Miracle Throne Chapter 133 Master Yun Jia little

Miracle Throne Chapter 133 Master Yun Jia little

นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 133 นายน้อยตระกูลหยุน

บทที่ 133 นายน้อยตระกูลหยุน

เหล่าผู้เยาว์มากมายต่างก็กำลังเค้นสมองหาความเป็นได้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับตระกูลใหญ่ที่มีคนเข้ามาสร้างปัญหา,และมีการปลดผู้อาวุโสของตระกูลหยุน,สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่นับว่าเป็นภัยพิบัติหรอกเหรอ!

อย่างไรก็ตามชายหนุ่มที่ปรากฏตัวขึ้นนี้ก็ไม่ต่างกับหยุนเหยาที่มีนิสัยไม่แตกต่างกันเลย.

เป็นคนที่บ้าคลั่งอย่างแน่นอน!

หากแต่นั่นกับไม่ทำให้หยุนเทียนเหอรู้สึกหดหู่.

ถึงเหล่านักวิชาการเหล่าจะหายไปก็หาได้มีผลกระทบอะไรแม้แต่น้อย,คนเหล่านั้นจะเอามาเทียบกับฉู่เทียนไม่ได้เลย,การกระทำของฉู่เทียนนั้นก็นับว่าเป็นการสั่งสอนทุกๆคนด้วยเหมือนกัน,นับว่าตัวเขาตอนนี้กลายเป็นแบบอย่างให้กับเหล่าผู้เยาว์ตระกูลหยุนได้เลยทีเดียว

หลายปีมานี้เหล่าศิษย์จำนวนมากของสำนักเมฆาเริ่มที่จะทะนงตัวขึ้นมามากมายกว่าเดิม,กดขี่ข่มเหงคนอื่นด้วยอำนาจ,ซ้ำยังใช้กำลังรังแกคนที่อ่อนแออยู่เป็นประจำ,และใช้สถานะของนักวิชาการของสำนักเมฆาทำแต่เรื่องที่เหม็นคาวมากขึ้นและก็มากขึ้น.

ความสามารถและพรสวรรค์ของฉู่เทียนนั้นสร้างความตื่นตะลึงให้กับทุกๆคนอย่างไม่ต้องสงสัย,เขายังได้จัดการเหล่านักวิชาการของสำนักเมฆาให้ได้รับความพ่ายแพ้อย่างราบคาบ,ทำให้พวกเขาทุกคนต่างก็ตระหนักได้ว่า,เหนือฟ้ายังมีฟ้า,นับจากวันนี้ไปคงจะทำให้พวกเขาต้องรู้จักประมาณตนบ้าง.

และแน่นอนว่า,หากเขาสามารถชักชวนให้ฉู่เทียนเข้าร่วมสำนักเมฆาได้ล่ะก็.....

หยุนเทียนเหอที่คิดถึงเรื่องดังกล่าวแล้ว,เพียงแค่คิดเลือดในกายก็เดือดปุดๆขึ้นมา,นี่ไม่ใช่แค่เพียงจุดธุปไว้บรรพชนเพื่อตอบแทน,แต่เป็นการสร้างความรุ่งโรจน์ให้กับตระกูลเพื่อตอบแทน!

หยุนเทียนเหอเป็นนักวิชาการเฒ่าที่ซื่อสัตย์,เนื้อแท้ของเขานั้นแตกต่างจากหัวหน้าตระกูลอื่นๆเป็นอย่างมาก,ถึงฉู่เทียนไม่เข้าร่วมกับสำนักเมฆาก็ตามที,ลำพังสิ่งที่เขามอบให้ในการช่วยเหลือฟื้นฟูตระกูลหยุนขึ้นมานั้น,แน่นอนว่าหยุนเทียนเหอก็ไม่รู้จะขอบคุณเขาเท่าไหร่แล้ว.และอย่างน้อยที่สุดก็ขอให้ ไม่เป็นปฏิปักษ์กับคนผู้นี้โดยเด็ดขาด.

"ขอเชิญอาจารย์น้อย,นั่งที่ตรงนี้ได้เลย."

"ข้าได้ยินหยุนเหยาเอ่ยถึงท่านมาก่อน,วันนี้ช่างเป็นเกียรติที่ได้พบ."

