Miracle Throne Chapter 72 Nether world ghost palace

Miracle Throne Chapter 72 Nether world ghost palace

นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 72 - ตำหนักปิศาจใต้พิภพ

บทที่ 72 - ตำหนักปิศาจใต้พิภพ

สมองของนางขาวโพลนกลายเป็นโง่งม!

หยุนเหยาที่มีอายุ 20 ปี,เป็นหนึ่งในสี่ต้าซื่อแห่งรัฐกลาง,เป็นบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนที่ทุกคนต่างก็มอบความรักให้ ตามใจนางทุกอย่าง,ด้วยนิสัยที่เย่อหยิ่งถือตัวและมุ่งมั่นเพื่อความสำเร็จ,ไม่เคยมีใครที่กล้าทำกับนางเช่นนี้,นางไม่เคยถูกใครรังแก,จะให้นางทนกับการข่มเหงเช่นนี้ได้อย่างไร?

ซ้ำยังถูกตีก้นด้วยชายคนหนึ่ง!

เผลี๊ย!!

หยุนเหยายังไม่มีเวลาที่จะรู้สึก.

ก้นที่อวบอิ่มของนางก็ถูกฟาดลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า!

รูปร่างทรวดทรงของสาวนางนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าเมิ่งชิงอู๋เลย,ทว่าด้วยสัมผัสดังกล่าวนี้ดีจริงๆ,ดูยืดหยุ่น,นุ่มนวล,ทำให้เพลิดเพลินได้ทีเดียว,นางเป็นหนึ่งในสี่ต้าซือที่เข้มงวดอย่างงั้นรึ,เดี๋ยวจะสอนให้เป็นการส่วนตัวเลย,จริงๆแล้วมันก็ให้ความรุ้สึกที่พึงพอใจเหมือนกันนะ!

ฉู่เทียนที่ถามไปอีกครั้ง,"เจ้าจะไปหรือไม่ไป?"

ดวงตาคู่งามยังกลมโต"เลิกคิดไปเลย!"

ฉู่เทียนยังตีนางอย่างโหดร้าย!

หยุนเหยาที่อัดอั้นหมดหนทาง,นางเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างคาดไม่ถึง"เจ้าทำให้ข้าได้รับความอัปยศเช่นนี้!ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!ไม่ปล่อยเจ้าแน่!ข้าต้องสังหารเจ้าให้จงได้!"

"ทีเจ้าไปสร้างความอับอายให้กับคนอื่น,แล้วเจ้าไม่รู้สึกว่าคนอื่นจะรู้สึกอัปยศอย่างงั้นรึ?เจ้าไม่เคยรับฟังคนอื่น,คนน่ารังเกียจเช่นเจ้าอายเป็นด้วยเหรอ!"ฉู่เทียนไม่เข้าใจเช่นกันว่ามันช่างรู้สึกสนุกที่ได้ตีก้นนางหลายๆทีเช่นนี้"ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง,จะไปหรือไม่ไป?"

"ทำไมเจ้าไม่สังหารข้าเลยล่ะ?"

"โอ้ว,เจ้านี้มันดื้อรั้นจริงๆ!"ฉู่เทียนที่ขบฟันแล้วกล่าวต่อ"ไม่มีทางที่ข้าจะทำเช่นนั้น,โปรดวางใจ,ข้าไม่สังหารเจ้าหรอก,แต่ว่าข้านะ,เป็นพวกที่ชอบทำลายดอกไม้สวยๆล่ะนะ."

"เจ้า...เจ้ากล้า!"

"มีสิ่งใดที่ข้าไม่กล้า?"ฉู่เทียนกล่าวออกมาเป็นลาง"อย่างแรกข้าจะข่มขืนเจ้าสัก 10-20 ครั้งเป็นไง,จากนั้นก็ทำลายพลังฝึกตนของเขาแล้วก็ทำให้เจ้าเสียโฉมอีกด้วย!"

จะโหดเหี้ยมดิบเถื่อนเกินไปแล้ว!

ไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะเป็นคนที่โหดเหี้ยมถึงเพียงนี้!

"เจ้า...เจ้ามันคนวิตถาร!"หยุนเหยาถึงกับหวาดกลัวอย่างสมบูรณ์"หยุดเดี่ยวนี้เลย!เจ้ากล้าทำเช่นนั้นกับข้าล่ะก็,ถึงข้าต้องตายกลายเป็นผีก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!"

หากว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆล่ะก็!

