Immortality Chapter 4 Xiantian Realm

Immortality Chapter 4 Xiantian Realm

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 4  เขตแดนเซียนเทียน.

บทที่ 4  เขตแดนเซียนเทียน.

บุตรทั้งสามที่ลอยขึ้นไปบนระเบียงด้านบน?

หัวใจของเหล่าเยว่จื่อจงที่เต้นไปมา,รู้สึกสังหรใจไม่ดีนัก.

"เป็นไปได้ว่าพวกเขาขึ้นไปบนระเบียงด้านบน,เพื่อที่จะขอเม็ดจาโพวจวินกับอาจารย์พวกเขา,แน่นอนพวกเขาจะต้องไปขอเม็ดยาอย่างแน่นอน."เหล่าเย่วจื่อจงที่กล่าวปลอบใจตัวเอง.

ทว่าบุตรชายทั้งสามของเขา,หลังจากที่ขึ้นไปบนระเบียงแล้ว,ก็ไปยืนอยู่ข้างหลังอาจารย์ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ,เหล่าอาจารย์ที่จ้องมองอย่างเย็นชามาด้านล่างรอคอยเหล่าสมาชิกคนอื่นๆบินขึ้นมา.

เป็นความจริงบนระเบียงบนสุดนั้น,จงซีจิว,เมื่อไปถึง,หลังจากที่ทุกคนรับศิษย์หมดแล้ว,พวกเขาก็พาทุกคนขึ้นกระบี่เหิน,พร้อมกับบินจากไปในทันที.

ความหวังสุดท้ายของเหล่าเยว่จื่อจงพังทลายไม่เป็นท่าหลังจากที่จงซีจิวจากไป.

เนรคุณ,เนรคุณอย่างงั้นรึ? บุตรอกตัญญู,เจ้าพวกอกตัญญู,เขาที่แอบร้องไห้อยู่ภายในใจ,ทว่าด้วยประสบการณ์ที่มี,ทำให้เขาอดกลั้นและค่อยๆปิดตาเก็บความเสียใจเอาไว้.

จงตี้และจงเสวียนก็ไม่ต่างกัน,พวกเขาที่ยืนอยู่หลังอาจารรอคอยเหล่าศิษย์คนอื่นๆกลับมา,ซึ่งพวกเขาก็จะจากไปกับอาจารย์เช่นกัน,ในเวลาเดียวกันนี้,พวกเขาไม่หันกลับมามองยังทิศทางของเหล่าเยว่จื่อจงเลยแม้แต่ครั้งเดียว.

พี่ชายใหญ่ที่รับรู้ได้ในทันทีถึงสิ่งผิดปรกติและก็รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น,ภายในใจเขารู้สึกประหลาดใจ,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?เป็นไปได้อย่างไร?

ครั้นเห็นอี้ฟูที่กำลังหลับตาลงด้วยความเศร้า,ทำให้จงเทียนไม่สามารถทนได้อีกต่อไป.

"จงตี้,จงเสวียน,พวกเจ้าทั้งสองทำอะไรอยู่?"จงเทียนที่คำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว.

เสียงของจงเทียนที่ตะโกนออกไปนั้น,แทบจะทำให้ทุกคนหันมาจ้องมองเขา,เหล่าสมาชิกของสำนักเซียนที่ขมวดคิ้วเล็กน้อยทว่าก็หาได้ใส่ใจเขาไม่,คนอื่นๆเองก็ไม่ต่างกัน.

จงตี้และจงเสวียนที่ชำเลืองมองมายังจงเทียนด้วยสายตาที่เหยียดหยัน.

"เมื่อพวกเจ้าเป็นขอทาน,ใครกันที่เก็บพวกเจ้ามา? ใครกันที่ยื่นเสื้อผ้าและอาหารให้? ใครกัน? อี้ฟูของพวกเรา,ตอนนี้พวกเจ้าไม่คิดที่จะตอบแทนเลยเหรอ?"จงเทียนที่ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ.

เหล่าเยว่จื่อจงที่รู้สึกดีขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นท่าทางของบุตรชายคนโต.

"เจ้าคนโง่เง่าไร้ค่า,หัวใจของเจ้ามันถูกสุนัขกินไปแล้ว? ฝึกตนเป็นเซียน,ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นเซียน,ก็เป็นแค่มาร."จงเทียนที่ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ.

ในเวลาเดียวกัน,จงตี้ที่กล่าวอะไรบางอย่างกับอาจารย์ของเขา.