หยุนเทียนเหอที่เปิดถ้วยชาที่ทำจากหยกชั้นดี,ทันใดนั้นกลิ่นหอมมากมายก็แผ่ฟุ้งทำให้จิตใจคนที่ได้รับถึงกับสดชื่น,มันฟุ้งกระจายไปทั่วห้องในทันที.

ใบชาที่เขียวใสบริสิทธ์ราวกับผลึก,มันมีกลิ่นอายที่ทรงพลังแผ่ออกมา,หลังจากที่มันได้ถูกเติมลงไปในน้ำร้อน,ทำให้เกิดอักษรรูนมากมายหมุนวนออกมาจากกาน้ำชา,เป็นพลังแห่งชีวิตที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก,มันกำลังแผ่ออกมาจากหม้อชาจนทำให้น้ำชากลายเป็นสีเขียวมรกต.

ฉู่เทียนที่สีคางไปมา,"เป็นชาที่ดี!"

หยุนเทียนเหอเร่งรีบกล่าวแนะนำ,"ชานี้ข้าได้มาโดยบังเอิญจากอาณาจักรเอลฟ,ชาแต่ละใบนั้นนับว่าเป็นของล้ำค่าที่หายากเป็นอย่างมาก,น้ำที่นำมาใช้ต้มน้ำชาเองก็นำมาจากน้ำพุแห่งชีวิต,สามารถที่จะชำระร่างกายและช่วยยืดอายุไขได้,และยังสามารถช่วยเพิ่มพลังฝึกตน,ทำให้พลังฝึกตนเพิ่มขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว."

หยุนเหยาอดไม่ได้เลยที่จะบ่นพึมพำอยู่ในลำคอเบาๆ.

แม้แต่ท่านปู่ของนางยังไม่ต้องการที่จะนำ ชาจิตวิญญาณนี้มาดื่มเลย.

เขาในวันนี้กลับเป็นคนเอื้อเฟื้อใจกว้างนัก.

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าท่านปู่นั้นให้ความสำคัญกับชายคนนี้เป็นอย่างมาก!

หยุนเทียนเหอใช้ชีวิตใกล้100 ปีแล้ว,ทว่าตอนนี้เขากับรู้สึกรุ่มร้อนราวกับเด็กนักเรียนที่ได้พบกับอาจารย์ที่นับถือ.

ราวกับว่าเขาตอนนี้มีเรื่องมากมายที่ต้องการที่จะถามออกไป.

หากแต่จริงๆแล้วเขากลับไม่รู้ว่าควรจะถามสิ่งใดออกไปก่อน.

ด้วยนิสัยที่แปลกประหลาดของชายหนุ่มคนนี้,เขาจึงไม่ต้องการที่จะเร่งเร้า,ไม่เช่นนั้นอาจจะทำให้สถานการณ์ออกมาไม่ดี!

หยุนเทียนเหอที่กำลังคิดแล้วคิดอีก,ว่าเขาควรที่จะกล่าวสิ่งใดออกไป,เขาที่ต้องการให้การพบกันครั้งแรกนั้นเกิดความประทับใจที่สุด.

ฉู่เทียนที่ยกชาขึ้นมาดมกลิ่นแต่ยังไม่ดื่ม,นี่คือชาเขียวมรกตของเอลฟ"นี่คือชาที่ปลูกในพื้นที่ราบมรกตทางทิศใต้,โดยวิชาปลูกพืชพรรณของเผ่าเอลฟมู,ด้วยการใช้นำพุจันทร์เสี้ยวที่หมักหมมพลังจิตวิญญาณนับร้อยปี,อย่างไรก็ตามชาชั้นยอดของเอลฟนั้นจะเก็บไว้ให้ตัวเองไว้ดื่มเท่านั้น,ชาชั้นกลางอาจจะขายให้กับเหล่าเพื่อนบ้านที่เป็นพันธ์มิตร,ส่วนชากานี้กลับเป็นเพียงสินค้าระดับต่ำที่ขายให้กับเหล่าพ่อค้าเร่เท่านั้น."

หยุนเทียนเหอถึงกับตื่นตะลึง.

นี่เป็นเรื่องที่เขาเพิ่งรู้ว่าชาชนิดนี้มีการแบ่งระดับเอาไว้ด้วย,ซ้ำยังต้นกำเนิดนั่น,เป็นพืชที่ต้องใช้วิธีพิเศษในการปลูกด้วยอย่างงั้นรึ??

