Immortality Chapter 1411 For Saint position
Chapter 1411 For Saint position
为圣位
เพื่อตำแหน่งปราชญ์เทพ.
ไท่อี้ที่จ้องมองไปยังเหรินชุนและกุยเช่อ,ด้วยแววตาที่เย็นชา,"อีกครั้งแล้ว,พวกเจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่?"
"ท่านพ่อ,ไม่สามารถตำหนิพวกเขาได้,ข้อมูลของเจ้ามดปลวกนั่น,บุตรได้ส่งคนไปรวมรวมมาแล้ว,แม้นจะไม่มาก,ทว่าก็พอมีข้อมูล,พวกเขานั้นเป็นตัวโชคร้าย!"ลู่หย๋าที่กำลังขอความเมตตาให้คนทั้งสอง.
"ตัวโชคร้าย?"ไท่อี้ที่จ้องมองไปยังลู่หย๋า.
เหรินชุนและกุยเช่อที่จ้องมองไปยังลู่หย๋าเช่นกัน.
"ใช่,ตัวโชคร้าย,ข้าเพิ่งได้ข่าวที่กระจายไปทั่วทวีปปฐพี,พวกเขาที่ถูกเชิญมาโดยหยิงเห่า,แต่พวกเขากลับลอบขโมยเข้าไปขุดหลุมศพบรรพชนของหยิงเห่า!"ลู่หย๋าเอ่ย.
"ขุดหลุมศพบรรพชนหยิงเห่า?"ใบหน้าของไท่อี้ที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"พวกเขาที่มีพลังฝึกตนต่ำมาก,ไม่ได้เป็นแม้แต่เซียน,เรื่องนี้ดูค่อนข้างแปลกมาก,วิหารหยิงเห่านั้น,กลับถูกพวกเขาทำลาย!"ลู่หย๋าที่สูดหายใจลึก.
"เป็นไปไม่ได้,พวกเขายังไม่ได้เป็นแม้แต่เซียน,เป็นไปได้อย่างไรที่จะทำลายวิหารหยิงเห่า?"ไท่อี้ที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"ข้ามีบันทึกภาพดังกล่าว!"ลู่หย๋าที่นำหยกบันทึกออกมา.
"หืม?"
ไท่อี้ที่เปิดใช้งานหยกบันทึก.
"ตูมมมมม!"ภายในหยกบันทึกที่เกิดระเบิดเสียงดัง.
จากนั้น,เหล่าศิษย์มากมายของวิหารหยิงเห่า,ทุกคนที่หนีออกมา,ขณะจดจ้องมองด้วยดวงตากลมโต.
"พวกเขาเอ่ยว่ามันคือ,บ่อก๊าซธรรมชาติ,เกี่ยวกับบ่อก๊าซธรรมชาตินั้น..........,ท้ายที่สุด,วิหารหยิงเห่าก็ถูกเผาไหม้ไปทั้งหมด,แม้แต่วิหารหลักหยิงเห่าเวลานี้ยังต้องทุบทำลายทั้งหมดเพื่อสร้างมันขึ้นมาใหม่!"ลู่หย๋ากล่าวอธิบาย.
ทุกคนที่จ้องมองบ่อก๊าซธรรมชาติที่ระเบิด,ทันใดนั้นที่หน้าผากก็มีเหงื่อที่เย็นเยือบหลั่งออกมา.
เส้นโลหิตมังกรปนเปื้อนอย่างคาดถึง,ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยความเหม็นและยังระเบิดเผาไหม้ทุกอย่างไม่หยุดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
ในเวลานี้,ไท่อี้ที่จ้องมองเหรินชุนและกุยเช่อผ่อนปรนลงกว่าเดิมมาก.
แต่ก็ยังรู้สึกอับอายกับคนทั้งสองอยู่เช่นเดิม.
ทว่าเหรินชุนเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย,ไม่ง่ายที่จะรักษา,ทว่าในเวลานั้นเหรินชุนที่กล่าวออกมา,"ราชันย์เทวะ,ผู้น้อยรู้แล้ว."
"รู้อะไร?"ไท่อี้ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ดาวแห่งความโชคร้ายสองดวง,เป็นพวกเขา!"เหรินชุนที่กล่าวออกมาด้วยความขมขื่นและเกลียดชัง.
"หืม?"
"ซ่างหยาง,ซ่างหยางถูกพวกเขาสังหาร."เหรินชุนเอ่ย.
"ซ่างหยาง?"ไท่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
ซ่างหยาง,ที่ถูกหนึกเอาไว้ที่ราชวงศ์ต้าซ่าง,ซึ่งเป็นสถานที่แรกที่จงซานพบกับเซิ่งกงเป้าในอดีต,และเขาที่ได้พูดคุยกับราชันย์โจว,ซึ่งเวลานั้นสองพี่น้องเฟยเกอและจูกานเองก็อยู่ที่นั่น,ในเวลานั้นทั้งสองกำลังเที่ยวค้นหาสมบัติและได้ทำลายค่ายกลซ่างหยาง,ทำให้เทพอสูรโบราณต้องขาดอากาศหายใจตายไป.
"ใช่,ในเวลานั้นต้องเป็นพวกเขาแน่,นอกจากนี้เฉิงเองก็คิดว่าเขานั้นเป็นชะตาภัยพิบัติของข้าและกุยเช่อ!"เหรินชุนที่กล่าวออกมาด้วยความอดสู.
