Miracle Throne Chapter 03 - Was dismissed
นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ ตอนที่ 3 ถูกไล่ออก
บทที่ 3 ถูกไล่ออก
ระดับการฝึกฝนพลังเวทย์นั้นมีทั้งหมด
สิบดินแดน.
ระดับที่หนึ่งเรียกว่า"เขตแดนปรุงร่าง!"
ระดับที่สอง"เรียกว่า
ดินแดนปลุกดวงจิต!"
ในแต่ล่ะดินแดนนั้นมีอยู่ด้วยกัน
9 ขั้น,ภายในเมืองเทียนหนานแห่งนี้นั้นมีคนหลายล้านคน,คนที่มีระดับ
เขตแดนปรุงร่างนั้นมีถึง 200,000 คน,
หากแต่คนทีมีระดับเวทย์ในเขตแดนปลุกดวงจิตมีแค่ไม่กี่สิบคนเท่านั้น.
เมิ่งหยิงหยิง
ที่มีอายุ 16 ปีนั้น.
มีพลังอยู่เขตแดนปรุงร่างระดับ
2!
แน่นอนว่าไม่เลวเลยสำหรับคนทั่วไป,หากแต่สำหรับชนชั้นสูงแล้วพรสวรรค์เพียงเท่านี้,อยู่แค่ระปานกลางเท่านั้น,ดังนั้นแล้วคงยากที่จะกลายเป็นคนสำคัญได้,จวบจนถึงตอนนี้นางจึงเป็นแค่เพียงศิษย์ปลายแถวเท่านั้นเอง.
วันนี้,นางก็มาเรียนตามปกติ,ที่หลังของนางนั้นสะพ่ายถุงตำรามาด้วย,เข้ามายังห้องโถงของสมาคม.
"แม่นางน้อยหยิงหยิง,วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ!"
หญิงสาวที่ทรงเสน่ห์คนหนึ่งเดินเข้ามาทัก,ดวงตาที่มีสีแดงระเรื่อ,ดูมีเสน่ห์และชวนให้หลงไหล,มาในชุดผ้าไหมโปร่งใสทอแสงสีแดงออกมา,จนทำให้สามารถมองเห็นชุดด้านในได้อย่างเลือนๆ,กระโปรงรูปกางเกงสั้นจนแทบจะมองเห็นต้นขาวสวยของนาง,ผิวที่นวลขาวกระจ่างใส,แสดงออกมาอย่างเปิดเผย,รองเท้าบูทส้นสูงสีแดงที่ตัดกับผิวสีขาว,ทำให้เรียวขาที่มีเสน่ห์นั่นเผยให้เห็นอย่างเด่นชัด,ส่งผลให้เหล่าบุรุษร้อนรุ่มได้เลยทีเดียว.
หนานกงหยุน,หญิงสาวที่เอาแน่เอานอนไม่ได้,อารมณ์ที่ร้อนแรงแปรปรวนไปมา,จนได้รับฉายาว่า
ซัคคิวบัสทีเดียว!
นางมีพลังฝึกตนระดับปรุงกายขั้นที่
9
เป็นที่น่าหวั่นเกรงยิ่งนัก,เป็นผู้ฝึกเวทย์ที่จะไปถึงระดับปลุกจิตวิญญาณในไม่ช้า,เมื่อนางไปถึงขั้นปลุกจิตวิญญาณได้เมื่อไหร่ก็จะกลายเป็นหนึ่งที่มีชื่อเสียงสูงเทียมฟ้า,กลายเป็นผู้ฝึกเวทย์ระดับปลุกจิตวิญญาณที่คนนับหมื่นให้ความเคารพ,นางเป็นศิษย์หลักของซางหลีซิงตาซือ,เป็นคนเดียวที่ได้รับสืบทอดจากเขาโดยตรง.
เมิ่งหยิงหยิงกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน"ศิษย์พี่ผู้ฝึกสอนหนานกง,ท่านมาเป็นครูสอนแทนอาจารย์อย่างงั้นรึ?"
