Miracle Throne Chapter 84 Tears to pieces the facial skin

Miracle Throne Chapter 84 Tears to pieces the facial skin

นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ บทที่ 84 ฉีกออกเป็นชิ้นๆ

บทที่ 84 ฉีกออกเป็นชิ้นๆ

ตำหนักจ้าวเมือง,เลยทางเดินเข้าไปยังประตู,ผ่านไปยังลานที่พัก ข้ามสวนขนาดเล็ก,ทุกๆตารางนิ้วเต็มไปด้วยทหารองค์รักษ์ประจำการอยู่เต็มไปหมด,เหล่าทหารอีกหลายหน่วยที่ออกลาดตระเวนไปมาต่างเฝ้าระวังมากกว่าเดิมหลายเท่าเลยทีเดียว.

ภายในห้องที่สงบเงียบ,เต็มไปด้วยกลิ่นของยาน้ำที่คละคลุ้งไปหมด.

บนเตียงนั้นมีเด็กสาวอายุ 15-16 ปีที่นอนโรยระรินอยู่,ดวงตาทั้งสองข้างของนางที่ปิดสนิท,สีหนาของนางนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด,ทุกการหายใจของนางนั้น,สร้างความเจ็บปวดให้กับนางราวกับจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ.

"แค๊ก แค๊ก!"

เมิ่งหยิงหยิงที่กดสองคู่ของนางไว้ก่อนที่จะไอออกมาอย่างรุนแรง,มีโลหิตที่ไหลออมาจากปากน้อยๆของนาง,ก่อนที่นางจะใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากเอาไว้อย่างรวดเร็ว,อกทั้งสองข้างของนางสั่นสะท้านอย่างรุนแรง,ปรากฏท่าทางที่ดูย่ำแย่เป็นอย่างมาก,บางครั้งบางคราว,อาการทรุดเป็นพักๆเช่นกัน.

เปรียบกับเมิ่งหยิงหยิงสิบวันที่แล้ว,ทั่วทั้งร่างของนางที่ดูงดงาม,ใบหน้าเล็กๆที่ดูเฉิดฉายประณีตงดงาม,หากแต่ตอนนี้กลับซีดขาว,แทบมองไม่เห็นสีโลหิตแม้แต่น้อย.

ในเวลาเดียวกันที่นางพยายามอดกั้นไม่ให้ไอออกมา,เพื่อที่จะไม่ทำให้คนอื่นๆต้องเป็นห่วง.

ด้วยท่าทางที่อ่อนล้าของนางตอนนี้,จะมีใครที่จะไม่สงสารนางกัน.

ในเวลาเดียวกันที่นอกห้อง,เสียงฝีเท้าก็ดังผ่านเข้ามา,เมิ่งหยิงหยิงพยายามที่จะเช็ดคราบโลหิตออกมาจากปากนางให้หมด,พร้อมกับจัดการคราบโลหิตที่ผ้าเช็ดหน้าซ่อนเอาไว้ที่ใต้หมอน,ก่อนที่จะห่มผ้าและแสร้งเป็นว่าหลับ.

"หยิงหยิงเจ้าเป็นอะไรมากใหม?"

เสียงที่ชวนหลงไหลดังผ่านเข้ามา.

"ตื่นเร็วเข้า,ซ่งเทียนเหยี่ยนได้ปรุงยามาให้กับเจ้า."หญิงสาวที่เพรียวสูงและงดงามสวมชุดผ้าแพรสีขาวล้วน ก้าวเดินเข้ามา,นางถือชามยาเข้ามาด้วยพร้อมกับนั่งลงข้างๆเตียง,"ดื่มนี่เร็วเข้า,มันจะช่วยให้อาการบาดเจ็บของเจ้าดีขึ้น!"

เมิ่งหยิงหยิงทีลืมตาขึ้นมา,ทันใดนั้นก็ลุกนั่นอย่างรวดเร็ว,ใบหน้าของนางนั้นได้ฝืนยิ้มออกมาด้วยท่าทางสบายดี,ก่อนที่จะใช้มือหนึ่งกุมที่หน้าอกแล้วพูดว่า"ข้านอนพัก,ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว,ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องห่วงข้า,ที่จริงแล้วไม่ได้อาการหนักแต่อย่างใด,ข้าแข็งแรงดี,จะดีหรือร้ายข้าก็ฝึกวิชากายานิรันดร์โอบแสงดารานะ!ถึงเจ้าพวกชั่วนั่นจะต้องการสังหารก็ก็เถอะ?ฮึ!"

