Immortality Chapter 1317 The resentment of Zang Family extermination of the clan
Chapter 1317 The resentment of Zang Family
extermination of the clan
葬家灭族之怨
ความเศร้าสลดจากการถูกกวาดล้างตระกูล.
"เรื่องราวของตระกูลเฉินส่งผลต่อแผนของฮวงโหว,ขอให้เซิ่งหวังโปรดอภัย!"เซียนเซิงซือซือที่เผยท่าทางเศร้าใจออกมา.
"ไม่มีปัญหา,แม้นว่าเจ้าตำหนักกลางจะแข็งแกร่ง,ทว่าก็ยังอยู่ในแผนการของพวกเรา,ในเมื่อนางเข้ามาในกับดับเอง,ก็ยังไม่ถึงว่าล้มเหลว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ที่ตรงข้าม,เหล่าเสวียนและเหล่าหวงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนจดจ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.
กู่เซิ่งหมิงให้พวกเขาทั้งสองมาจับกุมเซียนเซิงซือ,เพราะต้องการที่จะรู้ว่าเซียนเซิงซือนั้นเป็นใครมาจากใหน.
"เซียนเซิงซือ,เจ้าเป็นใคร?"เหล่าเสวียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เซียนเซิงซือเงยหน้าจ้องมองเหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่เต็มไปด้วยความอหังการ,เผยรอยยิ้มที่เศร้าโศกออกมา.
ทั้งสองคนที่ยังคงรั้งรอคอย,จดจ้องมองเซียนเซิงซือที่กำลังลอยออกมา.
"จางเสวียน,จางหวง? ตระกูลจางของข้า,คงเลี้ยงให้พวกเจ้าอิ่มไม่ได้,เลยทำให้พวกเจ้าทรยศตระกูลจาง?"เซียนเซิงซือที่กัดฟันแน่น.
ตระกูลจางของข้า?
เหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่ดวงตาหรี่เล็กลง,เซียนเซิงซือเป็นคนตระกูลจางอย่างงั้นรึ?
หลังจากได้รับข้อมูลดังกล่าว,ภายในใจของทั้งคู่ที่เต้นไปมาอย่างรุนแรง.
"เจ้าเป็นใครในตระกูลจางกัน?
พวกเราไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน?"เหล่าเสวียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าต้องการรู้ว่าพวกเจ้าทรยศตระกูลจาง,ตั้งแต่เมื่อไหร่!"เซียนเซิงซือที่เต็มไปด้วยความโกรธคำรามออกมาเสียงดัง.
เสียงที่โกรธเกรี้ยวของเซียนเซิงซือ,ทำไมไม่รู้ทั้งคู่,รู้สึกหัวใจสั่นไหว,ก่อนที่เหล่าหวงจะชำเลืองเอ่ยออกมา,"ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร!"
"เจ้าคือเส้าเหยี่ย?
เป็นไปไม่ได้,เส้าเหยี่ยถูกข้าตอกตรึงตะปูด้วยตัวเอง!"เหล่าเสวียนกล่าวแย้ง.
ตรึงตะปู?สายตาของเซียนเซิงซือที่ระเบิดจิตสังหารออกมา,ความเกลียดชังอย่างมากมายจ้องมองไปยังเหล่าเสวียน,ในเวลานั้น,ในมือของเขาปรากฏตราสีดำขึ้นมาหลายอัน.
"ตราเส้าเหยี่ย?
หลังจากเขาตาย,ก็ไม่สามารถหาพบ,เจ้าไม่ใช่เส้าเหยี่ย,เจ้าเป็นบุตรนอกคอกอีกคนอย่างงั้นรึ?
เป็นไปไม่ได้,หนึ่งปี,เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียนรู้วิวชาตระกูลจางได้!"เหล่าเสวียนเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองตรา,น้ำตาที่ไหลหยุดออกมา,ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเขาได้.
"จาง........เจ้าทำไมต้องเสียใจแทนเส้าเหยี่ยด้วยกัน."
"เจ้ายังคิดว่าเขาเป็นเส้าเหยี่ยเจ้าอยู่รึ?"เซียนเซิงซือกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"เจ้าเป็นลูกนอกสมรส,ใช้วิธีเคลื่อนวิญญาณอย่างงั้นรึ?
เป็นเส้าเหยี่ยอย่างงั้นรึ?
เจ้าใช้วิชาเคลื่อนวิญญาณอย่างงั้นรึ?"เหล่าเสวียนที่เอ่ยออกมาด้วยความตกใจ.
"เคลื่อนวิญญาณรึ?
เหล่าเสวียน,เจ้ามั่นใจว่าเขาคือเสี่ยวฉู่เซิ่งอย่างงั้นรึ?"เหล่าหวงที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
小畜生Xiǎo chùshēng สัตว์ตัวน้อย,คำเรียกที่เอ็นดู.
"เสี่ยวฉู่เซิ่ง?
ฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เซียนเซิงซือที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เสียงหัวเราะ,ที่ทำให้ทุกคนงงงวย,เหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่จ้องมองเขม็งไปยังเซียนเซิงซือ,เขาไม่ใช่เส้าเหยี่ยอย่างงั้นรึ?
"เจ้าเดรัชฉาน,พวกพวกชั่ว!"เซียนเซิงซือที่เอ่ยออกมาด้วยความอัดอั้นเจ็บปวดเศร้าใจ,น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดด้วยความคับแค้น.
เห็นน้ำตาของเซียนเซิงซือ,จงซานที่จ้องมองเขม็ง,นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเซียนเซิงซือเป็นเช่นนี้,คนที่เข็มแข็งผู้นี้,คาดไม่ถึงว่าวันนี้จะคับแค้นจนร้องไห้ออกมา?
