Immortality Chapter 1380 The distinguished guests take a seat
Chapter 1380 The distinguished guests take a
seat
贵宾就坐
ที่นั่งแขกผู้ทรงเกียรติ.
ทวีปฐพี,แดนเทวะซือเทียน.
ตี้เสวียนชาที่นั่งอยู่ในห้องฝึกตน,ดวงตาที่หลับแน่นบำเพ็ญลมหายใจ,ร่างกายของเขาที่เป็นประกาย,ครึ่งหนึ่งของเขาที่เป็นสีขาว,ครึ่งหนึ่งเป็นสีทอง,แสงสว่างทั้งสองที่กำลังต่อสู้กันไปมา,ต่างคนต่างไม่ยอมกัน.
แสงสีขาว,ที่ด้านในนั้นสามารถมองเห็นวงจักรตัดโลกา,ส่วนในแสงสีทองสามารถมองเห็นมีดบินตัดโลกา,ภาพเงาของอาวุธทั้งสองที่เข้าปะทะกันไปมา,ต่างฝ่ายต่างต้องการกำราบอีกฝ่าย.
เห็นชัดเจนว่า,แสงสีขาววงจักรนั่น,ก็คือเจตจำนงของตี้เสวียนชา,ส่วนแสงสีทอง,มีดบินนั้น,ก็คือเจตจำนงของตี้ซือเทียน.
ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เผยความเจ็บปวดออกมา,จากนั้น,แสงสีทองก็อ่อนลง,แสงสีขาวที่กำราบอีกฝั่ง.
มีดบินที่อ่อนกำลังลงเรื่อย,วงจักรสะบั้นโลกกาที่ทรงพลังมากขึ้นเรื่อยๆ.
"ครืนนน!"แสงสีทองที่ถูกบดขยี้,เหลือเพียงแสงสีขาวที่ปกคลุมร่างของตี้เสวียนชา.
ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เจ็บปวดได้หายไป,ขณะลืมตาขึ้นช้าๆ,ทว่าแทนที่จะดีใจกลับแสดงท่าทางจริงจังออกมา.
"ไม่มีได้อย่างไร?"ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วแน่น.
ตี้เสวียนชาที่ตรวจสอบร่างกายตัวเองอย่างระมัดระวัง,ทว่ากับไม่สามารถค้นหาเหตุผลได้,เขาที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะลึกขึ้นก้าวออกจากห้องฝึกฝน.
ที่ด้านนอก,เหล่ายอดฝีมือเผ่าหมาป่าที่ประจำที่ยืนอยู่ด้วยความเคารพ.
"จื่อจุ้น,ได้เวลาแล้ว!"ผู้ฝึกตนเผ่าหมาป่าเอ่ย.
"อืม,ดูแลแดนเทวะซือเทียนให้ดี,ขณะข้าไปยังทวีปเหนือ!"ตี้เสวียนชาพยักหน้า.
"รับทราบ!"เหล่าผู้ฝึกตนเผ่าหมาป่าที่กล่าวตอบรับอย่างพร้อมเพรียง.
------------------------------------------------
ทวีปปฐพี,วิหารหยิงเห่า.
บนท้องฟ้าวิหารหยิงเห่าเวลานี้,เหล่าศิษย์ของหยิงเหล่าที่ลอยอยู่ด้านบน,ทว่าวิหารหยิงเห่าเวลานี้มีเปลวเพลิงที่เจิดจ้ากำลังลุกไหม้โชติช่วงขึ้นมาบนอากาศ,วิหารหยิงเห่าได้กลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว.
เหล่าศิษย์หยิงเห่าที่ลอยอยู่บนอากาศ,เสียงหายใจแรง,ใบหน้าเผยความรังเกียจออกมาจดจ้องมองไปยังสองพี่น้องเฟยเกอและจูกานที่อยู่ไกลออกไป!
"ข้าบอกแล้ว,ก๊าซมีเทน,ปล่อยให้ลมพัดก็ดีอยู่แล้ว,อีกไม่นานเดี๋ยวก็ชิน!"จูกานที่กล่าวตอบชายชุดแดง.
ใบหน้าของชายชุดแดงที่ทั้งโกรธเกรี้ยวและอดสูขณะจ้องมองเฟยเกอและจูกาน,ดวงตาแทบถลนออกมา.
"ใช่,เจ้าทำเสียของเลยไม่ใช่รึ?
แต่ก็บอกได้ว่าบ่อก๊าซธรรมชาติของพวกเราร้ายกาจหรือไม่?
มันมีพลังมากมายสะสมอยู่,ไม่ต้องใช้วิชาใดๆก็จุดไฟได้!"เฟยเกอที่ล่าวออกมาด้านข้าง.
"จุดไฟ?
ไม่จำเป็นพวกเราไม่คิดที่จะจะใช้มันแม้แต่น้อย,พวกเจ้าไม่จำเป็น.......!"ชายในชุดแดงที่ใบหน้าแดงซ่านโกรธเกรี้ยว.