หยุนเหยาที่รุ้สึกขุ่นเคือง,"เจ้าพอใจก็พอแล้ว,เจ้าไม่รู้เหรอว่าชานี้มันหายากเพียงใด?"

"เหยาเอ๋อ,เจ้ากล่าวอะไรออกมา!"หยุนเทียนเหอที่แสดงท่าทางขุ่นเคือง"เจ้าออกไปรอข้างนอกไป,อย่าได้รบกวนคุณชายตรงนี้เลย!"

"ก็เขา..."

"ทำไมยังไม่ไปอีก!"

"ก็ได้!"

หยุนเหยาที่จ้องมองมายังฉู่เทียนครั้งหนึ่ง,ก่อนที่จะถอนใจอย่างแรงและออกไปข้างนอก.

"อาณาจักรหนานเซียนแห่งนี้นับว่าเป็นอาณาจักรขนาดเล็ก,การที่สามารถได้รับชาเขียวของเอลฟมูลเช่นนี้,ถึงแม้ว่าจะเป็นชาระดับต่ำก็ตามที ก็ไม่ง่ายที่จะได้มา,เพียงแค่นี้ก็ถือว่าเป็นความเอื้อเฟื้อที่มากล้นแล้ว."ฉู่เทียนวางถ้วยชาลง"เพียงแค่,ท่านควรที่จะใส่ใจให้มากกว่านี้หน่อย,เห็นได้ชัดว่ามีแขกอยู่สองคน,ทว่าท่านกับเสริฟน้ำชาเพียงแค่ถ้วยเดียว,ไม่ใช่ว่าท่านละเลยกับแขกอย่างงั้นรึ?"

มีแขกอยู่สองคนรึ?

แขกอีกคนอยู่ที่ใหนกัน?

จิ้งจอกน้อยที่แค่นเสียงอย่างขุ่นเคือง,คู คูๆๆ  ก่อนที่จะกระโดดออกมานั่นบนโต๊ะเสียงดัง,พร้อมกับยื่นแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดอก,จ้องมองอย่างหยิ่งยโส วางท่าเจ้ายศเจ้าอย่าง,ใบหน้าของมันนั้นจ้องมองไปยังหยุนเทียนเหออย่างไม่สบอารมณ์,ราวกับกำลังกล่าวออกไปว่า"รินน้ำชาให้นายของมันแต่ไม่รินให้กับมัน,กำลังดูถูกจิ้งจอกอย่างมันอยู่รึ?"

หยุนเทียนเหอรู้สึกตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก.

เขาได้แต่คิดว่าชายคนนี้ช่างโดดเด่นและแปลกประหลาดจริงๆ.

สัตว์เลี้ยงของเขาเองก็ฉลาดถึงเพียงนี้เลย,นับว่าเป็นสิ่งที่หายากจริงๆ!

 "โอ้ว,เป็นความผิดของตาเฒ่าเอง!"หยุนเทียนเหอเร่งรีบรินน้ำชาจิตวิญญาณอีกถ้วยหนึ่งในทันที.

จิ้งจอกน้อยที่ยืนขาหน้าของมันออกไปเพื่อที่จะอุ้มถ้วยน้ำชาขึ้นมา,มันไม่ได้สนใจว่าชานั้นจะยังร้อนอยู่เลยแม้แต่น้อย,มันอ้าปากซดน้ำชาจนเกลี้ยงไปในทันที.

ก่อนที่มันจะเลียริมฝีปากของมันอยู่สองสามทีราวกับว่ารสชาติของชานี้มันยอมเยี่ยมเป็นอย่างมาก,ถึงกับทำให้ลิ้นของมันเป็นสีชมพูเลยทีเดียว,ก่อนทีมันจะผลักถ้วยน้ำชาออกไป,เหมือนกับขอเติม,พร้อมกับใช้ขาหน้าของมันชี้ไปยังถ้วยชาและชี้ไปที่ปากของมัน.

"เจ้าต้องการอีกรึ?"

 หยุนเทียนเหอที่เร่งรีบเติมให้กับมันในทันที.

จิ้งจอกน้อยที่รับมาดื่มอีกจนไม่เหลือเลยทีเดียว.

ช่างร้ายกาจจริงๆ!

