Immortality Chapter 1296 Lu Ya
Chapter 1296 Lu Ya
陆压
ลู่หย๋า
"เฉินและนิกายใต้เสวียนหวงนั้นเป็นศัตรูคู่แค้น,ไม่สามารถยอมความกันได้."เซียนเซิงซือที่กัดฟันแน่น.
เหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งจ้องมองเซียนเซิงซือด้วยความอัศจรรย์ใจ,เห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเก็พอรับทราบความเกลียดชังในใจที่มันร้อนระอุ,เซียนเซิงซือที่เป็นคนลึกล้ำ,ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็คงอยู่ในสภาพสุขุมไม่แยกแส,ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะรุนแรงจนไม่สามารถใจเย็นอยู่ได้,ใบหน้าที่มืดครึ้มเย็นชา,เป็นความรู้สึกที่เกินกว่าจะระงับมันเอาไว้ได้.
ทว่าในเวลานี้ทุกคนที่ได้ยินคำพูดท่าทางคำอธิบายของเขาแล้ว,จึงบอกได้ว่าทำไมถึงได้เกลียดชังถึงขนาดนั้น.
ในเวลาเดียวกัน,นิกายใต้เสวียนหวงนั้นทรงพลังอย่างไม่ต้องสงสัย,พิธีใต้หว่านฝูเพื่อคัดเลือกปราชญ์เทพ,ในเวลานี้เซียนเซิงซือยากที่จะแก้แค้นได้.
เป็นความแค้นที่ลึกล้ำมาก!"
"นิกายต้าเสวียนหวงอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยแววตาเย็นชา.
เซียนเซิงซือที่สูดหายใจลึกกลายเป็นเคร่งขรึมพร้อมกับพยักหน้ารับ.
"เซียนเซิงซือโปรดวางใจ,ในเมื่อเจ้าเป็นคนของต้าเจิ้ง,ข้าย่อมรับผิดชอบตัวเอจ้าด้วย!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
ข้าย่อมรับผิดชอบเจ้าด้วย!
แม้ว่าเป็นคำง่ายๆ,ทว่ากลับเต็มไปด้วยความจริงใจ,เมื่อเป็นคำมั่นของราชา,การที่เซียนเซิงซือเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ครึ่งหนึ่งเหตุผลอาจจะรอคำๆนี้,ท้ายที่สุดก็ได้รับ.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"เซียนเซิงซือกล่าวรับด้วยความซาบซึ้งเคารพ.
"ส่วนเรื่องอสูรแม่พิมพ์,เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?"จงซานสอบถาม.
"เฉินเชื่อว่าเป้าหมายของอสูรแม่พิมพ์ที่ปลอมตัวเป็นเซิ่งหวัง,เป้าหมายคงไม่ใช่ต้าเจิ้ง!"เซียนเซิงซือครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"
"ทวีปภาคเหนือนั้นอยู่ห่างจากทวีปกลางมาก,ผลประโยชน์ของนิกายใต้เสวียหวงเป็นไปไม่ได้ที่จะยืดยาวไปไกลเช่นนั้น,บางที่อาจะเป็นวิหารกลาง,นิกายใต้เสวียนหวงนั้นมีแผนการที่เล็งมายังเจ้าตำหนักกลาง,ดังนั้นจึงต้องการนำฮวงโหวไป."เซียนเซิงซือครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"อืม,คิดเหมือนกัน,นิกายใต้เสวียนหวงที่ข้าคิดนั้น,เกี่ยวกับพิธีใต้หว่านฝูผานเมื่อสองปีที่แล้ว,ข้าเองก็ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้,แต่เมื่อให้คนไปสืบ,กับไม่มีใครพบข่าวคราวเกี่ยวกับนิกายใต้เสวียนหวงเลย!"จงซานกล่าว.
"ครับ! นิกายใต้เสวียนหวงมีรูปร่างเป็นเช่นไรเวลานี้,เฉินก็ไม่รู้เช่นกัน!"เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"แล้วเจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อจะทำอย่างไร?"ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เป่าเอ๋อ? แน่นอนว่าต้องไปกับพวกเรา!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าตำหนักกลางจะยอมอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้ที่เจ้าพูดคุยกัน,การนำเจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อไปไม่ง่ายเลย!"ตี้เซียนเซียนเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"ทว่าในครั้งนี้,มันจะง่ายดาย,นางต้องรับปาก!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
ความจริงแล้วเจ้าตำหนักกลางนั้นแสดงท่าทางแปลกประหลาด,จงซานยังจำได้เมื่อครั้งที่พบนางในโลกใบเล็ก,แม้นว่าจะเป็นเศษความทรงจำของนางที่ทิ้งไว้,เป่าเอ๋อ,นางคือข้า! คำพูดที่กำกวมนี้,เป่าเอ๋อคือนางรึ?
เพราะว่าจงซานนั้นไม่คิดที่จะประมาท,จงซานเองก็ไม่เชื่อเช่นกันว่านางจะไม่มีอะไรซ่อนอยู่,ไม่เช่นนั้นนางจะเป็นหนึ่งตัวตนในยุคเดียวกับหยิงได้อย่างไร,นางคงไม่ได้เป็นประมุขผู้ครอบครองดินแดนตอนกลาง.
