Immortality Chapter 90 Blue luan
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 90 หงส์มรกต.
บทที่ 90 หงส์มรกต.
แปดวัน,ร่างหลักของจงซานที่ยังคงต้องทนสายฟ้าอาบไปทั่วร่าง.
รัฐต้าคุน,เมืองเสวียน,คฤหาสน์จง.
จงซานยังคงอยู่ในห้องลับ,หยิงหลานที่ขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับฟังรายงานจากพ่อบ้าน.
"เจ้าบอกว่าตระกูลราชวงศ์รามตัวกับสี่ตะกูลใหญ่มีกองทัพ
800,00 คนอย่างงั้นรึ? พวกเขามีกองกำลัง 800,00
เลยรึ?"หยิงหลานที่สอบถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง.
"ครับ,ตามข้อมูลกองกำลังทั้ง 800,000
กำลังเคลื่อนที่เข้าใกล้เมืองเสวียนแล้ว,ตอนนี้ประชาชนทั่วเมืองเสวียนกำลังตื่นตระหนกไปทั่วเมืองเรียบร้อยแล้ว."ใบหน้าของพ่อบ้านที่เต็มไปด้วยความเป็นกังวล.
"กองกำลังป้องกันเมืองเฉียนมีเท่าไหร่?"หยิงหลานสอบถาม.
"เมืองเสวียนนั้น,อยู่ในการปกครองของคฤหาสน์จง,ไม่ว่าจะเป็นทหารหรือคนธรรมดาก็ล้วนแล้วแต่เชื่อฟังคฤหาสน์จง,ทว่าพวกเรามีทหารเพียง
8000 นาย,ส่วนอีกฝั่งนั้นมีอยู่ถึง 800,000
นาย."พ่อบ้านกล่าวด้วยนำเสียงหดหู่.
"เหล่าอาๆเป็นอย่างไรบ้าง?"หยิงหลานกล่าว.
"ข้าได้ส่งพิราบเหินหาวแจ้งไปยังเส้าเหยี่ยทุกคนแล้ว,มี
23 คนที่ถูกลอบสังหาร,ทุกคนที่อยู่ด้านนอกต่างก็ต้องดูแล้วความปลอดภัยของตัวเองด้วย,ตอนนี้ข้าได้แจ้งว่าให้รีบกลับมาให้เร็วที่สุด,ทว่า,เสี่ยวเจี๋ย,ถึงแจ้งให้พวกเขารีบกลับ,ตอนนี้มีกองกำลังขนาดใหญ่กำลังยกเข้ามาประชิด,พวกเขาจะกล้ากลับมาอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของพ่อบ้านที่ค่อนข้างเป็นกังวล.
คำว่า 少爷(shàoyé/เส้าเหยี่ย)
คุณชาย. 小姐Xiǎojiě เสี่ยวเจี๋ย ท่านหญิง
"แจ้งไปก็ดีแล้ว,ให้พวกเขารีบกลับมาบอกด้วยว่าศัตรูคือราชวงศ์ที่ทรงพลัง,ไม่ว่าอย่างไร,ตราบเท่าที่กู่เหยี่ยเยี่ยออกมา,ต้องสามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้แน่,การแจ้งให้พวกเขากลับมา,อย่างน้อยก็ช่วยกู่เหยี่ยเยี่ยตรวจสอบความจริงใจพวกเขาได้,ว่าคนใหนที่เหมาะสมที่จะเป็นบุตรบุญธรรมของเขา."ใบหน้าของหยิงหลานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ภายในเมืองเต็มไปด้วยคนที่ตื่นตระหนกตกใจ,มีคนออกมาปั่นป่วนให้ซ่อนตัวหรือหนีไป,จะให้ทำอย่างไรดี?"พ่อบ้านที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ชิ,ประกาศกฏอัยการศึก,ให้เจ้าหน้าที่
3000 นาย
ลาดตระเวนไปทั่ว,หากว่าใครเป็นคนกุข้าวสร้างความโกลาหลให้กุดหัวมันซะ,คนของเมืองเสวียนจริงๆนั้นต่างก็เคารพกู่เหยี่ยเยี่ย,พวกเขาล้วนแล้วแต่ซาบซึ้งบุญคุณ,ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่จะออกจากเมือง,ใครก็ตามที่เข้ามาในเมืองจะต้องตรวจตราให้ดี,ยกเว้นแค่เหล่าเส้าเหยี่ยเท่านั้น,หากเป็นคนอื่นๆห้ามเข้ามาโดยเด็ดขาด."หยิงหลานที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาเต็มไปด้วยจิตสังหาร.
