Immortality Chapter 1367 In history first chaotic
Chapter 1367 In history first chaotic
史上第一乱
ความสับสนวุ่นวาย
จวงจื่อและเฉิงโห่วพร้อมกับเซียนบรรพชนทั้งสิบสองที่โกรธเกรี้ยวมุ่งตรงไปยังวิหาร.
ทว่าเมื่อเข้ามาใกล้,ก็ปรากฏร่างของ"จวงจื่อ"อีกคนที่จ้องมองมาด้วยความโกรธเกรี้ยวไปยังกลุ่มคนดังกล่าว.
"อสูรแม่พิมพ์?
เจ้าสมคบกับเฉิงโหวอย่างคาดไม่ถึง,เจ้าเดินทางมาวิหารของข้า,ต้องการทำอะไร?"ที่ด้านหน้าตำหนัก,จวงจื่อที่กล่าวดุด่าออกมาในทันที.
จวงจื่อที่เตรียมเข้าโจมตี,นอกจากนี้ 12
เซียนบรรพชนและเฉิงโห่วที่กระจายไปรอบๆ,ใบหน้าที่เผยจ้องมองไปยังคนที่ปรากฏท่าทางหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าศิษย์ของจวงจื่อ,ที่เวลานี้ต่างก็คิดถึงคำสอนของจวงจื่อก่อนหน้านี้,จดจ้องมองไปยังคนที่ปลอมตัวก่อนหน้านี้,พวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างหนักขณะที่กำลังจะพุ่งเข้าไปทำลายอีกฝ่าย.
ขณะที่ทุกคนจ้องมองไปยังคนทื่ยืนอยู่บนยอดเขา,ทั้งหมดที่เตรียมเข้าโจมตีอีกฝ่ายด้วยกำลังที่มี,ทว่า,"จวงจื่"
ที่อีกฟากก็เอ่ยคำบางคำที่ทำให้ทุกคนตื่นตกใจหวาดผวาขึ้นมาอย่างรุนแรง.
งงงวย,งงงัน! ฝ่ายตรงข้าที่คาดไม่ถึงตะลึงงันไม่รู้จะทำอะไร,พวกเขาที่ไม่สามารถบอกได้ว่าใครเป็นจวงจื่อกันแน่,นั่นเป็นตัวปลอมรึ?
ใครคือตัวจริง?
ไม่ว่าใครจะเป็นตัวจริง,12 เซียนบรรพชนเวลานี้หวาดผวาไม่กล้าลงมือหยุดชะงักไปในทันที.
"อสูรแม่พิมพ์?
ข้าคิดว่าเจ้านั่นล่ะอสูรแม่พิมพ์!"จวงจื่อที่คำรามออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ดวงตาของเฉิงโห่วที่หรี่เล็ก,นิ่งงันไม่ขยับ,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,แม้นว่าเฉิงโห่วจะรู้"จวงจือ"ด้านหน้าจะเป็นตัวปลอม,ทว่าตัวปลอมกับเหมือนขนาดนี้เลยรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าแม้แต่เขาก็แยกไม่ออกเลยรึ?
อสูรแม่พิมพ์,นี่คืออสูรแม่พิมพ์จริงๆ.
จวงจื่อที่มองเห็นคนที่ปลอมเป็นตัวเองก็โกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง.
"วูซซซซ!"
ต้าเต๋าผีสีที่โบยบินออกไป,กลิ่นอายแรงกดดันวิญญาณที่ระเบิดออกไปเสียงดังสนั่น,ห้วงมิติที่สั่นไหว,เซียนบรรพชนรอบๆที่ไม่แม้แต่เข้าใกล้ได้,งั้นฝ่ายตรงข้ามก็คือตัวปลอมสินะ?
"ชิ,เลียนแบบได้เหมือนจริง!" "จวงจื่อ"ฝ่ายตรงข้าที่เอ่ยด้วยเสียงเย็นชาออกมา.
"วูซซซซซ!"
ที่ด้านหลัง"จวงจื่อ"
ต้าเต๋าผีเสื้อที่พวยพุ่ง,กลิ่นอายที่น่าเกรงขามกำราบทั่วสารทิศแผ่ออกมารอบๆ.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจุบกินอุปกรณ์ปราชญ์เทพ,ศพบรรพชนเต่าทมิฬ,ดวงเนตรใหญ่ยักษ์,จงซานทีได้รับพลังส่วนน้อยเท่านั้น,ส่วนมากนั้นทำให้แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบเติบโตไม่ธรรมดา,จงซานที่มีระดับห้าเซียนบรรพชน,แน่นอนว่าแปดหางสวรรค์สวรรค์ย่อมทรงพลังแข็งแกร่งกว่า,ไม่ได้ด้อยกว่าจวงจื่อเวลานี้เลย.
"สารเลว!"จวงจื่อแทบบ้าโกรธเกรี้ยวหัวเสียอย่างรุนแรง.
ก่อนที่เขาจะยื่นมือกดไปด้านหน้า,ปรากฏคุณเผิงนับร้อยตัว,เป็นเงาของพลังงาน,ที่พวยพุ่งไปยัง"จวงจื่อ"ตรงข้าม.
"ชิ!"
