Immortality Chapter 1295 Hatred of Mr. Shi
Chapter 1295 Hatred of Mr. Shi
尸先生的仇恨
ความเกลียดชังของเซียนเซิงซือ.
เจ้าตำหนักกลางลงมือ,หนึ่งกระบวนท่า,สกัดเทพอสูรลำดับเจ็ด.
ขณะที่ทุกคนจับจ้องมองด้วยความประหลาดใจถึงพลังของเจ้าตำหนักกลาง,ส่วนจงซานที่จ้องมองเจ้าตำหนักกลาง,เพราะเขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าเจ้าตำหนักกลางเองก็สามารถมองเห็นจุดอ่อนของเทพอสูรลำดับเจ็บได้ในเวลาอันสั้นอย่างคาดไม่ถึง.
ระเบิดพลีชีพ? เทพอสูรลำดับเจ็ดไม่กล้าระเบิด,ร่างกายของมันที่ถูกเสียบแยกส่วนเล็กส่วนน้อยไปแล้ว,หากมันระเบิดมันจะกลายเป็นฝุ่นผง,และอยู่ในสภาพอ่อนแอ,แม้แต่ไม่สามารถทนแรงระเบิดของมันเองได้.
"ตูมมมมม!"
ทว่าชายชุดดำที่ถูกล้อมไว้ก่อนหน้าพวกเขาพุ่งออกไป,หมายที่จะช่วยเหลือ.
"ตูมมมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
แสงสีทองที่ทะลวงไปทั่วทุกสารทิศ,เก้าร่างในชุดสีดำที่พุ่งขึ้นไปด้านบน,สี่ร่างถูกสับไปในทันที.
จินเผิงที่ลงมือทันที,ง้าวฟางเทียนฮวาจีที่ตัดฉับ,จากนั้นก็พุ่งไล่ล่าอีกห้าร่างในชุดดำต่อ.
ส่วนห้าร่างในชุดดำนั้นไม่ได้หวาดกลัวความตายแม้แต่น้อย,ยังคงพุ่งขึ้นไปด้านบน.
"ฉับ!"
จินเผิงที่ฟาดฟันอีกรอบ,ห้าร่างในชุดดำที่ถูกฟันลงไปอย่างรวดเร็ว.
"ตูมมมมมมม!"
ร่างทั้งหมดที่ถูกตัดล่วงหล่นลงพื้น,ทว่ากับมีโลหิตไหลออกมา.
"เป็นเพียงหุ่นเชิดอย่างงั้นรึ?"เซิ่งกงเป้าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นไปได้ว่าเป็นฝีมือของกงซูจื่ออย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เผยท่าทางสงสัย.
"ไม่เหมือนกับกงซูจื่อ,นี่คือหุ่นเชิดเทวะ,แตกต่างจากเทคนิคของกงซูจื่อ!"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ยั้งมือ,ยั้งมือด้วย!"อสูรเทวะลำดับเจ็ดที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงและสภาพอเนจอนาถ
"ยั้งมืออย่างงงั้นรึ?
เจ้าจำต้องชดใช้สิ่งที่เจ้าทำ!"เจ้าตำหนักกลางที่แค่นเสียงเย็นชา.
ก่อนที่เจ้าตำหนักกลางจะยื่นมือออกไป,พร้อมโจมตีออกไปอีกครั้ง.
"เจ้าตำหนักกลาง,โปรดเมตตา
~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ไกลออกไปนั้น,เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้น,พุ่งมาด้วยความเร็ว,จากพื้นที่ไกลออกไป.
เจ้าตำหนักกลางที่ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะยั้งมือเอาไว้.
คนอื่นๆที่จ้องมองด้วยความสงสัย,มีเพียงแค่เซียนเซิงซือ,ที่แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชาลึกลงไปเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างที่สุด,แต่ก็ถูกซ่อนเอาไว้อย่างรวดเร็ว.
"วูซซซซซ!"
สายลมที่โบกพัดอย่างรุนแรง,ปรากฏร่างสองร่างขึ้นมาในทันที.
