Miracle Throne Chapter 103 Rather annoys the yama not to annoy Chu Tian

Miracle Throne Chapter 103 Rather annoys the yama not to annoy Chu Tian

นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 103 ยุแหย่ยมบาลได้,แต่อย่ายุแหย่ฉู่เทียน.

บทที่ 103 ยุแหย่ยมบาลได้,แต่อย่ายุแหย่ฉู่เทียน.

ยุแหย่ยมบาลได้,แต่อย่ายุแหย่ฉู่เทียน.

เหล่าศพทมิฬทั้ง 18 ตน,ราวกับได้กลายเป็นเงาติดตา,เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา,ทุกๆการเคลื่อนไหวเปลี่ยนไปถึงหนึ่งพันครั้ง,ด้วยพลังที่หนักหน่วงโถมกระหน่ำออกมาพร้อมๆกัน,ถึงแม้ว่าจะเป็นเย่เทียนหลางยังถูกกลืนถมไปด้วยพลังที่เหนือกว่า,เขาไม่สามารถที่จะหาทางหลุดพ้นออกมาได้เลย,เรากับว่าเย่เทียนหลางนั้นได้ถูกกับดักมีชีวิตตรึงเอาไว้อยู่!

ทั่วทั้งร่างของศพทมิฬนั้นมีอักษรรูนส่องประกายระยิบระยับ,กระตุ้นให้เหล่าศพทมิฬปลดปล่อยบอลพิษออกมา,ด้วยการควบแน่นบอลพิษด้วยการเคลื่อนไหวความเร็วสูง,ส่งผลให้บอลพิษทั้ง 18 ลูกนั้นรวมตัวกันเป็นลูกเดียวกัน,คาดไม่ถึงเลยว่าเพียงพริบตามเดียวมันก็แปรเปลี่ยนเป็นเสาพิษขนาดมหึมา,ก่อนที่จะถูกยิงตรงมายังเย่เทียนหลาง.

พิษทมิฬที่ถูกกลั่นออกมาจากศพทมิฬทั้ง 18 ตนนั้นรุนแรงเป็นอย่างมากก่อนที่จะถูกยิงออกมาอย่างรุนแรง!

ฝ่ามือทั้งสองข้างของเย่เทียนหลางตวัดออกมาป้องกันในทันที,พลังที่น่าเกรงขามโถมกระหน่ำมายังร่างของเขาผลักให้ร่างของเขาถูกกระแทกออกมาหลายเมตร,เสาพิษขนาดมหึมาที่แพร่พิษกระจายซึมเขาไปในร่างของเย่เทียนหลางทางรูขุมขนอย่างช้าๆ,ทำให้เย่เทียนหลางรู้สึกเรี่ยวแรงกำลังถูกดูดหายไป.

"ชั่วร้ายที่สุด!"

"ตาเฒ่าช่วยข้าเร็วเข้า!"

หนานกงไห่ที่เร่งรีบเข้ต่อสู้,ปลดปล่อยพลังแมกม่าออกมาทันควัน,แต่ถึงกระนั้นก็ถูกเข้าขวางเอาไว้ในทันที.

หนานกงอี้ที่ออกมาขวางจ้องมองเขาด้วยท่าทางสุขุม,"หากว่าเจ้าก้าวออกไปแม้แต่เพียงครึ่งก้าว,อย่ามาโทษว่าข้าไม่เห็นแก่สัมพันธ์ของคนในตระกูล!"

ใบหน้าของหนานกงไห่ถึงกับขาวซีด,มีรึที่เขาจะกล้ากระทำการสุ่มเสี่ยงเช่นนั้น.

เย่เทียนหลางที่ถูกเหล่าศพทมิฬปิดล้อม,ทรงผมที่กระเซะกระเซิง,เสื้อผ้าที่ขาดหลุดรุ่ย,นอกจากนี้ทั่วทั้งร่างกายยังถูกอาบไปด้วยพิษร้ายมาระยะหนึ่งแล้ว,พิษดังกล่าวค่อนข้างลึกล้ำ,ยากที่จะสามารถป้องกันได้ทั้งหมด.

ไม่มีวิธีแล้วเหรอ!

คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะประเมินความแข็งแกร่งของฉู่เทียนต่ำเกินไป!