สาวน้อยที่ขบฟันเสียงดัง.

เมิ่งชิงอู่ที่ถอนหายใจยาว,"เจ้าอย่าได้มั่นใจขนาดนั้น,ดื่มยานี้ก่อนเถอะ!"

"ยาอะไรกัน!กลิ่นมันเหมือนกับไข่เน่ายังไงไม่รู้!"เมิ่งหยิงหยิงที่แสดงท่าทางกระวนกระวาย"ไม่ดื่มไม่ได้รึ?"

"เจ้าต้องดื่ม!"

เมิงหยิงหยิงที่ไม่เต็มใจนักที่จะรับชามยามา,"ตอนนี้ในเมืองเกิดความวุ่นวายเป็นอย่างมาก,ท่านพี่เร่งรีบไปดูหอการค้าของพวกเราเถอะ,ท่านไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงข้า,ข้าดูแลตัวเองได้."

"ในเวลานี้นั้น,มันคงจะดีกว่าให้แม่นางหนานกงดูแลทุกอย่างแทนข้า,เจ้าเองรีบดื่มยาชามนี้แต่โดยดีเถอะ."เมิ่งชิงอู๋เองจะไม่รู้ได้อย่างไรล่ะว่าหยิงหยิงนั้นแสร้งทำว่าเข็มแข็ง?นางเองแทบต้องการรับความเจ็บปวดแทนน้องสาวของนางเป็นอย่างมาก,ทันใดนั้นนางก็คิดถึงบางสิ่งได้"ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดล่ะก็ฉู่เทียนเองคงจะกลับมาในวันสองวันนี่ล่ะ,หากว่าเขาเห็นเจ้าเป็นเช่นนี้,ใครจะรู้เล่าว่าเขาจะโกรธมากขนาดใหน,เข้าอาจจะ...เช่นนั้นแล้ว...เรื่องที่จะเกิดขึ้น,ข้าไม่สามารถที่จะคาดเดาได้เลย!"

ชิ!

จะให้พูดอะไรล่ะ?

หากฉู่เทียนรู้ว่าเข้าถูกรังแกล่ะก็!

เขาจะต้องไม่ลังเลที่จะช่วยข้าแก้แค้นอย่างแน่นอน!

ด้วยความคิดของเขา,เมิ่งหยิงหยิงไม่เคยสงสัยในตัวเขาเลย

ภายในใจของเมิ่งหยิงหยิงนั้นค่อนข้างมีความสุข,ทว่าหากคิดว่าฉู่เทียนขาดการยับยั้งชั่งใจล่ะก็,ด้วยนิสัยของเขาแล้วนางก็กลัวว่า,หากเขาไปแก้แค้นในทันที,ไม่ต้องทำให้เขาเดินไปสู่กับดักของศัตรูหรอกรึ?

ไม่ดีแน่!

คงไม่ดีแน่!

ตระกูลฉู่และตระกูลเย่นั้นมีผู้เชี่ยวชาญมากมาย,พวกเขาทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นระดับปลุกดวงจิตอีกด้วย,นับว่าพวกเขาเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก,แม้แต่ท่านเจ้าเมืองเอง,ยังพยายามที่จะไม่ประจันหน้ากับพวกเขาตรงๆเลย,จะเป็นไปได้อย่างไรที่ฉู่เทียนจะจัดการพวกเขาทั้งหมดได้?

"เรื่องที่ข้าบาดเจ็บนั้น,จะบอกเขาไม่ได้นะ!"

"โปรดวางใจ,ข้ารู้ว่าควรทำเช่นไร."

เมิ่งหยิงหยิงที่ยกชามยาขึ้นมา,ก่อนที่จะกลั้นหายใจเอาไว้,พร้อมกับแสดงท่าทางรังเกียจ"เฒ่าซ่งปรุงยาแบบใดกันมานะ?ข้าไม่ต้องตายก่อนหรอกเหรอ,ข้าพนันได้เลย,ยาที่ฉู่เทียนปรุงขึ้นต้องน่ากินกว่าเขาปรุงมาอย่างแน่นอน!"