"ชะตาภัยพิบัติ?"ไท่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
ชะตาภัยพิบัติ,หมายถึงเป็นคนที่มีลิขิตข่มอีกฝ่าย,ไม่ได้เกี่ยวกับอิทธิพล,ไม่ได้เกี่ยวกับพลังฝึกตน,ด้วยลิขิตที่เหนือกว่า,เหมือนเช่นในอดีต,จงซานในโลกใบเล็กที่เป็นชะตาภัยพิบัติของแดนเทพพิสุทธิ์.
"ออกไป!"ไท่อี้ที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"ทั้งสองที่ผ่อนคล้ายเล็กน้อย,ก่อนที่จะเร่งรีบถอยหลังออกไปด้านนอก.
"ท่านพ่อ,ทั้งสอง?"ลู่หย๋าที่จ้องมองไปยังไท่อี้.
"พื้นเพของทั้งสองที่เป็นปัญหา,ไปสืบมาให้ข้า,ข้าต้องการรู้ข้อมูลทั้งหมดของพวกเขา!"ไท่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ครับ!"ลู่หย๋าที่กล่าวตอบรับทันที.
ไท่อี้ที่เก็บหยกบันทึก,ก่อนที่จะกล่าวออกมาอีกครั้งกับลู่หย๋า,"ดูเหมือนว่าหยิงเห่าจะยังไม่ตาย!"
"อืม,จงซานช่างมีความทะเยอทะยายนัก,หากว่าเขากำราบหยิงเห่าได้,ทวีปเหนือก็จะมีสองปราชญ์เทพ."ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ครั้งนี้,จงซานได้กระทำเกินความคาดหวังของข้า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีปราชญ์เทพสามคนที่ตายไป!"ไท่อี้ที่สูดหายใจลึก.
"ปราชญ์เทพสามคน,ทำให้ตำแหน่งปราชญ์เทพว่างลง,คนทั่วหล้าเองคงจะดิ้นรนแย่งชิงกันอย่างแน่นอน!"ลู่หย๋าพยักหน้า.
"สามตำแหน่ง,ภพหยินไม่จำเป็นต้องคิด,ตระกูลหวงกู่คงไม่ปล่อยไปอย่างแน่นอน,พวกเขาจะต้องได้ตำแหน่งปราชญ์เทพภพหยินอย่างไม่ต้องสงสัย,พวกเราเวลานี้มุ่งเน้นมาที่สองสิทธิ์ของภพหยาง!"ไท่อี้เอ่ย.
"ท่านพ่อมีวิธีอย่างงั้นรึ?"ลู่หย๋าที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ไท่อี้เผยยิ้มเล็กน้อย,ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ,"อืม,ข้ามีความมั่นใจ
60%
ที่จะได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพนี้มา!"
"จริงๆรึ?"ลู่หย๋าที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"หลังจากนี้,เจ้าก็จะรู้!"ไท่อี้ที่ส่ายหน้าไปมา,ไม่ยินดีที่จะเอ่ยกล่าวรายระเอียด.
"ครับ!"ลู่หย๋าที่พยักหน้ารับ,เผยท่าทางประหลาดใจไม่น้อย,ทำไมท่านพ่อถึงได้มั่นใจถึงเพียงนั้น?
"เช่นนั้น,ท่านพ่อ,ใครที่จะได้เป็นปราชญ์เทพ?"ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เจ้าคิดว่าอย่างไร?"ไท่อี้ที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"กุยเช่อ?"ลู่หย๋ากล่าว.
ไท่อี้ที่ส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะกล่าวออกมาเบาๆ,"กุยเช่อรึ?
เข้าไม่ดีพอ!"
"จี่เมิ่ง?"
"เขายังขาดความกล้า!"
"ไป๋เจ่อ?"
"เขาก็ยังไม่ดีพอ!"
"เช่นนั้น,ใครที่ท่านพ่อต้องการช่วย?"ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
ไท่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะเอ่ยออกมา,"เซียนเซิง.โหยวหมิง!"
"เขา?"ลู่หย๋าที่กล่าวเสียงสูง.
"เขาไม่ใช่บุตรชายของจงซานหรอกรึ?
นอกจากนี้วันนั้นไม่ใช่เขาบอกว่าจะไม่อยู่ในศาลสวรรค์เหยาจู่ตลอดไป?"ลู่หย๋าที่กล่าวแย้งทันที.
"จงซือจิว?
เขาไม่ใช่บุตรชายของจงซาน,ด้วยความสามารถของเขา,จะสามารถตัดแข้งตัดขาจงซานได้,และยังสามารถช่วยเราสังหารจงซานด้วย,ดังนั้นตามข้อมูลแล้ว,ข้าคิดว่าไม่มีปัญหา!"ไท่อี้กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า,แล้วการที่เขาเอ่ยกล่าวว่าจะไม่อยู่ศาลเทวะเหยาจู่ตลอดไป! ท่านพ่อคิดว่าอย่างไร?"ลู่หย๋าที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"คนเช่นนี้,ความทะเยอทะยายสูง,เหมาะที่จะได้กลายเป็นปราชญ์เทพ."ไท่อี้ที่กล่าวด้วยความพึงพอใจต่อเซียนเซิงโหยวหมิง.
