Miracle Throne Chapter 106 Whom compares more ruthless

Miracle Throne Chapter 106 Whom compares more ruthless!

นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 106  เป็นใครกันที่ดุร้ายกว่ากัน!

บทที่ 106  เป็นใครกันที่ดุร้ายกว่ากัน!

กระบวนการปรุงร่างนั้นจะเกี่ยวข้องกับการเชื่อมต่อเส้นปราณทั่วร่าง,เพื่อที่จะทำให้จิตวิญญาณภูติภายในร่างสามารถสร้างพลังวิญญาณขึ้นมาได้,ซึ่งเป็นเพียงแค่ขบวนการพื้นฐานของการบำเพ็ญพลังเท่านั้น,การก้าวไปถึงระดับปลุกดวงจิตเท่านั้นถึงจะเป็นกระบวนการแรกของการฝึกฝนบำเพ็ญพลัง.

ผู้ฝึกตนเบื้องต้นที่มีพลังปรุงร่างระดับ 9 ขั้นปลายนั้น,ถึงจะสามารถกำเนิดภูติวิญญาณและเรียกใช้งานได้ก็ตามที,การกำเนิดดังกล่าวนั้นก็ยังถือว่าอยู่ในภาวะหลับไหลอยู่,จนกว่าจะสามารถปลุกดวงจิตขึ้นมาได้เท่านั้น,ภูติวิญญาณถึงจะเรียกว่าตื่นจากหลับไหล.

เมื่อสามารถปลุกภูติวิญญาณจากการหลับไหลได้!

ไม่เคยมีภูติวิญญาณตนใหนที่สามารถสั่นสะเทือนผืนปฐพี,สร้างปรากฏการตื่นตระลึงกับกับคนทั้งโลกได้อย่างแน่นอน.

เทพอสูรที่ลืมตาขึ้นมานั่น!

จะเปลี่ยนแปลงสรรพสิ่งสวรรค์และปฐพีไปเป็นแบบใดกัน!

เพียงแค่พริบตาเดียว,ที่ปลดปล่อยพลังวิญญาณที่น่าสะพรึงกลัวออกมานั้น,ก็สามารถปลดปล่อยแรงกดดันมหาศาลที่คุกคาม,เหล่ากองกำลังหมาป่าที่กำลังบุกมาได้,จนเป็นเหตุให้พาหนะของกองกำลังเขี้ยวหมาป่าเกิดความวุ่นวาย,เหล่าทหารเขี้ยวหมาป่าที่ตระกูลเย่ภาคภูมิใจ,ถูกสะบัดลงจากหลังเกิดความโกลาหลขึ้นในทันที!

"ฉู่เทียน!!!"

เย่อู๋เต่าที่โกรธเกรี้ยวเปลี่ยนเป็นบ้าคลั่ง.

ฉู่เทียนที่จ้องมองไปยังเหล่าทหารของตระกูลเย่ที่กำลังวุ่นวายโกลาหลอยู่นั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง!" ฮ่า ฮ่า! นี่คือนักรบตระกูลเย่ที่ว่ากันว่าแข็งแกร่งนักหนาอย่างงั้นรึ?ที่เห็นก็ไม่เห็นต่างจากกลุ่มอันธพาลตรงใหนกัน,การต่อสู้ยังไม่เริ่มก็แตกพ่ายไปแล้ว!เจ้าที่เป็นประมุขตระกูลเย่,ไม่เพียงแต่มีบุตรชายขยะ,ยังเป็นผู้นำกลุ่มลูกน้องไก่อ่อนอีก,ช่างน่าเห็นใจเจ้าจริงๆ!"

"ฉู่เทียน,เจ้าจะมากเกินไปแล้ว!"