ชายชราที่ผอมแห้งสองคน,สวมชุดสีดำคนหนึ่ง,ชุดสีเหลืองคนหนึ่ง,สีสันเป็นประกาย,ปรากฏกายขึ้น,จ้องมองไปยังเจ้าตำหนักกลางที่กำลังจะสังหารเทพอสูรลำดับเจ็ด,ก่อนที่จะพ่นลมหายใจยาว.
"เจ้าตำหนักกลาง,หลายร้อยปีไม่พบหนา,พลังฝึกตนของท่านเพิ่มขึ้นสูงเกินกว่าพวกเรามาก,ช่างน่าอัศจรรย์ใจนัก!"ชายในชุดดำที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เหล่าเสวียน? เหล่าหลวง?
พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร?ต้องการให้ปล่อยอสุรกายตนนี้ไปอย่างงั้นรึ?"เจ้าตำหนักกลางที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เจ้าตำหนกกลาง,เทพอสูรลำดับเจ็ดนี้ความจริงแล้วเป็นของนิกายต้าเสวียนหวงของพวกเรา,ทว่าพวกเราไม่ได้เฝ้ามันเอาไว้ให้ดี,ทำให้มันหนีออกมาได้,พวกเราไล่ตามมันมานานแล้ว!"เหล่าหวงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"หืม?"เจ้าตำหนักกลางที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
ภายในใจของจงซานที่เผยท่าทางดูแคลน?
ไล่ตามาเป็นเวลานานอย่างงั้นรึ?
หาไม่พบ,แต่เมื่อมันมาสร้างหายนะที่นี่,กับพบในทันทีอย่างงั้นรึ?
"เจ้าตำหนักกลางเองก็จะเดินทางไปยังวิหารต้าเสวียนหวง,อสูรลำดับเจ็ดนี้จะถูกพวกเรานำไป,และสั่งสอนมันอย่างเคร่งครัดแน่นอน!"เหล่าเสวียนกล่าว.
เหล่าหวงที่ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา,ราวกับว่าเขาเผยท่าทางเหยียดหยันดูแคลนทุกคนที่อยู่ที่นี่,ทว่าในเวลานี้จำเป็นต้องช่วยคนจึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเหล่วหวงไป.
"มันเป็นอสุรกายของวิหารต้าเสวียนหวงจริงๆรึ?"เจ้านิกายกลางที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่ประมุขนิกายเคยเอ่ย,คาดไม่ถึงว่าจะอยู่ที่นี่,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะมาหาเรื่องเจ้านิกายกลางที่นี่,โชคดียิ่งนิ่ง,ท่านประมุขรู้จะต้องขอบคุณอย่างสุดซึ้งอย่างแน่นอน!"เหล่าเสวียนที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
เจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองคนทั้งสอง,ก่อนที่จะครุ่นคิด,ทันใดนั้นก็เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"อสูรกายตอนนี้ไม่ได้หาเรื่องข้า,ทว่ากลับเป็นเป่าเอ๋อและสามีของนาง,ลองทางพวกเขาว่าควรจะทำอย่างไรดี?"
เจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองไปยังจงซานและเป่าเอ๋อ,นางที่โยนเผือกร้อนไปให้อีกฝ่ายในทันทีนั่นเอง.
เป่าเอ๋อจ้องมองจงซาน,ทุกคนต่างก็จ้องมองมายังจงซาน.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าตำหนักกลางจะผลักภาระนี้มา,หมายความว่าอย่างไร?
นางต้องการจัดการเทพอสูรลำดับเจ็ดอย่างงั้นรึ? นางหวังผลอะไรกันแน่?
"นี่คงจะเป็นศาลเทวะต้าเจิ้ง,เซิ่งหวังจงซานอย่างงั้นรึ?"เหล่าเซียนที่กล่าวออกมาในทันที.
"ถูกต้อง!"จงซานพยักหน้ารับ.