อย่างไรก็ตาม,จะเป็นเรื่องใดก็หาได้สำคัญ,สิ่งสำคัญที่สุดคือ,เป่าเอ๋อต้องอยู่ข้างกายของเขา.
ทุกคนเวลานี้ได้กลับไปพัก,ก่อนที่จะเตรียมการเดินทางออกจากดินแดนตอนกลาง,มุ่งไปยังทางใต้มุ่งหน้าสู่วิหารใต้เสวียนหวง.
นิกายใต้เสวียหวงนั้น,กลายเป็นที่สนใจของทุกคน,และยังเป็นสถานที่ที่ทุกคนในภาคกลางจะเดินทางไป.
นิกายใต้เสวียนหวง,อยู่ในอาณาเขตเหลืองดำ,ของทวีปภาคกลาง,และกำลังมีงานชุมนุมใต้หวานฝูผานขึ้นที่นั่น.
กลุ่มของจงซานหลังจากนั้นได้ใช้เวลาสี่เดือน,ท้ายที่สุดก็เดินทางไปยังพื้นที่ใกล้เคียง,บนทะเลนั้น,สามารถมองเห็นหลวงจีนมากมายบินไปมาไม่หยุด,กล่าวได้ว่างานเลี้ยงใหญ่กำลังเกิดขึ้น,สถานที่แห่งนี้จึงกลายเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขา.
เป็นทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาล,ไม่สามารถมองเห็นฝั่งได้,ทุกคนที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า.
"เซิ่งหวัง,ตามข่าวที่เฉินได้รับมานั้น,ดินแดนเหลืองดำนั้นอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้,ซึ่งอยู่ติดกับดินแดนเหล่ยหยิน,หากแต่งานชุมนุมพิธีใต้หวานฝูผานยังไม่เริ่ม,กล่าวได้ว่าเหล่าผู้ฝึกตนไม่อนุญาตให้เข้าไปในดินแดนเหลืองดำชั่วคราว,สามารถเข้าไปอยู่ใกล้ๆดินแดนดังกล่าวได้เท่านั้น!"เซิ่งกงเป้าเอ่ย.
"ในเมื่อเป็นเช่นนี้,ดินแดนเหล่ยหยิน,ก็คงเต็มไปด้วยกลุ่มอิทธิพลที่เข้าร่วมสินะ!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
ทุกคนที่เดินทางบินตรงไปยังดินแดนเหล่ยหยินในทันที.
"เซิ่งหวัง,ดินแดนเหล่ยหยินนั้น,ในเวลานี้ถูกวิหารใต้เหล่ยหยินยึดครอง,ยูไลได้ไปตั้งวิหารอยู่ที่นั่นชั่วคราว.
"ยูไล? ไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บหายดีรึยัง,ในอดีตถึงกับกล้าท้ายทายหงจวินในทวีปตะวันออก,เขานับว่าเป็นคนที่หาญกล้ายิ่งนัก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"แน่นอนยูไล,คงไม่คิดว่า,ซา,ผู้นั้นจะเป็นหงจวิน,ท้ายที่สุดแล้วไม่เพียงบาดเจ็บยังไม่สามารถรักษาหลิงซานเอาไว้ได้อีกด้วย!"เซิ่งกงเป้าที่เผยยิ้มออกมา.
"พวกเราจะเดินทางไปยังวิหารใต้เหล่ยหยินอย่างงั้นรึ?"
"ไม่จำเป็น,พวกเราไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีนัก,ไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้,เพียงแค่สืบข่าวมาได้พอ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"รับทราบ!"
ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันนั้นก็พุ่งตรงไปยังพื้นที่ดินแดนเหล่ยหยิน.
จากนั้น,ทุกคนที่มองเห็นชายฝั่ง.
ขณะที่ทุกคนกำลังบินตรงไปยังพื้นที่เหล่ยหยินนั้น,ทันใดนั้นก็ปรากฏลำแสงสีทองที่พุ่งมาจากพื้นที่ไกลออกไป,เป็นอรหันต์คนหนึ่งในประกายแสงสีทองปกคลุม,เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาก.
"อรหันต์หว่านโซว?"ดวงตาของจินเผิงเบิกกว้างจดจำได้.
"รู้จักอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัย.
"ครับ,เคยพบกันมาก่อน,เมื่อครั้งที่พบกันเมื่อหลายร้อยปีก่อน,เขาเพิ่งก้าวไปถึงเซียนบรรพชน!"จินเผิงกล่าวตอบ.
"อรหันต์หว่านโซวทำไมถึงได้เร่งรีบขนาดนั้นกัน!"ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เขากำลังหวาดกลัว,เขากำลังหนีมา!"หวนจีที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จากที่ไกลออกไป,อรหันต์หว่านโซวที่หนีมาก,ใบหน้าที่เผยความหวาดกลัวออกมา,แม้แต่เหงื่อที่ไกลชโลมกาย.
ดอกบัวสีทองขนาดเท่ากับกำปั้นอยู่ในมือของอรหันต์หว่านโซว.
"อรหันต์หว่านโซวถูกใครไล่มากัน?