คำพูดของชายชุดแดง,ทำให้ทุกคนของวิหารหยิงเห่าจ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวจดจ้องมองไปยังเฟยเกอและจูกาน,ร้อยปีที่ผ่านมานี้,ทุกคนต่างก็รู้สองภัยพิบัตินี้น่ากลัวขนาดใหน,ไปที่ใหนพังทลายที่นั่น,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะยังอยู่รอดปลอดภัยจนถึงวันนี้.
บ่อก๊าซธรรมชาติ,แม้นว่าจะดูง่ายๆ,ทว่ากลุ่มผู้ฝึกตนที่เผยท่าทางเหยียดหยันก่อนที่จะกลายเป็นสาหัสสากัน,หลังจากที่มันติดไฟ,ก๊าซมีเทนที่ลุกไหม,มันได้เผาทุกอย่างลามออกไปทั่ว,โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิหารปราชญ์เทพของพวกเขา.
วิหารปราชญ์เทพ,สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของสวรรค์และปฐพี,คนสองคนที่ทำให้เกิดกลิ่นเหม็นไปทั่ว,จากนั้นก็ยังทำให้เพลิงลุกไหม้ไปทั่วทุกสารทิศ,แม้แต่เกิดระเบิดขึ้นเป็นระยะๆ,หลังจากระเบิดยังยิ่งลูกไฟออกมา,จนทำให้สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน.
เป็นเรื่องราวที่เลวร้ายมาก
"เกิดอะไรขึ้น!"
เสียงที่ดังขึ้นบนอากาศ.
ปราชญ์เทพหยิงเห่าที่ลอยลงมาจากบนท้องฟ้า.
หยิงเห่าที่ยืนอยู่บนอากาศ,ขณะที่จ้องมองด้วยความเย็นชา,ทว่าศิษย์ของตัวเองไม่มีใครเข้าไปดับ,ทั้งที่ไม่น่าจะร้อนอะไร,ทว่าก็ยังปล่อยให้เปลวเพลิงลุกไหม้วิหารไปเรื่อยๆ.
"อาจารย์!"ศิษย์คนหนึ่งของหยิงเห่าที่เอ่ยปากออกมา.
"ยังไม่ดับไฟอีก!"หยิงเห่าที่กล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"ดับไม่ได้,อาจารย์,มันดับไม่ได้!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย.
"หืม?"หยิงเห่าที่เผยท่าทางสงสัย.
"พวกเราได้ใช้ทุกวิธีแล้ว,ยิ่งพวกเราพยายามเท่าไหร่,ก็ยิ่งทำให้ก๊าซมีเทนปะทะแม้แต่เพิ่มระดับขึ้นนับร้อยเท่า,มากขึ้นและก็มากขึ้น,ลามไปทั่ว!"ศิษย์ในชุกสีแดงกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความอดสู.
"มีเทน?"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"อาจารย์,เส้นโลหิตมังกรใต้วิหารของพวกเขา,เวลานี้มันได้เปื้อนสิ่งสกปรกไปหมดแล้ว,กินพื้นที่บริเวณนับสิบพันล้านลี้,ทำให้เป็นเช่นนี้!"ศิษย์ชายชุดแดงที่กล่าวตอบ.
หยิงเห่าที่นับนิ้วพยากรณ์,สามารถยืนยันเรื่องราวดังกล่าวได้อย่างรวดเร็ว.
"เกิดอะไรขึ้น?"หยิงเห่าที่เผยท่าทางเย็นชา.
.
"เป็นพวกเขา......!"ชายในชุดแดงที่เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดในทันที.
หยิงเห่าที่ได้รับฟัง,ต้องขมวดคิ้วไปมา,จดจ้องมองไปยังสองคนที่กำลังบินเข้ามา,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความบิดเบี้ยวอัปลักษณ์,ขณะที่เขากำหมัดแน่น,หยิงเห่าเริ่มคิดว่าการนำพวกเขาออกมาจากตระกูลไป๋,กลายเป็นเรื่องราวที่ผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง.
"อาจารย์,หากไม่ตัดเส้นโลหิตมังกรทั้งเก้า,ถมที่นี่อีกครั้ง,จากนั้นค่อยเลือกสถานที่สร้างวิหารขึ้นใหม่,ไม่เช่นนั้นแล้ววิหารของพวกเราจะต้องถูกคนทั่วหล้าหัวเราะเยาะแน่!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาในทันที.
คนทั่วหล้าหัวเราะเยาะ?
เป็นความจริง,วิหารปราชญ์เทพที่ปนเปื้อนส่งกลิ่นเหม็น,ทำให้เส้นโลหิตมังกรเปื้อนสิ่งปรกติ,มีใครบ้างที่ได้ยินแล้วจะไม่หัวเราะเยาะ.
"หยิงเห่า,เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว,ศิษย์ของเจ้าสร้างปัญหา?
