ไม่เหมือนกับคนอื่นซึ่งได้มาจากการที่เขาฝึกฝนในการผ่าไม้และผ่าหิน.
จงซานที่ฝึกฝนวิชาร่างอยุ่สองชั่วโมง,ก่อนที่จะเริ่มนั่งบำเพ็ญต่อ.
ในเวลาเดียวกันนั้น,เทียนหลิงเอ๋อที่ตื่นในที่สุด,นางที่เห็นจงซานฝึกฝนอย่างหนักทำให้นางรู้สึกเขินอายเหมือนกัน,พรสวรรค์ของเทียนหลิงเอ๋อนั้นเหนือกว่าจงซานมาก,นางแทบจะไม่ต้องฝึกฝนหนักเลย,แต่พลังฝึกตนของนางกลับก้าวหน้ามากกว่าคนอื่นมาก.
สถานที่แห่งนี้เป็นเนินที่แห้งแล้ง,จงซานไม่กล้าที่จะฝึกฝนอะไรมากมายนัก,เขาทำเพียงแค่ฝึกทำลายบั่นศิลา,และบำเพ็ยพลังเท่านั้น.
ขณะที่เขาลืมตาขึ้นจากการบำเพ็ญ,เขาที่เห็นเทียนหลิงเอ๋อกำลังจ้องมองเขาตาโต,ท่ามกลางดวงตะวันที่ทอแสงด้านหลัง,ทำให้ใบหน้าของนางดูสง่างามราวกับภาพวาดงานศิลปะ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 วันต่อตอน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น