"อย่าให้พูดเลย!"ผมสีแดงของหนานกงหยุนที่ไม่ได้รวบไว้,ราวกับน้ำตกที่ไหลทิ้งลงมาอย่างไร้ทิศทางพริ้มไสวพริ้วไหวอยู่ด้านหลัง"เฒ่ากระดูกผุนั่นหลงไหลในการศึกษายันต์เวทย์แบบใหม่อย่างบ้าคลั่ง,เขาคงจะมีเวลามาสั่งสอนศิษย์ตัวเองอยู่หรอกมั้ง?"
หนานกงหยุนมีนิสัยที่ตรงไปตรงมา,ชอบกล่าวออกมาอย่างเผ็ดร้อนอย่างไม่สนใจใคร"เมื่อเร็วๆนี้,ตาเฒ่ากำลังจะเริ่มคัดนักเรียนออกแล้ว,เจ้าเองก็อยู่ในกลุ่มอันดับล่างทั้ง
12,ข้าคิดว่าเจ้าเองคงจะไม่ปลอดภัยแล้วล่ะ!
เออใช่,วันนี้เป็นวันตรวจการบ้านนี่นา,ไม่ใช่ว่าเจ้ายังทำการบ้านไม่เสร็จอยู่ไม่ใช่รึ?หากเป็นเช่นนั้นละก็,เจ้าก็ไม่ต้องเข้าเรียนวันนี้แล้วล่ะ,เจ้าเก็บข้าวของแล้วกลับบ้านเลยจะดีกว่า!"
"ไม่,ไม่,ข้าทำเสร็จแล้ว!"เมิ่งหยิงหยิงไม่ต้องการที่จะถูกไล่ออก,นางเร่งรีบเปิดกระเป่าที่หนักจนล้นออกมา,"การบ้านข้าอยู่ที่นี่ไงล่ะ!"
"ยัยเด็กโง่นี่,เสร็จแค่ครึ่งเดียวก็ถือว่าดีแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะทำเสร็จในวันนี้เลย,สงสัยว่าดวงอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วล่ะมั้ง?"
"ข้า,ข้า"
"ดีแล้ว,รีบเอาไปส่งซะ,อย่างไรก็ตามตอนนี้ข้ารับหน้าที่ฝึกสอนนะ,หน้าที่ตรวจการบ้านนั้นเป็นของผู้ช่วยอีกคน,เจ้านำมันไปส่งให้กับผู้ช่วยคนที่สองตอนนี้เลย.
ศิษย์พี่เซาหลงเป็นผู้ช่วยคนที่สองอย่างงั้นรึ?
หานเซาหลงนั้นเป็นผู้ฝึกเวทย์ระดับปรุงกายขั้นที่
4 !
แม้ว่าความสามารถของเขานั้นจะไม่สามารถเทียบสัตว์ประหลาดที่เปี่ยมพรสวรรค์อย่างหนานกงหยุนได้,แต่ก็ถือว่าเป็นเมล็ดพันที่มีความสามารถหายากอยู่เช่นกัน,ดังนั้นเขาจึงได้กลายมาเป็นศิษย์หลักด้วยเช่นกัน.
ในบรรดาผู้ช่วยทั้งสองนี้เมิ่งหยิงหยิงรู้สึกเป็นกังวลมากที่สุดก็คือหานเซาหลงที่คอยตามเกี้ยวนางไม่หยุดหย่อน,ทว่าด้วยชื่อเสียงที่เหม็นคาวเช่นเขา,หญิงสาวที่สวยงามคนใหนก็ถูกตามเกี้ยวไปทั้งหมด,ไม่ถึงสิบอย่างน้อยก็แปดคนเป็นอย่างต่ำ,เขาใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ประสบความสำเร็จ,เมิ่งหยิงหยิงนั้นไม่รู้สึกประทับใจเขาเลย,อีกอย่างหนึ่งด้วยคำพูดของพี่สาวของนางเมื่อวานนี้,เป็นไปได้ว่าตระกูลหานนั้นจะอยู่เบื้องหลังการสังหารพ่อแม่ของนาง,แล้วหล่อนยังต้องการที่จะไปพบเขาอยู่อีกรึ?