พวกเขากำลังใช้ไฟเผา,ยิ่งเผาก๊าซมีเทนเท่าใด,ก็ยิ่งเสียของ! นอกจากนี้ไฟที่ได้,ก็ไม่เสถียรด้วย,แม้แต่เกิดระเบิดขึ้น!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาเสียงเข้ม.
"ใช่ๆ!"จูกานที่กล่าวเสียงดังเช่นกัน.
ใบหน้าของหยิงเห่าที่กระตุก,จ้องมองคนทั้งสอง,ภายในใจที่เอ่อล้นไปด้วยจิตสังหาร,หากแต่ต้องทนเอาไว้.
"เอาล่ะ,พวกเราจะไปทวีปเหนือในทันที,พวกเจ้าจะไปหรือไม่?"หยิงเห่าที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่เดินทางไปยังทวีปเหนือ,พวกเขาจะมาอยู่ที่นี่ทำไม,ต้องไปอยู่แล้ว!"เฟยเกอที่ดวงตาเป็นประกาย.
"อืม!"หยิงเห่าที่พยักหน้ารับ.
ก่อนที่จะหันหน้าไปพูดกับชายในชุดสีแดงก่อนหน้า,"จัดการเหมือนกับที่เจ้ากล่าวมาก่อนนี้!"
"ครับ!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวตอบรับ.
"เจ้าอยู่ช่วยที่นี่,หยิงจงเจ้าตามพวกเราไปยังทวีปเหนือ!"หยิงเห่าที่กล่าวกับชายชุดเขียว.
"ครับอาจารย์!"ชายในชุดสีเขียวที่ตอบรับในทันที.
หยิงเห่าที่สะบัดมือนำเฟยเกอ,จูกายและหยิงจง
เดินทางไปยังทวีปเหนือด้วยกัน.
ด้วยการนำโดยปราชญ์เทพ,ทำให้การเดินทางนั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก,ขณะที่ไปถึงทวีปเหนือ,หยิงเห่าที่เลือกหยุดที่เมืองอู๋ซ่างเป็นเมืองแรก,ก่อนที่จะเตรียมสอบถามข้อมูลสถานการณ์ต่างๆก่อน.
ทว่าขณะที่หยิงเห่าหยุดลง,ข้างๆเมืองอู๋ซ่าง,ที่จริงเขามองไปยังภายในเมือง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีมังกรทองวาสนาด้วย.
"บนท้องฟ้าเมือง?
อาจารย์,ศาลเทวะบนเมืองมีมังกรทองวาสนาด้วยรึ?"หยิงจงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เข้าไปดูกัน!"หยิงเห่ากล่าว.
เฟยเกอและจูกานแน่นอนว่าไม่มีความเห็น,เพราะว่าทั้งสองเองก็อยากรู้เช่นกัน.
ที่ประตูเมือง,ด้วยพลังฝึกตนของหยิงเห่าแน่นอนว่าคนทั่วไปย่อมไม่สามารถมองเห็นพวกเขาได้,ทำให้พวกเขาสามารถก้าวเดินเข้าไปในเมืองอู๋ซ่างได้อย่างง่ายดาย.
ขณะที่พวกเขาก้าวเข้าไปในเมือง,คนทั้งสี่ที่ตื่นตกใจเล็กน้อย.
เพราะว่าประชาชนเมืองอู๋ซ่าง,เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองฟ้า,จดจ้องมองผ่านเมฆวาสนา.
ภายในเมฆวาสนานั้นปรากฏภาพฉายขึ้นด้านใน,เป็นภาพฉายของตำหนักที่งดงามและตัวอักษรที่กำลังวิ่งผ่านไปมามากมาย.
"สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถมองเห็นสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวได้อย่างงั้นรึ?"หยิงจงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"มังกรจรทั่วทิศ,ตอบแทนบุญคุณทั่วแผ่นดิน,และยังฉายภาพเมืองหลวงด้วยอย่างงั้นรึ?"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"หมายความว่าอย่างไร?
ภาพของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?"เฟยเกอที่กล่าวสอบถามออกไป.
"อืม,บนนั้นคือภาพสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว! เกี่ยวกับงานวันเกิดของจงซานได้ฉายภาพไปทั่วแผ่นดิน?"หยิงจงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัยด้วย.
"ถ่ายทอดสดนะรึ!"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
ในเวลาเดียวกันหยิงจงที่จ้องมองหยิงเห่า,พร้อมกับกล่าวผ่านอำนาจวิเศษ"อาจารย์,ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ให้ศิษย์อยู่ที่นี่,ดูสองหายนะนี้,ต้องไม่ลืมว่าหากนำทั้งสองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,จะกลายเป็นที่จับตาเป็นแน่!"
หยิงเห่าที่จ้องมองเฟยเกอและจูกาน,ท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับ,ใช่,พาทั้งสองไปรึ?
ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไร?