"แต่ว่า ............!”
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงให้ความสำคัญกับเขา?"ไท่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ทำไม?"
"ร่างกายของเซียนเซิงโหยวหมิงนั้น,เหมือนกับบรรพชนชราหมิงเหอในอดีต,เขาที่ก้าวเดินไปตามวิถีของบรรพชนชราหมิงเหอ!"ไท่อี้ที่สูดหายใจลึก.
"บรรพชนชราหมิงเหอ? บุคคลอันดับหนึ่งในอดีต,ผู้ปกครองภพหยินทั้งหมด,ก่อตั้งซือตาน! บรรพชนหมิงเหอ?"ลู่หย๋าที่สูดหายใจลึก.
รวมภพหยินทั้งหกทวีปเป็นหนึ่ง! เป็นบุคคลอันดับหนึ่งของโลกหล้า? เรื่องนี้ลู่หย๋าจะไม่รู้ได้อย่างไร?
"ใช่,เซียนเซิงโหยวหมิงนั้นจะกลายเป็นบรรพชนหมิงเหอคนต่อไป,ดังนั้นเขาจึงไม่ยินดีที่จะอยู่ในศาลสวรรค์เหยาจู่ตลอดไป!"ไท่อี้กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"ท่านพ่อ,ท่านต้องการ?"ลู่หย๋าที่ราวกับตระหนักอะไรบางอย่างได้.
"เขาที่มีความกล้าและทะเยอทะยาน,นี่เป็นวิธีที่จะได้กลายเป็นปราชญ์เทพ,นอกจากนี้ปราชญ์เทพภพหยาง! จะทำให้เขาไม่สามารถตีจาก ไปจากเราได้!"ไท่อี้ที่สูดหายใจลึก.
ลู่หย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา,ครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า,"ท่านพ่อ,เรื่องนี้เสี่ยงอันตรายเกินไปหรือไม่?"
"อันตรายอย่างงั้นรึ?
ในโลกนี้,มีเรื่องใหนที่ไม่ต้องเสี่ยง? นอกจากนี้,ข้าก็ต้องการจะเห็น,สองพ่อลูกเขาและจงซานต่อสู้กัน,มันช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยม! ฮ่าฮ่าฮ่า!"ไท่อี้ที่หัวเราะออกมาด้วยความชั่วร้าย.
--------------------------------------------------------------------
ภพหยิน.
ศาลเทวะหลุนฮุย,นับตั้งแต่จุนเทียนเซี่ยร่างหล่นจากสวรรค์,ไท่จื่อจุนหมอจื่อที่รับตำแหน่งแทน.
ช่างน่าเสียดาย,จุนหมอจื่อนั้นไม่สามารถเทียบกับจุนเทียนเซี่ยได้เลย,นอกจากนี้วาสนาที่สลายหายไปเป็นอย่างมาก,เหล่าข้าราชบริพารมากมาย,ต่างก็หนีจากเขาไป.
ภายในห้องอักษรของจุนหมอจื่อ.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จุนหมอจื่อที่โยนรายงานข้อมูลมากมายทิ้งไป.
เหล่าข้าราชบริพารด้านหน้าที่ตั่วสั่นเทิ้ม,ราวกับว่าต้องการจะกล่าวรายงานอะไร.
"พ่ายแพ้,พ่ายแพ้,พ่ายแพ้อีกแล้วรึ?
ห้าปีมานี้,พวกเราพ่ายแพ้อีกครั้งแล้ว?
ไม่ใช่ว่าพวกเรามีกองทัพที่แข็งแกร่งหรอกรึ?
ทำไมเพียงห้าปี,ถึงได้เสียไปถึงหกพื้นที่?? เจ้าบอกมาซิ!"จุนหมอจื่อที่กำลังโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
"เซิ่งหวัง,เซียนบรรพชนมากมาย,ที่ยอมจำนนต้าเจิ้ง,องค์ไท่ซ่างเองก็ตกตายไปแล้ว,พื้นที่ส่วนใหญ่ถูกโจมตี,พวกเราต้องการการสนับสนุน................!”ข้าราชบริพารคนหนึ่งเอ่ย.
"ต้องการกำลังสนับสนุนรึ?
ข้าได้ทำตามทุกอย่างที่พวกเจ้าเอ่ยแล้ว? เจ้ายังไม่พออีก,บอกว่าข้าไม่ได้สนับสนุนอย่างงั้นรึ?
ให้คนเข้ามา,นำมันออกไป,โบยด้วยกระบองทองคำห้าสิบไม้!"จุนหมอจื่อที่ตะโกนออกมด้วยความโกรธ.
"ไม่,เซิ่งหวัง,เฉินบริสุทธิ์,เฉินบริสุทธิ์............!”
ช่างน่าเสียดาย,จุนหมอจื่อที่กำลังโกรธเกรี้ยว,เขาที่ไม่สนใจใดๆทั้งนั้น,ส่วนข้าราชบริพารคนอื่นที่เวลานี้กลายเป็นเงียบกริบ.
"เซียนเซิงกู่ล่ะ?"จุนหมอจื่อที่เอ่ยปากออกมาทันที.
"ข้าและคนอื่นเองก็ไม่รู้!"ทุกคนที่พยักหน้ารับเหมือนๆกัน.