ถึงได้หวาดกลัวเช่นนั้น?"จินเผิงที่เผยท่าทางสงสัย.
กลุ่มของจงซานที่หยุดลง,จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,อรหันต์หว่านโซวที่บินผ่านกลุ่มของจงซานไปอย่างรวดเร็ว,พุ่งตรงไปยังทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาล,ไม่สนใจกลุ่มของจงซานแม้แต่น้อย.
ขณะที่ทุกคนกำลังสงสัย,ห้วงอากาศที่ฉีกกระชากลากยาวมา.
"ขอให้เป้าเป่ยกลับมา~~~~~~~~~~~~~~~!”
ได้ยินเสียงดังกล่าว,คิ้วของทุกคนที่ขมวดคิ้วแน่น,ราวกับตระหนักอะไรบางอย่างได้.
พริบตานั้น,แสงสีขาวที่พุ่งมาเป็นเส้นตรง,ตัดผ่านอากาศ,ราวเร็วราวกับอสูรกำลังโบยบิน.
อรหันต์หว่านโซวที่ใบหน้าเปลี่ยนสี,ร้องออกมาเสียงดัง"ไม่~~~~~~~~~~~~~~!”
"ฉับ ซี่!"
เสียงของอรหันต์หว่านโซวที่หยุดลงทันที,แสงสีข่าวที่พุ่งทะลวงร่างอรหันต์หว่านโซว,ก่อนที่จะย้อนกรับไปยังเส้นทางเดิม.
แสงสีขาวที่ย้อนกลับ,หลังจากที่ร่างของอรหันต์หว่านโซวหยุดแล้ว,ดวงตาของจินเผิงหรี่เล็กลง,สังหารใจไม่ใคร่ดีนัก.
เป็นความจริง,ศีรษะของอรหันต์กุยโซวที่ล่วงหล่นโลหิตที่พุ่งกระฉูดในทันที.
"กึกก!"
ศีรษะของอรหันต์หว่านโซวที่หลุนออกจากร่างไปแล้ว.
เซียนบรรพชน,ถึงแม้นว่าจะเป็นเซียนบรรพชนขั้นต้น,ทว่าการจะสังหารเซียนบรรพชนขั้นต้นด้วยกระบวนท่าเดียวนั้น,ไม่ใช่ธรรมดาแน่นอน,สิ่งสำคัญที่สุดศัตรูยังมาไม่ถึงด้วยซ้ำ,ก็สังหารฝ่ายตรงข้ามแล้ว,แม้แต่ดวงวิญญาณก็แตกสลาย!
แข็งแกร่งมา!
"มีดบินพิฆาตเซียน?"เซิ่งกงเป้าที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนจริงจัง.
"วูซซซซซ!"
ปราณที่ทรงพลังน่าเกรงขามที่โถมทับลงมา,พื้นทะเลด้านล่างถึงกับสั่นไหวกลายเป็นละลอกคลื่นขนาดใหญ่.
แรงกดดันที่พุ่งพล่าน,คลื่นที่สาดซัด,ศพของอรหันต์หว่านโซวถูกจับเอาไว้.
ชายในชุดพรตเต๋าสีเหลือง,ที่ปรากฏขึ้นไม่ไกลออกไปจากลุ่มของจงซาน,ที่ด้านหลังของเขานั้นสะพายน้ำเต้าขนาดใหญ่,น้ำเต๋าสีเหลืองมีสายรัดสีน้ำเงิน,ปากของมันเปิดอยู่,จุกของมันอยู่ในมือของชายในชุดเต๋า,มีหนึ่งของเขาที่กุมบัวกลีบทองที่อรหันต์หว่านโซวถือก่อนหน้านี้.
"น้ำเต้าสังหารเซียน,ลู่หยา!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยออกมาด้วยความจริงจัง.
"ปราชญ์เทพ,ลู่หย๋า?"ใบหน้าของจินเผิงที่กระตุก.
ปราชญ์เทพ?
ปราชญ์เทพภพหยาง,ดูเหมือนว่านี่คือคนสุดท้ายที่จงซานได้พบ,ลู่หย๋า?
มีดบินพิฆาตเซียนรึ?
จงซานที่จ้องมองด้านหลังของลู่หย๋า,ดวงตาที่หรี่เล็กลง.
ที่ไกลออกไปนั้นหลังจากที่ลู่หย๋าได้บัวทองคำแล้ว,เขาก็เตะศพของอรหันต์หว่านโซวลงไปในทะเล.
"ตูมมมมม!"น้ำทะเลที่พลุ่งพล่านกลืนกินศพเขาหายไปในทันที.
ลู๋หยาที่หันหน้ากลับมามองไปยังกลุ่มของจงซาน,ขณะที่เขาจ้องมองไปยังจงซาน,จิตสังหารของเขาที่พวยพุ่ง,ราวกับว่ามันจะก่อตั้งเป็นปิศาจร้ายที่ใหญ่โตไร้สิ้นสุด.
"วูซซซซซ!"
หวังคู,จินเผิง,เต้าเหรินถูและคนอื่นๆที่เข้ามาขวางร่างจงซานเอาไว้,แรงกดดันที่แผ่ออกมา,กระแทกกลิ่นอายจิตสังหารของลู่หย๋ากลับไป.