"เกินไป?"ฉู่เทียนแค่นเสียง,พร้อมกับตะโกนออกไปเสียงดัง"เย่ซ่งที่ยึดครองเมืองเทียนหนานมาหลายสิบปี,โหดร้ายป่าเถื่อน,สังหารคนไปมากมายนับไม่ถ้วน,เจ้าไม่คิดว่ามันเกินไปเลยอย่างงั้นรึ?ตระกูลเย่หล่อเลี้ยงบุตรชายขยะ ไร้ประโยชน์ด้วยทรัพยากรมากมายที่ได้มากจากกินเลือดกินเนื้อสร้างปัญหากับคนเมืองเทียนหนานมากมายนับไม่ถ้วน,เจ้าไม่คิดว่า มันเกินไปอย่างงั้นรึ?,เจ้าเองที่เป็นสุนัขเฒ่าบิดาของขยะ,กลับไม่ลังเลเลยที่จะยกทัพเข้ามาช่วยและโจมตีเมืองอย่างไม่สนใจใคร,สร้างความโกรธเกรี้ยวให้กับประชาชนคนบริสุทธิ์,เจ้าไม่คิดเลยรึว่ามันมากจนเกินไป?"

"เรื่องทั้งหมดนี้คิดว่ามันเป็นฝีมือของบิดาฉู่เทียนคนนี้รึไง!"

"หากว่าเจ้ามีความสามารถพอก็ควรมาหาข้า,หรือเจ้ามันมีแต่ความสามารถสร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่นเท่านั้นกัน?การกระทำของใครกันแน่ที่มันเกินไปนะ!"

ฉู่เทียนที่เดินมาอยู่ข้างๆเย่เทียนหลาง,ก่อนที่ตวัดมือ,ซ่งเทียนเหยี่ยนก็สาดถังน้ำใส่ออกไป,ทันใดนั้นเย่เทียนหลางก็ฟื้นคืนสติในทันที.

เย่เทียนหลางที่จ้องมองไปรอบๆด้วยท่าทางตื่นตะหนก,"ท่านพ่อ!ช่วยข้าเร็วเข้า!"

เย่อู๋เต๋าที่กำหมัดทั้งสองแน่นก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า"ก็ได้!ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าอีกครั้ง!ปล่อยเทียนหลางบูตรชายของข้าซะ!วันนี้ข้าจะรับเฉพาะชีวิตบัดซบของเจ้าไป!คนอื่นๆข้าจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้อง! หากไม่ทำล่ะก็,กองกำลังเขี้ยวหมาป่าของข้าจะเริ่มสังหารคนทั้งเมืองในทันที!"

"ฮ่าๆๆ!เรื่องนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เจ้าแล้ว!"ฉู่เทียนที่คว้าแส้ยาวออกมา,"คนตระกูลเย่ไม่รู้จักอบรมสั่งสอนคนในตระกูล,บุตรชายของเจ้าเองคงจะไม่เคยมีใครสั่งสอนสินะ,ในเมื่อเป็นเช่นนี้,ข้าจะเป็นคนสั่งสอนบุตรชายของเจ้าเอง!"

เย่อู๋เต๋าถึงกับโกรธเกรี้ยวตะโกนอกมาทันที,"เจ้ากล้า!"

ฉู่เทียนตะโกนออกมาเสียงดัง"เฒ่าซ่ง ถอดกางเกงมันออก!"

เย่เทียนหลางที่เต็มไปด้วยความอดสูตะโกนออกมาด้วยความโกรธ,"ไม่,ไม่!"

ซ่งเทียนเหยี่ยนถอดกางเกงของเย่เทียนหลางออกมาทันที,เผยบั้นท้ายที่ขาวเนียนบนกำแพงเมืองรับลมเย็นเผยอวดกับเหล่าทหารเขี้ยวหมาป่ากว่าหมื่นคนได้เห็น.

เผลี๊ยะ!

 ฉู่เทียนหวดแส้ลงไปอย่างแรง!

ก้นที่ขาวเนียนกลายเป็นรอยช้ำขึ้นมาทันที,ก่อนที่มันจะห้อโลหิตและผิวหนังบางส่วนเปิดออกมาเลือดไหลออกมาซิบๆทันที.

"ใครบอกให้เจ้าหยิ่งยโสกัน!"

 "ใครบอกให้เจ้าบุกมายังเมืองเทียนหนานกัน!"

"ใครบอกให้เจ้าส่งกองกำลังมาสังหารคนในเมืองเทียนหนานกัน!"

ฉู่เทียนที่ตวัดแส้ไม่หยุดหย่อน,ฟาดไปที่ก้นของเย่เทียนหลาง ครั้งแล้วครั้งเล่า,จนโลหิตไหลซึมออกมาเปลี่ยนสีบั้นท้ายของเขากลายเป็นสีแดง.

บ้าคลั่ง!

