Miracle Throne Chapter 15 Regret not and

Miracle Throne Chapter  15 Regret not and

นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 15 ความรู้สึกผิด

บทที่ 15 ความรู้สึกผิด

ซ่งเทียนหยานมีสถานะที่สำคัญ 5 ประการ

ประการแรก อีกครึ่งก้าวเขาจะก้าวไปยังระดับปลุกดวงจิต.

ประการที่สอง เขาเป็นนักปรุงยาที่มีชื่อเสียง

ประการที่สาม เขาคือหัวหน้าผู้บริหารสมาคมปรุงยาของเมืองเทียนหนาน.

ประการที่สี่ พี่ชายของเขานายพลซ่งปิง,เป็นแม่ทัพของกองกำลังเมืองเทียนหนาน.

ประการที่ห้า เขาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ที่อยู่เบื้องหลังตลาดการปรุงยาขนาดใหญ่ของเมืองเทียนหนาน เป็นเจ้าของหลักทรัพย์ ธุรกิจเกี่ยวกับยาและสมุนไพรมากมาย

เพียงแค่สถานะใดสถานะหนึ่งในห้านี้,ก็ทำให้คนทุกคนต่างให้ความเคารพเขาแล้วไม่ใช่รึ? หลังจากที่หอการค้าหนานหยุนถูกลดระดับเป็นเพียงหอการค้าระดับสอง,จึงไม่มีโอกาสที่จะปีนป่ายเพื่อที่จะติดต่อกับคนระดับซ่งเทียนเหยี่ยนได้เลย!ตอนนี้ถึงกับต้องอุทานออกมาเสียงดัง,ซ่งเทียนเหยี่ยนกลับมาเยี่ยมเยือนพวกนางเป็นการส่วนตัว,ทั้งยังคาดไม่ถึงเลยว่า,ถึงกับประกาศว่าต้องการที่จะยกเมิ่งหยิงหยิงให้กลายเป็นอาจารย์,สิ่งที่เขากล่าวออกมานี้จะไม่ทำให้นางต้องตื่นตะลึงได้อย่างไรเล่า?

คิดไมถึงเป็นอย่างมาก!

ไม่อยากจะเชื่อเลย!

หากว่าหอการค้าหนานหยุนได้ซ่งเทียนเหยี่ยนปกป้องเป็นร่มเงาล่ะก็,ศัตรูคู่แค้นของนางย่อมไม่กล้าที่จะจัดการนางอย่างโจ่งแจ้งเลยไม่ใช่หรือ?

การที่ซ่งเทียนเหยี่ยนต้องตัดสินใจอย่างน่าอัศจรรย์เช่นนี้นั้น,เนื่องจากเขาได้ใคร่ครวญอย่างจริงจัง,ต้องการที่จะเรียนรู้การปรุงยา,ฉู่เทียนที่เป็นอัจฉริยะ,มีทักษะที่สูงล้ำ,ในเมื่อฉู่เทียนไม่ต้องการที่จะรับเขาเป็นศิษย์,ทำไมเขาจึงไม่ยอมใช้กลยุทธ์ทางอ้อม,โดยการเรียนรู้จากเมิ่งหยิงหยิงแทนล่ะ โดยยกให้นางเป็นอาจารย์,แล้วค่อยรับศึกษาความรู้ของฉู่เทียนที่ส่งผ่านมากันเล่า?

อัจฉริยะนักปรุงยาผู้หมกมุ่น,การเรียนรู้ความลึกล้ำในศาสตร์ปรุงยา,ต้องคิดถึงวิธีการด้วยรึ?

คนสามคนที่อยู่ด้านหน้าไม่ว่าใครก็เป็นอาจารย์ของเขาได้,ตราบเท่าที่สามารถสอนเขาได้,นั่นก็มีค่าที่จะให้เขาได้ศึกษาแล้ว.

ซ่งเทียนเหยี่ยนนั้นไม่ได้ยึดถือมั่นในทัศนะคติของตนเองเลย!

เมิ่งหยิงหยิงมีพลังปรุงร่างระดับ 4 ขั้นสูงแล้ว,เทียบกับพรสวรรค์ของเขาเมื่ออายุเท่ากับนางตอนนี้แล้ว,ซ่งเทียนเหยี่ยนไม่สามารถเทียบได้เลย.

