Immortality Chapter 26 Zhao approaches
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 26 เจ้าโส่วเซี่ยง
บทที่ 26 เจ้าโส่วเซี่ยง
จงซานที่สั่งอาหารเป็นจานที่ดีที่สุดของภัตตาคารมา,เขาไม่ได้มองรายการอาหารด้วยซ้ำ,ทำให้พนักงานเสิร์ฟบอกได้ว่าสองคนที่อยู่ตรงนี้ไม่รวยมากก็เป็นขุนนางและต้องการสินค้าที่ดีที่สุดนั่นเอง.
อาหารที่ถูกนำมาเสิร์ฟหลังจากนั้นไม่นาน.
เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่มีกระจิตกระใจที่จะกินแม้แต่น้อยนางที่จ้องมองไปยังการพนันด้านล่าง,ทุกๆครั้งที่มีเสียงเฮเกิดขึ้น,ได้กระตุ้นเทียนหลิงเอ๋อ,ที่คิดว่ามันจะต้องเป็นการเล่นที่สนุกสนานแน่นอน.
จงซานที่หัวเราะส่ายหน้าไปมา,ทุกๆครั้งทุกๆรอบของการพนัน,มีทั้งเสียงยินดี,เสียงหดหู่,เสียงเสียดาย,นับเป็นบรรยากาศที่น่าสนใจทีเดียว.
"รีบกินเร็วเข้า!"เทียนหลิงเอ๋อที่เร่งเร้าจงซาน.
ขณะที่จงซานกำลังจะกล่าวอะไรออกไป,เขาที่ขมวดคิ้วแน่นและจ้องมองไปยังโต๊ะด้านข้างไม่ไกลออกไป,จงซานสามารถบอกได้ว่ามีใครบางคนกำลังจดจ้องมองมาที่เขาอยู่.
กำลังเฝ้ามองเขาอย่างงั้นรึ?
อาหารที่สั่งมานั้นนับว่ามีคุณภาพสูง,ชายที่ดูทรงพลัง,มีรูปร่างราวๆ
30 ปี,สวมชุดสีขาว,ที่บนโต๊ะนั้นมีหอกยาว,เป็นทวนยาวสีขาวเงิน.
อาวุธวิเศษอย่างงั้นรึ?
จงซานสามารถบอกได้ว่าทวนยาวดังกล่าวนั่นเป็นอาวุธวิเศษที่สร้างขึ้นมาจากมุกคงหลิง?
ชายคนดังกล่าวที่ยกสุราขึ้นดื่ม,เขาที่จ้องมองไปยังจงซาน,ขมวดคิ้วเล็กน้อย,ทันใดนั้นก็กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่มั่นใจนัก,"จงซานรึ?"
เขาที่นึกชื่อขึ้นมาได้,หากแต่ตอนนี้มีอายุสามสิบปีอย่างงั้นรึ?
หนึ่งปีก่อนที่เขามาพร้อมกันกับบุตรบุญธรรมในครั้งนั้นแทบไม่มีเคล้าโครงร่างเดิมเลย?
จงซานที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าว,ทันใดนั้น,ราวกับว่านึกอะไรออกมาได้.
ห้าสิบเอ็ดปีที่แล้วก่อนหน้านี้.
จงซานที่เคยอดทนอย่างยากลำบากเพื่อขอเป็นศิษย์สำนักเซียนแห่งหนึ่ง,เขาที่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าประตูสำนักสามวันสามคืนเพื่อขอเป็นศิษย์สำนักเซียน,ทว่าก็ไม่มีใครที่ยินดีที่จะรับเข้าเป็นศิษย์.
การชุมนุมประตูมังกรนั้นจะจัดขึ้นในทุกห้าสิบปี.
มีสำนักเซียนมากมายที่กลับมาคัดเลือกและรับศิษย์ไป,ทว่าก็ไม่เคยมีใครสนใจในตัวจงซานแม้แต่คนเดียว.