อย่างไรก็ตามคงจะไม่เป็นไร,หากจะปล่อยเจ้าเด็กเวรนี้ไว้อีกสักสองวัน,รอให้ข้านำเหล่าผู้เชี่ยวชาญของตระกูลเย่กลับมาก่อน,คอยดูซิว่ามันจะยังกล้าสามหาวอยู่อีกใหม!

"รอข้าก่อนเถอะ!"

"นายน้อยผู้นี้จะอภัยให้เจ้าได้หายใจไปก่อนในวันนี้!"

"แต่ว่า,อย่าคิดว่ามันจะจบเท่านี้ล่ะ!"

เย่เทียนหลางที่โกรธเกรี้ยวปลดปล่อยพลังเพื่อผลักดันให้เหล่าศพทมิฬถอยห่างจากตัวเขา,เตรียมพร้อมที่จะหาช่องว่างที่จะกระโดดไปให้ถึงจูเผิงสีทอง,สัตว์อัญเชิญจูเผิงเหมือนว่าจะสามารถรับรู้ได้ถึงความต้องการของเจ้านายของมัน,มันได้ร่อนเหินลงมาอย่างนุ่มนวลจากท้องฟ้าเมืองเทียนหนาน,บินวนไปมาด้วยความเร็วสูง,เตรียมพร้อมที่จะช่วยเหลือเจ้านายของมัน.

ครึ่งคนคนหมาป่าที่บาดเจ็บหนัก,เป็นฉู่เทียนที่ยัดเยียดความปราชัยให้อย่างงั้นรึ?

เหล่าชาวบ้านมากมายที่เห็นภาพดังกล่าว,รู้สึกตื่นเต้นกระปรี้กระเปร่าเป็นอย่างมาก!

นี่คือผู้เยาว์หนึ่งในสี่ต้าซือแห่งรัฐกลางอย่างงั้นรึ?

หนึ่งในสี่ไข่มุกที่ส่องสว่างวับวาวไปทั่วรัฐกลาง!

ตอนนี้ดูแล้ว ดาดๆสามัญเป็นอย่างมาก!

ที่มุมปากของฉู่เทียนเผยยิ้มออกมาอย่างเหยียดหยัน.

คิดหนีรึ? ใครให้เจ้า หนีได้?!

ฉู่เทียนที่สามารถคาดเดาการเคลื่อนไหวของเย่เทียนหลางได้อย่างแม่นยำ,เพียงแค่เย่เทียนหลางเตรียมตัวกระโดดไปยังจูเผิงที่ร่อนลงมาเท่านั้น,ศพทมิฬสองตนก็กระโดดตามไปในทันที,พร้อมกับคว้าไปที่ขาทั้งสองข้างของเย่เทียนหลาง,ก่อนที่จะกระชากลงมา

เย่เทียนหลางที่ลอยเคว้งอยู่บนอากาศถึงแม้ว่าจะยังไม่หล่นลงมาถึงพื้น,ร่างอีกสองข้างก็พุ่งทยานออกไปจับแขนทั้งสองข้างของเขาไว้,ตอนนี้แขนขาทั้งสีข้างของเขาถูกจับยึดขึงพืดจนไม่สามารถขยับไปใหนได้.

ในเวลาเดียวกันศพทมิฬทั้งสี่ที่ขึงร่างของเย่เทียนหลางไว้นั้นพวกมันได้ก้าวเท้าทั้งแปดออกมาเหยียบร่างของเย่เทียนหลางไว้.

"ไม่!"

เย่เทียนหลางที่ถูกฝ่าเท้าทั้งแปดกดเอาไว้บนอากาศ,อยู่สูงบนอากาศหลายเมตร,ก่อนที่จะเกิดเสียงหวีดหวิว,กระแทกลงมาบนพื้นอย่างรุนแรง,เกิดเป็นแอ่งขนาดใหญ่จมลึกลงไปในพื้นดิน,ถึงเขาจะเป็นผู้เชี่ยวชาญปลุกดวงจิตระดับ 4 ก็ตาม,ก็ไม่สามารถทนต่อแรงกระแทกและอาการบาดเจ็บอย่างหนักได้.

"อยากมาก็มา,อยากไปก็ไปรึไง."ฉุ่เทียนที่ยืนอย่างสุขุมกล่าวออกมาอย่างใจเย็น"คิดว่าเมืองเทียนหนานเป็นสุขาสาธารณะรึอย่างไร?ในเมื่อเจ้าแจ้นมาสังหารข้าอย่างอึกทึกคึกโคม,เช่นนั้นก็ต้องเข้าใจเอาไว้ด้วยว่าอยากสังหารข้านั้นต้องชดใช้ด้วยราคาที่แพงขนาดใหน."