ชาจิตวิญญาณนี้ไม่ใช่ธรรมดาอย่างแน่นอน!

จิ้งจอกน้อยนี้มันมีขนาดเล็กยิ่งนัก,มันไม่กลัวว่าร่างกายของมันจะระเบิดออกมาเลยรึ?

ท่าทางของจิ้งจอกน้อยนี้,แทบจะไม่ต่างจากคนทั่วๆไปเลย.

ท่าทางของหยุนเทียนเหอที่แสดงออกมานั้น,ทำให้ฉู่เทียนค่อนข้างพึงใจเป็นอย่างมาก,ชายคนนี้เป็นถึงประมุข,และยังเป็นปรมาจารย์สำนักเมฆา,หากแต่ไม่ถือตนเลย,เป็นคนที่ดูแลคนอื่นเป็นอย่างดีแม้แต่จิ้งจอกของเขาด้วย,นับว่าเป็นนิสัยที่สุภาพสุขุมเหมือนดั่งนักวิชาการที่แท้จริงซึ่งในยุคนี้มีให้เห็นน้อยมาก.

หยุนเทียนเหอและซ่างหลีซิงนับว่าเป็นคนที่คล้ายๆกัน.

ด้วยพรสวรรค์และกิริยาของเขาอาจจะนับได้ว่านี่คือนักวิชาการที่แท้จริง!

ที่แตกต่างก็แค่เพียง,ความรู้,พลังฝึกตนและสถานะของหยุนเทียนเหอนั้นเหนือล้ำยิ่งกว่าซ่างหลีซิงเท่านั้นเอง.

ตระกูลใหญ่ทั้งสี่นั้น,ฉู่เทียนได้ล่วงเกินไปสามตระกูลแล้ว.

เพื่อที่จะสามารถปักหลักลงรากฐานที่ดีในรัฐกลางอย่างน้อยก็ควรที่จะมีสักหนึ่งตระกูลที่อยู่ฝั่งเขา.

ใบหน้าของหยุนเทียนเหอนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม,"หลานสาวของข้านั้นเป็นคนที่เอาแต่ใจ,เรื่องก่อนหน้านั้นต้องรบกวนคุณชายอยู่หลายเรื่อง,ตาเฒ่าคนนี้ต้องขออภัย,น้ำชาถ้วยนี้ถือเป็นคำขอบคุณคุณชาย ที่ได้ช่วยดูแลหลายสาวของข้า."

"แค่เรื่องเล็กน้อย,ไม่มีค่าอะไรให้เอ่ยถึง."

ฉู่เทียนที่ยกถ้วยชาขึ้นจิบ,รู้สึกถึงกลิ่นหอมที่แผ่ซานไปทั่วทั้งปาก,ราวกับว่ามันทำให้ทั่วทั้งร่างอุ่นขึ้นมา,รูขุมขนทั่วร่างถึงกับเปิดกว้าง,ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่แปลกใหม่สดชื่นเป็นอย่างมาก,ควรค่าแล้วที่เป็นชามรกตของเอลฟ.

"สหายน้อยลูเดินทางมายังรัฐกลาง,ไม่รู้ว่ามีที่พักแล้วรึยัง?"หยุนเทียนเหอที่กล่าวลองเชิงอย่างระมัดระวัง"หากว่ายังไม่มีล่ะก็,มาพักที่ตระกูลของพวกเราเป็นอย่างไร...."

ใครจะคาดคิด.

หยุนเทียนเหอยังกล่าวไม่จบด้วยซ้ำ.

ใบหน้าที่ดำและช้ำของผู้เยาว์คนหนึ่งก็วิ่งผ่านเข้ามาในตระกูลกล่าวออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ ขาดๆหายๆ,"ท่านพี่,ข้าที่ออกไปหาความสุขที่หอนางโลมแต่กับมีเจ้าคนตระกูลบัดซบนั้นทุบตีข้ามา,ท่านจะต้องช่วยข้าล้างแค้นนะ!"

หยุนเหยาที่ยืนอยู่ที่ด้านหน้าประตู,ใบหน้าของนางนั้นเต็มไปด้วยท่าทางอักอ่วน,ไอออกมาเบาๆ.

