Immortality Chapter 1413 Enmity of Zang Family and Fox Clan
Chapter 1413 Enmity of Zang Family and Fox
Clan
葬家与狐族之仇
ความแค้นของตระกูลจางและเผ่าจิ้งจอก.
ภพหยาง,ทวีปตะวันตก!
ที่ด้านนอกรังหงส์นั้น,จี่กงนี่และเหล่าข้าราชบริพารยังคงรออยู่.
"มารดาแห่งหงส์ที่แสดงท่าทางจริงใจอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,ข้าคิดว่าฝันร้ายของเป๋าซือ,ทว่าท่านแม่ที่แสดงท่าทางจริงจัง,ต้องมีความนัยน์แฝงอยู่แน่!"อู่จิวเทียนกล่าว.
"เทือกเขาชิงล่มสลายอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่ขมวดคิ้วไปมาครุ่นคิด.
ในเวลาเดียวกัน,ที่ประตูทางเข้ารังหง,มีแสงสีแดงที่พุ่งออกมาในทันที.
"อาวุโส,ไม่,ท่าน,จะไปไม่ได้!"เสียงที่ร้องกล่าวไล่ตามแสงสีแดงด้วยความกระวนกระวายใจ.
"เป๋าซือ?"ดวงตาของจี่กงหนี่ที่เป็นประกาย.
จี่กงหนี่ที่พุ่งไล่ตามลำแสงสีแดงในทันที.
สตรีผู้งดงามอย่างที่สุด,ที่ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี,สตรีผู้งดงามอันดับหนึ่งของโลกหล้า,จิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง,เป๋าซือ!
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานี้เป๋าซือที่น้ำตาไหลบ่าอาบทั้งสองแก้ม.
"อาวุโส,ขอร้องได้โปรดช่วยเหลือเผ่าจิ้งจอก!"เป๋าซือที่คร่ำครวญโหยหวน.
"เป๋าซือ,เป๋าซือเจ้ายังมีชีวิต!"จี่กงหนี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
ความตื่นเต้นของจี่กงหนี่ที่มากล้น,ทว่าเป๋าซือที่ร้องไห้สะอื้นอยู่นั้น,ค่อยๆหันมา,น้ำตาที่อาบสองแก้ม,จดจ้องมองจี่กงหนี่.
"สามี? สามี!"เป๋าซือที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
"มีชีวิต,เจ้ายังมีชีวิต!"ใบหน้าของจี่กงหนี่ที่เต็มไปด้วยความยินดี.
ในเวลาเดียวกันนั้น,จี่กงหนี่ที่ไม่ใช่ราชาที่เคร่งขรึมอีกต่อไป,กลายเป็นเพียงแค่สามีที่เต็มไปด้วยความรักและอบอุ่น!
"สามี!"ใบหน้าของเป่าซือที่เผยรอยยิ้มยินดีออกมาเช่นกัน.
ทว่า,ถัดมาจากนั้น,ใบหน้าของเป๋าซือที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"เป๋าซือได้นำหายนะมาให้กับสามี!"เป๋าซือที่สะกล่าวพลางสะอื้นออกมา.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
"เทือกเขาชิงเผ่าจิ้งจอกกำลังจะถูกทำลาย,มีบางคนต้องการขโมยสมบัติบรรพชนจิ้งจอก,ข้าต้องการขอร้องให้มารดาแห่งหงส์ช่วยเผ่าจิ้งจอก,รักษาเทือกเขาชิงเพื่อเผ่าจิ้งจอก!"เป๋าซือกล่าว.
"หืม?"แววตาของจี่กงหนี่ที่เป็นประกาย.
"เป็นความจริง,ข้าได้ตายแล้วฟื้นคืนชีพ,ได้รับความสามารถลางบอกเหตุ,มารดาแห่งหงส์ที่พยากรณ์บอกกล่าวว่ามันเป็นความจริง!"เป๋าซือที่กล่าวออกมาในทันที.
"เจ้ามีความสามารถลางบอกเหตุอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ใช่,แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก,ขอเพียงมารดาแห่งหงส์ยอมช่วย,ลางบอกเหตุนั้นแทบไม่จำเป็นเลย!"เป๋าซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่ได้,ข้าไม่ยอมให้เจ้าไปเสี่ยงภัยเด็ดขาด!"จี่กงหนี่ที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,ข้าเป็นอดีตจื่อจุ้นของเผ่จิ้งจอก,ข้าจะต้องรับผิดชอบ,ข้าขอร้อง,ช่วยข้าชักจูงมารดาแห่งหงส์?
หลังจากนี้,ข้าต้องรักษาเผ่าจิ้งจอกเอาไว้,เทือกเขากู่ชิงนั้นเป็นของเผ่าจิ้งจอกของข้า,เพื่อกำราบวาสนาเผ่าจิ้งจอก,หากเสียมันไป,เผ่าจิ้งจอก......!"ใบหน้าของเป๋าซือที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ.
เหล่าข้าราชบริพารด้านหลัง,ที่ได้ยินคำพูดเป๋าซือ,ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาเช่นกัน.