"ช้าก่อน.,นั่นมันแผนผังวงเวทย์ธาตุดินของอาจารย์ไม่ใช่รึ?"ดวงตาทั้งสองข้างของหนานกงหยุนถึงกับลุกวาว,มันเป็นม้วนคัมภีร์เวทย์ที่ใหญ่กว่าอันอื่นอยู่แล้วจึงได้โผล่ล้นออกมาจากกระเป๋าของนางออกมา"เจ้าสามารถขนาดนั้นเลยรึ,สาวน้อย!คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะสามารถแสดงความคิดเห็นออกมาได้!"
"อ๊า!"เมิ่งหยิงหยิงถึงกับใบหน้าร้อนผ่าว,ก่อนที่จะพยายามคว้าม้วนคัมภีร์ดังกล่าวคืนกลับมา"ข้าเพียงแค่เขียนอะไรไร้สาระ,อย่าได้นำไปให้อาจารย์ดูเลย."
หนานกงหยุนที่จับมันยกสูงขึ้น,เมิ่งหยิงหยิงที่ตัวสั่น,พยายามเขย่งมือปัดป่ายไปมาเพื่อแย่งคืนมา.
นางรีบกล่าวออกมาด้วยท่าทางกระวนกระวานเสียงดัง"ศิษย์พี่ผู้ฝึกสอน,รีบคืนให้ข้าเร็วเข้าเถอะ!"
"ไม่ให้!,ไม่ให้!"หนานกงหยุนกล่าวออกมาอย่างจริงจัง"ข้าจะนำมันไปให้อาจารย์ด้วยตัวเอง,ไม่ว่าความเห็นของเจ้าจะมีประโยชน์หรือไม่ก็ตาม,บางทีท่านอาจารย์อาจจะรู้สึกประทับใจเจ้าเพิ่มขึ้นก็เป็นได้,เจ้าเองก็ไม่ต้องการถูกไล่ออกไม่ใช่รึ?ให้ข้าไว้,ข้าตัดสินใจแล้วเจ้าไม่ต้องกล่าวอะไรหรือจะให้ข้าทุบเจ้าตรงนี้เลยใหม,รีบไปให้พ้นๆหน้าข้าได้แล้ว!"
เมิ่งหยิงหยิงรู้ถึงนิสัยที่เผ็ดร้อนของศิษย์พี่ผู้ฝึกสอนได้ดี,มีรึที่นางจะกล้าขัดใจ,มีแต่ต้องยอมรับเท่านั้น.
นางได้เข้ามาในห้องๆหนึ่ง.
พร้อมกับนำการบ้านมาส่ง.
ชายหนุ่มอายุ
20ปีนั่งอยู่ด้านใน,เขาเป็นคนที่สูง,ใบหน้าที่ดูแจ่มใส,มีเพียงจมูกที่ดูเรียวเล็ก,ดวงตาที่บุ๋มลึกลงไปเล็กน้อย,เป็นคนที่ให้ความรู้สึกน่าขนลุก,และโหดร้ายเป็นอย่างมาก,เขาคนนี้ก็คือหานเชาหลงนั่นเอง.
หานเซาหลงที่จ้องมองด้วยสายที่ที่หยาดเยิ้มพร้อมกับยิ้มออกมา,"หยิงหยิง,มีงานเต้นรำตอนเย็น,เจ้าสนใจที่จะไปกับข้าหรือไม่?"
เมิ่งหยิงหยิงส่ายหน้าไปมา,"ข้าไม่อยากเต้น,ข้าไม่ว่างด้วย."
สายตาของหานเซาหลงจ้องมองอย่างไม่พอใจ,"ช่างน่าเสียดายจริงๆ!"
