Miracle Throne Chapter 5 Elementary force pan
นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 5 กระทะพลังเวทย์
บทที่ 5 กระทะพลังเวทย์
ในตอนบ่าย,ช่วงเวลาที่แดดร้อนอบอ้าว.
เมิ่งหยิงหยิงนั่งแกว่งชิงช้าบนลานหินเบาๆ
ดวงตะวันที่ส่องแสงสว่างจ้าบดเบียดผิวเรียบเนียนไร้ที่ติของนาง,สะท้อนต้นขาที่ขาวนุ่มนวลราวหิมะ
น้ำตาที่ร่วงไหลยังกับน้ำรั่วอาบไปบนผิวที่งดงาม เปื้อนไปบนแก้มจนกลายเป็นสกปรก,หยดลงเป็นพักๆราวกับไข่มุกที่ร่วงหล่น
ท่าทางที่ชมดชม้อย บอบบางเช่นนี้,ทำให้เหล่าบุรุษที่เห็น
ยากที่จะทนปรารถนาเข้าไปปกป้องนางเอาไว้ .
เสียงที่ดังขึ้นโดยบังเอิญก็ผ่านเข้ามา.
"พบเจ้าแล้ว"
"ข้ากำลังหิวตายแล้ว,ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องเตรียมอาหารให้ข้าหรอกรึ?"
ฉู่เทียนที่บนหัวยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง
ตาครึ่งหลับครึ่งตื่น เหมือนว่ายังไม่ตื่นดี.
เมิ่งหยิงหยิงหันไปมองและแค่นเสียงออกมาว่า
"คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าเพิ่งจะตื่น?ตอนนี้มันบ่ายแล้วนะ!"
ฉู่เทียนกล่าว โต้แย้ง"ห้องที่เจ้าจัดให้ข้าทั้งเล็กและสกปรก,ไม่มีแม้แต่ตะเกียงให้แสง,มีเพียงแค่หม้อและกะทะ.นอกจากนี้หน้าต่างก็เล็กมากมาย,แทบจะระบายอากาศไม่ได้,ยิ่งวันอากาศในหน้าร้อนเช่นนี้ก็ยิ่งอดอู้ไม่ต่างกับอาหารกระป๋อง,เจ้าจะให้ข้าพักอยู่ที่เช่นนี้นะรึ?"
เมิ่งหยิงหยิง
"งั้นรึ?"
"เจ้าก็พูดได้สิเตียงเจ้าไม่ได้แข็งเช่นข้านี่,ข้านอนจนหลังแทบจะหักอยู่แล้ว" ฉู่เทียนส่ายเอวไปมาแสดงท่าทางเจ็บปวดเอวเคล็ด,"โชคดีนะที่พี่ชายคนนี้ฉลาดหลักแหลม,รู้จักแก้ปัญหา,ข้าได้ทำการเปิดประตูโรงเก็บของ,ของเจ้า,แล้วใช้อุปกรณ์ที่มีอยู่ปรับแต่มันขึ้นมาใหม่,ด้วยการเก็บกวาดของทั้งหมด,และมัวแต่ปรับปรุงห้อง,รู้ตัวอีกทีดวงตะวันก็ส่องแสงแล้ว,จึงได้นอนบนเตียงหลับยาว,ตื่นอีกทีก็กลายเป็นเวลาบ่ายซะแล้ว."
แล้วมันจะมีปัญหาอะไรอีกเล่า.
เอ๊ะ..แต่เดี๋ยวก่อน
เขาถึงกับกล้าเปิดประตูโรงเก็บของเชียวรึ!
ชายคนนี้ช่างหน้าด้านซะจริงๆ!
ฉู่เทียนพบว่าที่ใบหน้าของเมิ่งหยิงหยิงนั้นมีคราบน้ำตาที่แห้งเกราะกรังอยู่
"เจ้าถึงกับร้องให้,กับความน่าสงสารของข้าเลยรึ,เป็นไปได้ว่าเจ้าคงจะประทับใจกับโศกนาฏกรรมที่ข้าต้องได้รับและไม่ยอมแพ้ในการช่วยตัวเองใช่ใหมล่ะ?"
เมิ่งหยิงหยิงเช็ดถูขอบตาตัวเอง,พร้อมกล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ"ไร้สาระ!
ข้าเศร้าเพราะข้าถูกอาจารย์ไล่ออกจากโรงเรียนแล้วต่างหาก ข้าไม่ได้เศร้ากับชีวิตเจ้าซะหน่อย!"
ฉู่เทียนโบกมือไปมา
"โอ้ว,เรื่องนี้เอง,แต่ว่าเจ้าแก่นี้คงจะเป็นพวกข้ามแม่น้ำได้ก็เผาสะพานทิ้งสินะ,ช่างเป็นพวกหน้าไว้หลังหลอกจริงๆ."