เมิ่งหยิงหยิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา.

ตอนนี้นางต้องเอ่ยถึงฉู่เทียนทุกๆสองสามคำพูดทีเดียว.

ยาของซ่งเทียนเหยี่ยนนั้นค่อนข้างจะดื่มยากไปหน่อย,ทว่ามักมีประสิทธิ์ภาพที่ดีเยี่ยมอย่างแน่นอน,หลังจากที่เมิ่งหยิงหยิงได้ดื่มเข้าไปแล้ว,อาการบาดเจ็บของนางเองก็เริ่มดีขึ้นเช่นกัน,นางเองก็เริ่มพึงพอใจกับประสิทธิ์ภาพของยาดังกล่าวและนางได้ตัดสินใจว่าจะต้องรักษาตัวเองให้หายก่อนที่ฉู่เทียนจะกลับมา.

ในเวลาเดียวกัน.

ที่ด้านนอกนั้นเกิดความวุ่นวายเป็นอย่างมาก!

ที่ห้องโถงของคฤหาสน์เจ้าเมืองนั้น,ราวกับว่าได้ยินเสียงถกเถียงกันมาเป็นระยะๆ.

สองสาวเองถึงกับตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที,เหมือนว่าสถานการณ์ในเวลานี้ค่อนข้างที่จะตึงเครียดเป็นอย่างมาก,ถึงแม้ว่าพวกนางจะอยู่ในตำหนักของท่านเจ้าเมืองก็ตามที,แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกนางจะปลอดภัยอย่างแท้จริง,ดังนั้นพวกนางจึงรู้สึกหวาดผวาอยู่เช่นกัน.

เมิ่งหยิงหยิงที่ยกผ้าห่มขึ้นมา,ก่อนที่เท้าทั้งสองข้างของนางจะยกขึ้นเหยียดก้าวลงมาจากที่นอน.

เมิ่งชิงอู่ที่เร่งรีบกล่าวปรามนาง"บาดแผลของเจ้ายังไม่หายดี,เจ้าเองควรที่จะพักผ่อนให้มากไม่ควรที่จะขยับร่างกายให้มากนัก!"

เมิ่งหยิงหยิงที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวว่า"เกิดเหตุใดขึ้น,พวกเราควรที่จะไปดู!

เมิ่งชิงอู๋เองไม่รู้ว่าจะห้ามนางอย่างไร.

จึงทำได้แค่ประคองเมิ่งหยิงหยิงออกมาจากห้อง.

ที่ด้านนอกห้องหลบภัยของเมิ่งหยิงหยิง,ที่จริงแล้วเป็นห้องโถงของท่านเจ้าเมือง,ที่มีความสับสนวุ่นวายเกิดขึ้น,หนานกงอี้ที่สวมชุดเจ้าเมือง,นั่งอยุ่บนบัลลังก์,พร้อมกับเหล่าองค์รักษ์จากตระกูลหนานกงที่สวมเกราะหนักเต็มยศยืนอยู่เต็มไปหมด.

ภายในห้องโถงนั้น,มีคนหลายคนที่สวมชุดของราชสำนัก,ทั่วทั้งใบหน้าแสดงท่าทางกดข่ม,ยืนประจันหน้ากับหนานกงอี้.

ชายชราคนหนึ่งที่มือถือม้วนกระดาษอยู่,พร้อมกับประกาศเสียงดัง"หนานกงอี้,ข้าคือผู้ตรวจการเมืองหลวง,ขอให้ท่านให้ความร่วมมือในการตรวจค้นกับพวกเราด้วย!"

"เจ้าต้องการตรวจค้นด้วยเหตุผลอะไร,ไม่คิดว่ามันน่าหัวร่ออย่างงั้นรึ?"หนานกงอี้แค่นเสียง"เมื่อวานก่อนเจ้าก็ค้นแล้ว,วันนี้มาค้นอีก,เจ้าคิดว่าตำหนักจ้าวเมืองของข้าเป็นกองขยะหลังตระกูลของเจ้ารึไง?อย่าให้ข้าต้องโกรธเกรี้ยว,ไสหัวไปให้พ้น!"

