Miracle Throne Chapter 20 Destruction Han
นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 20 ทำลายล้างตระกูลหาน
บทที่ 20 ทำลายล้างตระกูลหาน
ใบหน้าของหานเห่านั้นน้ำตาไหลพรากๆ,แสดงออกมาราวกับว่าเรื่องดังกล่าวนั้นได้เกิดขึ้นจริง!
นายพลเจาแสร้งทำเป็นโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรงยกกระบี่ยาวชี้ออกไป,ราวกับว่าตัวเองนั้นเต็มไปด้วยความยุติธรรม"จับคนร้ายทั้งหมดมาให้ข้า,โดยเฉพาะหัวหน้าคนก่อเหตุเมิ่งชิงอู๋!ใครกล้าขัดขืน!สังหารให้หมดไม่มียกเว้น!"
หนานกงหยุนเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที,"หยุดการกระทำของเจ้าเดี่ยวนี้!"
ขุนพลเจากล่าวออกมาด้วยท่าทางชอบธรรม"ท่านหญิง
ขอให้ท่านรู้ตัวว่าตัวเองเป็นใคร,พวกเราต้องทำหน้าทีด้วยความซื่อสัตย์,ปฏิบัติตามกฎหมายของอาณาจักร,ถึงแม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิต,พวกเราก็ไม่เคยเสียใจ,ถึงเจ้าเมืองจะมาที่นี่ด้วยตัวเอง,ข้าก็ยังต้องปฏิบัติตามหน้าทีตัวเอง!ท่านอย่าได้ช่วยแหลือพวกโจรกบฏเหล่านี้เลย,ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นคนของเมืองเทียนหนานแห่งนี้,นี่ไม่ใช่สถานที่ส่วนตัวของตระกูลหนานกง,หากเรื่องนี้ไปถึงเมืองหลวงล่ะก็,ถึงจะเป็นเจ้าเมืองก็ไม่สามารถปฏิเสธความรับผิดชอบได้!หอการค้าหนานหยุนกระทำการชั่วช้าจะไม่ให้ลงโทษได้อย่างไร!"
ขุนพลเจาเล่นละครได้อย่างชำนาญ,ทั้งสายตา,ทั้งท่าทางใบหน้า,ราวกับว่าเขาคือคนที่เต็มไปด้วยนิสัยที่เต็มไปด้วยความชอบธรรมอันมากล้น.
หากว่าคนอืนๆไม่รู้ถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างแท้จริงล่ะก็,แน่นอนว่าพวกเขาต้องคิดว่าขุนพลเจานี้เต็มไปด้วยความสูงส่งในคุณธรรมจนน่ายกย่องสรรเสริญ.
หนานกงหยุนแทบจะระเบิดความบ้าคลั่งออกมา.
"ขุนพลเจาเป็นคนฉลาด,ช่างเป็นโชคลาภของเมืองเทียนหนานโดยแท้!"ท่าทางของหานเห่านั้นราวกับเย้ยหยันอีกฝ่ายอย่างชัดเจน"เจ้าพวกคนชั่ว,พวกเจายังไม่หยุดต่อสู้อีกรึ?ต้องการที่จะเป็นกบฏหรืออย่างไร?"
ขุนพลเจาโบกมือสั่งการ"จัดการ!"
เหล่าทหารหลายร้อยคนพร้อมอาวุธครบมือ,พร้อมกับพุ่งตรงเข้าไปด้านหน้า.
หานเห่ายกอาวุธชูขึ้นสูงพลางตะโกนออกไปว่า"นักรบของตระกูลหานทุกคน,หยิบอาวุธขึ้นมา,ปกป้องเกียรติของพวกเรา,ช่วยเหลือขุนพลเจาสังหารศัตรูให้สิ้น!"
พวกเขาล้อมกรอบเข้ามาในทันที!
ความโศกเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง!
ความเกลียดชังที่สุด!
เหล่าฝูงชนที่ยังคงอยู่แทบจะบ้าคลั่งพ่นโลหิตออกมา.
ทั่วทั้งใบหน้าของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและไม่ยินดียิ่งนัก!
เหล่านักรบของตระกูลหานเองเดิมทีก็มีความแข็งแกร่งพอตัวอยู่แล้ว,ตอนนี้ได้กองกำลังรักษาความปลอดภัยเข้ามาช่วยอีกแรง,หากว่ายังคงเป็นเช่นนี้,ไม่ต้องบอกเลยว่าพวกเขานั้นเสียเปรียบอย่างมากมายแน่นอน.
เบื้องหลังของตระกูลหานช่างแข็งแกร่งทรงพลังจริงๆ!