เมิ่งหยิงหยิงเหยียดเรียวขาที่งามราวหยกสลักออกมาในทันที,พร้อมกับแกว่งชิงช้าแล้วกระโดดออกมา,ยืนจังก้าท้าวสะเอวอยู่ด้านหน้าฉู่เทียน "หยุดพูดเรื่องไร้สาระซะที แม้ว่าข้าจะถูกซ่างต้าซือไล่ออก
แต่ข้ายังได้รับค่าเล่าเรียนกลับคืน นี่ก็เท่ากับว่าตลอด 4 ปีที่ผ่านมา ข้าไม่ต้องจ่ายอะไรเลย
นั่นก็หมายความว่าอาจารย์ก็ไม่เห็นจะได้ประโยชน์อะไรจากข้าไม่ใช่รึไง?"
ฉู่เทียนหาวหวอดๆ,กล่าวออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
"ช่างไร้เดียงสาซะจริง
ข้าจะบอกกับเจ้าตรงๆ,งานที่ข้าช่วยเจ้าเขียนลงไปจนเสร็จนั่นน่ะ,มันมีมีค่ามากกว่าวิชาอักขระเวทย์
ทั้งหมดที่สมาคมนั่นรวมกันซื้อมาซะอีก,ที่เจ้าแก่สามัญชนเตะเจ้าออกมานั้นนะก็ชัดแจ้งแล้วว่าต้องการครอบครองมันเอาไว้."
"เจ้าจะอวดอ้างคุยโม้ไปถึงเมื่อไหร?
ซ่างต้าซือนั้นเป็นคนที่สูงส่งและเข้มงวด,เขาจะทำอย่างนี้ได้อย่างไร!" เมิ่งหยิงหยิงว่ากล่าวฉู่เทียนที่วนไปรอบๆ"ข้าไล่เจ้าออก,เจ้าไม่ใช่คนของข้าแล้ว,ข้าจะนำสินค้าอย่างเจ้าไปคืน,ส่งเจ้าให้พ่อค้าทาสและรับเงินกลับมา!"
ฉู่เทียนรู้สึกตกใจ"ข้าผิดอะไร?แล้วสามารถคืนสินค้าได้รึไง!"
เมิ่งหยิงหยิงแค่นเสียงดังออกมา,"นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว,รับประกันคืนสินค้าในสามวัน,
หากว่าไม่พอใจ,และในเจ็ดวันยังยอมให้เปลี่ยนสินค้าได้ด้วย!"
เขาถึงกับต้องเกาศีรษะทีเดียว!
นี่มันร้ายแรงเลยไม่ใช่รึ?
ตลาดทาสในยุคนี้,มีบริการให้ผู้ใช้ทดลองสินค้าก่อนเลยรึ?
"เดี๋ยว,อย่าเพิ่งร้อนใจ,ไม่ต้องรีบ,ข้าจะแสดงความสามารถว่าค่านั้นคุ้มค่าจนเจ้าต้องหยุดคิดเช่นนั้นเลย."ฉูเทียนกล่าวต่อโดยไม่เปิดช่องว่าง
"นี่แม่นาง,ขอให้เจ้าได้ชิมอาหารรูปแบบตะวันตกของข้าซะก่อนเถอะ."
"ให้ข้าได้ชิมอาหารรูปแบบตะวันตก,ของเจ้านะรึ?"
"ถูกแล้ว,ตอนนี้,มันยังขาดส่วนประกอบและเครื่องเทศล่ะนะ."
เมิ่งหยิงหยิงเต็มไปด้วยท่าทางงงงวยกับการกระทำของฉูเทียน"จริงๆแล้วเจ้ายังไม่มีแม้แต่อาหารและเครื่องเทศเลย,แล้วเจ้ายังบอกว่าเตรียมพร้อมที่จะให้ข้าชิมได้อีกรึ?"
ฉูเทียนยังคงทำเป็นหมูไม่กลัวน้ำร้อนยืนจังก้าอยู่,"โทษที,ข้าไม่มีเงินซื้อนะ,แต่ว่าเชื่อข้านะ,เจ้าจะต้องไม่ผิดหวัง!"
ฉู่เทียนคนนี้ยังมีไพ่ตายอะไรจะแสดงอยู่อีกรึ?
เมิ่งหยิงหยิงเองทั้งวันนางก็แทบจะไม่ได้กินอะไรเลย,ท้องนางเริ่มร้องออกมาด้วยความหิว,นางจึงตัดสินใจว่าควรจะเติมอะไรให้เต็มท้องก่อน,จากนั้นค่อยคิดเรื่องปวดหัวเกี่ยวกับเรื่องที่จะต้องอธิบายให้กับพี่สาวของนางฟัง,ดังนั้นนางจึงพาฉู่เทียนไปยังร้านขายอาหารที่ตลาด.
"เนื้อวัวป่าแสงจันทร์ 2 ชิ้น"
"ตะพาบน้ำหนังเงิน 1 ตัว."
„”
ฉู่เทียนทำการเลือกวัตถุดิบทำอาหาร.
เมิ่งหยิงหยิงที่เดินตามขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า"เจ้าเลือกเนื้อสัตว์อสูร,แม้ว่าเนื้อสัตว์อสูรเหล่านี้จะเต็มไปด้วยคุณค่าทางอาหารก็ตามที,แต่ว่านะ,มันไม่อร่อย,และยังไม่ย่อยอีกด้วย!"
"ใครบอกเจ้ากัน?"