นอกจากจงซาน,หยิงหลานนับว่าเป็นคนที่ช่ำชองที่สุด,การจัดการสถานการณ์ตอนนี้,ส่วนมากทุกคนที่นี่ล้วนแล้วแต่เป็นพ่อค้าไม่ได้ยากที่จะจัดการ,ซึ่งแน่นอนว่าสำหรับนางการควบคุมทหาร
1 ล้านคนยังเป็นแค่เรื่องธรรมดาเลย.
"ครับ."พ่อบ้านที่ตอบรับในทันที,ด้วยความสามารถของเสี่ยวเจี่ยดูคล้ายกับเหล่าเหว่มาก,ทำให้ความกดดันเวลานี้ลดลงไปมาก.
"เตรียมหน้าไม้แปดแรงวัวให้ดีด้วย,กู่เหยี่ยเยี่ยได้ทำการติดตั้งหน้าไม้แปดแรงวัวไว้หลายที,ให้ทุกคนประจำการและจัดคนเฝ้าเอาไว้,แบ่งคนประจำการเป็นสามกะ,เตรียมพร้อมที่จะโจมตีตลอดเวลา."หยิงหลานที่สั่งการเพิ่มอีก.
"ครับ,"พ่อบ้านที่ตอบรับในทันที.
.....
สำนักไคหยาง,ตำหนักไคหยาง,ซึ่งเป็นสถานที่ประชุมของศิษย์ขั้นหนึ่ง,เทียนซวินจื่อ,กู่ซ่างจื่อและเสวียนซวินจื่อ
ยืนอยู่,ทว่าที่ภายในห้องโถงนั้นมีหญิงสาวอีกผู้หนึ่ง,นางที่สวมชุดสีเขียว,เสื้อคลุมสีดำ,อายุเหมือนปุถุชนอายุ
30 ปี,หน้าตางดงามเป็นอย่างมาก.
ทว่า,หญิงสาวคนดังกล่าวนี้,จ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยว,ชี้หน้าไปยังเทียนซวินจื่อที่อยู่กลางห้องโถง,ไม่ยอมรับการตัดสินใจของเทียนซวินจื่อได้.
เขาที่ยืนต่อหน้าหญิงสาวเสื้อคลุมสีดำนี้,แม้ว่าจะแสดงสีหน้าประหลาดทว่าก็ไม่ได้โกรธเกรี้ยวอะไร,หนำซ้ำยังมีท่าทางละอายในใจอีกด้วย,ทว่ากู่ซ่างจื่อที่อยู่ด้านข้างนั้นรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ไม่น้อย,กับท่าทางของหญิงสาวผู้นี้,ทว่าเสวียนซิวจื่อ,ขมวดคิ้วไปมา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นคนอหังการอารมณ์ร้อนแรงและกำลังโกรธอยู่.
หญิงสาวในชุดคลุมสีดำที่ชี้หน้าไปยังเทียนซวินจื่อด้วยความโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,"เทียนซวินจื่อ,ในอดีตนั้นเจ้าได้กล่าวอะไรไว้,.ในอดีตท่านพี่ยอมแม้แต่ต่อต้านตระกูล,เพื่อคนไม่เอาใหนเช่นเจ้า,เจ้าทำอะไรเพื่อท่านพี่บ้าง?ทำไมท่านพี่ตายแล้ว,เจ้ายังไม่ตายอีก?
ทำไมเจ้าไม่ตาย?เจ้าที่บอกว่าจะปกป้องท่านพี่ด้วยชีวิต,จะอยู่กันไปจนแก่จนเท่าด้วยกัน,เจ้ากำลังทำผิดสัญญากับท่านพี่?