พวกเขาคงต้องจบสิ้นกันเพียงเท่านี้แล้วอย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกัน,เสียงที่ทรงพลัง,ราวกับจะกำลังเคลื่อนขุนเขาออกไป,ทันทีที่เสียงดังกล่าวมาถึงสถานที่แห่งนี้,กลิ่นอายอันหนักหน่วงราวกับสัตว์ร้ายกำลังล่าเหยื่อแผ่กระจายออกมา,ทำให้หัวใจของทุกคนถึงกับสั่นไหวเต้นระรัวเลยทีเดียว.
"พวกเจ้าไม่ไว้หน้า
เห็นข้าขุนพลที่ประจำเมืองเทียนหนานแห่งนี้แล้วซินะ!"
ซ่งเทียนเหยี่ยนหัวเราะเสียงดัง"พี่ใหญ่ในที่สุดท่านก็มาทันเวลา!"
กองทหารม้านักรบระดับสูง,นักรบเกราะสีเงินที่มากมายนับไม่ถ้วนได้พุ่งตรงเข้ามา,ทุกคนต่างมีกลิ่นคาวโลหิตและโลหะฟุ้งกระจายไปทั่ว,กดดันทุกคนภายในสนามรบแห่งนี้อย่างหนักหน่วง!
ชายรูปร่างสูงใหญ่ดูสง่าผ่าเผย
ใหญ่โตเดินออกมาจากฝูงชน,ชายคนนี้สวมชุดเกราะที่แข็งแกร่งและทรงเกียรติเป็นอย่างมาก,ทว่าทั้งร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่เย็นเยือบอย่างดิบเถื่อน,อายุราวๆ
40
ปี,จากเคล้าโครงใบหน้าแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีหลายส่วนที่คล้ายกับซ่งเทียนเหยี่ยนเลยทีเดียว.
เมืองเทียนหนานแห่งนี้นั้นเป็นเขตรับผิดชอบควบคุมดูแลของจอมพลซ่งปิง!
ก่อนหน้านี้ท่าทางที่ดูน่าเกรงขาม,ของขุนพลดูแลรักษาความปลอดภัยทั่วไปที่ได้กล่าวคำพูดที่เต็มไปด้วยความยติธรรม,ในเวลานี้ถึงกับตื่นตระหนก,เหงื่อเม็ดโตไหลออกมาไม่หยุด,ขาทั้งสองข้างนั้นไม่สามารถหยุดสั่นได้เลย,เขาไม่คาดคิดเลยว่าเขาได้สร้างความขุ่นเคืองกับบุคคลเช่นนี้อย่างไม่คาดคิด.
หานเห่าเผยท่าทางหวาดกลัวจนถึงขีดสุด"แม่ทัพซ่งปิง,ท่าน..."
ซ่งปิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวดวงตาทั้งสองข้างโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟ,พลังวิญญาณสีน้ำเงินอ่อนแพร่กระจายกระแทกออกมาราวกับสายน้ำ,เป็นคลื่นกระแสงความเย็นที่ปะทุออกมาอย่างรุนแรงทำให้ทุกอย่างในรัศมีหลายร้อยเมตรถูกแช่แข็งไปในทันที.
“โฮกๆๆ!”
เสียงคำรามอย่างโหดร้ายเหลือคณานับ,ก้องสะท้านออกมาจากซ่งปิง,พลังวิญญาณสีน้ำเงินปนสีขาวถูกรวมตัวกันขึ้น,แปรเปลี่ยนร่างกลายเป็นหมียักษ์ขนาดมโหฬาร,ราวกับว่ามันเป็นสัตว์ที่มาจากยุคโบราณ,แผ่กลิ่นอายทีทรงพลังกระจายออกไปรอบทิศ,เหล่าทหารกองกำลังรักษาความปลอดภัยถึงกับหวาดกลัวราวกับได้เจอเข้ากับปิศาจ,สั่นไปทั้งตัวจนแทบจะไม่สามารถกุมอาวุธของตัวเองเอาไว้ได้.
อัญเชิญดวงจิตวิญญาณ.
ผู้ฝึกตนดินแดนปลุกดวงจิต!
หนานกงหยุนและซ่างเทียนเหยี่ยนนั้นสามารถอัญเชิญมาได้แค่พลังของดวงจิตวิญญาณเท่านั้น,ซึ่งความเป็นจริงว่าพวกเขายังไม่สามารถปลุกดวงจิตวิญญาณที่แท้จริงได้นั่นเอง,ทว่าซ่งปิงนั้นสามารถที่จะปลดปล่อยดวงจิตวิญญาณออกมาได้เป็น,"ดวงจิตวิญญาณหมีพายุหิมะ"
นั่นก็หมายความว่าซ่งปิง เป็นผู้ฝึกตนในดินแดนปลุกดวงจิต ที่แท้จริงนั่นเอง.
หานเห่าเผยท่าทางงงงันอย่างที่สุดก่อนที่จะเอ่ยออกไปว่า"ท่านต้องการทำอะไร?"
"ทำอะไร?แน่นอนว่าต้องสังหารพวกเจ้า!"