ใบหน้าของจงซานที่ไม่เปลี่ยน,จ้องมองไปยังปราชญ์เทพลู่ยวีที่อยู่ไกลออกไป.
ใบหน้าของลู่หย๋าที่เลือนลางมองไม่เห็นชัด,ทว่าจงซานสามารถใช้เคล็ดวิชาหงหลวนเทียนมองผ่านเข้าไปได้,ใบหน้าของเขาที่ดูประณีตระเอียด,ใบหน้าที่มีโหนกยื่นออกมา,ดวงตาที่แหลมคมราวกับใบมีดกำลังจ้องมองมา.
"เซิ่งกงเป้า?"ลู่หย๋าที่เผยท่าทางประหลาดใจจ้องมองไปยังเซิ่งกงเป้า.
คนกลุ่มนี้,ลู่หย๋ารู้จักเพียงคนเดียว,คือเซิ่งกงเป้า,ต้องไม่ลืมว่าในอดีตพวกเขาเคยร่วมมือกัน,ในเวลาเดียวกัน,ลู่หย๋าก็จ้องมองด้วยความสนใจไปยังจงซานที่อยู่ตรงกลาง.
"สหายเต๋าลู่หย๋า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาพบกันที่นี่!"เซิ่งกงเป้าที่พยักหน้าพร้อมเอ่ยออกมา.
"ฟิ้ว!"ลู่หย๋าที่บินเข้ามาใกล้ในทันที.
เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งที่เฝ้าระวังยิ่งขึ้น,ส่วนลู่หย๋านั้นขมวดคิ้วกวาดตามองคนอื่นๆ,เห็นชัดเจนว่าเขาเผยท่าทางประหลาดใจ,กับกลุ่มเซียนบรรพชนที่อยู่ด้านหน้า.
"เซิ่งกงเป้า,เจ้าคลายผนึกของหงจวินแล้วอย่างงั้นรึ?"ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่!"เซิ่งกงเป้าพยักหน้ารับ,กล่าวแต่เพียงสั้นๆ.
"ในเมื่อคลายแล้ว,ก็ดี,กลับทวีปภาคใต้พร้อมกับข้า,เข้าร่วมศาลสวรรค์เหยาจู่กับข้า!"ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาตามตรง.
"เข้าร่วมศาลสวรรค์เหยาจู่อย่างงั้นรึ?
เจ้าให้ค่าสูงไปแล้ว."เซิ่งกงเป้าที่ส่ายหน้าไปมา.
"เทียนตี้นั้นเตรียมที่จะคลายผนึกให้กับเจ้า,ในเมื่อเจ้าคลายแล้วก็ดี,ด้วยความสามารถของเจ้า,แน่นอนข้าเชื่อว่าสามารถติดตามข้าได้."ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาตามตรง.
"ขออภัย,ข้าไม่ได้มีความสัมพันลึกซึ้งกับราชันย์จุน,เวลานี้ข้าได้เป็นข้าราชบริพารของราชวงศ์อื่นแล้ว!"เซิ่งกงเป้าที่ส่ายหน้าไปมา.
"อะไร?
เจ้าแยกออกจากต้าซ่าง,เข้าร่วมศาลเทวะอื่นอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของลู่หย๋าที่ดูเคร่งขรึม.
"ใช่!"เซิ่งกงเป้าเอ่ยออกมาเบาๆ.
"เป็นราชวงศ์วาสนาใดกัน,ข้าจะกุดหัวเซิ่งหวังนั่นซะ!"ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
คำพูดของลู่หย๋า,ทำให้ทุกคนจ้องมองลู่หย๋าด้วยความโกรธเกรี้ยวพร้อมๆกัน.
ลู่หย๋าย่อมสัมผัสได้ในทันที,สายตาของเขาที่ขยับไปมา,พร้อมกับแผ่จิตสังหารจ้องมองไปยังจงซาน.
"ราชวงศ์วาสนาต้าเจิ้งของข้าคงไร้สามารถสินะ!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ,ภายในใจที่เฝ้าระวัง,ความแข็งแกร่งของลู่หย๋านั้น,เขาได้ยินมาบ้าง,คนผู้นี้ชื่นชอบไล่ล่าสังหารเซียนบรรพชน.
"ศาลเทวะต้าเจิ้ง?
เจ้านะรึจงซาน?"แววตาของลู่หย๋าที่ดวงตาเป็นประกาย.
*****
หยางเก้าหกหยิน.
ปราชญ์เทพเก้าคนในภพหยาง.
· ปราชญ์เทพ
เฉิงโห่ว
· ปราชญ์เทพ
หยิงเห่า
· ปราชญ์เทพ
กุยกูซือ(กงจื่อตาย)
· ปราชญ์เทพ
หมี่เทียน
· ปราชญ์เทพ
ม่อจื่อ
· ปราชญ์เทพ
กงซูจื่อ
· เปราชญ์เทพ
ทียนโจวจื่อ
· ปราชญ์เทพ
ลู่หย๋า
· ปราชญ์เทพ
เจียงยวี(ตาย)กำลังจะแต่งตั้งใหม่.