เมิ่งหยิงหยิงไม่ว่ากล่าวต่อไป,นางเร่งรีบออกมาในทันที.
สายตาของหานเซาหลงนั้นเต็มไปด้วยสายตาหื่นกระหาย,จ้องมองไปยังเรียวขาที่ขาวสวยของนาง,ก่อนที่จะย้ายไปยังบั้นท้ายที่กลมโต,และไปหยุดที่อกขนาดมโหฬารเต็มตา,ที่มุมปากของเขานั้นเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล,เผยออกมาให้เห็นรอยยิ้มที่เย็นยะเยือก.
เจ้าจะหยิ่งจองหองอยู่ได้สักกี่วันกัน?
หอการค้าหนานหยุนตอนนี้ก็ไม่ต่างจากตั้กแตนหลังฤดูใบไม้ร่วง!
หอการค้าหนานหยุนล้มเมื่อไหร่,เจ้าก็จะไม่มีพี่สาวไว้พักพิง,ท้ายที่สุดแล้วก็จะไม่ต่างจากของเล่นผู้ชาย!
หานเซาหลงได้คิดถึงรูปร่างที่ยวนเย้าของเมิ่งหยิงหยิง,คิดถึงความสวยที่สง่าขึงขังของเมิ่งชิงอู๋,ปรากฏภาพที่ได้เคียงคู่โอบกอดทั้งสองจนเขาแทบจะทนไม่ได้ขึ้นมาทันที!
"นี่มันอะไรกัน?"
หานเซาหลงจ้องมองการบ้านของเมิ่งหยิงหยิง,เกี่ยวกับการระบุข้อผิดพลาดของอักขระวงเวทย์บอลเพลิง,ที่ในวงกลมวงเวทย์ทั้งหมดถูกกากบาทสีแดงขนาดใหญ่,ด้านหลังได้เขียนวงเวทย์อักขระอันใหม่,เป็นโครสร้างของอักขระเวทย์บอลเพลิงที่แตกต่างไปจากของเดิมทั่วไป.
"น่าขัน,น่าหัวร่อยิ่งนัก,นี่ไปคัดลอกเอาวงเวทย์อักขระที่ใหนมากัน?"
ภายในดวงตาของเชาหลงเผยออกมาถึงท่าทางสบประมาทอย่างรุนแรง,หอการค้าเห่ยซุยของเขาก็ทำการค้ายันต์เวทย์,เขาที่เป็นศิษย์ทางการของซางลิซิงต้าซือ,เขาสามารถเข้าใจได้ถึงกฏการสร้างวงเวทย์เหล่านี้ได้,ความรู้ในการสร้างวงเวทย์เหล่านี้ถูกส่งต่อเผยแพร่การสอนมากว่าพันปี,วงเวทย์อักขระที่เผยแพร่มาจนถึงตอนนี้,โดยเฉพาะวงเวทย์ระดับต้นนั้น,ตัวเขาเองได้ศึกษาจากของเหล่าบรรพชนที่ได้พัฒนาขึ้นมาเป็นจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน.
แม้แต่ซางลิซิงต้าซือที่มีความรู้ลึกซึ้งกว่าคนทั่วไป,ยังยากที่จะปรับปรุงวงเวทย์เหล่านี้ได้ไม่ถึงหนึ่งส่วนเลยด้วยซ้ำ.
เมิ่งหยิงหยิงคนนี้ถึงกับสามารถวาดวงเวทย์ที่แตกต่างจากต้นฉบับเดิมออกมาได้อย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่เป็นเรื่องน่าหัวร่อจนเกินไปงั้นรึ?
"ทำพอเป็นพิธีสินะ!"
"ผักชีโรยหน้า!"
"ขยะเหล่านี้ต้องเอาไปเผาทิ้ง!"
