Immortality Chapter 14 Ominous person
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 14 ชายที่ร้ายกาจ
บทที่ 14 ชายที่ร้ายกาจ
บาดแผลที่เทียนหลิงเอ๋อโจมตีเขาหลังจากอยู่ในสภาพอ่อนแอจากวิชากายาเทพอสูร,ดูเหมือนว่าจงซานต้องใช้เวลาถึงสี่ชั่วโมงถึงจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมา,วันถัดมา,พลังกายก็ยังไม่ฟื้นคืนมา.
จงซานเริ่มชำแหละแมวภูเขาและพบเข้ากับแกนอสูรที่อยู่ภายในร่าง,แกนอสูรเวลานี้เขาได้รับมาสองชิ้นแล้วอีกชิ้นเป็นของหมาป่าเงินก่อนหน้านี้นั่นเอง,อย่างไรก็ตาม.จงซานยังไม่รู้เช่นกันว่าจะนำมาใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง,ดังนั้นเขาจึงได้เก็บเอาไว้อย่างดี,ไว้รู้วิธีใช้แล้วค่อนนำออกมาก็ยังไม่สาย.
เนื้อของมันที่นำมาเป็นเนื้อตากแห้ง,และทำอาหารอื่นๆนับว่ามีรสชาติที่ดีทีเดียว,ส่วนหนังของมันนั้นก็สามารถนำมาเย็บเป็นกางเกงได้อีกหลายตัวเช่นกัน.
จงซานได้ทำการเปลี่ยนชุดใหม่,ซึ่งก่อนหน้านี้เขาค่อนข้างระมัดระวังเกี่ยวกับชุดสวมใส่เนื่องจากอาจจะเสียหายจากภายในเตาเผา,ทว่าในเวลานี้หลังจากที่ได้หนังสัตว์อสูร,ซึ่งมีความแข็งแกร่งทนทาน,สามารถทนความร้อนภายในเตาเผาได้เป็นอย่างดี.
เขายังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม,ฝึกฝนเพลงดาบสวรรค์กายสุริยัน,เคล็ดวิชาหงหลวนเทียนและเคล็ดวิชากายาเทพอสูรไปพร้อมๆกัน.
หลังจากนั้นผ่านมาอีกสองเดือน,จงซานพบว่าการฝึกฝนของเขานั้นกลับลดลง,เขาที่สำเร็จขั้นที่
1 ของดาบสวรรค์กายสุริยันแล้วแต่การจะก้าวไประดับ 2 นั้นมองไม่เห็นหนทางเลย,เป็นไปได้ว่า,ความร้อนที่มีในตอนนี้ไม่เพียงพอแล้ว,ถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่มฟืนเข้าไปมากกว่าเดิมก็ตามที,เปลวเพลิงที่ได้มันไม่เพียงพอต่อเขานั่นเอง,จงซานจะต้องได้แหล่งความร้อนที่ทรงพลังกว่านี้.
...
นิกายไคหยาง,บนยอดเขาเหยี่ยน.ไม่ไกลจากทางเข้าหุบเขา,เทียนหลิงเอ๋อที่ยืนรออยู่ด้านนอก,จ้องมองไปยังศิลาขนาดใหญ่,ในมือของนางที่ถือผ้าแพรไหม,หลายๆครั้งที่นางต้องการที่จะเข้าไปด้านใน,ใบหน้าที่เผยสีหน้าจริงจัง,และยังกัดฟันแน่นด้วย.
"คลืนๆๆๆๆ."
ประตูถ้ำที่เปิดออกมาช้าๆ.
"เสี่ยวหนานสื่อ,ออกมา,เร็วเข้า."เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนเข้าไปด้านใน.
"เอิ่ม,ซือเหมิ่ย,ไม่ๆ,ซือเจี่ย,ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ล่ะ?"เสียงที่ดังจากด้านในเป็นหนานป่าเทียน,ที่รู้สึกประหลาดใจ.
师妹Shīmèi ศิษย์น้อง. 师姐shījiě ศิษย์พี่.
ไม่นานหลังจากนั้น,หนานป่าเทียนก็ออกมาจากถ้ำและจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อด้วยความประหลาดใจ.
"ข้ารอเจ้ามาเกือบสองเดือนแล้ว,เจ้าทำอะไรนานขนาดนั้น?กำลังจะทะลวงพลังฝึกตนอยู่อย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อสอบถาม.
