Immortality Chapter 24 Confused

Immortality Chapter 24 Confused

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 24 สับสน

บทที่ 24 สับสน

จงซาน,ที่อุ้มเทียนหลิงเอ๋อ,พร้อมกับพุ่งลงไปยังเนินเขา.

อีกาเหมันตร์มากมายที่เหินไล่ตามเขาไม่หยุด,ทั้งซ้ายและขวา,หน้าและหลัง,ปิดทางเขาเอาไว้ทุกทิศทุกทาง.

จงซานที่ผูกดาบยักษ์เอาไว้ด้านหลังด้วยเชือก,มือของเขาที่กอดเทียนหลิงเอ๋อไว้แน่นเพื่อป้องกันนางเอาไว้.

"กอดข้าเอาไว้ให้แน่น."จงซานที่กล่าวกับเทียนหลิงเอ๋อ.

การมาถึงของจงซานนั้น,แทบจะเป็นเวลาเดียวกับที่เทียนหลิงเอ๋อกำลังทิ้งความหวังทั้งหมดไป,ทว่าในเวลานี้ทันทีที่จงซานปรากฏตัวขึ้น,เทียนหลิงเอ๋อก็รู้สึกราวกับว่ามีกลิ่นอายที่อบอุ่นที่กำลังแผ่ออกมาจากจงซาน,เหมือนกับวีรบุรุษจากสวรรค์ส่งลงมาปกป้องนาง,ในเวลาเดียวกันนี้,น้ำตาของเทียนหลิงเอ๋อที่ไหลไม่หยุด,นางที่กอดเขาเอาไว้แน่นและหวังที่จะพึงพาเขาเพียงคนเดียว.

ด้วยคำพูดของจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อที่ยังพอมีสติ,ใช้มือทั้งสองกอดคอเขาเอาไว้แน่น.

ไอเย็นที่ถูกพ่นมาจากทุกทิศทุกทาง,จงซานที่กระโดดและพุ่งไปด้านหน้าด้วยความเร็วและพลังทั้งหมดที่มี,เขาพุ่งทะลวงไปยังฝูงอีกาเหมันตร์มากมาย,พร้อมกับตรงดิ่งไปยังด้านล่างของภูเขาในทันที.

เขาไม่สามารถที่จะโดดพ้นจากเหล่าอีกาเหมันตร์ได้,ทว่าทันทีที่ร่วงหล่นลง,เท้าของเขาก็ก้าวไปบนร่างของอีกาเหมันตร์ไปพร้อมๆกัน.

จงซาน,ที่มีเทียนหลิงเอ๋อในอ้อมกอด,ที่ม้วนหมุนร่างไปพร้อมๆกัน.

"คลืนนนน."

พวกเขาที่วิ่งผ่านอีกาเหมันตร์,พร้อมกับเหยียบย่างไปบนสันเขาตรงไปด้านหน้า.

ขณะที่เขาทะลวงออกมาจากวงล้อมของอีกาเหมันตร์ได้,จงซานก็วิ่งต่อพร้อมกับอุ้มเทียนหลิงเอ๋ออย่างสุดกำลัง.

เขาที่วิ่งเข้าไปในหุบเขาด้วยความเร็วที่เขาสามารถวิ่งได้.

อย่างไรก็ตาม,เหล่าอีกาเหมันตร์ยังไม่คิดจะยอมแพ้ยังคงวิ่งไล่ตามเขาไม่หยุดหย่อน.

 เมื่อทั้งคู่ลงมาจากเนินเขาและพุ่งเข้าไปในหุบเขา,พวกเขาที่เคลื่อนที่เร็วเป็นอย่างมาก,ทว่าเมื่อลงมาถึงหุบเขาแล้ว,ความเร็วของอีกาเหมันตร์ก็ไล่ติดพวกเขามาอย่างรวดเร็ว.