Chapter 1296 Lu Ya
陆压
ลู่หย๋า
"เฉินและนิกายใต้เสวียนหวงนั้นเป็นศัตรูคู่แค้น,ไม่สามารถยอมความกันได้."เซียนเซิงซือที่กัดฟันแน่น.
เหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งจ้องมองเซียนเซิงซือด้วยความอัศจรรย์ใจ,เห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเก็พอรับทราบความเกลียดชังในใจที่มันร้อนระอุ,เซียนเซิงซือที่เป็นคนลึกล้ำ,ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็คงอยู่ในสภาพสุขุมไม่แยกแส,ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะรุนแรงจนไม่สามารถใจเย็นอยู่ได้,ใบหน้าที่มืดครึ้มเย็นชา,เป็นความรู้สึกที่เกินกว่าจะระงับมันเอาไว้ได้.
ทว่าในเวลานี้ทุกคนที่ได้ยินคำพูดท่าทางคำอธิบายของเขาแล้ว,จึงบอกได้ว่าทำไมถึงได้เกลียดชังถึงขนาดนั้น.
ในเวลาเดียวกัน,นิกายใต้เสวียนหวงนั้นทรงพลังอย่างไม่ต้องสงสัย,พิธีใต้หว่านฝูเพื่อคัดเลือกปราชญ์เทพ,ในเวลานี้เซียนเซิงซือยากที่จะแก้แค้นได้.
เป็นความแค้นที่ลึกล้ำมาก!"
"นิกายต้าเสวียนหวงอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยแววตาเย็นชา.
เซียนเซิงซือที่สูดหายใจลึกกลายเป็นเคร่งขรึมพร้อมกับพยักหน้ารับ.
"เซียนเซิงซือโปรดวางใจ,ในเมื่อเจ้าเป็นคนของต้าเจิ้ง,ข้าย่อมรับผิดชอบตัวเอจ้าด้วย!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
ข้าย่อมรับผิดชอบเจ้าด้วย!
แม้ว่าเป็นคำง่ายๆ,ทว่ากลับเต็มไปด้วยความจริงใจ,เมื่อเป็นคำมั่นของราชา,การที่เซียนเซิงซือเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ครึ่งหนึ่งเหตุผลอาจจะรอคำๆนี้,ท้ายที่สุดก็ได้รับ.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"เซียนเซิงซือกล่าวรับด้วยความซาบซึ้งเคารพ.
"ส่วนเรื่องอสูรแม่พิมพ์,เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?"จงซานสอบถาม.
"เฉินเชื่อว่าเป้าหมายของอสูรแม่พิมพ์ที่ปลอมตัวเป็นเซิ่งหวัง,เป้าหมายคงไม่ใช่ต้าเจิ้ง!"เซียนเซิงซือครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"
"ทวีปภาคเหนือนั้นอยู่ห่างจากทวีปกลางมาก,ผลประโยชน์ของนิกายใต้เสวียหวงเป็นไปไม่ได้ที่จะยืดยาวไปไกลเช่นนั้น,บางที่อาจะเป็นวิหารกลาง,นิกายใต้เสวียนหวงนั้นมีแผนการที่เล็งมายังเจ้าตำหนักกลาง,ดังนั้นจึงต้องการนำฮวงโหวไป."เซียนเซิงซือครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"อืม,คิดเหมือนกัน,นิกายใต้เสวียนหวงที่ข้าคิดนั้น,เกี่ยวกับพิธีใต้หว่านฝูผานเมื่อสองปีที่แล้ว,ข้าเองก็ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้,แต่เมื่อให้คนไปสืบ,กับไม่มีใครพบข่าวคราวเกี่ยวกับนิกายใต้เสวียนหวงเลย!"จงซานกล่าว.
"ครับ! นิกายใต้เสวียนหวงมีรูปร่างเป็นเช่นไรเวลานี้,เฉินก็ไม่รู้เช่นกัน!"เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"แล้วเจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อจะทำอย่างไร?"ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เป่าเอ๋อ? แน่นอนว่าต้องไปกับพวกเรา!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าตำหนักกลางจะยอมอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้ที่เจ้าพูดคุยกัน,การนำเจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อไปไม่ง่ายเลย!"ตี้เซียนเซียนเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"ทว่าในครั้งนี้,มันจะง่ายดาย,นางต้องรับปาก!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
ความจริงแล้วเจ้าตำหนักกลางนั้นแสดงท่าทางแปลกประหลาด,จงซานยังจำได้เมื่อครั้งที่พบนางในโลกใบเล็ก,แม้นว่าจะเป็นเศษความทรงจำของนางที่ทิ้งไว้,เป่าเอ๋อ,นางคือข้า! คำพูดที่กำกวมนี้,เป่าเอ๋อคือนางรึ?
เพราะว่าจงซานนั้นไม่คิดที่จะประมาท,จงซานเองก็ไม่เชื่อเช่นกันว่านางจะไม่มีอะไรซ่อนอยู่,ไม่เช่นนั้นนางจะเป็นหนึ่งตัวตนในยุคเดียวกับหยิงได้อย่างไร,นางคงไม่ได้เป็นประมุขผู้ครอบครองดินแดนตอนกลาง.