เด็กคนนี้บ้าบอฟั่นเฟือน!

นี่คือกองกำลังทหารรับจ้างที่มีชื่อเสียง!

นี่คือนายน้อยหมาป่าสวรรค์ที่เต็มไปด้วยเกียรติยศ!

ยิ่งกระทำเช่นนี้,ก็จะยิ่งไปกระตุ้นให้คนตระกูลเย่บ้าคลั่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว!

นี่ไม่ใช่แค่เพียงการทุบตีเย่เทียนหลาง!

แต่มันคือการตบหน้าของคนตระกูลเย่อย่างโหดร้าย!

"บุกโจมตีเมือง!เข้าโจมตีเมืองในทันที!"เย่อู๋เต๋าที่ขาดสติตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง"อย่าให้เหลือ!สังหารพวกมันทั้งหมดอย่าให้เหลือ!"

"ก็ลองดู!"ฉู่เทียนที่แค่นเสียงออกมาพร้อมกับตวัดกระบี่อเวจีออกมาจากข้างหลัง,พร้อมกับวางไปที่บางของเย่เทียนหลาง,"หากกล้าเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว,บิดาผู้นี้จะตัดหัวหมาตัวนี้ออกมาเลย!"

"เจ้ากล้า!"

"คิดว่าข้าไม่กล้ารึ? ในเวลานี้,ข้าคิดว่าข้ามีสิ่งใดที่จะไม่กล้า!"

เย่อู๋เต๋าแทบจะระเบิด,พ่นโลหิตออกมาด้วยความแค้น.

ฉู่เทียนที่หัวเราะออกมาเสียงดัง"หากเมืองแห่งนี้ถูกทำลาย,ข้าเองก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย,ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว,ข้ามีอะไรต้องกลัวอีก!เย่อู๋เต๋า,เจ้ากล้าที่จะเสี่ยงกับข้าใหม,ข้าจะเป็นคนเล่นกับเจ้าเอง เอาให้มันแตกหักไปทั้งสองฝ่ายเลย!ดูซิว่าบิดาผู้นี้จะกลัวตายใหม!"

ขณะที่ฉู่เทียนกล่าว,เขาได้กุมกระบี่ยกสูงขึ้น.

เย่อู๋เต่าที่สะดุ้งตื่นด้วยความโกรธตะโกนออกมาเสียงดัง"หยุด!"

พริบตาเดียวที่ประกายแสงกระบี่ตวัดลงมา!

เย่เทียนหลางที่ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน"แขนข้า!แขนของข้า!"

แขนที่ถูกเฉือนออกมานั้นกะเด็นหลุดลงมาจากบนกำแพงเมือง!

เย่อู๋เต๋าที่กระโดดออกไปเพื่อคว้าแขนของบุตรชาย,ก่อนที่จะเห็นโลหิตพุ่งกระฉูดออกมาไม่หยุด,เขาเร่งรีบใช้พลังวิญญาณแผ่พุ่งเข้าไปข้างในแขน,เพื่อที่จะรักษาแขนดังกล่าวให้ยังมีพลังชีวิตอยู่ต่อ!

เป็นวิชาๆหนึ่ง,ทางการทหาร.

หากว่าเสียแขนไปล่ะก็,จะกลายเป็นความสูญเสียขนาดใหนกัน?

หากว่าเย่เทียนหลางกลายเป็นคนพิการล่ะก็,เย่อู๋เต๋าคงไม่สามารถยอมรับมันได้แน่,และตระกูลเย่ก็ไม่สามารถปล่อยให้ได้รับความเสียหายขนาดนั้นแน่!

ฉู่เทียนที่ชี้กระบีอเวจีไปยังเย่เทียนหลางพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง"ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าห้าวินาที,ให้รีบถอนกำลังกลับไปในทันที!"

เย่เทียนหลางที่เปล่งเสียงหอบๆออกมา"เป็นไปไม่ได้!"

"ทุกๆวินาทีของข้า,ข้าจะตัดแขน,ตัดขาทั้งสี่ของมันออกมา,แล้วข้าจะทำลายพลังฝึกตน,กรีดโลหิตและเลือดเนื้อของมันออกมา!เย่อู๋เต๋า,บุตรชายของเจ้า,หากว่ายังต้องการจะมีทายาทสืบสกุลล่ะก็,ข้าขอแนะนำถอยกำลังออกไปจากเมืองเทียนหนานแห่งนี้ซะ!"