นางคงไม่กล้าที่จะมีชีวิตอยู่ได้แน่ๆ.

"เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าอย่างงั้นรึ?"ฉู่เทียนที่ไม่แสดงท่าทางสงสารเลยแม้แต่น้อย"ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย,เจ้าจะไปหรือไม่ไป!"

หยุนเหยาที่ขบฟันแน่น,ภายในดวงตานั้นเอ่อไปด้วยน้ำตา,"ข้า...ข้าจะไป!"

ฉู่เทียนที่ฟาดไปยังก้นของนางอีกครั้ง"เจ้ารู้ใหมว่าทำอะไรผิด?"

หยุนเหยาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว"ข้า...ข้ารู้!"

ฉู่เทียนยับคงตบไปที่ก้นของนาง"เจ้ายังต้องการจะล้างแค้นข้าใหม!"

หยุนเหยาที่ระเบิดความโกรธขึ้นมาอีกครั้งนางคำรามลั่น"ไร้สาระ!ข้าต้องการที่จะสับเจ้าเป็นชิ้นๆ!กินเลือดกินเนื้อของเจ้า!เผากระดูกของเจ้าให้กลายเป็นเถ้าถ่าน!"

"มารดาเจ้าเถอะ,เจ้านี่มันดุร้ายจริงๆ!ไม่ยอมใช่ใหม?!"ฉู่เทียนที่ขยับพร้อมกลับคว้าไปยังเสื้อผ้าของหยุนเหยาเพื่อดึงมันออกมา"ในเมื่อไม่มีทางเช่นนั้น,ข้าไม่ต้องการที่จะปล่อยให้เจ้าสร้างปัญหาให้กับข้าแล้ว,แม้ว่าจะไม่ใช่แนวทางของข้าก็ตามที,และข้าเองก็ได้ทำทุกอย่างสุดความสามารถแล้ว."

"หยุด,เจ้าหยุดก่อน!ข้าไม่แก้แค้นเจ้าแล้ว!ข้าจะไม่แก้แค้นเจ้าอีกแล้ว!"หยุนเหยาที่น้ำตาไหลพรากๆ,"เจ้าหยุด,เจ้าหยุดเร็วเข้า!"

"เจ้าจะไม่แก้แค้นจริงๆรึ?"

"จริงๆ!"

"ก็ได้,ข้าจะเชื่อเจ้าอีกครั้งก็แล้วกัน!"

ก้นของหยุนเหยาที่เจ็บปวดร้อนไหม้ไปหมด,ความโกรธเกลียดของนางนั้นมากมายยิ่งนัก,ส่วนไอ้พูดไปนั้นจะให้นางยอมรับว่าจะไม่แก้แค้นรึ?เพ่ย! จะไม่ให้นางแก้แค้นได้อย่างไร!ออกไปจากสุสานโบราณเมื่อไหร่,เรื่องแรกจะต้องทำคือสังหารเจ้าบ้านี้ให้ได้!

มีรึ?ที่ฉู่เทียนจะไม่สามารถมองเห็นความตั้งใจของนางได้อย่างไร,ทว่าเขาเองก็หาได้ใส่ใจไม่"เจ้ายังไม่รีบบอกนำทางข้าอีกรึ?เจ็บก้นอยู่รึไง?ให้ข้าช่วยเจ้าลูบให้ใหม?"

ใบหน้าของหยุนเหยาแดงเหมือนตูดลิง,พร้อมกับขบฟันแน่น.

สถานที่ที่นางพบเป็นคนแรก,ไม่คิดเลยว่าจะถูกเลหลังให้กับเจ้าสารเลวนี่!

เป็นภูเขาไปก่อนเถอะจะได้ไม่รู้ว่าไฟสุมอยู่นั้นร้อนเท่าไหร่แล้ว!

รอข้าก่อนเถอะ!

หยุนเหยาชำเลืองมองไปยังฉู่เทียนอย่างชั่วร้าย,เจ้าสามัญชน,ไร้ซึ่งชื่อเสียง,ทว่ากลับซ่าบ้าบิ่นกว่านางอีก,ทำให้หยุนเหยาคนนี้ไร้ทางขัดขืน.

ตอนต้นนั้นนางต้องการที่จะข่มเหงฉู่เทียน,ท้ายที่สุดกลับกลายเป็นนางที่ถูกรังแกแทน.

หยุนเหยาไม่มีทางเลือก,ทำได้แค่เพียงปล่อยให้ฉู่เทียนลากนางไป.