จูเผิงสีทองขนาดมหึมาคำรามลั่นและกำลังเตรียมโผทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง.

ฉู่เทียนที่จ้องมองขึ้นไป,"นกยักษ์ของเจ้าเอง,หาได้ใช่นกที่ล้ำค่าอะไร,ดังนั้นข้าจะให้มันอยู่เป็นเพื่อนเจ้าก็แล้วกัน!"

ศพทหารทมิฬกระโดดขึ้นและเข้าโจมตีเหยี่ยวสีทองในทันใด,ด้วยการโจมตีไปสองสามครั้ง,เหยี่ยวสีทองก็ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด,ก่อนที่จะหล่นลงมาจากท้องฟ้า,กระแทกไถลๆไปบนพื้น,ก่อนจะสิ้นใจตายไปในทันที!

บัดซบ!

สัตว์อสูรล้ำค่า จูเผิง!

เพราะมันยังไม่เติบโตเต็มที,ไม่เช่นนั้นแล้วพลังขั้นต่ำของมันต้องอยู่ในเขตแดน ดวงจิตปรากฏแน่!

ด้วยการทุ่มกำลังของตระกูลเย่ไปอย่างมากมายหลายวิธีในการบำรุงเลี้ยงดูให้การเป็นยานพาหนะให้กับหัวหน้าตระกูลและยังถูกเลี้ยงดูให้กลายเป็นอสูรพิทักษ์ประจำตระกูลอีกด้วย.

เย่เทียนหลางที่เห็นอสูรตนเอง ถูกสังหารกับตา"เจ้ากล้าทำร้ายสัตว์ขี่ของข้า!"

"ทำร้ายสัตว์ขี่ของเจ้ารึ?"ฉู่เทียนที่เดินไปอยู่ด้านหน้าเย่เทียนหลาง,พร้อมกับยกเท้าเหยียบที่ใบหน้า"ข้าคิดว่าเจ้าควรที่จะเป็นห่วงตัวเองดีกว่า!"

"เจ้า.."

ยังไม่ทันที่จะได้พูด.

ศพหยินดึงแขนขาทั้งสี่ของเขาขึงพืดออกมา,ก่อนที่ศพหยินอีกตนที่เข้ามาใกล้,จะซัดฝ่ามือลงไปบนร่างของเย่เทียนหลางอย่างรุนแรง,พร้อมกับปล่อยพิษแห่งความมืดในระยะเผาขน อัดเขาไปในร่างของเขา!

"ไม่!ไม่!"เย่เทียนหลางที่รับรู้ว่าพิษแห่งความมืดนั้นได้กัดกร่อนร่างกายของเขา,ส่งผลให้พลังของเขานั้นไม่สามารถปล่อยออกมาได้อีก,"ข้าเป็นผู้สืบทอดของตระกูลเย่,เจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้แต่ปลายเส้นขน,ตระกูลเย่จะต้องไล่ล่าเจ้าไปจนสุดขอบโลกอย่างแน่นอน!"

ฉู่เทียนที่จ้องมองอย่างไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด.

ทำให้หัวใจของเย่เทียนหลางสั่นไหวอย่างรุนแรง.

หวาดกลัว!

ในที่สุดเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

เขาสามารถเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้ง.

เขาได้ล่วงเกินคนวิปลาสเข้าให้แล้ว.

จะด้วยคำพูดใดๆ,ก็ไม่สามารถที่จะใช้ประโยชน์ได้เลย,ซ้ำยังทำให้เขาต้องได้รับผลที่ร้ายแรงยิ่งขึ้นไปอีก.

เขาที่เป็นนายน้อยหมาป่าสวรรค์ที่เข้มงวด,สง่างาม,มีพรสวรรค์ที่ไร้ขอบเขต,โดดเด่นกว่าใคร,เป็นผู้สืบทอดของตระกูลเย่,ที่ควบคุมทหารรับจ้างมากมาย,ในอนาคตข้างหน้าเขาจะเป็นผู้นำทัพของทหารรับจ้างกว่าแสนคน!