"อืม,ข้าตอนนี้มีระดับเซียนเทียนระดับ 8
แล้ว,ตอนนี้ข้าไล่ตามเจ้าทันแล้ว,ฮ่า ฮ่า
ฮ่า,ตอนนี้,ข้ากลับมาเรียกเจ้าว่าซือเหม่ยได้อีกครั้งแล้วสินะ."หนานป่าเทียนหัวเราะ.
"ชิ,ตามข้าทันอย่างงั้นรึ?ฝันไปเถอะ,ข้าตอนนี้ก้าวไปยังระดับ
9 แล้ว,ข้าคือคนที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในบรรดาศิษย์ระดับสามและยังมีความรอบรู้เป็นเลิศ."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างภาคภูมิ.
เห็นท่าทางอหังการของเทียนหลิงเอ๋อ,หนานป่าเทียนอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าไปมา.
"เช่นนั้น,ซือเจี่ย,มาหาข้าต้องการสิ่งใดอย่างงั้นรึ?"หนานป่าเทียนสอบถามออกไป.
"เอ่อ,ใช่แล้ว,ข้าต้องการให้เจ้าช่วยเหลือข้าเรื่องหนึ่ง."น้ำเสียงของเทียนหลิงเอ๋อที่ค่อนข้างกระอักกระอ่วนใจ.
"เจ้ามาขอให้ข้าช่วยอย่างงั้นรึ?"หนานป่าเทียนที่รู้สึกประหลาดใจไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง.
"ใช่,เจ้าจะช่วยข้าหรือไม่ช่วย?"เทียนหลิงเอ๋อที่เปลี่ยนโทนเสียงและชำเลืองตาขวางออกไป.
"แน่นอน,ว่าข้าต้องช่วยท่านแน่นอน,ท่านเป็นท่านหญิงของสำนักไคหยาง,ใครจะกล้าไม่ช่วยล่ะ."หนานป่าเทียนตอบออกมาแบบขมๆ.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จงซานที่ออกมาจากเตาเผาขมวดคิ้วไปมา,ประกายตาที่ทำอะไรไม่ถูก,ไม่ได้การแล้ว,เตาเผาของเขาใช้ไม่ได้แล้ว,หากไม่ปิดผนึกเอาไว้ให้แน่นหนา,ความร้อนก็จะแผ่ออกมา,ทว่าหากว่าปิดแน่น,อากาศก็จะไหลเข้าไปไม่ได้,หากไม่มีอากาศก็ไม่เกิดการเผาไหม้ภายในเตาเผา.
เขาที่เต็มไปด้วยท่าทางเป็นกังวล,ขณะเดินออกมาจากเตาเผา.
"จงซาน,"ทันใดนั้นก็มีเสียงๆหนึ่งที่ดังออกมา,ซึ่งอยู่ที่ด้านหน้าลานบ้านของเขา.
จงซานที่จ้องมองออกไปเห็นหนานป่าเทียนที่ยืนอยู่ไม่ไกลสวมชุดคลุมสีดำพร้อมกับถือง้าวขนาดใหญ่,พร้อมกับยืนอยู่ในวงกลมวงหนึ่งที่เขาขีดขึ้นมามีรัศมีหนึ่งเมตร,ในเวลานี้เขาจ้องมองมายังจงซาน.
"ศิษย์พี่เก้า?"จงซานขมวดคิ้วแน่น.
"เจ้าโจมตีมาสุดกำลังที่เจ้ามีเข้ามา,ข้าจะใช้แรงแค่
20 %
,หากกระแทกให้ข้าออกไปจากวงกลมนี้ได้เจ้าเป็นฝ่ายชนะ."หนานป่าเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
จงซานนั้นไม่แน่ใจว่าหนานป่าเทียนนั้นมีจุดประสงค์อะไร,ทว่าเขาบอกได้ว่าหนานป่าเทียนนั้นไม่ได้มีเจตนาร้าย,อีกอย่างหนึ่งตอนนี้,จงซานได้มาถึงจุดตีบตันของการฝึกแล้ว,ดังนั้น,การทำเช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องที่ดีทีเดียว."ตกลง."
หลังจากกล่าวเสร็จ,จงซานที่หยิบดาบตัวเองขึ้นมาก่อนที่พุ่งเข้าหาหนานป่าเทียน.