เขาที่ถอนหายใจเล็กน้อย,จงซานที่จ้องมองคนทั้งสองตรงข้ามด้วยความมืดครึ้มเย็นชา.
เหล่าเสวียนและเหล่าหวงที่ขมวดคิ้วไปมา,เซียนเซิงซือหมายความว่าอย่างไร?
เซียนเซิงซือที่ถูตราในมือเบาๆ,ท่าทางเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุด,พร้อมกับคร่ำครวญเอ่ยออกมาเบาๆ,"เหลียนเอ๋อ,ข้าไม่ใช่บิดาที่ดี,ในอดีตได้นำพวกเดรัชฉานเข้ามา,ให้อาหารที่พัก,สอนวิชา,มอบความรู้ให้พวกมันอย่างใส่ใจ,ทั้งยังมอบ,ชีพจรเสวียน,และชีพจรหวงให้กับพวกมัน,หวังจะให้พวกมันช่วยเหลือเจ้า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกลายเป็นงูเห่าทำร้ายตระกูลจางของพวกเรา,ทำร้ายเหลียนเอ๋อ,ข้าเป็นบิดาที่เลวร้ายนัก!"
"!"ร่างของเหล่าเสวียนที่สั่นสะท้านขึ้นมา,ถอยหลังออกมาสองข้ามด้วยความตกใจ,กุมของวิเศษด้วยมือสั่นไปมา.
"ฟู่!"เหล่าหวงที่ตื่นตกใจถอยหลังออกมาหลายก้าว,หายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
เหลียนเอ๋ออย่างงั้นรึ?
น้ำเสียงนั่น!
ใครคือเซียนเซิงซือกัน?
เหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่ราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างได้,หรือว่า,อดีตประมุข,เขาคืออดีตประมุขอย่างงั้นรึ?
"เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้,เหล่าเจี่ย.......,เขาถูกตระกูลกู่สังหารไปหมดแล้ว,เขาตายไปแล้ว!"เหล่าหวงที่ตะโกนออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว.
"เจ้า,เจ้าเป็นใครกัน?"เหล่าเสวียนที่กล่าวเสียงสั่นจ้องมองเซียนเซิงซือ.
เหล่าเสวียนและเหล่าหวง,จินเผิงและคนอื่นๆที่จ้องมองตาเบิกกว้างในทันที,สถานการณ์นี่คืออะไร?
เซียนเซิงซือคืออดีตประมุขตระกูลจางอย่างงั้นรึ? เขาไม่ใช่แค่ผู้สืบทอดตระกูลจางอย่างงั้นรึ?
อดีตประมุขตระกูลจาง?
เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา,เอ่ยออกมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด,"ค่ายกลทำลายล้างของตระกูลกู่?
นับเป็นค่ายกลที่แข็งแกร่ง,เป็นค่ายกลที่ผานกู่เป็นคนสร้างขึ้นมา,ทว่าตระกูลจางของข้าก็ไม่ได้ง่ายที่จะถูกสังหารได้,ตระกูลจางยังไงก็มีวิธีเอาตัวรอด,ถึงแม้นว่าจะไม่สามารถนำร่างทั้งหมดหนีไปได้,แต่ก็สามารถย้ายร่างเติบโตได้,ในอดีตข้าได้ตะเวนไปทั่วหล้า,เพื่อค้นหาพวกเดรัชฉาน,ปลูกร่างในทารกคนหนึ่งเพื่อรอคอยกลับตระกูลจางหาฆาตกรที่แท้จริง!"
"คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึง............!”ดวงตาของเซียนเซิงซือกระตุกด้วยความอัดอั้นเจ็บแค้น.
"พวกเจ้ามันอมหิตไร้หัวใจ,นำพาตระกูลกู่มาทำลายล้างตระกูลจางอย่างคาดไม่ถึง,ในอดีตข้าและเหลียนเอ๋อเชื่อใจพวกเจ้า,แม้แต่มอบนิกายใต้เสวียนหวงให้กับพวกเจ้า,แต่ดูเหมือนว่ากลับเป็นการมอบโอกาสให้พวกเจ้าสมคบตระกูลกู่,แม้แต่ยินดีมอบทุกอย่างให้กับตระกูลกู่,คาดไม่ถึงเลยว่าประมุขนิกายใต้เสวียนหวงจะกลับกลายเป็นแซ่กู่! กู่เซิ่งหมิง!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความเกลียดชัง.
ในเวลานี้,ความเศร้าใจเคียดแค้นอัดอั้นที่สุมอยู่ในอกเซียนเซิงซือ,มันได้ระเบิดออกมา,ดุด่าว่าฝ่ายตรงข้าม.
"น่ารังเกียจนัก,เจ้าพวกสารเลว,เจ้าพวกเดรัชฉาน,อาวุโสลุงของข้า,พวกเขาได้คาดการเอาไว้ว่าต้องตาย,พวกเจ้าก็ไม่ปล่อยพวกเขา,แม้แต่นำคนตระกูลกู่มา,ทำลายล้างตระกูลทั้งหมด,น่าเกลียดชังยิ่งนัก,ในอดีตทำไมต้องเมตตาเดรัชฉานเช่นพวกเจ้า!"เซียนเซิงซือคำราม.
เหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ดวงตาแดงซาน,แม้นว่าไม่ปฏิเสธ,ทว่าก็ยิ่งเป็นการยอมรับ.