ภายในหมอกที่หนาแน่นนั้น,มีตำหนักสีดำทมิฬปรากฏขึ้นมาลางๆ.

ตำหนักทมิฬนั้นเป็นสถานที่ตั้งอยู่ใจกลางเลยก็ว่าได้,มันเป็นหนึ่งในสถานที่มืดมิดไร้ขอบเขต,ถึงแม้ว่าจะมีหมอกปกคลุมอยู่หนาแน่นก็ตาม,ก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายโบราณรอบๆสถานที่แห่งนี้ได้,บางทีภายในนั้นอาจจะซ่อนสมบัติที่ไม่ธรรมดาแน่นอน.

หยุนเหยาที่กัดฟันไม่ยินดีนัก.

นี่นางจะต้องเป็นคนล่อเหล่าภูติผีที่เฝ้าทางไปจริงๆรึ?

นางจะต้องมอบโชคลาภของนางให้กับเจ้าบัดซบนี่จริงๆอย่างงั้นรึ?

ขณะที่หยุนเหยงกำลังเตรียมตัวอยู่นั้น.

ทันใดนั้นฉู่เทียนก็พบเข้ากับบางสิ่ง,เขาหยุดทันทีก่อนที่จะตะโกนบอกหยุนเหยาว่า"ช้าก่อน.!"

หยุนเหยาถึงกับตะลึงอยู่กับที,หมอกที่หนาแน่นระเบิดออกมาไม่หยุดส่งเสียงดังสนั่นผ่านออกมา,ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนของเหล่าภูติผีปิศาจ,นางแสดงท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก,บางทีอาจจะมีคนอยู่บริเวณนี้อีกด้วย.

"วิ่ง!"

ผู้ฝึกตนสามคนที่วิ่งออกมาอย่างเจ็บปวดรวดร้าว.

ภูติตนหนึ่งที่ไล่กวดตามมา,ร่างของมันนั้นถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำ,ใบหน้าที่หน้าเกียจหน้ากลัวและดุร้ายเป็นอย่างมาก,และที่มือของมันนั้นมีสามงามที่มีเพลิงภูติสีน้ำเงิน,ไม่ว่าพวกคนเหล่านั้นจะต้องการหรือไม่,พายุความเย็นก็ถูกซัดออกมา,พุ่งตรงออกไปไล่ล่าพวกเขาอย่างรวดเร็ว.

ฉู่เทียนถึงกับตื่นตะลึงตกใจเป็นอย่างมาก"นั่นมันภูติมารคลั่ง!**"

(***Guiyasha (โก่ยยาฉะ) 鬼夜叉 :: 鬼(Gui) แปลว่าภูติ , 夜叉( yasha )แปลว่า อสูรผู้หญิง รวมๆก็ ภูติปีศาจตัวเมีย or  (おにむしゃ) (n) daredevil ภูติมารคลั่ง )

ภูติมารคลั่งนั้นเป็นภูติที่ดุร้ายเป็นอย่างมาก,เป็นปิศาจร้ายที่มีพลังฝึกตนหลายร้อยหรืออาจจะหลายพันปี,หากไม่ถูกผนึกพลังเอาไว้ล่ะก็,หยุนเหยาเองก็หาได้ใช่คู่มือต่อกรมันได้!

ถึงแม้ว่าภูติมารคลั่งจะถูกประทับพลังด้วยวงเวทย์โบราณไว้ก็ตามที,ลำพังที่มันมีอยู่ในตอนนี้,ก็เพียงพอที่จะจัดการกับผู้ฝึกตนดินแดนปลุกดวงจิตได้เลย!

„!”

ภูติมารคลั่งกรีดร้องออกมาเสียงดัง!

หยุนเหยารู้สึกราวกับว่ามันจิกขุดลึกเข้าไปถึงดวงจิตวิญญาณของนาง,ส่งผลให้ได้รับความเจ็บปวดทรมานเป็นอย่างมาก,ทำให้ดวงตาทั้งสองข้างของนางถึงกับดับลงทันที,ร่างกายของนางอ่อนระรวย,หมดสติไป!

ฉู่เทียนที่ตะโกนออกไปเสียงดัง"ตื่นๆ!"

ร่างของหยุนเหยาถูกสั่นไปมาอย่างรุนแรง,ก่อนที่นางจะค่อยๆฟื้นคืนสติ,เผยใบหน้าที่ประหลาดใจ,มัน...มันโจมตีไปยังดวงจิตวิญญาณ.