จงซานที่จ้องมองไปยังเหล่าเสวียนและเหล่าหวง,ที่ราวกับว่ารู้จักเขาในทันที,ลองคิดเล็กน้อย,เห็นชัดเจนว่าพวกเขารู้ตัวว่าเขาจะเดินทางมายังทวีปกลาง,บางที่อสูรเทวะลำดับเจ็ดที่ปลอมตัวเป็นเขานั้นเป็นแผนการของพวกเขา.
"อสูรเทวะลำดับเจ็ดนั้นปรกติแล้วไม่ค่อยเชื่อฟัง,ที่ล่วงเกินก่อนหน้านี้,ขอให้เซิ่งหวังจงโปรดอภัย!"เหล่าเสวียนที่กล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่กลายเป็นเงียบ,เจ้าตำหนักกลางที่ไม่คิดจะตัดสินใจในทันที,เหล่าหวงที่แค่นเสียงเล็กน้อย,ชัดเจนว่าเจ้าตำหนักกลางไม่ได้ไว้หน้าพวกเขา,เห็นชัดเจนว่าพวกเขาไม่ได้มีมิตรภาพต่อกันแต่อย่างใด,วิหารต้าเสวียนหวง?
แปลกจริงๆ.
"เซิ่งหวังจงเองคงต้องการเข้าร่วมชุมนุมพิธีใต้หว่านฟู่ผาน,ข้าจะมอบบัตรเชิญโค้วต้าพิเศษให้,เพื่อเป็นของขวัญตอบแทนเซิ่งหวังจง,ขอให้เซิ่งหวังจงปล่อยเทพอสูรลำดับเจ็ดด้วย!"เหล่าเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
โค้วต้าพิเศษอย่างงั้นรึ?
"ในเมื่อเป็นเช่นนี้,จงซานก็จะไม่จริงใจ,ส่วนเทพอสูรลำดับเจ็ดนั้น,ข้าหวังว่าจะอบรบเทพอสูรของพวกท่านอย่างเคร่งครัด.!"จงซานที่กล่าวเคร่งขรึม,พร้อมกับรับบัตรเชิญสีม่วงใบหนึ่งมา.
"นั่นแน่นอนอยู่แล้ว!"เหล่าเสวียนพยักหน้าเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
เหล่าเสวียนที่จ้องมองไปยังเจ้านิกายกลาง.
เจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะไม่เอาเรื่อง,ก่อนที่นางจะขยับนิ้วออกไปด้านนอก,ก่อนที่จะทำให้หนามที่แหลมคนบนร่างเทพอสูรลำดับเจ็ดหายไปในทันที.
"ก็ได้,นำอสูรของเจ้าไปซะ!"เจ้าตำหนักกลางที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ร่างของเทพอสูรลำดับเจ็บที่บิดเบี้ยว,ก่อนที่จะเปลี่ยนรูปไปในทันที,กลายเป็นเหมือนกับกลุ่มก้อนของฝุ่นแป้ง,มีตำสองตาและปากพิเศษ,พร้อมกับลอยไปยืนอยู่บนไหล่ของเหล่าเสวียน.
"เช่นนั้น,วันนี้ไม่รบกวนแล้ว,ไว้พบกันที่นิกายใต้เสวียนหวง!"เหล่าเสวียนเอ่ย.
"อืม!"เจ้าตำหนักกลางพยักหน้ารับ.
อีกฝั่งหนึ่ง,เหล่าหวงที่จ้องมองแปลกๆไปยังเซียนเซิงซือ,ทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน,เหล่าหวงที่ขมวดคิ้วแน่น,ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าก่อนที่จะตามเหล่าเสวียนไป,ใบหน้าแววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความสงสัยก่อนจากไป.
หลังจากตัวก่อเหตุได้จากไปแล้ว,เจ้าตำหนักกลางก็ถอนสายตากลับ.
เจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองไปยังจงซาน,ท้ายที่สุดก็กล่าวกับเป่าเอ๋อ,"วิหารกลาง,เจ้าเองก็เป็นจูเหริน,เจ้าต้อนรับพวกเขาก็แล้วกัน!"
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
จากนั้น,เจ้าตำหนักกลางที่ก้าวเข้าไปด้านใน.