ดวงจิตวิญญาณหมีพายุหิมะส่องแสงวับวาว,ปลดปล่อยพลังพายุหิมะออกมาอย่างรุนแรงหนักหน่วง!
ซ่งปิงปลดปล่อยหมัดที่รวดเร็วออกไปแหวกอากาศเสียงดังหวีดหวิวดังก้องอยู่ในอากาศ,กระแทกไปยังร่างของหานเห่าแช่แข็งเขากลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งในทันที,ก่อนที่จะชักหมัดออกมา
รูปปั้นน้ำแข็งนั่นก็แตกหักออกเป็นเสี่ยงๆ.
ผู้ฝึกตนเขตแดนปลุกจิตวิญญาณของเมืองหนานเทียน,แน่นอนว่าพวกเขาย่อมเป็นตัวตนที่อยู่บนจุดสูงสุดของยอดพีรามิด,คนทั่วไปอาจจะไม่สามารถพบเจอพวกเขาจวบจนชั่วชีวิต,ยิ่งการที่จะเห็นและเป็นพยายานในการต่อสู้ของผู้ฝึกตนเขตแดนปลุกจิตวิญญาณแล้ว
แทบไม่มีทางเลย.
ซ่งเทียนเหยี่ยนมีดวงจิตวิญญาณ
หมีลาวา
ซ่งปิงนั้นมีดวงจิตวิญญาณหมีพายุหิมะ.
ทั้งสองพี่น้องนั้นมีคุณสมบัติของดวงจิตวิญญาณที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง,ทว่าจิตวิญญาณของพวกเขาก็มีคุณสมบัติคู่เหมือนกัน,เพียงแค่พลังฝึกตนของซ่งปิงนั้นจะสูงกว่าซ่งเทียนเหยี่ยนเท่านั้น,ที่สามารถปลดปล่อยพลังของดวงจิตวิญญาณได้เพียงเล็กน้อย,แต่ในเวลาเดียวกัน,ซ่งปิงสามารถปลดปล่อยพลังของดวงจิตวิญญาณออกมาได้ทั้งหมด,ระดับประสิทธิภาพในการต่อสู้จึงอยู่ในคนละระดับนั่นเอง!
"เจ้าเองก็เป็นตัวบัดซบเช่นกัน!"
"ท่านแม่ทัพ!อภัยให้กับข้าด้วย!."
ขุนพลเจาหัวหน้ารักษาความปลอดภัยทั่วไปยังไม่ทันได้คุกเขาขอความเมตตาได้ทัน,หมัดที่รุนแรงของซ่งปิง,ไร้ซึ่งความเมตตา,กระแทกไปยังเขากลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งในทันที,ก่อนที่หมัดพายุหิมะจะกระแทกฉีกกระชากเขาเข้าไปอีกในเวลาเดียวกัน!
คนหนึ่งคือรองผู้บริหารหอการค้าเห่ยซุย!
อีกหนึ่งคือขุนพลเจาหัวหน้ารักษาความปลอดภัยทั่วไปของเมืองเทียนหนาน!
ตัวตนของทั้งสองนั้นไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย,ซ่งปิงไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลใด,เพียงแค่ต้องการที่จะสังหารพวกเขาเท่านั้น!
เขาผู้มีอำนาจเพียงพอ!
การสังหารใครทำไมต้องมีเหตุผล!
ซ่งเทียนเหยี่ยนหัวเราะเสียงดัง"น่ายินดี!ยอดเยี่ยมที่สุด!เจ้าพวกบัดซบทั้งหลายสมควรตายแล้ว!แต่การที่ได้ตายด้วยหมัดพายุหิมะของพี่ใหญ่,ช่างไม่คุ้มค่าจริงๆ!"
ซ่งปิงถอนพลังที่น่าสะพรึงกลัวของดวงจิตวิญญาณออกมาอย่างช้าๆ,พร้อมชำเลืองมองไปยังซ่งเทียนเหยี่ยนอย่างโกรธเคือง"เจ้าอายุมากกว่า
30 ปีแล้ว,ยังไม่หยุดสร้างปัญหาต้องการให้บิดาคนนี้หวดก้นเจ้ารึอย่างไร!"
ซ่งปิงเบื่อเต็มทนกับน้องชายของตัวเอง
ก่อนที่จะกวาดตามองไปยังเมิ่งชิงอู๋พร้อมกับคนอีกหลายคน,พร้อมกับโบกมือไปมา"ข้าคือขุนพลที่ได้รับคำสั่งให้มาสอบสวนเรื่องในคราวนี้,ตอนนี้พอจะเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างคราวๆ,เจ้าจงบอกเหตุและผลของเรื่องในคราวนี้ให้ข้าฟังซิ!"