"จวงจื่อ"ที่ยื่นมือกดไปด้านหน้าเหมือนกัน,เป็นวิชาเดียวกัน,ปรากฏภาพเงาของคุนเผิงนับร้อยเช่นกัน.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
พลังโจมตีรุนแรงมาก,ห้วงมิติแตกกระจายออกเป็นเสียงๆ,กลุ่มเซียนบรรพชนรอบๆที่ถอยห่างออกมา,แต่ละคนใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์ในทันที.
ช่วยใคร? ความเป็นจริง,พวกเขาที่เป็นศิษย์ของจวงจื่อและคนที่จวงจื่อเชิญมาช่วยต่อสู้,พวกเขาต้องเข้าร่วมต่อสู้ช่วยจวงจื่อ,ก่อนหน้านี้เห็นชัดว่าพวกเขาทำผิดพลาด,ไม่ว่าใครจะเป็นจริงตอนนี้,พวกเขาย่อมไม่กล้าที่จะสรุป,กลัวเข้าไปช่วยแล้วเกิดความผิดพลาดซ้ำอีก,ทำให้พวกเขาไม่กล้าที่จะลงมือใดๆ.
"อี้ซือฉี,เจ้าเป็นศิษย์จวงจื่อ,เจ้าไม่คิดจะเอ่ยอะไรเลยรึ?"เซียนบรรพชนอีกคนที่กล่าวออกมาด้วยความร้อนรน.
"โปรดวางใจ,ความแข็งแกร่งของอาจารย์ยากที่จะมีใครเทียบได้,อาจารย์ไม่ต้องการให้พวกเราช่วย,ที่จริงข้ากังวลเพียงเฉิงโห่ว!"อี้ซือฉีที่ใบหน้าบิดเบี้ยว.
"เฉิงโห่ว?"
"ใช่,อาจารญย์และเฉิงโห่วเป็นพันธมิตรกัน,ที่จริงก็เพื่อผลประโยชน์เท่านั้น,หาได้เชื่อใจได้,เฉิงโห่วไม่มีความจำเป็นต้องช่วยใดๆอาจารย์,ดังนั้นข้ากังวลว่าเขาจะลงมือ,เมื่อถึงเวลานั้น..........!"อี้ซือฉีกล่าว.
"พวกเราจะต้องจับตาเฉิงโห่ว!"เซียนบรรพชนอีกคนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ตกลง!"
ทันใดนั้น,12
เซียนบรรพชนที่จับจ้องมองไปยังเฉิงโห่วในทันที.
ที่ไกลออกไปการต่อสู้ของจวงจื่อที่หยุดหลง,เพียงแค่เข้าปะทะครั้งเดียว,จวงจื่อก็ใช้พลังแทบทั้งหมดออกมา,ถึงแม้นว่าอีกฝ่ายจะด้อยกว่าตน,หากแต่ก็ไม่ได้มากมายนัก,สิ่งสำคัญที่สุด,ตัวเอขาที่ภาคภูมิใจในเวลาเลียนแบบของเนตรดอกเหมย,ทว่าคาดไม่ถึงฝ่ายตรงข้ามนั้นกับร้ายกาจยิ่งกว่าเขาอย่างงั้นรึ?
ใช้ทักษะเทวะที่เหมือนกับเขามากๆขนาดนี้เลยรึ?
ดูคล้ายกับวิชาเลียนแบบ,ทว่าร้ายกาจกว่าเขามาก.
เนตรดอกเหมย,ที่มีสามกลีบ,เป็นเนตรที่สามารถคัดลอกและปรับแต่ง,เลยแข็งแกร่งกว่าฝ่ายตรงข้าม.
เป็นทักษะเทวะที่เหมือนกันมากๆ,ไม่มีอะไรแตกต่าง,แม้ว่าจะไม่ได้ปรับแต่งอะไรเพิ่ม! แต่ก็เหมือนกันเกินไปแล้ว.
ทว่าที่สำคัญจวงจื่อเวลานี้มีดอกเหมยสองกลีบเท่านั้น,ที่สำคัญเขาไม่สามารถคัดลอกทักษะของอีกฝ่ายได้หากฝ่ายตรงข้ามแสดงความสามารถออกมาไม่เต็มกำลัง,หรือคัดลอกได้เพียงแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นเท่านั้น.
หากแต่ฝ่ายตรงข้ามกับทำได้เหมือนจนสมบูรณ์แบบ.
นอกจากนี้วิชาอื่นๆที่จวงจื่อใช้ออกมา,ฝ่ายตรงข้ามก็สามารถใช้ออกมาได้เหมือนเป็นอย่างมาก.
แล้วเขาจะต่อสู้อย่างไร?
และที่สำคัญที่สุดจวงจื่อที่หงุดหงิดเป็นอย่างมา,เซียนบรรพชนสิบสองคน,เวลานี้ไม่เพียงไม่ช่วยเขา,ยังจับจ้องไปที่เฉิงโห่วอีกรึ?
จวงจื่อ"........................!”
-------------------------------------------------------------
ภายในโลกใบเล็ก.
จงซานที่ส่งแปดหางออกไปรับหน้าอีกฝั่ง,ส่วนตัวเขาและเซียนเซิงซือถูกร่างจำแลงหกยอดฝีมือล้อมสังหารอยู่!
ไท่ซ่าง,หยวนซือ,ทงเทียน,เจี่ยหยิน,จุนถี,และร่างจำแลงจงซานทั้งหมดที่มีแท่นบูชาปราชญ์เทพทั้งหมด.