ในครั้งนั้น,ชายคนนี้,เป็นชายในชุดขาว,ที่ถูกเลือกโดยอาจารย์ของเขาที่การชุมนุมประตูมังกร,ซึ่งเขาจำได้ว่าจงซานเคยคุกเขาที่หน้าประตูสำนัก.
"อาจารย์,ท่านบอกว่าชายผู้นี้เคยคุกเข่าสามวันสามคืนอย่างงั้นรึ?"ชายผู้นี้ถาม.
"ชายผู้นั้นมีนามว่าจงซาน,เขาเป็นคนที่ไร้พรสวรรค์,และไม่มีทางที่จะประสบความสำเร็จใดๆในชีวิตนี้."อาจารย์ของเขากล่าว.
"ทว่าเขามีความอดทนสูงมาก,เคยแม้กระทั่งคุกเข่าได้ตั้งสามวันสามคืน,อาจารย์,ทำไมไม่ลองให้โอกาสรับเขาเป็นศิษย์ล่ะ,ไม่ว่าเขาจะประสบความสำเร็จก็ต้องขึ้นอยู่กับเขา."ชายชุดขาวที่กล่าวกับอาจารย์จองเขา.
"พอแล้ว,เจ้าโสวเซี่ยง,นี่คือสำนักเซียน,ไม่ใช่สำนักของโลกปุถุชน.เพียงแค่พยายามนั้นมันไม่เพียงพอ."อาจารย์ที่ดุเขาด้วยความโกรธ.
"ครับ,อาจารย์."เจ้าโสวเซี่ยที่พยักหน้า,เขาที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับทอดถอนใจ,และตามอาจารย์ของเขาไปยังสำนักเซียน.
ในวันนั้นเขาเองก็มองไปยังชายคนนั้นเช่นกัน,ทำให้จงซานนึกขึ้นมาได้เช่นกัน,เขาที่ได้เดินทางไปยังหลากหลายสำนักเซียน,ทว่ามีเพียงแค่ชายผู้นี้ที่พยายามจะช่วยเขา,ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถเกลี้ยกล่อมอาจารย์เขาสำเร็จก็ตามที,ทว่าเรื่องในครั้งนั้นก็ยังคงอยู่ในความทรงจำของจงซาน.
"เจ้าโสวเซี่ยง?"จงซานที่จ้องมองออกไป.
"ฮ่าฮ่า,เป็นเจ้าจริงๆรึ,จงซาน."เจาโสวเซี่ยที่หยิบหอกของเขาและเดินตรงมา,พร้อมกับนั่งลงที่โต๊ะของจงซานโดยไม่รอให้ได้เชิญแต่อย่างใด.
"จงซาน,ใครอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่สอบถามออกไปทันที.
"สำนักทวนเหล็ก,เจ้าโสวเซี่ยง."เจ้าโส่วเซี่ยงตอบกลับเทียนหลิงเอ๋อ.
"สำนักไคหยาง,เทียนหลิงเอ๋อ."เทียนหลิงเอ๋อที่แนะนำตัวเอง,เป็นเหมือนกับมารยาทในการทักทายสำนักเซียนอื่นๆ.
"สำนักไคหยาง?"เจ้าโส่วเซี่ยงจ้องมองมายังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ.
เขาที่ยากจะเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นได้,จงซานที่ไม่มีแม้แต่เป็นที่สนใจของสำนักเซี่ยเซียนเลยสักแห่ง,ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นหนึ่งในสำนักซ่างเซียนขนาดใหญ่,เช่นสำนักไคหยางอย่างงั้นรึ?
"สหายจงซาน,ยินดีด้วยๆ."เจ้าโส่วเซี่ยงที่แสดงความยินดีต่อจงซานทันที.
"เช่นกันๆ."จงซานตอบกลับ.
"จงซาน,เจ้ากินไปก็แล้วกันนะ,ข้าขอลงไปดูข้างล่างหน่อย."เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่สามารถรอได้อีกต่อไปแล้ว,หลังจากกล่าวเสร็จ,ก็เร่งรีบวิ่งไปยังด้านล่างทันที.