"เรียนเทียนตี้,คำพูดของฮวงโห่วไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้,เผ่าจิ้งจอกสามารถเข้าร่วมต้าโจวของพวกเราได้,แม้นว่าเฉินจะไม่รู้ว่าเทือกเขากู่ชิงนั้นมีอะไร,ทว่าก็ไม่สามารถยื่นมันให้กับมือศัตรูได้อย่างแน่นอน!"ข้าราชบริพารเอ่ยกล่าว.
"ใช่,เทียนตี้,หากต้าเจิ้งได้รับการอวยพรจากพวกเขาล่ะ!"
..............................
..................
............
เหล่าข้าราชบริพารที่กล่าวเกลี้ยกล่อม,หวังที่จะกลืนเผ่าจิ้งจอกเพิ่มอิทธิพล,จี่กงหนี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"วูซซซซซ!"
ที่ด้านหน้ารังหงส์นั้น,มีแสงสีแดที่ปรากฏขึ้น,จากนั้น,สตรีในชุดสีแดงก็ก้าวออกมาจากด้านใน,สตรีที่สวมมงกุฎเก้าหงส์,แววตาอ่อนโยน,ใบหน้างดงามเมตตา,ทว่าแววตาเวลานี้ค่อนข้างจริงจังไม่ค่อยพึงใจนัก.
บนศีรษะของนาง,ที่มีเมฆที่แผดความร้อนออกมา,และบนเมฆที่ร้อนนั้นราวกับว่ามีภาพเงาของสตรีที่หน้าตาเหมือนกันขึ้นด้วย.
"พรึบ!"เป๋าซือที่คุกเข่าลงในทันที.
"มารดาแห่งหงส์,ท่านและบรรพชนจิ้งจอก,เป็นคนรู้จักกัน,บรรพชนจิ้งจอกร่วงหล่นจากสวรรค์แล้ว,ท่านจะทนมองเห็นคนอื่นช่วงชิงสมบัติของบรรพชนได้อย่างงั้นรึ?
ได้โปรด,ขอให้ท่านเห็นแก่หน้าบรรพชนจิ้งจอก,ช่วยเผ่าจิ้งจอกด้วย!"ใบหน้าของเป๋าซือที่เผยความโศกเศร้าออกมา.
มารดาแห่งหงส์ที่จ้องมองเป๋าซือ,ใบหน้าที่ซีดจาง.
"ท่านแม่!"อู๋จิวเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"คารวะมารดาแห่งหงส์!"เหล่าข้าชบริพารต้าโจวที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"มารดาแห่งหงส์,เป็นความจริงอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"พวกเขา,พวกเขากลับมาแล้ว!"มารดาแห่งหงส์เอ่ย.
"พวกเขา?
เป็นพวกเขา?"จี่กงหนี่ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม.
"ราชันย์เหลืองเป็นหนึ่งในพวกเขา,ราชันย์หยกที่จุติกลับมาหลังจากตาย,พวกเขาควรจะสัมผัสได้."มารดาแห่งหงส์เอ่ย.
"พวกเขา? เป็นพวกเขาจริงๆ!
ทว่า,พวกเขาจะกล้าอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม.
"ราชันย์เหลืองเขากล้าแน่นอน."มารดาแห่งหงส์กล่าว.
จี่กงหนี่ที่ขมวดคิ้วแน่น.
"มารดาแห่งหงส์!"เป๋าซือที่กล่าวเสียงสะอื้น.
มารดาแห่งหงส์ที่แตะไปที่ศีรษะของเป๋าซือ,พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ,"พวกเขากำลังหาเทือกเขากู่ชิง,ภูเขากู่ชิงที่ได้เคลื่อนไหวแล้ว,เรื่องนี้ไม่ธรรมดา,อาล่ะ,เจ้าอยู่ที่นี่,ข้าจะช่วยเจ้าหาเอง!"
"ข้าต้องการไป!"เป๋าซือที่ร้อนรน.
มารดาแห่งหงที่เผยใบหน้าซับซ้อนไม่ค่อยพอใจนัก.
"ข้าเองก็จะไป!"จี่กงหนี่ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
มารดาแห่งหงส์ที่จ้องมองไปยังจี่กงหนี่,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จากนั้นก็เอ่ยออกมาเบาๆ,"ก็ได้,ทว่ามันเสี่ยงอันตรายมาก,หวังว่าพวกเจ้าจะไม่เสียใจที่ตัดสินใจนี้!"
สายตาของจี่กงหนี่ที่ส่ายไปมา,ท้ายที่สุดก็สูดหายใจลำ,"ไม่!"
"อืม!"
-------------------------------------------------------------------------
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว! ภายในตำหนักเทียนหยวน!
จงซานที่กำลังรับฟังการรายงานของเหล่าขุนนางคนสำคัญ.
"เรียนเทียนตี้,เห่าเม่ยลี่ขอเข้าพบ!"เสียงที่ดังขึ้นจากด้านนอก.
"หืม?
นางเข้ามาททำอะไรกันเวลานี้?"จงซานที่เผยท่าทางขบขันเล็กน้อย.
"ให้นางเข้ามา!"จงซานไม่ได้กล่าวหยุดแต่อย่างใด.