"ดูพวกเขาเอาไว้,เมื่อข้าสงสัญญามา,แล้วจะแจ้งว่าเจ้าต้องทำอะไร!"หยิงเห่าที่ส่งเสียงผ่านอำนาจวิเศษ!
"ครับ!"หยิงจงที่พยักหน้ารับ.
จากนั้นหยิงเห่าไม่กล่าวบอกทั้งสองแม้แต่น้อย,ก่อนที่จะก้าวไปด้านหน้าและหายไป.
"เอ๊ะ?
หยิงเห่าล่ะ?"จุกานที่ก้อมหน้ามอง,หยิงเห่าก็หายไปแล้ว.
"อาจารย์ได้เดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,พวกเราสามารถมองเห็นสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวจากที่นี่,ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่น,ต้องไม่ลืมว่า,ที่นั่นเสี่ยงอันตรายเกินไป.
"เสี่ยงอันตราย?
เสียงอันตรายอะไร,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหนังโป๊จะตะบัดสัตย์ไม่รักษาสัญญา!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจ.
"ทั้งสอง,โปรดเคารพอาจารย์ของข้าด้วย,ไม่เช่นนั้น
............!”
"ไม่เช่นนั้นอะไร.......”จูกานที่กล่าวยังไม่จบด้วยซ้ำก็หยุดนิ่ง.
เฟยเกอและจูกานทันใดนั้นก็ไม่สามารถขยับได้,ก่อนที่จะถูกหยิงจงนำพวกเข้าไปขังไว้ในที่พักแห่งหนึ่ง,ภายในลานที่พัก,ปิดแน่,ลานที่พักดังกล่าวมีค่ายกลผนึกไว้,หยิงจงที่ต้องการอยู่เงียบๆ,หากไม่เพราะว่าอาจารย์สภาพต่อพวกเขา,หยิงจงคงจัดการบดขยี้ทั้งคู่แล้ว,ตอนนี้คร้านจะพูดกับพวกเขา,เขาที่รอคอยสัญญาณจากอาจารย์อยู่ที่นี่.
ทั้งสองที่ถูกขังเอาไว้ในค่ายกล,ในเวลานี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ.
"เจ้าหนังโป๊,เจ้าแมลง,เฟยเกอ,พวกมันไม่พาพวกเราไป,พวกเราก็ต้องไปเอง!"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจ.
"ดี,นำพลั่วยักษ์ออกมา,พวกเราจะขุดอุโมงค์หนีกัน!"
---------------------------------------------------
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,งานวันเกิดจงซาน,ด้วยบัญชาของจงซาน,ทั่วท้องฟ้าทวีปเหนือภายในเมืองใหญ่ๆทุกแห่ง,จะมีเมฆวาสนาเผยภาพบนท้องฟ้าให้เห็นภาพเหตุการณ์เมืองหลวง.
ภาพเหตุการณ์ต่างๆในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,งานวันเกิดที่นานๆครั้งจะมี,ได้ฉายภาพไปทั่วแผ่นดิน,เหมือนกับที่สองพี่น้องเฟยเกอและจูกานได้เอ่ยไป,ว่าได้ทำการถ่ายทอดสอด,แม้นว่าจะไม่มีเสียง,ทว่าก็สามารถมองเห็นผ่านมังกรวาสนาได้,และได้ฉายภาพไปยังมังกรวาสนาขนาดเล็กมากมายทุกตนกระจายไปทั่วแผ่นดินของต้าเจิ้ง.
งานวันเกิดจงซาน,ทั่วแผ่นดินแซ่ซ้องสรรเสริญ,เหล่าประชาชนต้าเจิ้งต่างก็จดจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,จ้องมองภาพที่เกิดขึ้นบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เวลานี้มีงานเลี้ยงขนาดใหญ่หลายแห่งนับไม่ถ้วนและได้เชิญผู้ฝึกตนทั่วหล้า.
ทว่าที่งานเลี้ยงตำหนักซ่างเฉิน,ที่จริงมีแท่นเวทีดอกบัว,บนเวทีดอกบัวนั้น,มีที่นั่งที่ดูหรูหราเป็นอย่างมาก,มีกลิ่นหอมที่แผ่ออกไปรอบๆ.
สถานที่ดังกล่าว,มีแท่นที่นั่งรับรองแขก 16 แท่น! แขกทั้ง 16
แท่นแยกออกเป็นชั้นในเจ็ดแห่ง,ชั้นนอกเก้าแห่ง,สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่รับรองแขกผู้ทรงเกียรติของจงซานนั่นเอง.
ประตูตำหนักซ่างเฉินที่ยังคงปิดแน่น,เหล่าขุนนางที่ยืนอยู่ด้วยความเคารพด้านนอก,เห็นชัดเจนว่าทุกคนที่รอคอยจงซานออกมา.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,บนแท่นรับรองทั้ง 16
นั้น,แขกหลายคนได้มาถึงแล้ว,และพวกเขาก็ได้ประจำที่แขกผู้ทรงเกียรติบนที่นั่งที่โดดเด่น.