เมิ่งชิงอู่ที่มีไหวพริบได้หยั่งเชิงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น"ตระกูลเมิ่งของเขานั้นเป็นเพียงตระกูลเล็กๆ,อาวุโสซ่งนั้นเป็นคนที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก,การทำเช่นนี้อาจจะทำลายชื่อเสียงของท่านได้นะ?ทักษะของเมิ่งหยิงหยิงนั้น,ไม่สามารถบอกได้อย่างชัดเจน,การที่จะให้นางรับผู้อาวุโสซ่งเป็นศิษย์เช่นนี้อาจจะไม่เหมาะสมนัก."

ซ่งเทียนเหยี่ยนตบโต๊ะเสียงดังฉาด"ผู้หญิงเช่นเจ้านี้ช่างจู้จี้วุ่นวายนัก,ข้าเฒ่าซ่งขอบอกตรงนี้เลย,หากข้าไม่สามารถยกนางเป็นอาจารย์ได้,ข้าเฒ่าซ่งจะไม่ไปจากที่นี่โดยเด็ดขาด!"

เมิ่งชิงอู๋นั้นเป็นคนทีมีความสามารถในการต่อรอง,ด้วยการจัดการวางกลยุทธ์บริหารงานต่างๆมานาน,ทำให้นางไม่สามารถเชื่ออะไรใครได้ง่ายๆ,หากไม่สามารถแยกเหตุและผลที่จะเกิดขึ้นแล้วล่ะก็,นางย่อมไม่กล้าที่จะตัดสินใจอย่างแน่นอน,ดังนั้นนางจึงทำการหน่วงเวลาอย่างแยบยล"หยิงหยิงเพิ่งจะกลับมาบ้านเพื่อพักผ่อน,คงเป็นการดีที่จะไม่ปลุกนางตอนนี้,แล้วข้าจะให้คำตอบกับท่านอีกทีดีใหม?"

"อาจารย์น้อยกำลังพักผ่อนอย่างงั้นรึ?เช่นนั้นก็ให้อาจารย์พักผ่อนไปก่อนอย่าเพิ่งไปรบกวนนางเลย!ข้ามีเวลาสามารถรอได้ทั้งวัน!"

ถึงแม้ว่าเมิ่งชิงอู๋จะทำการสำเร็จไปหน่อยหนึ่ง,แต่ก็ยังต้องแอบก่นด่าอยู่ในใจอยู่เช่นกัน!

ซ่งเทียนเหยี่ยนนั้นมีชื่อเสียงและเกียรติเป็นอย่างมาก.

กลับกลายเป็นคนที่หน้าหนาไปซะงั้น!

หอการค้าหนานหยุนเพิ่งทำการค้าขายในตลอดปรุงยา,ซ่งเทียนเหยี่ยนคนนี้อาจจะกลายเป็นผู้ช่วยในการพัฒนาความได้เปรียบอย่างไม่ต้องสงสัย,ทว่านางก็ไม่อยากเชื่อว่าจะมีพายเนื้ออันแสนหวานจะหล่นมาจากฟ้าอยู่จริง,เพื่อยืนยันการกระทำของซ่งเทียนเหยี่ยน,นางควรที่จะไปคุยกับน้องสาวของนางก่อน,จากนั้นค่อยตัดสินใจ.

"ท่านหญิง!!,แม่นางหนานกงหยุน,ซ่างหลีซิงต้าซือ เดินทางมาเยี่ยมเยือนขอรับ!"

พ่อบ้านเจาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา.

อะไรนะ?

 

หนานกงหยุน?

ซ่างหลี่ซิง!

ภายในหัวของเมิ่งชิงอู๋ถึงกับมีเสียงดังหึ่งๆ,ราวกับว่าสับสนวุ่นวายคละคลุ้งฟุ้งไปด้วยความงงงวย.ซ่างเทียนเหยี่ยนเองก็หาได้ใช่คนธรรมดา,ตอนนี้อีกสองตัวตนที่อันตรายที่สุดกลับมา,นี่มันเกิดเรื่องอะไรกัน,เรื่องที่เกิดขึ้นนี้มีอะไรเกี่ยวข้องกันหรือป่าว?