"นี่เป็นความรู้ทั่วไป"เมิ่งหยิงหยิงเริ่มสงสัยอย่างหนักแล้วว่าตอนนี้ฉูเทียนจะทำอะไรให้นางทาน,"เนื่อสัตว์อสูรนั้นจะช่วยในการฝึกฝนทักษะเวทย์,และยังช่วยเสริมสร้างร่างกายเพิ่มพลังเวทย์เป็นอย่างมาก,ร่างของมันนั้นมีความแข็งแกร่งกว่ามนุษย์ทั่วไปหลายร้อยเท่า,เหล่านักรบยังยากที่จะตัดมันด้วยดาบเลย,ลำพังแค่ฟันของพวกเราจะทำอะไรได้,เพราะว่าเนื้อสัตว์อสูรมีความแข็งแกร่งและเหนียวจนเกินไป,ท้องคนทั่วไปจึงไม่มีทางที่จะย่อยมันได้ไงล่ะ,หากว่าเจ้ากินแล้วไม่ย่อย,ก็ไม่ต่างกับการฆ่าตัวตายเท่านั้นล่ะ!"
"พวกเจ้าเป็นคนเถื่อนกันรึๆไง,ถึงไม่ได้เข้าใจกับการใช้ชีวิตอย่างเพลิดเพลินที่แท้จริงนะ."
"เจ้าหมายความว่าไง?กล้ากล่าวหานายหญิงว่าเป็นคนเถื่อน,ข้ามีรูปร่างเหมือนคนเถื่อนตรงใหน!พอ!พอ!คืนสินค้าเลยดีกว่า!"
"เจ้าจะพูดคืนสินค้าบ่อยไปแล้วนะ,อย่างน้อยเราก็เคยนอนเตียงเดียวกันมาแล้ว
,ก้อนเนื้อของเจ้าเช่นข้า,รู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก."
"เจ้าบ้า,เจ้ายังกล้าพูดเรื่องเช่นนี้อีกนะ!"เมิ่งหยิงหยิงรู้สึกโกรธราวกับสายฟ้าฟาด"ข้าจะคืนสินค้าตอนนี้ล่ะ!"
"อย่าเพิ่งโกรธน่า,อย่าได้โกรธเลย,เรื่องทั้งหมดเป็นข้าเองที่ผิดและไม่ดีเอง,ตกลงมัย?"ฉู่เทียนพยายามปลอบหญิงสาวที่โกรธจัด,"ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว,ข้าจะแสดงให้เจ้าดูเองว่าสิ่งที่อริยะชนทำกันอย่างไร,เพื่อชดเชยความเสียหายทางจิตใจของเจ้า!"
ฉู่เทียนหัวเราะร่าออกมาอยู่ชั่วขณะ.
********
ท้ายที่สุดเด็กหญิงก็เข้ามาในกระท่อมที่พักเขา.
กระท่อมที่ฉูเที่ยนเอ่ยอ้างนั้นก็ยังเป็นเหมือนเดิม,ข้างในยังคงร้อนและมืด.
แต่ถึงกระนั้นขณะที่เมิ่งหยิงหยิงเปิดประตูเข้ามานั้น,ร่างกายของนางราวกับแข็งเป็นหิน,ตื่นตกใจกับภาพที่นางได้พบเห็น,ดวงตากลมโตทั้งสองชำเลืองมองออกไป,ไม่อยากเชื่อกับภาพด้านหน้าแม้แต่น้อย,"สิ่งนี้คืออะไรกัน?"
มีลูกแก้วขนาดเล็กหลายลูกถูกร้อยด้วยเชือกห้อยลงมาจากเพดาน,แต่ละดวงนั้นส่องแสงสว่างจ้า,ทำให้ห้องที่มืดขึ้นเกิดแสงสว่างพิเศษดูสบายตา.
กาน้ำชาอันหนึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะไม้ที่ทรุดโทรม,ไม่ได้วางอยู่บนเตาต้มน้ำแต่อย่างใดแต่ก็ส่งเสียงน้ำเดือดออกมา,ความจริงแล้วมันกำลังถูกต้มอยู่,บางทีคงกำลังร้อนได้ทีแล้วด้วย.
วิ้ด
วิ้ดๆๆ !
ลมที่พัดหมุนวนอยู่ในห้อง,ตั้งแต่แรกแล้วผนังทั้งสี่ได้ถูกวาดอักขระเวทย์สีเขียวเอาไว้,มันถูกกระตุ้นการทำงานสัมพันธ์ยักย้ายถ่ายเทอากาศไปมาทั้งสี่ด้าน,เกิดลมระบาย,เป็นการทำงานที่ต่อเนื่องมีประสิทธิภาพและยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก,ถึงจะเป็นหนึ่งวันในฤดูร้อนในห้องที่อับขังยังสามารถรู้สึกเย็นขึ้นมาได้.
"ลูกแก้วเหล่านี้คืออะไร,มันถึงสามารถส่องแสงสว่างเช่นนี้ได้กัน!"
"มันมีชื่อว่าหลอดไฟฟ้า."