Chapter 1380 The distinguished guests take a
seat
贵宾就坐
ที่นั่งแขกผู้ทรงเกียรติ.
ทวีปฐพี,แดนเทวะซือเทียน.
ตี้เสวียนชาที่นั่งอยู่ในห้องฝึกตน,ดวงตาที่หลับแน่นบำเพ็ญลมหายใจ,ร่างกายของเขาที่เป็นประกาย,ครึ่งหนึ่งของเขาที่เป็นสีขาว,ครึ่งหนึ่งเป็นสีทอง,แสงสว่างทั้งสองที่กำลังต่อสู้กันไปมา,ต่างคนต่างไม่ยอมกัน.
แสงสีขาว,ที่ด้านในนั้นสามารถมองเห็นวงจักรตัดโลกา,ส่วนในแสงสีทองสามารถมองเห็นมีดบินตัดโลกา,ภาพเงาของอาวุธทั้งสองที่เข้าปะทะกันไปมา,ต่างฝ่ายต่างต้องการกำราบอีกฝ่าย.
เห็นชัดเจนว่า,แสงสีขาววงจักรนั่น,ก็คือเจตจำนงของตี้เสวียนชา,ส่วนแสงสีทอง,มีดบินนั้น,ก็คือเจตจำนงของตี้ซือเทียน.
ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เผยความเจ็บปวดออกมา,จากนั้น,แสงสีทองก็อ่อนลง,แสงสีขาวที่กำราบอีกฝั่ง.
มีดบินที่อ่อนกำลังลงเรื่อย,วงจักรสะบั้นโลกกาที่ทรงพลังมากขึ้นเรื่อยๆ.
"ครืนนน!"แสงสีทองที่ถูกบดขยี้,เหลือเพียงแสงสีขาวที่ปกคลุมร่างของตี้เสวียนชา.
ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เจ็บปวดได้หายไป,ขณะลืมตาขึ้นช้าๆ,ทว่าแทนที่จะดีใจกลับแสดงท่าทางจริงจังออกมา.
"ไม่มีได้อย่างไร?"ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วแน่น.
ตี้เสวียนชาที่ตรวจสอบร่างกายตัวเองอย่างระมัดระวัง,ทว่ากับไม่สามารถค้นหาเหตุผลได้,เขาที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะลึกขึ้นก้าวออกจากห้องฝึกฝน.
ที่ด้านนอก,เหล่ายอดฝีมือเผ่าหมาป่าที่ประจำที่ยืนอยู่ด้วยความเคารพ.
"จื่อจุ้น,ได้เวลาแล้ว!"ผู้ฝึกตนเผ่าหมาป่าเอ่ย.
"อืม,ดูแลแดนเทวะซือเทียนให้ดี,ขณะข้าไปยังทวีปเหนือ!"ตี้เสวียนชาพยักหน้า.
"รับทราบ!"เหล่าผู้ฝึกตนเผ่าหมาป่าที่กล่าวตอบรับอย่างพร้อมเพรียง.
------------------------------------------------
ทวีปปฐพี,วิหารหยิงเห่า.
บนท้องฟ้าวิหารหยิงเห่าเวลานี้,เหล่าศิษย์ของหยิงเหล่าที่ลอยอยู่ด้านบน,ทว่าวิหารหยิงเห่าเวลานี้มีเปลวเพลิงที่เจิดจ้ากำลังลุกไหม้โชติช่วงขึ้นมาบนอากาศ,วิหารหยิงเห่าได้กลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว.
เหล่าศิษย์หยิงเห่าที่ลอยอยู่บนอากาศ,เสียงหายใจแรง,ใบหน้าเผยความรังเกียจออกมาจดจ้องมองไปยังสองพี่น้องเฟยเกอและจูกานที่อยู่ไกลออกไป!
"ข้าบอกแล้ว,ก๊าซมีเทน,ปล่อยให้ลมพัดก็ดีอยู่แล้ว,อีกไม่นานเดี๋ยวก็ชิน!"จูกานที่กล่าวตอบชายชุดแดง.
ใบหน้าของชายชุดแดงที่ทั้งโกรธเกรี้ยวและอดสูขณะจ้องมองเฟยเกอและจูกาน,ดวงตาแทบถลนออกมา.
"ใช่,เจ้าทำเสียของเลยไม่ใช่รึ?
แต่ก็บอกได้ว่าบ่อก๊าซธรรมชาติของพวกเราร้ายกาจหรือไม่?
มันมีพลังมากมายสะสมอยู่,ไม่ต้องใช้วิชาใดๆก็จุดไฟได้!"เฟยเกอที่ล่าวออกมาด้านข้าง.
"จุดไฟ?
ไม่จำเป็นพวกเราไม่คิดที่จะจะใช้มันแม้แต่น้อย,พวกเจ้าไม่จำเป็น.......!"ชายในชุดแดงที่ใบหน้าแดงซ่านโกรธเกรี้ยว.