อย่างไรก็ตาม,จะเป็นเรื่องใดก็หาได้สำคัญ,สิ่งสำคัญที่สุดคือ,เป่าเอ๋อต้องอยู่ข้างกายของเขา.
ทุกคนเวลานี้ได้กลับไปพัก,ก่อนที่จะเตรียมการเดินทางออกจากดินแดนตอนกลาง,มุ่งไปยังทางใต้มุ่งหน้าสู่วิหารใต้เสวียนหวง.
นิกายใต้เสวียหวงนั้น,กลายเป็นที่สนใจของทุกคน,และยังเป็นสถานที่ที่ทุกคนในภาคกลางจะเดินทางไป.
นิกายใต้เสวียนหวง,อยู่ในอาณาเขตเหลืองดำ,ของทวีปภาคกลาง,และกำลังมีงานชุมนุมใต้หวานฝูผานขึ้นที่นั่น.
กลุ่มของจงซานหลังจากนั้นได้ใช้เวลาสี่เดือน,ท้ายที่สุดก็เดินทางไปยังพื้นที่ใกล้เคียง,บนทะเลนั้น,สามารถมองเห็นหลวงจีนมากมายบินไปมาไม่หยุด,กล่าวได้ว่างานเลี้ยงใหญ่กำลังเกิดขึ้น,สถานที่แห่งนี้จึงกลายเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขา.
เป็นทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาล,ไม่สามารถมองเห็นฝั่งได้,ทุกคนที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า.
"เซิ่งหวัง,ตามข่าวที่เฉินได้รับมานั้น,ดินแดนเหลืองดำนั้นอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้,ซึ่งอยู่ติดกับดินแดนเหล่ยหยิน,หากแต่งานชุมนุมพิธีใต้หวานฝูผานยังไม่เริ่ม,กล่าวได้ว่าเหล่าผู้ฝึกตนไม่อนุญาตให้เข้าไปในดินแดนเหลืองดำชั่วคราว,สามารถเข้าไปอยู่ใกล้ๆดินแดนดังกล่าวได้เท่านั้น!"เซิ่งกงเป้าเอ่ย.
"ในเมื่อเป็นเช่นนี้,ดินแดนเหล่ยหยิน,ก็คงเต็มไปด้วยกลุ่มอิทธิพลที่เข้าร่วมสินะ!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
ทุกคนที่เดินทางบินตรงไปยังดินแดนเหล่ยหยินในทันที.
"เซิ่งหวัง,ดินแดนเหล่ยหยินนั้น,ในเวลานี้ถูกวิหารใต้เหล่ยหยินยึดครอง,ยูไลได้ไปตั้งวิหารอยู่ที่นั่นชั่วคราว.
"ยูไล? ไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บหายดีรึยัง,ในอดีตถึงกับกล้าท้ายทายหงจวินในทวีปตะวันออก,เขานับว่าเป็นคนที่หาญกล้ายิ่งนัก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"แน่นอนยูไล,คงไม่คิดว่า,ซา,ผู้นั้นจะเป็นหงจวิน,ท้ายที่สุดแล้วไม่เพียงบาดเจ็บยังไม่สามารถรักษาหลิงซานเอาไว้ได้อีกด้วย!"เซิ่งกงเป้าที่เผยยิ้มออกมา.
"พวกเราจะเดินทางไปยังวิหารใต้เหล่ยหยินอย่างงั้นรึ?"
"ไม่จำเป็น,พวกเราไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีนัก,ไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้,เพียงแค่สืบข่าวมาได้พอ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"รับทราบ!"
ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันนั้นก็พุ่งตรงไปยังพื้นที่ดินแดนเหล่ยหยิน.
จากนั้น,ทุกคนที่มองเห็นชายฝั่ง.
ขณะที่ทุกคนกำลังบินตรงไปยังพื้นที่เหล่ยหยินนั้น,ทันใดนั้นก็ปรากฏลำแสงสีทองที่พุ่งมาจากพื้นที่ไกลออกไป,เป็นอรหันต์คนหนึ่งในประกายแสงสีทองปกคลุม,เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาก.
"อรหันต์หว่านโซว?"ดวงตาของจินเผิงเบิกกว้างจดจำได้.
"รู้จักอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัย.
"ครับ,เคยพบกันมาก่อน,เมื่อครั้งที่พบกันเมื่อหลายร้อยปีก่อน,เขาเพิ่งก้าวไปถึงเซียนบรรพชน!"จินเผิงกล่าวตอบ.
"อรหันต์หว่านโซวทำไมถึงได้เร่งรีบขนาดนั้นกัน!"ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เขากำลังหวาดกลัว,เขากำลังหนีมา!"หวนจีที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จากที่ไกลออกไป,อรหันต์หว่านโซวที่หนีมาก,ใบหน้าที่เผยความหวาดกลัวออกมา,แม้แต่เหงื่อที่ไกลชโลมกาย.
ดอกบัวสีทองขนาดเท่ากับกำปั้นอยู่ในมือของอรหันต์หว่านโซว.
"อรหันต์หว่านโซวถูกใครไล่มากัน?
ถึงได้หวาดกลัวเช่นนั้น?"จินเผิงที่เผยท่าทางสงสัย.