ในยุคของฉู่เทียนหลอดไฟฟ้าได้เลิกใช้ไปแล้ว
เพราะมันล้าสมัย
อย่างไรก็ตามในยุคนี้
หลอดไฟยังไม่เป็นที่รู้จัก และยังไม่ได้รับการคิดค้น
คนส่วนมากในภาคพื้นทวีปแห่งนี้จะใช้เทียนหรือว่าตะเกียงน้ำมันกัน,ที่ดีที่สุดก็จะเป็นตะเกียงคลิสตัล,ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ค่อยสะดวกสบายและให้แสงสว่างที่ไม่เพียงพอ,ในการสร้างตะเกียงคลิสตัลแต่ละดวงนั้นมีต้นทุนเป็นอย่างมากและกินพลังเวทย์มหาศาล,คนชั้นกลางและชั้นล่างจึงยังไม่สามารถใช้งานได้.
การที่หลอดไฟฟ้าปรากฏขึ้น,แน่นอนว่ามันก็ไม่ได้ต่างจากอารยะธรรมของคนยุคหินเท่าใดนัก!
ดวงตาของเมิ่งหยิงหยิงถึงกับเบิกตากว้างกลมโต"ทำไมหลอดไฟถึงส่องสว่างได้ล่ะ?"
ฉู่เทียนอธิบาย"หลักการทำงานแปรผันพลังงานไฟฟ้านั้น,มีวงเวทย์ด้วยกันทั้งหมดห้าลายอักขระ,มีวงเวทย์ดูดซับแหล่งพลังงานเวทย์,รูปแบบแบบวงเวทย์เปลี่ยนพลังเวทย์เป็นพลังไฟฟ้า,รูปแบบพลังเวทย์ในการจัดเก็บพลังไฟฟ้า,รูปแบบวงเวทย์ที่ใช้ในการเชื่อมต่อพลังงานไฟฟ้ากับการควบคุมการทำงาน,รูปแบบพลังเวทย์ที่กระตุ้นพลังไฟฟ้าให้เกิดแสงสว่าง,พวกมันอยู่ภายใต้กฎทำงานพึงพาซึ่งกันและกัน,และเกิดการกระตุ้นการทำงานให้คงทีตลอดเวลา,ส่งผลให้หลอดไฟฟ้าส่องสว่างไงล่ะ."
เพียงแค่เมิ่งหยิงหยิงเตรียมที่จะอ้าปากถามอีกรอบ.
ฉู่เทียนก็หยุดนางทันที,"เอาล่ะ,ไม่ต้องถามอะไรต่อแล้ว,ถึงจะพูดอธิบายออกมา,เจ้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี."
เมิ่งหยิงหยิงไม่มีแม้แต่เวลาที่จะต่อว่าฉู่เทียนที่ห้ามนางพูด,นางชี้ไปยังกาน้ำชาทันที,"ทำไมกาน้ำชานั่นจึงร้อนขึ้นล่ะ?"
"ก็แค่เพียงวงเวทย์ให้ความร้อนง่ายๆ"
"แล้วกระท่อมแห่งนี้มีลมพัดผ่านเข้ามาได้อย่างไร?"
"เพราะมันมีช่องระบายอาการที่ผนังไงล่ะ,จริงๆแล้วข้าตั้งใจที่จะทำเครื่องปรับอากาศล่ะนะ,แต่ว่าข้าไม่มีเวลาที่จะหาอุปกรณ์นะ,ข้าจึงทำมันได้เพียงเท่านี้ล่ะ"
เมิ่งหยิงหยิงราวกับเด็กน้อยที่อยากรู้อย่างเห็นจนท้ายที่สุดก็ร้องอุทานออกมา,"โอ้ว,มีแต่ของแปลกประหลาดมากมายเลย,คนอย่างเจ้านี้,ช่างมีความสามารถที่แปลกประหลาดจริงๆ."
ฉู่เทียนหัวเราะ
ฮ่า ฮ่า พร้อมกับรอยยิ้ม,"เจ้าคงไม่ต้องการที่จะนำข้าไปคืนพ่อค้าทาสแล้วใช่ไหม?"
"นั่นมันก็ต้องดูก่อนว่าเจ้ามีความสามารถขนาดใหน!"เมิ่งหยิงหยิงเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก,ราวกับว่าได้เห็นสิ่งแปลกใหม่ที่แปลกตา,ก่อนที่นางจะลืมเรื่องความกังวลทั้งหมด,อารมณ์ของนางก็ดีขึ้น,แล้วก็นั่งลงอย่างไม่สนใจใคร"เฮ้,ไม่ใช่เจ้าขอให้ข้าชิมอาหารรูปแบบตะวันตกของเจ้าหรอกรึ?ส่วนประกอบก็นำมาให้เจ้าแล้ว,ที่นี่ไม่ใช่ห้องครัวซะหน่อย!ข้าบอกเจ้าเลยนะ,หากว่ากล้าหลอกข้าล่ะก็,ข้าจะเอาเจ้าไปคืนทันที."
ฉู่เทียนร่ายคาถาและดึงกระทะก้นลึกออกมา,"ทำไม่ต้องใช้ห้องครัวด้วยล่ะ?ดูนี่,ข้าจะทอดเนื้อย่างให้เจ้าด้วยสิ่งนี้!"
ฉู่เทียนได้ใส่พลังเวทย์ลงไป,พลังเวทย์ได้ถูกเติมเข้าไปในวงเวทย์ที่อยู่ก้นกระทะก่อนที่จะส่องแสงสว่างโชติช่วง.