เขาที่เป็นนายน้อยหมาป่าสวรรค์ที่เอาจริงเอาจัง,สามารถสั่นสะเทือนไปทั้งรัฐกลาง,กวาดล้างเหล่าคนที่ขวางทาง,ไม้เว้นแม้แต่อาวุโสที่เป็นสุดยอดผู้เชี่ยวชาญ,มีคนเพียงสองคนแค่ฉู่ซิงเหอและลวอเซียงหลง,สองคนเท่านั้นที่ถือได้ว่าคู่ครวญกับฝีมือเขา.

เขาที่เป็นนายน้อยหมาป่าสวรรค์ที่ทุกคนยกย่อง,มีคนนับหมื่นให้ความเคารพ,คนนับหมื่นที่หวาดผวาในตัวเขา,ไม่ว่าเขาจะต้องการสิ่งใดก็เต็มไปด้วยคนเสนอตัวและยกยอ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรลงไป,ก็ไม่มีใครกล้ากล่าวสิ่งใดออกมา!

ตอนนี้!

ฉู่เทียนเป็นใครจากใหนไม่รู้ที่หาญกล้าขนาดนี้,ด้วยลูกน้องของเขาหลายคน,กลับสามารถจัดการเขาได้อย่างง่ายดาย!

"พอแล้ว!ปล่อยคนซะ!"หนานกงไห่เต็มไปด้วยใบหน้าที่มืดคลึ้ม"เจ้าคิดว่าจะสามารถทนกับความโกรธเกรี้ยวของตระกูลเย่ได้อย่างงั้นรึ?"

"ถึงข้าปล่อยเขาไปในตอนนี้,คิดว่าตระกูลเย่จะไม่คิดบัญชีกับข้ารึไงกัน? พูดอะไรน่าขัน!อย่าพูดให้มันมากนัก,ไม่งั้นข้าจะทุบเจ้าอีกคน,เจ้านี่มันดูขวางหูขวางตาจริงๆ!"

"เจ้า.."

หนานกงไห่ถึงกับสั่นสะท้านถอยหลังออกไปสองสามก้าวทีเดียว.

หากฉู่เทียนเข้าโจมตีเขา,แล้วเขาจะสามารถป้องกันได้รึ?

เขาที่เห็นชะตากรรมของเย่เทียนหลางแล้ว,ก็ทำได้แค่เลิกคิดและถอยหลังกลับมาเท่านั้น.

"ขี้ขลาดตาขาว,แค่คิดว่าจะต้องทุบคนอย่างเจ้าก็รู้สึกอายขึ้นมาแล้ว!"ฉู่เทียนถึงกับต้องถุยคำพูดออกมา,ก่อนที่จะเอ่ยออกมาเบาๆ สั่งศพทมิฬจับเย่เทียนหลางที่ไร้เรี่ยวแรง,ไม่สามารถขยับได้ "ตระกูลเย่ต้องการที่จะคิดบัญชีกับข้า,ก็ให้พวกมันมาตามสบายเลย!นายน้อยหมาขี้เรื้อน,บิดาคนนี้จะดูแลเอง!"

เย่เทียนหลางที่ตื่นตะหนกกล่าวออกมาเสียงดัง"เจ้าต้องการทำอะไร?กองกำลังเคลื่อนที่รวดเร็วของตระกูลเย่ จะต้องถล่มเมืองเทียนหนานจนย่อมยับ!ไม่เพียงแต่เจ้าจะตาย!คนของพวกเจ้า,และแม้แต่ประชาชนทั้งหมดก็จะต้องถูกฝังตายไปกับเจ้าด้วย!"

ฝ่ามือของฉู่เทียนสบัดออกไปตบใบยังหน้าของเขาทันที.

เผลี๊ย!

ใบหน้าของเย่เทียนหลางถึงกับสะบัดกลายเป็นรอยขึ้นมาทันที.

ดวงตาทั้งสองข้างของเขาถึงกับแดงเถือก,อับอาย,อัปยศอดสูอย่างหาอะไรเทียบได้,นับตั้งแต่เด็กจนโตยังไม่เคยมีใครที่กล้าตบหน้าเขา,ถึงแม้จะเป็นฉู่ซิงเหออัจริยะอันดับหนึ่งยังไม่กล้าจัดการเขาเช่นนี้เลย,ฉู่เทียนมันเป็นใครถึงได้กล้าทำกับเขาเช่นนี้!

"นายน้อยหมาขี้เรื้อน,โปรดวางใจ ข้ายังไม่สังหารเจ้าหรอก!ตัวเจ้าตอนนี้ยังมีประโยชน์อยู่!"ฉู่เทียนโบกมือไปมา"ตามมา,ข้าจะพาเจ้าไปเดินเล่นตลาดซะหน่อย!"