ท่านพี่มันตาบอด,ที่ไปรักคนเช่นเจ้า!"
หญิงสาวคนดังกล่าวโกรธเกรี้ยวชี้หน้าด่าเทียนซวินจื่อ,ราวกับว่าต้องการให้เขาตายไปเพื่อไถ่โทษ.
ดูเหมือนว่ากู่ซ่างจื่อตอนนี้จะทนไม่ไหวแล้ว.
"พอเถอะ,สิบเอ็ดวันมานี้,ท่านด่าท่านประมุขทุกวัน,มันทำให้ท่านดีขึ้นบ้างไหม?
ท่านประมุขหญิงนั้นได้จากไปแล้ว,การที่ท่านทำเช่นนี้,คิดว่าท่านประมุขหญิงพอใจรึไง,คิดว่าท่านประมุขจากไป,แล้วอะไรจะดีขึ้นอย่างงั้นรึ?
เหล่าไท่,ท่านต้องการเช่นนี้จริงๆรึ?
ก่อนที่ท่านประมุขหญิงจะจากไปนั้น,ท่านได้ขอให้ท่านประมุขมีชีวิตอยู่ต่อ,ท่านคิดว่าท่านประมุขต้องการมีชีวิตอยู่ต่ออย่างงั้นรึ?
แล้วหลิงเอ๋อล่ะจะเป็นอย่างไร?"กู่ซ่างจื่อที่ไม่สามารถทนได้จึงได้โพล่งออกมาเช่นกัน.
ได้ยินคำพุดของกู่ซ่างจื่อ,หญิงสาวชุดดำที่ชำเลืองมองตาโต,หายใจหอบๆ,ด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้นมากกว่าเดิม.
"ศิษย์น้อง,อย่าได้พูดเลย,ข้าสมควรถูกต่อว่าแล้ว,ข้าเองควรจะตายไป,ข้าควรจะดูแลอู๋โหยวดีกว่านี้,"สายตาของเทียนซวินจื่อที่เศร้าสร้อยเจ็บปวดราวน้ำตาซึม.
"ศิษย์พี่,จะโทษท่านไม่ได้,หากท่านไม่มีชีวิตอยู่,แล้วใครจะเป็นคนแก้แค้นให้กับอู๋โหยวล่ะ."เสวียนซวินจื่อกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"แก้แค้น,จะแก้แค้นอย่างไร,ใครเป็นศัตรูยังไม่มีใครรู้เลย!"เทียนซวินจื่อที่เต็มไปด้วยความคลั่งแค้นอัดอั้นในใจ.
ความขุ่นเคืองโกรธเกรี้ยวของหญิงสาวชุดดำจากในตอนแรกลดลงมาบ้าง,ขณะที่จ้องมองไปยังเทียนซวินจื่อ,เห็นท่าทางของเขาแล้ว,ก็พอจะรู้สถานการณ์ได้,แน่นอนว่าพี่สาวของนางจากไปแล้วหลายสิบปีแล้ว,แม้เขาจะไม่ได้แจ้งข่าวไปยังตระกูลของนาง,แต่ตลอดสิบปีมานี้เขาก็ยังคงทุกข์ระทมไม่เคยคิดที่จะแต่งภรรยาใหม่เข้ามาแต่อย่างใด.
"ข้าขอถามเจ้า,เจ้าไม่มีปัญญาปกป้องพี่สาวของข้า,แล้วยังกล้าปล่อยหลิงเอ๋อออกไปอีกรึ?หากว่านางพบกับอันตรายจะให้ทำอย่างไร?"หญิงสาวชุดดำกล่าวออกมาพร้อมกับโกรธเกรี้ยวขึ้นมาอีกครั้ง.
"หลิงเอ๋อ,ข้าได้มอบหมายให้คนที่เชื่อใจดูแลแล้ว,หากมีเขา,หลิงเอ๋อไม่มีทางพบกับอันตรายได้."เทียนซวินจื่อตอบกลับมาทันที.
"คนที่เชื่อใจได้?ใคร?