คำพูดของชายชุดแดง,ทำให้ทุกคนของวิหารหยิงเห่าจ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวจดจ้องมองไปยังเฟยเกอและจูกาน,ร้อยปีที่ผ่านมานี้,ทุกคนต่างก็รู้สองภัยพิบัตินี้น่ากลัวขนาดใหน,ไปที่ใหนพังทลายที่นั่น,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะยังอยู่รอดปลอดภัยจนถึงวันนี้.
บ่อก๊าซธรรมชาติ,แม้นว่าจะดูง่ายๆ,ทว่ากลุ่มผู้ฝึกตนที่เผยท่าทางเหยียดหยันก่อนที่จะกลายเป็นสาหัสสากัน,หลังจากที่มันติดไฟ,ก๊าซมีเทนที่ลุกไหม,มันได้เผาทุกอย่างลามออกไปทั่ว,โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิหารปราชญ์เทพของพวกเขา.
วิหารปราชญ์เทพ,สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของสวรรค์และปฐพี,คนสองคนที่ทำให้เกิดกลิ่นเหม็นไปทั่ว,จากนั้นก็ยังทำให้เพลิงลุกไหม้ไปทั่วทุกสารทิศ,แม้แต่เกิดระเบิดขึ้นเป็นระยะๆ,หลังจากระเบิดยังยิ่งลูกไฟออกมา,จนทำให้สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน.
เป็นเรื่องราวที่เลวร้ายมาก
"เกิดอะไรขึ้น!"
เสียงที่ดังขึ้นบนอากาศ.
ปราชญ์เทพหยิงเห่าที่ลอยลงมาจากบนท้องฟ้า.
หยิงเห่าที่ยืนอยู่บนอากาศ,ขณะที่จ้องมองด้วยความเย็นชา,ทว่าศิษย์ของตัวเองไม่มีใครเข้าไปดับ,ทั้งที่ไม่น่าจะร้อนอะไร,ทว่าก็ยังปล่อยให้เปลวเพลิงลุกไหม้วิหารไปเรื่อยๆ.
"อาจารย์!"ศิษย์คนหนึ่งของหยิงเห่าที่เอ่ยปากออกมา.
"ยังไม่ดับไฟอีก!"หยิงเห่าที่กล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"ดับไม่ได้,อาจารย์,มันดับไม่ได้!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย.
"หืม?"หยิงเห่าที่เผยท่าทางสงสัย.
"พวกเราได้ใช้ทุกวิธีแล้ว,ยิ่งพวกเราพยายามเท่าไหร่,ก็ยิ่งทำให้ก๊าซมีเทนปะทะแม้แต่เพิ่มระดับขึ้นนับร้อยเท่า,มากขึ้นและก็มากขึ้น,ลามไปทั่ว!"ศิษย์ในชุกสีแดงกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความอดสู.
"มีเทน?"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"อาจารย์,เส้นโลหิตมังกรใต้วิหารของพวกเขา,เวลานี้มันได้เปื้อนสิ่งสกปรกไปหมดแล้ว,กินพื้นที่บริเวณนับสิบพันล้านลี้,ทำให้เป็นเช่นนี้!"ศิษย์ชายชุดแดงที่กล่าวตอบ.
หยิงเห่าที่นับนิ้วพยากรณ์,สามารถยืนยันเรื่องราวดังกล่าวได้อย่างรวดเร็ว.
"เกิดอะไรขึ้น?"หยิงเห่าที่เผยท่าทางเย็นชา.
.
"เป็นพวกเขา......!"ชายในชุดแดงที่เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดในทันที.
หยิงเห่าที่ได้รับฟัง,ต้องขมวดคิ้วไปมา,จดจ้องมองไปยังสองคนที่กำลังบินเข้ามา,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความบิดเบี้ยวอัปลักษณ์,ขณะที่เขากำหมัดแน่น,หยิงเห่าเริ่มคิดว่าการนำพวกเขาออกมาจากตระกูลไป๋,กลายเป็นเรื่องราวที่ผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง.
"อาจารย์,หากไม่ตัดเส้นโลหิตมังกรทั้งเก้า,ถมที่นี่อีกครั้ง,จากนั้นค่อยเลือกสถานที่สร้างวิหารขึ้นใหม่,ไม่เช่นนั้นแล้ววิหารของพวกเราจะต้องถูกคนทั่วหล้าหัวเราะเยาะแน่!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาในทันที.
คนทั่วหล้าหัวเราะเยาะ?
เป็นความจริง,วิหารปราชญ์เทพที่ปนเปื้อนส่งกลิ่นเหม็น,ทำให้เส้นโลหิตมังกรเปื้อนสิ่งปรกติ,มีใครบ้างที่ได้ยินแล้วจะไม่หัวเราะเยาะ.
"หยิงเห่า,เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว,ศิษย์ของเจ้าสร้างปัญหา?