"ไปแล้ว? นี่เขาเองก็หนีไปแล้วรึ? เวลานี้แม้กระทั่งกู่เสวียนจี่อย่างงั้นรึ?!"จุนหมอจื่อที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง.
กู่เสวียนจีจากไปแล้ว?
ทว่าเขานั้นไม่ได้ไปใน,เขายังคงอยู่ในทวีปเหนือ,หุบเขาแห่งหนึ่งของทวีปเหนือ.
ภายในหุบเขาหมู่บ้านเล็กๆของปุถุชน,หมู่บ้านที่อยู่ใกล้กับทะเลสาบ.
ไม่ไกลจากทะเลสาบนั้นมีซุ้มกระท่อมขนาดเล็ก.
กู่เสวียนจีที่นั่งอยู่ในกระท่อม,ทว่าที่ด้านข้างนั้นมีเด็กที่มีอายุ
5-6 ขวบอยู่.
เด็กชายที่มีอายุ 5-6 ขวบทว่าแววตากับสุขุมนุ่มลึกไม่มีแววไร้เดียงสา,แตกต่างจากวัยอย่างสิ้นเชิง.
"กู่เสวียนจี,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะหาข้าพบ!"เด็กชายที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"จุนเทียนเซี่ย,ในเวลานี้เจ้ายังทำตัวเป็นเซิ่งหวังอีกรึ?"กู่เสวียนจีเอ่ย.
ใบหน้าของเด็กน้อยที่มืดลง,จ้องมองไปยังกู่เสวียนจี่เขม็ง,ก่อนที่จะสูดหายใจลึก,"พูดมาว่าเจ้าต้องการอะไร?
ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะมาเพียงแค่ต้องการดื่มชากับข้า!"
จุนเทียนเซี่ยที่ในเวลานี้,ไม่ใช่คว่าข้าพเจ้า(เจิ้น)อีกแล้ว
"ทวีปเหนือ,คงจะทนได้ไม่นาน,คงจะเป็นของคนแซ่จง,ข้าคิดว่าเจ้าคงจะเข้าใจดี.
จุนเทียนเซี่ยที่ไม่เอ่ย,ทว่าจ้องมองไปยังกู่เสวียนจี.
"ดี,ด้วยนิสัยของเจ้า,ข้าเข้าใจดี,ข้าจะไม่อ้อมค้อม,ข้าได้รับคำสั่งประมุข,ให้มาให้เจ้า,เจ้าพ่ายแพ้ครั้งนี้,เจ้าได้สูญเสียทุกอย่างไป,ทุกอย่างที่มีก่อนหน้านี้,เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาคืน,ในเวลานี้ชะตาราชาของเจ้า,ไม่มีทางเป็นไปได้!"กู่เสวียนจีที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แล้วอย่างไร?"จุนเทียนเซี่ยเอ่ย.
"ตำแหน่งปราชญ์เทพ,หากต้องการตำแหน่งปราชญ์เทพ,ด้วยตระกูลหวงกู่ของข้า,จะสามารถทำให้เจ้าได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพมาครองได้!"กู่เสวียนจีที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
ตำแหน่งปราชญ์เทพ,สำหรับตระกูลหวงกู่ไม่ใช่เรื่องยากอย่างงั้นรึ?
หากเป็นคนอื่นๆอาจเป็นไปไม่ได้,ทว่าด้วยตระกูลหวงกู่ก็ไม่ใช่อะไรที่เป็นไปไม่ได้.
"เจ้าต้องการอะไร?"จุนเทียนเซี่ยที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เพียงแค่เจ้าต้องรับใช้คนๆหนึ่ง,ตระกูลหวงกู่ของข้าจะมอบตำแหน่งปราชญ์เทพคืนให้กับเจ้า!"กู่เสวียนจีเอ่ย.
"หืม?ใคร?"จุนเทียนเซี่ยที่เผยน้ำเสียงเหยียดหยัน.
"เขามีนามว่า,กู่เจิ้งอี้."กู่เสวียนจีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"กู่เจิ้งอี้?
ฮ่าฮ่าฮ่า,ไม่ใช่คนตระกูลหวงกู่รึไง?
ใหนบอกว่าตระกูลหวงกู่ไม่เข้าร่วมความขัดแย้งของโลกหล้า?"จุนเทียนเซี่ยกล่าวหยัน.
"ไม่ได้เรียกว่าเข้าร่วมความขัดแย้ง,ควรจะเรียกว่าการรักษาสมดุลของโลกหล้า!"กู่เสวียนจีที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ใบหน้าของจุนเทียนเซี่ยที่เผยสีหน้าดูแคลน,เห็นชัดเจนภายในใจของเขาที่ยังคงเต็มไปด้วยความอหังการไม่ยินยอมที่จะก้มหัวให้กับใคร.
"เจ้าสูญเสียทุกอย่างแล้ว,สิ่งที่เสียไป,ไม่มีทางที่จะฟื้นคืนกลับมา,หากแต่ตระกูลหวงกู่นั้นต้องการมอบโอกาสให้กับเจ้า,ได้กลายเป็นปราชญ์เทพ,ก้าวสู่จุดสูงสุดอีกครั้ง,นอกจากนี้,ตระกูลหวงกู่ยังจะมอบสิ่งที่เจ้าต้องการที่สุดให้!"
"หืม?"
"หนึ่งในสังสารวัฏหกวิถี,วิถีผีโหย!"