"เจ้าเด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน!"หยุนเทียนเหอที่รู้สึกอดสูจนหน้าดำ,เขาโกรธเกรี้ยวถึงกับตบโต๊ะ,"หยุนเซียว,เจ้าไม่เห็นแก่หน้าปู่ของเจ้า,ออกไปทำอับอายขายขี้หน้า ไม่เว้นในแต่ล่ะวัน!"

ชายหนุ่มที่ใบหน้าเขียวช้ำเมื่อเห็นหยุนเทียนเหอเขาถึงกับสั่นสะท้าน,เผยยิ้มออกมาอย่างอักอ่วน,"ท่านปู่,ข้าขออภัยท่าน,ข้าไม่เห็นท่านปู่อยู่ที่นี่,ข้า...ยังไม่ได้ฝึกวิชาเลยวันนี้,ข้ากำลังจะไป...."

"เจ้าเข้ามาหาข้าซิ!"

ชายหนุ่มที่กำลังแอบร้องไห้อยู่ในใจเดินเข้ามาหาหยุนเทียนเหอ.

ใบหน้าที่ยังสงบนิ่งของหยุนเทียนเหอตะโกนออกมาดัง"นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

หยุนเซียวที่กล่าวออกมาอย่างซื่อๆ,"ท่านปู่ขณะที่หลานกำลังตั้งใจศึกษาเล่าเรียนอยู่ในห้องนั้น,ใครจะรู้ล่ะว่าพวกวายร้ายนั่นจะลากข้าไปยังจตุรัศเมียวหยู,พวกเราเพียงแค่ต้องการฟังเพลงจากแม่นางเหลียงเสี่ยวฉี เพื่อผ่อนคลายเท่านั้น,แต่กลับมีคนจากตระกูลลวอมากันหลายคน,พร้อมกับเข้ามาทำร้ายพวกเราในทันที,ข้ารู้สึกโกรธเกรี้ยวเลยต่อสู้กับพวกเขา,จากนั้นข้าก็..."

น่าซาบซึ้งนัก!

ไปเทียวหอนางโลมเพื่อแย่งผู้หญิงกัน,ก่อนที่จะถูกทุบตีกลับมาและยังต้องการที่จะหาคนไปช่วยแก้แค้น,คนประเภทนี้ช่างหายากจริงๆในโลกนี้!

หยุนเทียนเหอที่แค่นเสียงออกจมูกลมออกหูด้วยความโกรธ"เจ้าสร้างความอับอายอัปยศให้กับตระกูลของเรา!นับจากวันนี้เป็นต้นไป,เจ้าจะต้องอยู่แต่ภายในห้องเป็นเวลาสองเดือน,นอกจากจะต้องไปฝึกฝนวิชาเท่านั้น,เรื่องอื่นๆห้ามออกไปข้างนอกโดยเด็ดขาด!"

ใบหน้าของหยุนเซียวถึงกับเปลี่ยนเป็นขาวซีด"ท่านปู่,ไม่ใช่ว่าท่านได้เอาชีวิตของข้าไปแล้วเหรอ?"

"หยุนเหยา,เจ้ายังยืนอยู่ทำไมอีก,ไม่เข้ามาเอาน้องชายงี่เง่าของเจ้าออกไป!เอามันออกไปให้พ้นหน้าคุณชายเดียวนี้,ถึงแม้ว่าพวกเจ้าจะไม่รู้สึกอับอาย,แต่เห็นแก่ข้าที่รู้สึกอับอายที่สุด!"

"ช้าก่อน!"

ฉู่เทียนยืนขึ้น.

หยุนเทียนเหอเร่งรีบลุกขึ้นยืน,"คุณชายมีอะไรจะกล่าวอย่างงั้นรึ?"

ฉู่เทียนที่เดินไปยืนอยู่ด้านหน้าของหยุนเซียว,พร้อมกับเพ่งพิศจ้องมองเขาอยู่หลายครั้ง"หน่วยก้านไม่เลว,ทว่าพลังฝึกตนยังอ่อนแออยู่."

หยุนเซียวที่รู้สึกไม่พอใจที่ได้ยินคำพูดดังกล่าว"เจ้าเด็กเวรนี่,เจ้ากำลังพึมพำอะไรต่อหน้าข้าอย่างงั้นรึ?บิดาผู้นี้มีพลังฝึกตนปลุกดวงจิตระดับ 1 เชียวนะ,เจ้ามีอะไรเหนือกว่าข้าบ้าง,ถึงได้มีสิทธิ์มาวิจารณ์บิดาผู้นี้!"