"หนานกงอี้!เจ้าแสดงท่าทางเช่นนี้รึ!"

"เมืองเทียนหนานไม่ใช่ของพวกเจ้า!"

"ท่าทีของข้าตอนนี้ยังดีอยู่,ตราบเท่าที่พวกเจ้าไม่กระทำการเกินไป!"หนานกงอี้ยืนขึ้นพร้อมกับหันหลังให้,ก่อนที่เขาจะโบกไม้บอกมือ"ส่งแขก!"

เหล่าองค์รักษ์ของตำหนักเจ้าเมืองได้เข้าล้อมในทันที.

"ไปให้พ้น!"

พลังวิญญาณที่มากมายของ ลวอเฟิงที่ถูกปลดปล่อยออกมา,ภูติวิญญาณที่ค่อยๆรวมตัวกันขึ้นกลายเป็นพลังที่ทรงประสิทธิภาพเป็นอย่างมาก,ฝ่ามือของเขา,กวาดไปด้านหน้า,ส่งผลให้เหล่าองค์รักษ์หลายคนปลิวว่อนลอยละลิ่วได้รับบาดเจ็บกันในทันที.

นี่มัน.

เหล่าองค์รักษ์อีกหลายคนที่เผยท่าทางหวั่นเกรงเช่นกัน.

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับปลุกดวงจิต,หากต้องการไล่เขาไปล่ะก็,เกรงว่าจะต้องจ่ายไปด้วยราคาที่หนักหนาเช่นกัน.

ใบหน้าของหนานกงอี้เปลี่ยนเป็นดำมืด,พร้อมกับปลดปล่อยพลังวิญญาณที่รุนแรงออกมา,ปกคลุมไปทั่วห้องโถง,ทำให้เหล่าคนที่อยู่รอบๆถึงกับหายใจไม่ออก"ต่อหน้าเจ้าเมืองเช่นข้า,เจ้ากล้าทำร้ายองค์รักษ์ของเขาอย่างงั้นรึ?ต้องการใช้กำลังกับข้าอย่างงั้นรึ?"

"หนานกงอี้,ข้าขอเตือนเจ้าอย่าได้แกล้งทำเป็นไม่รู้!"ลวอเฟิง แสดงออกมาว่าเขานั้นหาได้เกรงกลัวไม่,ตอนนี้เหล่าผู้เชี่ยวชาญของตระกูลฉู่เองก็ได้มาถึงเมืองเทียนหนานแล้ว,ต่อให้หนานกงอี้มีความสามารถเท่าไหร่จะเพียงพออย่างงั้นรึ?

ลวอเฟิงกล่าวออกมาด้วยเสียงจริงจัง"พวกเรามาที่นี่ มีเป้าหมาอะไร,เจ้าควรจะรู้อย่างชัดเจนแล้ว!"

"โอ้ว?งั้นบอกมาซิว่าเจ้ามาที่นี่ต้องการสิ่งใด!"

ด้วยน้ำเสียงอของหนานกงอี้ที่เต็มไปด้วยความเย็นเยือบ.

ขณะที่ลวอเฟิงกำลังจะเปิดปากพูด.

เมิ่งชิงอู๋ที่ประคองเมิ่งหยิงหยิงที่อ่อนแรงกำลังเดินเข้ามา.

คิ้วของหนานกงอี้ถึงกับขมวดเป็นรอยย่น,"เจ้าทั้งสองยังไม่ฟื้นตัวด้วยซ้ำ,ทำไมมาที่นี่?รีบกลับไปเร็วเข้า!"

"เป็นพวกนางนั่นเอง!"ดวงตาของ ลวอเฟิงถึงกับลุกวาวเต็มไปด้วยความเย็นชา,ก่อนที่จะหันหลังและกล่าวออกมาว่า"ในเมื่อไม่สามารถจับฉู่เทียนได้,งั้นก็จับพวกนางทั้งสองไปก็แล้วกัน!ข้าไม่เชื่อว่าหากทรมานพวกนางอย่างหนักแล้ว,ฉู่เทียนมันจะยังกล้าหดหัวอยู่อีก!"