จงซานส่ายหน้าไปมาพร้อมรอยยิ้มที่เห็นท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อ,อย่างไรก็ตามคงเป็นการดีที่ให้นางลงไปก่อน.
"ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ล่ะ,สหายเจ้า?"จงซานที่หันหน้าไปคุยกับเจ้าโส่วเซี่ยง.
"ที่จริงแล้วข้าเป็นขุนพลของอาณาจักรต้าซ่ง,ห้าสิบเอ็ดปีที่แล้ว,ข้าที่โชคดีได้รับเลือกเข้าสำนักเซียน,ตอนนี้ข้าสามารถฝึกฝนนอกสำนักได้และเดินทางเข้าไปรายงานตัวเป็นครั้งคราว,หากมีอะไรเกิดขึ้นที่นี้ข้าก็ต้องอยู่ที่นี่ชั่วคราว,วันนี้ข้าออกมาเดินตรวจตราและไม่คาดเลยที่จะมาเจอสหายจงที่นี่."เจ้าโส่วเซี่ยงที่หัวเราะออกมา.
"ที่จริง,ข้าก็คาดไม่ถึง,ข้าเองยังจำวันนั้นได้อย่างดี,วันที่ท่านพยายามที่จะโน้มน้าวอาจารย์ในวันนั้น,ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ได้เข้าสำนักเซี่ยนก็ตาม,ข้าเองก็ยังซาบซึ้งใจในครั้งนั้นมาก."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
สำหรับจงซานนั้นเขาเป็นคนที่ชัดเจนเสมอระหว่างบุญคุณความแค้น,ถึงแม้ว่าในครั้งนั้นจงซานจะไม่ได้เข้าสำนักเซียนก็ตาม,ทว่าจงซานก็ยังจำความปรารถนาดีของคนผู้นี้ที่พยายามจะช่วยเขาได้.
"ฮ่า
ฮ่า,ข้าไม่ได้ช่วยท่านเลย,ใยต้องขอบคุณข้าด้วยล่ะ,นอกจากนี้หากว่าท่านได้เข้าสำนักของข้า,แล้วท่านจะได้รับวาสนาขนาดนี้เหรอ,ไม่เช่นนั้นท่านคงจะไม่ได้เข้าสำนักไคหยางในเวลาต่อมา."เจ้าโส่วเซี่ยงหัวเราะ.
"ไม่จำเป็นต้องเกรงใจระหว่างเราก็ได้,ท่านสามารถเรียกข้าว่าจงซานได้เลย."จงซานเผยยิ้มออกมา.
"ตกลง,เจ้าสามารถเรียกข้าว่า
โส่วเซี่ยง,หรือเจ้าโส่วเซี่ย แล้วแต่สะดวก."เจ้าโส่วเซี่ยงกล่าว.
"เช่นนั้นขอเรียกว่า,โส่วเซี่ยงก็แล้วกัน,"จงซานพยักหน้าและยกแก้วสุราขึ้นคารวะเจ้าโส่วเซี่ย.
เจ้าโส่วเซี่ยงเองก็ยกสุราขึ้น,พร้อมกับชนแก้วกับเขาเช่นกัน.
"สำนักไคหยางคงจะส่งเจ้าออกมาหาประสบการณ์สินะ,เช่นนั้นเจ้าได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเห่าซานหรือไม่?"
เจ้าโส่วเซี่ยงที่ถามออกมาในทันที.
ขณะที่จงซานได้ยินเจ้าโส่วเซี่ยง,เขาที่ขมวดคิ้ว,รู้สึกได้ว่าทุกคนกำลังตามหาเห่าซาน,ที่จริงเขาคิดแต่เพียงว่ามีเพียงสำนักไคหยางเท่านั้นที่ต้องการหาเขา,ทว่าตอนนี้รู้แล้วว่ามันไม่ใช่.