ไร้ซึ่งการจุดไฟแต่อย่างใด!
อากาศที่อยู่บนของกะทะก้นลึก,ราวกับว่ามันได้รับอุณหภูมิที่สูงขึ้น,ชั้นบรรยากาศเริ่มบิดเบี้ยวอย่างไม่คาดคิด.ราวกับว่าอยู่ภายใต้อุณหภูมิสูง.
ที่แปลกประหลาดที่สุด,คืออุณหภูมิที่สูงขึ้นนั้นถูกจำกัดให้อยู่ในพื้นที่ไม่กี่เซ็นติเมตรบนกระทะนั่น,รอบๆกลับไม่สามารถรู้สึกถึงอุณหภูมิที่ร้อนขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย,ขนาดก้นกระทะเองยังดูเหมือนจะเย็นไปด้วยซ้ำ.
ฉู่เทียนได้นำชิ้นเนื้อสเต็กวัวแสงจันทร์ลงไปในกระทะ
ซี่ๆๆๆๆ
(เสียงย่างเนื้อ)
เนื้อสเต็กที่อยู่ด้านล่างกระทะค่อยๆ
เปลี่ยนสีเพราะความร้อน เสียงเนื้อ ย่างดัง ซี่ๆๆ ตลอดเวลา
เห็นได้อย่างชัดเจนว่าฉู่เทียนไม่ได้ใช้ไฟแต่อย่างใด,ที่ก้นกระทะทรงลึกนั้นราวกับว่ามันเป็นหลุมเพลิงที่มีความร้อนหลายร้อยหลายพันองศาทีเดียว,เป็นความร้อนที่รุนแรงเป็นอย่างมาก.
ผ่านมาราวๆสามสิบวินาที.
ฉู่เทียนก็ทำการพลิกกลับเนื้ออย่างชำนาญ,ซึ่งเห็นเนื้อที่สุกแล้วหนึ่งข้าง,คาดไม่ถึงเลยว่าสีจะเปลี่ยนเป็นน่ากินแล้ว.
แต่ว่าเนื้อวัวแสงจันทร์นั้น
ถูกจำแนกเป็นสัตว์อสูรร้ายที่ร้ายกาจ!
พ่อครัวทั่วไปพบว่ายากที่จะใช้เนื้อของสัตว์อสูรชนิดนี้ปรุงเป็นอาหาร
เปลวไฟปกติเองก็ยากที่จะสามารถปรุงอาหารเช่นนี้ขึ้นมาได้!
เนื้อสัตว์อสูรมีความเหนียวและมีความสามารถต้านความร้อนสูง
การใช้เนื้อสัตว์อสูรเพื่อปรุงอาหารจึงยากมาก ตัวอย่างเช่น
เมื่อย่างเนื้อที่เหนียวและต้านความร้อน ย่างจนชั้นนอกของเนื้อไหม้ไปแล้ว
แต่ข้างในกลับยังดิบอยู่ แม้จะหั่นเป็นชิ้นบางๆ แต่เพราะความเหนียวของมันก็ยังคงยากลำบากที่จะย่อย.
ความร้อนที่ปล่อยออกมาจากกระทะของฉู่เทียน
ดูเหมือนจะมีคุณลักษณะการเจาะทะลุทะลวงที่เหนือกว่า
มันสามารถแทรกซึมเข้าไปในทุกส่วนทุกเซลล์ และลบลักษณะเฉพาะหรือความเหนียวของเนื้อออกไป
คงเหลือไว้แต่ความนุ่มฉ่ำและความอร่อย คุณค่าทางโภชนาการ
ทั้งยังมีพลังเวทย์แฝงอยู่สูง
ซี่ๆๆๆ! ซี่ๆๆๆ! ซี่ๆๆๆ!
สเต็กถูกพลิกอย่างต่อเนื่อง
ไขมันที่ไหลออกมาจากขอบชิ้นเนื้อ ส่งกลิ่นหอมกลุ่นกระจายไปทั่วห้อง
เมื่อฉู่เทียนเห็นว่าเนื้อเกือบจะพร้อมแล้ว
เขาเติมเกลือทะเล พริกไทยดำ น้ำมันมะกอก น้ำมะนาว และเครื่องปรุงอื่นๆ ลงไป
กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาประมาณแปดนาที
ในที่สุด
สเต็กก็สุกถูกนำออกมาจากกระทะ.
"นายหญิง,โปรดอิ่มอร่อยกับอาหารมื้อนี้ได้เลย!"
ฉู่เทียนได้นำเนื้อสเต็กที่หั่นเป็นชิ้นบางๆลงบนจานของเมิ่งหยิงหยิง
มีความหนาประมาณสามเซนติเมตรและมีสีชมพูที่มีมันค่อยๆ ซึมออกมา
ทั้งชิ้นมีสีที่สม่ำเสมอและสุกเท่าเทียมกันอย่างทั่วถึง ส่งกลิ่นหอมฉุย ,ทำให้เมิ่งหยิงหยิงถึงกับต้องกลืนน้ำลาย,แทบจะทนไม่ได้ที่จะตะกุกตะกายเร่งรีบหยิบมีดและเริ่มตัดเนื้อเป็นคำและเอาเข้าปากในทันที
โดยปกติเนื้อสัตว์ร้ายจะไม่สามารถตัดได้
อย่างไรก็ตามนางสามารถตัดเนื้อสเต็ก สัตว์อสูรได้อย่างง่ายดายด้วยมีดธรรมดา
เมิ่งหยิงหยิงใช้ซ่อมเสียบชิ้นเนื้อเข้าปาก.