"ข้าเลี้ยงดูพวกเจ้าตั้งแต่ยังเด็ก,ในเวลานั้นพวกเจ้าอ่อนแอ,ไม่แม้แต่ปกป้องตัวเองได้,เจ้าพวกสารเลว,เหลียนเอ๋อที่เติบโตพร้อมกับพวกเจ้า,คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเจ้าจะลงมือได้,ไม่คิดเลยว่าจะจำไม่ได้แม้แต่คำพูดที่เขาเรียกว่าพวกเจ้าว่าพี่ชายเสวียน,พี่ชายหวง?
ข้ามอบของวิเศษให้กับเหลียนเอ๋อ,มีคราใดบ้างที่บุตรของข้าไม่ส่งมอบมันต่อให้กับพวกเจ้า?บุตรชายของข้ามอบความเคารพให้กับพวกเจ้าด้วยความบริสุทธิ์ใจ,เจ้ากับใช้ตะปูตรึงเขาอย่างคาดไม่ถึง?
ตะปูตรึงวิญญาณ,คือการทรมานขั้นสุด,พวกเจ้า,พวกเจ้า,เจ้าเดรัชฉานสารเลว!"เซียนเซิงซือที่คำรามโหยหวนด้วยความโกรธแค้น.
เหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่ร่างกายสั่นสะท้าน,แทบไม่สามารถประคองร่างได้,ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป,"พี่ชายเสวียน?พี่ชายหวงอย่างงั้นรึ?
จางเสวียน,จางหวง,เป็นแค่สุนัขตระกูลจางเท่านั้น."
ทั้งสองที่คำรามลั่น,ไม่ยอมรับอีกต่อไป,พวกเขาที่เผยท่าทางบ้าคลั่งออกมา.
"ตระกูลจาง?
ตระกูลสวรรค์ทอดทิ้ง,จะอยู่รอดอีกนานเท่าใดกัน? จะต้านทานได้อีกนานเท่าใดกัน?
ถูกเทียนชูหมางเมิน,เป็นศัตรูกับตระกูลหวงกู่ตระกูลอันดับหนึ่ง,จะต้านทานได้อีกนานเท่าใดกัน?
ตระกูลที่ไร้อนาคต,มีชะตาที่ต้องถูกทำลาย,ถูกลิขิตให้ถูกทำลายอยู่แล้ว!"เหล่าเสวียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ตระกูลจางและตระกูลหวงกู่เปิดศึกกัน,ข้าจางเสวียน,จางหวง,ไม่มีทางที่จะรอวันตาย,พวกเจ้าไม่มีทางต้านตระกูลหวงกู่ได้,ไม่มีทาง!"เหล่าเสวียนที่คำรามออกมาเสียงดังเช่นกัน.
พวกเขาที่คำรามใส่เซียนเซิงซือ,เพื่อเพิ่มความกล้าให้กับตัวเอง.
"เสี่ยว....,เสี่ยวฉูเซิ่ง?
เพียงแค่เสียงฉูเซิ่งเรียกพวกเราว่าพี่ชายหวง?พี่ชายเสวียน?
ก็ทำให้เรามีความสุขจนต้องถวายชีวิตให้อย่างงั้นรึ?
หากพวกเราไม่ร่วมมือกับตระกูลหวงกู่,ไม่ช้าก็เร็วต้องตายไปพร้อมกับพวกเจ้า!"เหล่าหวงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"เสี่ยวฉู่เซิ่ง,ข้าเป็นคนตรึงมันเอง,แล้วอย่างไร,ตะปูตรึงร่างเสี่ยวฉู่เซิ่ง,เพื่อให้ตระกูลกู่ยอมรับในตัวพวกเรา,ตรึงแล้วอย่างไร,ข้าไม่จำเป็นต้องสนใจฟังคำพูดที่น่าสะอิดสะเอียนนั่น!"เหล่าเสวียนที่ดวงตาแดงซ่านกล่าวออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
"น่าสะอิดสะเอียด? เจ้าบอกว่าเขาเรียกเจ้าว่า,พี่ชายเสวียน,น่าสะอิดสะเอียนอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือที่ดวงตาแดงซ่านเช่นกัน.
"ใช่,ข้าต้องยินดีด้วยรึไง,ข้าไม่ใช่หมารับใช้ของพวกเจ้า?
ยาวิเศษ,ของวิเศษมอบให้พวกเรารึ?
น่ารังเกียจ?"เหล่าเสวียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,น่ารังเกียจ?
คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะบอกเหลียนเอ๋อน่ารังเกียจ,เพื่อที่จะฝึกฝนบำเพ็ญ,ข้าได้มอบยาทิพย์ให้เขาอย่างจำกัด,ทว่าเวลานั้น,เขากับคิดถึงพวกเจ้าก่อน,ทั้งยังมอบวิชาต่างๆให้,หลายต่อหลายครั้งเขาไม่มียาทิพย์เพียงพอ,ไม่มีของวิเศษปกป้องตัวเอง,เพราะว่ามอบสิ่งเหล่านั้นให้กับพวกเจ้า,แม้แต่ขอร้องบางสิ่งต่อข้า!"
"เขาที่มีอายุเพียง 7-8
ขวบ,แต่กลับมีความฉลาดเฉลียว."เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความเกลียดชัง.
"อายุ 7-8 ขวบ?
จะมีความคิดอะไร,เขายังไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ!"เหล่าเสวียนที่กล่าวเสียงแข็ง.
"ใช่,เขาจะรู้เรื่องอะไร,เขาที่เรียกเจ้าว่า,พี่ชายเสวียน,พี่ชายหวง,จนถึงอายุ
25,เพราะเขาเชื่อในตัวพวกเจ้า,และคิดหาทางรอดในอดีตให้กับพวกเจ้า,แม้แต่เขียนข้อความส่งให้ข้า,จงอ่าน,สิ่งที่เขาเขียนซะ!"เซียนเซิงซือที่นำกระดาษแผ่นใหญ่,พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง.