"ใช่แล้ว,เห่าซานนี้เป็นใครมาจากใหนเหรอ?"จงซานที่ถามออกไป.
"ข้าเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน,ทว่าข้าได้ยินอาจารย์ของข้ากล่าวออกมาครั้งหนึ่ง,สำนักเซียนทุกสำนักต่างก็ต้องการตัวเห่าซานและพวกเขาทุกคนต่างก็ส่งคนออกตามหา,ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย,หนำซ้ำยังมีรางวัลใหญ่มอบให้ด้วยหากว่าเจอเขาได้,ปัจจุบันนี้,ทุกคนต่างก็ต้องการอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับคนผู้นี้มาก."เจ้าโส่วเซี่ยงส่ายหน้าขณะกล่าว.
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น.
ชั้นล่าง,หน้าประตูทางเข้า,ชายคนหนึ่งในชุดสีดำ,พร้อมกระบี่คาดหลัง,ค่อยๆเดินนำคนหลายคนเข้ามา.
บริกรต้อนรับแขก,ต้องตื่นตะลึงขึ้นมาในทันทีเมื่อคนที่ตามชายชุดดำมานั้นก็คือเจ้าของจินจวนโหลว,ทว่าเถ้าแก่ที่ทรงอำนาจของเขากำลังแสดงท่าทางสุภาพเป็นอย่างมากกับชายชุดดำขนาดนี้เลยรึ?
"เจ้าโส่วเซี่ยงอยู่ที่ใหน?"ชายชุดดำที่กล่าวออกมาในทันที.
"เขากับลังรับประทานอาหารอยู่ชั้นสองขอรับ."เถ้าแก่ที่ตอบออกมาในทันที.
"อืม."ชายชุดดำที่พยักหน้าและตามเถ้าแก่ขึ้นไปด้านบน.
ขณะที่ขึ้นบันไดขึ้นไปได้ครึ่งหนึ่ง,ทันใดนั้นชายชุดดำที่ต้องขมวดคิ้วไปมาเมื่อจ้องมองไปยังโต๊ะพนันที่อยู่ด้านล่าง.
มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ล้อมรอบโต๊ะพนันอยู่,ซึ่งตรงกลางนั้นมีหญิงสาวในชุดสีแดงอยู่ในกลุ่ม,นางเป็นคนที่งดงามมากและมีผิวเนียนใสราวกับตุ๊กตาหยก,ในเวลานั้นมีกองเกินจำนวนมากที่กองอยุ่ด้านหน้าของนาง,และนางกำลังเล่นพนันอยู่ด้านล่างอย่างสนุกสนาน.
มีตั๋วเงินหลายร้อนแผ่น,และก้อนเงินกว่าหมื่นก้อน,รวมๆแล้ว,นับล้านเงินเลยรึ?
นางมีเงินมากมายขนาดนี้เลยเหรอ.
อย่างไรก็ตาม,ที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจ,หญิงสาวที่ยิ่งเล่นก็ยิ่งเสีย,และยิ่งเสียก็ยิ่งกระวยกระวาย,นางที่เสียไปเป็นจำนวนไม่น้อย.
ทว่านางกับมีเงินเล่นอีกมากมาย,กว่าล้านเงิน,ขณะที่นางวางเดิมพันลงไปบนโต๊ะ,ทุกๆกคนที่อยู่ในเวลานั้น,ต่างก็เต็มไปด้วยความโลภ,หวังที่จะกินเงินนางให้หมด,ทางฝั่งเจ้ามือเองก็ได้มาเป็นกอบเป็นกำ.
รอบๆโต๊ะพนันตอนนี้ทุกคนต่างก็หยุดเล่น,ทุกคนที่เพิ่งเคยเห็นหนึ่งล้านเงิน,หนำซ้ำยังกำลังจะเสียไปทั้งหมด.
"ท่านหญิง,ท่านยังต้องการเดิมทันอีกหรือไม่?"เจ้ามือที่สอบถาม.