Chapter 1411 For Saint position
为圣位
เพื่อตำแหน่งปราชญ์เทพ.
ไท่อี้ที่จ้องมองไปยังเหรินชุนและกุยเช่อ,ด้วยแววตาที่เย็นชา,"อีกครั้งแล้ว,พวกเจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่?"
"ท่านพ่อ,ไม่สามารถตำหนิพวกเขาได้,ข้อมูลของเจ้ามดปลวกนั่น,บุตรได้ส่งคนไปรวมรวมมาแล้ว,แม้นจะไม่มาก,ทว่าก็พอมีข้อมูล,พวกเขานั้นเป็นตัวโชคร้าย!"ลู่หย๋าที่กำลังขอความเมตตาให้คนทั้งสอง.
"ตัวโชคร้าย?"ไท่อี้ที่จ้องมองไปยังลู่หย๋า.
เหรินชุนและกุยเช่อที่จ้องมองไปยังลู่หย๋าเช่นกัน.
"ใช่,ตัวโชคร้าย,ข้าเพิ่งได้ข่าวที่กระจายไปทั่วทวีปปฐพี,พวกเขาที่ถูกเชิญมาโดยหยิงเห่า,แต่พวกเขากลับลอบขโมยเข้าไปขุดหลุมศพบรรพชนของหยิงเห่า!"ลู่หย๋าเอ่ย.
"ขุดหลุมศพบรรพชนหยิงเห่า?"ใบหน้าของไท่อี้ที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"พวกเขาที่มีพลังฝึกตนต่ำมาก,ไม่ได้เป็นแม้แต่เซียน,เรื่องนี้ดูค่อนข้างแปลกมาก,วิหารหยิงเห่านั้น,กลับถูกพวกเขาทำลาย!"ลู่หย๋าที่สูดหายใจลึก.
"เป็นไปไม่ได้,พวกเขายังไม่ได้เป็นแม้แต่เซียน,เป็นไปได้อย่างไรที่จะทำลายวิหารหยิงเห่า?"ไท่อี้ที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"ข้ามีบันทึกภาพดังกล่าว!"ลู่หย๋าที่นำหยกบันทึกออกมา.
"หืม?"
ไท่อี้ที่เปิดใช้งานหยกบันทึก.
"ตูมมมมม!"ภายในหยกบันทึกที่เกิดระเบิดเสียงดัง.
จากนั้น,เหล่าศิษย์มากมายของวิหารหยิงเห่า,ทุกคนที่หนีออกมา,ขณะจดจ้องมองด้วยดวงตากลมโต.
"พวกเขาเอ่ยว่ามันคือ,บ่อก๊าซธรรมชาติ,เกี่ยวกับบ่อก๊าซธรรมชาตินั้น..........,ท้ายที่สุด,วิหารหยิงเห่าก็ถูกเผาไหม้ไปทั้งหมด,แม้แต่วิหารหลักหยิงเห่าเวลานี้ยังต้องทุบทำลายทั้งหมดเพื่อสร้างมันขึ้นมาใหม่!"ลู่หย๋ากล่าวอธิบาย.
ทุกคนที่จ้องมองบ่อก๊าซธรรมชาติที่ระเบิด,ทันใดนั้นที่หน้าผากก็มีเหงื่อที่เย็นเยือบหลั่งออกมา.
เส้นโลหิตมังกรปนเปื้อนอย่างคาดถึง,ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยความเหม็นและยังระเบิดเผาไหม้ทุกอย่างไม่หยุดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
ในเวลานี้,ไท่อี้ที่จ้องมองเหรินชุนและกุยเช่อผ่อนปรนลงกว่าเดิมมาก.
แต่ก็ยังรู้สึกอับอายกับคนทั้งสองอยู่เช่นเดิม.
ทว่าเหรินชุนเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย,ไม่ง่ายที่จะรักษา,ทว่าในเวลานั้นเหรินชุนที่กล่าวออกมา,"ราชันย์เทวะ,ผู้น้อยรู้แล้ว."
"รู้อะไร?"ไท่อี้ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ดาวแห่งความโชคร้ายสองดวง,เป็นพวกเขา!"เหรินชุนที่กล่าวออกมาด้วยความขมขื่นและเกลียดชัง.
"หืม?"
"ซ่างหยาง,ซ่างหยางถูกพวกเขาสังหาร."เหรินชุนเอ่ย.
"ซ่างหยาง?"ไท่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
ซ่างหยาง,ที่ถูกหนึกเอาไว้ที่ราชวงศ์ต้าซ่าง,ซึ่งเป็นสถานที่แรกที่จงซานพบกับเซิ่งกงเป้าในอดีต,และเขาที่ได้พูดคุยกับราชันย์โจว,ซึ่งเวลานั้นสองพี่น้องเฟยเกอและจูกานเองก็อยู่ที่นั่น,ในเวลานั้นทั้งสองกำลังเที่ยวค้นหาสมบัติและได้ทำลายค่ายกลซ่างหยาง,ทำให้เทพอสูรโบราณต้องขาดอากาศหายใจตายไป.
"ใช่,ในเวลานั้นต้องเป็นพวกเขาแน่,นอกจากนี้เฉิงเองก็คิดว่าเขานั้นเป็นชะตาภัยพิบัติของข้าและกุยเช่อ!"เหรินชุนที่กล่าวออกมาด้วยความอดสู.