เหล่าผู้ฝึกตนก่อนหน้านั้นไม่ได้ประสบโชคเท่าใดนัก.

สามง่ามของภูติมารคลั่งได้กวัดแกว่งเปลวเพลิงสีน้ำเงิน,,เข้าปะทะเหล่าผู้ฝึกตนเหล่านั้น,พวกเขาต่างส่งเสียงเจ็บปวดทรมานล้มลงเกลือกกลิ้งไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวด,ถึงพวกเขาจะล้มตัวหมุนกลิ้งไปมาเพื่อดับไฟ,ทว่าเปลวเพลิงปิศาจนั้นไม่ใช่ไฟธรรมดา,ไม่สามารถที่จะดับด้วยวิธีธรรมดา.

มันเริ่มลุกไหม้ลามไปยังผิวกายของเขา.

ผมของเขาติดไฟไหม้จนกลายเป็นสีเทาในทันที.

อีกไม่กี่วินาทีต่อ,ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกไฟแผดเผา,ร่างกายเริ่มเหี่ยวย่นกลายเป็นชายชรา,คาดไม่ถึงเลยว่าเปลวเพลิงนั้นจะดูดกลืนพลังชีวิตไป.สุดท้ายเขาก็เหี่ยวแห้งตายไป.

ภูติมารคลั่งนั้นจะทำการดูดซับลมหายใจแห่งชีวิตของผู้ฝึกตนเข้ามา จนพลังชีวิตของคนเหล่านั้นถูกกลืนมาจนหมดนั่นเอง.

นับว่าเป็นวิธีการที่น่าสะพรึงเป็นอย่างมาก!

ผู้ฝึกตนอีกสองคนที่ยังไม่ตายต่างหวาดกลัวอย่างที่สุด,เร่งรีบตะเกียกตะกายหนีอีกครั้ง,เขามองเห็นฉู่เทียนกับหยุนเหยา,พลางตะโกนขอความช่วยเหลือ"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"

ใบหน้าของหยุนเหยาเปลี่ยนเป็นซับซ้อนทันที,"ภูติมารคลั่งได้พุ่งตรงมายังพวกเราแล้ว!"

ฉู่เทียนเองก็คิดจะช่วยพวกเขา,ทว่าไม่มีเวลาเพียงพอ.

สว๊วฟฟฟ

สามง่ามของภูติมารคลั่งได้ปักลงไปที่พื้น,เกิดเปลวเพลงอสูรสีน้ำเงินพวยพุ่ง,ลุกลามแผ่ออกจากพื้นทันที,ราวกับเพลิงที่พ่นออกมาจากปากมังกร,ลุกไหม้โหมกระหน่ำกลายเป็นทะเลเพลิงในบัดดล.

ผู้ฝึกตนทั้งสองที่อยู่ในทะเลเพลิง,ถูกเพลิงอสูรแผดเผาร่าง,ตายไปกับต่อหน้าฉู่เทียน!

ฉู่เทียนและหยุนเหยากระโดดหลบในทันที,ไม่กล้าที่จะสัมผัสกับเพลิงอสูรดังกล่าว!

"สายฟ้า!"

หยุนเหยาที่กระโดดขึ้นมาบนอากาศ,พร้อมกับปลดปล่อยพลังของภูติวิญญาณสายฟ้าคำราม,นิ้วทั้งสิบของนางยิงสายฟ้ามากมายนับไม่ถ้วนออกไป.

ภูติมารคลั่งนั้นเป็นเพียงร่างจิตวิญญาณไร้ซึ่งร่างกาย,ร่างที่แท้จริงของมันจึงไม่มีอยู่จริง,ทำให้ยากที่จะจัดการได้ง่ายๆ,การโจมตีทางการภาพจึงไร้ผล.

สามง่ามของมันถูกยกขึ้นมาป้องกัน!

สายฟ้ามากมายถูกดึงดูดเข้ามาที่สามง่ามของมัน!

หยุนเหยาเผยท่าทางตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก,ภูติตนนี้สามารถใช้สามง่ามของมันป้องกันสายฟ้าได้,มันเป็นไปได้อย่างไร? สายฟ้าที่เหล่าภูติผีปิศาจแพ้ทางยากที่จะต้านทาน!