ขณะที่เคลื่อนที่เข้าใกล้,จงซานที่กระโดดสูงพร้อมกับฟันลงมาอย่างรุนแรง.
ทลายภูเขาสวรรค์!
ดาบที่ทรงพลังฟันลงไปยังด้านหน้าของหนานป่าเทียน.
หนานป่าเทียนที่ยกง้าวใหญ่ยักษ์ขึ้นกันดาบ.
"ตูมมมมมม"
ด้วยพลังที่รุนแรงสองสายเข้าประทะกัน,จงสายที่ถูกกระแทกออกมาเล็กน้อย,ทว่าหนานป่าเทียนยังยืนนิ่งอยู่,จงซานยังไม่หยุดเท่านั้น,ดาบของเขาที่ฟันลงไปอีกครั้ง.
ฟันทลายสรรพสิ่ง
"ดี..."
หนานป่าเทียนที่ตะโกนเสียงดังและกระแทกง้าวยักษ์ไปยังดาบของจงซาน.
"ตูมมมมม"
จงซานถึงกับลอยออกมา,ก่อนที่จะบิดตัวกลางอากาศกลับมาทรงตัว,เขาที่เห็นหนานป่าเทียนยืนนิ่งแทบไม่ขยับ,หนานป่าเทียนทรงพลังมาก,นี่แค่เพียงพลัง
20 เปอร์เซ็นอย่างงั้นรึ? เขาใช้พลังเพียงแค่ 20% เท่านั้น?
อย่าว่าแต่ให้หนานป่าเทียนออกมาจากวงกลมนั่นเลย,แม้แต่เท้าของเขายังไม่ขยับด้วยซ้ำ,อีกอย่างยังสามารถกดดันจงซานอย่างหนักได้อีกด้วย.
ทว่าจงซานก็ยังคงโจมตีไปยังหนานป่าเทียนไม่หยุดเช่นกัน.
จงซานในเวลานี้ที่เริ่มโจมตีเร็วขึ้นและก็แรงขึ้นเรื่อยๆ,เขาที่ยืนอยู่นอกวงกลมพร้อมกับโจมตีทุกทางไปยังหนานป่าเทียน,หนานป่าเทียนที่ยืนนิ่งใช้ง้าวขนาดใหญ่รับมือจงซานตอนนี้เริ่มขยับบ้างเล็กน้อยแล้ว,การโจมตีของจงซานที่รุนแรงและรวดเร็วมากขึ้นและก็มากขึ้น,ทำให้หนานป่าเทียนเริ่มขมวดคิ้วขึ้นเรื่อยๆ.
ที่มุมหนึ่งไม่ไกลจากพวกเขา,เทียนหลิงเอ๋อที่ยืนแอบมองคนทั้งคู่อยู่นางที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,พร้อมกับเม้มริมฝีปาก,และกำหมัดแน่น,และพยายามที่จะทำให้ตัวเองสงบลง.
"ตูมมมมมม"
ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว,ร่างของจงซานที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ,ทว่าหนานป่าเทียนนั้นยังปกติ,นี่คือพลังเพียงแค่
20 เปอร์เซ็นของเขาเหรอ.
จงซานที่โจมตีจนสุดกำลังแล้ว,แม้แต่พลังแค่เพียง
20 เปอร์เซ็นของหนานป่าเทียน,ทั้งวัน คงไม่สามารถทำให้หนานป่าเทียนออกจากวงกลมได้แน่,แล้วในอนาคตเขาจะสู้กับไท่จู่เหล่ยเทียนได้อย่างงั้นรึ?
จิตใจที่มั่นคง,สายตาที่หนักแน่นของจงซาน,ตอนนี้ได้พุ่งเข้าหาหนานป่าเทียนอีกครั้ง.
หนานป่าเทียนที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,นี่เขาอยู่ในระดับ
1 เซียนเทียนจริงๆเหรอ,เขาสามารถที่จะบอกได้ว่ากระโจมตีแต่ละครั้งนั้นทรงพลังมาก,จิตใจที่มั่นคงหนักแน่นนั้นคืออะไร,โชคดีที่พลังของเขายังไม่ได้มีมากมายนัก,อย่างไรก็ตามในความคิดของหนานป่าเทียนบอกได้ว่าจงซานนั้น,ร้ายกาจทีเดียว,เขาคือชายที่บ้าระห่ำมาก,คนที่มีระดับเดียวกับจงซาน,ไม่มีใครต้านทานเขาได้อย่างแน่นอน.
