Immortality Chapter 1345 Who threatens whom?
Chapter 1345 Who threatens whom?
谁恐吓谁?
ใครจะข่มขู่ใคร?
เช้าวันถัดมา,ผลของการตัดสินได้เข้ามาใกล้แล้ว!
จงซาน,และบรรพชนรุ่นที่หนึ่งตระกูลเทียน,เป็นใครกันที่จะเหนือกว่ากัน.
บรรพชนตระกูลเทียนรุ่นหนึ่ง,ต้องการเปลี่ยนร่างกับจงซาน,พร้อมกับยึดครองภพหยินหยางทั้งสอง.
ภพหยาง,ร่างที่ซ่อนตัวอยู่ในร่างจงเสวียน,หนึ่งปราชญ์เทพ,เก้าเซียนบรรพชน,รวมทั้งเทียนเสิ่นจื่อและศพมีชีวิตอื่นๆ.
ภพหยิน,ร่างของเขาที่ซ่อนอยู่ในร่างของเซียนบรรพชน,ร่างฉายเทียนเต๋าจื่อ,และยังมีปราชญ์เทพอีกคน!
สำเร็จหรือล้มเหลว,เกิดขึ้นในหนึ่งกระบวนการ.
สำหรับจงซานนั้น,แม้นว่าจะพบเข้ากับแผนการแล้ว,แต่กลับเดินไปตามแผนของศัตรู,เพื่อที่จะให้อีกฝ่ายเปลี่ยนร่าง,นับตั้งแต่หลิวอู๋ซ่างถูกเปลี่ยน,เขาก็พบรับรู้เกี่ยวกับการกระทำของบรรพชนรุ่นที่หนึ่ง.
แน่นอน,จงซานต้องการจะบนขยี้,บรรพชนตระกูลเทียนทั้งหมด,เพราะเขารู้ความลับต้าเจิ้งมากจนเกินไป.
หากปล่อยไป,จะยิ่งสร้างความเสียหายให้กับต้าเจิ้ง!
การปะทะกันของราชาทั้งสอง,จะการเปลี่ยนการปะทะกันที่รุนแรงมาก.
เหล่าเสนาธิการทั้งหมดที่กำลังรอคอย.
"เซียนเซิงหลิว,วันนี้ใบหน้าดูไม่ดีเลยไม่ใช่รึ?"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ใบหน้าของหลิวอู๋ซ่างที่แข็งค้าง,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ขอบคุณที่เป็นห่วง!"
อี้เหยี่ยนที่จ้องมองหลิวอู๋ซ่าง,ท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับ,เพราะว่าจงซานนั้นได้แจ้งเกี่ยวกับรหัสลับกับหลิวอู๋ซ่างแล้ว,หากว่าหลิวอู๋ซ่างไม่ถูกควบคุมก็จะตอบอีกอย่าง,หากถูกควบคุมก็จะตอบอีกคำพูด.
อี้เหยี่ยนเองก็รับรู้ว่าบรรพชนรุ่นหนึ่งของตระกูลเทียนกำลังจะลงมืออย่างเป็นทางกลาง,วันนี้การต่อกรกับเขาในท้องพระโรง,ถือเป็นการตัดสิน.
อี้เหยี่ยนที่จ้องมองไปยังเหล่าองค์รักษ์,ก่อนที่ทั้งจะกล่าวออกมาด้านนอก.
ภายในตำหนักเทียนหยวน,จงซนที่จ้องมองไปยังหยกสัญญาณที่แตกระเอียด,รับรู้ว่าอี้เหยี่ยนได้ส่งสัญญาณมาแล้ว.
จงซานที่สูดหายใจลำและกล่าวออกมาด้วยแววตาเย็นชา,"เริ่มแล้วรึ?
บรรพชนตระกูลเทียนรุ่นหนึ่ง,ให้ข้าได้เห็น,เจ้ามีความสามารถขนาดใหน!"
"ประกาศ,เข้าสู่ตำหนักได้~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของขันทีที่ดังก้อง,เสียงที่ดังกระจายไปทั่ว.
เหล่าขุนนางทั้งหมด,ที่ก้าวเข้าสู่ตำหนักซ่างเฉิน.
ทว่าขณะที่จะเข้ามาในตำหนักนั้น,ขุนนางทุกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,เพราะว่านอกจากขันทีแล้วที่ด้านหน้าของพวกเขายังมีอีกคน.
ไท่จื่อจงเสวียน!
จงเสวียนที่ยืนอยู่ตำแหน่งของเขา,กวาดตามองไปยังเหล่าขุนนางที่เข้ามา,ขณะที่เขาจดจ้องมองออกไป,ยังบัลลังก์ของจงซาน,จดจ้องมองไปยังข้าราชบริพาร,ส่วนจงซานในเวลานี้ยังไม่ออกมานั่นเอง.
ไท่จื่อที่เข้ามาในตำหนักก่อนขุนนางทุกคน,ทำให้เหล่าขุนนางหลายคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,ทว่าก็ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา,ทว่าพวกเขาที่เร่งรีบเดินเข้าประจำแถวตำแหน่งของตัวเอง.
หลังจากที่จงเสวียนกวาดตามองขุนนาง,และหันหลังกับไปยังทิศทางของบัลลังก์มังกร,แววตาที่เผยสายตาเป็นประกาย.