"ชะตาภัยพิบัติ?"ไท่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
ชะตาภัยพิบัติ,หมายถึงเป็นคนที่มีลิขิตข่มอีกฝ่าย,ไม่ได้เกี่ยวกับอิทธิพล,ไม่ได้เกี่ยวกับพลังฝึกตน,ด้วยลิขิตที่เหนือกว่า,เหมือนเช่นในอดีต,จงซานในโลกใบเล็กที่เป็นชะตาภัยพิบัติของแดนเทพพิสุทธิ์.
"ออกไป!"ไท่อี้ที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"ทั้งสองที่ผ่อนคล้ายเล็กน้อย,ก่อนที่จะเร่งรีบถอยหลังออกไปด้านนอก.
"ท่านพ่อ,ทั้งสอง?"ลู่หย๋าที่จ้องมองไปยังไท่อี้.
"พื้นเพของทั้งสองที่เป็นปัญหา,ไปสืบมาให้ข้า,ข้าต้องการรู้ข้อมูลทั้งหมดของพวกเขา!"ไท่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ครับ!"ลู่หย๋าที่กล่าวตอบรับทันที.
ไท่อี้ที่เก็บหยกบันทึก,ก่อนที่จะกล่าวออกมาอีกครั้งกับลู่หย๋า,"ดูเหมือนว่าหยิงเห่าจะยังไม่ตาย!"
"อืม,จงซานช่างมีความทะเยอทะยายนัก,หากว่าเขากำราบหยิงเห่าได้,ทวีปเหนือก็จะมีสองปราชญ์เทพ."ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ครั้งนี้,จงซานได้กระทำเกินความคาดหวังของข้า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีปราชญ์เทพสามคนที่ตายไป!"ไท่อี้ที่สูดหายใจลึก.
"ปราชญ์เทพสามคน,ทำให้ตำแหน่งปราชญ์เทพว่างลง,คนทั่วหล้าเองคงจะดิ้นรนแย่งชิงกันอย่างแน่นอน!"ลู่หย๋าพยักหน้า.
"สามตำแหน่ง,ภพหยินไม่จำเป็นต้องคิด,ตระกูลหวงกู่คงไม่ปล่อยไปอย่างแน่นอน,พวกเขาจะต้องได้ตำแหน่งปราชญ์เทพภพหยินอย่างไม่ต้องสงสัย,พวกเราเวลานี้มุ่งเน้นมาที่สองสิทธิ์ของภพหยาง!"ไท่อี้เอ่ย.
"ท่านพ่อมีวิธีอย่างงั้นรึ?"ลู่หย๋าที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ไท่อี้เผยยิ้มเล็กน้อย,ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ,"อืม,ข้ามีความมั่นใจ
60%
ที่จะได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพนี้มา!"
"จริงๆรึ?"ลู่หย๋าที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"หลังจากนี้,เจ้าก็จะรู้!"ไท่อี้ที่ส่ายหน้าไปมา,ไม่ยินดีที่จะเอ่ยกล่าวรายระเอียด.
"ครับ!"ลู่หย๋าที่พยักหน้ารับ,เผยท่าทางประหลาดใจไม่น้อย,ทำไมท่านพ่อถึงได้มั่นใจถึงเพียงนั้น?
"เช่นนั้น,ท่านพ่อ,ใครที่จะได้เป็นปราชญ์เทพ?"ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เจ้าคิดว่าอย่างไร?"ไท่อี้ที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"กุยเช่อ?"ลู่หย๋ากล่าว.
ไท่อี้ที่ส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะกล่าวออกมาเบาๆ,"กุยเช่อรึ?
เข้าไม่ดีพอ!"
"จี่เมิ่ง?"
"เขายังขาดความกล้า!"
"ไป๋เจ่อ?"
"เขาก็ยังไม่ดีพอ!"
"เช่นนั้น,ใครที่ท่านพ่อต้องการช่วย?"ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
ไท่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะเอ่ยออกมา,"เซียนเซิง.โหยวหมิง!"
"เขา?"ลู่หย๋าที่กล่าวเสียงสูง.
"เขาไม่ใช่บุตรชายของจงซานหรอกรึ?
นอกจากนี้วันนั้นไม่ใช่เขาบอกว่าจะไม่อยู่ในศาลสวรรค์เหยาจู่ตลอดไป?"ลู่หย๋าที่กล่าวแย้งทันที.
"จงซือจิว?
เขาไม่ใช่บุตรชายของจงซาน,ด้วยความสามารถของเขา,จะสามารถตัดแข้งตัดขาจงซานได้,และยังสามารถช่วยเราสังหารจงซานด้วย,ดังนั้นตามข้อมูลแล้ว,ข้าคิดว่าไม่มีปัญหา!"ไท่อี้กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า,แล้วการที่เขาเอ่ยกล่าวว่าจะไม่อยู่ศาลเทวะเหยาจู่ตลอดไป! ท่านพ่อคิดว่าอย่างไร?"ลู่หย๋าที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"คนเช่นนี้,ความทะเยอทะยายสูง,เหมาะที่จะได้กลายเป็นปราชญ์เทพ."ไท่อี้ที่กล่าวด้วยความพึงพอใจต่อเซียนเซิงโหยวหมิง.
"แต่ว่า ............!”