อาจารย์ของเขาที่จ้องมองลงมา,พร้อมกับร่ายอาคม,พร้อมกับยิงออกมา.

"ตูมมมมมมม"

เกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่,ขนาดสามเมตรที่ด้านหน้าของจงเทียน,เห็นได้ชัดเจนว่าอาจารย์ของจงตี้นั้นต้องการให้จงเทียนเงียบ,หากเขาต้องการสังหาร,ปานนี้จงเทียนคงตายไปแล้ว.

เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น,ทุกคนต่างก็รู้ว่าเป็นเพราะจงตี้นั้นจะต้องกล่าวอะไรบางอย่างกับอาจารย์ของเขา.

โลหิตของจงเทียนที่เดือดปุดๆ,อี้ฟูที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็ก,อี้ฟู่ที่มอบชีวิตให้กับเขา,ดังนั้น,จงเทียนจึงสาบานว่าจะดูแลอี้ฟู่อย่างดีที่สุด,ทว่าในเวลานี้,เหล่าน้องชายของเขากับแสดงท่าทางที่ไร้ซึ่งน้ำใจ,เขาจะสามารถทนอยู่ได้อย่างไร,เขาจะยังคงใส่ใจกับอาจารย์ของจงตี้ได้อย่างไร?

อี้ฟู่ที่ต้องการเม็ดยาโพวจวิน,มันยากขนาดนั้นเลยรึ?หรือว่าเพราะในสายตาของพวกเขาแล้ว,อี้ฟูและข้าไร้ค่า,ไม่ต่างจากแมลงแล้ว?

เห็นท่าทางใบหน้าที่เศร้าสร้อยของอี้ฟูแล้ว,จงเทียนจะทนได้อย่างไร,เขาได้ยกก้อนหินที่อยู่บนพื้น,พร้อมกับเล็งไปยังทิศของจงตี้ยืนอยู่,พร้อมขว้างออกไปอย่างแรง.

"วิ้ง......"

ก้อนหินก้อนใหญ่ที่ลอยข้ามฟ้าตรงไปยังระเบียงที่จงตี้ยืนอยู่,ถึงแม้ว่าระดับของจงเทียนจะไม่ได้สูงนัก,ทว่าตั้งแต่เกิดกำลังแขนของเขานั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,พลังแขนของเขานั้นเทียบได้กับระดับผู้ฝึกยุทธ์ระดับเซียนเทียนเลยก็ว่าได้.

หินก้อนใหญ่ที่พุ่งตรงไปยังระเบียงด้านบนอย่างรวดเร็ว.

แทบจะทำให้ทุกคนตื่นตะลึง,คนผู้นี้ต้องการตายอย่างงั้นรึ? หาญกล้าที่จะขว้างก้อนหินใส่สมาชิกของสำนักเซียนเลยอย่างงั้นรึ?

"แส่หาความตาย,"อาจารย์ของจงตี้คำรามด้วยความโกรธ.

อาจารย์ของจงตี้ที่ปล่อยกระบี่เหินสีเงินลอยออกไปกระแทกก้อนหินที่ลอยมา.

"ตูมมมมมม"

ก้อนหินที่แตกกระจายเป็นผุยผง,กระบี่เหินยังคงพุ่งตรงไปยังจงเทียนด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ.

เหล่าเยว่จื่อจงที่เห็นตกใจโบกไม้เท้ามังกรออกไปพยายามที่จะหยุดกระบี่เหิน,ทว่ากระบี่นั้นเคลื่อนที่เร็วจนเกินไป,แทบจะทันทีได้มาถึงด้านหน้าของจงเทียนที่ไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆ.

"พรึด..."

ในช่วงเวลาความเป็นความตาย,ปรากฏบอลทองขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของจงเทียน,ในเสียววินาทีนั้น,กระแทกกระบี่เหินให้ลอยถอยกลับไป.

ในเวลาเดียวกันนั้น,ที่บนระเบียงด้านบน,นักบวชหัวล้านที่เห็นเข้าก็ลอยลงมาด้านหน้าจงเทียน,เขาที่ยืนมือออกไปยังบอลสีทองลูกใหญ่,ก่อนที่บอลลูกนั้นจะกลายเป็นไข่มุกเทวะ,หล่นลงมาในมือของเขา.

นักบวชคนดังกล่าวจ้องมองไปยังจงเทียนพร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข.

"ก่อกำเนิดอำนาจพระเจ้า?"นักบวชคนดังกล่าวจ้องมองจงเทียนด้วยความประหลาดใจ.