ทว่าเวลานั้น,หลิวอู๋ซ่างที่จ้องมองจงเสวียน,สายตาไม่กระพริบ.
จากนั้นจงเสวียนที่จ้องเขม็ง,จดจ้องหลิวอู๋ซ่าง,สายตาที่แข็งค้าง,จงเสวียนที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา,"เทียนเสิ่นจื่อทำอะไร?
ข้าบอกให้ระวัง,ยังไม่ให้สัญญามายังข้าอีก?เจ้าโง่!"
ในเวลานี้,จงเสวียนที่คิดเกี่ยวกับหลิวอู๋ซ๋าง,เพราะว่าสายตาของเขาเมื่อสักครู่,ขณะที่จ้องมองไปยังด้านหน้าดูแข็งไม่เป็นธรรมชาติ,ทว่าขณะที่เขารอคอยโอกาส,เทียนเสิ่นจื่อกับไม่ยอมให้สัญญาณสักที,ทำให้ภายในใจเขารู้สึกโกรธเกรี้ยว.
หลิวอู๋ซ่างที่ถูกจงเสวียนจ้องมอง,แววตาของเขาที่ยังคงมั่นคง,ขณะที่เขาจ้องมองกลับไปยังจงเสวียน,เพราะว่าวันนี้,ห้าที่ของหลิวอู๋ซ่างที่ค่อนข้างสำคัญ,หากแต่เขายังไม่สูญเสียการควบคุมแม้แต่น้อย.
"เซิ่งหวังเสด็จ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"คารวะเซิ่งหวัง~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของขันทีที่ดังก้องท้องพระโรง,เหล่าขุนนางที่แสดงความเคารพ.
ขณะที่เหล่าขุนนางแสดงความเคารพ,จงซานที่ปรากฏขึ้นช้าๆ,เข้าประจำบัลลังก์มังกร,ขณะที่กำลังนั่งลงช้าๆ.
"ขุนนางทุกคนลุกขึ้นได้!"จงซานเอ่ย.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"เหล่าเสนาธิการทุกคนที่ลุกขึ้นยืน.
"เริ่มการประชุมได้!"ขันทีที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เหมือนกับการประชุมทั่วไป,ที่เริ่มขึ้น.
จากนั้นก็เริ่มมีเหล่าขุนนางที่ก้าวออกมา,กล่าวรายงานจงซานเพื่อให้ตัดสินใจ,จงซานที่เริ่มจัดการงานราชกิจ.
ดูเหมือนกับการประชุมธรรมดาทั่วไป,แน่นอนว่ามันเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น.
ในเวลาเดียวกัน,ภพหยิน! เมืองซ่างต้าเจิ้ง!
ชายในชุดสีดำที่ยืนอยู่มุมหนึ่งของเมืองซ่าง,ก่อนที่จะบดขยี้หยกสัญญาณหนู.
"สัญญาณที่จงซานคิดขึ้น? ใช้ได้ดีจริงๆ!"ชายในชุดสีดำเอ่ย.
จากนั้น,ชายในชุดสีดำที่หนีออกมาพุ่งตรงไปยังกำแพงตำหนัก.
ในเวลาเดียวกันที่หุบเขาแห่งหนึ่ง,หยกสัญญาณของเทียนเต๋าจื่อ,ที่ระเบิดออกมาเสียงดัง.
ที่ข้างๆเทียนเต๋าจื่อ,มีชายในชุดสีน้ำเงิน,ใบหน้าที่ดูเลือนล้าง,แววตาที่ดูไม่เป็นมิตร,ทว่าหากมีใครเห็นย่อมรับรู้ว่า,เขาคือปราชญ์เทพ! เนื่องจากใบหน้าที่เลือนลางถูกปิดเอาไว้นั่นเอง.
"ซือหยางเทียน,เริ่มแล้ว!"เทียนเต๋าจื่อเผยยิ้มบาง.
"ดูเหมือนว่า,ข้าจะมีชะตากับเขตแดนจวงหลุนจริงๆ,ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งที่ข้าปล่อยให้กัวซือฝูหนีไป,ในเวลานี้ข้าต้องมาช่วยเจ้าจัดการจงซาน,หากรู้ตั้งแต่ต้นข้าคงสังหารเขาไปนานแล้ว!"เสียงของปราชญ์เทพที่ดูไม่แยแส.
ซือหยางเทียน,เห็นชัดเจนว่าเป็นหนึ่งในปราชญ์เทพภพหยิน.
"ไปเถอะ!"เทียนเต๋าจื่อที่เผยยิ้มเป็นนัยน์.
"ฟิ้ว!"
ร่างสองร่างที่พุ่งออกไป,ปราชญ์เทพซือหยางเทียน,ที่ไม่เก็บกลิ่นอายของตัวเอง,ทว่าปล่อยมันโถมทับไปทั่วทั้งเมือง.
กลิ่นอายของปราชญ์เทพนั้นทรงพลังมาก,ทำให้ฟ้าดินแปรปรวน,กลิ่นอายสยบ,ที่ทำให้ดวงวิญญาณสั่นคลอน?
กลิ่นอายที่น่าเกรงขามปะทุขึ้นมา,พื้นที่รอบๆรัศมีหนึ่งล้านลี้,ปรากฏเมฆที่มืดมน,ผู้คนมากมายที่คุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว.