กระดาษแผ่นใหญ่ที่ถูกโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า,ที่ด้านในนั้นมีอักษรมากมาย,ตัวอักษรที่บิดเบี้ยวไปมา,ไม่น่าดูนัก.
"ลายมือของเหลียนเอ๋อ,เจ้าต้องจำได้อย่างแน่นอน,เขาวางแผนตั้งแต่เด็ก,จนถึงอายุ
18,ถึงได้นำแผนเอามาใช้,เจ้าดูไว้,ว่าเขาคิดอะไรไว้!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
สายตาของทุกคนที่จับจ้อง.
"เขาเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลจาง,เขามีแผนการของเขา,ความคิดของเขา,พวกเจ้าไม่ใช่คนใช้ตระกูลจาง,เขาที่ต้องการแยกเจ้าออกมา,ไม่ต้องการให้ตระกูลจางเกี่ยวพันธ์กับพวกเจ้า,แม้แต่มอบนิกายใต้เสวียนหวงให้,มอบให้กับพวกเจ้าโดยสมบูรณ์,หวังให้เจ้าเป็นคนดูแลนิกาย,ให้พวกเจ้าตั้งตัว!"เซียนเซิงซือที่สะอื้นเจ็บแค้นเศร้าใจ.
"เหลียนเอ๋อบอกกับข้าให้ปล่อยพวกเจ้าไปจากตระกูลจาง,ไม่ต้องการให้พวกเจ้ายุ่งเกี่ยวกับตระกูลจาง,ตระกูลหวงกู่ที่เล็งเป้ามายังตระกูลจาง,แต่จะไม่ไปยังพวกเจ้า,เขาที่คิดถึงพวกเจ้าก่อน,ไม่ต้องการให้ตระกูลหวงกู่ทำอะไรกับพวกเจ้า,แม้เขาจะยังเด็ก,แต่ก็ยังต้องการสนับสนุนพวกเจ้า,แม้แต่ยินยอมมอบมรดกให้กับพวกเจ้าครึ่งหนึ่ง,แบ่งกำลังของตระกูลจางให้กับเจ้าครึ่งหนึ่ง!"เซียนเซิงซือที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
น้ำตาของเซียนเซิงซือที่อาบไปทั้งสองข้าง,ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความเศร้าและเจ็บช้ำ.
"เพื่อเหตุผลนี้,เขาถึงกับต้องโน้มน้าวข้าทุกวันตลอดหนึ่งปี,เขาถึงกับคุกเข่าที่หน้าห้องอักษรของข้า,จนทำให้การบำเพ็ญของเขาถดถอย,เจ้าจำได้แน่นอน,แม้แต่วันที่ฝนตกแดดออก,เขาก็ยังคุกเข่า,วันที่หิมะตกเขาก็ยังคุกเข่า,เพื่อร้องขอความเมตตาให้กับพวกเจ้า,เขาคุกเข่าตลอดหนึ่งปี,ไม่ใช่ว่าเจ้าจำได้อยู่แล้วรึ?
เขาที่พยายามถึงหนึ่งปีเต็ม,ข้าจึงได้รับปากเหลียนเอ๋อ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวเสียงสั่น.
"เหลียนเอ๋อทำเพื่อพวกเจ้า,ไม่ลังเลแม้แต่ที่จะแม้แต่ทำให้ตัวเองเป็นอันตรายถึงชีวิต,คุกเข่าตลอดหนึ่งปี,ทำให้พลังฝึกตนถดถอย,อายุไขลดลงจนไม่สามารถก้าวไปถึงเซียนโบราณได้,ทว่าหลังจากที่ข้ายอมรับ,กับร่างกายที่เสียหายเขาไม่เศร้าใจแม้แต่น้อย,แม้แต่ยิ้มดีใจตลอดหนึ่งเดือน,เขายิ้มตลอดหนึ่งเดือน?เจ้าสารเลว,เจ้าพวกเดรัชฉาน!"เซียนเซิงซือที่สะอึกเศร้าใจปวดร้าวเป็นอย่างมาก.
"เพราะว่าข้าสัญญากับเขา,ดังนั้นจึงไม่ใต่ถามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับนิกายใต้เสวียนหวง,คาดไม่ถึงว่าพวกเจ้าจะสมคบกับตระกูลกู่,พวกเจ้ามันสุดยอดเดรัชฉาน!"
"เหลียนเอ๋อทำเพื่อพวกเจ้ามากมาย,ไม่เคยคิดเอาเปรียบเลยแม้แต่น้อย,ถึงตระกูลจางจะถดถอย,แต่ก็มอบความปลอดภัยให้กับพวกเจ้า,เขาเรียกพวกเจ้าว่าพี่ชายเสวียน,พี่ชายหวง,แต่พวกเจ้ากับใช้ตะปูตรึงวิญญาณ,สังหารเขาด้วยความทรมานดุร้าย,ทำลายร่างกายและวิญญาณ,ทรมานแม้แต่วิญญาณก่อนตาย! แววตาเฮือกสุดท้ายของเหลียนเอ๋อ,พวกเจ้ายังจำได้หรือไม่? หลังจากที่เขาตาย,เขาได้สาปแช่งโกรธเกรี้ยวเจ้าหรือไม่?,เจ้าสารเลว,เจ้าพวกเดรัชฉาน!"เซียนเซิงซือที่ชี้ไปยังคนทั้งสอง,เจ็บแค้นอัดอั้นไปด้วยความเศร้าสลด.