แน่นอน,จงซานต้องการจดการร่างจำแลงของตัวเองอยู่แล้ว.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตราครรลองสวรรค์ที่ถูกปล่อยออกมาปะทะกัน,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ห้วงมิติที่แตกกระจาย,ทั้งคู่ที่ผละออกมาจากกัน,จงซานที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายต้าเต๋าในเวลานี้,แต่ก็ต้องใช้พลังสูงสุดออกมารับมืออีกฝ่าย,ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้เคลื่อนย้ายต้าเต๋าหรือเคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดินเลย.
แข็งแกร่งมาก!
คาดไม่ถึงเลยว่าจวงจื่อจะสามารถสร้างตัวประหลาดเช่นนี้ออกมาได้?
หากอีกฝ่ายเคลื่อนย้ายต้าเต๋า,แทบไม่ต้องคิดเลยว่าผลจะออกมาอย่างไร.
อีกฝั่ง,เซียนเซิงซือ,ที่เวลานี้ได้เรียกศพปราชญ์เทพออกมาจากสุสานหน้าผากแล้ว.
ศพปราชญ์เทพที่ลอยอยู่บนฟ้า,ปากที่กำลังบ่นพึมพำไปมาด้วยอาคมที่แปลกประหลาด,และที่ด้านหน้าของเซียนเซิงซือปรากฏกองทัพกองหนึ่งปรากฏขึ้น.
ศพมากมาย,เวลานี้เริ่มกลับมามีชีวิต,กลายเป็นเจียงซือ,ให้เซียนเซิงซือควบคุม.
ศพเจียงซือไท่ซ่างหนึ่งพันร่าง,หยวนซือหนึ่งพันร่าง,ทงเทียนหนึ่งพันร่าง,เจี่ยหยินหนึ่งพันร่าง,และเจียงซือจุนถีอีกหนึ่งพันร่าง.
นี่คือผลงานที่ล้อมเหลวของจวงจื่อ,ถูกเซียนเซิงซือนำมาใช้ในเวลานี้.
ปราชญ์เทพไท่ซ่างปะทะศพไท่ซ่างหนึ่งพันตน!
ปราชญ์เทพหยวนซือปะทะเจียงซือหยวนซือหนึ่งพันตน!
ศพทงเทียนปะทะเจียงซือทงเทียนหนึ่งพัน!
ปราชญ์เทพเจี่ยหยินปะทะเจียงซือเจี่ยหยินหนึ่งพัน!
ปราชญ์เทพจุนถีปะทะศพปราชญ์เทพจุนถี!
หากใครเวลานี้มาเห็นคงดวงตาเบิกกว้างกลมโต,กับการต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงนี้,การต่อสู้สนามรบใหนๆก็รุนแรงราวกับฝันไป! ปราชญ์เทพหลายพัน,เรื่องนี้,จริงหรือเทศกัน.
"กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!"
เซียนเซิงซือที่ยังคงสั่นกระดิ่งไปมา.
"เป็นจริงดั่งที่เซิ่งหวังกล่าว,ยิ่งออกห่าง,หนานฮัวบนชั้นฟ้า,ยิ่งทำให้พลังของพวกมันลดลง,หากว่าออกจากโลกใบเล็กแห่งนี้,แน่นอนว่าพวกมันจะต้องอ่อนแอลง! และหางออกจากดินแดนเสี่ยวเมิ่ง,รับประกันเลยว่าจะไม่เหลือพลังใดๆ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ห้าปราชญ์เทพถูกเจ้าตรึงเอาไว้,นับว่าถูกที่ถูกเวลาจริงๆ,ไม่ใช่เวลาเหมาะจริงๆ,เจ้าตรึงพวกมันเอาไว้ก่อน,ข้าจะนำร่างนี้ออกไป!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"เซียนเซิงซือที่ตอบรับเสียงดัง.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานที่โจมตียั่วยุร่างจำแลงเป็นระยะ,จากนั้นก็ล่อออกมาที่ด้านหน้าทางเข้าออกที่อยู่ไม่ไกล,แม้นว่าร่างจำแลงนั้นจะมีรู้ร่าง,ทว่าก็ไม่ได้มีเชาว์ปัญญาเหมือนจงซาน,ไม่ได้มีความคิดใดๆมีเพียงสันชาติญาณการต่อสู้เท่านั้น,ไม่เช่นนั้นคงไม่มีทางที่จวงจื่อจะควบคุมได้.
จงซานที่โจมตียั่วยุเป็นระยะๆ,ก่อนที่จะล่อลากมาทางเข้าออก.
ที่ด้านหน้าทางเข้าออก,จงซานที่สวมชุดดำหมวกดำ,ปกปิดร่างกาย,ใช้วิชาปิดบังร่างของเขาไว้,ไม่มีทางที่จะมีใครสามารถมองเห็นรูปลักษณ์ได้.
เพื่อปกปิดว่าเขายังอยู่ที่ดินแดนเจี่ยนั่นเอง.
-------------------------------------------------------------
ที่ด้านนอก,จวงจื่อที่ถูกหยุดเอาไว้,ขณะต่อสู้กับ,"จวงจื่อ"
ต้องการที่จะจัดการอีกฝ่ายด้วยกำลังเพื่อเผยความจริงออกมา,หากแต่เวลาสั้นๆไม่มีทางสำเร็จ,เว้นแต่จะใช้วิชาลับเท่านั้น.