ซงปิงนั้นเป็นแม่ทัพควบคุมกองกำลังทหารประจำเมืองหนานเทียนแห่งนี้,มีตำแหน่งที่สูงเป็นอย่างมาก,มีสถานะที่ทรงเกียรติ,แทบจะมีระดับเท่ากับเจ้าเมืองเลยทีเดียว.
มิ่งชิงอู๋มีรึที่จะกล้าชักช้า?นางเร่งรีบอธิบายเรื่องราวทั้งหมดของเรื่องราวและรายระเอียดต่างๆในทันที.
ซ่งปิงเผยหน้าตาถมึงทึง"เจ้าพวกหอการค้าเห่ยซุย,คิดจริงรึว่ามีกลุ่มอิทธิพลหนุนหลังจะไม่มีใครกล้าแตะ?วันนี้ขุนพลผู้นี้จะสอนบทเรียนให้กับพวกเจ้าเอง!เหล่าทหารทุกนายจงฟัง,จับกุมคนของตระกูลหานมาให้หมด,พร้อมกับยึดทรัพย์สินและของทุกอย่างของพวกมันมา,หากมีใครต่อต้านล่ะก็,จัดการได้ไม่ต้องละเว้น!"
„!”
เหล่ากองกำลังทหารเริ่มออกปฏิบัติการในทันที!
จบสิ้น,อย่างสมบูรณ์!
หอการค้าเห่ยซุยได้ถึงจุดจบไปเรียบร้อยแล้ว.
เหล่าคนตระกูลหานเกือบทั้งหมดได้วางอาวุธแล้ว,พร้อมกับทรัพย์สินของพวกเขา,ทั่วทั้งตระกูลได้ถูกขนย้ายถูกยึดทั้งหมด.
ไม่นานหลังจากนั้น,นายทหารค้นหนึ่งวิ่งออกมารายงานซ่งปิง"เรียนท่านขุนพล,พวกเราได้จับกุมคนส่วนมากไว้แล้ว,ทว่ากับไม่พบหานสงเลย,และพวกเราก็ได้พบอุโมงลับของตระกูลหานซึ่งมีคนของตระกูลหานกำลังเร่งรีบย้ายของมีค่าออกไปจากอุโมงค์แห่งนั้นด้วย."
ซ่งปิงแค่นเสียงออกมาอย่างเย็นชา"เจ้าพวกบัดซบคิดหนีรึ?ออกคำสั่งจับกุม
เหล่าคนที่หลบหนีไปในในทันที,ค้นหาให้ทั่วเมืองจับกุมนักโทษกลับมาให้ได้!"
อีกด้านหนึ่ง.
เมิ่งชิงอู่วุ่นวายอยุ่กับการรักษาเหล่าเหยื่อและผู้บาดเจ็บ.
พิษคงคาวารีนรกนั้นถึงจะถอนพิษได้อย่างยากลำบาก,แม้ว่าจะเป็นปัญหาก็ตามที,หากแต่ในเวลานี้มีวิธีแก้ไขแล้ว,ฉู่เทียนเองก็ไม่ได้บอกวิธีการของเขาออกไป,เพราะว่าด้วยความรู้ที่เขามีนั้นหากเปิดเผยออกมามากจนเกินไปจะไม่ใช่เรื่องดีนัก,
เขาอาจจะถูกจับไปเป็นหนูทดลองเพื่อนำไปศึกษาก็เป็นได้?
หลังจากที่การรักษาบาดแผลของทุกคนจบลงแล้ว.
เมิ่งชิงอู๋ก็เข้ามาหาฉู่เทียน"เจ้ามากับข้าสักครู่,ข้ามีเรื่องที่จะคุยกับเจ้า."
สาวน้อยคนนี้ยังไม่หายขุ่นข้องใจสินะ,สงสัยมันคงจะยากที่จะหายเคืองกับเรื่องที่นางโดนหวดก้นอยู่ล่ะมั้ง?
เมิ่งชิงอู๋ที่เห็นท่าทางฉุ่เทียนมีสายตากรอกไปมาและเต็มไปด้วยความระมัดระวัง,ใบหน้าที่สง่าของนางถึงกับเปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำ,พร้อมกับกระทืบเท้าอย่างบ้าคลั่ง"เจ้ากำลังคิดถึงเรื่องอะไร,เรื่องของพวกเราทั้งคู่ขอให้มันจบไป,นับจากนี้จะไม่เอามากล่าวอีกต่อไป,หากว่ามีคนที่สามรู้เข้าล่ะก็ระวังข้าจะ...."นางแสดงท่าทางโดยการทำสัญญาณมือเหมือนกับเป็นดาบที่กำลังเฉือนลำคอ.
ฉู่เทียนกระพริบตาปริบๆ,กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เฉิดฉายแจ่มใส"ข้าเข้าใจแล้ว,ข้ารู้แล้ว,เกี่ยวกับเรื่องที่ข้าตีก้นท่านหญิง,ข้าจะไม่บอกคนอื่นอย่างแน่นอน."