"ห้า!"

"สี่!"

เย่เทียนหลางที่ร้องออกมาอย่างทรมาน,แขนอีกข้างหนึ่งของเขาได้ถูกตัดออกมาแล้ว,ลอยละล่องหล่นลงมาจากบนกำแพงเมืองอีกครั้ง.

โหดเหี้ยม,เลือดเย็น,อมหิตไร้หัวใจเป็นคนที่บ้าคลั่งจริงๆ!

ภายในใจของเย่อู๋เต๋านั้นถึงกับเย็นยะเยือก!

หลายปีมาแล้ว!

เป็นครั้งแรกที่เย่อู๋เต๋าได้พบเข้ากับคนที่บ้าคลั่งยิ่งกว่าเขาซะอีก,ฉู่เทียนจะต้องสังหารเย่เทียนหลางเป็นแน่,เขาไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใดจริงๆ!

"ถอย!"

 "ถอยกลับให้หมด!"

เย่อู๋เต๋าตะโกนออกมาด้วยความโกรธความเศร้า คำรามออกมาเสียงสั่นราวกับสัตว์ที่บ้าคลั่ง!

เหล่านักรบตระกูลเย่เองมีประกายแสงภายในดวงตาที่ไม่ยินดียิ่งนัก,ทว่าพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้แล้ว,นายน้อยของพวกเขาอยู่ในมือฝ่ายตรงข้าม,ซ้ำศัตรูยังร้ายกาจ,โหดเหี้ยมไม่ธรรมดาอีกด้วย!

เหล่าทหารตระกูลเย่ถอนกำลังถอยห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตรอย่างรวดเร็ว,เหลือแค่เพียงเย่อู๋เต๋าเพียงคนเดียว.

ฉู่เทียนเผยยิ้มอย่างเฉิดฉาย,"พูดรู้เรื่องดีนิ!"

เย่อู๋เต๋าที่สูดหายใจลึก,เพื่อสงบใจตัวเองอย่างช้าๆ,ดวงตาของเขาตอนนี้แดงฉานราวกับหมาป่า"ฉู่เทียน,ข้ารู้ดีว่าข้าได้ประเมินเจ้าต่ำเกินไป,แต่ว่าเจ้าคิดว่าได้จับตัวบุตรชายของข้าเป็นตัวประกันเช่นนี้,คิดว่าตัวเองได้รับชัยชนะแล้วอย่างงั้นรึ? เจ้ากระทำการเช่นนี้ก็ยิ่งทำให้คนทั้งเมืองแห่งนี้ต้องประสบกับอันตราย,เจ้าไม่รู้สึกสึกผิดเลยรึอย่างไร?"

เย่อู๋เต๋าตอนนี้,ต้องการที่จะใช้จิตวิทยากับเขา.

เพราะที่เขาเห็นนั้น,ฉู่เทียนดูเหมือนว่าจะมีหลักการที่หนักแน่น,ใครเป็นคนทำคนนั้นจะต้องชดใช้,ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยินยอมที่จะให้คนไม่เกี่ยวข้องเข้ามาพัวพันธ์ด้วย.

เย่อู๋เต๋าที่ยังคงสงบนิ่งกล่าวออกมาอย่างใจเย็น,"ถึงเจ้าสังหารบุตรชายของข้าไปก็ไร้ประโยชน์,ตระกูลเย่ของข้านั้นยังมีทายาทผู้ชายอีกมามาย,เจ้าคิดว่าจะสามารถสังหารได้หมดทุกคนเหรอ?แต่ว่านะ,หากว่าเจ้าสังหารบุตรชายของข้าล่ะก็,จากนี้ไปข้าจะบุกเข้าสังหารทุกคนในเมืองนี้ให้หมด,จะเป็นใครก็ตาม,ทั้งหญิงสาว,เด็กเล็กเด็กโต,หมูหมากาไก่ก็จะไม่เว้น!อย่างเลวร้ายที่สุดตระกูลเย่ก็แค่อพยพหนีออกจากอาณาจักรหนานเซีย!ฉู่เทียน!เจ้าเข้าใจแจ่มแจ้งจริงๆเหรอ!ต้องการให้คนทั้งเมืองแหงนี้ถูกฝังไปพร้อมกับเจ้ารึอย่างไร?!"