ฉู่เทียนนั้นไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเท่าใดนัก"ภูติมารคลั่งนั้นถูกขังอยู่ภายในสุสานแห่งนี้มานานแล้ว,แม้ว่าจะถูกผนึกพลังเอาไว้ก็ตามที,ด้วยพลังพื้นฐานที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,แน่นอนว่าจะต้องมีความสามารถในการต้านทานพลังสายฟ้าด้วยปราณทมิฬที่มันมีส่งออกมาป้องกัน,นับว่าเป็นเรื่องที่หายากเป็นอย่างมาก!"

หยุนเหยายังคงปล่อยพลังสายฟ้าออกไปไม่หยุด,ใบหน้าของนางถึงกับเปลี่ยนเป็นขาวซีด"ข้าไม่สามารถต้านมันได้แล้ว!เจ้าจะไม่ทำอะไร,ยืนดูเฉยๆรึไง?"

ฉู่เทียนที่ดึงยันต์เวทย์ออกมา.

ขาทั้งสองข้างดีดร่างออกไป!

วูซซ,พุ่งไปด้านหน้า!

ภูติมารคลั่งตนนี้ไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก,สามง่ามที่ใช้รับกายโจมตีของหยุนเหยา,ส่วนอีกมือข้างหนึ่งของมันนั้นได้ปล่อยเปลวเพลิงยิงมายังร่างของฉู่เทียน.

ปราณกระบี่ถูกยิ่งออกไปตัดเปลวเพลิงอสูรทันที!

ฉู่เทียนที่พุ่งตรงไปยังร่างของภูติมารคลั่งอย่างนุ่มนวล,ยันต์เวทย์ส่องแสงประกายไปยังร่างจิตวิญญาณของมัน.

ทันใดนั้น,เกิดแสงสว่างโชติช่วงไปทั่วบริเวณ,ราวกับดวงตะวันขนาดเล็กกำลังระเบิดออกมา,พลังลำแสงสีขาวทอง,ปกคลุมไปทั่วภูติมารคลั่ง,ก่อนที่จะหลอมรวมเข้ากับร่างขนาดใหญ่ของมันในทันที.

นับว่าประสบโชคอยู่เหมือนกัน!

หยุนเหยาที่ได้โอกาสรวบรวมพลังอำนาจแห่งสายฟ้า,โจมตีไปยังร่างของมัน,เป็นเหตุให้ภูติมารคลั่งได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก,ทั่วทั้งร่างของมันนั้นเกิดแสดงแปร๊บๆๆเป็นประกายสายฟ้าส่องสว่างวับวาว,ขณะที่ภูติมารคลั่งกำลังตะเกียกตะกายดิ้นรนอยู่.

ลำแสงสายฟ้าก็พุ่งออกไป,ทะลวงไปยังร่างของมันเกิดหลุมใหญ่อีกหลายหลุมบนร่างของภูติมารคลั่ง.

ตำแหน่งที่ฉู่เทียนอยู่นั้น,เกิดเส้นแสงของสายฟ้าทะลวงมายังร่างของเขาด้วย"บัดซบ!นางคนนี้!คาดไม่ถึงเลยว่าจะหาโอกาสจัดการข้าด้วย!"

หยุนเหยาแสร้งทำเป็นว่ามันช่วยไม่ได้,"ข้าพยายามที่โจมตีปิศาจต่างหากล่ะ!"

เชื่อเจ้าก็ออกลูกเป็นลิงแล้ว!

นี่สิถึงได้เรียกว่าใจของหญิงสาวก็เปรียบเหมือนยาพิษ!

มันคงจะง่ายกว่าหากว่าสังหารนางไป,ดีกว่าให้นางมาสร้างภัยพิบัติทีหลัง!

หยุนเหยาจ้องมองฉู่เทียนที่มีท่าทางลังเลใจ,หัวใจของนางก็เต้นไม่เป็นจังหวะ"เจ้า....เจ้ากำลังจะทำอะไรนะ?จริงๆ,ข้าไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย!"

ที่จริงแล้วฉู่เทียนเตรียมที่จะสังหารนางแล้ว,ทว่ามองเห็นตำหนักทมิฬที่มืดมิด,จิตสังหารของจึงได้สงบลง,ตำหนักแห่งนั้นไม่สามารถผ่านไปได้โดยง่าย,หากว่ามีหยุนเหยาอยู่ด้วยล่ะก็,อย่างน้อยก็ย่อมสามารถช่วยได้อีกสักหน่อย.

"ข้าหวังว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีก."

"ก็มัน..."