เจ้าจะแหกปากพูดดังขนาดนั้นทำไม?
เมิ่งชิงอู่แทบจะบ้าคลั่งกระอักพ่นโลหิตออกมาแล้ว!
ทำไม่ไม่รู้,ทุกครั้งที่เห็นหน้าของฉู่เทียน,ทำให้นางสูญเสียตัวตน
คุมตัวเองไม่ได้ทุกครั้ง,หายใจเข้าลึกๆใจเย็นเขาไว้,หน้าอกที่ใหญ่โตของนางโค้งๆขึ้นๆลงๆ,ถึงกับทำให้ฉู่เทียนตาโตขึ้นมาเล็กน้อย,นางที่สังเกตเห็น,ถึงกับกัดฟันกรอดๆ,นางต้องการขอบคุณเขาด้วยดี,ท้ายทีสุด
นางก็บีบคำพูดหลุดออกมาได้สองคำ"ขอบคุณ"
ฉู่เทียนราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของนางแม้แต่น้อย,เขาโบกมือไปมาจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้ารูป"ครอบครัวเดียวกัน,จะกล่าวขอบคุณไปทำไม,เจ้าเห็นข้าเป็นคนนอกรึอย่างไร,อย่างไรก็ตามนะ,เจ้าก็ควรจะเชื่อฟังคนอื่นบ้าง,หากเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกล่ะก็,คงไม่แคล้วต้องตีก้นเจ้าอีกครั้งกระมั้ง!"
คิ้วของท่านหญิงเมิ่งขดตัวเป็นหมายเลขแปดบิดเบี้ยวราวกับจะฉีกขาดออกจากัน.
ก่อนที่นางจะระเบิดความโกรธเกรี้ยวออกมามากกว่านี้ต้องรีบออกไปก่อน!
เฮ้อ,สาวน้อยคนนี้ถึงจะสวยทรงเสน่ห์เป็นอย่างมากก็เถอะ,แต่อารมณ์ดูจะรุนแรงจนเกินไปแล้ว,เพื่อชีวิตที่ล้ำค่านี้ล่ะก็,ออกห่างท่านหญิงคนนี้ไปให้ไกลดีกว่า.
ทันใดนั่นฉู่เทียนก็ย่ำเท้าเตรียมวิ่งในทันที"ไม่มีๆ,ข้าขอไปก่อนล่ะ."
"ช้าก่อน!"เมิ่งชิงอู่ร้องตะโกนหยุดเขาเอาไว้ก่อน,กัดฟันอีกครั้งแล้วกล่าวออกไปว่า"หานสงนั้นยังไม่ถูกจับ,ต่อไปเจ้าต้องระมัดระวังเอาไว้ให้ดี,หากเขาคิดแก้แค้นล่ะก็,คนๆแรกจะต้องเป็นเจ้าแน่นอน."
ฉู่เทียนรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกเป็นห่วงเป็นใย.
อยู่ๆท่านหญิงคนนี้กลับเป็นห่วงแล้วมาเตือนเขาเป็นพิเศษเลยรึ?
เปลี่ยนใจคิดมาแสดงท่าทางหวังดีกับเขา,ดูเป็นห่วงเป็นใยเช่นนี้คงจะมีความรู้สึกที่ดีเพิ่มขึ้นมาแล้วต้องการเชื่อมสัมพันธ์กับข้าแล้วสินะ?
เป็นความจริงที่จำต้องมีคนคอยอารักขาให้ซะหน่อย,เพราะสองวันที่ผ่านมานี้มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นมาหลายครั้ง,ต่อไปคงจะมีปัญหาเข้ามาอีกเป็นแน่,ทว่าแค่หานสงเองก็ไม่จำเป็นต้องกังวล,หากว่าตาเฒ่าหลีซางหยุนมีสุขภาพที่ดี.
ฉู่เทียนที่กลับไปถึงห้องแล้วได้กระดิกนิ้วมือและกล่าวออกไปว่า"ตาเฒ่าซางที่อยู่ตรงนั้น,มานี้ซิ."
ซางหลีซิงที่กำลังดื่มชาอยู่ในห้องพร้อมกับซ่งเทียนเหยี่ยน,ทันใดนั้นก็เร่งรีบเข้ามาหาฉู่เทียนในทันที.
เมิ่งชิงอู่ที่เข้ามาในห้องด้วย,เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวแล้ว,แทบจะบ้าคลั่งกระอักโลหิตออกมา,อยากจะสับฉู่เทียนออกเป็นชิ้นๆ,ซ่างหลีซิงนั้นถึงจะไม่ได้มีตำแหน่งที่สูงส่งเทียบเท่าขุนพลซ่งปิง,ทว่าก็มีอิทธิพลและแข็งแกร่งไม่น้อย,คาดไม่ถึงเลยว่ากับทำท่าทางเริ่งรีบเข้ามาหาผู้เยาว์คนนี้.