หนานกงหยุน,บุตรสาวของท่านจ้าวเมือง,ผู้มีพรสวรรค์ที่น่าหวาดหวั่นจนน่าอัศจรรย์ใจ,เพราะดวงจิตวิญญาณหงเพลิงที่ยิ่งใหญ่นั้นก็สั่นสะเทือนไปทั่วสารทิศแล้ว,เป็นหนึ่งในตัวตนที่ใหญ่โตเป็นสุดยอดผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่ง,มีศักย์ภาพไร้ขีดจำกัดที่ยากที่จะขัดใจได้.

ซ่านหลีซิง,หนึ่งในตัวตนผู้ทรงอิทธิมากที่สุดในเมืองเทียนหนานแห่งนี้,ประธานสมาคมวิชาวงเวทย์อักขระของเมืองเทียนหนาน,เขาผู้มีอำนาจเกี่ยวกับการวาดวงเวทย์และศึกษาดูแลเกี่ยวกับวงเวทย์ประจำเมืองเทียนหนาน,พลังฝึกตนของเขานั้นลึกล้ำมากมายนัก,เป็นคนที่มีเส้นสายที่ไม่ธรรมดากับคนมากมายนับไม่ถ้วน สามารถที่จะสั่นสะเทือนทั้งเมืองได้,ถึงแม้แต่จ้าวเมืองเองยังต้องให้ความเคารพตัวเขา.

หอการค้าหนานหยุนเมื่อครั้งรุ่งเรื่องที่สุด,ยังไม่มีระดับที่จะได้รับเกียรติถึงเพียงนี้เลย.

เมิ่งชิงอู๋พยายามกดข่มความรู้สึกที่ตื่นตระหนกอย่างรุนแรงเอาไว้ให้สงบ,แม้ว่าจะมีเรื่องราวที่ผิดปรกติเกิดขึ้นถึงเพียงใด,ทว่าการปรากฏตัวตาหน้าของซ่างหลีซิง,ถึงจะใช้แผนการใดก็คงไร้ความหมาย,เพราะทักษะและพลังของซ่างหลีซิงและหนานกงหยุนนั้นมากมาย,สามารถจัดการหอการค้าเหนานหยุนได้อย่างง่ายดาย,จะมีแผนการณ์หรือเล่ห์กลใดกันที่จะสามารถใช้ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเขา.

ชายชราสวมชุดที่แสนธรรมดายืนอยู่ด้านนอก.

หญิงสาวที่เร่าร้อนผมสีแดงชาดยืนตระหง่านอยู่ข้างๆ

เมิ่งชิงอู่นั้นเดินออกมาต้อนรับด้วยตัวนางเอง,นางโน้มตัวยกมือคารวะไปด้านหน้าแล้วกล่าวว่า"ซ่างต้าซือ,แม่นางหนานกง,ซิงอู่รู้สึกเป็นเกียรติที่ท่านทั้งสองเดินทางมาเยี่ยมเยือน,ดังนั้นแล้วจึงไม่ทันได้เตรียมต้อนรับให้ดี,ขอให้ทั้งสองโปรดอภัยด้วย."

เมิ่งชิงอู๋จ้องมองไปยังชายชรา.

เป็นช่างหลีซิงจริงๆ!

ผู้มีอำนาจในการสร้างวงเวทย์อักขระของเมืองเทียนหนานแห่งนี้,หอการค้าหนานหยุนที่มียันย์เวทย์เป็นสินค้าหลัก,ตัวตนของเขาจึงเป็นคนที่จะต้องให้ความเคารพในการมาเยี่ยมเยือนในครั้งนี้เป็นอย่างมาก,บางทีนางแทบจะไม่สามารถอดรน กดข่มความตื่นเต้นเอาไว้ได้เลย,จนทนไม่ได้ต้องถามออกไป,"ท่านทั้งสอง,ไม่รู้ว่าเรื่องใดได้เกิดขึ้นอย่างงั้นรึ?เป็นไปได้ว่าหยิงหยิงได้ไปทำเรื่องผิดพลาดขึ้น,ดังนั้น...."

ซ่างหลีซิงเผยยิ้มส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"เรื่องของเมิ่งหยิงหยิงที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด,หวังว่าอย่าได้เอามาใส่ใจเลย."

ใส่ใจรึ?

ข้าหรือจะกล้า!

ภายในใจของเมิ่งชิงอู๋รู้สึกมีความสุข.