จงเทียนค่อยๆได้สติกลับมาเมื่อได้ยินคำพูดของนักพรตคนดังกล่าว,เหล่าเยว่จื่อจงที่อยู่ข้างเขา,ขมวดคิ้วเล็กน้อย,ก่อนที่จะค่อยๆลดไม้เท้ามังกรและพยุงตัวเองไว้.

"เจ้ายินดีที่จะเป็นศิษย์ของข้าหรือไม่?"นักพรตคนดังกล่าวหัวเราะร่วน.

ทุกๆคนที่จ้องมองลงมาด้วยความประหลาดใจกับคำพูดของนักบวชคนดังกล่าว,ชายคนที่หยาบคายนี้กลับสามารถเปลี่ยนภัยพิบัติให้กลายเป็นโชควาสนาได้อย่างงั้นรึ?

นักพรตคนที่ซัดกระบี่บินออกมานั้นขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังนักบวชด้านล่างขมวดคิ้วไปมาพร้อมกับเก็บกระบี่เหินกลับคืน,ต้องไม่ลืมว่านักบวชคนดังกล่าวนั้นอยู่ระเบียงด้านบนเป็นหนึ่งในสำนักซ่างเซียน.

จงเทียนจ้องมองไปยังนักบวชคนดังกล่าวด้วยท่าทางงงงวย,เหล่าเยว่จื่อจงที่เดินเข้ามาข้างๆสะกิดจงเทียนให้ตื่นขึ้นมา.

"ศิษย์จงเทียนคำนับอาจารย์,"ทันใดนั้นจงเทียนก็คุกเขาลงโขกพื้นสามครั้ง.

"อืม,ลุกขึ้นได้,ตามข้ากลับไปยังขุนเขา."นักบวชกล่าวออกมาพร้อมหัวเราะอย่างพึงใจ.

ทว่าจงเทียนยังไม่ลุกขึ้น,เขายังคงคุกเข่ากับพื้นและกล่าวกับนักบวชว่า,"ท่านอาจารย์,ข้ามีเรื่องหนึ่งต้องการขอ."

"โอ้ว?"นักบวชค่อนข้างประหลาดใจไม่น้อยทว่าก็ยังจ้องมองไปยังจงเทียนด้วยความใจเย็น.

"ศิษย์มีความปรารถนาให้อาจารย์ประทานเม็ดจาโพวจวินแก่ศิษย์"จงเทียนที่ยังคงคุกเข่า.

นักบวชหลังจากได้ยินก็เพ่งพิศไปยังจงเทียน,ทว่าเหล่าเยว่จื่อจงที่แทบจะตะโกนออกมา,หัวใจที่กำลังเต้นแรงไปมาด้วยความตื่นเต้น,พยายามสงบใจ,ในเวลาเดียวกันก็จ้องมองไปยังนักบวชด้วยท่าทางกระตือรือร้น.

นักบวชที่จ้องมองจงเทียนอย่างคาดไม่ถึง,จากนั้นก็จ้องมองไปยังเหล่าเยว่จื่อจงอย่างพินิจพิเคราะห์,สายตาของเขาหรี่ตามองพร้อมกับยิ้มออกมา,พร้อมกับพยักหน้า.

"เม็ดยาโพวจวินนั้นเป็นเพียงเม็ดยาระดับต่ำ,ข้าไม่ได้มีมัน,ทว่าในเมื่อศิษย์ของข้าต้องการมัน,แน่นอนว่าอาจารย์จะต้องหาให้เจ้าสักเม็ดก็แล้วกัน."นักบวชหัวเราะเสียงดัง.

"ขอบคุณอาจารย์"จงเทียนยังคงคุกเขาด้วยความตื่นเต้น.

"อืม,ลุกขึ้นได้แล้ว,หัวของเจ้าจะแตกแล้ว."นักบวชกล่าว.

"ขอรับ."จงเทียนลุกขึ้นในทันที,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองอี้ฟู,จากนั้นก็หันหน้าไปมองอาจารย์,พร้อมกับประกายตาที่ตื่นเต้น.

ในเวลาเดียวกันนั้น,นักบวชที่สะบัดมือหนึ่งครั้ง,ในมือของเขานั้นปรากฏเม็ดยาขนาดเท่าดวงตามังกรปรากฏแสงวับวาว.