"**บังอาจ!"หนายกงอี้ที่ระเบิดเสียงออกมา"อยากจับใครก็จับได้รึไง,เจ้าเป็นถึงเจ้าหน้าที่ราชสำนักกลับกล้ากระทำการเช่นนี้อีกรึ?"

***放肆 แปลว่าบังอาจ

ลวอเฟิงที่โต้แย้ง,"เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับราชสำนัก,ฉู่เทียนสังหารอาวุโสตระกูล ลวอ ยวังซาน! เรื่องนี้สร้างความโกรธเกรี้ยวต่อท่านประมุขมาก,ตระกูลลวอไม่มีทางรามือจากเรื่องนี้แน่,หนานกงอี้,เจ้าควรที่จะรู้ขีดจำกัดของตัวเองนะ,เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะสามารถจัดการได้!ได้เป็นเจ้าเมืองแค่นี้ยังไม่พอใจอีกรึ,ข้าขอเตือนเจ้าอย่าได้กระทำผิดซ้ำซาก,ไม่เช่นนั้น...."

"ไม่เช่นนั้นจะไม่ได้นั่งอยู่ในตำแหน่งเจ้าเมืองอีกอย่างงั้นรึ?"หนานกงอี้ที่ยืนอยู่อย่างเยือกเย็นและกล่าวออกไปอย่างสุขุม"ลวอ ยวังซานเองก็พูดเช่นนี้เหมือนกัน,แต่ถึงกระนั้น,เขาก็ตายแม้แต่ชิ้นส่วนยังไม่เหลือ,เจ้าคิดจะเดินตามรอยเขาอย่างงั้นรึ?"

ลวอเฟิงถึงกับเผยท่าทางตกใจ,"เจ้า..."

หนานกงอี้กล่าวออกมาอย่างแข็งกร้าว,"อย่าให้ข้าต้องพูดอีกครั้ง,ในวันนี้ข้าคือเจ้าเมือง,เมืองเทียนหนานไม่ใช่สถานที่ที่จะให้พวกเจ้ามาจุ้นจ้านได้!ไส่หัวไปให้พ้น!"

"ดี,ก็ดี,ให้มันได้อย่างงี้!"ลวอเฟิงที่ขบฟันอย่างโกรธเกรี้ยว,ก่อนที่จะเก็บม้วนกระดาษเข้าแขนเสื้อ "เจ้าเมืองหนานกงอี้ได้ตัดสินใจต่อต้านเมืองหลวง!ข้าขอออกคำสั่งด้วยตำแหน่งเจ้าหน้าที่ตรวจการ,ในเมื่อเจ้าเมืองหนานกงอี้ขัดขวางและซ่อนเร้นโจรร้าย,นับจากวันนี้ขอปลดเจ้าจากตำแหน่งเจ้าเมืองเป็นการชั่วคราว,ข้าจะรับตำแหน่งเจ้าเมืองแทนจนกว่าเรื่องนี้จะมีการสอบสวนอย่างชัดเจนแล้ว."

เรียกคืนตำแหน่งเจ้าเมืองคืนอย่างงั้นรึ?

ใบหน้าของเมิ่งชิงอู๋และเมิ่งหยิงหยิงที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน!

แม้ว่าหนานกงอี้จะเป็นเพียงเจ้าเมืองเล็กๆภายในเมืองเทียนหนาน,ทว่ากับมีความหมายที่สำคัญเกินกว่าที่ควรจะเป็น,หอการค้าปาฏิหาริย์ที่ดำเนินการอยู่ในตอนนี้,ภายในรัฐกลางนั้นมีอิทธิพลมากที่จะกดขี่พวกเขา,ตอนนี้หอการค้าที่เพิ่งเปิดใหม่จะต้องมีบุคคลที่มีอำนาจคอยปกป้องและเป็นร่มเงา,เพื่อที่จะทำให้สามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้.

ในเมื่อตำแหน่งของหนานกงอี้ถูกยึดไปแล้ว.

หอการค้าปาฏิหาริย์จะมีใครที่จะสามารถเป็นร่มเงาให้ได้อย่างงั้นรึ?

ใบหน้าของลวอเฟิงนั้นเต็มไปด้วยความสุขจ้องมองไปยังหนานกงอี้,จากนั้นก็จ้องมองไปยังสองพี่น้องเมิ่งชิงอู๋"พวกเจ้าตามข้ามา,ข้าขอจับกุมพวกเจ้า!"