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงให้ความสำคัญกับเขา?"ไท่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ทำไม?"
"ร่างกายของเซียนเซิงโหยวหมิงนั้น,เหมือนกับบรรพชนชราหมิงเหอในอดีต,เขาที่ก้าวเดินไปตามวิถีของบรรพชนชราหมิงเหอ!"ไท่อี้ที่สูดหายใจลึก.
"บรรพชนชราหมิงเหอ? บุคคลอันดับหนึ่งในอดีต,ผู้ปกครองภพหยินทั้งหมด,ก่อตั้งซือตาน! บรรพชนหมิงเหอ?"ลู่หย๋าที่สูดหายใจลึก.
รวมภพหยินทั้งหกทวีปเป็นหนึ่ง! เป็นบุคคลอันดับหนึ่งของโลกหล้า? เรื่องนี้ลู่หย๋าจะไม่รู้ได้อย่างไร?
"ใช่,เซียนเซิงโหยวหมิงนั้นจะกลายเป็นบรรพชนหมิงเหอคนต่อไป,ดังนั้นเขาจึงไม่ยินดีที่จะอยู่ในศาลสวรรค์เหยาจู่ตลอดไป!"ไท่อี้กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"ท่านพ่อ,ท่านต้องการ?"ลู่หย๋าที่ราวกับตระหนักอะไรบางอย่างได้.
"เขาที่มีความกล้าและทะเยอทะยาน,นี่เป็นวิธีที่จะได้กลายเป็นปราชญ์เทพ,นอกจากนี้ปราชญ์เทพภพหยาง! จะทำให้เขาไม่สามารถตีจาก ไปจากเราได้!"ไท่อี้ที่สูดหายใจลึก.
ลู่หย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา,ครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า,"ท่านพ่อ,เรื่องนี้เสี่ยงอันตรายเกินไปหรือไม่?"
"อันตรายอย่างงั้นรึ?
ในโลกนี้,มีเรื่องใหนที่ไม่ต้องเสี่ยง? นอกจากนี้,ข้าก็ต้องการจะเห็น,สองพ่อลูกเขาและจงซานต่อสู้กัน,มันช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยม! ฮ่าฮ่าฮ่า!"ไท่อี้ที่หัวเราะออกมาด้วยความชั่วร้าย.
--------------------------------------------------------------------
ภพหยิน.
ศาลเทวะหลุนฮุย,นับตั้งแต่จุนเทียนเซี่ยร่างหล่นจากสวรรค์,ไท่จื่อจุนหมอจื่อที่รับตำแหน่งแทน.
ช่างน่าเสียดาย,จุนหมอจื่อนั้นไม่สามารถเทียบกับจุนเทียนเซี่ยได้เลย,นอกจากนี้วาสนาที่สลายหายไปเป็นอย่างมาก,เหล่าข้าราชบริพารมากมาย,ต่างก็หนีจากเขาไป.
ภายในห้องอักษรของจุนหมอจื่อ.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จุนหมอจื่อที่โยนรายงานข้อมูลมากมายทิ้งไป.
เหล่าข้าราชบริพารด้านหน้าที่ตั่วสั่นเทิ้ม,ราวกับว่าต้องการจะกล่าวรายงานอะไร.
"พ่ายแพ้,พ่ายแพ้,พ่ายแพ้อีกแล้วรึ?
ห้าปีมานี้,พวกเราพ่ายแพ้อีกครั้งแล้ว?
ไม่ใช่ว่าพวกเรามีกองทัพที่แข็งแกร่งหรอกรึ?
ทำไมเพียงห้าปี,ถึงได้เสียไปถึงหกพื้นที่?? เจ้าบอกมาซิ!"จุนหมอจื่อที่กำลังโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
"เซิ่งหวัง,เซียนบรรพชนมากมาย,ที่ยอมจำนนต้าเจิ้ง,องค์ไท่ซ่างเองก็ตกตายไปแล้ว,พื้นที่ส่วนใหญ่ถูกโจมตี,พวกเราต้องการการสนับสนุน................!”ข้าราชบริพารคนหนึ่งเอ่ย.
"ต้องการกำลังสนับสนุนรึ?
ข้าได้ทำตามทุกอย่างที่พวกเจ้าเอ่ยแล้ว? เจ้ายังไม่พออีก,บอกว่าข้าไม่ได้สนับสนุนอย่างงั้นรึ?
ให้คนเข้ามา,นำมันออกไป,โบยด้วยกระบองทองคำห้าสิบไม้!"จุนหมอจื่อที่ตะโกนออกมด้วยความโกรธ.
"ไม่,เซิ่งหวัง,เฉินบริสุทธิ์,เฉินบริสุทธิ์............!”
ช่างน่าเสียดาย,จุนหมอจื่อที่กำลังโกรธเกรี้ยว,เขาที่ไม่สนใจใดๆทั้งนั้น,ส่วนข้าราชบริพารคนอื่นที่เวลานี้กลายเป็นเงียบกริบ.
"เซียนเซิงกู่ล่ะ?"จุนหมอจื่อที่เอ่ยปากออกมาทันที.
"ข้าและคนอื่นเองก็ไม่รู้!"ทุกคนที่พยักหน้ารับเหมือนๆกัน.