Chapter 1317 The resentment of Zang Family
extermination of the clan
葬家灭族之怨
ความเศร้าสลดจากการถูกกวาดล้างตระกูล.
"เรื่องราวของตระกูลเฉินส่งผลต่อแผนของฮวงโหว,ขอให้เซิ่งหวังโปรดอภัย!"เซียนเซิงซือซือที่เผยท่าทางเศร้าใจออกมา.
"ไม่มีปัญหา,แม้นว่าเจ้าตำหนักกลางจะแข็งแกร่ง,ทว่าก็ยังอยู่ในแผนการของพวกเรา,ในเมื่อนางเข้ามาในกับดับเอง,ก็ยังไม่ถึงว่าล้มเหลว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ที่ตรงข้าม,เหล่าเสวียนและเหล่าหวงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนจดจ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.
กู่เซิ่งหมิงให้พวกเขาทั้งสองมาจับกุมเซียนเซิงซือ,เพราะต้องการที่จะรู้ว่าเซียนเซิงซือนั้นเป็นใครมาจากใหน.
"เซียนเซิงซือ,เจ้าเป็นใคร?"เหล่าเสวียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เซียนเซิงซือเงยหน้าจ้องมองเหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่เต็มไปด้วยความอหังการ,เผยรอยยิ้มที่เศร้าโศกออกมา.
ทั้งสองคนที่ยังคงรั้งรอคอย,จดจ้องมองเซียนเซิงซือที่กำลังลอยออกมา.
"จางเสวียน,จางหวง? ตระกูลจางของข้า,คงเลี้ยงให้พวกเจ้าอิ่มไม่ได้,เลยทำให้พวกเจ้าทรยศตระกูลจาง?"เซียนเซิงซือที่กัดฟันแน่น.
ตระกูลจางของข้า?
เหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่ดวงตาหรี่เล็กลง,เซียนเซิงซือเป็นคนตระกูลจางอย่างงั้นรึ?
หลังจากได้รับข้อมูลดังกล่าว,ภายในใจของทั้งคู่ที่เต้นไปมาอย่างรุนแรง.
"เจ้าเป็นใครในตระกูลจางกัน?
พวกเราไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน?"เหล่าเสวียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าต้องการรู้ว่าพวกเจ้าทรยศตระกูลจาง,ตั้งแต่เมื่อไหร่!"เซียนเซิงซือที่เต็มไปด้วยความโกรธคำรามออกมาเสียงดัง.
เสียงที่โกรธเกรี้ยวของเซียนเซิงซือ,ทำไมไม่รู้ทั้งคู่,รู้สึกหัวใจสั่นไหว,ก่อนที่เหล่าหวงจะชำเลืองเอ่ยออกมา,"ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร!"
"เจ้าคือเส้าเหยี่ย?
เป็นไปไม่ได้,เส้าเหยี่ยถูกข้าตอกตรึงตะปูด้วยตัวเอง!"เหล่าเสวียนกล่าวแย้ง.
ตรึงตะปู?สายตาของเซียนเซิงซือที่ระเบิดจิตสังหารออกมา,ความเกลียดชังอย่างมากมายจ้องมองไปยังเหล่าเสวียน,ในเวลานั้น,ในมือของเขาปรากฏตราสีดำขึ้นมาหลายอัน.
"ตราเส้าเหยี่ย?
หลังจากเขาตาย,ก็ไม่สามารถหาพบ,เจ้าไม่ใช่เส้าเหยี่ย,เจ้าเป็นบุตรนอกคอกอีกคนอย่างงั้นรึ?
เป็นไปไม่ได้,หนึ่งปี,เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียนรู้วิวชาตระกูลจางได้!"เหล่าเสวียนเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองตรา,น้ำตาที่ไหลหยุดออกมา,ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเขาได้.
"จาง........เจ้าทำไมต้องเสียใจแทนเส้าเหยี่ยด้วยกัน."
"เจ้ายังคิดว่าเขาเป็นเส้าเหยี่ยเจ้าอยู่รึ?"เซียนเซิงซือกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"เจ้าเป็นลูกนอกสมรส,ใช้วิธีเคลื่อนวิญญาณอย่างงั้นรึ?
เป็นเส้าเหยี่ยอย่างงั้นรึ?
เจ้าใช้วิชาเคลื่อนวิญญาณอย่างงั้นรึ?"เหล่าเสวียนที่เอ่ยออกมาด้วยความตกใจ.
"เคลื่อนวิญญาณรึ?
เหล่าเสวียน,เจ้ามั่นใจว่าเขาคือเสี่ยวฉู่เซิ่งอย่างงั้นรึ?"เหล่าหวงที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
小畜生Xiǎo chùshēng สัตว์ตัวน้อย,คำเรียกที่เอ็นดู.
"เสี่ยวฉู่เซิ่ง?
ฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เซียนเซิงซือที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เสียงหัวเราะ,ที่ทำให้ทุกคนงงงวย,เหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่จ้องมองเขม็งไปยังเซียนเซิงซือ,เขาไม่ใช่เส้าเหยี่ยอย่างงั้นรึ?
"เจ้าเดรัชฉาน,พวกพวกชั่ว!"เซียนเซิงซือที่เอ่ยออกมาด้วยความอัดอั้นเจ็บปวดเศร้าใจ,น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดด้วยความคับแค้น.
เห็นน้ำตาของเซียนเซิงซือ,จงซานที่จ้องมองเขม็ง,นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเซียนเซิงซือเป็นเช่นนี้,คนที่เข็มแข็งผู้นี้,คาดไม่ถึงว่าวันนี้จะคับแค้นจนร้องไห้ออกมา?