หยุนเหยาไม่คิดไม่ฝันเลยว่านางจะต้องยอมรับฟังคำสั่งของสามัญชนทั่วไป.

ชายหนุ่มคนนี้น่ารังเกียจเกินไปแล้ว,เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำน้ำเท่านั้น,ทว่ากลับดูลึกล้ำ,ทำให้คนอื่นๆยากที่จะคาดเดาความคิดได้.

หยุนเหยาที่เห็นฉู่เทียนหยิบมุกสีดำม่วงขึ้นมา"นั่นมันคือะไรนะ?"

"เจ้าไม่รู้จักมุกภูติอย่างงั้นรึ?เจ้านี่จองหองแล้วยังโง่ด้วยรึไง!"ฉู่เทียนที่หยิบมุกที่ดูแปลกประหลาดนั่นเข้าไปในกระเป๋า,สิ่งนี้นับว่าเป็นสมบัติล้ำค่าทีเดียว,มันมีค่ามากมายยิ่งกว่าแก่นหยินซะอีก,"มุกภูตินั้นก็เหมือนกับแก่นของพลังวิญญาณของภูติที่รวมตัวกันขึ้นมานั่นล่ะ,มีค่าไม่ด้อยไปกว่าแก่นอสูรเลยแม้แต่น้อย,หรืออาจจะสูงกว่าด้วยซ้ำ."

ภูติมารคลั่งนั้นเป็นภูติผีที่ดุร้ายและแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก.

หากว่า ภูติมารคลั่ง อยุ่ภายนอกล่ะก็,บางทีอาจจะแข็งแกร่งกว่าหยุนเหยามากมายนัก, มุกภูติที่ฉู่เทียนเก็บไปนั้น,บางทีคงจะมีมูลค่ามากมายมหาศาลแน่นอน.

สมบัติเช่นนั้นกลับถูกนำไปแล้ว!

หยุนเหยากัดฟันแน่น,ด้วยท่าทางไม่ยินดีนัก.

หยุนเหยาที่หายใจลึกสงบอารมณ์"คนเหล่านั้นได้ตายไปเรียบร้อยแล้ว,เจ้าควรจะรีบเข้าไป!"

ฉู่เทียนที่จับท่าทางสายตาของนางที่ยั่วยุให้เขาเข้าไป"เฮ้,เจ้ายังไม่เข้าใจอีกเรอะ,แล้วยังมาแกล้งโง่อยู่อีก?"

สายตาของเหยุนเหยาถึงกับกระพริบปริบๆ"ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากล่าวอะไร!"

ฉู่เทียนกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล"สถานที่แห่งนี้ไม่ได้มีภูติมารคลั่งหนึ่งตัวแน่นอน,ภายในนั้นจะต้องมีภูติมารคลั่งอีกหลายตัวเป็นแน่!"

หยุนเหยาแค่นเสียง"ข้าไม่เคยไป,แล้วจะรู้ได้อย่างไร?"

"ที่จริงนั่นเป็นเพียงภูติมารคลั่งทั่วไปเท่านั้น,พวกเราอาจจะพอจัดการได้."สายตาของฉู่เทียนดูจริงจัง,จ้องมองเข้าไปในตำหนักทมิฬ,"แน่นอนว่า ภายในนั้นจะต้องมีราชันย์ภูติปกครองอยู่แน่นอน,ในเมื่อข้างนอกมีภูติมารคลั่ง,มีความเป็นได้สูงมากที่ภายในนั้นจะมีราชันย์ภูติมารคลั่งด้วยเช่นกัน."

ราชันต์ภูติมารคลั่งเป็นภูติวิญญาณที่มีพลังบำเพ็ญหลายพันปี!

หากอยู่ภายนอกล่ะก็ถึงจะมีผู้ฝึกตนปลุกดวงจิตสักกี่คนย่อมไม่สามารถจัดการได้,ถึงจะอยู่ภายในสุสานและถูกผนึกพลังเอาไว้ก็ตาม,ตัวตนที่น่ากลัวเช่นนั้น,ย่อมยากที่จะจัดการ!

"เฮ้,ไม่คิดเลยว่าคนอย่างพวกเจ้าจะรู้จักราชันย์ภูติมารคลั่งด้วย!"

เสียงที่แหบแห้ง,ผ่านออกมาจากหมอกที่หนาแน่น,หนึ่งในนั้นเป็นชายชุดคลุมดำ,อีกคนหนึ่งนั้นเป็นมือกระบี่วัยกลางคนที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆ.