"ครั้งหน้าไม่ต้องมาขวางข้าแล้วนะ,หากเจ้าไม่ใช่องค์รักษ์ของจงซาน,ข้าคงจัดการพวกเขาไปแล้ว!"เสียงข่มขู่ของเห่าเม่ยลี่ที่ดังขึ้นด้านนอก.
"เป็นเพียงความรับผิดชอบเล็กน้อย,เทียนตี้เชิญแล้ว,เชิญได้เลย!"เสียงขององค์รักษ์ถึงกับต้องปาดเหงื่อ.
เหล่าคนของต้าเจิ้งไม่สามารถที่จะขัดขวางบรรพชนน้อยได้อย่างแน่นอน,นางที่กล่าวข่มขู่เป็นปรกติของนาง,เป็นตามนิสัยแก่นแก้วของนาง,ต้าเจิ้งทุกคนล้วนแต่รู้ดี.
เห่าเม่ยลี่ที่ก้าวเข้ามากับมังกรทองเสี่ยวจิน.
"จงซาน,ท้ายที่สุดข้าก็ทำได้สำเร็จ!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"สำเร็จ?"จงซานที่จ้องมองเห่าเม่ยลี่ด้วยความประหลาดใจ.
"ใช่,ข้าทำสำเร็จ,ข้าสามารถที่จะคลายคำสาบของเผ่าจิ้งจอก,ข้าเข้าใจตำราแห่งการทำลายล้างเกือบทั้งหมดแล้ว,การทำลายคำสาป,ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"หืม?
จริงรึ?"จงซานที่เผยท่าทางยินดีออกมเช่นกัน.
"แน่นอน,ไม่มีใครฉลาดเท่าข้าแล้ว,คนอื่นๆไม่มีทางเข้าใจ,หากไม่ใช่ข้าไม่มีทางข้าใจแน่,มีเพียงแค่ข้าคนเดียวเท่านั้น."เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาด้วยความม่นใจ.
"เม่ยลี่เจ้าบำเพ็ญตำราแห่งการทำลายล้าง,ได้รับบาดเจ็บตั้งหลายครั้ง!"เสี่ยวจินบนไหล่ของนางกล่าวออกมา.
"หืม?"จงซานที่กล่าวเสียงอ่อน.
"เอาล่ะ,เสี่ยวจิน,เจ้ากล่าวขัดคอข้าตลอดเลย,หันหน้าไปนู่นเลย,ดูซิ! ข้าจะทุบเจ้าอย่างไร!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวขู่เสี่ยวจิน
เสี่ยวจินที่แลบลิ้นออกมา,เงียบและไมเอ่ยอะไรต่อไป.
"อืม,กับความพยายามของเจ้า,ข้าซาบซึ้งใจนัก,ในเมื่อเป็นเช่นนี้,พวกเราก็เตรียมเปิดโลกจิ้งจอก,เพื่อคลายคำสาป!"จงซานพยักหน้ากล่าว.
"อืม,แต่ว่า,ข้ายังต้องเตรียมตัวอีกมาก,ข้าต้องการเผ่าจิ้งจอกสักสองสามคนมาทอดสอบ!"เห่าเม่ยลี่ที่แลบลิ้นเล็กๆออกมา.
"หืม?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
แท้จริงแล้วดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปได้ทางทฤษฎี,หากแต่ยังไม่รับประกันว่าทำได้จริงนั่นเอง.
"อืม,เจ้าคงต้องการทดสอบ,แล้วทดสอบอย่างไรนั้น,ซู่ลี่!"จงซานเอ่ย.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"เสนาธิการคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ซู่ลี่,ในอดีตเคยเป็นข้าราชบริพารของศาลเทวะไท่ชู,ซูเหม่ยหนิงและเป็นน้องชายของซูโหรวหนิง! หลังจากที่ซูเหม่ยหนิงและซูโหรวหนิงเข้าไปในโลกจิ้งจอก,ได้สั่งให้ซูลี่ติดตามจงซานนั่นเอง.
"ให้ความร่วมมือเห่าเม่ยลี่อย่างเต็มที่!"จงซานสั่งการ.
"น้อมรับประสงค์!"ซูลี่ที่เอ่ยด้วยความยินดี.
ร่วมมือ?
แน่นอนต้องร่วมมือแน่นอน,ในเวลานี้,ซูลี่ย่อมดีใจอย่างที่สุด,สามารถช่วยเผ่าจิ้งจอกได้,เขารอคอยมาเนินนานแล้ว.
"ไป,เร็วเข้า,ไปเร็ว!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเร่งรีบ.
ซูลี่ที่จ้องมองมายังจงซาน.
"ไปได้!"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"ครับ!"ซูลี่กล่าวตอบรับ,เพื่อที่จะไปทดสอบแก้คำสาปของเห่าเม่ยลี่ในทันที.
"เอาล่ะ,วันนี้สิ้นสุดประชุมเพียงเท่านี้!"จงซานที่กล่าวกับขุนนางคนอื่นๆ.
"รับด้วยเกล้า!"เหล่าขุนนางที่รับคำ,จากนั้นก็แยกย้ายถอยไป.
ทว่ามีคนหนึ่ง,ที่ยังไม่ได้จากไป,ทว่ายังคงขมวดคิ้วไปมาในห้องอักษร.
"เซียนเซิงซือ?
มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
การประชุมที่เสร็จสิ้นแล้ว,ทำไมเซียนเซิงซือยังอยู่?
ในเวลานั้น,จงซานรับรู้ว่าเซียนเซิงซือมีเรื่องสำคัญ,ต้องไม่ลืมว่าเซียนเซิงซือนั้นเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเรื่องมากมายอะไรนัก.
"เฉินต้องขอประทานอภัยเทียนตี้!"เซียนเซิงซือที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"หืม? ขออภัย? เซียนเซิงซือมีความผิดอันใดกัน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
เซียนเซิงซือที่สูดหายใจลึก,เงียบไปชั่วครู่,ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.
จงซานที่ไม่รบกวน,ทว่ายังคงรออยู่.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ที่ด้านนอกตำหนักก็มีเสียงขององค์รักษ์ดังขึ้นในทันที.
"เรียนเทียนตี้,ต้าไท่จื่อขอเข้าพบ!"องค์รักษ์ด้านนอกที่เอ่ยกล่าวออกมา.
"ให้รอก่อน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"ที่ด้านนอกตำหนักองค์รักษ์ที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ถ่ายทอดคำสั่ง,ในเวลานี้,ห้ามใครมารบกวนข้า!"จงซานที่สั่งการออกไปในทันที.
"รับทราบ!"เสียงขององค์รักษ์ที่ตอบรับในทันที.
เซียนเซิงซือที่กล่าวขออภัย,ทว่าจากนั้นก็ยากจะเอ่ยกล่าว,แน่นอนว่าจงซานย่อมรับรู้ว่าเป็นเรื่องสำคัญ,แม้แต่จงเทียนขอเข้าพบ,จงซานยังให้รอก่อน.
เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้ว,จ้องมองไปยังจงซาน,ท้ายที่สุดก็เอ่ยออกมาว่า,"เรียนเทียนตี้,ที่จริงคำสาปของเผ่าจิ้งจอก,เป็นของคนตระกูลจางยุคก่อน!"
"หืม?"ดวงตาของจงซานที่สั่นไหวไปมา.
คำสาปเผ่าจิ้งจอก,เป็นคำสาปของตระกูลจางยุคก่อนอย่างงั้นรึ?
เซียนเซิงซือที่ฝืนยิ้ม,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ตระกูลจางและเผ่าจิ้งจอกในอดีต,มีความแค้นที่หนักหน่วงต่อกัน,เทือกเขาชิงเผ่าจิ้งจอกในยุคนั้น,เป็นยุคที่พวกเขารุ่งโรจน์ที่สุด,ประมุขตระกูลจางนั้น,ได้ศึกษาตำราแห่งการทำลายล้าง,ได้ใช้ชีวิตเพื่อสาปเผ่าพันธุ์จิ้งจอก,หากแต่บรรพชนเผ่าจิ้งจอกนั้น,ได้ช่วยเผ่าจิ้งจอกเอาไว้ในอดีต,ด้วยการใช้ชีวิต,ผนึกคำสาปลงไปในเผ่าจิ้งจอก,บรรพชนเผ่าจิ้งจอกตายไป,ประมุขตระกูลจางเองก็ตายไป,กล่าวได้ว่าย่อยยับลงพร้อมกันทั้งคู่!"
"เป็นความแค้นที่รุนแรงขนาดนั้นเลยรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ประมุขตระกูลจางที่แค้นถึงกับใช้ชีวิตสังเวย?
เพื่อสาปเผ่าจิ้งจอก,เพื่อทำลายเผ่าจิ้งจอกไปด้วย?
"ครับ,ตระกูลจางที่เคยรุ่งเรืองในอดีต,ต้องถดถอยลง,เป็นเพราะตระกูลหวงกู่,กล่าวตามจริงล่ะก็เพราะผ่านกู่นั่นเอง,ส่วนบรรพชนจิ้งจอกนั้นเป็นผู้ช่วยผ่านกู่ในอดีต,กล่าวได้ว่าพวกเขาคือผู้สมรู้ร่วมคิด!"ท่าทางของเซียนเซิงซือที่เผยจิตสังหารออกมา.
"เปรี้ยงๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดสายฟ้าฟาดลงมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"วูซซซซ!"
สายฟ้าสวรรค์ที่ถูกขวางด้วยค่ายกลของศาลสวรรค์,ทว่าทุกคนในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวต่างก็ต้องจ้องมองขึ้นไปมองท้องฟ้าด้วยท่าทางงงวย,สายฟ้าฟาดลงมาด้วยเหตุผลอันใด?
หมายความว่าอย่างไรกัน?
จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ตำหนักเทียนหยวน,แม้นว่าจะห่างออกไป,หากแต่สายฟ้าที่ฟาดลงมานั้นเล็งมาที่เขาอย่างแน่นอน,เป็นการเตือนคำพูดของเซียนเซิงซือนั่นเอง.
สวรรค์และปฐพีที่กำลังเตือนเขาอยู่?
"บรรพชนหมาป่าที่เอาชนะตระกูลจางที่รุ่งโรจน์ได้,ข้าไม่สามารถว่ากล่าวได้เลยรึ?"เซียนเซิงซือที่จ้องมองท้องฟ้าด้วยความอดสูอัดอั้น.