เป็นได้ว่าพวกเขาได้เตรียมที่จะนำเมิ่งหยิงหยิงกลับไปเรียนอีกครั้งอย่างงั้นรึ?

หนานกงหยุนพูดขัดจังหวะ"พี่เมิ่งชิงอู๋,ข้าคิดว่าก่อนหน้านี้ท่านคือคนที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง,ตอนนี้ได้พบแล้วท่านช่างไม่มีความจริงใจเอาซะเลย!"

หัวใจของเมิ่งชิงอู๋นั้นถึงกับสะดุ้ง,เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดขึ้นมาที่หน้าผาก!

ทำไมนางถึงได้กล่าวเช่นนั้นล่ะ?

มีเรื่องใดที่ข้าได้ทำผิดอยู่อย่างงั้นรึ?

เรื่องบ้าระห่ำของหนางกงหยุนนั้นทุกคนต่างรู้กันดี,หากว่านางโกรธล่ะก็,ตระกูลเมิ่งของนางคงต้องถึงการล่มสลายเป็นแน่,นางจำไม่ได้เลยว่านางได้กระทำการล่วงเกินปิศาจร้ายที่โด่งดังนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!

เมิ่งชิงอู่นั้นรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย,"ซิงอู๋ไม่รู้ว่าได้ไปทำเรื่องไม่ถูกต้องตั้งแต่ตอนใหน,ขอให้แม่นาง หนานกงช่วยชี้แนะด้วยเถอะ."

หนานกงหยุนกล่าวอย่างเฉยเมย"ในเมื่อเจ้ามีบุคคลที่มีทักษะอันสูงล้ำอยู่แล้ว,ทำไมถึงได้ให้หยิงหยิงมาอยู่ในการปกครองของชายชราซ่างสั่งสอนด้วยเล่า?นี่ไม่ใช่ว่าเห็นคนอื่นเป็นตัวตลกอยู่หรอกเรอะ!จงใจที่จะดูถูกชายแก่ซ่างอยู่สินะ!"

ซ่างหลีซิงเองก็พยักหน้าอย่างรันทดด้วยเช่นกัน.

„?”

เมิ่งชิงอู่รู้สึกราวกับว่าสมองของนางได้หายไปแล้ว,คนที่มีทักษะที่สูงล้ำ,เป็นใครกันที่มีทักษะที่สูงส่งนะ,เป็นใครกันที่นางรู้จัก,ทั่วทั้งเมืองเทียนหนานแห่งนี้ยังมีคนที่เหนือล้ำกว่าซ่างหลีซิงอีกรึ?ถึงแม้ว่าจะมีบุคคลเช่นนั้นจริง,เป็นไปได้ด้วยรึที่เขาจะอยู่ภายใต้การดูแลของหอการค้าหนานหยุน "พวกท่านกล่าวหนักเกินไปแล้ว,ข้า...ไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกท่านกล่าวเลย."

"เอาล่ะ,ไม่จำเป็นต้องปิดบัง!พวกเรารู้หมดแล้ว!หนานกงหยุนได้โยนกระสอบที่หนักลงบนพื้น,"ข้างในนี่มีเหรียญทองอยู่มากกว่า 10,000-20,000 เหรียญทอง,ข้าได้รวมรวมทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้ามีมาอยู่ที่นี่หมดแล้ว,เพื่อใช้มันเป็นเงินทุน,ข้าถึงกับต้องขายทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดแล้ว,แทบจะขายทุกอย่างแม้แต่กางเกงในของข้า,เมิ่งหยิงหยิงอยู่ที่ใหน?ข้าต้องการลงทุน,ข้าต้องการร่วมธุรกิจกับนาง,ข้าจะร่วมงานกับนางด้วย!"

หนานกงหยุนต้องการลงทุนกันเมิ่งหยิงหยิงอย่างงั้นรึ?

ตระกูลหนานกงนั้นเป็นตระกูลขุนนางที่มีธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการทหารรับจ้าง,แม้แต่ตระกูลเย่ที่มีธุรกิจเกี่ยวกับทหารรับจ้างเช่นกันยังไม่สามารถเทียบได้เลย.