หยุนเหยาจ้องมองไปยังชายวัยกลางคน,"หว่านอู๋ยี่?"

พร้อมทั้งมองไปยังชายชราชุดดำ,"อาจารย์ปรุงยาแห่งความมืดโม่เหยี่ยน,ไม่คิดเลยว่าท่านก็มาด้วยเช่นกัน,คาดไม่ถึงเลยว่าภายในห้องโถงหลักนั่นไม่เห็นตัวท่านเลย!"

มือกระบี่วัยกลางคนนั้นเป็นผู้ฝึกตนเร่ร่อน,มีนามว่ามือกระบี่วายุน้ำแข็งหว่านอู่ยี่.

ชายชราชุดดำนั้นกล่าวออกมาเสียงต่ำ,ภายในห้องโถงนั้นไม่มีใครสังเกตุเห็นเขาเลย,ที่จริงแล้วเขาเป็นคนที่พิเศษเป็นอย่างมาก,คนทั่วไปต่างมอบนาม"อาจารย์ปรุงยาแห่งความมืด"ภายในรัฐกลางนั้นนับว่าเป็นอาจารย์ปรุงยาที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก.

หว่านอู๋ยี่จ้องมองไปยังหยุนเหยาด้วยท่าทางไม่ดีนะ,"ท่านหญิงอสนีบาตม่วงคงคิดจะไปให้เหล่าภูติผีของตำหนักภูติใต้ภิพบหั่นอยู่สินะ?"

"น้องอู๋ยี่,ไม่จำเป็นต้องกังวล"ใบหน้าของโม่เหยี่ยนที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่นเผยยิ้มออกมาอย่างแจ่มใส"หากว่าข้าคาดเดาไม่ผิดล่ะก็,ท่านหญิงอสนีบาตม่วงคงต้องการมุกภูติวิญญาณสายฟ้าที่อยู่ภายในตำหนักใต้พิภพ,ข้ากล่าวถูกใหม?"

หยุนเหยากำหมัดแน่น"แล้วไงล่ะหากข้าต้องการ?"

"โม่เหยี่ยนกล่าวออกมาช้าๆ"น้องชายต้องการกระบี่อเวจีข้าต้องการเปลวเพลิงปิศาจอเวจี,ส่วนพวกเจ้าต้องการมุกภูติวิญญาณสายฟ้า,ผลประโยชน์ที่ต่างกันไม่จำเป็นต้องต่อสู้กัน,หากเป็นเช่นนั้นแล้ว,ทำไมพวกเราไม่ร่วมมือกันล่ะ?"

หัวใจของหยุนเหยาถึงกับสั่นไหว.

นี่เป็นโอกาสแล้วที่จะสลัดฉู่เทียนออกไป!

หยุนเหยาเดินไปอยู่ข้างๆพวกเขา"พวกเจ้าพูดสมเหตุสมผล,ข้าจะทำงานร่วมกับพวกเจ้า,หลังจากเสร็จเรื่องทุกอย่างแล้ว,พวกเราก็จะได้ในสิ่งที่พวกเราต้องการ."

ฉู่เทียนพ่นลมออกจมูกด้วยท่าทางขุ่นเคือง"พวกเจ้าได้ทุกอย่างไป,แล้วบิดาผู้นี้จะได้อะไรล่ะ?"

โม่เหยี่ยนที่ชำเลืองมองฉู่เทียนที่ดูธรรมดา,อายุยังน้อย,กลิ่นอายเองก็ดูไม่ได้น่าเกรงขามแต่อย่างใด,จึงได้ยืนนิ่งและแค่นเสียงอย่างเย็นชา"ท่านหญิงอสนีบาตม่วงมันเป็นเพื่อนของเจ้ารึ?"

หยุนเหยาแค่นเสียง"ข้าไม่รู้จักเขาเลย!"

"ไอ้ขี้ข้านี่กล้าเบ่งมาแบ่งสมบัติกับพวกเราเลยรึ?"หว่านอู๋ยี่ชักกระบี่หยกดำออกมา"ข้าไม่อยากสังหารเจ้าตอนนี้!ไส่หัวไปให้พ้น!"

ฉู่เทียนแค่นเสียงกล่าวเย้ยหยัน"ข้าขอบอกตามตรงเลยนะพวกเจ้าทุกคนเป็นเพียงของขบเคี้ยวที่ไม่พอเป็นได้แม้แต่ขี้ฟันให้กับราชันต์ภูติมารคลั่ง!"