หนานกงอี้,ซ่งปิงและคนอื่นๆถึงกับหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบกำลังไหลออกมา.

คนทั้งสองนี้ต่างก็โหดเหี้ยมสุดโต่งกันจริงๆ!

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้.

ไม่รู้จริงๆว่าผลลัพท์สุดท้ายจริงๆนั้นจะออกมาในรูปแบบใด!

ฉู่เทียนเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปล่อยเย่เทียนหลาง,เย่อู๋เต๋าเองก็เป็นไปไม่ได้เลยว่าจะถอนกำลังไปอย่างง่ายๆ,ไม่ว่าผลสุดท้ายแล้วเหตุการณ์จะจบลงอย่างไร,ผลสุดท้ายก็ต้องจบด้วยการสู้กันให้ตายไปข้างหนึ่งแน่นอน!

เย่อู๋เต๋ายังคงยืนอยู่อย่างสงบและกล่าวออกมาอย่างสุขุม"เจ้าจงปล่อยคนในทันที!ข้าจะสังหารเฉพาะเจ้าเท่านั้น,ความแค้นทั้งหมดก็จะสลายไป,หากว่าเจ้ายังคงบีบบังคับข้าอยู่อีกล่ะก็,ข้าจะไม่สนใจชีวิตบุตรชายของข้าแล้ว,และข้าจะสังหารคนทุกคนทั้งเมืองแห่งนี้ให้ตายไปทั้งหมด!"

หากเย่อู๋เต่าไม่สนใจชีวิตของบุตรชายตัวเองจริงๆล่ะก็.

บางทีคงจะสั่งทัพให้บุกโจมตีและสังหารคนทุกคนไปแล้ว.

ตอนนี้เขาไม่ออกคำสั่ง,แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่สั่งให้สังหารคนทั้งเมืองในภายหลัง.

เพราะฉู่เทียนรับรู้มาก่อนแล้วว่า,เย่เทียนหลางเป็นเพียงลูกชายคนเดียวของเย่อู๋เต๋า,หากเปรียบเทียบกับคนธรรมดา 1 ล้านล่ะก็,เย่อู๋เต๋ายังเห็นเย่เทียนหลางสำคัญมากกว่า!แล้วเขาจะกล้าสังหารคนทั้งเมืองอย่างงั้นรึ?

หากว่าตระกูลเย่ได้ทำการสังหารหมู่คนทั้งเมือง,อาณาจักรแห่งนี้ไม่มีที่ให้เขาอยู่อย่างแน่นอน,นั่นเท่ากับว่าเขาจะต้องทิ้งผลประโยชน์ทุกอย่าง,ฐานที่มั่นที่เขาก่อร่างสร้างตัวมาหลายสิบปี,และไม่สามารถกลับมายังอาณาจักรหนานเซียได้อีกเลย,ซ้ำยังต้องการเป็นคนอพยพร่อนเร่พเนจรเตร็ดเตร่ไปอย่างไรจุดหมายอย่างแน่นอน.

มันเป็นความสูญเสียที่มีความสัมพันธ์กันเป็นอย่างมาก!

เย่อู๋เต๋าที่ก่อร่างสร้างตระกูลเย่มาหลายปี,ไม่มีทางที่เขาจะทำเรื่องเช่นนี้แน่!

ฉู่เทียนที่เงื้อกระบี่อเวจีขึ้นอย่างช้าๆ,คมกระบี่ที่สองประกายส่องแสงที่เย็นเยือบ ทอแสงสีม่วงออกมา,พร้อมกับกล่าวออกมาอย่างไม่เร่งรีบและชัดเจน"งั้นมาลองดูกัน!"

ทันที่ที่กล่าวจบ!

ฉู่เทียนตวัดกระบี่ไปจ่อไว้ที่คอของเย่เทียนหลาง.

คมกระบี่ที่ขยับเข้าไปใกล้คอของเย่เทียนหลางมากขึ้นและมากขึ้น!