หนานกงหยุนเป็นธิดาของจ้าวเมือง,สถานะของนางเหนือกว่าคนทั่วไปในเมืองเทียนหนาน,แค่นางต้องการร่วมธุรกิจลงทุนด้วยนั้น,ด้วยคำพูดไม่กี่คำที่นางกล่าวออกมา,นั่นก็เป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาเลย,สามารถที่จะสั่นสะเทือนเหล่าผู้มีอิทธิพลมากมายได้,ซ้ำทุกคนต่างรู้ดีถึงพรสวรรค์ที่สูงล้ำของนาง,อายุเพียงแค่ 18 ปี ก็มีพลังฝึกตนดินแดนปรุงร่างระดับ 9 ขั้นปลายแล้ว,ซ้ำยังมีดวงจิตวิญญาณระดับเทวะที่น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก,ไม่มีใครเลยที่จะกล้าขวางทางบุคคลเช่นนี้.

เมิ่งชิงอู๋ต้องตั้งรับอย่างชาญฉลาด นางย่อมไม่สามารถที่จะก่อปัญหาให้เกิดขึ้นมาได้.

"ตาแก่คนนี้มาหาเจ้า,มีเรื่องที่สำคัญบางอย่าง."ซ่างหลีซิงได้ดึงม้วนคัมภีร์ออกมาจากแขนเสื้อ,ก่อนที่จะยืนให้เมิ่งชิงอู๋,"นี่คือแผนผังยันต์เวทย์ผิวศิลา,ข้ายกให้หอการค้าหนานหยุน,รายได้ทั้งหมดที่เกิดขึ้น,ข้าไม่ขอรับผลประโยชน์ใดๆจากมัน,ให้มันเป็นรายได้ของหอการค้าหนานหยุนไป."

พายเนื้ออีกชิ้นได้หล่นลงมากจากหมู่มวลเมฆาอีกแล้ว!

เมิ่งชิงอู๋ราวกับถูกฟาดอย่างแรงจนวิงเวียนสับสนเป็นอย่างมาก!

ซ่างหลีซิงได้กล่าวต่อ"หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากเมิ่งหยิงหยิงแล้ว,ตาแก่คนนี้คงไม่สามารถออกแบบยันต์เวทย์ที่สมบูรณ์แบบที่สุดเช่นนี้ได้แน่?หากแต่ชื่อเสียงที่จะตามมานั้นเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัว,ข้าจึงไม่กล้าที่จะรับผลประโยชน์จากมัน?ข้าจึงคิดว่าขอมอบมันให้เป็นของขวัญหอการค้าหนานหยุน,ข้าคิดว่ามันเหมาะสมที่สุดแล้ว,หากยังคิดถึงความรู้สึกของข้าแล้ว,โปรดรับมันเอาไว้,และข้าเองมีเรื่องที่จะขอ,ข้าต้องการที่จะพบท่านหญิงรองและบุคคลอีกคนที่มีทักษะสูงล้ำนั่นอีกครั้ง"

"เฮ้,เรื่องการลงทุนของข้าล่ะจะว่าไง?ข้าตั้งใจจริงนะ!"

"ท่านทั้งสอง,ทั้งสองท่าน!"เมิ่งชิงอู๋ถึงกับปาดเหงื่อที่เย็นเยือบ,ขณะที่กล่าวออกไปว่า"หยิงหยิงนั้นเพิ่งได้พักผ่อนเอง,ท่านจะเข้ามาดื่มน้ำชาที่ห้องโถงรับแขกก่อนดีใหม,หลังจากที่ข้าไปหาหยิงหยิงและปรึกษาพูดคุยกันแล้วจากนั้นก็จะให้คำตอบกับพวกท่านอย่างแน่นอน,เช่นนี้ดีหรือไม่,?"

"ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน,พวกเรามีเวลารอได้ทั้งวันเลย."หนานกงหยุนพยักหน้า,"ข้าขอบอกเจ้าไว้ก่อนเลยนะ,ข้าได้หาเงินมาอย่างยากลำบากเพื่อมาลงทุน,แม้แต่กางเกงในก็ยังแทบจะเอาออกมาขาย,ดังนั้นเจ้า,หากไม่คิดถึงความรู้สึกของข้าล่ะก็,ข้าคงไม่มีความสุข,แล้วหากว่าข้าไม่มีความสุขล่ะก็,ข้าย่อมทำให้คนอื่นๆอีกมายมายต้องไม่มีความสุขไปกับข้าด้วย."