ด้วยการจ้องมองสำรวจพื้นที่รอบๆ,จงซานที่เห็นพื้นที่เขตยุงพิษที่อยู่ห่างออกไป,

ในภาวะล่อแหลมนั้น,จงซานที่ตัดสินใจมุ่งไปยังทิศทางดังกล่าว,เขาที่เคลื่อนที่เร็วเป็นอย่างมาก.

ในเวลานี้เขาไม่สามารถที่จะวางเทียนหลิงเอ๋อลงได้,หากเขาหยุดเมื่อไหร่อีกาเหมันตร์จะต้องล้อมรอบพวกเขาในทันที.

จงซานที่ใช้กำลังทั้งหมดที่มีพุ่งตรงไปยังทิศทางดังกล่าว,อีกาเหมันตร์ที่ไล่หลังเขามาไม่หยุด,ดูเหมือนว่ามันจะมีจำนวนมากกว่าเก่าซะอีก.

ท้ายที่สุด,หลังจากที่อีกาเหมันตร์ไล่หลังเขามาไม่หยุดเช่นนี้,เขาที่พุ่งตรงไปยังพื้นที่พิษมาเลเลีย,พุ่งเข้าไปพื้นที่ด้านในโดยไร้ซึ่งลังเล.

เป็นดังที่เขาคาด,อีกาเหมันตร์ไม่กล้าเข้าใกล้,แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับแกนทองยังไม่สามารถต้านพิษมาลาเลียได้.

"กา...."

"กา...."

…………

…………

……

อีกาเหมันตร์มากมายที่ร้องลั่นด้านนอกด้วยความโกรธเกรี้ยว,ทว่าก็ไม่กล้าเข้ามาด้านใน.

พวกเขาปลอดภัยแล้วรึ?จงซานช่วยนางเอาไว้แล้วเหรอ,อย่างไรก็ตาม,เทียนหลิงเอ๋อที่รู้ว่ากำลังต้องเชิญกับพิษมาลาเลีย,พิษมาลาเลียที่สามารถสังหารทุกคนและซึมเข้ามาในผิวหนังแม้ว่าไม่หายใจก็ตาม.

 "ปิดตา,ปิดปาก,และห้ามหายใจ,"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.

หลังจากที่กล่าวจบ,ไม่รอให้เทียนหลิงเอ๋อกล่าวแต่อย่างใด,เขาที่ใช้พลังจิตและปราณแท้,สร้างหมอกหงหลวนขึ้นมา,หมอกหงหลวนที่ปกคลุมร่างของคนทั้งสอง.

จงซานที่มั่นใจว่าหมอกดังกล่าวนั้นปกคลุมร่างของเขาและเทียนหลิงเอ๋อและป้องกันไม่ให้ซึมเข้าไปในร่างของนางด้วย.

เมื่อเทียนหลิงเอ๋อได้ยินจงซาน,นางที่ปิดตาและยับยั้งการหายใจทันที.

จงซานที่ต้องเคลื่อนที่ให้เร็วที่สุดในการผ่านพื้นที่พิษมาลาเลีย,ซึ่งหมอกหงหลวนเวลานี้ไม่ได้ปกคลุมร่างของเขาคนเดียว,แต่เป็นสองคนไปพร้อมๆกัน,ดังนั้น,เขาจะต้องผ่านพื้นที่แห่งนี้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้,ไม่เช่นนั้นแล้วหากพลังจิตของเขาหมดลงขณะวิ่ง,พวกเขาทั้งคู่จะเกิดปัญหาใหญ่.

จงซานที่วิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง,ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความกระวนกระวานใจ.

เทียนหลิงเอ๋อที่ใช้ปราณแท้ปลดปล่อยอาหารเย็นออกจากร่างของนาง,นางที่สังเกตุเห็นว่าแขนของนางนั้นกอดคอของจงซานอยู่,ทำให้ใบหน้าของนางแดงขึ้นมาทันที.