กลุ่มของจงซานที่หยุดลง,จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,อรหันต์หว่านโซวที่บินผ่านกลุ่มของจงซานไปอย่างรวดเร็ว,พุ่งตรงไปยังทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาล,ไม่สนใจกลุ่มของจงซานแม้แต่น้อย.
ขณะที่ทุกคนกำลังสงสัย,ห้วงอากาศที่ฉีกกระชากลากยาวมา.
"ขอให้เป้าเป่ยกลับมา~~~~~~~~~~~~~~~!”
ได้ยินเสียงดังกล่าว,คิ้วของทุกคนที่ขมวดคิ้วแน่น,ราวกับตระหนักอะไรบางอย่างได้.
พริบตานั้น,แสงสีขาวที่พุ่งมาเป็นเส้นตรง,ตัดผ่านอากาศ,ราวเร็วราวกับอสูรกำลังโบยบิน.
อรหันต์หว่านโซวที่ใบหน้าเปลี่ยนสี,ร้องออกมาเสียงดัง"ไม่~~~~~~~~~~~~~~!”
"ฉับ ซี่!"
เสียงของอรหันต์หว่านโซวที่หยุดลงทันที,แสงสีข่าวที่พุ่งทะลวงร่างอรหันต์หว่านโซว,ก่อนที่จะย้อนกรับไปยังเส้นทางเดิม.
แสงสีขาวที่ย้อนกลับ,หลังจากที่ร่างของอรหันต์หว่านโซวหยุดแล้ว,ดวงตาของจินเผิงหรี่เล็กลง,สังหารใจไม่ใคร่ดีนัก.
เป็นความจริง,ศีรษะของอรหันต์กุยโซวที่ล่วงหล่นโลหิตที่พุ่งกระฉูดในทันที.
"กึกก!"
ศีรษะของอรหันต์หว่านโซวที่หลุนออกจากร่างไปแล้ว.
เซียนบรรพชน,ถึงแม้นว่าจะเป็นเซียนบรรพชนขั้นต้น,ทว่าการจะสังหารเซียนบรรพชนขั้นต้นด้วยกระบวนท่าเดียวนั้น,ไม่ใช่ธรรมดาแน่นอน,สิ่งสำคัญที่สุดศัตรูยังมาไม่ถึงด้วยซ้ำ,ก็สังหารฝ่ายตรงข้ามแล้ว,แม้แต่ดวงวิญญาณก็แตกสลาย!
แข็งแกร่งมา!
"มีดบินพิฆาตเซียน?"เซิ่งกงเป้าที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนจริงจัง.
"วูซซซซซ!"
ปราณที่ทรงพลังน่าเกรงขามที่โถมทับลงมา,พื้นทะเลด้านล่างถึงกับสั่นไหวกลายเป็นละลอกคลื่นขนาดใหญ่.
แรงกดดันที่พุ่งพล่าน,คลื่นที่สาดซัด,ศพของอรหันต์หว่านโซวถูกจับเอาไว้.
ชายในชุดพรตเต๋าสีเหลือง,ที่ปรากฏขึ้นไม่ไกลออกไปจากลุ่มของจงซาน,ที่ด้านหลังของเขานั้นสะพายน้ำเต้าขนาดใหญ่,น้ำเต๋าสีเหลืองมีสายรัดสีน้ำเงิน,ปากของมันเปิดอยู่,จุกของมันอยู่ในมือของชายในชุดเต๋า,มีหนึ่งของเขาที่กุมบัวกลีบทองที่อรหันต์หว่านโซวถือก่อนหน้านี้.
"น้ำเต้าสังหารเซียน,ลู่หยา!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยออกมาด้วยความจริงจัง.
"ปราชญ์เทพ,ลู่หย๋า?"ใบหน้าของจินเผิงที่กระตุก.
ปราชญ์เทพ?
ปราชญ์เทพภพหยาง,ดูเหมือนว่านี่คือคนสุดท้ายที่จงซานได้พบ,ลู่หย๋า?
มีดบินพิฆาตเซียนรึ?
จงซานที่จ้องมองด้านหลังของลู่หย๋า,ดวงตาที่หรี่เล็กลง.
ที่ไกลออกไปนั้นหลังจากที่ลู่หย๋าได้บัวทองคำแล้ว,เขาก็เตะศพของอรหันต์หว่านโซวลงไปในทะเล.
"ตูมมมมม!"น้ำทะเลที่พลุ่งพล่านกลืนกินศพเขาหายไปในทันที.
ลู๋หยาที่หันหน้ากลับมามองไปยังกลุ่มของจงซาน,ขณะที่เขาจ้องมองไปยังจงซาน,จิตสังหารของเขาที่พวยพุ่ง,ราวกับว่ามันจะก่อตั้งเป็นปิศาจร้ายที่ใหญ่โตไร้สิ้นสุด.
"วูซซซซซ!"
หวังคู,จินเผิง,เต้าเหรินถูและคนอื่นๆที่เข้ามาขวางร่างจงซานเอาไว้,แรงกดดันที่แผ่ออกมา,กระแทกกลิ่นอายจิตสังหารของลู่หย๋ากลับไป.