หัวใจของเมิ่งชิงอู่แทบหยุดเต้น,ทว่านางก็ยังคงฝืนยิ้มออกมาได้.

"ไช่แล้ว,แม่นางหนานกงเชิญ."

พวกเขาทั้งคู่ก็ถูกพายังยังห้องโถงรับแขก.

เมิ่งชิงอู่วิ่งเร็วราวกับกำลังวิ่งแข่งร้อยเมตร,พุ่งตรงไปยังที่พักของเมิ่งหยิงหยิงอยู่,ด้วยความเร็วสูงสุด,ไม่คิดที่จะเคาะประตูแม้แต่น้อย,นางพุ่งไปเปิดประตูเข้าไปในทันที.

เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นวันนี้แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,นาจะต้องค้นหาเหตุและผลที่จะเกิดขึ้นให้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งไห้ได้.

เมิ่งหยิงหยิงในเวลานี้ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย,ยังคงนอนอยู่บนเตียง หลับสบายส่งเสียงหายใจหวีดหวิวออกมา.

ทันใดนั้นเมิ่งหยิงหยิงถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมา,"เช้าแล้วรึเนี่ย?"

เมิ่งชิงอู๋เร่งรีบถามออกไป,"เมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้นบอกความจริงมาเร็ว?เจ้าบอกข้ามาเร็วเข้า!"

เมิ่งหยิงหยิงตอบกลับไปอย่างสะลึมสะลือ"ข้าไปขายเนื้อเสต็กกับฉู่เทียน,หลังจากนั้นก็ไปตลาดปรุงยา."

"แค่นั้น?"

"ใช่แล้ว,เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?"

เมิ่งชิงอู่เริ่มอธิบายเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น."แล้วทำไมซ่งเทียนเหยี่ยนเขาต้องการที่จะให้เจ้าเป็นอาจารย์ล่ะ?ทำไมหนานกงหยุนถึงได้ต้องการลงทุนกับเจ้ากันล่ะ?ทำไมซ่างหลีซิงตาซือถึงได้เริ่มแสดงท่าทีปรารถนาดีต่อตระกูลของเราล่ะ?นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน!"

"?เอ๋..ท่านรู้!ข้าว่าจะปิดเอาไว้อีกหน่อย,อยากให้ท่านพี่รู้สึกประหลาดใจสักเล็กน้อย,ในเมื่อท่านพี่รู้แล้ว,ก็คงต้องบอกท่านแล้วซินะ."

เมิ่งหยิงหยิงยืดขาเรียวขาวบริสุทธ์ของนางออกมา,ก่อนที่จะกระโดดลงจากเตียงและกระโดดขึ้นเตียงร่ายรำไปมา,ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยความดีใจ,"เรื่องเมื่อวานนี้ตอนเย็นนั้นเป็นเรื่องช่วยเติมเต็มความรู้สึกของข้าที่ขาดหายมา กว่าสิบปีแล้ว!"

เมิ่งหยิงหยิงเริ่มเล่าถึงเรื่องที่เกิดขึ้น.

ตอนแรกที่พวกเขาไปขายเสต็ก,พบเขากับพวกอันธพาล,ก่อนที่จะไปยังตลาดยา,พบเข้ากับคนของตระกูลเย่,ท้ายที่สุดก็เกิดการแข็งขันเกิดขึ้น,เมิ่งหยิงหยิงภายใต้การช่วยเหลือของฉู่เทียน,ในที่สุดก็ชนะเย่เฟิงและได้รับเงิน 5,000 เหรียญทองมา.

"ท่านยังไม่รู้!"

"ในตอนนั้นเย่เฟิงได้พุ่งเข้ามาโจมตี,ข้าเมิ่งหยิงหยิงไม่ได้เร่งรีบเลย,พร้อมกับดีดเจ้าสุนัขนั่นด้วยเท้าข้างนี้,เย่เฟิงถูกถีบกระเด็นลอยออกไปต่อหน้าข้าเลย!"เมิ่งหยิงหยิงเตะขายาวออกไปประกอบการเล่า

"ท่านพี่รู้ใหม?ทุกคนต่างตื่นตะลึงตาค้างกันหมด,จ้องมองมาที่ข้าตาไม่กระพริบเลย!"