"หาวงเวทย์รูปแบบต่างๆแล้วคัดลอกมา,คิดว่าจะสามารถตบตาข้าได้อย่างงั้นรึ?"หานเซาหลงโยนงานของเมิ่งหยิงหยิงไปด้านข้าง,พร้อมกับบอกกล่าวกับเหล่าศิษย์ผู้ช่วยด้านข้างของเขาออกไปว่า"เมิ่งหยิงหยิงได้ศูนย์! ระบุไปว่า,การบ้านของเมิ่งหยิงหยิงนั้นไม่ได้จริงจังกับงานเลย,ห่วยสุดๆ,แนะนำให้ถูกลงโทษอย่างหนัก,เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างกับคนอื่นๆของสำนัก!"
"ครับ,ศิษย์พี่ผู้ฝึกสอนที่สอง!"
เหล่าผู้ช่วยอีกหลายคนเร่งรีบบันทึกผลทันที,ถึงในความคิดหนึ่งการบ้านของเมิ่งหยิงหยิงที่ส่งมานั้นจะสร้างความงงงวยให้พวกเขา,หากแต่คำพูดของหานเซาหลงที่มีพื้นหลังไม่ธรรมดา,พวกเขาจึงไม่กล้าที่จะขัดใจคนผู้นี้แต่อย่างใด.
ไม่ใช่เป็นเพราะว่าศิษย์พี่ผู้ฝึกสอนที่สองจะคอยตามเกี้ยวเมิ่งหยิงหยิงอยู่หรอกรึ?
ทำไมถึงไม่ได้ให้ความสนใจกับนางเลยล่ะ!
พวกเขาเองก็ไม่ต้องการจะกล่าวอะไรออกมามาก,ก่อนที่จะโยนงานเข้าเตาเผา,ที่ค่อยๆเผาไหม้การบ้านให้กลายเป็นเถ้าถ่าน,ทว่าก็ไม่คาดฝันเลยว่าจะต้องมาทำอะไรเช่นนี้ที่ต้องโยนของล้ำค่าเข้ากองไฟเช่นนี้,ซึ่งเปรียบได้กับการดูหมิ่นภูมิปัญญาขั้นสูงที่มีมากกว่าหมื่นปี.
เหล่าม้วนคัมภีร์นั้นล้ำค่ามีราคาเป็นอย่างมาก,บางทีเพียงแค่ขายให้กับพวกเขา,ยังไม่มีปัญญาซื้อมาได้แม้แต่เพียงหนึ่งในสิบส่วนเลยด้วยซ้ำ!
หานเซาหลงนั้นมีแผนการใหม่ภายในใจ,ทันใดนั้นเขาก็เร่งรีบเข้าไปหาซางหลีซิงที่ห้องค้นคว้าด้วยจุดประสงค์พิเศษทันที.
ชายแก่สวมชุดคลุมยาวสีขาว,นั่งคุดคู้ใบหน้าเป็นกังวลจ้องมองบางอย่างที่อยู่บนโต๊ะด้านหน้า,หนวดเคราและผมของเขาเป็นสีขาวทั้งหมด,ผมเผ้าที่พะรุงพลัง,ร่างกายผอมบางและซีดเซียวจนมองเห็นเส้นเลือดฝอยได้,ราวกับว่าไม่ได้พักผ่อนมานานหลายวันครุ่นคิดจับปากกาแน่น,ขีดเขียนอะไรที่ด้านหน้าเป็นพักๆ.
ที่บนโต๊ะนั้นมีสิ่งของหก,เจ็ดอย่าง.
มีตำราวงเวทย์อักขระโบราณวางซ้อนกันอยู่หลายเล่ม.
มีวงเวทย์ที่ร่างคร่าวๆซ้อนกันหนาเต็มไปหมด.
ซ่างหลีซิงได้ยินเสียง,กล่าวตำหนิออกมาอย่างไม่พอใจ"มีเรื่องอะไร?ไม่เห็นรึว่าข้ากำลังยุ่งอยู่?"