นี่เกียรติของต้าซือหายไปที่ใหนแล้ว?
แล้วความเคารพในผู้อาวุโสของเจ้าเด็กนี้หายไปใหน,ศิลธรรมอันดีงามหายไปใหนกัน?
ไม่เพียงแค่เรียกทั้งสองมาเท่านั้น,เขายังนั่งจ้องมองไปยังทั้งตาเฒ่าทั้งสอง,ก่อนที่จะนั่งจิบน้ำชาสบายๆ,พร้อมกับพูดออกไปว่า"วันนี้โชคดีที่มีพวกท่านอยู่ในที่แห่งนี้ด้วย,ไม่เช่นนั้นแล้วตาแก่แซ่หลีนั่นคงสังหารข้าไปแล้ว!"
ซ่างหลีซิงโบกมือไปมาพร้อมกับกล่าวว่า"เป็นเรื่องควรทำ,ควรที่จะกระทำแล้ว,หลายปีมาแล้วที่ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายเลย,วันนี้ถึงกับกระดูกลั่นเปรี๊ยๆ,ข้าคิดว่ายังหนุ่มแน่นอายุเพียง
30 เท่านั้นตอนนี้."
"เจ้าเป็นคนดีมีคุณธรรม,ดูเหมือนว่าข้าคงจะเข้าใจท่านผิดไป."ฉู่เทียนได้เขียนรายการชื่อวัตถุดิบส่งมอบให้ชายชรา"รับนี้ไป,เป็นวัตถุดิบที่เจ้าต้องไปหามา,เพื่อสร้างยาแก้พิษผลาญใจ,หากว่าสกัดกลั่นวัตถุดิบเหล่านี้มาเป็นยาได้ล่ะก็,เจ้าก็จะกลายมาเป็นหนุ่มวัย
30 ได้,ตราบเท่าที่เจ้าแก้พิษเรียบร้อยแล้วล่ะนะ."
ซ่างหลีซิงรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก.
พิษผลาญใจนั้นสร้างความทรมานกับเขามา
15 ปีแล้ว!
ไม่ว่าจะค้นหาวิธีการใหนจากตำราโบราณ,และขอความช่วยเหลือกับอาจารย์ปรุงยามากมายไปทั่วทุกทิศ,ก็ไม่เคยมีเรื่องเกี่ยวกับวิธีการดังกล่าวอธิบายไว้เลย,ฉู่เทียนเป็นความหวังเดียวที่ได้มอบมันมาให้กับเขา,จะไม่ทำให้ซางหลีซิง
ไม่มีความสุขได้อย่างไร?
ซ่างหลีซิงถึงกับโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง,"ขอบคุณที่ช่วยรักษาข้า,ไม่รู้เลยว่าจะตอบแทนเจ้าอย่างไร."
"เผ้ยยย,อายุเจ้าเท่าไหร่แล้ว,มากล่าวอะไรเช่นนี้?โชคร้ายหมด!"ฉู่เทียนหันไปมองที่ซ่งเทียนเหยี่ยนก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า"ซงเทียนเหยี่ยนไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการที่จะยกเมิ่งหยิงหยิงให้เป็นอาจารย์หรอกรึ?ตอนนี้,เจ้ามีโอกาสแล้ว,หากเจ้าสามารถสกัดกลั่นยาแก้พิษนี้ได้,หากเจ้าทำสำเร็จล่ะก็,ข้าจะยอมรับก็ได้."
ซ่งเทียนเหยี่ยนเผยท่าทางดีใจอยู่ไม่น้อย,ทันใดนั้นที่เขาได้เห็นวัตถุดิบในรายการดังกล่าว"ผลไม้จุดม่วง,หญ้าซากศพ,แมลงเก้าลาย,ยางไม้โลหิตทมิฬ....แปลกประหลาด,ของเหล่านี้ล้วนแล้วแต่มีพิษ!"
ฉู่เทียนตอบกลับ,"ยาพิษผลาญใจนั้นไม่สามารถใช้วิธีธรรมดาในการรักษา,จำต้องใช้วิธีพิษต้านพิษ,ข้าจะมอบแผนผังวงเวทย์ปรุงยาให้กับเจ้า,เพื่อใช้ในการทำยาแก้ใขพิษที่ยุ่งยากนี้,เจ้าจะให้คนอื่นอย่างตาเฒ่าซางหรือใครคนอื่นเข้ามาช่วยเหลือได้,ตราบเท่าที่เจ้าทำสำเร็จ,ขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ของเจ้าแล้ว."
ซ่งเทียนเหยี่ยนจ้องมองไปยังแผนผังวงเวทย์ปรุงยา,จ้องมองอย่างไม่วางตาจนตาโตเป็นไข่ห่าน.
ใบหน้าที่ใหญ่ดำและหนานั่น,ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงม่วงขึ้นมาในทันที!