"วู้ ๆๆๆๆ ... .. "
ดวงตาของเมิ่งหยิงหยิงที่ส่องประกาย,แทบจะไม่สามารถหยุดกินได้,นางได้ตัดชิ้นเนื้อเข้าปากอย่างต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน,กินด้วยท่าทางตะกละตะกลาม,กล่าวอู้อี้ไม่ชัดเจนออกมา"ข้าไม่เคย..กินเนื้อสัตว์อสูรที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย!"
ฉู่เทียนเหนื่อยอ่อนเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโต
แต่เมื่อเห็นว่าสาวงามด้านข้างสีหน้าดูมีความสุข,เขาก็พยักหน้าอย่างพอใจ
ร่างกายนี้แท้จริง,เป็นคนจากตระกูลขุนนาง
แม้ว่าเจ้าของร่างจะเคยฝึกฝนพลังเวทย์มาบ้าง แต่เขาก็ไม่สามารถเข้าถึงเขตแดนปรุงร่างได้สำเร็จ,พลังเวทย์ที่มีนั้นอ่อนแอน่าสมเพช,ดังนั้นการทำอาหารที่ต้องใช้พลังเวทย์แล้ว,ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับฉู่เทียนเลย.
เมิ่งหยิงหยิงที่เห็นว่าฉู่เทียนหมดเรี่ยวหมดแรง
นางจึงมีความตั้งใจขึ้นมาทันที,ลุกขั้นยืนและกล่าวว่า "เจ้าจะช่วยสอนข้าใช้กระทะทอดเนื้อสเต๊กได้หรือไม่?"
ฉู่เทียนรู้ว่านางมีความปรารถนาดีต้องการที่จะช่วยแบ่งปันความเหนื่อยล้า,จึงเผยยิ้มและกล่าวว่า
"ที่จริงง่ายมากเลย,ไม่จำเป็นต้องเรียนเลยด้วยซ้ำ!"
เมิ่งหยิงหยิงวางจานเนื้อสเต็กของนางลง
แล้วเดินเข้ามา "ข้าจะลองดู!"
ฉู่เทียนส่งกระทะทอดเสต็กไปให้เมิ่งหยิงหยิง
"ข้าได้วางวงเวทย์ขนาดเล็กไว้ที่ก้นของกระทะเอาไว้,เจ้าเพียงแค่แผ่พลังเวทย์ให้พลังงานมัน,ก็สามารถใช้การได้แล้ว,ตอนนี้ก็ลองดูซิ."
เมิ่งหยิงหยิงอย่างน้อยก็มีพลังเวทย์ปรุงร่าง
ระดับ 2 แล้ว แม้ว่านางจะไม่ได้มีพลังเวทย์สะสมสำรองมากมายนัก แต่นางก็ยังดีกว่าฉู่เทียนหลายเท่า,นางได้แผ่พลังเวทย์ลงไปยังผังเวทย์ที่ก้นกะทะ,ทันใดนั้นพลังความร้อนที่มองไม่เห็นก็แผ่ความร้อนออกมา.
"ซี่...!"
เนื้อเสต็กที่ถูกโยนลงไปนั้น,ถูกอุณภูมิที่สูงแทรกซึมเข้าไปในเนื้อเกิดเสียงซี่ๆ ขึ้นมาทันที.
ใบหน้าของเมิ่งหยิงหยิงเปลี่ยนเป็นแดงกล่ำด้วยความตื่นตาตื่นใจ,นางจับกระทะก้นลึกด้วยท่าทางกระวนกระวาย"ตอนนี้ทำอย่างไง,ทำยังไงต่อล่ะ?"
ฉู่เทียนเดินเข้ามาและกุมมือที่เริ่มสั่นของเมิ่งหยิงหยิง"ไม่ต้องกระวนกระวายขนาดนั้นหรอก,
พยายามถ่ายเทพลังเวทย์ให้มั่นคงและสม่ำเสมอ พลิกทุกๆ 30 วินาที ใช่ยังงั้นล่ะ พอสุกได้ทีล่ะก็เพิ่มเครื่องเทศลงไป
เห็นมั้ย,ข้าบอกแล้วว่ามันง่ายมาก"
มือเล็กๆของเด็กหญิงที่นุ่มเนียนและอ่อนนุ่ม.
ฉู่เทียนแทบไม่สามารถห้ามใจได้.
แก้มเมิ่งหยิงหยิงแดงกล่ำเป็นลูกแอปเปิ้ล
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตื่นเต้นหรือเพราะเอียงอาย เพียงแค่คิดถึงมือที่ใหญ่และอบอุ่นนี้
นางกลับไม่ผลักใส,หรือต่อต้านแต่อย่างใด.