เขาที่ถอนหายใจเล็กน้อย,จงซานที่จ้องมองคนทั้งสองตรงข้ามด้วยความมืดครึ้มเย็นชา.
เหล่าเสวียนและเหล่าหวงที่ขมวดคิ้วไปมา,เซียนเซิงซือหมายความว่าอย่างไร?
เซียนเซิงซือที่ถูตราในมือเบาๆ,ท่าทางเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุด,พร้อมกับคร่ำครวญเอ่ยออกมาเบาๆ,"เหลียนเอ๋อ,ข้าไม่ใช่บิดาที่ดี,ในอดีตได้นำพวกเดรัชฉานเข้ามา,ให้อาหารที่พัก,สอนวิชา,มอบความรู้ให้พวกมันอย่างใส่ใจ,ทั้งยังมอบ,ชีพจรเสวียน,และชีพจรหวงให้กับพวกมัน,หวังจะให้พวกมันช่วยเหลือเจ้า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกลายเป็นงูเห่าทำร้ายตระกูลจางของพวกเรา,ทำร้ายเหลียนเอ๋อ,ข้าเป็นบิดาที่เลวร้ายนัก!"
"!"ร่างของเหล่าเสวียนที่สั่นสะท้านขึ้นมา,ถอยหลังออกมาสองข้ามด้วยความตกใจ,กุมของวิเศษด้วยมือสั่นไปมา.
"ฟู่!"เหล่าหวงที่ตื่นตกใจถอยหลังออกมาหลายก้าว,หายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
เหลียนเอ๋ออย่างงั้นรึ?
น้ำเสียงนั่น!
ใครคือเซียนเซิงซือกัน?
เหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่ราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างได้,หรือว่า,อดีตประมุข,เขาคืออดีตประมุขอย่างงั้นรึ?
"เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้,เหล่าเจี่ย.......,เขาถูกตระกูลกู่สังหารไปหมดแล้ว,เขาตายไปแล้ว!"เหล่าหวงที่ตะโกนออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว.
"เจ้า,เจ้าเป็นใครกัน?"เหล่าเสวียนที่กล่าวเสียงสั่นจ้องมองเซียนเซิงซือ.
เหล่าเสวียนและเหล่าหวง,จินเผิงและคนอื่นๆที่จ้องมองตาเบิกกว้างในทันที,สถานการณ์นี่คืออะไร?
เซียนเซิงซือคืออดีตประมุขตระกูลจางอย่างงั้นรึ? เขาไม่ใช่แค่ผู้สืบทอดตระกูลจางอย่างงั้นรึ?
อดีตประมุขตระกูลจาง?
เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา,เอ่ยออกมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด,"ค่ายกลทำลายล้างของตระกูลกู่?
นับเป็นค่ายกลที่แข็งแกร่ง,เป็นค่ายกลที่ผานกู่เป็นคนสร้างขึ้นมา,ทว่าตระกูลจางของข้าก็ไม่ได้ง่ายที่จะถูกสังหารได้,ตระกูลจางยังไงก็มีวิธีเอาตัวรอด,ถึงแม้นว่าจะไม่สามารถนำร่างทั้งหมดหนีไปได้,แต่ก็สามารถย้ายร่างเติบโตได้,ในอดีตข้าได้ตะเวนไปทั่วหล้า,เพื่อค้นหาพวกเดรัชฉาน,ปลูกร่างในทารกคนหนึ่งเพื่อรอคอยกลับตระกูลจางหาฆาตกรที่แท้จริง!"
"คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึง............!”ดวงตาของเซียนเซิงซือกระตุกด้วยความอัดอั้นเจ็บแค้น.
"พวกเจ้ามันอมหิตไร้หัวใจ,นำพาตระกูลกู่มาทำลายล้างตระกูลจางอย่างคาดไม่ถึง,ในอดีตข้าและเหลียนเอ๋อเชื่อใจพวกเจ้า,แม้แต่มอบนิกายใต้เสวียนหวงให้กับพวกเจ้า,แต่ดูเหมือนว่ากลับเป็นการมอบโอกาสให้พวกเจ้าสมคบตระกูลกู่,แม้แต่ยินดีมอบทุกอย่างให้กับตระกูลกู่,คาดไม่ถึงเลยว่าประมุขนิกายใต้เสวียนหวงจะกลับกลายเป็นแซ่กู่! กู่เซิ่งหมิง!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความเกลียดชัง.
ในเวลานี้,ความเศร้าใจเคียดแค้นอัดอั้นที่สุมอยู่ในอกเซียนเซิงซือ,มันได้ระเบิดออกมา,ดุด่าว่าฝ่ายตรงข้าม.
"น่ารังเกียจนัก,เจ้าพวกสารเลว,เจ้าพวกเดรัชฉาน,อาวุโสลุงของข้า,พวกเขาได้คาดการเอาไว้ว่าต้องตาย,พวกเจ้าก็ไม่ปล่อยพวกเขา,แม้แต่นำคนตระกูลกู่มา,ทำลายล้างตระกูลทั้งหมด,น่าเกลียดชังยิ่งนัก,ในอดีตทำไมต้องเมตตาเดรัชฉานเช่นพวกเจ้า!"เซียนเซิงซือคำราม.
เหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ดวงตาแดงซาน,แม้นว่าไม่ปฏิเสธ,ทว่าก็ยิ่งเป็นการยอมรับ.