ร่างแยกของเจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองไปยังจินเผิง,"ก่อนหน้านี้เป็นเจ้าเองรึ?ที่ลอบเข้ามาในวิหารกลาง!"
"หืม? ในเวลานั้นเป็นเจ้าท่านหรอกรึ?"จินเผิงที่ตื่นตกใจ.
"เป็นข้าเอง."ร่างแยกที่ก้าวเข้าไปด้านในเช่นกัน.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"เรื่องนี้,เรียนฮวงโหว,ก่อนหน้านี้นั้นเฉิน,เคยลอบเข้าไปในวิหารกลาง,เพื่อที่จะค้นหา,มุกทองคำ,ช่างน่าเศร้าที่ถูกเจ้าตำหนักกลางขับไล่ไป,แม้แต่ได้รับบาดเจ็บ,ในเวลานี้เฉินเพิ่งรู้ว่าคนที่ทำร้ายเฉินบาดเจ็บนั้นไม่ใช่เจ้าตำหนักกลาง,ทว่าเป็นคนเมื่อสักครู!"จินเผิงที่กล่าวออกมาด้วยความละอาย.
เจ้าตำหนักกลางนั้นทรงพลังร้ายกาจมาก,หากแต่เพียงร่างแยกของนางกลับทำร้ายเขาบาดเจ็บแล้ว?
ไม่คิดเลยว่าเขาจะโชคดีที่ไม่ได้พบกับเจ้าตำหนักกลาง,ไม่เช่นนั้นเขาคงอยู่ในสภาพอนาถ!
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
"ไปเถอะ,ไปยังที่พักของเจ้า,ค่อนพูดคุยกันช้า!"จงซานเอ่ย.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
เป่าเอ๋อที่นำทุกคนเข้าไปด้านใน.
ที่ด้านนอกนั้นเหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มาเฝ้าดูกลายเป็นเงียบงัน,ดวงตาของพวกเขาที่เป็นประกาย,ภายในใจที่ราวกับถูกเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าการมาที่นี่ไม่ได้เปล่าประโยชน์,คาดไม่ถึงเลยว่าอสูรนั่นจะเป็นของนิกายใต้เสวียนหวง,และยังมีเหล่าเสวียนและเหล่าหวงออกมาปกป้องด้วย?
กลุ่มของจงซานที่ถูกนำเข้ามาด้านในค่ายกล,เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆก็เริ่มสลายหายไป,พวกเขามาดูเวลานี้พึงพอใจแล้ว.
เป่าเอ๋อ,เจ้าตำหนักลาง,ร่างแยกอีกร่างหนึ่ง,ดังนั้นเหล่าศิษย์ตำหนักกลางย่อมไม่มีใครกล้าขวาง.
ภายในค่ายกล,ด้านในมีตำหนักมากมาย,หลังจากที่ทุกคนได้เข้าพักที่พักที่เตรียมไว้แล้ว,เป่าเอ๋อและจงซานก็ได้ใช้ช่วงเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง.
สามีภรรยาไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน,แน่นอนว่าย่อมต้องรื้อฟื้นความกันสักพัก,ต้องการความเป็นส่วนตัวสักพัก.
สิบวันหลังจากนั้น,จงซานที่ออกมา,แจ้งทุกคนเข้ามาพบที่ตำหนักเชวียนเป่าเอ๋อ.
ในเวลานี้,ใบหน้าของเป่าเอ๋อที่แดงซาน,ไม่ได้เพราะเขินอาย,หากแต่เป็นความสุขที่เอ่อล้นออกมา,นางที่ลอบมองจงซานเป็นครั้งคราว.
"จินเผิง!"จงซานเอ่ย.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"
"มุกทองคำสำคัญกับเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานเอ่ยถาม.
"ครับ,หนึ่งล้านปีถึงจะเกิดสักครั้ง,นอกจากนี้มันยังเหมาะสมกับพลังของเฉิน,หากเฉินได้รับมุกทองคำ,พลังฝึกตนย่อมต้องเพิ่มขึ้นแน่!"จินเผิงที่พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน.