เหล่าเยว่จื่อจงที่ได้กลิ่นที่ยอดเยี่ยมของยาได้,เพียงแค่กลิ่นของมันก็ทำให้ทุกรูขุมขนทั่วร่างของเขาผ่อนคลายได้.

"พี่น้องทั้งหลาย,ใครที่มีเม็ดยาโพวจวิน? ข้าต้องการที่จะแลกเปลี่ยนมันกับเม็ดยาหัวหยิง."นักบวชที่ประกาศออกไปเสียงดัง.

แทบจะทุกคนหันมาจ้องมองนักบวชคนดังกล่าวทั้งหมด,เม็ดยาหัวหยิง,เม็ดยาหัวหยิงนั้น? ส่วนเม็ดยาโพวจินเป็นเพียงเม็ดยาระดับต่ำเท่านั้น,ทว่าเวลานี้เม็ดยาโพวจวินนั้นสามารถที่จะแลกเปลี่ยนกับเม็ดยาหัวหยิงเลยอย่างงั้นรึ?

เหล่าสำนักเซียนทุกคนแทบจะค้นหาเม็ดยาดังกล่าวในตัวอย่างรวดเร็ว,ทว่ากลับไม่มีใครมีเม็ดยาโพวจวินเลย,แต่แล้วในกลุ่มของสำนักเซี่ยเซียนนั้น,ก็มีคนหนึ่งในชุดสีม่วงพบว่ามีเม็ดยาโพวจวินในกระเป๋าของตัวเอง,ใช่แล้ว,นี่ไงล่ะ.

เขาที่ตื่นต้นดีใจ,ขึ้นกระบี่เหินลงมาด้านล่าง.

"อาวุโส,ข้ามีอยู่เม็ดหนึ่ง."คนดังกล่าวกล่าวออมาด้วยความดีใจเสียงสั่น.

"รับนี่ไป."นักบวนที่เปลี่ยนเม็ดยาหัวหยิงในมือเขา,พร้อมกับรับเม็ดยาโพวจวินกลับมา.

"ขอบคุณมาก,ขอบคุณอาวุโส."ชายคนนั้นรับเม็ดยาหัวอย่างด้วยความตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุด,ท่ามกลางสายตาอิจฉาของทุกคน.

"รับไป."นักบวชคนดังกล่าวนำเม็ดยามอบให้กับจงเทียน.

"ขอบคุณ,อาจารย์."จงเทียนที่รับมาด้วยความซาบซึ้งเป็นอย่างมาก,ก่อนที่จะหันหน้า,และมอบเม็ดยาโพวจวินกลับมาให้กับเหล่าเยว่จื่อจง.

ในเวลาเดียวกันนั้น,คนทั่วไปด้านล่างนั้นต่างก็มองเม็ดยาโพวจวินด้วยความอิจฉา,หากว่าพวกเขาได้สักเม็ด,พวกเขาจะต้องก้าวไปถึงระดับเซียนเทียนได้อย่างแน่นอน.

พวกเขาที่อิจฉา,จ้องตาเป็นมันจ้องมองไปยังเม็ดยาโพวจวินในมือ.

เหล่าเยว่จื่อจงที่ดิ้นร้นมาตลอดนานแสนนาน,เขาที่จ้องมองไปยังเม็ดยาโพวจวินอย่างตื่นเต้น,กี่ปีมาแล้ว,ที่เขาขวานขวยหามัน.

ด้วยความระมัดระวัง,เขาที่หยิบเม็ดยาโพวจวินและจ้องมองมันไปรอบๆ,เหล่าเยว่จื่อจงที่วางไม้เท้ามังกรลงพื้น,พร้อมกับอ้าปากนำมันเข้าปากอย่างไม่ลังเล,ก่อนที่จะเริ่มนั่งบำเพ็ญเพียร.

เหล่าเยว่จื่อจงที่ไม่ลังเลที่จะใช้มันทันที,นั่นก็เพราะว่าเขาตระหนักได้ว่า,หากไม่กลืนมันเข้าไปล่ะก็,หลังจากที่เหล่าสำนักเซียนจากไป,เม็ดยาเหล่านี้คนทั้งหมดทั้งหุบเขาคงไม่ปล่อยเขาออกไปจากหุบเขานี้แน่.

เซียนเทียน,ใช่แล้ว,ดินแดนเซียนเทียน,ใครกันที่จะไม่อิจฉา,ทุกคนที่จ้องมองด้วยดวงตาที่ลุกวาวต่างก็ได้แต่ทอดถอนใจหลังจากที่เห็นเหล่าเยว่จื่อจงนำมันเข้าปากและเริ่มนั่งบำเพ็ญ.