"ข้าเลี้ยงดูพวกเจ้าตั้งแต่ยังเด็ก,ในเวลานั้นพวกเจ้าอ่อนแอ,ไม่แม้แต่ปกป้องตัวเองได้,เจ้าพวกสารเลว,เหลียนเอ๋อที่เติบโตพร้อมกับพวกเจ้า,คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเจ้าจะลงมือได้,ไม่คิดเลยว่าจะจำไม่ได้แม้แต่คำพูดที่เขาเรียกว่าพวกเจ้าว่าพี่ชายเสวียน,พี่ชายหวง?
ข้ามอบของวิเศษให้กับเหลียนเอ๋อ,มีคราใดบ้างที่บุตรของข้าไม่ส่งมอบมันต่อให้กับพวกเจ้า?บุตรชายของข้ามอบความเคารพให้กับพวกเจ้าด้วยความบริสุทธิ์ใจ,เจ้ากับใช้ตะปูตรึงเขาอย่างคาดไม่ถึง?
ตะปูตรึงวิญญาณ,คือการทรมานขั้นสุด,พวกเจ้า,พวกเจ้า,เจ้าเดรัชฉานสารเลว!"เซียนเซิงซือที่คำรามโหยหวนด้วยความโกรธแค้น.
เหล่าเสวียน,เหล่าหวงที่ร่างกายสั่นสะท้าน,แทบไม่สามารถประคองร่างได้,ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป,"พี่ชายเสวียน?พี่ชายหวงอย่างงั้นรึ?
จางเสวียน,จางหวง,เป็นแค่สุนัขตระกูลจางเท่านั้น."
ทั้งสองที่คำรามลั่น,ไม่ยอมรับอีกต่อไป,พวกเขาที่เผยท่าทางบ้าคลั่งออกมา.
"ตระกูลจาง?
ตระกูลสวรรค์ทอดทิ้ง,จะอยู่รอดอีกนานเท่าใดกัน? จะต้านทานได้อีกนานเท่าใดกัน?
ถูกเทียนชูหมางเมิน,เป็นศัตรูกับตระกูลหวงกู่ตระกูลอันดับหนึ่ง,จะต้านทานได้อีกนานเท่าใดกัน?
ตระกูลที่ไร้อนาคต,มีชะตาที่ต้องถูกทำลาย,ถูกลิขิตให้ถูกทำลายอยู่แล้ว!"เหล่าเสวียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ตระกูลจางและตระกูลหวงกู่เปิดศึกกัน,ข้าจางเสวียน,จางหวง,ไม่มีทางที่จะรอวันตาย,พวกเจ้าไม่มีทางต้านตระกูลหวงกู่ได้,ไม่มีทาง!"เหล่าเสวียนที่คำรามออกมาเสียงดังเช่นกัน.
พวกเขาที่คำรามใส่เซียนเซิงซือ,เพื่อเพิ่มความกล้าให้กับตัวเอง.
"เสี่ยว....,เสี่ยวฉูเซิ่ง?
เพียงแค่เสียงฉูเซิ่งเรียกพวกเราว่าพี่ชายหวง?พี่ชายเสวียน?
ก็ทำให้เรามีความสุขจนต้องถวายชีวิตให้อย่างงั้นรึ?
หากพวกเราไม่ร่วมมือกับตระกูลหวงกู่,ไม่ช้าก็เร็วต้องตายไปพร้อมกับพวกเจ้า!"เหล่าหวงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"เสี่ยวฉู่เซิ่ง,ข้าเป็นคนตรึงมันเอง,แล้วอย่างไร,ตะปูตรึงร่างเสี่ยวฉู่เซิ่ง,เพื่อให้ตระกูลกู่ยอมรับในตัวพวกเรา,ตรึงแล้วอย่างไร,ข้าไม่จำเป็นต้องสนใจฟังคำพูดที่น่าสะอิดสะเอียนนั่น!"เหล่าเสวียนที่ดวงตาแดงซ่านกล่าวออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
"น่าสะอิดสะเอียด? เจ้าบอกว่าเขาเรียกเจ้าว่า,พี่ชายเสวียน,น่าสะอิดสะเอียนอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือที่ดวงตาแดงซ่านเช่นกัน.
"ใช่,ข้าต้องยินดีด้วยรึไง,ข้าไม่ใช่หมารับใช้ของพวกเจ้า?
ยาวิเศษ,ของวิเศษมอบให้พวกเรารึ?
น่ารังเกียจ?"เหล่าเสวียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,น่ารังเกียจ?
คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะบอกเหลียนเอ๋อน่ารังเกียจ,เพื่อที่จะฝึกฝนบำเพ็ญ,ข้าได้มอบยาทิพย์ให้เขาอย่างจำกัด,ทว่าเวลานั้น,เขากับคิดถึงพวกเจ้าก่อน,ทั้งยังมอบวิชาต่างๆให้,หลายต่อหลายครั้งเขาไม่มียาทิพย์เพียงพอ,ไม่มีของวิเศษปกป้องตัวเอง,เพราะว่ามอบสิ่งเหล่านั้นให้กับพวกเจ้า,แม้แต่ขอร้องบางสิ่งต่อข้า!"
"เขาที่มีอายุเพียง 7-8
ขวบ,แต่กลับมีความฉลาดเฉลียว."เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความเกลียดชัง.
"อายุ 7-8 ขวบ?
จะมีความคิดอะไร,เขายังไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ!"เหล่าเสวียนที่กล่าวเสียงแข็ง.
"ใช่,เขาจะรู้เรื่องอะไร,เขาที่เรียกเจ้าว่า,พี่ชายเสวียน,พี่ชายหวง,จนถึงอายุ
25,เพราะเขาเชื่อในตัวพวกเจ้า,และคิดหาทางรอดในอดีตให้กับพวกเจ้า,แม้แต่เขียนข้อความส่งให้ข้า,จงอ่าน,สิ่งที่เขาเขียนซะ!"เซียนเซิงซือที่นำกระดาษแผ่นใหญ่,พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง.