กลิ่นอายที่หนักหน่วงลุกล้ำกระแทกไปทั่วเมืองซ่าง.
จากพื้นที่ไกลออกไป,กลิ่นอายที่น่าเกรงขามที่กดทับ,เหล่าประชาชนเมืองซ่างที่เผยท่าทางตื่นตระหนก,พวกเขาที่ต้องคุกเข่าลงอย่างไม่สามารถขัดขืน.
บนท้องฟ้าเมืองซ่าง,เมฆสีดำที่บิดเบี้ยว,อำนาจสวรรค์ที่น่าเกรงขามมาเยือน,เมฆวาสนาที่เปลี่ยนไป.
เมฆวาสาของต้าเจิ้งที่กำลังพลุ้งพล่าน,มังกรที่ใหญ่ยักปรากฏขึ้นมา.
"โฮกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของมังกรที่ดังกึกก้อง,ดังกระจายไปทั่วเมฆวาสนา.
"โฮกก!” "โฮกก!”
"โฮกก!” ..............................
เสียงมังกรหมื่นจั้งคำราม,ขับไล่อำนาจของปราชญ์เทพออกไปในทันที,ทำให้เหล่าประชาชนในเมืองซ่าง,ผ่อนคลาย,ไม่ต้องคุกเข่าลงอย่างไม่เต็มใจ.
อย่างไรก็ตาม,ทุกคนสามารถรับรู้ได้ในทันที,ในเมืองซ่างเวลานี้กำลังเกิดเรื่องสำคัญแล้ว! หลายๆคนที่ออกมาจากที่พัก,พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองฟ้า!
ภายในท้องพระโรงภพหยิน,ตำหนักปู่ซือ,เหล่าขุนนางที่รับรู้ถึงแรงกดดันที่น่าพรั่นพรึงปรากฏขึ้น.
ร่างแยกเงาจงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร,แววตาหดเกร็ง.
ขณะที่เขาก้าวออกมา,พร้อมกับนำขุนนางทั้งหมดออกมาจากตำหนักปู่ซือ.
ที่ด้านนอกตำหนักปู่ซือ,เหล่าขุนนางทั้งหมดจดจ้องมองไปยังผู้มาเยือนทั้งสองคน.
หนึ่งคนในชุดสีน้ำเงิน,ใบหน้าที่เลือนลาง,แรงกดดันที่ปะทะเข้ากับอำนาจมังกรของต้าเจิ้ง,ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นปราชญ์เทพ,สายตาที่จ้องมองด้วยความจริงจัง,ดูเหมือนว่าจะเป็นไปตามที่เขาคาดเอาไว้.
"เทียนเต๋าจื่อ!"ร่างแยกเงาจงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"จงซาน!"เทียนเต๋าจื่อที่กล่าวตอบกลับคืน.
"อีกคน,คงจะเป็นหนึ่งในหกปราชญ์เทพภพหยิน,ปราชญ์เทพซือหยางเทียนอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวด้วยความเย็นชา.
"จำข้าได้ด้วยรึ?
ใช่แล้ว,ก่อนหน้านี้ข้าเคยมาที่นี่,คงจะจำกลิ่นอายของข้าได้!"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสูงส่ง.
"ทั้งสองมาทำอะไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ไม่จำเป็นต้องให้เทียนเต๋าจื่อตอบมา,ทว่าถึงกับสามารถนำซือหยิงเทียนมาด้วย,ดูเหมือนเทียนเต๋าจื่อจะยอมรับคำขอของบรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียน,ทำให้เขาต้องสอบถามออกไป.
เทียนเต๋าจื่อที่ยืนอยู่ข้างซือหยวนเทียน,สายตาของเขาที่ไม่ได้จ้องมองไปยังจงซาน,ทว่ากวาดตามองไปทั่วเมืองซ่าง,ราวกับว่ากำลังมองหาอะไรบางอย่าง.
"ทำไม?
ข้าเป็นตัวแทนสวรรค์ไปเยือนทั่วหล้า,วันนี้มาเยือนเขตแดนจวงหลุน,เจ้าเห็นข้าแล้วกลับทำตัวเยืองนี้,ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ,ไม่รู้จักความยุติธรรม,ภายในใจเจ้าไม่พอใจอย่างงั้นรึ?
เจ้าบอกซิว่าข้าต้องการให้ข้าทำอย่างไร?"ซือหยางเทียนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ชัดเจนว่า,ซือหยางเทียนต้องการสร้างปัญหา,ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไร,คำขู่ของปราชญ์เทพที่มีต่อจงซาน,เขาที่ดูแคลนศาลเทวะที่มีอายุพันกว่าปีเท่านั้น.
ช่างน่าเสียดาย,คำขู่ของเขานั้นไร้ค่า.
บางที่เหล่าขุนนางต้าเจิ้งอาจจะรู้สึกหวั่นเกรง,ต่อปราชญ์เทพ,ทว่าจงซานต้องรู้สึกหวาดกลัวอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย,หนำซ้ำยังเผยยิ้มออกมาด้วย.
"ยิ้มอะไร?"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"ปราชญ์เทพซือหยางเทียน?