ท่านหญิงอสนีบาตม่วง!

มือกระบี่พายุวายุน้ำแข็ง!

อาจารย์ปรุงยาแห่งความมืด!

แต่ล่ะคนนั้นล้วนแล้วแต่มีชื่อเสียงที่ไม่ธรรมดาเลย?ปากของเจ้าเด็กคนนี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีหูรูดเอาซะเลย!

"โอหัง!"

มือกระบี่วายุน้ำแข็งที่โกรธเกรี้ยว,ตวัดกระบี่ที่คมกริบ,พร้อมกับปลดปล่อยปราณกระบี่ที่รุนแรงออกไป,ทันใดนั้นก็พุ่งตรงไปด้านหน้าทันที!

หยุนเหยาเผยท่าทางมีความสุขในความโชคร้ายของคนอื่นเป็นอย่างมาก,มือกระบี่วายุน้ำแข็งแข็งนั้นไม่ใช่คนธรรมดา,เจ้าเด็กนี้คงไม่รู้ว่าความโชคร้ายรอเจ้าอยู่แล้ว!

กระบี่หยกทมิฬที่เลือนลางพุ่งเป็นริ้วแสงออกไป,โผล่ขึ้นมาด้านหน้าของฉู่เทียน.

"ไสหัวไปให้พ้น!"

ฉู่เทียนปล่อยภูติวิญญาณปลดปล่อยปราณกระบี่ฟันออกมา,พลังทำลายมหาศาลพุ่งออกมาในทันที,หว่านอู๋ยี่ถึงกับสั่นสะท้านถอยหลังออกมาหลายก้าวเลยทีเดียว,ก่อนที่ใบหน้าของเขาถึงกับเปลี่ยนเป็นขาวซีด.

ใบหน้าของหยุนเหยาถึงกับตื่นตะลึงสุดๆ.

ภูติวิญญาณกระบี่!

คาดไม่ถึงเลยว่าชายหนุ่มคนนี้จะมีภูติวิญญาณกระบี่!

พูดในอีกแง่หนึ่ง,ขณะที่เขาสู้กับนางนั้น,เขายังไม่ได้แสดงความสามารถออกมาเต็มที!

หว่านอู๋ยี่ถึงกับหวาดกลัวเลยทีเดียว"ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีความสามารถเหมือนกัน,ทว่ามันยังไม่พอหรอกนะ!ข้าจะให้เจ้าได้เห็นเพลงกระบี่วายุน้ำแข็งที่แท้จริง!"

"น้องชาย,ช้าก่อนสักวินาที!"โม่เหยี่ยนจับจ้องมองไปยังฉู่เทียน จากบนลงล่าง"ความแข็งแกร่งของน้องชายเองก็ใช้ได้,มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าร่วมกับพวกเรา,ส่วนสมบัตินั้น,แบ่งเท่าๆกันเป็นอย่างไร?"

"ก็ดี!"

ฉู่เทียนเองก็เริ่มหมดแรงเหมือนกัน.

พลังวิญญาณถูกใช้เป็นจำนวนมาก,กระบี่เทพมารคงจะไม่สามารถอัญเชิญออกมาได้อีกครั้ง.

หยุนเหยารู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,คาดไม่ถึงเลยว่านางจะไม่สามารถขับไล่ดาวแห่งความชั่วร้ายออกไปไปได้,ซ้ำกับทำให้เขาได้เข้าร่วมกลุ่มนี้อีก!

มือกระบี่พายุน้ำแข็งและอาจารย์ปรุงยาแห่งความมืดทั้งสองไม่ไช่คนโง่ที่จะมองไม่เห็น,ชายหนุ่มคนนี้ถึงภายนอกจะดูธรรมดาเป็นอย่างมาก,หากว่าพวกเขาต่อสู้ตัวต่อตัวกับล่ะก็บางทีแม้แต่เขาเองอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ก็เป็นได้!

勉为其难 pushed someone take on a difficult job.ความหมายคือ (miǎn wéi qí nán)พยายามทำสุดความสามารถแม้มีความสามารถไม่พอก็ตาม

勉为其难

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne

#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย

Half-Drunk Wanderer
????

สนใจสนับสนุนพวกเรา เข้าร่วมกลุ่ม VIP  Click

-เว็ปฟรี 2 วันนอัพหนึ่งตอน

-กรุ๊ป vip วันล่ะ 2 ตอน