เย่อู๋เต๋าที่กัดฟันแน่น,ดวงตาเป็นประกายหรี่ตาลงเรื่อยๆ,ไม่ดีแน่,ไม่ดีอย่างแน่นอน,เย่เทียนหลางที่ใช้ทรัพยากรมากมายของตระกูลเย่ในการฝึกฝน,ตอนนี้ไม่สามารถที่จะให้เขาตายไปได้ ไม่เช่นนั้นแล้วตระกูลเย่จะต้องประสบปัญหาใหญ่,ถึงขั้นถดถอยอย่างหนักแน่นอน.

ก็ได้!

เขาจะลืมมันก่อนก็ได้!

ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถสังหารฉู่เทียนวันนีได้,แต่เย่เทียนหลังจะต้องช่วยกลับมาก่อน!

ที่มุมปากของฉู่เทียนเผยยิ้มขึ้นมาอย่างเหยียดหยัน,เขารู้ดีว่าคนเหล่านั้นต้องเลือกช่วยเย่เทียนหลางแน่นอน,ในเมื่อเป็นเช่นนั้น,ไม่ว่าฉู่เทียนจะกล่าวอะไรออกไป,จะยื่นเงื่อนไขใดออกไป,ถึงแม้จะขอค่าชดเชยอย่างเจ็บแสบ,เย่อู๋เต๋าจะต้องรับปากเป็นแน่.

อย่างไรก็ตาม!

ในเวลาเดียวกันนั้น!

บนท้องฟ้าที่ว่างเปล่าเกิดลมพายุที่รุนแรงระเบิดออกมาในทันที!

"ยั้งกระบี่ก่อน!"

กลิ่นอายที่น่าสะพรึงจนยากที่จะหาอะไรมาเทียบได้,ปรากฏขึ้นมาบนหมู่มวลเมฆา,ก่อนที่จะโถมกระหน่ำมายังร่างกายของฉู่เทียนทันที,ฉู่เทียนรู้สึกราวกับว่าขุนเขาขนาดใหญ่กับกดทับลงมา,มือที่กุมกระบี่ของเขาถึงกับหยุดนิ่งไม่ขยับเลยทีเดียว!

ใบหน้าของหนานกงอี้ถึงกับเปลี่ยนสี"เป็นกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก!บอกไม่ได้เลยว่ามาจากที่ใหนกัน!"

ที่กลางอากาศนั้น,มีร่างของชายคนหนึ่งที่ลอยอยู่กลางอากาศ,เท้าของเขานั้นยืนอยู่บนพายุหมุน,เขาที่สวมชุดคลุมยาวสีน้ำเงินธรรมดาๆ,ผมยาวสีน้ำตาลและดูสง่างามมีเอกลักษณ์ที่น่าเคารพเป็นอย่างมาก,ดูจากอายุแล้วน่าจะราวๆ 30-40 ปี,แน่นอนว่านั่นดูจากรูปร่างเท่านั้นอายุที่แท้จริงของเขาคงจะมากกว่านั้นมาก.

สง่างาม!

ไม่เคยเห็นในโลกหล้าแห่งนี้!

ราวกับเทพที่เพิ่งจุติ,กลิ่นอายที่น่าเกรงขาม,ถึงกับทำให้ทุกคนสั่นสะท้าน.

"โห่วเย่ว์วายุเทพ?"

"ไม่คาดคิดเลยคนผู้นี้คือ โหวเย่ว์วายุเทพ!"

 ที่เหนือกำแพงและด้านล่าง,รวมทั้งเหล่าทหารทั้งหมด,หรือแม้จะเป็นเหล่าทหารรับจ้างของตระกูลเย่ก็ตามที,พวกเขาต่างคุกเข่าลงข้างหนึ่งพร้อมกับยกมือคารวะออกมา,พร้อมกับกล่าวออกมาแสดงความเคารพเสียงดัง"คารวะ โหเย่ว์วายุเทพ!"

หนานกงอี้และเย่อู๋เต๋า,ทั้งคู่ต่างก็โค้งคำนับให้!

โหวเย่ว์วายุเทพที่เหยียบไปบนลมพายุหมุน,ก่อนที่จะเหินร่อนลงมาบนพื้น,,เขาจ้องมองไปยังฉู่เทียนที่อยู่บนกำแพงอย่างช้าๆ,กวาดสายตามองไปเรื่อยๆจนมาหยุนอยู่ที่เย่อู๋เต๋า"เย่อู๋เต๋า,ถึงกับส่งกองกำลังขนาดใหญ่ออกมาทำลายเมือง,เจ้าช่างหยิ่งผยองจริงๆ."