ข้าคิดว่าหลังจากที่เจ้ากลับไปยังดินแดนจวงหลุนเมื่อครั้งก่อน,คงจะปิดด่านตลอดเลยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มบางออกมา.
"หืม? เจ้ารู้ด้วยอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
เป็นความจริง,นับจากเหตุการณ์ผนึกกัวซือฝูคลายออก,ซือหยางเทียนก็ปิดด่านตลอด,จนกระทั่งเมื่อเร็วๆนี้ได้รับคำเชิญจากเทียนเต๋าจื่อ,เขาจึงรีบออกมา,ทว่าจงซานรู้ได้อย่างไร?
"เพราะว่าระหว่างนั้น,มันมีเรื่องมากมายเกี่ยวกับข้าจงซาน,ที่เจ้าพลาดไป!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"หืม?"ซือหยางเทียนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เรื่องหนึ่งที่เจ้าไม่รู้ปราชญ์เทพหยิงเห่าที่มาหาเรื่องข้า,ต่อหน้าคนทั่วหล้า,ถูกข้าตบไปสองครั้ง,ตอนนี้ซ่อนตัวอยู่แต่ในวิหารไม่กล้าออกมาอีกต่อไป!"จงซานที่ส่ายหน้าเผยท่าทางดูแคลน.
"ฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่า,น่าขัน,น่าขันเกินไปแล้ว! มดปลวกที่มีอายุไม่ถึง 2000
ปีด้วยซ้ำ,ตบหน้าปราชญ์เทพ?"ซือหยางเทียนที่หัวเราะลั่นแน่นอนว่าเขาไม่มีทางเชื่อ.
"น่าขันอย่างงั้นรึ?
เทียนเต๋าจื่อเองก็รู้ไม่ถามเขาล่ะ!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
จงซานที่กล่าวออกมาช้าๆชัดถ้อยชัดคำ.
ทว่าซือหยางเทียนที่ได้ยินคำพูดของจงซาน,แน่นอนว่าไม่อยากเชื่อ,ก่อนที่จะค่อยๆมองไปยังเทียนเต๋าจื่อ.
"ใช่หยิงเห่าเป็นศัตรูของเขา!"เทียนเต๋าจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
"ครืนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
คำพูดของเทียนเต๋าจื่อไม่ใช่แค่ซือหยางเทียนที่ตื่นตะลึง,เหล่าประชาชนต้าเจิ้งที่ส่งเสืองอื้ออึ้งด้วยความตื่นเต้น,เรื่องนี้,เป็นจริงหรือเท็จกัน?
เหล่าขุนนางหลายร้อยคนของต้าเจิ้งภพหยิน,ถึงกับอุทานออกมาด้วยท่าทางตกใจ,เซิ่งหวังตบหน้าปราชญ์เทพสองครั้ง?
นี่เซิ่งหวังไม่เคยกล่าวออกมาให้ใครรู้? เป็นเรื่องล้อเล่นหรือไม่?
ทำไมข้าไม่รู้กัน?
ซือหยางเทียนที่งงงวย,ซือหยางเทียนไม่มีทางเชื่อคำพูดของจงซาน,ทว่าเขาย่อมต้องเชื่อคำพูดของเทียนเต๋าจื่ออยู่แล้ว,ตบหน้าปราชญ์เทพ?
เป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?
"ข้าที่ภพหยางต่อสู้กับปราชญ์เทพลำดับหนึ่งสองครั้ง,ซึ่งต่อสู้อยู่นอกเมืองหลวงต้าเจิ้งทั้งสองครั้ง,เฉิงโห่วถึงกับหนีหางจุกตูดกลับไป!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เป็นไปไม่ได้!"ซือหยางเทียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ใครคือเฉิงโหว?
แม้นว่าจะเป็นปราชญ์เทพภพหยาง,ทว่าในโลกใบใหญ่ไม่ใช่ว่ามีปราชญ์เทพเพียงสิบห้คนหรอกรึ?
ซือหยางเทียนจะไม่รู้จักได้อย่างไร? ความแข็งแกร่งของเฉิงโห่ว,ซือหยางเทียนเข้าใจดี,แน่นอนว่าเขาไม่เชื่อว่าจงซานจะไล่เฉิงโห่วหนีไปถึงสองครั้ง.
"ไม่เชื่อไม่ถามเทียนเต๋าจื่อล่ะ!"จงซานที่กล่าวด้วยความเหยียดหยันอีกครั้ง.
แม้นว่าซือหยางเทียนจะไม่เชื่อคำพูดของจงซาน,แต่เขาก็ต้องมองไปยังเทียนเต๋าจื่ออีกครั้ง.
"ใช่,เฉิงโห่วเป็นสัตรูของเขา!"เทียนเต๋าจื่อที่กล่าวตอบเบาๆ.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซือหยางเทียนที่รู้สึกราวกับสายฟ้าฟาด,จนรู้สึกเจ็บปวด,เป็นศัตรูของเขาอย่างงั้นรึ?
เรื่องตลกอย่างงั้นรึ? นี่จงซานเขากำลังกล่าวอะไร?
"ภายในศาลเทวะต้าเจิ้งของข้า,เป็นแผ่นดินของข้า,หากเจ้ายังวุ่นวาย,ข้าสามารถที่จะสังหารปราชญ์เทพก่อตั้งศาลสวรรค์วันนี้เลย!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
Chapter 1345 Who threatens whom?