หานเซาหลงตรงเข้ามาบอกออกไปว่า"การบ้านประจำเดือนได้ทำการตรวจเสร็จเรียบร้อยแล้วตอนนี้,ส่วนมากก็ถือว่าปกติ,มีเพียงคนเดียวที่ดูจะไม่มีความตั้งใจเอาซะเลย,ไม่ได้คิดจะแก้ปัญหาจริงๆจังๆ,นี่เป็นผลการตรวจสอบ,ศิษย์ผู้ช่วยทั้งสองก็ได้ลงรายชื่อรับรองแล้ว,ขอให้อาจารย์พิจารณาด้วย."
ซ่างหลีซิงแสดงท่าทางเหนื่อยหน่าย,ไม่ต้องการที่จะชำเลืองมองแม้แต่น้อย,กวักมือไปมาก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า"ในเมื่อไม่ต้องการที่จะเรียน,จะให้อยู่ทำไม่เล่า?เจ้ากลับไปให้ทางโรงเรียนคืนค่าใช้จ่ายให้นางไป,หลังจากนั้นก็ให้นางออกไป,ไม่ต้องมาเรียนแล้ว!"
หานเซาหลงเผยท่าทางมีความสุข,"นางเป็นคนของตระกูลจากหอการค้าหานหยุน!"
ซางหลีชิงราวกับว่าเข้าใจเล็กน้อย,"นางเสียเวลามาหลายปีแล้ว,พลังเวทย์เองก็ไม่ได้เพิ่มหรือพัฒนาแต่อย่างใด,เรื่องวิชาการเองก็ไม่ได้ดีเด่น,ถึงอยู่ไปก็คงจะประสบความสำเร็จยาก,คงจะดีกว่าถ้าให้นางกลับไปหาประสบการณ์จริง,พี่สาวของนางนั้นไม่ใช่คนธรรมดา!เรื่องเช่นนี้ต้องจัดการให้ดี,ให้เป็นไปตามกฏของโรงเรียนก็แล้วกัน,คนอื่นจะไม่สามารถติเตือนได้!ไปได้แล้ว!"
"ครับ!อาจารย์!"
ไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะงานดายผ่านไปด้วยดีเช่นนี้!
และแล้วก็สามารถตัดขาดการช่วยเหลือจากหอการค้าหนานหยุนได้แล้ว!
หานเซาหลงเองก็รับรู้ว่าหนานกงหยุนและเมิ่งหยิงหยิงนั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีกันอยู่,เขาเกรงว่าจะถูกลากเข้าไปสู่ปัญหา,ดังนั้นอย่างแรกเขาจึงต้องไม่ปล่อยให้นางทักทวง,ซึ่งอาจจะเป็นเป็นอุปสรรค์ได้,พร้อมกับรีบตรงดิ่งมาที่นี่เลย.
หนานกงหยุนถึงกับยกคิ้วขึ้นสูง,กล่าวออกมาอย่างขึงขัง"ไม่เห็นรึอย่างไรว่าข้ากำลังสอนอยู?ไสหัวไป!"
"ศิษย์พี่ผู้ฝึกสอนอย่าเพิ่งโกรธ,ข้าเพียงแต่รับคำสั่งของอาจารย์มา."หานเซาหลงเองไม่ต้องการที่จะท้าทายสัตว์ประหลาดมากพรสวรรค์อย่างหนานกงหยุนง่ายๆอยู่แล้ว,เขาต้องเร่งรีบจัดการโดยใช้คำพูดของซ่างหลีชิง,พร้อมกับชี้นิ้วไปยังเมิ่งหยิงหยิงก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"เมิ่ง
หยิงหยิง,เจ้าอยู่ภายในสมาคมฝึกหัดมาสี่ปีแล้ว,พลังเวทย์ของเจ้าไม่ได้ดูโดดเด่นแต่อย่างใด,คงยากที่จะประสบความสำเร็จ,มาสายอยู่เป็นประจำ,ผลการเรียนมีแต่ถอยหลัง,,จึงได้ตัดสินให้ไล่ออก,เป็นไปตามกฏของสถานบันแห่งนี้,เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างกับคนอื่น!"
หนานกงหยุนเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,"หานเซาหลง,เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"
"นี่เป็นคำพูดของอาจารย์,ไม่มีความหมายอะไร,ศิษย์พี่ผู้ฝึกสอนคงยากจะทำอะไรได้,ท่านต้องการที่จะขัดคำสั่งของอาจารย์รึ?"หานเซาหลงเดินหน้าเชิดเข้าไปด้านในก่อนที่จะกล่าวออกมาเสียงดังต่อเมิ่งหยิงหยิง,"อาจารย์มีความยุติธรรมพอ,ดังนั้นค่าใช้จ่ายทั้งสี่ปีทีได้จ่ายมาทั้งหมด
2000 เหรียญทอง,จะมอบคืนให้กับเจ้า,หากเจ้ายังไม่เข้าใจล่ะก็,ข้าบอกง่ายๆก็ได้,ว่าเจ้าถูกไล่ออก!ไม่ต้องมาอีกต่อไปแล้ว!"
ทุกคนที่เห็นเหตการณ์,ต่างเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ.
"ฮ่า
ฮ่า,ในที่สุดเมิ่งหยิงหยิงก็มาถึงจุดจบจนได้!"
"นางไม่ได้มีอะไรเลยหากไม่เพราะตระกูลมีฐานะ,คงไม่ได้มีชื่อเป็นนักเรียนของที่นี่ด้วยซ้ำ."
"ซ่างต้าซือที่เข้มงวดขนาดนั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังคืนค่าเล่าเรียนให้กับนาง,นี่เท่ากับว่าให้นางเข้ามาเรียนฟรีถึงสี่ปีเลยซินะ!"
„”
ใบหน้าที่งงงวยของเมิ่งหยิงหยิงกลายเป็นขาวซีดราวกับกระดาษเปล่า,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ,ราวกับว่าได้สูญสิ้นวิญญาณไปแล้ว,นางถูกคนกล่าวเยาะเย้ย,จนต้องกัดริมฝีปากแน่น,กดข่มน้ำตาเอาไว้,ก่อนจะค่อยๆออกจากห้องไป.
หนานกงหยุนขมวดคิ้วเข้าหากันแล็กน้อย,ท้ายที่สุดก็ทำได้แค่ถอนหายใจเบาๆ.
เมิ่งหยิงหยิงที่แบกของหนักด้านหลัง,เดินออกมาจากสมาคม,ราวกับเป็นหุ่นเชิดที่ไร้ซึ่งวิญญาณ,นางเต็มไปด้วยความอับอายและโศกเศร้าเกินกว่าจะทนได้จริงๆ,แต่ว่านางไม่รู้เลยว่าจะมีหน้ากลับบ้านเผชิญหน้ากับพี่สาวของนางได้อย่างไร.
หากเรื่องนี้ถูกบอกต่อไปทั่วเมืองเทียนนานล่ะก็,ตระกูลของนางจะต้องได้รับความอับอายอย่างแน่นอน.
หานเซาหลงที่เห็นท่าทางของเมิ่งหยิงหยิงที่ดูไร้ชีวิตชีวา,ภายในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความสนุกและยินดี."หยิงหยิงเจ้าจะโทษข้าไม่ได้นะ,เป็นคำสั่งของอาจารย์,ข้าไม่สามารถขัดคำสั่งได้."
เมิ่งหยิงหยิงได้แต่เงียบ.