แม้ว่าจะเป็นคำพูดที่ไม่ดังนัก.

หากแต่ทำให้พื้นที่รอบๆถึงกับสั่นไหวได้.

เป็นแรงกดดันที่หนักหน่วงราวกับโลกทั้งใบได้กดข่มลงมา.

เหงื่อที่เย็นเยือบกำลังผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเย่อู๋เต๋า,ถึงแม้ว่าจะเป็นตัวเขาเอง,ยังอดไม่ได้ที่จะสั่นเทิ้มด้วยความตื่นตระหนก,"เป็นแค่เพียงความคิดชั่ววูบ,ขอให้โหวเย่ว์วายุเทพลงโทษด้วย!"

โหวเย่ว์วายุเทพกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,"คงเพียงเพราะต้องการช่วยบุตรของเจ้า,เช่นนั้นแล้วเรื่องในครั้งนี้ให้มันจบเพียงเท่านี้ก็แล้วกัน."

โหวเย่ว์วายุเทพจับจ้องมองไปยับฉู่เทียนชั่วครู่,มีร่องรอยแห่งความชื่นชมอยู่บ้างเหมือนกัน,คนผู้นี้ต่อหน้าแรงกดดันวิญญาณที่หนักหน่วงกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวหรือสั่นสะท้านอะไรเลย,เป็นคนที่ไม่ธรรมดาจริงๆ.

จริงๆแล้วเด็กหนุ่มคนนี้เหนือล้ำเกินกว่าที่เขาได้คาดการณ์เอาไว้มาก.

โหวเย่ว์วายุเทพเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย"ช่างห้าวหาญนัก!ดูเหมือนว่าจะมีคนที่น่าเกรงขาม ได้ปรากฏขึ้นที่รัฐกลางอีกคนแล้วสินะ!"

ในพจนานุกรมของฉู่เทียนไม่มีคำว่าหวาดกลัวแม้ว่าจะเป็นใครก็ตาม,ฉู่เทียนนั้น,จะเป็นมิตรหรือศัตรูจะต้องบอกกล่าวสอบถามให้ชัดแจ้ง,เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับสอบถามออกไปว่า"เจ้าเป็นใคร?"

หนานกงอี้และเมิ่งชิงอู๋ถึงกับกระวนกระวายใจ.

กระทิงหนุ่มไม่รู้จักหวาดกลัวต่อพญาเสือ!

ทั่วทั้งรัฐกลางไม่มีใครกล้ากล่าวเช่นนี้ต่อหน้าของ โหวเย่ว์วายุเทพเลย!

"ข้ามีนามว่า เฟิงหยุนเทียน."โหวเย่ว์วายุเทพเฟิงหยุนเทียน,ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใส่ใจอะไรนัก,"เจ้ามีนามว่ากระไรรึ?"

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจจ้องมองตาโตทีเดียว,น่าตกใจสุดๆที่โหวเย่ว์วายุเทพ,ไม่คาดคิดเลยว่าจะแนะนำตัวกับผู้เยาว์คนนี้.

ฉู่เทียนตอบกลับ"ฉู่ เทียน!"

"อืม,ฉู่เทียน,ข้าจดจำนามของเจ้าเอาไว้."เฟิงหยุนเทียนจ้องมองไปยังเย่เทียนหลางพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"เรื่องในวันนี้ขอให้มันจบเท่านี้,พวกเจ้าทั้งสองฝ่าย,ช่วยเห็นแก่หน้าข้า,ขอให้ปรับความเข้าใจต่อกันและกันซะ?"

 ฉุ่เทียนสอบถามออกไป,"ปรับความเข้าใจกันอย่างไร?"

"เลิกแล้วต่อกัน!"เฟิงหยุนเทียนกล่าวต่อ"เจ้าก็ปล่อยเย่เทียนหลางซะ,ต่อไปข้าจะไม่อนุญาตให้ตระกูลเย่,ตระกูลฉูและตระกูลลวอ ย่างกายเข้ามาภายในเมืองเทียนหนานแห่งนี้อีกแม้แต่ก้าวเดียว,เจ้าไม่คิดว่าผลที่ออกมาเช่นนี้น่าจะทำให้เจ้าพึงพอใจหรอกรึ?"