谁恐吓谁?
ใครจะข่มขู่ใคร?
เช้าวันถัดมา,ผลของการตัดสินได้เข้ามาใกล้แล้ว!
จงซาน,และบรรพชนรุ่นที่หนึ่งตระกูลเทียน,เป็นใครกันที่จะเหนือกว่ากัน.
บรรพชนตระกูลเทียนรุ่นหนึ่ง,ต้องการเปลี่ยนร่างกับจงซาน,พร้อมกับยึดครองภพหยินหยางทั้งสอง.
ภพหยาง,ร่างที่ซ่อนตัวอยู่ในร่างจงเสวียน,หนึ่งปราชญ์เทพ,เก้าเซียนบรรพชน,รวมทั้งเทียนเสิ่นจื่อและศพมีชีวิตอื่นๆ.
ภพหยิน,ร่างของเขาที่ซ่อนอยู่ในร่างของเซียนบรรพชน,ร่างฉายเทียนเต๋าจื่อ,และยังมีปราชญ์เทพอีกคน!
สำเร็จหรือล้มเหลว,เกิดขึ้นในหนึ่งกระบวนการ.
สำหรับจงซานนั้น,แม้นว่าจะพบเข้ากับแผนการแล้ว,แต่กลับเดินไปตามแผนของศัตรู,เพื่อที่จะให้อีกฝ่ายเปลี่ยนร่าง,นับตั้งแต่หลิวอู๋ซ่างถูกเปลี่ยน,เขาก็พบรับรู้เกี่ยวกับการกระทำของบรรพชนรุ่นที่หนึ่ง.
แน่นอน,จงซานต้องการจะบนขยี้,บรรพชนตระกูลเทียนทั้งหมด,เพราะเขารู้ความลับต้าเจิ้งมากจนเกินไป.
หากปล่อยไป,จะยิ่งสร้างความเสียหายให้กับต้าเจิ้ง!
การปะทะกันของราชาทั้งสอง,จะการเปลี่ยนการปะทะกันที่รุนแรงมาก.
เหล่าเสนาธิการทั้งหมดที่กำลังรอคอย.
"เซียนเซิงหลิว,วันนี้ใบหน้าดูไม่ดีเลยไม่ใช่รึ?"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ใบหน้าของหลิวอู๋ซ่างที่แข็งค้าง,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ขอบคุณที่เป็นห่วง!"
อี้เหยี่ยนที่จ้องมองหลิวอู๋ซ่าง,ท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับ,เพราะว่าจงซานนั้นได้แจ้งเกี่ยวกับรหัสลับกับหลิวอู๋ซ่างแล้ว,หากว่าหลิวอู๋ซ่างไม่ถูกควบคุมก็จะตอบอีกอย่าง,หากถูกควบคุมก็จะตอบอีกคำพูด.
อี้เหยี่ยนเองก็รับรู้ว่าบรรพชนรุ่นหนึ่งของตระกูลเทียนกำลังจะลงมืออย่างเป็นทางกลาง,วันนี้การต่อกรกับเขาในท้องพระโรง,ถือเป็นการตัดสิน.
อี้เหยี่ยนที่จ้องมองไปยังเหล่าองค์รักษ์,ก่อนที่ทั้งจะกล่าวออกมาด้านนอก.
ภายในตำหนักเทียนหยวน,จงซนที่จ้องมองไปยังหยกสัญญาณที่แตกระเอียด,รับรู้ว่าอี้เหยี่ยนได้ส่งสัญญาณมาแล้ว.
จงซานที่สูดหายใจลำและกล่าวออกมาด้วยแววตาเย็นชา,"เริ่มแล้วรึ?
บรรพชนตระกูลเทียนรุ่นหนึ่ง,ให้ข้าได้เห็น,เจ้ามีความสามารถขนาดใหน!"
"ประกาศ,เข้าสู่ตำหนักได้~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของขันทีที่ดังก้อง,เสียงที่ดังกระจายไปทั่ว.
เหล่าขุนนางทั้งหมด,ที่ก้าวเข้าสู่ตำหนักซ่างเฉิน.
ทว่าขณะที่จะเข้ามาในตำหนักนั้น,ขุนนางทุกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,เพราะว่านอกจากขันทีแล้วที่ด้านหน้าของพวกเขายังมีอีกคน.
ไท่จื่อจงเสวียน!
จงเสวียนที่ยืนอยู่ตำแหน่งของเขา,กวาดตามองไปยังเหล่าขุนนางที่เข้ามา,ขณะที่เขาจดจ้องมองออกไป,ยังบัลลังก์ของจงซาน,จดจ้องมองไปยังข้าราชบริพาร,ส่วนจงซานในเวลานี้ยังไม่ออกมานั่นเอง.
ไท่จื่อที่เข้ามาในตำหนักก่อนขุนนางทุกคน,ทำให้เหล่าขุนนางหลายคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ,ทว่าก็ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา,ทว่าพวกเขาที่เร่งรีบเดินเข้าประจำแถวตำแหน่งของตัวเอง.
หลังจากที่จงเสวียนกวาดตามองขุนนาง,และหันหลังกับไปยังทิศทางของบัลลังก์มังกร,แววตาที่เผยสายตาเป็นประกาย.
ทว่าเวลานั้น,หลิวอู๋ซ่างที่จ้องมองจงเสวียน,สายตาไม่กระพริบ.
จากนั้นจงเสวียนที่จ้องเขม็ง,จดจ้องหลิวอู๋ซ่าง,สายตาที่แข็งค้าง,จงเสวียนที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา,"เทียนเสิ่นจื่อทำอะไร?
ข้าบอกให้ระวัง,ยังไม่ให้สัญญามายังข้าอีก?เจ้าโง่!"
ในเวลานี้,จงเสวียนที่คิดเกี่ยวกับหลิวอู๋ซ๋าง,เพราะว่าสายตาของเขาเมื่อสักครู่,ขณะที่จ้องมองไปยังด้านหน้าดูแข็งไม่เป็นธรรมชาติ,ทว่าขณะที่เขารอคอยโอกาส,เทียนเสิ่นจื่อกับไม่ยอมให้สัญญาณสักที,ทำให้ภายในใจเขารู้สึกโกรธเกรี้ยว.
หลิวอู๋ซ่างที่ถูกจงเสวียนจ้องมอง,แววตาของเขาที่ยังคงมั่นคง,ขณะที่เขาจ้องมองกลับไปยังจงเสวียน,เพราะว่าวันนี้,ห้าที่ของหลิวอู๋ซ่างที่ค่อนข้างสำคัญ,หากแต่เขายังไม่สูญเสียการควบคุมแม้แต่น้อย.
"เซิ่งหวังเสด็จ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"คารวะเซิ่งหวัง~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของขันทีที่ดังก้องท้องพระโรง,เหล่าขุนนางที่แสดงความเคารพ.
ขณะที่เหล่าขุนนางแสดงความเคารพ,จงซานที่ปรากฏขึ้นช้าๆ,เข้าประจำบัลลังก์มังกร,ขณะที่กำลังนั่งลงช้าๆ.
"ขุนนางทุกคนลุกขึ้นได้!"จงซานเอ่ย.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"เหล่าเสนาธิการทุกคนที่ลุกขึ้นยืน.
"เริ่มการประชุมได้!"ขันทีที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เหมือนกับการประชุมทั่วไป,ที่เริ่มขึ้น.
จากนั้นก็เริ่มมีเหล่าขุนนางที่ก้าวออกมา,กล่าวรายงานจงซานเพื่อให้ตัดสินใจ,จงซานที่เริ่มจัดการงานราชกิจ.
ดูเหมือนกับการประชุมธรรมดาทั่วไป,แน่นอนว่ามันเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น.
ในเวลาเดียวกัน,ภพหยิน! เมืองซ่างต้าเจิ้ง!
ชายในชุดสีดำที่ยืนอยู่มุมหนึ่งของเมืองซ่าง,ก่อนที่จะบดขยี้หยกสัญญาณหนู.
"สัญญาณที่จงซานคิดขึ้น? ใช้ได้ดีจริงๆ!"ชายในชุดสีดำเอ่ย.
จากนั้น,ชายในชุดสีดำที่หนีออกมาพุ่งตรงไปยังกำแพงตำหนัก.
ในเวลาเดียวกันที่หุบเขาแห่งหนึ่ง,หยกสัญญาณของเทียนเต๋าจื่อ,ที่ระเบิดออกมาเสียงดัง.
ที่ข้างๆเทียนเต๋าจื่อ,มีชายในชุดสีน้ำเงิน,ใบหน้าที่ดูเลือนล้าง,แววตาที่ดูไม่เป็นมิตร,ทว่าหากมีใครเห็นย่อมรับรู้ว่า,เขาคือปราชญ์เทพ! เนื่องจากใบหน้าที่เลือนลางถูกปิดเอาไว้นั่นเอง.
"ซือหยางเทียน,เริ่มแล้ว!"เทียนเต๋าจื่อเผยยิ้มบาง.
"ดูเหมือนว่า,ข้าจะมีชะตากับเขตแดนจวงหลุนจริงๆ,ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งที่ข้าปล่อยให้กัวซือฝูหนีไป,ในเวลานี้ข้าต้องมาช่วยเจ้าจัดการจงซาน,หากรู้ตั้งแต่ต้นข้าคงสังหารเขาไปนานแล้ว!"เสียงของปราชญ์เทพที่ดูไม่แยแส.
ซือหยางเทียน,เห็นชัดเจนว่าเป็นหนึ่งในปราชญ์เทพภพหยิน.
"ไปเถอะ!"เทียนเต๋าจื่อที่เผยยิ้มเป็นนัยน์.
"ฟิ้ว!"
ร่างสองร่างที่พุ่งออกไป,ปราชญ์เทพซือหยางเทียน,ที่ไม่เก็บกลิ่นอายของตัวเอง,ทว่าปล่อยมันโถมทับไปทั่วทั้งเมือง.
กลิ่นอายของปราชญ์เทพนั้นทรงพลังมาก,ทำให้ฟ้าดินแปรปรวน,กลิ่นอายสยบ,ที่ทำให้ดวงวิญญาณสั่นคลอน?
กลิ่นอายที่น่าเกรงขามปะทุขึ้นมา,พื้นที่รอบๆรัศมีหนึ่งล้านลี้,ปรากฏเมฆที่มืดมน,ผู้คนมากมายที่คุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว.
กลิ่นอายที่หนักหน่วงลุกล้ำกระแทกไปทั่วเมืองซ่าง.
จากพื้นที่ไกลออกไป,กลิ่นอายที่น่าเกรงขามที่กดทับ,เหล่าประชาชนเมืองซ่างที่เผยท่าทางตื่นตระหนก,พวกเขาที่ต้องคุกเข่าลงอย่างไม่สามารถขัดขืน.
บนท้องฟ้าเมืองซ่าง,เมฆสีดำที่บิดเบี้ยว,อำนาจสวรรค์ที่น่าเกรงขามมาเยือน,เมฆวาสนาที่เปลี่ยนไป.
เมฆวาสาของต้าเจิ้งที่กำลังพลุ้งพล่าน,มังกรที่ใหญ่ยักปรากฏขึ้นมา.
"โฮกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของมังกรที่ดังกึกก้อง,ดังกระจายไปทั่วเมฆวาสนา.
"โฮกก!” "โฮกก!”
"โฮกก!” ..............................
เสียงมังกรหมื่นจั้งคำราม,ขับไล่อำนาจของปราชญ์เทพออกไปในทันที,ทำให้เหล่าประชาชนในเมืองซ่าง,ผ่อนคลาย,ไม่ต้องคุกเข่าลงอย่างไม่เต็มใจ.
อย่างไรก็ตาม,ทุกคนสามารถรับรู้ได้ในทันที,ในเมืองซ่างเวลานี้กำลังเกิดเรื่องสำคัญแล้ว! หลายๆคนที่ออกมาจากที่พัก,พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองฟ้า!
ภายในท้องพระโรงภพหยิน,ตำหนักปู่ซือ,เหล่าขุนนางที่รับรู้ถึงแรงกดดันที่น่าพรั่นพรึงปรากฏขึ้น.
ร่างแยกเงาจงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร,แววตาหดเกร็ง.
ขณะที่เขาก้าวออกมา,พร้อมกับนำขุนนางทั้งหมดออกมาจากตำหนักปู่ซือ.
ที่ด้านนอกตำหนักปู่ซือ,เหล่าขุนนางทั้งหมดจดจ้องมองไปยังผู้มาเยือนทั้งสองคน.
หนึ่งคนในชุดสีน้ำเงิน,ใบหน้าที่เลือนลาง,แรงกดดันที่ปะทะเข้ากับอำนาจมังกรของต้าเจิ้ง,ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นปราชญ์เทพ,สายตาที่จ้องมองด้วยความจริงจัง,ดูเหมือนว่าจะเป็นไปตามที่เขาคาดเอาไว้.
"เทียนเต๋าจื่อ!"ร่างแยกเงาจงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"จงซาน!"เทียนเต๋าจื่อที่กล่าวตอบกลับคืน.
"อีกคน,คงจะเป็นหนึ่งในหกปราชญ์เทพภพหยิน,ปราชญ์เทพซือหยางเทียนอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวด้วยความเย็นชา.
"จำข้าได้ด้วยรึ?
ใช่แล้ว,ก่อนหน้านี้ข้าเคยมาที่นี่,คงจะจำกลิ่นอายของข้าได้!"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสูงส่ง.
"ทั้งสองมาทำอะไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ไม่จำเป็นต้องให้เทียนเต๋าจื่อตอบมา,ทว่าถึงกับสามารถนำซือหยิงเทียนมาด้วย,ดูเหมือนเทียนเต๋าจื่อจะยอมรับคำขอของบรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียน,ทำให้เขาต้องสอบถามออกไป.
เทียนเต๋าจื่อที่ยืนอยู่ข้างซือหยวนเทียน,สายตาของเขาที่ไม่ได้จ้องมองไปยังจงซาน,ทว่ากวาดตามองไปทั่วเมืองซ่าง,ราวกับว่ากำลังมองหาอะไรบางอย่าง.
"ทำไม?
ข้าเป็นตัวแทนสวรรค์ไปเยือนทั่วหล้า,วันนี้มาเยือนเขตแดนจวงหลุน,เจ้าเห็นข้าแล้วกลับทำตัวเยืองนี้,ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ,ไม่รู้จักความยุติธรรม,ภายในใจเจ้าไม่พอใจอย่างงั้นรึ?
เจ้าบอกซิว่าข้าต้องการให้ข้าทำอย่างไร?"ซือหยางเทียนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ชัดเจนว่า,ซือหยางเทียนต้องการสร้างปัญหา,ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไร,คำขู่ของปราชญ์เทพที่มีต่อจงซาน,เขาที่ดูแคลนศาลเทวะที่มีอายุพันกว่าปีเท่านั้น.
ช่างน่าเสียดาย,คำขู่ของเขานั้นไร้ค่า.
บางที่เหล่าขุนนางต้าเจิ้งอาจจะรู้สึกหวั่นเกรง,ต่อปราชญ์เทพ,ทว่าจงซานต้องรู้สึกหวาดกลัวอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย,หนำซ้ำยังเผยยิ้มออกมาด้วย.
"ยิ้มอะไร?"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"ปราชญ์เทพซือหยางเทียน?
ข้าคิดว่าหลังจากที่เจ้ากลับไปยังดินแดนจวงหลุนเมื่อครั้งก่อน,คงจะปิดด่านตลอดเลยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มบางออกมา.
"หืม? เจ้ารู้ด้วยอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
เป็นความจริง,นับจากเหตุการณ์ผนึกกัวซือฝูคลายออก,ซือหยางเทียนก็ปิดด่านตลอด,จนกระทั่งเมื่อเร็วๆนี้ได้รับคำเชิญจากเทียนเต๋าจื่อ,เขาจึงรีบออกมา,ทว่าจงซานรู้ได้อย่างไร?
"เพราะว่าระหว่างนั้น,มันมีเรื่องมากมายเกี่ยวกับข้าจงซาน,ที่เจ้าพลาดไป!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"หืม?"ซือหยางเทียนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เรื่องหนึ่งที่เจ้าไม่รู้ปราชญ์เทพหยิงเห่าที่มาหาเรื่องข้า,ต่อหน้าคนทั่วหล้า,ถูกข้าตบไปสองครั้ง,ตอนนี้ซ่อนตัวอยู่แต่ในวิหารไม่กล้าออกมาอีกต่อไป!"จงซานที่ส่ายหน้าเผยท่าทางดูแคลน.
"ฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่า,น่าขัน,น่าขันเกินไปแล้ว! มดปลวกที่มีอายุไม่ถึง 2000
ปีด้วยซ้ำ,ตบหน้าปราชญ์เทพ?"ซือหยางเทียนที่หัวเราะลั่นแน่นอนว่าเขาไม่มีทางเชื่อ.
"น่าขันอย่างงั้นรึ?
เทียนเต๋าจื่อเองก็รู้ไม่ถามเขาล่ะ!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
จงซานที่กล่าวออกมาช้าๆชัดถ้อยชัดคำ.
ทว่าซือหยางเทียนที่ได้ยินคำพูดของจงซาน,แน่นอนว่าไม่อยากเชื่อ,ก่อนที่จะค่อยๆมองไปยังเทียนเต๋าจื่อ.
"ใช่หยิงเห่าเป็นศัตรูของเขา!"เทียนเต๋าจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
"ครืนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
คำพูดของเทียนเต๋าจื่อไม่ใช่แค่ซือหยางเทียนที่ตื่นตะลึง,เหล่าประชาชนต้าเจิ้งที่ส่งเสืองอื้ออึ้งด้วยความตื่นเต้น,เรื่องนี้,เป็นจริงหรือเท็จกัน?
เหล่าขุนนางหลายร้อยคนของต้าเจิ้งภพหยิน,ถึงกับอุทานออกมาด้วยท่าทางตกใจ,เซิ่งหวังตบหน้าปราชญ์เทพสองครั้ง?
นี่เซิ่งหวังไม่เคยกล่าวออกมาให้ใครรู้? เป็นเรื่องล้อเล่นหรือไม่?
ทำไมข้าไม่รู้กัน?
ซือหยางเทียนที่งงงวย,ซือหยางเทียนไม่มีทางเชื่อคำพูดของจงซาน,ทว่าเขาย่อมต้องเชื่อคำพูดของเทียนเต๋าจื่ออยู่แล้ว,ตบหน้าปราชญ์เทพ?
เป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?
"ข้าที่ภพหยางต่อสู้กับปราชญ์เทพลำดับหนึ่งสองครั้ง,ซึ่งต่อสู้อยู่นอกเมืองหลวงต้าเจิ้งทั้งสองครั้ง,เฉิงโห่วถึงกับหนีหางจุกตูดกลับไป!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เป็นไปไม่ได้!"ซือหยางเทียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ใครคือเฉิงโหว?
แม้นว่าจะเป็นปราชญ์เทพภพหยาง,ทว่าในโลกใบใหญ่ไม่ใช่ว่ามีปราชญ์เทพเพียงสิบห้คนหรอกรึ?
ซือหยางเทียนจะไม่รู้จักได้อย่างไร? ความแข็งแกร่งของเฉิงโห่ว,ซือหยางเทียนเข้าใจดี,แน่นอนว่าเขาไม่เชื่อว่าจงซานจะไล่เฉิงโห่วหนีไปถึงสองครั้ง.
"ไม่เชื่อไม่ถามเทียนเต๋าจื่อล่ะ!"จงซานที่กล่าวด้วยความเหยียดหยันอีกครั้ง.
แม้นว่าซือหยางเทียนจะไม่เชื่อคำพูดของจงซาน,แต่เขาก็ต้องมองไปยังเทียนเต๋าจื่ออีกครั้ง.
"ใช่,เฉิงโห่วเป็นสัตรูของเขา!"เทียนเต๋าจื่อที่กล่าวตอบเบาๆ.
"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซือหยางเทียนที่รู้สึกราวกับสายฟ้าฟาด,จนรู้สึกเจ็บปวด,เป็นศัตรูของเขาอย่างงั้นรึ?
เรื่องตลกอย่างงั้นรึ? นี่จงซานเขากำลังกล่าวอะไร?
"ภายในศาลเทวะต้าเจิ้งของข้า,เป็นแผ่นดินของข้า,หากเจ้ายังวุ่นวาย,ข้าสามารถที่จะสังหารปราชญ์เทพก่อตั้งศาลสวรรค์วันนี้เลย!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น