"อืม,นี่คือมุกทองคำ,ข้าและเป่าเอ๋อมอบให้กับเจ้า!"จงซานพยักหน้ารับ,ก่อนที่จะนำกล่องไม้สีทองออกให้เขา.
"หืม?"จินเผิงที่ตื่นตะลึงตาค้าง.
ในอดีตนั้น,เขาต้องได้รับบาดแผลมากมายเพื่อลอบเข้าไปแย่งชิง,แม้แต่ล้มเหลวอีกด้วย,ตอนนี้กลับได้มันมาอยู่ในมือ?
เรื่องนี้เกินจะเชื่อจริงๆ.
"มีปัญหาอะไร?
ไม่ต้องการรึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"ต้องการ,ต้องการมาก,ขอบพระทัยเซิ่งหวัง,ขอบพระทัยฮวงโหว!"จินเผิงที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันที.
ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบ,จินเผิงรู้ว่าต้องเป็นของแท้แน่นอน,เซิ่งหวังเป็นไปไม่ได้ที่จะประทานของปลอมให้กับเขา.
"ฝึกฝนให้หนัก!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"จินเผิงที่เผยท่าทางตื่นเต้น.
สายตาของทุกคนต่างก็จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,มุกทองคำรึ?นี่คือสุดยอดสมบัติของโลกหล้า! ตราบเท่าที่ซื่อสัตย์กับต้าเจิ้ง,เซิ่งหวังไม่เคยตระหนี่อย่างแน่นอน.
"เซียนเซิงซือ!"จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"เซียนเซิงซือกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ก่อนหน้านี้สิบวัน,ข้าสังเกตความผิดปรกติของเจ้า,เจ้าที่พยายามระงับความเกลียดชังเอาไว้,มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?
เจ้ารู้จักเหล่าเสวียนและเหล่าหวงรึ?"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
เซียนเซิงซือ"........................!”
ในเวลานี้สายตาของทุกคนได้จดจ้องมองมายังเซียนเซิงซือเช่นกัน,เห็นชัดเจนว่าพวกเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้เช่นกัน.
เซียนเซิงซือที่เงียบไปครู่หนึ่ง,ขมวดคิ้วไปมา,สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"ครับ,เฉินรู้จักพวกเรา,พวกเขาทั้งสองเคยเป็นคนตระกูลจาง!"
"หืม?"
"เซิ่งหวัง,เฉินไม่ได้เอ่ยหรอกรึว่าตอนเด็กนั้นได้อาศัยอยู่ในทวีปภาคกลาง?
ในวัยเด็กนั้นเฉินอยู่ในนิกายต้าเสวียนหวง,ตระกูลจางของพวกเรานั้นซ่อนตัวตนเปลี่ยนชื่อเป็นนิกายจาง,ถูกนิกายต้าเสวียนหวงทำลาย,สมาชิกครอบครัวตกตายไปเพราะว่านิกายใต้เสวียนหวงทรยศ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าแววตาเกลียดชัง.
"นิกายใต้เสวียนหวงทรยศอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ,นิกายต้าเสวียนหวงนั้น,กล่าวได้ว่าได้รับการสนับสนุนจากนิกายจางของข้า,เหล่าเสวียน,เหล่าหวง,เดิมทีแล้วเป็นคนรับใช้ตระกูลจาง,พวกเขาทรยศตระกูลนำภัยพิบัติมา,อาวุโสหลายคนถูกศัตรูที่ทรงพลังสังหาร,เขาคนตระกูลจางที่ได้รับความเสียหาย,คาดไม่ถึงว่าท้ายที่สุดกลับเป็นนิกายใต้เสวียนหวงที่ทรยศต้องการให้ตระกูลจางตกตายทั้งตระกูล,ในการสังหารหมู่ครั้งนั้น,มีเพียงแค่เฉินเท่านั้นที่หนีรอดมาได้!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเกลียดชัง.
"เฉินและนิกายใต้เสวียนหวงนั้นเป็นศัตรูคู่แค้น,ไม่สามารถยอมความกันได้."เซียนเซิงซือที่กัดฟันแน่น.