อำนาจและศักดิ์ศรีของนายน้อยหมาป่าสวรรค์จะเอาไปไว้ที่ใหนกัน?

ตระกูลเย่ได้ใช้ทรัพยากรมหาศาลนับไม่ถ้วน,เพื่อฝึกฝนสุดยอดพรสวรรค์เช่นเขา,จนเขาตอนนี้ได้กลายเป็นผู้สืบทอดของตระกูล!

ไม่เพียงแค่เขาถูกจับทั้งที่มีชีวิตอยู่ ด้วยฝีมือของฉู่เทียน,ยังถูกแห่ไปตามถนนด้วยฝีมือของฉู่เทียน,หากว่าเรื่องเช่นนี้แพร่ออกไปล่ะก็,ไม่เพียงแต่ชื่อเสียงของเขาต้องย่อยยับ,ทั่วทั้งตระกูลเย่เองก็ต้องประสบกับความอับอายอัปยศอดสูแน่นอน.

ฉู่เทียนคิดถึงผลที่ตามมาชัดแจ้งแล้วเหรอ?

แน่นอนว่าเขาไม่คิดอะไรเลยแม้แต่น้อย!

ไม่หวาดกลัวสิ่งใดเลยเหรอ,ลำพังที่ฉู่เทียนทำอยู่ตอนนี้,ตระกูลเย่ก็คงไม่ปล่อยเขาไปอยู่แล้ว,ในเมื่อต้องการที่จะมอบความตายให้เขาอยู่แล้ว,ไม่ว่าจะทำอะไรก็ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องเล็กน้อย.

นายน้อยหมาป่าสวรรค์ที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต่อต้าน,ทรงผมที่กระเซอะกระเซิง,เต็มไปด้วยความคับอกคับใจสุดๆ,ถึงกับร้องออกมาเสียงหลง,ตะโกนออกมาด้วยความอับอาย.

"เจ้าภูมิใจว่าตัวเองแข้งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ?"

"เจ้ามั่นใจว่าตัวเองแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ?"

"วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มลองความดุร้ายของข้า!"

ฉู่เทียนที่มัดเย่เทียนหลางเข้ากับเสาต้นใหญ่,ทำให้ทุกคนสามารถมองเห็นเขาได้อย่างชัดเจน,ก่อนที่จะแห่เย่เทียนหลางไปรอบๆเมือง,เขาที่เดินไปพร้อมกับเครื่องขยายเสียงขนาดใหญ่กำลังป่าวประกาศออกไปรอบๆด้วยเสียงดังสั่นสะท้านไปหมด.

เย่เทียนหลางที่กำลังถูกสาบแช่งด่าบรรพชน 18 ชั่วโคตร,ทุกๆหนแห่งที่พาเขาแห่ไปนั้นไม่มีที่ใหนเลยที่จะหยุดสาบแช่งเขา.

"พี่น้องประชาชนทุกท่าน!"

"เจ้าคนจากรัฐกลางคนนี้ได้ใช้อำนาจบาดใหญ่กดขี่ข่มเหงพวกเราจนเกินไป!"

"นายน้อยหมาป่าสวรรค์ไร้ซึ่งเขี้ยวเล็บไม่จำเป็นต้องกลัวเขา เขาตอนนี้อยู่ในเงื้อมมือข้าฉู่เทียนแล้ว,ทุกท่านอย่าได้หวาดกลัว,ใครมีไข่เน่า,เศษหินดินทรายไม่จำเป็นต้องซ่อนอีกต่อไป,ขว้างทุกอย่างเพื่อลงโทษชายคนนี้ได้เลย!"

"พวกเราจะต้องทำให้เหล่าตระกูลขุนนางชั้นสูงได้เห็น!พวกเราสามัญชนก็มีความรู้สึกนึกคิด!ไม่ใช่ว่าจะข่มเหงรังแกพวกเราอย่างใดก็ได้!"

ฉู่เทียนที่กล่าวกระตุ้นความโกรธเกรี้ยวของประชาชน,ทำให้ทุกคนตอนนี้ถึงกับโลหิตเดือดปุดๆเลยทีเดียว,เหล่าสามัญชนทั่วไปต่างก็นำไข่เน่า,มะเขือเทศเน่า,และของเสียต่างๆมาขว้างใส่เย่เทียนหลางกันจริงๆ.