จงเทียนที่เฝ้ารออย่างอดทนจ้องมองไปยังอี้ฟูที่เริ่มโคจรพลัง,นักบวชคนดังกล่าวก็ไม่ดึงดันนำเขาจากไปเช่นกัน,เขายังคงรอจงเทียน,พร้อมกับเผยยิ้มให้กับเขาเป็นพยานในความซื่อสัตย์ของจงเทียน,ศิษย์คนนี้ไม่มีทางที่จะใช้อุบายหลอกเขาอย่างแน่นอน.

เหล่าเยว่จื่อจง,หลังจากที่กินเม็ดยาโพวจวินไปแล้ว,เขาสามารถสัมผัสได้ถึงพลังสุดยอดที่กำลังแผ่ซานไปทั่วร่าง,มันกำลังไหลเข้าสู่จุดตานเถียนอย่างบ้าคลั่ง,ภายในจุดตานเถียนในเวลานี้เกิดเป็นหลุมน้ำวนขนาดเล็กขึ้น,ดูดซับปราณแท้เข้าไปเป็นระยๆ,พร้อมกับเก็บกักปราณที่แท้จริงเอาไว้.

ปราณที่แท้จริงของเหล่าเยว่จื่อจงที่ได้กลายเป็นสีทองแล้วนับตั้งแต่ที่เขาได้เริ่มโคจรพลัง,เม็ดยาโพวจวินที่เข้าสู่ร่างกายมันได้ถูกดูดซับหมุนวนก่อนที่จะค่อยๆแข็งตัวอย่างรวดเร็ว.

เหล่าเยว่จื่อจงกำลังควบคุมปราณที่แท้จริงอย่างบ้าคลั่ง,ดูดซับเข้ามาในจุดตานเถียน,ราวกับว่าได้ทำให้ปราณของเขาที่เปลี่ยนไปทีละน้อย,ทุกครั้งที่ปราณที่แท้จริงหมุนวนถูกดูดซับเข้ามา,จนครบ 72 ครั้ง.

"คลืนน...."

ปราณสีทองไปทั้งหมด,ท้ายที่สุดก็เกิดการเปลี่ยนแปลง,หลุมน้ำวนตอนนี้ลดขนาดลงเหลือแค่ 1 ใน 10 ของขนาดเดิม,ทว่าในเวลาเดียวกัน,ปราณที่แท้จริงก็ได้กลายเป็นสีทองม่วงไปด้วย,หลังจากที่ปราณที่แท้จริงกลายเป็นสีทองม่วงมันก็ได้กระจายออกไปทั่วเส้นปราณทั่วร่างของเขา.

真气Z hēn qì ปราณที่แท้จริง True Qi

ในเวลาเดียวกันนี้,ร่างกายภายนอกของเหล่าเยว่จื่อจง,ก็ปรากฏควันสีม่วงมากมายกำลังระเหยออกมา,ทำให้ร่างของเหล่าเย่วจื่อจงที่นั่งอยู่ตอนนี้ดูเลือนลาง.

ทุกคนที่รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก,ผมสีขาว,คิ้วสีขาว,หนวดสีขาวของเหล่าเยว่จื่อจงตอนนี้ได้กลายมาเป็นสีดำ,ใบหน้าของเขาในเวลานี้,หลังจากที่เขาได้ทะลวงผ่านระดับได้,ก็ทำให้เขาดูเยาว์ขึ้น,ตอนนี้ดูเหมือนชายอายุ 40 ปี หรือ 50 ปี,เขาที่ดูหนุ่มแน่นขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ.

เซียนเทียน,นี่คือระดับเซียนเทียน.

เหล่าปุถุชนรอบๆต่างก็จ้องมองมาด้วยสายตาที่อิจฉา,สายตาทุกคู่ต่างก็จับจ้องมองมายังเหล่าเยว่จื่อจงที่ทะลวงผ่านระดับขั้นได้.

ส่วนเหล่าสมาชิกของสำนักเซียนนั้น,พวกเขาต่างก็เผยสีหน้าเหยียดหยันออกมา.