Chapter 1295 Hatred of Mr. Shi
尸先生的仇恨
ความเกลียดชังของเซียนเซิงซือ.
เจ้าตำหนักกลางลงมือ,หนึ่งกระบวนท่า,สกัดเทพอสูรลำดับเจ็ด.
ขณะที่ทุกคนจับจ้องมองด้วยความประหลาดใจถึงพลังของเจ้าตำหนักกลาง,ส่วนจงซานที่จ้องมองเจ้าตำหนักกลาง,เพราะเขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าเจ้าตำหนักกลางเองก็สามารถมองเห็นจุดอ่อนของเทพอสูรลำดับเจ็บได้ในเวลาอันสั้นอย่างคาดไม่ถึง.
ระเบิดพลีชีพ? เทพอสูรลำดับเจ็ดไม่กล้าระเบิด,ร่างกายของมันที่ถูกเสียบแยกส่วนเล็กส่วนน้อยไปแล้ว,หากมันระเบิดมันจะกลายเป็นฝุ่นผง,และอยู่ในสภาพอ่อนแอ,แม้แต่ไม่สามารถทนแรงระเบิดของมันเองได้.
"ตูมมมมม!"
ทว่าชายชุดดำที่ถูกล้อมไว้ก่อนหน้าพวกเขาพุ่งออกไป,หมายที่จะช่วยเหลือ.
"ตูมมมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
แสงสีทองที่ทะลวงไปทั่วทุกสารทิศ,เก้าร่างในชุดสีดำที่พุ่งขึ้นไปด้านบน,สี่ร่างถูกสับไปในทันที.
จินเผิงที่ลงมือทันที,ง้าวฟางเทียนฮวาจีที่ตัดฉับ,จากนั้นก็พุ่งไล่ล่าอีกห้าร่างในชุดดำต่อ.
ส่วนห้าร่างในชุดดำนั้นไม่ได้หวาดกลัวความตายแม้แต่น้อย,ยังคงพุ่งขึ้นไปด้านบน.
"ฉับ!"
จินเผิงที่ฟาดฟันอีกรอบ,ห้าร่างในชุดดำที่ถูกฟันลงไปอย่างรวดเร็ว.
"ตูมมมมมมม!"
ร่างทั้งหมดที่ถูกตัดล่วงหล่นลงพื้น,ทว่ากับมีโลหิตไหลออกมา.
"เป็นเพียงหุ่นเชิดอย่างงั้นรึ?"เซิ่งกงเป้าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นไปได้ว่าเป็นฝีมือของกงซูจื่ออย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เผยท่าทางสงสัย.
"ไม่เหมือนกับกงซูจื่อ,นี่คือหุ่นเชิดเทวะ,แตกต่างจากเทคนิคของกงซูจื่อ!"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ยั้งมือ,ยั้งมือด้วย!"อสูรเทวะลำดับเจ็ดที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงและสภาพอเนจอนาถ
"ยั้งมืออย่างงงั้นรึ?
เจ้าจำต้องชดใช้สิ่งที่เจ้าทำ!"เจ้าตำหนักกลางที่แค่นเสียงเย็นชา.
ก่อนที่เจ้าตำหนักกลางจะยื่นมือออกไป,พร้อมโจมตีออกไปอีกครั้ง.
"เจ้าตำหนักกลาง,โปรดเมตตา
~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ไกลออกไปนั้น,เสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้น,พุ่งมาด้วยความเร็ว,จากพื้นที่ไกลออกไป.
เจ้าตำหนักกลางที่ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะยั้งมือเอาไว้.
คนอื่นๆที่จ้องมองด้วยความสงสัย,มีเพียงแค่เซียนเซิงซือ,ที่แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชาลึกลงไปเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างที่สุด,แต่ก็ถูกซ่อนเอาไว้อย่างรวดเร็ว.
"วูซซซซซ!"
สายลมที่โบกพัดอย่างรุนแรง,ปรากฏร่างสองร่างขึ้นมาในทันที.