นี่มันคือวงเวทย์ปรุงยาแบบใดกัน?
เขาได้จ้องมองไปจนทั่วแต่ไม่สามารถเข้าใจได้แม้แต่จุดเดียว!
อย่างไรก็ตามซ่งเทียนเหยี่ยนขอสาบานเลยว่าตลอดชีวิตของเขานั้นไม่เคยเห็นวงเวทย์ปรุงยาที่สมบูรณ์แบบถึงขนาดนี้มาก่อนเลย,ทั้งวงเวทย์มากมายและอักษรรูนทีปรากฏอยู่บนนั้น,แทบจะไม่เคยเห็นหรือได้ยินมาก่อนว่าเคยมีมา,โครงสร้างที่ไม่สามารถคาดเดาได้,ยากที่จะพูดออกมา,รูปแบบที่ผิดปกติถึงขนาดนี้,ราวกับว่ามันเป็นงานศิลปะก็ไม่ปาน.
เขารู้สึกว่าทั่วทั้งร่างเซลล์ทุกเซลล์ราวกับกำลังกรีดร้องออกมา!
เป็นตัวเขาคงไม่สามารถวาดวงเวทย์เช่นนี้ออกมาได้!
ด้วยวงเวทย์ปรุงยาชิ้นนี้,หากว่าสามารถศึกษาได้อย่างแจ่มแจ้งแล้ว,ซ่งเทียนเหยี่ยนย่อมสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จนยากที่จะจินตนาการได้เลย!
พวกเขาทั้งคู่กล่าวลา,ก่อนที่จะเร่งรีบจากไปในทันที.
............
แน่นอนว่าฉู่เทียนไม่ได้บอกซ่งเทียนเหยี่ยนว่ามันคือ
วงเวทย์"ห้าธาตุผสานแปดหมื่นวงเวทย์"
วงเวทย์นี้ในยุคสมัยนี้,คงยากที่จะสามารถที่จะเทียบได้กับภูมิปัญญาของพระเจ้านั่นได้,แน่นอนว่าเขาไม่ควรที่จะเปิดเผยออกไป,ไม่เช่นนั้นแล้วผลที่ตามมานั้นจะเป็นอันตรายเป็นอย่างมาก.
ฉู่เทียนในยุคนี้นั้นก็ไปต่างกับคนที่มีพรสวรรค์สุดยอดที่สุด,หากแต่เป็นวันเวลาในยุคเดิมของเขาล่ะก็,อาจจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนัก.
แต่ถึงอย่างงั้นหากเขาเปิดเผย
แผนฝังปรุงยา
ห้าธาตุแปดหมื่นวงวทย์ออกไปล่ะก็,เขาจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เปี่ยมพรสวรรค์จนต้องถูกจับไปทดลองจากเหล่ากลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่อย่างแน่นอน.
ยาแก้พิษผลาญใจนั่น,เป็นยาแก้พิษระดับสอง.
ยาแก้พิษดังกล่าวนี้ยังเป็นสูตรพิเศษ,ไม่สามารถใช้วงเวทย์สกัดกลั่นยาด้วยวงเวทย์ทั่วไป,และวิธีการในการสกัดกลั่นนั่นอีก,พลังวิญญาณในตอนนี้ของฉู่เทียนยังไม่เพียงพอที่จะสกัดกลั่นยาแก้พิษดังกล่าวได้กล่าวได้แน่นอน.
ซ่งเทียนเหยี่ยนเองก็ยังไม่ไปถึงดินแดนระดับปลุกดวงจิตวิญญาณ,การสกัดกลั่นยาระดับ
2
เองก็นับว่าเป็นเรื่องที่ยากเลยทีเดียว,ทว่านี่ก็ถือว่าเป็นการทดสอบ,หากว่าไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ล่ะก็,นั่นก็สามารถอธิบายได้ว่าพรสวรรค์การปรุงยาของซ่งเทียนเหยี่ยนนั้นก็แค่ธรรมดาทั่วไป,ไม่จำเป็นต้องเรียนรู้อะไรจากฉู่เทียนอีกต่อไป.
ดวงตาคู่งามของเมิ่งชิงอู๋เจือไปด้วยท่าทางที่แปลกประหลาด.
นางไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ
มากขึ้นและก็มากขึ้นสำหรับชายคนนี้,เขาจะมีความรู้ที่ลึกซึ้งด้วยอายุเพียงเท่านี้ได้อย่างไร,แล้วทำไมเขาถึงได้กลายเป็นทาสอยู่ในตลาดค้าทาสอีกด้วยล่ะ?
ในเวลาเดียวกันเมิ่งหยิงหยิงนำหนานกงหยุนเข้ามาในบ้านด้วย.