Chapter 1413 Enmity of Zang Family and Fox
Clan
葬家与狐族之仇
ความแค้นของตระกูลจางและเผ่าจิ้งจอก.
ภพหยาง,ทวีปตะวันตก!
ที่ด้านนอกรังหงส์นั้น,จี่กงนี่และเหล่าข้าราชบริพารยังคงรออยู่.
"มารดาแห่งหงส์ที่แสดงท่าทางจริงใจอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,ข้าคิดว่าฝันร้ายของเป๋าซือ,ทว่าท่านแม่ที่แสดงท่าทางจริงจัง,ต้องมีความนัยน์แฝงอยู่แน่!"อู่จิวเทียนกล่าว.
"เทือกเขาชิงล่มสลายอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่ขมวดคิ้วไปมาครุ่นคิด.
ในเวลาเดียวกัน,ที่ประตูทางเข้ารังหง,มีแสงสีแดงที่พุ่งออกมาในทันที.
"อาวุโส,ไม่,ท่าน,จะไปไม่ได้!"เสียงที่ร้องกล่าวไล่ตามแสงสีแดงด้วยความกระวนกระวายใจ.
"เป๋าซือ?"ดวงตาของจี่กงหนี่ที่เป็นประกาย.
จี่กงหนี่ที่พุ่งไล่ตามลำแสงสีแดงในทันที.
สตรีผู้งดงามอย่างที่สุด,ที่ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี,สตรีผู้งดงามอันดับหนึ่งของโลกหล้า,จิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง,เป๋าซือ!
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานี้เป๋าซือที่น้ำตาไหลบ่าอาบทั้งสองแก้ม.
"อาวุโส,ขอร้องได้โปรดช่วยเหลือเผ่าจิ้งจอก!"เป๋าซือที่คร่ำครวญโหยหวน.
"เป๋าซือ,เป๋าซือเจ้ายังมีชีวิต!"จี่กงหนี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
ความตื่นเต้นของจี่กงหนี่ที่มากล้น,ทว่าเป๋าซือที่ร้องไห้สะอื้นอยู่นั้น,ค่อยๆหันมา,น้ำตาที่อาบสองแก้ม,จดจ้องมองจี่กงหนี่.
"สามี? สามี!"เป๋าซือที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
"มีชีวิต,เจ้ายังมีชีวิต!"ใบหน้าของจี่กงหนี่ที่เต็มไปด้วยความยินดี.
ในเวลาเดียวกันนั้น,จี่กงหนี่ที่ไม่ใช่ราชาที่เคร่งขรึมอีกต่อไป,กลายเป็นเพียงแค่สามีที่เต็มไปด้วยความรักและอบอุ่น!
"สามี!"ใบหน้าของเป่าซือที่เผยรอยยิ้มยินดีออกมาเช่นกัน.
ทว่า,ถัดมาจากนั้น,ใบหน้าของเป๋าซือที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"เป๋าซือได้นำหายนะมาให้กับสามี!"เป๋าซือที่สะกล่าวพลางสะอื้นออกมา.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
"เทือกเขาชิงเผ่าจิ้งจอกกำลังจะถูกทำลาย,มีบางคนต้องการขโมยสมบัติบรรพชนจิ้งจอก,ข้าต้องการขอร้องให้มารดาแห่งหงส์ช่วยเผ่าจิ้งจอก,รักษาเทือกเขาชิงเพื่อเผ่าจิ้งจอก!"เป๋าซือกล่าว.
"หืม?"แววตาของจี่กงหนี่ที่เป็นประกาย.
"เป็นความจริง,ข้าได้ตายแล้วฟื้นคืนชีพ,ได้รับความสามารถลางบอกเหตุ,มารดาแห่งหงส์ที่พยากรณ์บอกกล่าวว่ามันเป็นความจริง!"เป๋าซือที่กล่าวออกมาในทันที.
"เจ้ามีความสามารถลางบอกเหตุอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ใช่,แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก,ขอเพียงมารดาแห่งหงส์ยอมช่วย,ลางบอกเหตุนั้นแทบไม่จำเป็นเลย!"เป๋าซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่ได้,ข้าไม่ยอมให้เจ้าไปเสี่ยงภัยเด็ดขาด!"จี่กงหนี่ที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,ข้าเป็นอดีตจื่อจุ้นของเผ่จิ้งจอก,ข้าจะต้องรับผิดชอบ,ข้าขอร้อง,ช่วยข้าชักจูงมารดาแห่งหงส์?
หลังจากนี้,ข้าต้องรักษาเผ่าจิ้งจอกเอาไว้,เทือกเขากู่ชิงนั้นเป็นของเผ่าจิ้งจอกของข้า,เพื่อกำราบวาสนาเผ่าจิ้งจอก,หากเสียมันไป,เผ่าจิ้งจอก......!"ใบหน้าของเป๋าซือที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ.
เหล่าข้าราชบริพารด้านหลัง,ที่ได้ยินคำพูดเป๋าซือ,ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาเช่นกัน.