ปัง!

"เจ้ายังทำให้ ข้าขายขี้หน้าไม่พออีกเหรอ!"

หยุนเซียวที่ถูกไม้เท้าฟาดไปอีกหลายครั้ง.

เห็นอาการเช่นนี้มันอะไรกัน,ชายที่แสนธรรมดาคนนี้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับความเคารพจากท่านปู่ของเขาถึงเพียงนี้,ยากจริงๆที่จะได้เห็นว่าท่านปู่ให้ความเคารพต่อแขกคนอื่นเช่นนี้?

ฉู่เทียนคิดใคร่ครวญอยู่อีกหลายวินาที,ทันใดนั้นราวกับว่าเขาคิดอะไรได้พร้อมกับหันหน้ามาพูดกับหยุนเทียนเหอ,"เฒ่าหยุน,ข้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องกักบริเวณเขา!"

อะไรนะ?

เฒ่าหยุน?

หยุนเซียวถึงกับตื่นตระหนกกับสิ่งที่ได้เห็น.

ชายนี้หาญกล้าถึงเพียงนี้เลยรึ,ถึงได้กล่าวเรียกหยุนเทียนเหอเช่นนี้,เขาคนนี้คือประมุขของหนึ่งในตระกูลชั้นสูงนะ,ความแข็งแกร่งของเขานั้นได้ก้าวเข้าใกล้เขตแดนดวงจิตที่แท้จริงเรียบร้อยแล้ว,ไม่คาดคิดเลยว่าชายผู้นี้จะกล้าถึงขนาดนี้!

หากแต่ยังมีสิ่งที่หยุนเซียวไม่คิดไม่ฝันเข้าไปอีก,ปู่ของเขาไม่เพียงไม่โกรธ,ยังตอบไปอย่างสุภาพ,"คุณชายหมายความว่า อย่างไรรึ?"

ฉู่เทียนกล่าวออกไปว่า"ข้าต้องการผู้ช่วย,ดังนั้นทำไมท่านไม่มอบเขาให้กับข้าล่ะ?ให้ข้าได้สั่งสอนเขาสักสองสามวัน,บางทีเขาอาจจะพบกับประสบการที่คาดไม่ถึงจนเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน!"

บุคคลที่เป็นเหมือนดังเทพบุตรต้องการที่จะสั่งสอนคนสมาชิกตระกูลหยุนอย่างงั้นรึ?

นี่คือสิ่งที่หยุนเทียนเหอปรารถนาเป็นอย่างมาก!

หยุนเซียวเป็นลูกหลานสายตรงของตระกูลหยุน,หากกับใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยและขี้เกียจสันหลังยาว,จนเขาได้กลายเป็นแกะดำในตระกูลหยุน,คนเช่นนี้ไม่คุ้มค่ากับค่ายาล้ำค่าให้ใช้ฝึกฝนแม้แต่น้อย,หากแต่ดูอย่างใคร่ครวญแล้ว,เขากลับมีความโชคดีที่สามารถเพิ่มพลังฝึกตนขึ้นมาได้ถึงขนาดนี้!

หยุนเทียนเหอที่ดึงหูของหลานขึ้นมาพร้อมกับกล่าวออกไปเสียงดัง,"นับตั้งแต่วันนี้,เจ้าจะต้องติดตามคุณชายคนนี้อย่าให้ห่าง,จากนี้ไปจงเป็นช้างเป็นม้า,คอยยกน้ำชาต้มน้ำให้เขา,ปรนนิบัติเขาเป็นอย่างดี,หากว่าเจ้ากล้าละเลยล่ะก็,ข้าจะหักขาของเจ้า!ได้ยินหรือไม่!"

หยุนเซียวถึงกับเปลี่ยนเป็นโง่งม!

เขาที่เป็นหลานชายและทายาทสายตรงของตระกูลหยุนที่แข็งแกร่ง.

คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกส่งให้ไปเป็นคนใช้ส่วนตัวของเจ้าคนเร่ร่อนคนนี้.

สมองของท่านปู่เลอะเลือนไปแล้วเหรอ!แม้ว่าหยุนเซียวจะเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง,ทว่าเขาก็ไม่กล้าแสดงออกมา,จึงทำได้แค่ต้องยอมรับ!