เมิ่งชิงอู๋ที่กัดฟันแน่น,ทันใดนั้นก็เดินออกไปด้านหน้า,"ข้าจะตามเจ้าไป,ปล่อยน้องสาวของข้าไป!"

"ท่านพี่!ไม่นะ!"

เมิ่งหยิงหยิงที่หายใจถี่,ใบหน้าเล็กๆของนางที่เริ่มแดงขึ้นมาในทันที,ทันใดนั้นอาการบาดเจ็บของนางก็กำเริบขึ้นมาในทันที,ก่อนที่จะพ่นโลหิตคำโตออกมา.

"หยิงหยิง!เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง!เจ้าอย่าได้ทำให้ข้าตกใจเช่นนี้!"

เมิ่งชิงอู๋ที่เร่งรีบประคองเมิ่งหยิงหยิงเอาไว้.

"ไม่ดีแน่!"หนานกงอี้ที่รู้สึกตื่นตระหนก,"ไปเรียกซ่งเทียนเหยี่ยนมาเร็วเข้า!"

ลวอเฟิงที่หัวเราะเสียงดัง"น้องสาวของเจ้าคงจะไม่รอดแล้ว,เหล่าองค์รักษ์ของตำหนักเจ้าเมืองฟังข้า,จับโจรร้ายทั้งสองนี่ซะ,คนที่ฟังคำสั่งของข้าจะได้รับรางวัลหนึ่งพันเหรียญทองและได้ยศเพิ่มขึ้นอีกสามขั้น,หากใครกล้าขัดคำสั่งจะต้องได้รับโทษตามกฏทหาร!"

เหล่าองค์รักษ์ของตำหนักเจ้าเมืองต่างก็สบตากันไปมาด้วยท่าทางอักอ่วน.

อย่างไรก็ตาม,ในเวลานั้น,เสียงที่คุ้นเคย,ก็ถูกส่งผ่านเข้ามาในห้อง"เจ้าแก่สวะหยุดบ้าคลั่งได้แล้ว!"

สองพี่น้องเมิ่งถึงกับตื่นตะลึง!

ฉู่เทียน!

ฉู่เทียนกลับมาแล้วอย่างงั้นรึ?

หนานกงอี้ที่เพ่งพิศ,หลังจากนั้นก็แสดงท่าทางกระอักกระอ่วน.

ฉู่เทียนที่จากไปก่อนหน้านี้,หนานกงอี้ที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ,ตราบเท่าที่เขาจากไปไม่สร้างความสนใจ,เขาจะปกป้องสองพี่น้องเมิ่งชิงอู๋และน้องสาวเป็นอย่างดี.

ใครจะรู้ล่ะว่าวันนี้เรื่องต่างๆกลับออกมาเป็นเช่นนี้.

ภายในหูของทุกคนได้ยินเสียงกระดิ่งที่ดังอย่างนุ่มนวล,แม้ว่าจะเป็นเสียงแผ่วๆ,ทว่ากับดังสั่นสะท้านอย่างชัดเจน,ราวกับว่าภายในหูของเขานั้นได้รับเสียงที่กำลังถูกสะกด,หลายๆคนถึงกับรู้สึกเหม่อลอยทีเดียว.

ชายหนุ่มที่ดูมอมแมมจากการเดินทาง,ย่างเท้าเข้ามาภายในห้องโถง,เขาสวมชุดสีขาวหม่นที่ดูเปรอะเปื้อน,ที่ด้านหลังของเขานั้นมีกระบี่เหน็บอยู่,ทุกๆก้าวที่เขาก้าวมาจะได้ยินเสียงกระดิ่งโบราณสั่นตาม,เป็นเสียงที่ดังใสกังวานเป็นอย่างมาก.

ใบหน้าที่ประณีตของเขานั้นถือว่าหล่อเหลาทีเดียว,สายตาที่สดใสกระจ่างราวกับดวงดาราบนท้องฟ้า,ดวงตาที่ดำสนิทดูลึกล้ำไร้ที่สิ้นสุด.

ลวอเฟิงรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก"ใครกัน?!"