หลังจากนั้นหลายนาที,ชิ้นเนื้อก็ส่งกลิ่นหอมฉุยออกมา!
เมิ่งหยิงหยิงหัวเราะออกมาน้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
"ข้าเมิ่งหยิงหยิง สามารถทำอาหารเนื้อสเต็กที่แสนอร่อยได้ด้วยล่ะ
ฮ่าๆๆๆ"
เป็นสาวโง่รึไง,เพียงแค่ถ่ายพลังเวทย์ออกมาก็สามารถทำอาหารได้แล้วไม่มีทางไหม้อยู่แล้วไม่ใช่รึ?
หากแค่นี้ยังไม่ได้ล่ะก็,สมองคงหลุดไปแล้ว!
ราวกับว่านางได้ทำเรื่องที่สุดยอดขึ้นมา,ท่าทางที่มีความสุข,เต็มไปด้วยท่าทางยินดี,ช่างน่าสงสารยิ่งนักที่ความจริงแล้วเป็นเพียงแค่ชิ้นเนื้อแค่สองชิ้น,ถึงอย่างนั้นนางก็เต็มไปด้วยความสนุกสนาน.
เมิ่งหยิงหยิงพบว่าฉู่เทียนนั้นมีหม้อทำอาหารสองอย่าง,อันแรกนั้นเป็นกระทะก้นลึกที่ใช้ทำสเต็กเนื้อ,อีกอันหนึ่งเป็นหม้อเหล็กทีใช้ทำซุป,นางชี้นิ้วไปยังหม้อทำอาหาร,"นั้นเป็นหม้อใช้ทำอะไรนะ?"
"ใช้ทำซุปนะ,มีวงเวทย์ขนาดเล็กไว้ใช้ทำอาหาร,งั้นพวกเรา,ทำไมพวกเราไม่นำตะพาบน้ำสีเงิน,มาทำซุบตะพาบน้ำสักอย่างดูล่ะ?"
"ข้าชอบซุปตะพาบ,ให้เป็นฝีมือข้าเอง!"
เมิ่งหยิงหยิงอาสาที่จะทำมันด้วยตัวเอง!
นางเตรียมเนื้อตะพาบโดยการล้างและหั่นเอง
เมื่อน้ำซุปเดือดก็ใส่เนื้อตะพาบสีเงินลงไป ตามด้วยเนื้อไก่,เห็ดหอมและขิง
ถ่ายเทพลังเวทย์ลงไปในวงเวทย์อักขระ
กระบวนการทั้งหมดเป็นเรื่องง่ายมากและไม่จำเป็นต้องมีการเรียนรู้เลย
การปรุงอาหารด้วยพลังเวทย์นั้น,ในยุคนี้ยังไม่มีเลย,หรืออาจจะอยู่ในช่วงพัฒนาก็เป็นได้.
ในยุคของฉู่เทียน,การใช้เวทย์อักขระนั้นได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต,การใช้พลังเวทย์ในการทำอาหารนั้นเป็นส่วนหนึ่งของทักษะทั่วไป,แม้ว่าผู้คนทั้งหมดจะสามารเข้าใจพลังเวทย์ได้หลากหลาย,ทว่าทักษะเกี่ยวกับพลังเวทย์ในการทำอาหารนั้นก็ไม่ได้มีหลากหลายนัก,มีอีกหลายแบบที่ต้องใช้ความร้อนในระดับสูงจนต้องถูกแยกเป็นระดับต่างๆ,มากกว่าหลายร้อยวงเวทย์อักขระ,มีเพียงแต่พ่อครัวระดับสุดยอดเท่านั้น,ที่ใช้เวลาในการศึกษามาหลายปี,ถึงจะสามารถเรียนรู้ทักษะทุกอย่างได้ครบสมบูรณ์.
ฉู่เทียนไม่ได้เป็นพ่อครัวเวทย์อักขระมืออาชีพ
แต่เขารู้จักเวทย์อักขระการทำอาหารที่ยอดเยี่ยมหลายอย่าง เขาได้ใช้มัน,ขณะเดินทางไกล,โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสำรวจประเทศต่างๆ,ทั้งหมดนั่นก็เพราะต้องกินเหล่าสัตว์อสูรมากมายที่ไม่ค่อยน่ากินนั่นเอง.
สิบห้านาทีต่อมา
ฉู่เทียนพยักหน้า
"ซุปนี่ใช้ได้เลย."
"มันรวดเร็วอะไรขนาดนี้?ปรกติการทำซุปจะต้มเคี่ยวติดต่อกันหลายชั่วโมงเลยนะ!"
"วิธีการปรุงอาหารแบบดั้งเดิม
จะเทียบกับการปรุงอาหารแบบนี้ได้ยังไงเอาล่ะเปิดฝา พวกเราจะมาลองชิมซุปกันว่าจะน่าอร่อยขนาดใหน."
ฝาหม้อที่ถูกเปิดออก,ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลฟุ้งกระจายไปทั่ว,เมิ่งหยิงหยิงที่ได้กลิ่นหอม,ไม่คิดเลยว่าอาหารที่นางทำนี้จะชวนน้ำลายสอเช่นนี้,นางเร่งรีบยกชามมา,ก่อนที่จะเทซุบทั้งหมดลงไป.