พวกเขากำลังใช้ไฟเผา,ยิ่งเผาก๊าซมีเทนเท่าใด,ก็ยิ่งเสียของ! นอกจากนี้ไฟที่ได้,ก็ไม่เสถียรด้วย,แม้แต่เกิดระเบิดขึ้น!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาเสียงเข้ม.
"ใช่ๆ!"จูกานที่กล่าวเสียงดังเช่นกัน.
ใบหน้าของหยิงเห่าที่กระตุก,จ้องมองคนทั้งสอง,ภายในใจที่เอ่อล้นไปด้วยจิตสังหาร,หากแต่ต้องทนเอาไว้.
"เอาล่ะ,พวกเราจะไปทวีปเหนือในทันที,พวกเจ้าจะไปหรือไม่?"หยิงเห่าที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่เดินทางไปยังทวีปเหนือ,พวกเขาจะมาอยู่ที่นี่ทำไม,ต้องไปอยู่แล้ว!"เฟยเกอที่ดวงตาเป็นประกาย.
"อืม!"หยิงเห่าที่พยักหน้ารับ.
ก่อนที่จะหันหน้าไปพูดกับชายในชุดสีแดงก่อนหน้า,"จัดการเหมือนกับที่เจ้ากล่าวมาก่อนนี้!"
"ครับ!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวตอบรับ.
"เจ้าอยู่ช่วยที่นี่,หยิงจงเจ้าตามพวกเราไปยังทวีปเหนือ!"หยิงเห่าที่กล่าวกับชายชุดเขียว.
"ครับอาจารย์!"ชายในชุดสีเขียวที่ตอบรับในทันที.
หยิงเห่าที่สะบัดมือนำเฟยเกอ,จูกายและหยิงจง
เดินทางไปยังทวีปเหนือด้วยกัน.
ด้วยการนำโดยปราชญ์เทพ,ทำให้การเดินทางนั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก,ขณะที่ไปถึงทวีปเหนือ,หยิงเห่าที่เลือกหยุดที่เมืองอู๋ซ่างเป็นเมืองแรก,ก่อนที่จะเตรียมสอบถามข้อมูลสถานการณ์ต่างๆก่อน.
ทว่าขณะที่หยิงเห่าหยุดลง,ข้างๆเมืองอู๋ซ่าง,ที่จริงเขามองไปยังภายในเมือง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีมังกรทองวาสนาด้วย.
"บนท้องฟ้าเมือง?
อาจารย์,ศาลเทวะบนเมืองมีมังกรทองวาสนาด้วยรึ?"หยิงจงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เข้าไปดูกัน!"หยิงเห่ากล่าว.
เฟยเกอและจูกานแน่นอนว่าไม่มีความเห็น,เพราะว่าทั้งสองเองก็อยากรู้เช่นกัน.
ที่ประตูเมือง,ด้วยพลังฝึกตนของหยิงเห่าแน่นอนว่าคนทั่วไปย่อมไม่สามารถมองเห็นพวกเขาได้,ทำให้พวกเขาสามารถก้าวเดินเข้าไปในเมืองอู๋ซ่างได้อย่างง่ายดาย.
ขณะที่พวกเขาก้าวเข้าไปในเมือง,คนทั้งสี่ที่ตื่นตกใจเล็กน้อย.
เพราะว่าประชาชนเมืองอู๋ซ่าง,เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองฟ้า,จดจ้องมองผ่านเมฆวาสนา.
ภายในเมฆวาสนานั้นปรากฏภาพฉายขึ้นด้านใน,เป็นภาพฉายของตำหนักที่งดงามและตัวอักษรที่กำลังวิ่งผ่านไปมามากมาย.
"สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถมองเห็นสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวได้อย่างงั้นรึ?"หยิงจงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"มังกรจรทั่วทิศ,ตอบแทนบุญคุณทั่วแผ่นดิน,และยังฉายภาพเมืองหลวงด้วยอย่างงั้นรึ?"หยิงเห่าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"หมายความว่าอย่างไร?
ภาพของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?"เฟยเกอที่กล่าวสอบถามออกไป.
"อืม,บนนั้นคือภาพสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว! เกี่ยวกับงานวันเกิดของจงซานได้ฉายภาพไปทั่วแผ่นดิน?"หยิงจงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัยด้วย.
"ถ่ายทอดสดนะรึ!"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
ในเวลาเดียวกันหยิงจงที่จ้องมองหยิงเห่า,พร้อมกับกล่าวผ่านอำนาจวิเศษ"อาจารย์,ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ให้ศิษย์อยู่ที่นี่,ดูสองหายนะนี้,ต้องไม่ลืมว่าหากนำทั้งสองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,จะกลายเป็นที่จับตาเป็นแน่!"
หยิงเห่าที่จ้องมองเฟยเกอและจูกาน,ท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับ,ใช่,พาทั้งสองไปรึ?
ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไร?
"ดูพวกเขาเอาไว้,เมื่อข้าสงสัญญามา,แล้วจะแจ้งว่าเจ้าต้องทำอะไร!"หยิงเห่าที่ส่งเสียงผ่านอำนาจวิเศษ!