วิชากายาเทพอสูร!
ทลายภูเขาสวรรค์
กล้ามเนื้อของจงซานที่หนาแน่นขึ้น,ด้วยการใช้วิชากายาเทพอสูรพร้อมกับใช้กระบวนท่าทลายภูเขาสวรรค์ฟันไปยังหนานป่าเทียนอีกครั้ง.
"ตูมมมมมมม"
หนานป่าเทียนถึงกับชะงัก,เกิดอะไรขึ้น?
พลังของจงซ่านเพิ่มขึ้นได้ในทันทีอย่างงั้นรึ?
"ตูมมมมมม"
จงซานที่ไร้ซึ่งปรานี,โจมตีไปยังหนานป่าเทียนอย่างบ้าคลั่ง.
"คลืนนนนน"
หลังจากผ่านไปชั่วขณะ,จงซานที่ใช้ทักษะทลายภูเขาสวรรค์อีกครั้ง,ท้ายที่สุดก็กระแทกให้หนานป่าเทียนหลุดออกมาจากวงกลมได้.
"หอบ,หอบๆ ฮื ฮืๆ"
หนานป่าเทียนที่หลุดออกมาจากวงกลม,จงซานที่หยุดและนั่งลงหายใจหอบๆ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าการประลองสิ้นสุดแล้ว,มือทั้งสองข้างที่สั่นสะท้าน,หนานป่าเทียนนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,ทว่าท้ายที่สุดจงซานก็สามารถกระแทกเขาออกจากวงกลมได้.
หนานป่าเทียน,ตอนนี้หลุดออกจากวงกลมแล้ว,เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,นี่เขาเป็นคนที่อยู่ในระดับหนึ่งเซียนเทียนอย่างงั้นรึ?
ร้ายกาจเกินไปแล้ว.
"ขอบคุณ,ศิษย์พี่เก้า."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่รู้สึกว่าได้เรียนรู้อะไรมากมายจากการต่อสู้ในครั้งนี้,หนานป่าเทียนที่อยู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นมา,ดังนั้น,ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่น้อย.
"ไม่ได้มากมาย,จงซาน,เจ้าร้ายกาจมาก."หนานป่าเทียนที่ไม่ได้ว่ากล่าวอะไรนัก,ทว่าภายในใจเขานั้นรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ.
เทียนหลิงเอ๋อเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกันที่เห็นจงซานผลักดันหนานป่าเทียนออกมาจากวงกลมได้,ในตอนแรกนั้น,นางที่วางแผนที่จะให้หนานป่าเทียนแสร้งหลุดออกมาจากวงกลมด้วยซ้ำ,ทว่ากลับกลายเป็นว่าจงซานนั้นกลับสามารถทำได้ด้วยตัวเอง,ไม่ใช่ว่าบิดาของนางบอกว่าจงซานนั้นมีพรสวรรค์ไม่ดีนัก,และไม่เหมาะกับการฝึกฝนหรอกรึ?
"ฮ่าฮ่า,ศิษย์พี่ก็ทรงพลังเป็นอย่างมาก."จงซานที่หัวเราะออกมา.
"เจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่าศิษย์พี่ก็ได้,ในสำนักไคหยางนั้น,ลำดับศิษย์นั้นเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา,เจ้าเรียกข้าว่าหนานป่าเทียนหรือ
ป่าเทียนก็ได้."หนานป่าเทียนที่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข.
"ตกลง,แต่ช่วยบอกได้หรือไม่ว่าทำไมถึงได้มาที่นี่วันนี้?"จงซานที่ค่อนข้างอยากรู้.
เขารู้ว่าหนานป่าเทียนนั้นคงไม่ได้คิดจะออกมาช่วยเขาฝึกฝนเพราะนึกสนุกเป็นแน่,คงจะมีอะไรบางอย่าง.
"เรื่องนี้ข้าขอบอกตามตรงนะ,ข้าถูกบังคับให้มาที่นี่."หนานป่าเทียนที่หัวเราะส่ายหน้าไปมา.
"บังคับ?"จงซานที่รู้สึกงงงวยกับคำตอบ.