เมิ่งหยิงหยิงยังคงร่ายรำไปมาด้วยความยินดี,โบกไม้โบกมือด้วยความดีใจ.

เมิ่งชิงอู๋คว้าไปที่ข้อมือของนาง,พร้อมกับใช้ทักษะตรวจสอบพลังของนางอย่างระมัดระวัง,ก่อนที่จะเผยออกมาให้เห็นสีหน้าที่ตื่นตระหนกอย่างรุนแรง,ค่อยๆรวบรวมประมวลเรื่องที่เกิดขึ้น,พลังฝึกตนนี้ไม่สามารถหลอกลวงได้,เมิ่งหยิงหยิงนั้นได้ไปถึงดินแดนปรุงร่างระดับ 4 ขั้นปลายเรียบร้อยแล้ว,เทียบเท่ากับพลังฝึกตนของนางเลย.

เมิ่งหยิงหยิงได้นำการ์ดคลิตตัลออกมา,ก่อนที่จะกล่าวออกมาอย่างอิ่มเอม,"นี่เป็นของเดิมพันจากการต่อสู้ล่ะ!ท่านพี่ท่านดูนี่สิ!"

นี่เป็นการ์ดคลิสตัลฝากเงินเฉพาะทางการค้า,ถูกติดตั้งรังสรรค์ออกมาให้ใช้ได้ทั่วประเทศ,เพื่อที่จะให้การค้าขายสะดวกสบายในการใช้จ่ายทางการค้า,แต่ละเมืองนั้นจะมีร้านแลกเงินประจำอยู่,ทำให้เหล่าพ่อค้าไม่จำเป็นต้องพกเงินสดเป็นจำนวนมาก,พวกเขาสามารถที่จะนำการ์ดเหล่านี้ไปแลกเหรียบทองได้ทุกที่ของร้านฝากเงินเลย.

การฝากขั้นต่ำของการ์ดคริสตัลคือ 1000 เหรียญทอง!

หากแต่บัตรคริสตัลชิ้นนี้มีเงินอยู่ถึง 5000 เหรียญทองรวมอยู่ในนี้อีกด้วย!

ฉู่เทียน,เรื่องราวทั้งหมดรวมถึงเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นจากฉู่เทียน,เป็นฝีมือของชายที่ชื่อฉู่เทียนอย่างงั้นรึ?เขาไม่ได้โกหกอะไรเลยไม่ใช่รึ?ความจริงแล้วเขาได้พาเมิ่งหยิงหยิงไปหาเงินเมื่อคืนที่แล้ว,ความจริงเขายังพาเมิ่งหยิงหยิงเปิดห้องด้วย,เพียงแต่ห้องดังกล่าวนั้นเป็นห้องปรุงยา.

นับตั้งแต่ต้นจนจบ,เขาได้คอยช่วยเหลือเมิ่งหยิงหยิงมาโดยตลอด,นางที่ไร้ซึ่งเหตุผลแล้วยังแสดงท่าทางไร้เหตุผลเข้าใจผิดในตัวเขาโดยไม่ฟังเหตุผลของเขาเลย.

เมิ่งชิงอู๋ที่ไร้ซึ่งจิตใจนั่งลงอย่างช้าๆบนเก้าอี้"เจ้าไปเจอบุคคลคนนี้ได้อย่างไร?"

เมิ่งหยิงหยิงทำหน้าเป็น,ทั่วทั้งใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุข,"ข้าซื้อเขามา!"

“ซื้อ?”

"ข้าเก่งใช่ใหมล่ะ!"

เมิ่งหยิงหยิงที่แสดงท่าทางดีใจส่ายหน้าไปมา,บางทีนี่อาจจะเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตการลงทุนของนาง"ข้าได้ใช้เงินซื้อที่ข้านั้นค่อยๆสะสมมากว่าครึ่งปี,ซื้อเขามาจากตลาดทาสล่ะ,ว่าแต่,เขาไปใหนแล้วตอนนี้,ถึงได้ไม่มาหาข้านะ."

"มันแย่มากเลย,เขา...บางทีเขาคงจะบ้าคลั่งหนีไปด้วยฝีมือข้าแล้ว!"