หานเซาหลงตั้งใจที่จะโรยเกลือลงไปบาดแผลของนาง"เมิ่งชิงอู๋ได้คาดหวังในตัวเจ้าเป็นอย่างมาก,ก่อนหน้านั้นนางได้ทำทุกอย่างเกลี้ยกล่อมคนรอบข้างเพื่อให้เจ้าสามารถมาเป็นนักเรียนของซ่างตาซือ,นางหวังว่าเจ้าจะกลายมาเป็นศิษย์ทางการของซางต้าซือ,นางได้ใช้อิทธิพลของหอการค้าหนานหยุนอย่างเต็มทีเพื่อให้ได้โอกาสนี้,หากว่าข่าวนี้กระจายออกไปล่ะก็,ชื่อเสียงของเมิ่งชิงอู๋คงจะเสียหายไม่น้อย,ไม่รู้ว่านางจะผิดหวังขนาดใหนกัน."
น้ำตาของเมิ่งชิงอู๋ถึงกับล่วงหล่นอาบไปบนทั้งสองข้า"ไม่มีทางที่จะล้มเลิกคำสั่งนี้ได้จริงๆรึ?ข้าไม่ต้องการที่จะให้พี่สาวผิดหวังในตัวข้า!"
ดวงตาของหานเซาหลงจับจ้องไปยังร่างที่เพรียวงามสง่าของเมิ่งหยิงหยิง"ไม่ใช่ไม่มี,แต่ขึ้นอยู่ที่เจ้า."
ภายในใจของเมิ่งหยิงหยิงราวกับว่ามีความหวังขึ้นมาใหม่,"ตราบเท่าที่ไม่ทำให้พี่สาวของข้าต้องผิดหวัง,ข้าต้องทำอย่างไร!"
สายตาของหานเซาหลงเต็มไปด้วยความชั่วร้าย."เจ้าต้องการจะทำอย่างงั้นรึ?
"ถูกแล้ว,ขอให้ท่านช่วยข้าด้วย."
"จริงๆแล้วก็ไม่ยาก."สายตาของหานเซาหลงจ้องมองไปยังหน้าอกทรงภูเขาของนางก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"ตราบเท่าที่เจ้าอยู่กับข้าสองคนไม่กี่คืน,ข้าจะช่วยเจ้าพูดเอง,เจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกลับหนานกง,พวกเราทั้งสองเป็นศิษย์ที่อาจารย์ไว้ใจ,หากพวกเราไปร้องขอหวานล้อมอาจารย์ล่ะก็,เรื่องดังกล่าวนั้นย่อมทีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน."
เมิ่งหยิงหยิงตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว,"เจ้านี่มันวายร้าย!"
หานเซาหลงได้เผยหางออกมาอย่างสมบูรณ์,เพราะว่าหอการค้าหานหยุนเองก็ใกล้จะจบสิ้นแล้ว,พี่สาวของนางจะต้องถูกจัดการในเร็ววันนี้,เขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบังเอาไว้อีกต่อไป.
"ก็ดี,ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว,ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการล่ะก็,งั้นก็ไม่ต้องว่ากล่าวอะไรอีก,อย่างไรก็ตาม,ข้าบอกเจ้าไปเลย,ไม่ช้าก็เร็วไม่กี่วันนี้,เจ้าจะต้องกระเสือกกระสนมากราบเท้าข้าอย่างแน่นอน."
"หุบปาก!"
เมิ่งหยิงหยิงจ้องมองหานเซาหลงที่เต็มไปด้วยท่าทางน่ารังเกียจ,สังหรใจไม่ดีเท่าใดนัก,นางรีบหันหน้าวิ่งหนีออกมา,นางไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่แม้แต่นาทีเดียว,มีเพียงแค่กลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่านั้น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/miracle-throne
#นิยาย บัลลังก์แห่งปาฏิหาริย์ #Miracle throne#นิยายแปลไทย
ได้เวลาที่พระเอกเราจะโชว์เทพกู้สถานการณ์แล้วสินะ หึหึ
ตอบลบขอบคุณผู้แปลมากครับ ติดตาม
ตอบลบฉู่เทียน ไปตบกระบาลไอ้เวรนั่นทีดิ
ตอบลบเรื่องนี้ดำเนินเรื่องได้ด้วยสรีระผู้หญิง และตัณหาราคะสินะ เหอๆ
ตอบลบ