การปรุงน้ำซุปด้วยครีมสีขาว,ยิ่งส่งกลิ่นหอมน่ากินยิ่งขึ้น,รสชาติที่กลมกล่ม,มีกลิ่นหอมที่ไม่ธรรมดา,สดใหม่แต่ว่าไม่มีกลิ่นฉุน,กระดูกหลายชิ้นอ่อนนุ่มจนสามารถเคี้ยวได้หนุบหนับ,เห็ดและเนื้อไก่
เนื้อนุ่มแทบจะละลายในปาก,เป็นซุปที่มีคุณภาพดีเยี่ยมเท่าที่เคยมีมาในโลกแห่งนี้เลย!
"ร้อน! ร้อนทีเดียว!"
เมิ่งหยิงหยิงราวกับผีหิวโซ
นางซดน้ำซุปอย่างตะกละตะกลาม ผิวของนางเริ่มร้อนขึ้นเช่นเดียวโลหิตกำลังสูบฉีดอย่างแรง.
ฉู่เทียนยังคงนั่งอย่างสุขุม,เริ่มเคี้ยวอาหารอย่างช้าๆ
"เนื้อสัตว์อสูรมีคุณค่าทางโภชนาการมากและมีพลังเวทย์แฝงอยู่มากมาย
การปรุงอาหารแบบใช้วงเวทย์อักขระจะสามารถดึงข้อดีเหล่านี้ได้อย่างเต็มที่
ร่างกายของเจ้ายังไม่แข็งแกร่งพอ ตอนนี้ควรที่จะกินแต่พอดี,ไม่เช่นนั้นแล้วจะได้รับอันตรายแทนที่จะได้รับผลดี."
หลังจากเมิ่งหยิงหยิงโซ้ยไปจนเต็มคาบ,พุงป่อง,ไม่รู้ว่าภายในหัวของนางนั้นอาจจะมีแต่กล้ามเนื้อก็ได้,นางยืนขึ้นตบโต๊ะอย่างแรง"ฉู่เทียน,ข้าคิดออกแล้ว,พวกเรามาร่วมมือกันทำธุรกิจกันเถอะ!"
"อึก..อะไรนะ?"
ฉู่เทียนแทบสำลักน้ำซุป
"เราจะเริ่มทำธุรกิจ
เจ้ากับข้าไปหาเงินกัน!"
เมิ่งหยิงหยิงพุ่งเข้ามาจับมือของฉู่เทียน,ส่ายไปมาอย่างแรง,นางขยับออกมาจากโต๊ะ,ฉู่เทียนที่นั่งมองเมิ่งหยิงหยิงที่ลุกขึ้นยืน,นางโน้มตัวลง,ก่อนที่จะกระโดดโลดเต้น,กระต่ายสองคู่ขนาดใหญ่สีขาวที่ส่ายไปมา,ทุกครั้งที่นางกระโดดโลดโผน,เกิดคลื่นสั่นเป็นระลอกไปมา.
คลื่นทะเลดูจะรุนแรงไปแล้ว!
ฉู่เทียนอยากจะดึงมือออก,พร้อมกับเข้าไปช้อนมันเอาไว้เลยทีเดียว!
เขารู้สึกประหลาดใจและถามว่า
"ทำไมถึงได้คิดเช่นนึ้ขึ้นมาล่ะ?"
เมิ่งหยิงหยิงไม่ได้ตระหนักในท่วงท่าหมิ่นเหม่ของนาง
ใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความตื่นเต้นกล่าวออกมาว่า "ข้าถูกไล่อาจารย์ไล่ออก,พี่สาวของข้ารู้เข้านางจะต้องผิดหวังอย่างแน่นอน,ข้ายังจะมีหน้าบอกนางอีกเรอะ,อีกอย่างข้าก็ได้ค่าใช้จ่ายในการเล่าเรียนคืนจากอาจารย์,ข้ามีเงินแล้ว,เจ้าเองก็มีอุปกรณ์ทีทันสมัย,พวกเราน่าจะมาเป็นหุ้นส่วนทำเงินกัน,นี่อาจจะทำให้นางประหลาดใจและยินดีก็เป็นได้!"
ฉู่เทียนถาม
"เจ้ามีแผนการยังไง"
เมิ่งหยิงหยิงเป็นคนใจร้อน
นางตบโต๊ะดังปังและตะโกนว่า "จะต้องมีแผนการอันใดเล่า!คืนนี้เจ้าแค่ไปกับข้าตั้งแผงด้านนอก เราจะเริ่มขายสเต็กด้วยกัน"
ปล.1
ตอนนี่เท่ากับ 4 ตอนของเรื่องปรกติเลย (^o^)
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne
#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย
เดะพอเปิดตัว อีกซักพักคงมีการประกาศศึกกันแน่นอน เล่นใช้วิธีแปลกด้วย ไม่น่ารอดมีเรื่อง
ตอบลบ😁😁
ตอบลบคือ น้องหยิงหยิง ลืมไปมั๊งครับว่าพระเอกเราตอนนี้มีพลังจิ๊ดเดียว ขืนทำอาการขายคงได้ตายพอดี
ตอบลบขอบคุณค๊า สนุกมาก
ตอบลบ