ทว่า,จวงจื่อก็ไม่ต้องการใช้วิชาลับออกมาให้เฉิงโห่วเห็น,เฉิงโห่วคนนี้,แม้นว่าจะเป็นพันธะมิตร,ทว่าลึกลงไปนั้นคนผู้นี้เจ้าเล่ห์ยิ่งนักไม่สามารถที่จะวางใจได้,จวงจื่อเข้าใจเรื่องนี้ดี.
หากแต่ไม่มีทางเลือกที่ต้องต่อสู้,เพราะว่าในโลกใบเล็ก,ดูเหมือนว่าจะมีบางคนออกมาแล้ว,หากออกมาด้านนอกล่ะก็ไม่มีทางที่จะรอดพ้นความตายได้,ต้องไม่ลืมว่ายังเหลือหกปราชญ์เทพ,ส่วนร่างจำแลงจงซานทั้งหนึ่งหมื่นนั้น,ถูกกำจัดไปด้วยความเร็ว,ทำให้ภายในใจของจวงจื่อสั่นไหว,ดังนั้นจึงต้องสังหาร,"จวงจื่อ"ร่างนี้ให้เร็วที่สุด.
ภายในใจของเขาที่ร้อนรน,ที่เป็นปัญหาที่สุดเวลานี้,เป็นเพราะเซียนบรรพชนที่เขาเรียกมา,เวลานี้กลับไม่เข้ามาช่วยเขาแม้แต่น้อย.
"ฟู่ ~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ขณะที่ทุกคนอยู่ในภาวะตรึงเครียดอยู่นั้น,จากที่ไกลออกไปแรงกดดันอำนาจสยบที่โถมทับมาในทันที.
แสงสีทองสว่างจ้าที่ปรากฏขึ้นนั้น,ทำให้ทุกคนใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
หนึ่งในสิบเอ็ดคนนั้น,ผู้ที่นำทุกคนมา,ส่องประกายแสงเจิดจรัส,ที่ด้านหลังศีรษะมีอักขระ"卍" ด้านหลังพร้อมกับรัศมีพุทธที่แผ่ออกไปรอบๆ,และที่ตามมานั้นเป็น
11 เซียนบรรพชนของต้าเจิ้ง.
"จงเทียน?"ใบหน้าของจวงจื่อกลายเป็นอัปลักษณ์.
"จงเทียน?"
"จวงจื่อ"ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์เช่นกัน.
ได้ยินคำพูดของ"จวงจื่อ"ที่ศึกษาตัวเองมาดี,จวงจื่อที่พ่นลมหายใจรู้สึกไม่ดีนัก,เวลานี้เขารู้สึกหงุดหงิดวุ่นวายอย่างที่สุด.
ศิษย์ของจวงจื่อและกลุ่มเซียนบรรพชนที่ถูกเชิญมาจาด้านนอก,ทุกคนที่เผยท่าทางจริงจัง,ไม่ง่ายที่จะกระทำอะไร!
ส่วนเฉิงโห่วที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ไท่จื่อ,ที่นี่ดูเหมือนว่าจะวุ่นวายเลยทีเดียว!"จินเผิงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"คำสั่งฟู่หวง,เจ้ายังจำได้หรือไม่?"จงเทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่มีทางลืม!"จินเผิงและเซียนบรรพชนคนอื่นๆกล่าว.
"อืม!"จงเทียนพยักหน้ารับ.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากพื้นที่ไกลออกไปกลิ่นอายที่หนักหน่วงรุ่นแรงจากยอดเขาที่ไกลอกไปแผ่ออกมา.
"ตูมมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หลังคาตำหนักที่ระเบิดก่อนที่จะปรากฏรูใหญ่,ร่างสองร่างโผล่ออกมา.
สองร่างที่โผล่ออกมา,ร่างในชุดดำ,ที่มองไม่เห็นรูปร่างใบหน้าด้านใน,ส่วนอีกร่างในชุดราชา,มือถือตราประทับราชวงศ์.
"จงซาน?" 12
เซียนบรรพชนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,พวกเขาที่จ้องมองไปยังร่างของคนที่สวมชุดราชา.
"จงซาน!"จวงจื่อที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว,จวงจื่อที่จ้องมองไปยังชายในชุดสีดำ.
แม้นคนอื่นจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของจงซานได้,ทว่าจวงจื่อย่อมสามารถแยกแยะได้,เขาที่ตรวจสอบจงซาน,แม้แต่สร้างจงซานออกมา,เวลานี้เขาย่อมรู้แผนการของจงซาน,ทำให้เขาเวลานี้ทั้งหดหู่และอักอายเป็นอย่างมาก,ตั้งแต่แรกแล้ว,ที่ดินแดนเจี่ยทิศใต้นั้นเป็นตัวปลอมนี่เอง.
ภายในใจของเฉิงโห่วเวลานี้สั่นไหว,เพราะว่าเขาจำจงซานได้,ทว่าที่นี่มีจงซาน,ใบหน้าของจงซานเขาไม่มีทางลืม,หากแต่ที่ดินแดนเจี่ยนั่นเขาก็ตรวจสอบแล้ว,ใครบอกทีหมายความว่าอย่างไรกัน?