หยุนเทียนเหอเร่งรีบกล่าวต่อฉู่เทียนอีก"คุณชายต้องการอะไรขอให้บอกมาได้เลย?เพียงแค่คุณชายเอ่ยไม่ว่าจะเรื่องอะไร,ตราบเท่าที่เฒ่าหยุนคนนี้สามารถทำได้,ข้าจะทำมันให้เต็มทีเลย!"

"ยังไม่มีสิ่งใดที่ข้าต้องการในเร็วนี้หากแต่"ฉู่เทียนชี้ไปที่สองพี่น้อง,"ข้าต้องการให้สองคนนี้มากับข้า,เพื่อที่จะพาข้าไปเยี่ยมชมสำนักเมฆา,ท่านคงจะไม่ขัดข้องกับคำขอของข้า,ใช่ใหม?"

หยุนเทียนเหอที่ตื่นตะลึงเล็กน้อย"แน่นอน,แน่นอนอยู่แล้ว,พวกเจ้าทั้งสองทำอะไรอยู่?ทำไมไม่นำทางคุณชายน้อยไปเยี่ยมชมสำนักอีกเหรอ!"

"ลำบากพวกเจ้าแล้ว!"

จิ้งจอกน้อยต้องการที่จะดื่มน้ำชาอีก.

ฉู่เทียนที่คว้าไปที่คอของมันและดึงออกมา,ด้วยชาจิตวิญญาณนั้นสร้างความถึงพอใจเป็นอย่างมาก,ทันใดนั้นมันก็ถูกลากออกมา,จิ้งจอกน้อยได้แต่โต้แย้งต่อว่านายของมันไปมา,คู,คูๆๆๆ

แน่นอนว่า,เจ้านายของมันนั้นไม่สนใจการกระทำของมัน,ไม่ใส่ใจท่าทางประท้วงต่อว่าของมันแม้แต่น้อย.

สองพี่น้องหยุนเหยาและหยุนเซียวที่กำลังนำฉู่เทียนออกไป,ก่อนที่ฉู่เทียนจะออกไปได้กล่าวต่อหยุนเทียนเหอว่า"อีกไม่กี่วันนี้ข้าจะนำนายน้อยไป,เพื่อทำเรื่องอะไรบางอย่าง,ข้าหวังว่าเฒ่าหยุนจะไม่เข้ามาขวาง,รอให้ถึงเวลาที่เหมาะสม,แน่นอนว่าข้าจำเป็นต้องขอความร่วมมือจากตระกูลหยุนอย่างแน่นอน,หากว่าถึงเวลาที่ข้าต้องการแล้ว,ข้าจะให้หยุนเหยามาแจ้งท่านและหากว่าท่านเห็นว่าเป็นไปได้ล่ะก็..."

หยุนเทียนเหอขมวดคิ้วไปมา.

เป็นเหมือนกับที่หยุนเหยาได้กล่าวก่อนหน้านี้.

ชายคนนี้เดินทางมายังตระกูลหยุนเหมือนว่ากำลังเริ่มแผนอะไรบางอย่าง.

ที่จริงแล้วเขามีเป้าหมายใดกันแน่?

หยุนเทียนเหอต้องการที่จะรู้เป็นอย่างมาก,ทว่าเขาก็พยายามกดข่มความอยากรู้ของเขาเอาไว้,"โปรดวางใจ!ข้าจะยังไม่สอบถามเรื่องดังกล่าวก็แล้วกัน!"

ฉู่เทียนที่พยักหน้าอย่างพึงพอใจ.

เขาจำเป็นที่จะต้องยืมความแข็งแกร่งของตระกูลหยุน,ทว่าเขาเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะให้ก่อให้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมา,หยุนเซียวที่เป็นผู้เยาว์ เป็นชายเจ้าสำราญคนหนึ่ง,แผนการบางส่วนของเขานั้นมีโอกาสที่จะสำเร็จได้ก่อน,บางทีอาจจะไม่ต้องขอแรงหยุนเทียนเหอก็เป็นได้.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne

#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย

Half-Drunk Wanderer
????

สนใจสนับสนุนพวกเรา เข้าร่วมกลุ่ม VIP  Click

-เว็ปฟรี 2 วันนอัพหนึ่งตอน

-กรุ๊ป vip วันล่ะ 2 ตอน