ชายชราที่ผอมแห้งสองคน,สวมชุดสีดำคนหนึ่ง,ชุดสีเหลืองคนหนึ่ง,สีสันเป็นประกาย,ปรากฏกายขึ้น,จ้องมองไปยังเจ้าตำหนักกลางที่กำลังจะสังหารเทพอสูรลำดับเจ็ด,ก่อนที่จะพ่นลมหายใจยาว.
"เจ้าตำหนักกลาง,หลายร้อยปีไม่พบหนา,พลังฝึกตนของท่านเพิ่มขึ้นสูงเกินกว่าพวกเรามาก,ช่างน่าอัศจรรย์ใจนัก!"ชายในชุดดำที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เหล่าเสวียน? เหล่าหลวง?
พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร?ต้องการให้ปล่อยอสุรกายตนนี้ไปอย่างงั้นรึ?"เจ้าตำหนักกลางที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เจ้าตำหนกกลาง,เทพอสูรลำดับเจ็ดนี้ความจริงแล้วเป็นของนิกายต้าเสวียนหวงของพวกเรา,ทว่าพวกเราไม่ได้เฝ้ามันเอาไว้ให้ดี,ทำให้มันหนีออกมาได้,พวกเราไล่ตามมันมานานแล้ว!"เหล่าหวงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"หืม?"เจ้าตำหนักกลางที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
ภายในใจของจงซานที่เผยท่าทางดูแคลน?
ไล่ตามาเป็นเวลานานอย่างงั้นรึ?
หาไม่พบ,แต่เมื่อมันมาสร้างหายนะที่นี่,กับพบในทันทีอย่างงั้นรึ?
"เจ้าตำหนักกลางเองก็จะเดินทางไปยังวิหารต้าเสวียนหวง,อสูรลำดับเจ็ดนี้จะถูกพวกเรานำไป,และสั่งสอนมันอย่างเคร่งครัดแน่นอน!"เหล่าเสวียนกล่าว.
เหล่าหวงที่ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา,ราวกับว่าเขาเผยท่าทางเหยียดหยันดูแคลนทุกคนที่อยู่ที่นี่,ทว่าในเวลานี้จำเป็นต้องช่วยคนจึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเหล่วหวงไป.
"มันเป็นอสุรกายของวิหารต้าเสวียนหวงจริงๆรึ?"เจ้านิกายกลางที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่ประมุขนิกายเคยเอ่ย,คาดไม่ถึงว่าจะอยู่ที่นี่,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะมาหาเรื่องเจ้านิกายกลางที่นี่,โชคดียิ่งนิ่ง,ท่านประมุขรู้จะต้องขอบคุณอย่างสุดซึ้งอย่างแน่นอน!"เหล่าเสวียนที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
เจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองคนทั้งสอง,ก่อนที่จะครุ่นคิด,ทันใดนั้นก็เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"อสูรกายตอนนี้ไม่ได้หาเรื่องข้า,ทว่ากลับเป็นเป่าเอ๋อและสามีของนาง,ลองทางพวกเขาว่าควรจะทำอย่างไรดี?"
เจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองไปยังจงซานและเป่าเอ๋อ,นางที่โยนเผือกร้อนไปให้อีกฝ่ายในทันทีนั่นเอง.
เป่าเอ๋อจ้องมองจงซาน,ทุกคนต่างก็จ้องมองมายังจงซาน.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าตำหนักกลางจะผลักภาระนี้มา,หมายความว่าอย่างไร?
นางต้องการจัดการเทพอสูรลำดับเจ็ดอย่างงั้นรึ? นางหวังผลอะไรกันแน่?
"นี่คงจะเป็นศาลเทวะต้าเจิ้ง,เซิ่งหวังจงซานอย่างงั้นรึ?"เหล่าเซียนที่กล่าวออกมาในทันที.
"ถูกต้อง!"จงซานพยักหน้ารับ.