ไม่มีอีกาตามมา,ไม่ได้ยินเสียงอีกาเหมันตร์อีกต่อไป,ตอนนี้นางปลอดภัยแล้ว?

 "ตอนนี้พวกเราปลอดภัยแล้วรึยัง?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาขณะหลับตา.

โอ้ว ไม่!

จงซานที่รุ้ว่าเขาได้กระทำเรื่องที่ผิดพลาดแล้ว,เขาลืมเตือนว่าไม่ให้นางพูดด้วย,ที่จริง,ดูเหมือนว่าจะมีหมอกหงหลวนหลุดเข้าไปในปากของนางนิดหน่อย.

"ห้ามพูดด้วย."จงซานที่กล่าออกมาในทันที.

เขาที่กำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่ง,ไม่มีเวลาที่จะนำหมอกหงหลวนออกมาจากร่างของเทียนหลิงเอ๋อ,หากว่าเขาทำเช่นนี้,เขาก็จะไม่มีพลังจิตเพียงพอในการป้องกันพิษมาลาเลียเวลานี้.

เทียนหลิงเอ๋อที่หยุดพูด,อย่างไรก็ตาม,นางรู้สึกว่าร่างกายของนางที่ร้อนรุ่มไปทั่วร่าง,นางที่รู้สึกแปลกประหลาดต้องการที่จะเปลื้องผ้าออกให้หมด.

เทียนหลิงเอ๋อที่คิดว่าตอนนี้ตนเองรู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,หนำซ้ำมันยังรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ,ตอนนี้นางต้องการที่จะเปลืองผ้าออกให้หมดจริงๆ,ใบหน้าของนางที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน.

จงซานที่วิ่งอยู่นั้น,เห็นท่าทางที่แปลกประหลาดของเทียนหลิงเอ๋อ,ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก,ผลของหมอกหงหลวนรวดเร็วขนาดนี้เลยเหรอ.

จงซานที่เพิ่มความเร็วขึ้นอีก,วิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิมดูเหมือนว่าจะไม่มีเวลาถึงพรุ่งนี้แน่.

ความรู้สึกแปลกประหลาดนี้ของเทียนหลิงเอ๋อมันยิ่งรุนแรงมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม,นางไม่สามารถที่จะควบคุมร่างกายได้แล้ว,ราวกับว่าร่างของนางไม่ฟังคำสั่งของนางเลยแม้แต่น้อย.

เทียนหลิงเอ๋อที่สับสน,นางที่เริ่มหายใจหอบๆแม้แต่สูดหมอกหงหลวนเข้ามาในร่าง,นางที่ได้กลิ่นกายของจงซานทำให้นางเริ่มเลียเขาราวกับว่าเขาเป็นขนมกุ้ยฮวา.

ท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อนั้นไม่เป็นที่ใส่ใจของจงซาน,เขาแก่เกินเรื่องเช่นนี้แล้ว,โชคดีที่พวกเขาจวนจะออกจากพื้นที่พิษมาลาเลียแล้ว.

เขาที่ก้าวเร็วยิ่งขึ้นกว่าเดิมเขาที่ยังคงใช้พลังจิตอยู่,จนท้ายที่สุดก็ออกมาจากพื้นที่พิษมาลาเลีย.

จงซานเร่งรีบใช้พลังจิตที่เหลืออยู่ขับหมอกหงหลวนออกจากร่างของเทียนหลิงเอ๋อในทันที.

ท้ายที่สุด,หลังจากผ่านไปสิบลมหายใจ,เขาก็สามารถขับหมอกหงหลวนออกจากร่างนางได้หมด.

ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อที่ยังคงแดงซาน,และเสื้อผ้าของนางที่ถูกปลดออกด้วยฝีมือนางจนมองเห็นชุดชั้นใน,เทียนหลิงเอ๋อที่เหนื่อยหอบ,ใบหน้าขาวซีด,หมดแรงจนต้องหลับไป.