เย่เทียนหลางเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด.

ตัวตนของเขานั้นทุกคนต่างก็ให้ความเคารพให้ความสำคัญมากมายไม่ใช่หรือ?

ทุกคนในรัฐกลางยังไม่มีใครที่กล้าดูแคลนเขาเช่นนี้มาก่อนเลย!

แต่ว่าในตอนนี้?พวกบ้านนอกคอกนากล้าสร้างความอับอายให้กับเขา,ขว้างปาไข่เน่า,มะเขือเทศเน่ามาไม่หยุดเลยเหรอ!

พวกจัณฑาลเหล่านี้กล้าดีนักนะ,คงเป็นเพราะว่าฉู่เทียนล่ะสิ,ตราบเท่าที่ฉู่เทียนอยู่ที่นี่,พวกเขาคงจะคิดว่าไม่มีอะไรที่ไม่สามารถจัดการได้,และนั่นมันก็เพียงเริ่มต้นเท่านั้น,เมื่อมีคนเริ่มนำไข่เน่ามาปาเขา,คนอื่นๆก็เริ่มทำตาม,กลายเป็นคนมากมายนับไม่ถ้วนเริ่มป่าไข่เน่าและมะเขือเทศเน่าใส่เขาไม่หยุด.

ไม่ต้องทำตามกันก็ได้?

ข้าคือนายน้อยหมาป่าสวรรค์นะ!

เพียงแค่ลมหายใจเดียวของเขาก็สามารถสังหารครอบครัวของพวกคนเหล่านี้เป็นสิบครอบครัวแล้ว.

เพียงแค่ขนเส้นเดียวของข้า ก็มีค่ามากกว่าชีวิตของพวกเจ้าทั้งตระกูลเป็นร้อยเท่าพันเท่าแล้ว!

ความชั่วร้ายก่อนหน้านี้,ที่นายน้อยหมาป่าสวรรค์ได้สร้างบาดแผลให้กับท่านเจ้าเมือง,คาดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะมีโอกาสอย่างไม่คาดฝัน,หากว่าเวลาทั่วไปแล้ว พวกเขาจะมีโอกาสได้แก้เผ็ดคนชั่วร้ายเช่นนี้รึ? หากไม่รีบคว้าโอกาสที่ดีนี้ไว้,พวกเขาคงต้องเจ็บแค้นอดสูไปตลอดชีวิตเป็นแน่!

"ทุกๆท่านเปิดทางให้ข้าด้วย!"

ชายวัยกลางคนรูปร่างล่ำสั่นวิ่งผ่าฝูงชนเขามา,พร้อมกับถังขนาดใหญ่ในมือตรงมาหาเย่เทียนหลาง.

แทบจะในทันที.

ถังขี้เยี่ยวถูกสาดออกมาชโลมไปทั่วร่างส่งกลิ่นเหม็นหึ่งกระจายไปทั่วอากาศ!

นายน้อยหมาป่าสวรรค์ที่รังเกลียดจนแทบหมดสติ!

"นี่คือของเสียตระกูลข้าที่เก็บมาครึ่งปี,ตอนนี้ข้าขอยกมันให้กับเจ้า"ชายวัยกลางคนที่บนใบหน้าโกรธเกรี้ยวจนใบหน้ากระตุก,หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง"คนสกุลเย่,ลูกชายของข้าที่ต้องตายด้วยน้ำมือของพวกเจ้า!ตอนนี้เวรกรรมได้สนองเจ้าแล้ว,สวรรค์มีตา,สวรรค์ได้เปิดตาของพวกท่านแล้ว!"

เหล่าคนมากมายตอนนี้ยิ่งบ้าคลั่งขึ้นกว่าเดิมอีก!

ตามถนนหนทางตอนนี้เจิงนองไปด้วยน้ำเสีย,ไข่เน่า,มะเขือเทศเน่าและผักเน่าต่างๆ,ซ้ำยังมีน้ำปัสสาวะไหลย้อยและของเสียที่ไหลเป็นระยะๆ ลาดเหลืองไปตลอดทางไม่มีหยุด.

คนเหล่านี้ไม่ใช่คนบ้าใช่ใหม?

พวกเจ้าไม่เคยเห็นชีวิตของคนธรรมดา ควรค่าที่จะมีชีวิตใช่ใหม?