"แน่นอน,ข้าต้องการเล่น,ข้าต้องการเล่น."เทียนหลิงเอ๋อที่ควันออกหูโยนเงินออกไปอีกหนึ่งหมื่นเงิน.
"เอาล่ะ,แต้มที่ได้ 4,5,6 :
15 แต้ม,สูง."เจ้ามือที่เปิดกล่องไม้เผยให้เห็นถึงหน้าลูกเต๋า.
"ไม่,ข้าต้องเช็คลูกเต๋าเจ้าแล้ว."เทียนหลิงเอ๋อที่โอดครวญ.
อย่างไรก็ตาม,นางกับไม่สามารถค้นหาปัญหาได้เลย,บนลูกเต๋าที่มีทั้งหมดหกหน้าและยังมีหน้าที่แตกต่างกับ,ทำไมในทุกๆครั้งมันนางถึงต้องผิดตลอด?
"เอาใหม่"เทียนหลิงเอ๋อไม่สามารถยอมรับได้เลย,นางที่แลกตั๋วเงินอีกครั้ง.
บนบันไดนั้น,ชายชุดดำที่จับจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อที่สุญเสียเงินมากมาย,อย่างไรก็ตามเพราะว่านางยังมีตั๋วเงินมากมาย.
กำไลเก็บของอย่างงั้นรึ?
ขณะที่เขาเห็นกำไลเก็บของที่อยู่บนข้อมือของนาง,ชายชุดดำที่หันหน้าไปกระซิบกับเถ้าแก่.
"ครับ,นายน้อยถัง,ให้เป็นหน้าทีของข้าเอง,"เถ้าแก่ที่แสดงท่าทางตื่นเต้นออกมา.
"อืม."ชายชุดดำที่พยักหน้าและตามเถ้าแก่ลงไปด้านล่างอีกครั้ง.
ด้านบนนั้นจงซานและจงโส่วเซี่ยงสนทนากันมาพักหนึ่งแล้ว,จงซานรับรู้ได้ว่าคนผู้นี้คู่ควรที่จะคบเป็นสหาย,ยิ่งสิ่งที่เขาเคยพยายามช่วยเขาในอดีตแล้ว,จงซานยิ่งมั่นใจได้ว่าคนนี้ตรงไปตรงมาและน่าเชื่อถือ,ทั้งคู่ที่สนทนากันอย่างสนุกเลยทีเดียว.
ที่ด้านล่างนั้น,เทียนหลิงเอ๋อที่กำลังโกรธเกรี้ยว,จงซานได้มอบเงินให้นางหนึ่งล้านกว่า,เขาคงไม่คิดว่านางจะใช้เงินไปเกือบหนึ่งล้านแล้ว,เทียนหลิงเอ๋อรู้ดีว่านางได้เสียไปมากมายเลยในครั้งนี้,นางที่ต้องการเล่นเอาเงินกลับคืนมา,ทว่ายิ่งเล่นเท่าไหร่นางก็ยิ่งเสียมากเท่านั้น,นางโชคร้ายขนาดนั้นเลยรึ?
ขณะที่เทียนหลิงเอ๋อกำลังขุ่นเคืองใจนั้น,ทันใดก็สามารถสัมผัสได้ถึงสายตาและท่าทางของคนอื่นๆ,ที่แสดงอาการสมเพช,เวทนาและเหยียดหยันได้.
เทียนหลิงเอ๋อแม้ว่านางจะไร้เดียงสา,ทว่านางก็ไม่ได้โง่,นางมั่นใจว่าจะต้องมีอะไรผิดปรกติแน่นอน.
พวกเขากำลังโกงนางอย่างงั้นรึ?นางมั่นใจว่าจะต้องมีอะไรผิดปรกติ,ทว่าอะไรล่ะที่ผิดปรกติ?นางไม่สามารถมองเห็นถึงปัญหาได้เลย.