"ไปแล้ว? นี่เขาเองก็หนีไปแล้วรึ? เวลานี้แม้กระทั่งกู่เสวียนจี่อย่างงั้นรึ?!"จุนหมอจื่อที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง.
กู่เสวียนจีจากไปแล้ว?
ทว่าเขานั้นไม่ได้ไปใน,เขายังคงอยู่ในทวีปเหนือ,หุบเขาแห่งหนึ่งของทวีปเหนือ.
ภายในหุบเขาหมู่บ้านเล็กๆของปุถุชน,หมู่บ้านที่อยู่ใกล้กับทะเลสาบ.
ไม่ไกลจากทะเลสาบนั้นมีซุ้มกระท่อมขนาดเล็ก.
กู่เสวียนจีที่นั่งอยู่ในกระท่อม,ทว่าที่ด้านข้างนั้นมีเด็กที่มีอายุ
5-6 ขวบอยู่.
เด็กชายที่มีอายุ 5-6 ขวบทว่าแววตากับสุขุมนุ่มลึกไม่มีแววไร้เดียงสา,แตกต่างจากวัยอย่างสิ้นเชิง.
"กู่เสวียนจี,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะหาข้าพบ!"เด็กชายที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"จุนเทียนเซี่ย,ในเวลานี้เจ้ายังทำตัวเป็นเซิ่งหวังอีกรึ?"กู่เสวียนจีเอ่ย.
ใบหน้าของเด็กน้อยที่มืดลง,จ้องมองไปยังกู่เสวียนจี่เขม็ง,ก่อนที่จะสูดหายใจลึก,"พูดมาว่าเจ้าต้องการอะไร?
ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะมาเพียงแค่ต้องการดื่มชากับข้า!"
จุนเทียนเซี่ยที่ในเวลานี้,ไม่ใช่คว่าข้าพเจ้า(เจิ้น)อีกแล้ว
"ทวีปเหนือ,คงจะทนได้ไม่นาน,คงจะเป็นของคนแซ่จง,ข้าคิดว่าเจ้าคงจะเข้าใจดี.
จุนเทียนเซี่ยที่ไม่เอ่ย,ทว่าจ้องมองไปยังกู่เสวียนจี.
"ดี,ด้วยนิสัยของเจ้า,ข้าเข้าใจดี,ข้าจะไม่อ้อมค้อม,ข้าได้รับคำสั่งประมุข,ให้มาให้เจ้า,เจ้าพ่ายแพ้ครั้งนี้,เจ้าได้สูญเสียทุกอย่างไป,ทุกอย่างที่มีก่อนหน้านี้,เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาคืน,ในเวลานี้ชะตาราชาของเจ้า,ไม่มีทางเป็นไปได้!"กู่เสวียนจีที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แล้วอย่างไร?"จุนเทียนเซี่ยเอ่ย.
"ตำแหน่งปราชญ์เทพ,หากต้องการตำแหน่งปราชญ์เทพ,ด้วยตระกูลหวงกู่ของข้า,จะสามารถทำให้เจ้าได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพมาครองได้!"กู่เสวียนจีที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
ตำแหน่งปราชญ์เทพ,สำหรับตระกูลหวงกู่ไม่ใช่เรื่องยากอย่างงั้นรึ?
หากเป็นคนอื่นๆอาจเป็นไปไม่ได้,ทว่าด้วยตระกูลหวงกู่ก็ไม่ใช่อะไรที่เป็นไปไม่ได้.
"เจ้าต้องการอะไร?"จุนเทียนเซี่ยที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เพียงแค่เจ้าต้องรับใช้คนๆหนึ่ง,ตระกูลหวงกู่ของข้าจะมอบตำแหน่งปราชญ์เทพคืนให้กับเจ้า!"กู่เสวียนจีเอ่ย.
"หืม?ใคร?"จุนเทียนเซี่ยที่เผยน้ำเสียงเหยียดหยัน.
"เขามีนามว่า,กู่เจิ้งอี้."กู่เสวียนจีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"กู่เจิ้งอี้?
ฮ่าฮ่าฮ่า,ไม่ใช่คนตระกูลหวงกู่รึไง?
ใหนบอกว่าตระกูลหวงกู่ไม่เข้าร่วมความขัดแย้งของโลกหล้า?"จุนเทียนเซี่ยกล่าวหยัน.
"ไม่ได้เรียกว่าเข้าร่วมความขัดแย้ง,ควรจะเรียกว่าการรักษาสมดุลของโลกหล้า!"กู่เสวียนจีที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ใบหน้าของจุนเทียนเซี่ยที่เผยสีหน้าดูแคลน,เห็นชัดเจนภายในใจของเขาที่ยังคงเต็มไปด้วยความอหังการไม่ยินยอมที่จะก้มหัวให้กับใคร.
"เจ้าสูญเสียทุกอย่างแล้ว,สิ่งที่เสียไป,ไม่มีทางที่จะฟื้นคืนกลับมา,หากแต่ตระกูลหวงกู่นั้นต้องการมอบโอกาสให้กับเจ้า,ได้กลายเป็นปราชญ์เทพ,ก้าวสู่จุดสูงสุดอีกครั้ง,นอกจากนี้,ตระกูลหวงกู่ยังจะมอบสิ่งที่เจ้าต้องการที่สุดให้!"
"หืม?"
"หนึ่งในสังสารวัฏหกวิถี,วิถีผีโหย!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น