พวกเจ้าชอบใช้กำลังกดขี่คนอ่อนแอเหยียบย่ำให้จมดินใช่ใหม?

ตอนนี้พวกเจ้าจงลิ้มรสความข่มขื่นที่ถูกเหยียบย่ำซะเถอะ!

เพียงคำพูดไม่กี่คำ.

ทั่วทั้งเมืองนั้นเปลี่ยนเป็นบ้าคลั่ง!

พวกเขาคงได้รับความบ้าคลั่งมาจากฉู่เทียน,ส่งผลให้พวกเขาได้รับความกล้าเพิ่มขึ้นมาหลายเท่า,มีหลายคนที่เต็มไปด้วยความคลั่งแค้นต้องการที่จะแก้แค้น,จึงเข้าร่วมสั่งสอนใส่ศัตรูด้วยความสุข,นี่เป็นครั้งแรกที่ช่วยพวกเขาบรรเทาความแค้นดังกล่าวได้.

กลิ่นชวนอาเจียนถูกละเลงไปทั่วร่างของเย่เทียนหลาง,อุจจาระ,ปัสสวะ,ไข่เน่าและมะเขือเทศเน่า,มันไหลรวมกันชโลมร่างของเย่เทียนหลาง,ชุดสีขาวตอนนี้มันเต็มไปด้วยเศษของเหลือที่ส่งกลิ่นอย่างรุนแรง,จนทำให้เขาแทบสิ้นสติ!

เหล่าคนที่อยู่รอบๆถนนที่ก็ไม่ต่างกัน,พวกเขาแทบจะอาเจียนออกมา.

ฉู่เทียนที่โบกมือสั่งให้คนที่อยู่ข้างๆนำเย่เทียนหลางไป"นำชายคนนี้ไปแขวนไว้ที่ประตูเมือง,ข้าต้องการให้ทุกคนที่ผ่านประตูเมืองได้เห็น,ว่านายน้อยหมาขี้เรื้อนนั้นกลายเป็นวีระบุรุษอุจจาระไปแล้ว!"

โหดร้าย!

โหดร้ายเกินไปแล้ว!

 ยุแหย่ยมบาลได้,แต่อย่ายุแหย่พี่ฉู่เทียน.

"ฉุ่เทียน,ฉุ่เทียน!"ซ่งเทียนเหยี่ยนที่วิ่งเข้ามาหาฉู่เทียน"เจ้าซากปักษายักษ์ของเย่เทียนหลางพวกเขาจะจัดการอย่างไร?"

"เจ้าไม่เห็นต้องมาถาม?"ฉู่เทียนที่เดาะลิ้นกล่าวออกมาหนึ่งคำ"พาคนของพวกเรา,ลากมันไปที่จตุรัส,แล้วส่งเหล่าชั้นดีไปด้วย,หอการค้าปาฏิหาริย์จะเป็นเจ้าภาพ,เลี้ยงประชาชนทุกคนให้ได้กินเนื้อชั้นดีและไวน์รสเลิศ!ค่าใช้จ่ายทั้งหมดนั้นให้มาคิดที่หอการค้าปาฏิหาริย์!ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบเอง!"

"ฮ่า ฮ่า!"

"ยอดเยี่ยม! จะน่าพึงใจอะไรขนาดนี้!"

ซ่งเทียนเหยี่ยนที่หันหน้าพร้อมกับตะโกนออกไปเสียงดัง"พวกเจ้าได้ยินกันหมดแล้วใช่ใหม,วันนี้ประธานฉู่เทียนขอให้ทุกคนร่วมดื่ม กินเนื้อของสัตว์อสูรและไวน์รสเลิศที่จตุรัศเมืองเทียนหนาน!"

"ฉู่เทียนจงเจริญ!!"

"ฉู่เทียนจงเจริญ!!"

"ฉู่เทียนจงเจริญ!!"

เหล่าประชาชนต่างก็ตะโกน "จงเจริญ"ราวกับว่าอยู่ต่อหน้าจักรพรรดิซะอีก.

เย่เทียนหลานที่เห็นเหตุการณ์,ตอนนี้ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นดำมืดและหมดสติไป.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne

#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย

Half-Drunk Wanderer
????

สนใจสนับสนุนพวกเรา เข้าร่วมกลุ่ม VIP  Click

-เว็ปฟรี 2 วันนอัพหนึ่งตอน

-กรุ๊ป vip วันล่ะ 2 ตอน