เมิ่งหยิงหยิงกล่าวอย่างเศร้าสลดว่า"ท่านป้าหลินหลังจากได้รับการรักษาแล้ว,ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง,พวกเราจึงได้พาพวกเขากลับบาน,เสี่ยวหูและเทียนเทียนเองดูเหมือนว่าจะได้รับกระทบกระเทือนทางจิตใจเป็นอย่างมาก,คงจะเป็นบาดแผลลึกกินไปจนถึงจิตใจ,ข้าได้มอบเงินหลายร้อยเหรียญทองให้กับครอบครัวพวกเขา,หลังจากนี้ไป,คงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารและเสื้อผ้า,หวังว่าเรื่องร้ายๆจะจากไปในไม่ช้า."
เมิ่งชิงอู่ที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น,ใบหน้าที่งดงามของนางยังมีความโศกเศร้าปนอยู่ไม่สามารถที่จะสลัดมันออกไปได้"หัวหน้าเมิ่งนั้น,แม้ว่าจะได้ทำผิด,ทว่าก็ไม่สามารถที่จะโกรธเกรี้ยวคนในตระกูลของเขาได้,หลังจากนี้คงจะต้องให้คนของหอการค้าเราไปดูพวกเขาบ้าง"
"ท่านพี่,ท่านยังมีแผนอะไรที่จะทำต่อไป?"
เมิ่งชิงอู่ได้วางแผนที่จะเข้าตลาดปรุงยา,ด้วยความมุ่งหวังอันแรงกล้า,ได้ใช้เงินลงทุนไปจำนวนมากเพื่อจัดการการค้าดังกล่าว,ทั้งซื้อวัตถุดิบและซื้อสูตรยาและยังมีวัสดุอุปกรณ์มากมาย,ซ้ำยังรับสมัครนักปรุงยาด้วยเงินเดือนที่สูงลิ่ว,อย่างไรก็ตามด้วยการต้องประสบกับวิกฤติในครั้งนี้,หอการค้าหนานหยุนคงไม่สามารถเปิดร้านขายยาได้อีกต่อไป.
เงินลงทุนก้อนใหญ่ในตอนนี้คงจะต้องเสียไปเปล่าๆกับค่าปรับที่ต้องจ่ายให้กับนักปรุงยา,และยังมีค่าชดเชยเกี่ยวกับเหล่าคนที่สูญเสีย,คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่หอกาค้าหนานหยุนจะเข้าสู่วิกฤติและตกอยู่ในสภาวะหนี้สินอย่างแน่นอน.
เมิ่งชิงอู๋ที่รู้สึกท้อแท้,สูญเสีย
จึงกล่าวออกมาว่า"ข้าว่าจะวางแผนเลิกกิจการและขายทุกอย่างออกไปเพื่อใช้หนี้,ยังไม่รู้ว่าจะยังคงเหลือร้านค้าไว้เท่าใด,หากว่าไมสามารถจัดการทุกอย่างได้ล่ะก็,คงต้องปิดทุกอย่างไปให้หมด,จากนั้นพวกเราก็ค้นหาสถานที่สงบสุข,นับอย่างนี้ก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขก็เพียงพอแล้ว."
"ท่านพี่,ท่านเพิ่งจะอายุ
22 ปีเองนะ!ท่านต้องเข็มแข็ง,อย่ายอมแพ้เช่นนี้สิ!"เมิ่งหยิงหยิงรู้สึกห่อเหี่ยวเมื่อเห็นพี่สาวของนางนั้นเต็มไปด้วยความกังวล,ทันใดนั้นราวกับกำลังคิดอะไรออก
นางได้ส่งสายตามาให้ฉู่เทียน"หอการค้าหนานหยุนนั้นไม่มีทางล้มต้องไปต่อได้แน่,ขอเพียงแค่ให้ท่านพี่เข็มแข้ง,หากว่ามีโอกาสที่เหมาะสม,แน่นอนว่าจะต้องก้าวหน้าเจริญเติบโตได้อย่างแน่นอน,ฉู่เทียน,ข้าพูดถูกใช่ใหม?."
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne
#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย
ขอบคุณครับ
ตอบลบคนพี่เริ่มซึนเล็กน้อย / มีคนหนีรอดไปได้ ต่อไปคงได้เวลาฟาร์มรัวๆแล้วละมั้ง ขนาดโชว์ฉลาดนิดหน่อยก่อเรื่องซะสุดๆไปเลยทีเดียว
ตอบลบขอบคุณครับ
ตอบลบขอบคุณค้าบบบ
ตอบลบขอบคุณครับ
ตอบลบขอบคุณมากค่ะ
ตอบลบขายสเต็กเนื้อวัวล่ะสิ ท่าทางพี่ฉู่จะกวาดทั้งพี่ ทั้งน้องแน่ ๆ
ตอบลบคนไทยเขียนหรือเปล่าเนี่ย
ตอบลบคนไทยไม่ได้เขียนคนไทยแค่แปลคนจีนต่างหากที่เขียนนิยายเรื่องนี้
ลบ