"เรียนเทียนตี้,คำพูดของฮวงโห่วไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้,เผ่าจิ้งจอกสามารถเข้าร่วมต้าโจวของพวกเราได้,แม้นว่าเฉินจะไม่รู้ว่าเทือกเขากู่ชิงนั้นมีอะไร,ทว่าก็ไม่สามารถยื่นมันให้กับมือศัตรูได้อย่างแน่นอน!"ข้าราชบริพารเอ่ยกล่าว.
"ใช่,เทียนตี้,หากต้าเจิ้งได้รับการอวยพรจากพวกเขาล่ะ!"
..............................
..................
............
เหล่าข้าราชบริพารที่กล่าวเกลี้ยกล่อม,หวังที่จะกลืนเผ่าจิ้งจอกเพิ่มอิทธิพล,จี่กงหนี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"วูซซซซซ!"
ที่ด้านหน้ารังหงส์นั้น,มีแสงสีแดที่ปรากฏขึ้น,จากนั้น,สตรีในชุดสีแดงก็ก้าวออกมาจากด้านใน,สตรีที่สวมมงกุฎเก้าหงส์,แววตาอ่อนโยน,ใบหน้างดงามเมตตา,ทว่าแววตาเวลานี้ค่อนข้างจริงจังไม่ค่อยพึงใจนัก.
บนศีรษะของนาง,ที่มีเมฆที่แผดความร้อนออกมา,และบนเมฆที่ร้อนนั้นราวกับว่ามีภาพเงาของสตรีที่หน้าตาเหมือนกันขึ้นด้วย.
"พรึบ!"เป๋าซือที่คุกเข่าลงในทันที.
"มารดาแห่งหงส์,ท่านและบรรพชนจิ้งจอก,เป็นคนรู้จักกัน,บรรพชนจิ้งจอกร่วงหล่นจากสวรรค์แล้ว,ท่านจะทนมองเห็นคนอื่นช่วงชิงสมบัติของบรรพชนได้อย่างงั้นรึ?
ได้โปรด,ขอให้ท่านเห็นแก่หน้าบรรพชนจิ้งจอก,ช่วยเผ่าจิ้งจอกด้วย!"ใบหน้าของเป๋าซือที่เผยความโศกเศร้าออกมา.
มารดาแห่งหงส์ที่จ้องมองเป๋าซือ,ใบหน้าที่ซีดจาง.
"ท่านแม่!"อู๋จิวเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"คารวะมารดาแห่งหงส์!"เหล่าข้าชบริพารต้าโจวที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"มารดาแห่งหงส์,เป็นความจริงอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"พวกเขา,พวกเขากลับมาแล้ว!"มารดาแห่งหงส์เอ่ย.
"พวกเขา?
เป็นพวกเขา?"จี่กงหนี่ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม.
"ราชันย์เหลืองเป็นหนึ่งในพวกเขา,ราชันย์หยกที่จุติกลับมาหลังจากตาย,พวกเขาควรจะสัมผัสได้."มารดาแห่งหงส์เอ่ย.
"พวกเขา? เป็นพวกเขาจริงๆ!
ทว่า,พวกเขาจะกล้าอย่างงั้นรึ?"จี่กงหนี่ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม.
"ราชันย์เหลืองเขากล้าแน่นอน."มารดาแห่งหงส์กล่าว.
จี่กงหนี่ที่ขมวดคิ้วแน่น.
"มารดาแห่งหงส์!"เป๋าซือที่กล่าวเสียงสะอื้น.
มารดาแห่งหงส์ที่แตะไปที่ศีรษะของเป๋าซือ,พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ,"พวกเขากำลังหาเทือกเขากู่ชิง,ภูเขากู่ชิงที่ได้เคลื่อนไหวแล้ว,เรื่องนี้ไม่ธรรมดา,อาล่ะ,เจ้าอยู่ที่นี่,ข้าจะช่วยเจ้าหาเอง!"
"ข้าต้องการไป!"เป๋าซือที่ร้อนรน.
มารดาแห่งหงที่เผยใบหน้าซับซ้อนไม่ค่อยพอใจนัก.
"ข้าเองก็จะไป!"จี่กงหนี่ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
มารดาแห่งหงส์ที่จ้องมองไปยังจี่กงหนี่,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จากนั้นก็เอ่ยออกมาเบาๆ,"ก็ได้,ทว่ามันเสี่ยงอันตรายมาก,หวังว่าพวกเจ้าจะไม่เสียใจที่ตัดสินใจนี้!"
สายตาของจี่กงหนี่ที่ส่ายไปมา,ท้ายที่สุดก็สูดหายใจลำ,"ไม่!"
"อืม!"
-------------------------------------------------------------------------
ภพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว! ภายในตำหนักเทียนหยวน!
จงซานที่กำลังรับฟังการรายงานของเหล่าขุนนางคนสำคัญ.
"เรียนเทียนตี้,เห่าเม่ยลี่ขอเข้าพบ!"เสียงที่ดังขึ้นจากด้านนอก.
"หืม?
นางเข้ามาททำอะไรกันเวลานี้?"จงซานที่เผยท่าทางขบขันเล็กน้อย.
"ให้นางเข้ามา!"จงซานไม่ได้กล่าวหยุดแต่อย่างใด.