ฉู่เทียนไม่อยากจะเชื่อเท่าใดนัก"แล้วพวกเขาจะเชื่อฟังท่านอย่างงั้นรึ?"

เฟิงหยุนเทียนกล่าวออกมาอย่างมั่นใจ"อย่างน้อยที่สุดพวกเขาจะต้องเห็นแก่หน้าข้าบ้าง!เย่อู๋เต๋า,เจ้าว่าอย่างไร?"

ความเกลียดชังนี้!

เป็นความเกลียดชังที่แทบจะบ้าคลั่งแล้ว!

เย่อู๋เต๋าไม่มีทางเลือกเลย แต่แล้วเขาก็ต้องกัดฟันทนและกล่าวออกมาว่า"ในเมื่อโห่วเย่ว์วายุเทพกล่าวเช่นนั้น,ข้าก็ไม่มีสิ่งใดจะโต้แย้ง,ขอแค่เพียงพวกเขาปล่อยตัวเทียนหลางมา!"

ฉู่เทียนที่ครุ่นอยู่ครู่หนึ่ง.

ใครคือโหวเย่ว์วายุเทพ,ฉู่เทียนไม่รู้ชัดเจนนัก,หากแต่พลังฝึกตนของคนผู้นี้มากมายลึกล้ำเป็นอย่างมาก,หนานกงอี้ที่เป็นถึงคนของตระกูลหนานกง,ยังต้องให้ความเคารพเขา,นั่นก็อธิบายได้แล้วว่าสถานะของเขานั้นไม่ธรรมดา.

มีบุคคลเช่นนี้รับประกัน,มีแต่ต้องตอบรับเท่านั้น.

 "ข้ายอมรับ!ที่จะปล่อยคน!"

เพียงสิ้นเสียง.

 มือขวาของเฟิงหยุนเทียนก็ตวัดออกไปเกิดเป็นพายุหมุนขนาดเล็ก,พร้อมกันหมุนวนรอบตัวเย่เทียนหลางพัดพาเขาออกมาทันที,ก่อนที่จะส่งไปยังฝั่งของเย่อู๋เต๋า.

รวดเร็วยิ่งนัก!

ฉู่เทียนแอบตกใจเช่นกัน.

ทักษะของเฟิงหยุนเทียนคนนี้ล้ำลึกเป็นอย่างมาก,เขาสามารถที่จะช่วยรับประกันฉู่เทียนได้อย่างแน่นอน,เหตุผลที่เขาช่วยประนีประนอมในครั้งนี้คืออะไรกัน,ทำไมเขาถึงได้ยื่นมือออกมาช่วยฉู่เทียนด้วยล่ะ?

"เรื่องในครั้งนี้ให้มันหยุดเท่านี้,ข้าหวังว่าพวกเจ้าทุกคนจะปฏิตามแต่โดยดี!"

เพียงพริบตาเดียวร่างของเฟิงหยุนเทียนก็โผล่ขึ้นไปอยู่บนอากาศ,ก่อนที่จะหายไปบนท้องฟ้าที่วางเปล่า.

เขาปรากฏตัวขึ้นมาในทันทีและก็หายไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน,ราวกับว่าเขาไม่เคยมาปรากฏตัวที่นี่มาก่อน.

"ฉู่เทียน,ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่แต่ภายในเมืองเทียนหนานก็แล้วกัน!"เย่อู๋เต๋าที่ไม่ต้องการเสียเวลาเพื่อกลับไปต่อแขนให้กับบุตรชายจ้องมองไปยังฉู่เทียนบนกำแพงสูง,พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง"กลับรัฐกลาง!"

กองกำลังเขี้ยวหมาป่าที่กำลังเคลื่อนถอยราวกับสายน้ำไหล,ถอนกำลังกลับจากเมืองเทียนหนานอย่างรวดเร็ว.

  ความขัดแย้งที่สั่นสะเทือนผืนปฐพี,ในที่สุดก็ต้องปิดฉาก.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne

#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย

Half-Drunk Wanderer
????

สนใจสนับสนุนพวกเรา เข้าร่วมกลุ่ม VIP  Click

-เว็ปฟรี 2 วันนอัพหนึ่งตอน

-กรุ๊ป vip วันล่ะ 2 ตอน