เมิ่งหยิงหยิงที่พยายามนั่งอยู่บนพื้น,เสื้อผ้าของนางนั้นเต็มไปด้วยโลหิต.

นางที่มองไปที่ฉุ่เทียน,สมองของนางเต็มไปด้วยความงงงวย,และอดไม่ได้เลยที่จะหักห้ามไม่ให้น้ำตาที่ร่วงหล่นออกมาเป็นสาย,ผ่านมากี่วันแล้วล่ะ ที่ไม่ได้พบหน้ากัน,นางพยายามฝืนยิ้มออกมา,ในขณะที่นางเห็นฉู่เทียน,ความโศกเศร้าท้อแท้ทั้งหมดก็ได้มลายหายไปในทันที.

ไม่ดีแน่!

เขาโผล่ออกมาในช่วงเวลาวิกฤติได้อย่างไร!

สถานการณ์เช่นนี้ควรที่จะหนีไปตั้งหลักก่อนถึงจะดี!

ฉู่เทียนที่สูดหายใจยาว.

โชคดีนักที่หยิงหยิงยังปลอดภัย!

ฉู่เทียนยืนอยุ่อย่างสงบและสุขุมก่อนที่จะจ้องมองไปยัง ลวอเฟิง,"กี่วันแล้วที่ค้นหาข้า,ตอนนี้ก็ยืนต่อหน้าเจ้าแล้ว,ที่จริงแล้วไม่รู้จักข้าอย่างงั้นรึ?น่าขันจริงๆ!"

"เจ้าคือฉู่เทียน!"

ลวอเฟิงและคนของเขาต่างจ้องมองออกไปด้วยท่าทางตื่นตะลึง.

ฉู่เทียนกล้าที่จะย่างเท้าเข้ามาหาพวกเขาเองเลยอย่างงั้นรึ?

ที่จริงแล้วพวกเขาค้นหาไปจนทั่วจนร้องเท้าแทบสึก,ท้ายที่สุดชายคนนี้กับเดินเข้ามาหาพวกเขาเอง!

ลวอเฟิงที่ยืนอย่างสงบและเผยยิ้มอย่างสุขุม"ไม่คิดจริงๆว่าเจ้าจะกล้าออกมาเอง,เจ้าคงจะรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้วสินะ?ไป!จับมันมาให้ข้า,ก่อนอื่นทำลายแขนขาทั้งสองข้างของมันก่อน!"

เหล่าผู้เชี่ยวชาญของตระกูลลวอทันใดนั้นก็พุ่งเข้าหาฉู่เทียน.

แต่ล่ะคนนั้นต่างก็อยู่ในระดับปรุงร่างขั้นสูงสุดกันทั้งนั้น!

ฉู่เทียนที่หัวเราะเสียงดัง,"กองกำลังที่ไร้สมรรถภาพและไร้ค่ายิ่งนัก!"

ภูติวิญญาณกระบี่ก็ปรากฏขึ้นในทันที,เผยกลิ่นอายกดดันราวกับพยักฆ์ที่กำลังล่าเหยื่อ,พริบตาเดียวหมัดของเขาก็ทะลวง อกผู้เชี่ยวชาญตระกูลลวอ,พลังหมัดที่ราวกับฆ้อนขนาดใหญ่,ฝ่าเท้าที่เปรียบดั่งคมมีด,เพียงแค่ปลดปล่อยออกมา,เหล่าคนหลายคนที่พุ่งมาต่างไปนอนกองอยู่บนพื้น,ไม่ตายทันทีก็พิการใช้การไม่ได้แล้ว.

ลวอเฟิงเผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก"เจ้ากล้าสังหารคนตระกูลลวออย่างงั้นเหรอ!"

"สังหารพวกมันแล้วอย่างไรล่ะ?เจ้าเองข้าก็จะสังหารตามพวกมันไปด้วย!"

ฉู่เทียนที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวกระโดดออกไปอย่างบ้าคลั่งพุ่งเข้าหาลวอเฟิงอย่างไร้ซึ่งลังเล.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne

#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย

Half-Drunk Wanderer
????

สนใจสนับสนุนพวกเรา เข้าร่วมกลุ่ม VIP  Click

-เว็ปฟรี 2 วันนอัพหนึ่งตอน

-กรุ๊ป vip วันล่ะ 2 ตอน