กระดาษแผ่นใหญ่ที่ถูกโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า,ที่ด้านในนั้นมีอักษรมากมาย,ตัวอักษรที่บิดเบี้ยวไปมา,ไม่น่าดูนัก.
"ลายมือของเหลียนเอ๋อ,เจ้าต้องจำได้อย่างแน่นอน,เขาวางแผนตั้งแต่เด็ก,จนถึงอายุ
18,ถึงได้นำแผนเอามาใช้,เจ้าดูไว้,ว่าเขาคิดอะไรไว้!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
สายตาของทุกคนที่จับจ้อง.
"เขาเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลจาง,เขามีแผนการของเขา,ความคิดของเขา,พวกเจ้าไม่ใช่คนใช้ตระกูลจาง,เขาที่ต้องการแยกเจ้าออกมา,ไม่ต้องการให้ตระกูลจางเกี่ยวพันธ์กับพวกเจ้า,แม้แต่มอบนิกายใต้เสวียนหวงให้,มอบให้กับพวกเจ้าโดยสมบูรณ์,หวังให้เจ้าเป็นคนดูแลนิกาย,ให้พวกเจ้าตั้งตัว!"เซียนเซิงซือที่สะอื้นเจ็บแค้นเศร้าใจ.
"เหลียนเอ๋อบอกกับข้าให้ปล่อยพวกเจ้าไปจากตระกูลจาง,ไม่ต้องการให้พวกเจ้ายุ่งเกี่ยวกับตระกูลจาง,ตระกูลหวงกู่ที่เล็งเป้ามายังตระกูลจาง,แต่จะไม่ไปยังพวกเจ้า,เขาที่คิดถึงพวกเจ้าก่อน,ไม่ต้องการให้ตระกูลหวงกู่ทำอะไรกับพวกเจ้า,แม้เขาจะยังเด็ก,แต่ก็ยังต้องการสนับสนุนพวกเจ้า,แม้แต่ยินยอมมอบมรดกให้กับพวกเจ้าครึ่งหนึ่ง,แบ่งกำลังของตระกูลจางให้กับเจ้าครึ่งหนึ่ง!"เซียนเซิงซือที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
น้ำตาของเซียนเซิงซือที่อาบไปทั้งสองข้าง,ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความเศร้าและเจ็บช้ำ.
"เพื่อเหตุผลนี้,เขาถึงกับต้องโน้มน้าวข้าทุกวันตลอดหนึ่งปี,เขาถึงกับคุกเข่าที่หน้าห้องอักษรของข้า,จนทำให้การบำเพ็ญของเขาถดถอย,เจ้าจำได้แน่นอน,แม้แต่วันที่ฝนตกแดดออก,เขาก็ยังคุกเข่า,วันที่หิมะตกเขาก็ยังคุกเข่า,เพื่อร้องขอความเมตตาให้กับพวกเจ้า,เขาคุกเข่าตลอดหนึ่งปี,ไม่ใช่ว่าเจ้าจำได้อยู่แล้วรึ?
เขาที่พยายามถึงหนึ่งปีเต็ม,ข้าจึงได้รับปากเหลียนเอ๋อ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวเสียงสั่น.
"เหลียนเอ๋อทำเพื่อพวกเจ้า,ไม่ลังเลแม้แต่ที่จะแม้แต่ทำให้ตัวเองเป็นอันตรายถึงชีวิต,คุกเข่าตลอดหนึ่งปี,ทำให้พลังฝึกตนถดถอย,อายุไขลดลงจนไม่สามารถก้าวไปถึงเซียนโบราณได้,ทว่าหลังจากที่ข้ายอมรับ,กับร่างกายที่เสียหายเขาไม่เศร้าใจแม้แต่น้อย,แม้แต่ยิ้มดีใจตลอดหนึ่งเดือน,เขายิ้มตลอดหนึ่งเดือน?เจ้าสารเลว,เจ้าพวกเดรัชฉาน!"เซียนเซิงซือที่สะอึกเศร้าใจปวดร้าวเป็นอย่างมาก.
"เพราะว่าข้าสัญญากับเขา,ดังนั้นจึงไม่ใต่ถามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับนิกายใต้เสวียนหวง,คาดไม่ถึงว่าพวกเจ้าจะสมคบกับตระกูลกู่,พวกเจ้ามันสุดยอดเดรัชฉาน!"
"เหลียนเอ๋อทำเพื่อพวกเจ้ามากมาย,ไม่เคยคิดเอาเปรียบเลยแม้แต่น้อย,ถึงตระกูลจางจะถดถอย,แต่ก็มอบความปลอดภัยให้กับพวกเจ้า,เขาเรียกพวกเจ้าว่าพี่ชายเสวียน,พี่ชายหวง,แต่พวกเจ้ากับใช้ตะปูตรึงวิญญาณ,สังหารเขาด้วยความทรมานดุร้าย,ทำลายร่างกายและวิญญาณ,ทรมานแม้แต่วิญญาณก่อนตาย! แววตาเฮือกสุดท้ายของเหลียนเอ๋อ,พวกเจ้ายังจำได้หรือไม่? หลังจากที่เขาตาย,เขาได้สาปแช่งโกรธเกรี้ยวเจ้าหรือไม่?,เจ้าสารเลว,เจ้าพวกเดรัชฉาน!"เซียนเซิงซือที่ชี้ไปยังคนทั้งสอง,เจ็บแค้นอัดอั้นไปด้วยความเศร้าสลด.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น