จงซานที่หายใจลึกเข้ามาและค่อยสวมเสื้อเทียนหลิงเอ๋อกลับคืน,พร้อมกับวางนางลงบนพื้นที่โล่ง,จงซานที่หลับตาเริ่มบำเพ็ญพลัง,เขาที่ใช้วิชากายาเทพอสูรหลังจากครบสองชั่วโมง,เขาจะเริ่มเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง.

จงซานมาหยุดอยู่ใกล้ๆทะเลสาบแห่งหนึ่ง,พื้นที่แห่งนี้ดูสะอาดและเงียบสงบ,จงซานเริ่มฟื้นฟูพลังกายของเขา,ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับผลประโยชน์จากภัยที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้,ด้วยการบีบเร้นการใช้พลังจิตจนถึงขีดสุด,ทำให้พลังจิตที่มีตอนนี้มีมากกว่าเดิม,วิชาหงหลวนเทียนของเขาก้าวไปถึงระดับสองแล้วอย่างงั้นรึ?

ส่วนวิชากายาเทพอสูรนั้นจะยังอยู่ในระดับหนึ่ง,อย่างไรก็ตาม,จงซานสามารถสัมผัสได้ว่ามันได้ก้าวไปถึงประตูพร้อมที่จะเลื่อนไปยังระดับขั้นต่อไปแล้ว,หากเป็นเช่นนั้น,เขาจะมีพลังมากกว่าเดิมถึงสามเท่า.

เทียนหลิงเอ๋อจะไม่ตื่นขึ้นมาจนถึงต้อนเช้า.

จงซานที่นั่งอยู่ข้างๆรอคอยนาง.

 .....

เทียนหลิงเอ๋อที่ตื่นขึ้นและค่อยๆลืมตาขึ้นมา,ก่อนที่นางจะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น,ทันใดนั้นนางก็หลับตาอีกครั้ง.

นางที่กำลังนึกถึงเรื่องมากมายเมื่อวาน.

นางที่กระทำเช่นนั้นลงไปได้อย่างไร?เพียงแค่คิดใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดง,นางรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก,ตอนนี้นางจะพูดกับจงซานอย่างไรดี?

"เจ้าตื่นแล้วรึ?"จงซานกล่าว.

"อืม."เทียนหลิงเอ๋อที่ตอบรับเบาๆ,และลืมตาขึ้น,นางที่แสร้งว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น,ทว่าใบหน้าของนางยังแดงไม่หาย.

"ตื่นแล้ว,กินอะไรหน่อย,พวกเราจะได้เดินทางต่อ."จงซานกล่าว.

เห็นจงซานที่ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องอะไรอีก,และเทียนหลิงเอ๋อที่สังเกตเห็นว่าท่าทางจงซานก็ยังเป็นปกติดี,ทำให้นางถอนหายใจยาว.

"อืม."เทียนหลิงเอ๋อที่พยักหน้าในทันที.

นางที่กินขนมกุ้ยฮวาช้าๆ,รู้สึกว่ามันรสชาติดีกว่าปรกติ,จงซานที่ก้าวออกไปฝึกท่วงท่าของเพลงกระบี่เหมือนเช่นเคย,และดูเหมือนว่าทำได้ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเมื่อวาน, ส่วนเทียนหลิงเอ๋อแอบสงสัยเหมือนกันว่ามันเป็นแค่ภาพลวงตาหรือไม่? ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆรึ?

นางมั่นใจว่ามันอาจจะเป็นแค่อาการประสาทหลอนเท่านั้น,บางทีคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ? จากนั้นนางก็กลับมาร่าเริงเช่นเดิม.

อย่างไรก็ตาม,หลังจากที่นางจ้องมองจงซานฝึกฝนเพลงดาบ,ทันใดนั้นเทียนหลิงเอ๋อก็ปรากฏความคิดที่แปลกๆๆ,ภาพหลอนนั่นดูเหมือนว่ามันจะเหมือนจริงมากๆเลย!

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 วันต่อตอน.