"เออ..มีบางอย่างที่แย่มากเกิดขึ้น เขา ... อาจจะโกรธข้า แล้วก็อาจจากที่นี่ไปแล้วก็ได้"

"อะไรนะ?"

"แล้วเขาพักอยู่ที่ใหนรึ?พาข้าไปที!"

"เขาพักอยู่ในโรงครัวข้างกระท่อม!"

เมิ่งหยิงหยิงเร่งรีบพาพี่สาวของนางไปยังกระท่อมของฉุ่เทียน.

ในกระท่อมนั้นว่างเปล่า,ไม่มีฉู่เทียนอยู่!

เมิ่งหยิงหยิงถึงกับเป็นกังวลขึ้นมาทันที,ภายในและภายนอกมองไปรอบๆ,ไม่สามารถมองเห็นแม้แต่เงาของเขา "เขาอยู่ที่ใหนล่ะ!"

เมิ่งชิงอู๋กล่าวออกมาเศร้าสร้อยสำนึกผิด"ขอโทษด้วย,คงต้องโทษข้าแล้วล่ะ,ข้าคิดว่าเขาต้องการหลอกลวงเจ้า,ดังนั้นจึงได้ว่ากล่าวเขาไปอย่างรุนแรงหลายคำ,ใครจะรู้ล่ะว่าเขาจะโกรธและหัวแข็ง,พวกเราโต้เถียงกัน,ข้าได้พลั้งมือ....พลั้งมือแทงเขาไป...เขาคงจะโกรธข้าและก็หนีไป,ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปที่ใหน."

"อะไรกัน?"ดวงตาของเมิ่งหยิงหยิงถึงกับเอ่อไปด้วยน้ำตา,แทบจะทนกลั้นไม่ให้มันไหลออกมา"เขาได้พยายามช่วยข้าหลายอย่าง,พวกเรากับทำกับเขาเช่นนี้,เขาต้องเสียใจเป็นแน่!ท่านพี่ทำกับเขาเช่นนี้,ท่านไม่ตรวจสอบให้รอบคอบก่อนที่จะกล่าวร้ายคนดีเช่นนี้หรอกรึ!"

ข้าเองก็ทำเพื่อเจ้า

ไม่ใช่ว่าเพราะเจ้าหรอกรึที่ข้าทำเช่นนี้?

เมิ่งชิงอู่รู้สึกคับอกคับใจถึงกับนิ่งแข็งค้าง,แทบจะกล่าวอะไรออกมาไม่ได้,นางจ้องมองไปยังหลอดไฟที่อยู่ภายในห้องที่เขาทิ้งไว้,จ้องมองไปยังวงเวทย์ที่สลักเอาไว้บนกระทะ,บนหม้อซุบ,จ้องมองไปยังผนังเป็นวงเวทย์ปรับอากาศ,จ้องมองกาน้ำชาที่ร้อนขึ้นด้วยตัวของมันเอง.

ไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้ใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง.

ทว่านางก็ตระหนักได้ว่านางได้กระทำเรื่องโง่เง่าที่สุดไปแล้ว.

เป็นเรื่องที่โง่เง่าที่สุดในชีวิตของนางเลย.

นางได้ขับไล่คนที่มีพรสวรรค์หายาก,ผู้ที่มีความเฉลียวฉลาดที่สวรรค์ประทานมาให้!

เมิ่งหยิงหยิง รู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ,แต่ก็ไม่มีเหตุผลพอที่จะตำหนิพี่สาวของนาง,ในมุมมองของพี่สาวนางนั้น,นางเองก็ไม่ต้องการที่จะทำให้มันเกิดเรื่องนี้ขึ้น,แต่ว่าเพราะเป็นห่วงนางจนเกินไป,จึงทำให้บุ่มบ่าม,กระทำการที่ไร้เหตุผลกับฉู่เทียนไป.

"ฉู่เทียนได้ทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือข้าอย่างดีที่สุด,ท้ายที่สุดแล้วกลับไม่ได้รับความดีความชอบใดๆ,ซ้ำยังถูกเข้าใจผิดด้วย,เขาจะต้องรู้สึกผิดหวังและเสียใจอยู่แน่แน่เลย!"

เมิ่งหยิงหยิงรู้สึกผิดมากมายและตำหนิตัวเองไปมา.

 

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne

#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย

Half-Drunk Wanderer
????