"ถูกแล้ว,ข้ามาที่นี่เพื่อขอโทษเจ้าแทนใครคนหนึ่ง."หนานป่าเทียนตอบ.
"ขอโทษข้า?"จงซานที่เริ่มรู้สึกสับสน.
"ก็ท่านหญิงบุตรสาวของประมุขของพวกเราไง,เทียนหลิงเอ๋อ,ก่อนหน้านี้นางได้ทำให้หุ่นไม้สลักของเจ้าเสียหายไปไม่ใช่รึ?นางรู้สึกเสียใจกับเรื่องดังกล่าว
ทว่าก็รู้สึกอายที่จะออกมาขอโทษเจ้า,ข้าก็เลยมาที่นี่เพื่อขอโทษเจ้าแทนนางยังไงล่ะ."หนานป่าเทียนกล่าว.
หลังจากที่หนานป่าเทียนกล่าวจบ,เทียนหลิงเอ๋อที่แอบอยู่กำหมัดแน่น,ตอนนี้กำลังเฝ้ามองปฏิกิริยาของจงซาน.
"เทียนหลิงเอ๋อ?
อ๋อ,ข้าไม่ได้โทษนางแต่อย่างใด,เป็นข้าเองที่ควรจะต้องขอโทษนาง."จงซานที่สายหน้าไปมา,ที่จริงเป็นเขาเองที่ได้ไปโกหกนางก่อนในตอนแรก.
"โอว,จริงๆรึ?
หากเป็นเช่นนั้น,ดีเลย,เทียนหลิงเอ๋อก็มาที่นี่,เจ้าบอกกับนางด้วยตัวเองก็แล้วกัน."หนานป่าเทียนกล่าว.
ได้ยินคำพูดดังกล่าว,จงซานที่จ้องมองไปรอบๆ,เขารู้ว่าเทียนหลิงเอ๋อเองก็อยู่ใกล้ๆนี้.
เป็นไปตามที่เขาคาด,เทียนหลิงเอ๋อที่เหินออกมาในชุดผ้าแพรสีแดง.
"จงซาน,ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยที่ข้าได้ทำหุ่นไม้ของเจ้าแตกหักในวันนั้น,"เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางเสียใจ.
จงซานไม่สามารถที่จะโกรธนางได้,นางเองก็ยังเด็กแทบจะเป็นหลานของเขาได้ด้วยซ้ำ,เห็นท่าทางเสียใจของนางแล้ว,ยิ่งทำให้เขาไม่กล้าตำหนินางแม้แต่น้อย.
"ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว,วันนั้นเป็นข้าที่ผิดด้วย,เจ้าทั้งสองนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อน,ข้าขอเข้าไปเอาบางสิ่ง,ข้ามีบางอย่างที่จะให้เพื่อขอโทษเจ้า."จงซานที่กล่าวเสร็จก็เข้าไปในที่พัก.
จงซานที่จากไปพักหนึ่งก่อนที่จะกลับมานำบางสิ่งมาให้กับเทียนหลิงเอ๋อ.
"นี่,ข้าให้เจ้า,เป็นสิ่งชดเชยและขอโทษที่ข้าได้โกหกและล่วงเกินเจ้า."จงซานกล่าว.
จงซานที่ยื่นมาให้นาง,เป็นหุ่นไม้ขนาดเล็ก,รูปลักษณ์ของมันนั้น,เหมือนกับเทียนหลิงเอ๋อเป็นอย่างมาก.
เทียนหลิงเอ๋อที่เห็นสิ่งดังกล่าว,รู้สึกชื่นชอบขึ้นมาในทันที.
"เจ้าเป็นคนแกะสลักมันอย่างงั้นรึ?"หนานป่าเทียนสอบถาม.
"เป็นการฝึกเพลงดาบของข้าเพื่อใช้แก้เบื่อ,จึงได้ทำการสลักมันขึ้นมา."จงซานกล่าว.
เห็นหุ่นไม้นั่นประณีตเป็นอย่างมาก,นี่สลักมันขึ้นมาด้วยดาบอย่างงั้นรึ?,หนานป่าเทียนถึงกับพูดไม่ออก,"เจ้าร้ายกาจมาก,เจ้าร้ายจากมากจริงๆ."
เทียนหลิงเอ๋อที่ชื่นชอบ,ถูไปมาอย่างนุ่มนวลประคบประหงมมันอย่างดี.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น