ใบหน้าของจงซานที่ไม่เปลี่ยน,จ้องมองไปยังปราชญ์เทพลู่ยวีที่อยู่ไกลออกไป.
ใบหน้าของลู่หย๋าที่เลือนลางมองไม่เห็นชัด,ทว่าจงซานสามารถใช้เคล็ดวิชาหงหลวนเทียนมองผ่านเข้าไปได้,ใบหน้าของเขาที่ดูประณีตระเอียด,ใบหน้าที่มีโหนกยื่นออกมา,ดวงตาที่แหลมคมราวกับใบมีดกำลังจ้องมองมา.
"เซิ่งกงเป้า?"ลู่หย๋าที่เผยท่าทางประหลาดใจจ้องมองไปยังเซิ่งกงเป้า.
คนกลุ่มนี้,ลู่หย๋ารู้จักเพียงคนเดียว,คือเซิ่งกงเป้า,ต้องไม่ลืมว่าในอดีตพวกเขาเคยร่วมมือกัน,ในเวลาเดียวกัน,ลู่หย๋าก็จ้องมองด้วยความสนใจไปยังจงซานที่อยู่ตรงกลาง.
"สหายเต๋าลู่หย๋า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาพบกันที่นี่!"เซิ่งกงเป้าที่พยักหน้าพร้อมเอ่ยออกมา.
"ฟิ้ว!"ลู่หย๋าที่บินเข้ามาใกล้ในทันที.
เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งที่เฝ้าระวังยิ่งขึ้น,ส่วนลู่หย๋านั้นขมวดคิ้วกวาดตามองคนอื่นๆ,เห็นชัดเจนว่าเขาเผยท่าทางประหลาดใจ,กับกลุ่มเซียนบรรพชนที่อยู่ด้านหน้า.
"เซิ่งกงเป้า,เจ้าคลายผนึกของหงจวินแล้วอย่างงั้นรึ?"ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่!"เซิ่งกงเป้าพยักหน้ารับ,กล่าวแต่เพียงสั้นๆ.
"ในเมื่อคลายแล้ว,ก็ดี,กลับทวีปภาคใต้พร้อมกับข้า,เข้าร่วมศาลสวรรค์เหยาจู่กับข้า!"ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาตามตรง.
"เข้าร่วมศาลสวรรค์เหยาจู่อย่างงั้นรึ?
เจ้าให้ค่าสูงไปแล้ว."เซิ่งกงเป้าที่ส่ายหน้าไปมา.
"เทียนตี้นั้นเตรียมที่จะคลายผนึกให้กับเจ้า,ในเมื่อเจ้าคลายแล้วก็ดี,ด้วยความสามารถของเจ้า,แน่นอนข้าเชื่อว่าสามารถติดตามข้าได้."ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาตามตรง.
"ขออภัย,ข้าไม่ได้มีความสัมพันลึกซึ้งกับราชันย์จุน,เวลานี้ข้าได้เป็นข้าราชบริพารของราชวงศ์อื่นแล้ว!"เซิ่งกงเป้าที่ส่ายหน้าไปมา.
"อะไร?
เจ้าแยกออกจากต้าซ่าง,เข้าร่วมศาลเทวะอื่นอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของลู่หย๋าที่ดูเคร่งขรึม.
"ใช่!"เซิ่งกงเป้าเอ่ยออกมาเบาๆ.
"เป็นราชวงศ์วาสนาใดกัน,ข้าจะกุดหัวเซิ่งหวังนั่นซะ!"ลู่หย๋าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
คำพูดของลู่หย๋า,ทำให้ทุกคนจ้องมองลู่หย๋าด้วยความโกรธเกรี้ยวพร้อมๆกัน.
ลู่หย๋าย่อมสัมผัสได้ในทันที,สายตาของเขาที่ขยับไปมา,พร้อมกับแผ่จิตสังหารจ้องมองไปยังจงซาน.
"ราชวงศ์วาสนาต้าเจิ้งของข้าคงไร้สามารถสินะ!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ,ภายในใจที่เฝ้าระวัง,ความแข็งแกร่งของลู่หย๋านั้น,เขาได้ยินมาบ้าง,คนผู้นี้ชื่นชอบไล่ล่าสังหารเซียนบรรพชน.
"ศาลเทวะต้าเจิ้ง?
เจ้านะรึจงซาน?"แววตาของลู่หย๋าที่ดวงตาเป็นประกาย.
*****
หยางเก้าหกหยิน.
ปราชญ์เทพเก้าคนในภพหยาง.
· ปราชญ์เทพ
เฉิงโห่ว
· ปราชญ์เทพ
หยิงเห่า
· ปราชญ์เทพ
กุยกูซือ(กงจื่อตาย)
· ปราชญ์เทพ
หมี่เทียน
· ปราชญ์เทพ
ม่อจื่อ
· ปราชญ์เทพ
กงซูจื่อ
· เปราชญ์เทพ
ทียนโจวจื่อ
· ปราชญ์เทพ
ลู่หย๋า
· ปราชญ์เทพ
เจียงยวี(ตาย)กำลังจะแต่งตั้งใหม่.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ปราชญ์เทพแบกน้ำเต้ามีแววที่จะร่วงหล่นจากสวรรค์
ตอบลบ