พลังฝึกตนเท่าไหร่?เทียนชาอย่างงั้นรึ?"หญิงสาวชุดดำที่สอบถามออกมา.
"ไม่ใช่เทียนชา,แตะเป็นศิษย์ใหม่,มีนามว่าจงซาน,ระดับสามเซียนเทียน."เทียนซวินจื่อตอบ.
"ระดับสามเซียนเทียน?
ระดับสามคือคนที่เชื่อใจได้อย่างงั้นรึ? เจ้าให้คนเช่นนี้ไปดูแลหลิงเอ๋ออย่างงั้นรึ?
น่าขัน,มันน่าขันเกินไปแล้ว!"หญิงสาวชุดดำที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวคำรามออกมาเสียงดัง.
"ข้าบอกว่าหลิงเอ๋อต้องปลอดภัย,แน่นอนว่าต้องปลอดภัย."เทียนซวินจื่อที่กล่าวออกมาเสียงแข็ง,ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถทนหญิงสาวชุดดำดำได้เหมือนกัน,กลับคำพูดที่นางตำหนิตัดสินการติดสินใจของเขาเรื่องนี้.
"เตี่ย!"
ที่ด้านนอกตำหนักไคหยาง,เสียงเทียนหลิงเอ๋อที่โหยหวนดังขึ้น,เป็นเสียงที่แผ่วเบา,ดูไร้ซึ่งความหวังและเจ็บปวด.
ทันทีที่ได้ยินเสียง,เทียนซวินจื่อถึงกับสะดุ้ง,เขาไม่รีรอ,ร่างกายที่ตอบสนอง,พุ่งลอยออกไปในทันที.
เป็นไปได้อย่างไร?เสียงที่ปล่อยออกมาผ่านปราณที่แผ่วเบา,เป็นพลังที่ริบหรี่ราวกับเปลวเทียนที่กำลังจะดับ.
กู่ซวินจื่อและเสวียนซวินจื่อก็บินออกไปทันทีเช่นกัน,หญิงสาวชุดดำราวตระหนักได้ถึงบางอย่าง,นางก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน.
เทียนซวินจื่อที่ออกมาจากตำหนักอย่างรวดเร็ว,เห็นหญิงสาวที่ผมกระเซอะกระเซิง,ใบหน้าสกปรกมอมแมม,ดูสะบัดสะบอมทุกข์อกทุกข์ใจ.
ตั้งแต่ออกมาจากโพลงสายฟ้า,นางก็ร้องให้มาตลอด,ครีมปลอมตัวของนางที่ละลายออกมา,จนทำให้ใบหน้าของนางสกปรกเป็นอย่างมาก,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าที่งดงามน่ารักได้อีกเลย.
อย่างไรก็ตาม,เทียนซวินจื่อจดจำนางได้,ทำไมนางถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ?กับท่าทางทุกลักทุเลเช่นนี้,เป็นเพราะแกนแท้นางแห้งเหือด,จึงได้ดูไร้เรี่ยวแรงอย่างงั้นรึ?
เทียนซวินจื่อที่เร่งรีบเข้าพยุงนางเอาไว้,ด้วยพลังกายปราณพลังแกนแท้ที่แห้งไป,เขาเร่งรีบนำยาออกมาเพื่อป้อนเข้าปากนางทันที.
จงซาน?จงซานไปใหน?
หญิงสาวชุดดำที่เห็นท่าทางหมดสภาพของเทียนหลิงเอ๋อ,ภายในใจที่รัดแน่น,นี่คือบุตรสาวของท่านพี่อย่างงั้นรึ?ทำไมออกมาเป็นเช่นนี้ล่ะ?นี!,นี่คือการเลี้ยงดูของเทียนซวินจื่อย่างงั้นรึ?
หลิงเอ๋อที่ปัดยาในมือของเทียนซวินจื่อ,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"เร็ว,เร็วเข้า,ช่วยจงซาน,ช่วยจงซานเร็วเข้า!"
เทียนหลิงเอ๋อที่ร้องไห้โฮ,ขณะที่ตะโกนออกมาด้วยความขมขื่น,ราวกับว่าการกินยาของนางนั้น,มันจะล่าช้าทำให้ไม่สามารถไปช่วยจงซานได้ทัน.