"ครับ!"หยิงจงที่พยักหน้ารับ.
จากนั้นหยิงเห่าไม่กล่าวบอกทั้งสองแม้แต่น้อย,ก่อนที่จะก้าวไปด้านหน้าและหายไป.
"เอ๊ะ?
หยิงเห่าล่ะ?"จุกานที่ก้อมหน้ามอง,หยิงเห่าก็หายไปแล้ว.
"อาจารย์ได้เดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,พวกเราสามารถมองเห็นสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวจากที่นี่,ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่น,ต้องไม่ลืมว่า,ที่นั่นเสี่ยงอันตรายเกินไป.
"เสี่ยงอันตราย?
เสียงอันตรายอะไร,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหนังโป๊จะตะบัดสัตย์ไม่รักษาสัญญา!"เฟยเกอที่กล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจ.
"ทั้งสอง,โปรดเคารพอาจารย์ของข้าด้วย,ไม่เช่นนั้น
............!”
"ไม่เช่นนั้นอะไร.......”จูกานที่กล่าวยังไม่จบด้วยซ้ำก็หยุดนิ่ง.
เฟยเกอและจูกานทันใดนั้นก็ไม่สามารถขยับได้,ก่อนที่จะถูกหยิงจงนำพวกเข้าไปขังไว้ในที่พักแห่งหนึ่ง,ภายในลานที่พัก,ปิดแน่,ลานที่พักดังกล่าวมีค่ายกลผนึกไว้,หยิงจงที่ต้องการอยู่เงียบๆ,หากไม่เพราะว่าอาจารย์สภาพต่อพวกเขา,หยิงจงคงจัดการบดขยี้ทั้งคู่แล้ว,ตอนนี้คร้านจะพูดกับพวกเขา,เขาที่รอคอยสัญญาณจากอาจารย์อยู่ที่นี่.
ทั้งสองที่ถูกขังเอาไว้ในค่ายกล,ในเวลานี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ.
"เจ้าหนังโป๊,เจ้าแมลง,เฟยเกอ,พวกมันไม่พาพวกเราไป,พวกเราก็ต้องไปเอง!"จูกานที่กล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจ.
"ดี,นำพลั่วยักษ์ออกมา,พวกเราจะขุดอุโมงค์หนีกัน!"
---------------------------------------------------
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,งานวันเกิดจงซาน,ด้วยบัญชาของจงซาน,ทั่วท้องฟ้าทวีปเหนือภายในเมืองใหญ่ๆทุกแห่ง,จะมีเมฆวาสนาเผยภาพบนท้องฟ้าให้เห็นภาพเหตุการณ์เมืองหลวง.
ภาพเหตุการณ์ต่างๆในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,งานวันเกิดที่นานๆครั้งจะมี,ได้ฉายภาพไปทั่วแผ่นดิน,เหมือนกับที่สองพี่น้องเฟยเกอและจูกานได้เอ่ยไป,ว่าได้ทำการถ่ายทอดสอด,แม้นว่าจะไม่มีเสียง,ทว่าก็สามารถมองเห็นผ่านมังกรวาสนาได้,และได้ฉายภาพไปยังมังกรวาสนาขนาดเล็กมากมายทุกตนกระจายไปทั่วแผ่นดินของต้าเจิ้ง.
งานวันเกิดจงซาน,ทั่วแผ่นดินแซ่ซ้องสรรเสริญ,เหล่าประชาชนต้าเจิ้งต่างก็จดจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,จ้องมองภาพที่เกิดขึ้นบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เวลานี้มีงานเลี้ยงขนาดใหญ่หลายแห่งนับไม่ถ้วนและได้เชิญผู้ฝึกตนทั่วหล้า.
ทว่าที่งานเลี้ยงตำหนักซ่างเฉิน,ที่จริงมีแท่นเวทีดอกบัว,บนเวทีดอกบัวนั้น,มีที่นั่งที่ดูหรูหราเป็นอย่างมาก,มีกลิ่นหอมที่แผ่ออกไปรอบๆ.
สถานที่ดังกล่าว,มีแท่นที่นั่งรับรองแขก 16 แท่น! แขกทั้ง 16
แท่นแยกออกเป็นชั้นในเจ็ดแห่ง,ชั้นนอกเก้าแห่ง,สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่รับรองแขกผู้ทรงเกียรติของจงซานนั่นเอง.
ประตูตำหนักซ่างเฉินที่ยังคงปิดแน่น,เหล่าขุนนางที่ยืนอยู่ด้วยความเคารพด้านนอก,เห็นชัดเจนว่าทุกคนที่รอคอยจงซานออกมา.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,บนแท่นรับรองทั้ง 16
นั้น,แขกหลายคนได้มาถึงแล้ว,และพวกเขาก็ได้ประจำที่แขกผู้ทรงเกียรติบนที่นั่งที่โดดเด่น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น