Chapter 1367 In history first chaotic
史上第一乱
ความสับสนวุ่นวาย
จวงจื่อและเฉิงโห่วพร้อมกับเซียนบรรพชนทั้งสิบสองที่โกรธเกรี้ยวมุ่งตรงไปยังวิหาร.
ทว่าเมื่อเข้ามาใกล้,ก็ปรากฏร่างของ"จวงจื่อ"อีกคนที่จ้องมองมาด้วยความโกรธเกรี้ยวไปยังกลุ่มคนดังกล่าว.
"อสูรแม่พิมพ์?
เจ้าสมคบกับเฉิงโหวอย่างคาดไม่ถึง,เจ้าเดินทางมาวิหารของข้า,ต้องการทำอะไร?"ที่ด้านหน้าตำหนัก,จวงจื่อที่กล่าวดุด่าออกมาในทันที.
จวงจื่อที่เตรียมเข้าโจมตี,นอกจากนี้ 12
เซียนบรรพชนและเฉิงโห่วที่กระจายไปรอบๆ,ใบหน้าที่เผยจ้องมองไปยังคนที่ปรากฏท่าทางหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าศิษย์ของจวงจื่อ,ที่เวลานี้ต่างก็คิดถึงคำสอนของจวงจื่อก่อนหน้านี้,จดจ้องมองไปยังคนที่ปลอมตัวก่อนหน้านี้,พวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างหนักขณะที่กำลังจะพุ่งเข้าไปทำลายอีกฝ่าย.
ขณะที่ทุกคนจ้องมองไปยังคนทื่ยืนอยู่บนยอดเขา,ทั้งหมดที่เตรียมเข้าโจมตีอีกฝ่ายด้วยกำลังที่มี,ทว่า,"จวงจื่"
ที่อีกฟากก็เอ่ยคำบางคำที่ทำให้ทุกคนตื่นตกใจหวาดผวาขึ้นมาอย่างรุนแรง.
งงงวย,งงงัน! ฝ่ายตรงข้าที่คาดไม่ถึงตะลึงงันไม่รู้จะทำอะไร,พวกเขาที่ไม่สามารถบอกได้ว่าใครเป็นจวงจื่อกันแน่,นั่นเป็นตัวปลอมรึ?
ใครคือตัวจริง?
ไม่ว่าใครจะเป็นตัวจริง,12 เซียนบรรพชนเวลานี้หวาดผวาไม่กล้าลงมือหยุดชะงักไปในทันที.
"อสูรแม่พิมพ์?
ข้าคิดว่าเจ้านั่นล่ะอสูรแม่พิมพ์!"จวงจื่อที่คำรามออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ดวงตาของเฉิงโห่วที่หรี่เล็ก,นิ่งงันไม่ขยับ,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,แม้นว่าเฉิงโห่วจะรู้"จวงจือ"ด้านหน้าจะเป็นตัวปลอม,ทว่าตัวปลอมกับเหมือนขนาดนี้เลยรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าแม้แต่เขาก็แยกไม่ออกเลยรึ?
อสูรแม่พิมพ์,นี่คืออสูรแม่พิมพ์จริงๆ.
จวงจื่อที่มองเห็นคนที่ปลอมเป็นตัวเองก็โกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง.
"วูซซซซ!"
ต้าเต๋าผีสีที่โบยบินออกไป,กลิ่นอายแรงกดดันวิญญาณที่ระเบิดออกไปเสียงดังสนั่น,ห้วงมิติที่สั่นไหว,เซียนบรรพชนรอบๆที่ไม่แม้แต่เข้าใกล้ได้,งั้นฝ่ายตรงข้ามก็คือตัวปลอมสินะ?
"ชิ,เลียนแบบได้เหมือนจริง!" "จวงจื่อ"ฝ่ายตรงข้าที่เอ่ยด้วยเสียงเย็นชาออกมา.
"วูซซซซซ!"
ที่ด้านหลัง"จวงจื่อ"
ต้าเต๋าผีเสื้อที่พวยพุ่ง,กลิ่นอายที่น่าเกรงขามกำราบทั่วสารทิศแผ่ออกมารอบๆ.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจุบกินอุปกรณ์ปราชญ์เทพ,ศพบรรพชนเต่าทมิฬ,ดวงเนตรใหญ่ยักษ์,จงซานทีได้รับพลังส่วนน้อยเท่านั้น,ส่วนมากนั้นทำให้แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบเติบโตไม่ธรรมดา,จงซานที่มีระดับห้าเซียนบรรพชน,แน่นอนว่าแปดหางสวรรค์สวรรค์ย่อมทรงพลังแข็งแกร่งกว่า,ไม่ได้ด้อยกว่าจวงจื่อเวลานี้เลย.
"สารเลว!"จวงจื่อแทบบ้าโกรธเกรี้ยวหัวเสียอย่างรุนแรง.
ก่อนที่เขาจะยื่นมือกดไปด้านหน้า,ปรากฏคุณเผิงนับร้อยตัว,เป็นเงาของพลังงาน,ที่พวยพุ่งไปยัง"จวงจื่อ"ตรงข้าม.
"ชิ!"
"จวงจื่อ"ที่ยื่นมือกดไปด้านหน้าเหมือนกัน,เป็นวิชาเดียวกัน,ปรากฏภาพเงาของคุนเผิงนับร้อยเช่นกัน.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
พลังโจมตีรุนแรงมาก,ห้วงมิติแตกกระจายออกเป็นเสียงๆ,กลุ่มเซียนบรรพชนรอบๆที่ถอยห่างออกมา,แต่ละคนใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์ในทันที.
ช่วยใคร? ความเป็นจริง,พวกเขาที่เป็นศิษย์ของจวงจื่อและคนที่จวงจื่อเชิญมาช่วยต่อสู้,พวกเขาต้องเข้าร่วมต่อสู้ช่วยจวงจื่อ,ก่อนหน้านี้เห็นชัดว่าพวกเขาทำผิดพลาด,ไม่ว่าใครจะเป็นจริงตอนนี้,พวกเขาย่อมไม่กล้าที่จะสรุป,กลัวเข้าไปช่วยแล้วเกิดความผิดพลาดซ้ำอีก,ทำให้พวกเขาไม่กล้าที่จะลงมือใดๆ.
"อี้ซือฉี,เจ้าเป็นศิษย์จวงจื่อ,เจ้าไม่คิดจะเอ่ยอะไรเลยรึ?"เซียนบรรพชนอีกคนที่กล่าวออกมาด้วยความร้อนรน.
"โปรดวางใจ,ความแข็งแกร่งของอาจารย์ยากที่จะมีใครเทียบได้,อาจารย์ไม่ต้องการให้พวกเราช่วย,ที่จริงข้ากังวลเพียงเฉิงโห่ว!"อี้ซือฉีที่ใบหน้าบิดเบี้ยว.
"เฉิงโห่ว?"
"ใช่,อาจารญย์และเฉิงโห่วเป็นพันธมิตรกัน,ที่จริงก็เพื่อผลประโยชน์เท่านั้น,หาได้เชื่อใจได้,เฉิงโห่วไม่มีความจำเป็นต้องช่วยใดๆอาจารย์,ดังนั้นข้ากังวลว่าเขาจะลงมือ,เมื่อถึงเวลานั้น..........!"อี้ซือฉีกล่าว.
"พวกเราจะต้องจับตาเฉิงโห่ว!"เซียนบรรพชนอีกคนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ตกลง!"
ทันใดนั้น,12
เซียนบรรพชนที่จับจ้องมองไปยังเฉิงโห่วในทันที.
ที่ไกลออกไปการต่อสู้ของจวงจื่อที่หยุดหลง,เพียงแค่เข้าปะทะครั้งเดียว,จวงจื่อก็ใช้พลังแทบทั้งหมดออกมา,ถึงแม้นว่าอีกฝ่ายจะด้อยกว่าตน,หากแต่ก็ไม่ได้มากมายนัก,สิ่งสำคัญที่สุด,ตัวเอขาที่ภาคภูมิใจในเวลาเลียนแบบของเนตรดอกเหมย,ทว่าคาดไม่ถึงฝ่ายตรงข้ามนั้นกับร้ายกาจยิ่งกว่าเขาอย่างงั้นรึ?
ใช้ทักษะเทวะที่เหมือนกับเขามากๆขนาดนี้เลยรึ?
ดูคล้ายกับวิชาเลียนแบบ,ทว่าร้ายกาจกว่าเขามาก.
เนตรดอกเหมย,ที่มีสามกลีบ,เป็นเนตรที่สามารถคัดลอกและปรับแต่ง,เลยแข็งแกร่งกว่าฝ่ายตรงข้าม.
เป็นทักษะเทวะที่เหมือนกันมากๆ,ไม่มีอะไรแตกต่าง,แม้ว่าจะไม่ได้ปรับแต่งอะไรเพิ่ม! แต่ก็เหมือนกันเกินไปแล้ว.
ทว่าที่สำคัญจวงจื่อเวลานี้มีดอกเหมยสองกลีบเท่านั้น,ที่สำคัญเขาไม่สามารถคัดลอกทักษะของอีกฝ่ายได้หากฝ่ายตรงข้ามแสดงความสามารถออกมาไม่เต็มกำลัง,หรือคัดลอกได้เพียงแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นเท่านั้น.
หากแต่ฝ่ายตรงข้ามกับทำได้เหมือนจนสมบูรณ์แบบ.
นอกจากนี้วิชาอื่นๆที่จวงจื่อใช้ออกมา,ฝ่ายตรงข้ามก็สามารถใช้ออกมาได้เหมือนเป็นอย่างมาก.
แล้วเขาจะต่อสู้อย่างไร?
และที่สำคัญที่สุดจวงจื่อที่หงุดหงิดเป็นอย่างมา,เซียนบรรพชนสิบสองคน,เวลานี้ไม่เพียงไม่ช่วยเขา,ยังจับจ้องไปที่เฉิงโห่วอีกรึ?
จวงจื่อ"........................!”
-------------------------------------------------------------
ภายในโลกใบเล็ก.
จงซานที่ส่งแปดหางออกไปรับหน้าอีกฝั่ง,ส่วนตัวเขาและเซียนเซิงซือถูกร่างจำแลงหกยอดฝีมือล้อมสังหารอยู่!
ไท่ซ่าง,หยวนซือ,ทงเทียน,เจี่ยหยิน,จุนถี,และร่างจำแลงจงซานทั้งหมดที่มีแท่นบูชาปราชญ์เทพทั้งหมด.
แน่นอน,จงซานต้องการจดการร่างจำแลงของตัวเองอยู่แล้ว.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตราครรลองสวรรค์ที่ถูกปล่อยออกมาปะทะกัน,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ห้วงมิติที่แตกกระจาย,ทั้งคู่ที่ผละออกมาจากกัน,จงซานที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายต้าเต๋าในเวลานี้,แต่ก็ต้องใช้พลังสูงสุดออกมารับมืออีกฝ่าย,ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้เคลื่อนย้ายต้าเต๋าหรือเคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดินเลย.
แข็งแกร่งมาก!
คาดไม่ถึงเลยว่าจวงจื่อจะสามารถสร้างตัวประหลาดเช่นนี้ออกมาได้?
หากอีกฝ่ายเคลื่อนย้ายต้าเต๋า,แทบไม่ต้องคิดเลยว่าผลจะออกมาอย่างไร.
อีกฝั่ง,เซียนเซิงซือ,ที่เวลานี้ได้เรียกศพปราชญ์เทพออกมาจากสุสานหน้าผากแล้ว.
ศพปราชญ์เทพที่ลอยอยู่บนฟ้า,ปากที่กำลังบ่นพึมพำไปมาด้วยอาคมที่แปลกประหลาด,และที่ด้านหน้าของเซียนเซิงซือปรากฏกองทัพกองหนึ่งปรากฏขึ้น.
ศพมากมาย,เวลานี้เริ่มกลับมามีชีวิต,กลายเป็นเจียงซือ,ให้เซียนเซิงซือควบคุม.
ศพเจียงซือไท่ซ่างหนึ่งพันร่าง,หยวนซือหนึ่งพันร่าง,ทงเทียนหนึ่งพันร่าง,เจี่ยหยินหนึ่งพันร่าง,และเจียงซือจุนถีอีกหนึ่งพันร่าง.
นี่คือผลงานที่ล้อมเหลวของจวงจื่อ,ถูกเซียนเซิงซือนำมาใช้ในเวลานี้.
ปราชญ์เทพไท่ซ่างปะทะศพไท่ซ่างหนึ่งพันตน!
ปราชญ์เทพหยวนซือปะทะเจียงซือหยวนซือหนึ่งพันตน!
ศพทงเทียนปะทะเจียงซือทงเทียนหนึ่งพัน!
ปราชญ์เทพเจี่ยหยินปะทะเจียงซือเจี่ยหยินหนึ่งพัน!
ปราชญ์เทพจุนถีปะทะศพปราชญ์เทพจุนถี!
หากใครเวลานี้มาเห็นคงดวงตาเบิกกว้างกลมโต,กับการต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงนี้,การต่อสู้สนามรบใหนๆก็รุนแรงราวกับฝันไป! ปราชญ์เทพหลายพัน,เรื่องนี้,จริงหรือเทศกัน.
"กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!"
เซียนเซิงซือที่ยังคงสั่นกระดิ่งไปมา.
"เป็นจริงดั่งที่เซิ่งหวังกล่าว,ยิ่งออกห่าง,หนานฮัวบนชั้นฟ้า,ยิ่งทำให้พลังของพวกมันลดลง,หากว่าออกจากโลกใบเล็กแห่งนี้,แน่นอนว่าพวกมันจะต้องอ่อนแอลง! และหางออกจากดินแดนเสี่ยวเมิ่ง,รับประกันเลยว่าจะไม่เหลือพลังใดๆ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ห้าปราชญ์เทพถูกเจ้าตรึงเอาไว้,นับว่าถูกที่ถูกเวลาจริงๆ,ไม่ใช่เวลาเหมาะจริงๆ,เจ้าตรึงพวกมันเอาไว้ก่อน,ข้าจะนำร่างนี้ออกไป!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"เซียนเซิงซือที่ตอบรับเสียงดัง.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานที่โจมตียั่วยุร่างจำแลงเป็นระยะ,จากนั้นก็ล่อออกมาที่ด้านหน้าทางเข้าออกที่อยู่ไม่ไกล,แม้นว่าร่างจำแลงนั้นจะมีรู้ร่าง,ทว่าก็ไม่ได้มีเชาว์ปัญญาเหมือนจงซาน,ไม่ได้มีความคิดใดๆมีเพียงสันชาติญาณการต่อสู้เท่านั้น,ไม่เช่นนั้นคงไม่มีทางที่จวงจื่อจะควบคุมได้.
จงซานที่โจมตียั่วยุเป็นระยะๆ,ก่อนที่จะล่อลากมาทางเข้าออก.
ที่ด้านหน้าทางเข้าออก,จงซานที่สวมชุดดำหมวกดำ,ปกปิดร่างกาย,ใช้วิชาปิดบังร่างของเขาไว้,ไม่มีทางที่จะมีใครสามารถมองเห็นรูปลักษณ์ได้.
เพื่อปกปิดว่าเขายังอยู่ที่ดินแดนเจี่ยนั่นเอง.
-------------------------------------------------------------
ที่ด้านนอก,จวงจื่อที่ถูกหยุดเอาไว้,ขณะต่อสู้กับ,"จวงจื่อ"
ต้องการที่จะจัดการอีกฝ่ายด้วยกำลังเพื่อเผยความจริงออกมา,หากแต่เวลาสั้นๆไม่มีทางสำเร็จ,เว้นแต่จะใช้วิชาลับเท่านั้น.
ทว่า,จวงจื่อก็ไม่ต้องการใช้วิชาลับออกมาให้เฉิงโห่วเห็น,เฉิงโห่วคนนี้,แม้นว่าจะเป็นพันธะมิตร,ทว่าลึกลงไปนั้นคนผู้นี้เจ้าเล่ห์ยิ่งนักไม่สามารถที่จะวางใจได้,จวงจื่อเข้าใจเรื่องนี้ดี.
หากแต่ไม่มีทางเลือกที่ต้องต่อสู้,เพราะว่าในโลกใบเล็ก,ดูเหมือนว่าจะมีบางคนออกมาแล้ว,หากออกมาด้านนอกล่ะก็ไม่มีทางที่จะรอดพ้นความตายได้,ต้องไม่ลืมว่ายังเหลือหกปราชญ์เทพ,ส่วนร่างจำแลงจงซานทั้งหนึ่งหมื่นนั้น,ถูกกำจัดไปด้วยความเร็ว,ทำให้ภายในใจของจวงจื่อสั่นไหว,ดังนั้นจึงต้องสังหาร,"จวงจื่อ"ร่างนี้ให้เร็วที่สุด.
ภายในใจของเขาที่ร้อนรน,ที่เป็นปัญหาที่สุดเวลานี้,เป็นเพราะเซียนบรรพชนที่เขาเรียกมา,เวลานี้กลับไม่เข้ามาช่วยเขาแม้แต่น้อย.
"ฟู่ ~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ขณะที่ทุกคนอยู่ในภาวะตรึงเครียดอยู่นั้น,จากที่ไกลออกไปแรงกดดันอำนาจสยบที่โถมทับมาในทันที.
แสงสีทองสว่างจ้าที่ปรากฏขึ้นนั้น,ทำให้ทุกคนใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
หนึ่งในสิบเอ็ดคนนั้น,ผู้ที่นำทุกคนมา,ส่องประกายแสงเจิดจรัส,ที่ด้านหลังศีรษะมีอักขระ"卍" ด้านหลังพร้อมกับรัศมีพุทธที่แผ่ออกไปรอบๆ,และที่ตามมานั้นเป็น
11 เซียนบรรพชนของต้าเจิ้ง.
"จงเทียน?"ใบหน้าของจวงจื่อกลายเป็นอัปลักษณ์.
"จงเทียน?"
"จวงจื่อ"ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์เช่นกัน.
ได้ยินคำพูดของ"จวงจื่อ"ที่ศึกษาตัวเองมาดี,จวงจื่อที่พ่นลมหายใจรู้สึกไม่ดีนัก,เวลานี้เขารู้สึกหงุดหงิดวุ่นวายอย่างที่สุด.
ศิษย์ของจวงจื่อและกลุ่มเซียนบรรพชนที่ถูกเชิญมาจาด้านนอก,ทุกคนที่เผยท่าทางจริงจัง,ไม่ง่ายที่จะกระทำอะไร!
ส่วนเฉิงโห่วที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ไท่จื่อ,ที่นี่ดูเหมือนว่าจะวุ่นวายเลยทีเดียว!"จินเผิงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"คำสั่งฟู่หวง,เจ้ายังจำได้หรือไม่?"จงเทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่มีทางลืม!"จินเผิงและเซียนบรรพชนคนอื่นๆกล่าว.
"อืม!"จงเทียนพยักหน้ารับ.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากพื้นที่ไกลออกไปกลิ่นอายที่หนักหน่วงรุ่นแรงจากยอดเขาที่ไกลอกไปแผ่ออกมา.
"ตูมมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หลังคาตำหนักที่ระเบิดก่อนที่จะปรากฏรูใหญ่,ร่างสองร่างโผล่ออกมา.
สองร่างที่โผล่ออกมา,ร่างในชุดดำ,ที่มองไม่เห็นรูปร่างใบหน้าด้านใน,ส่วนอีกร่างในชุดราชา,มือถือตราประทับราชวงศ์.
"จงซาน?" 12
เซียนบรรพชนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,พวกเขาที่จ้องมองไปยังร่างของคนที่สวมชุดราชา.
"จงซาน!"จวงจื่อที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว,จวงจื่อที่จ้องมองไปยังชายในชุดสีดำ.
แม้นคนอื่นจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของจงซานได้,ทว่าจวงจื่อย่อมสามารถแยกแยะได้,เขาที่ตรวจสอบจงซาน,แม้แต่สร้างจงซานออกมา,เวลานี้เขาย่อมรู้แผนการของจงซาน,ทำให้เขาเวลานี้ทั้งหดหู่และอักอายเป็นอย่างมาก,ตั้งแต่แรกแล้ว,ที่ดินแดนเจี่ยทิศใต้นั้นเป็นตัวปลอมนี่เอง.
ภายในใจของเฉิงโห่วเวลานี้สั่นไหว,เพราะว่าเขาจำจงซานได้,ทว่าที่นี่มีจงซาน,ใบหน้าของจงซานเขาไม่มีทางลืม,หากแต่ที่ดินแดนเจี่ยนั่นเขาก็ตรวจสอบแล้ว,ใครบอกทีหมายความว่าอย่างไรกัน?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
อ่านต่อที่ MyNovel | ชุมชนสำหรับนักอ่าน นักเขียน นิยายออนไลน์ บนโลกแห่งจินตนากา
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น