"จงซาน?
เจ้ากินยาก่อน,ค่อยพูดก็ได้."เทียนซวินจื่อที่ร้อนใจ,ด้วยเห็นท่าทางกระวนกระวายใจของบุตรสาว.
"ไม่,ข้าไม่ต้องการ,เร็วเขา,หุบเขาบุพผาอสนี,เร็วเข้า,เตี่ย,ช่วยจงซานเร็วเข้า,ขอร้อง,ช่วยจงซานเร็ว."เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่ยอมกินยา,นางที่พูดออกมาไม่หยุด.
"ได้,เจ้ารักษาบาดแผลก่อน,ศิษย์น้องเจ้าดูแลหลิงเอ๋อด้วย,ข้าจะไปช่วยจงซาน."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาโดยไม่ลังเล,ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร,ในเมื่อบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาต้องการ,เขาก็ตัดสินใจไปในทันที.
"ไม่,ข้าไม่ต้องการ,ข้าจะไปด้วย,ข้าต้องไปด้วย,หากจงซานตายไป,ข้า,ข้าก็ไม่ต้องการจะอยู่ต่อไปเช่นกัน."หลิงเอ๋อที่ร้องไห้เสียงดัง.
ในเวลานี้,ดูเหมือนว่าจะรับรู้สถานการณ์มาบ้างเล็กน้อยแล้ว,ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร,ก็คงต้องไปยังสถานที่หลิงเอ๋อร้องขอในตอนนี้ให้เร็วที่สุด.
"ไปกันได้แล้ว."เทียนหลิงเอ๋อที่อุ้มหลิงเอ๋อพร้อมกับเดินทางออกจากสำนำไคหยางทันที.
กู่ซ่างจื่อ,เสวียนซวินจื่อเองก็ตามไปด้วยเช่นกัน.
หญิงสาวชุดดำที่เห็นเหตุการณ์เช่นนี้,หัวใจของนางที่บีบรัดแทบแหลกสลาย,บุตรสาวของท่านพี่,เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร?
ขณะที่ทุกคนออกมาจากค่ายกลคุ้มสำนัก,หญิงสาวชุดดำที่ตะโกนออกมาในทันที."ชิงเอ๋อ."
"กรี๊กก!!"
ที่ปลายขอบฟ้านั้นมีอะไรบางอย่างที่ทะลวงก้อนเมฆลงมา,เพียงแค่พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าของทุกคนแล้ว.
หงส์มรกต,เป็นหงส์มรกตขนาดมหึมา,มีความยาวกว่าร้อยจั้ง.ใหญ่โตมโหฬารเป็นอย่างมาก,ก่อนหน้าที่กลุ่มของจงซานอยู่ในค่ายกลแปดประตูกุญแจทอง,พวกเขาก็เคยเห็นหงส์มรกตตนนี้มาก่อนเช่นเดียวกัน.
"เร็วเข้า,ความเร็วของชิงเอ๋อนั้นมากมายกว่าพวกเจ้า."หญิงสาวชุดดำที่ตะโกนออกมาทันที.
เทียนซวินจื่อเองไร้ซึ่งลังเล,ก้าวขึ้นไปบนหลังของหงส์มรกตพร้อมกับหญิงเสื้อคลุมดำเช่นกัน.
"ชิงเอ๋อ,รีบไปอย่างเร่งด่วน,รบกวนเจ้าด้วย."หญิงสาวชุดดำที่กล่าวออกมา.
"อืม,วางใจได้เลย."คาดไม่ถึงเลยว่าหงส์มรกตจะสามารถพูดภาษามนุษย์ออกมาได้.
ด้วยการบอกเส้นทางจากเทียนซวินจื่อ,พวกเขาทั้งหมดก็พุ่งไปยังทิศทางดังกล่าวด้วยความเร็วสูง.
ในเวลานั้น,เทียนหลิงเอ๋อที่มองยังหญิงสาวชุดดำ,ปากของนางที่บนพึมพำเบาๆ,"ท่านแม่,เป็นท่านอย่างงั้นรึ?"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น