"ครั้งหน้าไม่ต้องมาขวางข้าแล้วนะ,หากเจ้าไม่ใช่องค์รักษ์ของจงซาน,ข้าคงจัดการพวกเขาไปแล้ว!"เสียงข่มขู่ของเห่าเม่ยลี่ที่ดังขึ้นด้านนอก.
"เป็นเพียงความรับผิดชอบเล็กน้อย,เทียนตี้เชิญแล้ว,เชิญได้เลย!"เสียงขององค์รักษ์ถึงกับต้องปาดเหงื่อ.
เหล่าคนของต้าเจิ้งไม่สามารถที่จะขัดขวางบรรพชนน้อยได้อย่างแน่นอน,นางที่กล่าวข่มขู่เป็นปรกติของนาง,เป็นตามนิสัยแก่นแก้วของนาง,ต้าเจิ้งทุกคนล้วนแต่รู้ดี.
เห่าเม่ยลี่ที่ก้าวเข้ามากับมังกรทองเสี่ยวจิน.
"จงซาน,ท้ายที่สุดข้าก็ทำได้สำเร็จ!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"สำเร็จ?"จงซานที่จ้องมองเห่าเม่ยลี่ด้วยความประหลาดใจ.
"ใช่,ข้าทำสำเร็จ,ข้าสามารถที่จะคลายคำสาบของเผ่าจิ้งจอก,ข้าเข้าใจตำราแห่งการทำลายล้างเกือบทั้งหมดแล้ว,การทำลายคำสาป,ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"หืม?
จริงรึ?"จงซานที่เผยท่าทางยินดีออกมเช่นกัน.
"แน่นอน,ไม่มีใครฉลาดเท่าข้าแล้ว,คนอื่นๆไม่มีทางเข้าใจ,หากไม่ใช่ข้าไม่มีทางข้าใจแน่,มีเพียงแค่ข้าคนเดียวเท่านั้น."เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาด้วยความม่นใจ.
"เม่ยลี่เจ้าบำเพ็ญตำราแห่งการทำลายล้าง,ได้รับบาดเจ็บตั้งหลายครั้ง!"เสี่ยวจินบนไหล่ของนางกล่าวออกมา.
"หืม?"จงซานที่กล่าวเสียงอ่อน.
"เอาล่ะ,เสี่ยวจิน,เจ้ากล่าวขัดคอข้าตลอดเลย,หันหน้าไปนู่นเลย,ดูซิ! ข้าจะทุบเจ้าอย่างไร!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวขู่เสี่ยวจิน
เสี่ยวจินที่แลบลิ้นออกมา,เงียบและไมเอ่ยอะไรต่อไป.
"อืม,กับความพยายามของเจ้า,ข้าซาบซึ้งใจนัก,ในเมื่อเป็นเช่นนี้,พวกเราก็เตรียมเปิดโลกจิ้งจอก,เพื่อคลายคำสาป!"จงซานพยักหน้ากล่าว.
"อืม,แต่ว่า,ข้ายังต้องเตรียมตัวอีกมาก,ข้าต้องการเผ่าจิ้งจอกสักสองสามคนมาทอดสอบ!"เห่าเม่ยลี่ที่แลบลิ้นเล็กๆออกมา.
"หืม?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
แท้จริงแล้วดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปได้ทางทฤษฎี,หากแต่ยังไม่รับประกันว่าทำได้จริงนั่นเอง.
"อืม,เจ้าคงต้องการทดสอบ,แล้วทดสอบอย่างไรนั้น,ซู่ลี่!"จงซานเอ่ย.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"เสนาธิการคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ซู่ลี่,ในอดีตเคยเป็นข้าราชบริพารของศาลเทวะไท่ชู,ซูเหม่ยหนิงและเป็นน้องชายของซูโหรวหนิง! หลังจากที่ซูเหม่ยหนิงและซูโหรวหนิงเข้าไปในโลกจิ้งจอก,ได้สั่งให้ซูลี่ติดตามจงซานนั่นเอง.
"ให้ความร่วมมือเห่าเม่ยลี่อย่างเต็มที่!"จงซานสั่งการ.
"น้อมรับประสงค์!"ซูลี่ที่เอ่ยด้วยความยินดี.
ร่วมมือ?
แน่นอนต้องร่วมมือแน่นอน,ในเวลานี้,ซูลี่ย่อมดีใจอย่างที่สุด,สามารถช่วยเผ่าจิ้งจอกได้,เขารอคอยมาเนินนานแล้ว.
"ไป,เร็วเข้า,ไปเร็ว!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเร่งรีบ.
ซูลี่ที่จ้องมองมายังจงซาน.
"ไปได้!"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"ครับ!"ซูลี่กล่าวตอบรับ,เพื่อที่จะไปทดสอบแก้คำสาปของเห่าเม่ยลี่ในทันที.
"เอาล่ะ,วันนี้สิ้นสุดประชุมเพียงเท่านี้!"จงซานที่กล่าวกับขุนนางคนอื่นๆ.
"รับด้วยเกล้า!"เหล่าขุนนางที่รับคำ,จากนั้นก็แยกย้ายถอยไป.
ทว่ามีคนหนึ่ง,ที่ยังไม่ได้จากไป,ทว่ายังคงขมวดคิ้วไปมาในห้องอักษร.
"เซียนเซิงซือ?
มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
การประชุมที่เสร็จสิ้นแล้ว,ทำไมเซียนเซิงซือยังอยู่?
ในเวลานั้น,จงซานรับรู้ว่าเซียนเซิงซือมีเรื่องสำคัญ,ต้องไม่ลืมว่าเซียนเซิงซือนั้นเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเรื่องมากมายอะไรนัก.
"เฉินต้องขอประทานอภัยเทียนตี้!"เซียนเซิงซือที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"หืม? ขออภัย? เซียนเซิงซือมีความผิดอันใดกัน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
เซียนเซิงซือที่สูดหายใจลึก,เงียบไปชั่วครู่,ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.
จงซานที่ไม่รบกวน,ทว่ายังคงรออยู่.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ที่ด้านนอกตำหนักก็มีเสียงขององค์รักษ์ดังขึ้นในทันที.
"เรียนเทียนตี้,ต้าไท่จื่อขอเข้าพบ!"องค์รักษ์ด้านนอกที่เอ่ยกล่าวออกมา.
"ให้รอก่อน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"ที่ด้านนอกตำหนักองค์รักษ์ที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ถ่ายทอดคำสั่ง,ในเวลานี้,ห้ามใครมารบกวนข้า!"จงซานที่สั่งการออกไปในทันที.
"รับทราบ!"เสียงขององค์รักษ์ที่ตอบรับในทันที.
เซียนเซิงซือที่กล่าวขออภัย,ทว่าจากนั้นก็ยากจะเอ่ยกล่าว,แน่นอนว่าจงซานย่อมรับรู้ว่าเป็นเรื่องสำคัญ,แม้แต่จงเทียนขอเข้าพบ,จงซานยังให้รอก่อน.
เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้ว,จ้องมองไปยังจงซาน,ท้ายที่สุดก็เอ่ยออกมาว่า,"เรียนเทียนตี้,ที่จริงคำสาปของเผ่าจิ้งจอก,เป็นของคนตระกูลจางยุคก่อน!"
"หืม?"ดวงตาของจงซานที่สั่นไหวไปมา.
คำสาปเผ่าจิ้งจอก,เป็นคำสาปของตระกูลจางยุคก่อนอย่างงั้นรึ?
เซียนเซิงซือที่ฝืนยิ้ม,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ตระกูลจางและเผ่าจิ้งจอกในอดีต,มีความแค้นที่หนักหน่วงต่อกัน,เทือกเขาชิงเผ่าจิ้งจอกในยุคนั้น,เป็นยุคที่พวกเขารุ่งโรจน์ที่สุด,ประมุขตระกูลจางนั้น,ได้ศึกษาตำราแห่งการทำลายล้าง,ได้ใช้ชีวิตเพื่อสาปเผ่าพันธุ์จิ้งจอก,หากแต่บรรพชนเผ่าจิ้งจอกนั้น,ได้ช่วยเผ่าจิ้งจอกเอาไว้ในอดีต,ด้วยการใช้ชีวิต,ผนึกคำสาปลงไปในเผ่าจิ้งจอก,บรรพชนเผ่าจิ้งจอกตายไป,ประมุขตระกูลจางเองก็ตายไป,กล่าวได้ว่าย่อยยับลงพร้อมกันทั้งคู่!"
"เป็นความแค้นที่รุนแรงขนาดนั้นเลยรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ประมุขตระกูลจางที่แค้นถึงกับใช้ชีวิตสังเวย?
เพื่อสาปเผ่าจิ้งจอก,เพื่อทำลายเผ่าจิ้งจอกไปด้วย?
"ครับ,ตระกูลจางที่เคยรุ่งเรืองในอดีต,ต้องถดถอยลง,เป็นเพราะตระกูลหวงกู่,กล่าวตามจริงล่ะก็เพราะผ่านกู่นั่นเอง,ส่วนบรรพชนจิ้งจอกนั้นเป็นผู้ช่วยผ่านกู่ในอดีต,กล่าวได้ว่าพวกเขาคือผู้สมรู้ร่วมคิด!"ท่าทางของเซียนเซิงซือที่เผยจิตสังหารออกมา.
"เปรี้ยงๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดสายฟ้าฟาดลงมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"วูซซซซ!"
สายฟ้าสวรรค์ที่ถูกขวางด้วยค่ายกลของศาลสวรรค์,ทว่าทุกคนในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวต่างก็ต้องจ้องมองขึ้นไปมองท้องฟ้าด้วยท่าทางงงวย,สายฟ้าฟาดลงมาด้วยเหตุผลอันใด?
หมายความว่าอย่างไรกัน?
จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ตำหนักเทียนหยวน,แม้นว่าจะห่างออกไป,หากแต่สายฟ้าที่ฟาดลงมานั้นเล็งมาที่เขาอย่างแน่นอน,เป็นการเตือนคำพูดของเซียนเซิงซือนั่นเอง.
สวรรค์และปฐพีที่กำลังเตือนเขาอยู่?
"บรรพชนหมาป่าที่เอาชนะตระกูลจางที่รุ่งโรจน์ได้,ข้าไม่สามารถว่ากล่าวได้เลยรึ?"เซียนเซิงซือที่จ้องมองท้องฟ้าด้วยความอดสูอัดอั้น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น