บนท้องฟ้า,เหล่าสำนักเซียนมากมายที่ได้นำศิษย์ใหม่ของพวกเขา,บินจากไปกลับไปยังสำนัก,การทะลวงผ่านระดับของเหล่าเยว่จื่อจงอย่างคาดไม่ถึงนั้น,ไม่มีอะไรน่าสนใจ,เซียนเทียน? หนำซ้ำยังเป็นการข้ามระดับด้วยเม็ดยาโพวจวิน,เป็นไปได้ว่าเขาก็คงจะเลื่อนระดับได้แค่นั้น,ไม่มีทางที่จะพัฒนาไปได้อีกแล้ว.

เหล่าสมาชิกของสำนักเซียนบนระเบียงด้านบนนั้นได้จากไปหมดแล้ว,หรือเพียงแค่สองคน,หนึ่งคืออาจารย์ของจงเทียนและอีกหนึ่งคือเทพธิดาในชุดสีม่วง,สายตาที่เย็นชาของนางจ้องมองสำรวจพื้นที่รอบๆ,ไม่มีคนที่น่าสนใจสำหรับนางในการต่อสู้ในครั้งนี้,ดังนั้น,นางจึงไม่ได้รับศิษย์แต่อย่างใด,ทว่านางก็รู้สึกประหลาดใจกับเหตุการณ์วุ่นวายเล็กน้อยที่เกิดขึ้นเช่นกัน,ชำเลืองมองไปยังเหล่าเยว่จื่อจงสักพัก,ก่อนที่จะเหินขึ้นฟ้าและลอยจากไป.

หลังจากโคจรปราณที่แท้จริงอีก 36 รอบ,ก็สามารถเปลี่ยนปราณเป็นสีม่วงทองโดยสมบูรณ์,เหล่าเยว่จื่อจงที่หยุดการโคจรพลังไปยังจุดต่างๆ,ระดับเซียนเทียน,นี่คือระดับเซียนเทียน,เขารับรู้ได้ว่ามีเขามีพลังที่มากกว่าปรกติมาก,พลังกำลังเอ่อล้นออกมาไม่มีสิ้นสุด.

ขณะที่เขาลืมตาขึ้นมา,ดวงตาของเขาเปล่งประกาย.

ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงเทียนที่แสดงท่าทางเป็นห่วงเป็นใย.

"อี้ฟู,ท่านสำเร็จแล้วรึ?"จงเทียนที่เร่งรีบถามออกไป.

"ขอบขอบคุณเจ้า."เหล่าเยว่จื่อจงที่ลุกขึ้นยืนและกล่าวออกมา.

"ชีวิตของข้าเมื่อยังเด็ก,เป็นอี้ฟูช่วยเอาไว้,เรื่องนี้เป็นเรื่องสมควรแล้ว,จากนี้ไปข้าต้องไปยังสำนักเซียนแล้ว,หลังจากนี้คงไม่สามารถดูแลอี้ฟู่ได้อีกต่อไป."จงเทียนทอดถอนใจ.

เหล่าเยว่จื่อจงที่ถอนหายใจจ้องมองไปยังบุตรบุญธรรมและพยักหน้าให้,"นับจากนี้เจ้าจงบำเพ็ญอย่างสบายใจ,อย่าได้เป็นห่วงด้านหลังอีก,ไปเถอะ."

เห็นเหล่าเยว่จื่อจงไม่ได้ร้องเรียกอะไรอีก,นักบวชก็พยักหน้าอย่างพอใจ.

"ศิษย์ข้า,ไปกันได้แล้ว."นักบวชกล่าว.

"ครับอาจารย์."จงเทียนกล่าว.

"อี้ฟู่,บุตรต้องไปแล้ว."จงเทียนกล่าวต่อเหล่าเยว่จื่อจง.

เหล่าเยว่จื่อจงที่พยักหน้าให้,นักบวชที่ตวัดมือออกไป,ปรากฏเป็นเมฆสีขาวขึ้นที่ด้านหน้า,พร้อมกับนำจงเทียนขึ้นไปบนระเบียง,ก่อนที่จะเหินขึ้นไปบนฟ้าตามนักบวชคนอื่นๆที่จากไปนานแล้ว,เหล่าสำนักเซียนต่างก็บินจากไปจากหุบเขามังกรจนหมดแล้ว.

เหล่าเยว่จื่อจงที่จ้องมองอยู่ชั่วขณะ,และรู้สึกประหลาดใจกับเมฆสีขาวที่พาจงเทียนไป.

"เทียนเอ๋อ,เจ้าได้พบอาจารย์ที่ดีแล้ว."เหล่าเยว่จื่อจงกล่าวออกมาพร้อมกับพยักหน้าพึงพอใจ.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess