Immortality Chapter 1346 Threatens Saint
Chapter 1346 Threatens Saint
恐吓圣人
ข่มขู่ปราชญ์เทพ.
"ภายในศาลเทวะต้าเจิ้งของข้า,เป็นแผ่นดินของข้า,หากเจ้ายังวุ่นวาย,ข้าสามารถที่จะสังหารปราชญ์เทพก่อตั้งศาลสวรรค์วันนี้เลย!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
หากเจ้ายังวุ่นวาย,ข้าสามารถสังหารปราชญ์เทพก่อตั้งศาลสวรรค์วันนี้เลย!
คำพูดของจงซาน,ทำให้ทุกคนเงียบสงัด,เปล่าประชาชนต้าเจิ้ง,ขุนนางหลายร้อย,แทบไม่สามารถกลืนน้ำลายลงคอได้,แทบหยุดหายใจ,ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังตำหนักปู่ซือ.
นี่คือเซิ่งหวังของพวกเรา?
เซิ่งหวังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้แล้วอย่างงั้นรึ?
หากเป็นก่อนหน้านี้,เหล่าประชาชนบางคนคงจะเป็นกังวลและไม่เชื่อ,ทว่าเวลานี้ทุกคนที่เทิดทูนจงซาน,ย่อมเชื่อในทันที.
ล่าปราชญ์เทพก่อตั้งศาลสวรรค์อย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้ทำให้ทุกคนโลหิตสูบฉีดขึ้นมาในทันที.
ภายในใจของทุกคนที่พลุ้งพล่าน,รู้สึกราวกับว่าวิญญาณกำลังสั่นไหว.
ในเวลาเดียวกัน,กับคำพูดดังกล่าวนั้นกับทำให้ซือหยางเทียนรู้สึกไม่ค่อนสะบายใจขึ้นมา,กับรอยยิ้มของจงซาน,เขาถึงกับหัวเราะไม่ออก,คำพูดหลายๆคำสร้างความตื่นตกใจกับซือหยางเทียนเป็นอย่างมาก.
ภายในใจของซือหยางเทียนกำลังวุ่นวายสับสน,ต้องรู้ด้วยว่าหลายปีมานี้เขาปิดด่านฝึกตน,ไม่รับรู้เรื่องราวด้านนอกเลย,จงซาน,ในอดีตไม่ต่างจากหมดปลวก,กลายเป็นคนที่น่าเกรงขามได้อย่างไร?
เฉิงโห่ว?
ปราชญ์เทพลำดับหนึ่งของโลกหล้า,ถึงกับต้องหนีไปสองครั้งเลยรึ?
ตบหน้าหยิงเห่าสองครั้ง? มีอะไรผิดพลาดหรือไม่?
และจงซานยังบอกว่าเรื่องนี้ทุกคนต่างก็รู้กันดี,คาดไม่ถึงเป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?
เรื่องเช่นนี้? เป็นไปได้อย่างไร?
จงซานร้ายกาจจริงๆรึ? เขาร้ายกาจเพราะว่าเขาเป็นคนที่จุติกลับมาหรือไม่?
"ไม่จำเป็น,จงซานเพิ่งเป็นเซียนบรรพชนขั้นต้น,หยิงเห่าประมาทคู่ต่อสู้,เฉิงเห่าเองก็ประมาทคู่ต่อสู้,พวกเราสองคนหากจะสังหารจงซาน,ง่ายนิดเดียว!"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
สังหารจงซานง่ายนิดเดียวอย่างงั้นรึ?
ประมาทคู่ต่อสู้อย่างงั้นรึ? ภายในใจของซือหยางเทียนที่สั่นไหว,คำพูดนี้มันดูขัดกันชัดเจน,ในเมื่อสังหารจงซานได้ง่ายๆ,ทำไมหยิงเห่าถึงถูกจงซานตบอีกล่ะ?
อีกทั้งยังตบหน้าถึงสองครั้ง? อีกฝั่งเฉิงโห่ว,ที่บาดเจ็บหนีไปถึงสองครั้ง?
หากมันง่ายยังต้องหนีไปถึงสองครั้งเลยรึ?
ในภพหยินมีอสุรกายพรสวรรค์ตั้งแต่เมื่อไหร่?
แน่นอน,ซือหยางเทียนถูกเชิญโดยเทียนเต๋าจื่อ,เป็นไปไม่ได้ที่จะหนีไปเฉยๆ,นอกจากนี้ปราชญ์เทพยังมีความภาคภูมิใจของตัวเอง,การจะหนีไปเพราะหวาดกลัวจงซานเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ,ยังจะถูกเรียกว่าปราชญ์เทพอีกรึ?
ชื่อเสียงของเขาล่ะ? นอกจากนี้,ครั้งนี้ยังนำร่างจริงมาด้วยซ้ำ.
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานี้ซือหยางเทียนไม่สามารถประเมินจงซานต่ำเกินไป,เขาที่สบัดมือ,ที่ฝ่ามือของเขาปรากฏขันบาตรขนาดเล็กขึ้น,ขันบาตร,ที่ดูกลมเกลี้ยงด้านในคล้ายมีดวงตะวันประทับอยู่.
นี่คือของวิเศษของซือหยางเทียน,ของวิเศษดังกล่าวที่แผ่อำนาจสยบออกมาดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
"ของวิเศษปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มเล็กน้อยออกมา.
"มีปัญหาอะไร?"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ก่อนหน้านี้ของวิเศษของหยิงเห่า,ข้าได้ทำของวิเศษปราชญ์เทพ,เทียนกงไป,ก่อนหน้านี้ปราชญ์เทพลู่หย๋า,ข้าได้ทำลายมีดบินพิฆาตเซียนของเขาไป,ไม่รู้ว่าของวิเศษของเจ้าจะแข็งแกร่งขนาดใหน?
เทียบกับพวกเขาแล้วคงจะทรงพลังกว่าหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
สิ้นเสียงคำพูดของจงซาน,ขุนนางร้อยคนของต้าเจิ้ง,พร้อมกับประชาชนที่กำหมัดแน่น,ความกลัวที่มีต่อปราชญ์เทพหายไปหมดสิ้นทันที,ต่อหน้าเซิ่งหวังที่เคยขับไล่สามปราชญ์เทพออกไป,เซิ่งหวังน่าเกรงขามเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?
ผู้คนมากมายต่างก็คาดไม่ถึง,เซิ่งหวัง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยอดเยี่ยมทรงพลังถึงเพียงนี้?
"เซิ่งหวังทรงพลังเจริญ!"ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเอ่ยออกมาคนแรก.
"เซิ่งหวังทรงพลังเจริญ!" "เซิ่งหวังทรงพลังเจริญ!"........................
เสียงตะโกนดังกระหึ่ม,ราวกับตำหน้าของซือหยางเทียน,ความเคารพที่มีต่อปราชญ์เทพ?
เหล่าประชาชนเหล่านี้ไร้ซึ่งความเคารพต่อเขาอย่างสิ้นเชิง.
อย่างไรก็ตามคำพูดของจงซานทำให้ซือหยางเทียนสั่นไหว,ในมือของเขาที่กำแน่น,ของวิเศษปราชญ์เทพของเขาจะไปทรงพลังกว่าพวกเขาได้อย่างไร,ขณะที่ซือหยางเทียนจ้องมองไปยังเทียนเต๋าจื่อ.
"พวกเขาแค่ประมาท!"เทียนเต๋าซือที่กล่าวออกมาเบาๆ.
เทียนเต๋าจื่อที่ยืนอยู่ด้านหลังซือหยางเทียน,ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก,ที่จริงเข้ามาเป้าหมายอื่น,เขาที่ทำการค้นทั่วเมืองซ่าง,ส่วนจงซานในเวลานี้กำลังกล่าวกระตุ้นซือหยางเทียนไม่หยุด,ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว,ในเวลานี้ปราชญ์เทพที่น่าเกรงขามรู้สึกหวั่นเกรง.
ในเวลานี้เทียนเต๋าจื่อถึงกับพูดไม่ออก,ต้องเงยหน้าจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,เพราะว่าในเวลานี้,เทียนเต๋าซือที่จ้องมองจงซานด้วยความจริงจังแล้ว.
พวกเขาเพียงแค่ประมาท?
ด้วยคำพูดไม่กี่คำ,ทำให้ซือหยางเทียนหวั่นไหว,ราวกับคาดเดาว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น.
ประมาทอย่างงั้นรึ? ปราชญ์เทพประมาทอย่างงั้นรึ?
ของวิเศษปราชญ์เทพที่ใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตหลอมขึ้นมา!
เทียนกง,มีดบินพิฆาตเซียน,ซือหยางเทียนรับรู้ว่าของวิเศษดังกล่าวมีชื่อเสียงขนาดใน,แม้แต่ของวิเศษตัวเองยังเทียนไม่ได้,ซือหยางเทียนไม่อยากยอมรับเท่าใดนักว่าด้อยกว่าพวกเขา,แต่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่ามันถูกจงซานทำลายไปอย่างงั้นรึ?
ซือหยางเทียนที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความระมัดระวังยิ่งกว่าเดิม,หลายปีที่เขาปิดด่าน,มีอะไรเกิดขึ้นบ้างในโลกหล้ากัน?
"น้ำเชี่ยว,เจ้าไม่ควรเอาตัวออกมาขวาง!"จงซานกล่าวออกมาเบาๆ.
ซือหยางเทียนที่กำหมัดแน่น,ในเวลานี้เพียงคำไม่กี่คำ,ซือหยางเทียนกลับรู้ว่ามันไม่ธรรมดา,จงซานที่เคยต่อสู้กับปราชญ์เทพสามคน,และพวกเขาก็ไม่สามารถเอาชนะได้อย่างงั้นรึ?
ซือหยางเทียนไม่รู้,กับคำว่าประมาทของเทียนเต๋าจื่อนั้นเป็นอย่างใด,ทว่ากับคำคิดของเขาคิดว่าจงซานจงใจ,เขายังไม่อยากเชื่อว่าจงซานจะทรงพลังขนาดนั้น.
ซือหยางเทียนที่สูดหายใจลึกจ้องมองมายังจงซาน,เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร,ในความคิดของเขา,การจะจับตัวเซิ่งหวัง,ไม่ใช่เรื่องยากอะไร,ทว่าตอนนี้เขาไม่รู้อะไรกับจงซานเลย,แล้วเขาจะกล้าลงมือได้อย่างไร?
"เจ้าไปซะ!"จงซานที่กล่าวออกมาตามตรง,ด้วยท่าทางน้ำเสียงธรรมดา.
ได้ยินคำพูดดังกล่าว,ใต้ใบหน้าที่เลือนลางปิดมิดนั้น,กำลังแดงกล่ำ,เขียวคล้ำ,วันนี้มันแปลกเกินไปแล้ว.
ซือหยางเทียนที่กำลังสั่นไหว,เทียนเต๋าที่อยู่ด้านหลังไม่สามารถเฝ้ามองได้อีกต่อไป,จงซานปากคอเราะร้าย,คำพูดของเขาทรงพลังนัก,ราวกับว่าจิ้งจอกและพยัคฆ์ได้มารวมในร่างๆเดียว,กับสถานการณ์เวลานี้,ปราชญ์เทพซือเทียนกำลังตกหลุมพลางแล้ว.
ทว่า,เทียนเต๋าจื่อยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา,จงซานกลับเอ่ยออกมาอีกครั้ง,"ม่อจื่อ,หมี่เทียน,ข้าก็ไล่พวกเขาไปแล้วเช่นกัน,เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดว่ามันน่าขายหน้า!"
ม่อจื่อ? หมี่เทียน? ปราชญ์เทพอีกสองคน?
นี่จงซานไล่ปราชญ์เทพอีกสองคนอีกด้วยอย่างงั้นรึ?
นี่เขา,หลายปีมานี้ทำอะไรไปบ้างกัน?
"ในภพหยางนั้น,สถานการณ์ค่อนข้างซับซ้อน,พวกเขาถอยกลับไปเพื่อรอคอยโอกาสที่ดีกว่า,จงซานเพียงแค่โชคดี!"เทียนเต๋าจื่อกล่าวตอบ.
"โชคดีอย่างงั้นรึ?
แล้วจะให้ซือหยางเทียนเชื่อว่าเพราะโชคดีอย่างงั้นรึ?
จงซานที่เอาชนะสามปราชญ์เทพ,ขับไล่สองปราชญ์เทพไปอีก,เพียงแค่โชคดีอย่างงั้นรึ?
เรื่องตลกอย่างงั้นรึ?
"จงซาน,เจ้าว่าข้ากล่าวถูกหรือไม่?"เทียนเต๋าจื่อกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เจ้าต้องการกล่าวอะไร? เทียนเต๋าจื่อ!"จงซานที่เผยยิ้มบางจ้องมองไปยังเทียนเต๋าจื่อ.
"เจ้ามีสองร่าง,ภพหยางร่างหนึ่ง,ภพหยินอีกร่างหนึ่ง,ชื่อเสียงที่มากมายของเจ้าเป็นร่างภพหยาง,แล้วร่างภพหยินของเจ้าล่ะ?
เหมือนกับภพหยางหรือไม่?"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
"สองร่างอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่ตกใจเล็กน้อย.
ทันใดนั้น,จิตใจของซือหยางเทียนที่กลับมามั่นคง.
"แท้จริงเป็นภพหยาง?
ข้าคิดว่าเจ้าได้ล่วงเกินปราชญ์เทพภพหยางไว้มากมาย,และเป็นร่างภพหยางอย่างงั้นรึ?
ล่วงเกินปราชญ์เทพจำนวนมากขนาดนี้,เจ้าไม่หวาดกลัวเลยอย่างงั้นรึ?
หากปราชญ์เทพร่วมมือกันเข้ามาล้อมกรอบเจ้า,คิดว่ายังจะมีที่ใหนให้เจ้าหลบหนีได้อีก!"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"บางที่ข้าคงทำให้เจ้าผิดหวัง!"จงซานกล่าวออกมาเบาๆ.
"หืม?"
"ต้าเจิ้งของข้านั้นมีข้าราชบริพารเป็นปราชญ์เทพอยู่ด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ต้าเจิ้งมีข้าราชบริพารเป็นปราชญ์อยู่อย่างงั้นรึ?
ทันใดนั้น,ประชาชนเมืองซ่างที่อุทานออกมาเสียงดัง,จริงหรือเท็จกัน? ต้าเจิ้งมีปราชญ์เทพด้วยอย่างงั้นรึ?
ข้าราชบริพาร? ทำไมข้าไม่รู้ล่ะ?
ไม่ใช่แค่ประชาชน,เหล่าขุนนางก็จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,ข้าราชบริพารเป็นปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
จริงๆรึ?
ใบหน้าของซือหยางเทียนที่เพิ่งดีขึ้น,กลับกลายเป็นอัปลักษณ์อีกครั้ง,ขณะที่จ้องมองไปยังเทียนเต๋าจื่อ.
"เทียนเต๋าจื่อ,เขาพูดจริงอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,ปราชญ์เทพจงเทียนที่เพิ่งถูกแต่งตั้ง,เป็นบุตรชายของเขา!"เทียนเต๋าจื่อไม่ได้ปิดบังอะไร.
จงเทียน? ไท่จื่อจงเทียน?
ทันใดนั้น,ประชาชนเมืองซ่างที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,พวกเขาที่ดีใจจนตัวสั่น,เดิมที่ไท่จื่อกลายเป็นปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
ทว่าใบหน้าของซือหยางเทียนที่แข็งค้างไปในทันที,บุตรชาย?
บุตรของจงซาน?
"เจ้าไม่คิดจะบอกข้าก่อนเลยอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่กล่าวด้วยความเศร้าใจ.
"ข่าวที่กระฉ่อนไปทั่วหล้า,เจ้าเป็นปราชญ์เทพไม่รู้อย่างงั้นรึ?"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
ซือหยางเทียนถึงกับพูดไม่ออก! ยังมีอะไรที่ข้าไม่รู้อีกกัน?
เขาที่เพิ่งออกมาจากปิดด่าน,ไม่รู้อะไรเลยสักนิด.
ทว่าผลลัพธ์ทั้งหมดที่จงซานต้องการก็ปรากฏผลแล้ว,ไม่ใช่ว่าจงซานหวั่นเกรง,ไม่ใช่ว่าจงซานไม่ต้องการปะทะ,ทว่าการทำเช่นนี้,เป็นเพราะว่าจงซานต้องการป่วนใจของซือหยางเทียน.
เทียนเต๋าจื่อที่ปรากฏขึ้นนี้,จงซานบอกได้ว่าเทียนเต๋าจื่อนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,แน่นอน,เทียนเต๋าจื่อคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องงานที่จะรับมือ,เวลานี้ยังมีปราชญ์เทพอีก,หากพวกเขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์,ย่อมกลายเป็นปัญหาแน่.
การมีซือหยางเทียนมาเพิ่ม,หากเขาลงมือเต็มที่,การรับมือที่เขาเตรียมไว้คงลำบาก,ดังนั้นจงซานจึงจงใจทำลายความมั่นใจของซือหยางเทียน,อย่างน้อยที่สุดให้เขาได้แบ่งปันความเกลียดชัด,ด้วยการกล่าวข่มขู่,ไม่คิดว่าซือหยางเทียนจะหวั่นไหวจริงๆ.
จิตใจของอีกฝ่าย!
หากจงซานสามารถสร้างเงาแห่งความหวาดเกรง,หากเขาสามารถทำให้อีกฝ่ายมั่นใจ,ในระหว่างสู้เขาจะต้องตัดสินใจหนีในทันทีแน่นอน,ถึงแม้นว่าจะรู้ว่าหลังกลในภายหลัง,และกลับมาอีกครั้ง,เมื่อถึงเวลานั้นเขาที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ไม่มีทางหวาดกลัวอย่างแน่นอน.
"ไม่จำเป็นต้องกังวล,ทั้งภพหยางและภพหยิน,ถึงจะเป็นถิ่นของอีกฝ่าย,แต่ทว่าในภพหยางเวลานี้ไม่ได้สงบ! ถึงจะมีจงเทียนในเวลานี้,ก็ไม่ได้เปรียบนัก!"เทียนเต๋าจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
"หืม?"ซือหยางเทียนถึงกับต้องขมวดคิ้วครุ่นคิด.
ในเวลานี้,ซือหยางเทียนไม่ต้องการเชื่อคำพูดของเทียนเต๋าจื่อสักนิด.
"เจ้าคือปราชญ์เทพ!"เทียนเต๋าจื่อกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
กับคำพูดของเทียนเต๋าจื่อ,ทำให้ซือหยางเทยนใบหน้าเปลี่ยนสี,ใช้,ปราชญ์เทพ! ข้าคือปราชญ์เทพ!
ซือหยางเทียนที่หันหน้ากลับมามองจงซานด้วยความเย็นชา,ความภาคภูมิใจของปราชญ์เทพ,เกียรติของปราชญ์เทพใต้หล้านี้ยิ่งใหญ่นัก,เขาต้องหวาดกลัวเซิ่งหวังเล็กๆเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?
ซือหยางเทียนที่กระตุ้นหัวใจของเขาปัดเป่าความหวั่นเกรงออกไป,ทำไมเขาต้องกลัว?หากว่าเพียงแค่ถูกจงซานข่มขู่,หากเขาจากไป,ไม่น่าขายหน้าอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้ซือหยางเทียนที่พยายามทำตัวให้สงบ,แม้นว่าภายในใจจะสั่นไหวอยู่ก็ตาม.
ทว่าจงซานรู้ดีว่าตัวเองทำสำเร็จแล้ว,แม้นว่าภายนอกซือหยางเทียนจะแข็งแกร่ง,ทว่าภายในนั้นกำลังวุ่นวายสับสน,เมล็ดแห่งความกลัวบางที่คงถูกปลูกเริ่มงอกขึ้นมาแล้ว.
"หวังคู!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หวังคูที่ก้าวออกมาด้านหน้า.
"เจ้านำเผ่าโครงกระดูก,ไปรับมือซือหยางเทียนให้กับข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"รับทราบ!"หวังคูที่ก้าวออกมาด้านหน้า,ทันใดนั้นที่ด้านในห้องโถง,ปรากฏเผ่าโครงกระดูก
12 ร่าง,ที่ถูกปล่อยออกมารับมือกับปราชญ์เทพซือหยางเทยน.
"เซียนบรรพชนเผ่าโครงกระดูก?
นี่เจ้ากำราบเผ่าโครงกระดูกไปแล้วอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่ใบหน้าบิดเบี้ยวอีกครั้งแล้ว.
Chapter 1346 Threatens Saint
恐吓圣人
ข่มขู่ปราชญ์เทพ.
"ภายในศาลเทวะต้าเจิ้งของข้า,เป็นแผ่นดินของข้า,หากเจ้ายังวุ่นวาย,ข้าสามารถที่จะสังหารปราชญ์เทพก่อตั้งศาลสวรรค์วันนี้เลย!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
หากเจ้ายังวุ่นวาย,ข้าสามารถสังหารปราชญ์เทพก่อตั้งศาลสวรรค์วันนี้เลย!
คำพูดของจงซาน,ทำให้ทุกคนเงียบสงัด,เปล่าประชาชนต้าเจิ้ง,ขุนนางหลายร้อย,แทบไม่สามารถกลืนน้ำลายลงคอได้,แทบหยุดหายใจ,ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังตำหนักปู่ซือ.
นี่คือเซิ่งหวังของพวกเรา?
เซิ่งหวังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้แล้วอย่างงั้นรึ?
หากเป็นก่อนหน้านี้,เหล่าประชาชนบางคนคงจะเป็นกังวลและไม่เชื่อ,ทว่าเวลานี้ทุกคนที่เทิดทูนจงซาน,ย่อมเชื่อในทันที.
ล่าปราชญ์เทพก่อตั้งศาลสวรรค์อย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้ทำให้ทุกคนโลหิตสูบฉีดขึ้นมาในทันที.
ภายในใจของทุกคนที่พลุ้งพล่าน,รู้สึกราวกับว่าวิญญาณกำลังสั่นไหว.
ในเวลาเดียวกัน,กับคำพูดดังกล่าวนั้นกับทำให้ซือหยางเทียนรู้สึกไม่ค่อนสะบายใจขึ้นมา,กับรอยยิ้มของจงซาน,เขาถึงกับหัวเราะไม่ออก,คำพูดหลายๆคำสร้างความตื่นตกใจกับซือหยางเทียนเป็นอย่างมาก.
ภายในใจของซือหยางเทียนกำลังวุ่นวายสับสน,ต้องรู้ด้วยว่าหลายปีมานี้เขาปิดด่านฝึกตน,ไม่รับรู้เรื่องราวด้านนอกเลย,จงซาน,ในอดีตไม่ต่างจากหมดปลวก,กลายเป็นคนที่น่าเกรงขามได้อย่างไร?
เฉิงโห่ว?
ปราชญ์เทพลำดับหนึ่งของโลกหล้า,ถึงกับต้องหนีไปสองครั้งเลยรึ?
ตบหน้าหยิงเห่าสองครั้ง? มีอะไรผิดพลาดหรือไม่?
และจงซานยังบอกว่าเรื่องนี้ทุกคนต่างก็รู้กันดี,คาดไม่ถึงเป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?
เรื่องเช่นนี้? เป็นไปได้อย่างไร?
จงซานร้ายกาจจริงๆรึ? เขาร้ายกาจเพราะว่าเขาเป็นคนที่จุติกลับมาหรือไม่?
"ไม่จำเป็น,จงซานเพิ่งเป็นเซียนบรรพชนขั้นต้น,หยิงเห่าประมาทคู่ต่อสู้,เฉิงเห่าเองก็ประมาทคู่ต่อสู้,พวกเราสองคนหากจะสังหารจงซาน,ง่ายนิดเดียว!"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
สังหารจงซานง่ายนิดเดียวอย่างงั้นรึ?
ประมาทคู่ต่อสู้อย่างงั้นรึ? ภายในใจของซือหยางเทียนที่สั่นไหว,คำพูดนี้มันดูขัดกันชัดเจน,ในเมื่อสังหารจงซานได้ง่ายๆ,ทำไมหยิงเห่าถึงถูกจงซานตบอีกล่ะ?
อีกทั้งยังตบหน้าถึงสองครั้ง? อีกฝั่งเฉิงโห่ว,ที่บาดเจ็บหนีไปถึงสองครั้ง?
หากมันง่ายยังต้องหนีไปถึงสองครั้งเลยรึ?
ในภพหยินมีอสุรกายพรสวรรค์ตั้งแต่เมื่อไหร่?
แน่นอน,ซือหยางเทียนถูกเชิญโดยเทียนเต๋าจื่อ,เป็นไปไม่ได้ที่จะหนีไปเฉยๆ,นอกจากนี้ปราชญ์เทพยังมีความภาคภูมิใจของตัวเอง,การจะหนีไปเพราะหวาดกลัวจงซานเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ,ยังจะถูกเรียกว่าปราชญ์เทพอีกรึ?
ชื่อเสียงของเขาล่ะ? นอกจากนี้,ครั้งนี้ยังนำร่างจริงมาด้วยซ้ำ.
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานี้ซือหยางเทียนไม่สามารถประเมินจงซานต่ำเกินไป,เขาที่สบัดมือ,ที่ฝ่ามือของเขาปรากฏขันบาตรขนาดเล็กขึ้น,ขันบาตร,ที่ดูกลมเกลี้ยงด้านในคล้ายมีดวงตะวันประทับอยู่.
นี่คือของวิเศษของซือหยางเทียน,ของวิเศษดังกล่าวที่แผ่อำนาจสยบออกมาดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
"ของวิเศษปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มเล็กน้อยออกมา.
"มีปัญหาอะไร?"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ก่อนหน้านี้ของวิเศษของหยิงเห่า,ข้าได้ทำของวิเศษปราชญ์เทพ,เทียนกงไป,ก่อนหน้านี้ปราชญ์เทพลู่หย๋า,ข้าได้ทำลายมีดบินพิฆาตเซียนของเขาไป,ไม่รู้ว่าของวิเศษของเจ้าจะแข็งแกร่งขนาดใหน?
เทียบกับพวกเขาแล้วคงจะทรงพลังกว่าหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
สิ้นเสียงคำพูดของจงซาน,ขุนนางร้อยคนของต้าเจิ้ง,พร้อมกับประชาชนที่กำหมัดแน่น,ความกลัวที่มีต่อปราชญ์เทพหายไปหมดสิ้นทันที,ต่อหน้าเซิ่งหวังที่เคยขับไล่สามปราชญ์เทพออกไป,เซิ่งหวังน่าเกรงขามเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?
ผู้คนมากมายต่างก็คาดไม่ถึง,เซิ่งหวัง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยอดเยี่ยมทรงพลังถึงเพียงนี้?
"เซิ่งหวังทรงพลังเจริญ!"ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเอ่ยออกมาคนแรก.
"เซิ่งหวังทรงพลังเจริญ!" "เซิ่งหวังทรงพลังเจริญ!"........................
เสียงตะโกนดังกระหึ่ม,ราวกับตำหน้าของซือหยางเทียน,ความเคารพที่มีต่อปราชญ์เทพ?
เหล่าประชาชนเหล่านี้ไร้ซึ่งความเคารพต่อเขาอย่างสิ้นเชิง.
อย่างไรก็ตามคำพูดของจงซานทำให้ซือหยางเทียนสั่นไหว,ในมือของเขาที่กำแน่น,ของวิเศษปราชญ์เทพของเขาจะไปทรงพลังกว่าพวกเขาได้อย่างไร,ขณะที่ซือหยางเทียนจ้องมองไปยังเทียนเต๋าจื่อ.
"พวกเขาแค่ประมาท!"เทียนเต๋าซือที่กล่าวออกมาเบาๆ.
เทียนเต๋าจื่อที่ยืนอยู่ด้านหลังซือหยางเทียน,ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก,ที่จริงเข้ามาเป้าหมายอื่น,เขาที่ทำการค้นทั่วเมืองซ่าง,ส่วนจงซานในเวลานี้กำลังกล่าวกระตุ้นซือหยางเทียนไม่หยุด,ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว,ในเวลานี้ปราชญ์เทพที่น่าเกรงขามรู้สึกหวั่นเกรง.
ในเวลานี้เทียนเต๋าจื่อถึงกับพูดไม่ออก,ต้องเงยหน้าจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,เพราะว่าในเวลานี้,เทียนเต๋าซือที่จ้องมองจงซานด้วยความจริงจังแล้ว.
พวกเขาเพียงแค่ประมาท?
ด้วยคำพูดไม่กี่คำ,ทำให้ซือหยางเทียนหวั่นไหว,ราวกับคาดเดาว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น.
ประมาทอย่างงั้นรึ? ปราชญ์เทพประมาทอย่างงั้นรึ?
ของวิเศษปราชญ์เทพที่ใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตหลอมขึ้นมา!
เทียนกง,มีดบินพิฆาตเซียน,ซือหยางเทียนรับรู้ว่าของวิเศษดังกล่าวมีชื่อเสียงขนาดใน,แม้แต่ของวิเศษตัวเองยังเทียนไม่ได้,ซือหยางเทียนไม่อยากยอมรับเท่าใดนักว่าด้อยกว่าพวกเขา,แต่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่ามันถูกจงซานทำลายไปอย่างงั้นรึ?
ซือหยางเทียนที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความระมัดระวังยิ่งกว่าเดิม,หลายปีที่เขาปิดด่าน,มีอะไรเกิดขึ้นบ้างในโลกหล้ากัน?
"น้ำเชี่ยว,เจ้าไม่ควรเอาตัวออกมาขวาง!"จงซานกล่าวออกมาเบาๆ.
ซือหยางเทียนที่กำหมัดแน่น,ในเวลานี้เพียงคำไม่กี่คำ,ซือหยางเทียนกลับรู้ว่ามันไม่ธรรมดา,จงซานที่เคยต่อสู้กับปราชญ์เทพสามคน,และพวกเขาก็ไม่สามารถเอาชนะได้อย่างงั้นรึ?
ซือหยางเทียนไม่รู้,กับคำว่าประมาทของเทียนเต๋าจื่อนั้นเป็นอย่างใด,ทว่ากับคำคิดของเขาคิดว่าจงซานจงใจ,เขายังไม่อยากเชื่อว่าจงซานจะทรงพลังขนาดนั้น.
ซือหยางเทียนที่สูดหายใจลึกจ้องมองมายังจงซาน,เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร,ในความคิดของเขา,การจะจับตัวเซิ่งหวัง,ไม่ใช่เรื่องยากอะไร,ทว่าตอนนี้เขาไม่รู้อะไรกับจงซานเลย,แล้วเขาจะกล้าลงมือได้อย่างไร?
"เจ้าไปซะ!"จงซานที่กล่าวออกมาตามตรง,ด้วยท่าทางน้ำเสียงธรรมดา.
ได้ยินคำพูดดังกล่าว,ใต้ใบหน้าที่เลือนลางปิดมิดนั้น,กำลังแดงกล่ำ,เขียวคล้ำ,วันนี้มันแปลกเกินไปแล้ว.
ซือหยางเทียนที่กำลังสั่นไหว,เทียนเต๋าที่อยู่ด้านหลังไม่สามารถเฝ้ามองได้อีกต่อไป,จงซานปากคอเราะร้าย,คำพูดของเขาทรงพลังนัก,ราวกับว่าจิ้งจอกและพยัคฆ์ได้มารวมในร่างๆเดียว,กับสถานการณ์เวลานี้,ปราชญ์เทพซือเทียนกำลังตกหลุมพลางแล้ว.
ทว่า,เทียนเต๋าจื่อยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา,จงซานกลับเอ่ยออกมาอีกครั้ง,"ม่อจื่อ,หมี่เทียน,ข้าก็ไล่พวกเขาไปแล้วเช่นกัน,เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดว่ามันน่าขายหน้า!"
ม่อจื่อ? หมี่เทียน? ปราชญ์เทพอีกสองคน?
นี่จงซานไล่ปราชญ์เทพอีกสองคนอีกด้วยอย่างงั้นรึ?
นี่เขา,หลายปีมานี้ทำอะไรไปบ้างกัน?
"ในภพหยางนั้น,สถานการณ์ค่อนข้างซับซ้อน,พวกเขาถอยกลับไปเพื่อรอคอยโอกาสที่ดีกว่า,จงซานเพียงแค่โชคดี!"เทียนเต๋าจื่อกล่าวตอบ.
"โชคดีอย่างงั้นรึ?
แล้วจะให้ซือหยางเทียนเชื่อว่าเพราะโชคดีอย่างงั้นรึ?
จงซานที่เอาชนะสามปราชญ์เทพ,ขับไล่สองปราชญ์เทพไปอีก,เพียงแค่โชคดีอย่างงั้นรึ?
เรื่องตลกอย่างงั้นรึ?
"จงซาน,เจ้าว่าข้ากล่าวถูกหรือไม่?"เทียนเต๋าจื่อกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เจ้าต้องการกล่าวอะไร? เทียนเต๋าจื่อ!"จงซานที่เผยยิ้มบางจ้องมองไปยังเทียนเต๋าจื่อ.
"เจ้ามีสองร่าง,ภพหยางร่างหนึ่ง,ภพหยินอีกร่างหนึ่ง,ชื่อเสียงที่มากมายของเจ้าเป็นร่างภพหยาง,แล้วร่างภพหยินของเจ้าล่ะ?
เหมือนกับภพหยางหรือไม่?"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
"สองร่างอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่ตกใจเล็กน้อย.
ทันใดนั้น,จิตใจของซือหยางเทียนที่กลับมามั่นคง.
"แท้จริงเป็นภพหยาง?
ข้าคิดว่าเจ้าได้ล่วงเกินปราชญ์เทพภพหยางไว้มากมาย,และเป็นร่างภพหยางอย่างงั้นรึ?
ล่วงเกินปราชญ์เทพจำนวนมากขนาดนี้,เจ้าไม่หวาดกลัวเลยอย่างงั้นรึ?
หากปราชญ์เทพร่วมมือกันเข้ามาล้อมกรอบเจ้า,คิดว่ายังจะมีที่ใหนให้เจ้าหลบหนีได้อีก!"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"บางที่ข้าคงทำให้เจ้าผิดหวัง!"จงซานกล่าวออกมาเบาๆ.
"หืม?"
"ต้าเจิ้งของข้านั้นมีข้าราชบริพารเป็นปราชญ์เทพอยู่ด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ต้าเจิ้งมีข้าราชบริพารเป็นปราชญ์อยู่อย่างงั้นรึ?
ทันใดนั้น,ประชาชนเมืองซ่างที่อุทานออกมาเสียงดัง,จริงหรือเท็จกัน? ต้าเจิ้งมีปราชญ์เทพด้วยอย่างงั้นรึ?
ข้าราชบริพาร? ทำไมข้าไม่รู้ล่ะ?
ไม่ใช่แค่ประชาชน,เหล่าขุนนางก็จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,ข้าราชบริพารเป็นปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
จริงๆรึ?
ใบหน้าของซือหยางเทียนที่เพิ่งดีขึ้น,กลับกลายเป็นอัปลักษณ์อีกครั้ง,ขณะที่จ้องมองไปยังเทียนเต๋าจื่อ.
"เทียนเต๋าจื่อ,เขาพูดจริงอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,ปราชญ์เทพจงเทียนที่เพิ่งถูกแต่งตั้ง,เป็นบุตรชายของเขา!"เทียนเต๋าจื่อไม่ได้ปิดบังอะไร.
จงเทียน? ไท่จื่อจงเทียน?
ทันใดนั้น,ประชาชนเมืองซ่างที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,พวกเขาที่ดีใจจนตัวสั่น,เดิมที่ไท่จื่อกลายเป็นปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
ทว่าใบหน้าของซือหยางเทียนที่แข็งค้างไปในทันที,บุตรชาย?
บุตรของจงซาน?
"เจ้าไม่คิดจะบอกข้าก่อนเลยอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่กล่าวด้วยความเศร้าใจ.
"ข่าวที่กระฉ่อนไปทั่วหล้า,เจ้าเป็นปราชญ์เทพไม่รู้อย่างงั้นรึ?"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาเบาๆ.
ซือหยางเทียนถึงกับพูดไม่ออก! ยังมีอะไรที่ข้าไม่รู้อีกกัน?
เขาที่เพิ่งออกมาจากปิดด่าน,ไม่รู้อะไรเลยสักนิด.
ทว่าผลลัพธ์ทั้งหมดที่จงซานต้องการก็ปรากฏผลแล้ว,ไม่ใช่ว่าจงซานหวั่นเกรง,ไม่ใช่ว่าจงซานไม่ต้องการปะทะ,ทว่าการทำเช่นนี้,เป็นเพราะว่าจงซานต้องการป่วนใจของซือหยางเทียน.
เทียนเต๋าจื่อที่ปรากฏขึ้นนี้,จงซานบอกได้ว่าเทียนเต๋าจื่อนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,แน่นอน,เทียนเต๋าจื่อคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องงานที่จะรับมือ,เวลานี้ยังมีปราชญ์เทพอีก,หากพวกเขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์,ย่อมกลายเป็นปัญหาแน่.
การมีซือหยางเทียนมาเพิ่ม,หากเขาลงมือเต็มที่,การรับมือที่เขาเตรียมไว้คงลำบาก,ดังนั้นจงซานจึงจงใจทำลายความมั่นใจของซือหยางเทียน,อย่างน้อยที่สุดให้เขาได้แบ่งปันความเกลียดชัด,ด้วยการกล่าวข่มขู่,ไม่คิดว่าซือหยางเทียนจะหวั่นไหวจริงๆ.
จิตใจของอีกฝ่าย!
หากจงซานสามารถสร้างเงาแห่งความหวาดเกรง,หากเขาสามารถทำให้อีกฝ่ายมั่นใจ,ในระหว่างสู้เขาจะต้องตัดสินใจหนีในทันทีแน่นอน,ถึงแม้นว่าจะรู้ว่าหลังกลในภายหลัง,และกลับมาอีกครั้ง,เมื่อถึงเวลานั้นเขาที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ไม่มีทางหวาดกลัวอย่างแน่นอน.
"ไม่จำเป็นต้องกังวล,ทั้งภพหยางและภพหยิน,ถึงจะเป็นถิ่นของอีกฝ่าย,แต่ทว่าในภพหยางเวลานี้ไม่ได้สงบ! ถึงจะมีจงเทียนในเวลานี้,ก็ไม่ได้เปรียบนัก!"เทียนเต๋าจื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
"หืม?"ซือหยางเทียนถึงกับต้องขมวดคิ้วครุ่นคิด.
ในเวลานี้,ซือหยางเทียนไม่ต้องการเชื่อคำพูดของเทียนเต๋าจื่อสักนิด.
"เจ้าคือปราชญ์เทพ!"เทียนเต๋าจื่อกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
กับคำพูดของเทียนเต๋าจื่อ,ทำให้ซือหยางเทยนใบหน้าเปลี่ยนสี,ใช้,ปราชญ์เทพ! ข้าคือปราชญ์เทพ!
ซือหยางเทียนที่หันหน้ากลับมามองจงซานด้วยความเย็นชา,ความภาคภูมิใจของปราชญ์เทพ,เกียรติของปราชญ์เทพใต้หล้านี้ยิ่งใหญ่นัก,เขาต้องหวาดกลัวเซิ่งหวังเล็กๆเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?
ซือหยางเทียนที่กระตุ้นหัวใจของเขาปัดเป่าความหวั่นเกรงออกไป,ทำไมเขาต้องกลัว?หากว่าเพียงแค่ถูกจงซานข่มขู่,หากเขาจากไป,ไม่น่าขายหน้าอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้ซือหยางเทียนที่พยายามทำตัวให้สงบ,แม้นว่าภายในใจจะสั่นไหวอยู่ก็ตาม.
ทว่าจงซานรู้ดีว่าตัวเองทำสำเร็จแล้ว,แม้นว่าภายนอกซือหยางเทียนจะแข็งแกร่ง,ทว่าภายในนั้นกำลังวุ่นวายสับสน,เมล็ดแห่งความกลัวบางที่คงถูกปลูกเริ่มงอกขึ้นมาแล้ว.
"หวังคู!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หวังคูที่ก้าวออกมาด้านหน้า.
"เจ้านำเผ่าโครงกระดูก,ไปรับมือซือหยางเทียนให้กับข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"รับทราบ!"หวังคูที่ก้าวออกมาด้านหน้า,ทันใดนั้นที่ด้านในห้องโถง,ปรากฏเผ่าโครงกระดูก
12 ร่าง,ที่ถูกปล่อยออกมารับมือกับปราชญ์เทพซือหยางเทยน.
"เซียนบรรพชนเผ่าโครงกระดูก?
นี่เจ้ากำราบเผ่าโครงกระดูกไปแล้วอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่ใบหน้าบิดเบี้ยวอีกครั้งแล้ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น