ที่ด้านหน้าของนางเวลานี้,มีตั๋วเงินเหลือเพียงสองแผ่น,และก้อนเงินสองแสน,ส่วนทางฝั่งเจ้ามือเวลานี้มีตั๋วเงินกองซ้อนกันอยู่มากมาย,ตอนนี้พวกเขามีเงินกว่าเก้าแสนแปดหมื่นเงิน.
"ท่านหญิง,ท่านต้องการจะเล่นต่อใหม?"เถ้าแก่จินจวนโหลวที่อยู่ตรงข้ามเผยยิ้มออกมา,ทางฝั่งเจ้ามือที่ลุกขึ้นคารวะเขา.
เทียนหลิงเอ๋อที่เห็นคนที่อยู่ด้านหน้าแล้วและรับรู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้ต้องการหลอกเอาเงินนางไปทั้งหมด,ทว่านางก็ไม่รู้ว่าจะจัดการสถานการณ์เช่นนี้อย่างไร,นางไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร,เงินที่จงซานให้นางมาตอนนี้เสียไปเกือบหมดแล้ว.
เทียนหลิงเอ๋อที่กำลังกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก.
"ว่าอย่างไร,ท่านหญิง,หากว่ายังมีสิ่งของล้ำค่าอยู่,ยกตัวอย่างเช่นกำไลข้อมือ,ท่านสามารถนำมาใช้แทนเงินได้."เถ้าแก่ที่กล่าวออมกา.
"ใช้แทนเงินอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่ขมวดคิ้ว,มีอะไรอีกหลายอย่างในกำไลเก็บของ,ทว่าพวกเขารู้จักมันด้วยอย่างงั้นรึ?
"ใช่แล้ว,ข้าคิดว่าเจ้าเองก็มีอะไรเหมือนกับข้า.นี่ไง,ข้าเองก็มีมุกคงหลิงที่สามารเทียบได้กับเงินเก้าแสนแปดหมื่นเงิน,หากว่าเจ้ามีอะไรที่มีค่าแล้วล่ะก็,พวกราสามารถมาเดิมพันกันต่อได้."ชายชุดดำที่กล่าวออกมาทันที.
ชายชุดดำที่กล่าวออกมาเช่นนั้นแสดงว่าเขาเองก็มาจากสำนักเซียน,ดังนั้น,หากว่านางมีอะไรเช่นกำไลเก็บของ,เขาก็ควรที่จะรับรู้ได้.
เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังกองเงินมากมายด้านหน้า,นางที่กัดฟันแน่น,นางนั้นไม่ได้สนใจอะไรเช่นมุกคงหลิง,ทว่าตั๋วเงินเหล่านั้น,นางไม่รู้ว่ามันมีค่ามากมายขนาดใหน,ทั้งหมดนั้นเป็นของจงซาน,จงซานที่ให้นางมาใช้จ่าย,ทว่านางกลับนำมันมาเล่นจนหมดเช่นนี้.
เทียนหลิงเอ๋อนั้นไม่ได้ตั้งใจให้มันออกมาเป็นเช่นนี้,นางไม่ต้องการจริงๆ.
จะเดิมพันหรือไม่เดิมพัน?
ก่อนหน้านี้,นางชนะอยู่บ้างเล็กน้อย,บางทีครั้งหน้านางอาจจะชนะอีกก็ได้,เทียนหลิงเอ๋อที่กำลังคิดในใจอย่างหนัก,นางที่กำลังทุกข์ใจเป็นอย่างมาก,นางเองก็ไม่ต้องการเสียสมบัติวิเศษ,ในเวลาเดียวกัน,นางก็ต้องการตั๋วเงินเหล่านั้นกลับมาเช่นกัน.
"มุกคงหลิงอย่างงั้นรึ?
เป็นสิ่งล้ำค่าทีเดียว,ให้ข้าลองดู."
ขณะที่เทียนหลิงเอ๋อกำลังอัดอั้นตันใจอย่างที่สุด,เสียงของจงเทียนที่แค่นเสียงตามมาด้านหลัง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 วันต่อตอน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น