จงซานที่จ้องมองไปยังเหล่าเสวียนและเหล่าหวง,ที่ราวกับว่ารู้จักเขาในทันที,ลองคิดเล็กน้อย,เห็นชัดเจนว่าพวกเขารู้ตัวว่าเขาจะเดินทางมายังทวีปกลาง,บางที่อสูรเทวะลำดับเจ็ดที่ปลอมตัวเป็นเขานั้นเป็นแผนการของพวกเขา.
"อสูรเทวะลำดับเจ็ดนั้นปรกติแล้วไม่ค่อยเชื่อฟัง,ที่ล่วงเกินก่อนหน้านี้,ขอให้เซิ่งหวังจงโปรดอภัย!"เหล่าเสวียนที่กล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่กลายเป็นเงียบ,เจ้าตำหนักกลางที่ไม่คิดจะตัดสินใจในทันที,เหล่าหวงที่แค่นเสียงเล็กน้อย,ชัดเจนว่าเจ้าตำหนักกลางไม่ได้ไว้หน้าพวกเขา,เห็นชัดเจนว่าพวกเขาไม่ได้มีมิตรภาพต่อกันแต่อย่างใด,วิหารต้าเสวียนหวง?
แปลกจริงๆ.
"เซิ่งหวังจงเองคงต้องการเข้าร่วมชุมนุมพิธีใต้หว่านฟู่ผาน,ข้าจะมอบบัตรเชิญโค้วต้าพิเศษให้,เพื่อเป็นของขวัญตอบแทนเซิ่งหวังจง,ขอให้เซิ่งหวังจงปล่อยเทพอสูรลำดับเจ็ดด้วย!"เหล่าเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
โค้วต้าพิเศษอย่างงั้นรึ?
"ในเมื่อเป็นเช่นนี้,จงซานก็จะไม่จริงใจ,ส่วนเทพอสูรลำดับเจ็ดนั้น,ข้าหวังว่าจะอบรบเทพอสูรของพวกท่านอย่างเคร่งครัด.!"จงซานที่กล่าวเคร่งขรึม,พร้อมกับรับบัตรเชิญสีม่วงใบหนึ่งมา.
"นั่นแน่นอนอยู่แล้ว!"เหล่าเสวียนพยักหน้าเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
เหล่าเสวียนที่จ้องมองไปยังเจ้านิกายกลาง.
เจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะไม่เอาเรื่อง,ก่อนที่นางจะขยับนิ้วออกไปด้านนอก,ก่อนที่จะทำให้หนามที่แหลมคนบนร่างเทพอสูรลำดับเจ็ดหายไปในทันที.
"ก็ได้,นำอสูรของเจ้าไปซะ!"เจ้าตำหนักกลางที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ร่างของเทพอสูรลำดับเจ็บที่บิดเบี้ยว,ก่อนที่จะเปลี่ยนรูปไปในทันที,กลายเป็นเหมือนกับกลุ่มก้อนของฝุ่นแป้ง,มีตำสองตาและปากพิเศษ,พร้อมกับลอยไปยืนอยู่บนไหล่ของเหล่าเสวียน.
"เช่นนั้น,วันนี้ไม่รบกวนแล้ว,ไว้พบกันที่นิกายใต้เสวียนหวง!"เหล่าเสวียนเอ่ย.
"อืม!"เจ้าตำหนักกลางพยักหน้ารับ.
อีกฝั่งหนึ่ง,เหล่าหวงที่จ้องมองแปลกๆไปยังเซียนเซิงซือ,ทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน,เหล่าหวงที่ขมวดคิ้วแน่น,ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าก่อนที่จะตามเหล่าเสวียนไป,ใบหน้าแววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความสงสัยก่อนจากไป.
หลังจากตัวก่อเหตุได้จากไปแล้ว,เจ้าตำหนักกลางก็ถอนสายตากลับ.
เจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองไปยังจงซาน,ท้ายที่สุดก็กล่าวกับเป่าเอ๋อ,"วิหารกลาง,เจ้าเองก็เป็นจูเหริน,เจ้าต้อนรับพวกเขาก็แล้วกัน!"
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
จากนั้น,เจ้าตำหนักกลางที่ก้าวเข้าไปด้านใน.
ร่างแยกของเจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองไปยังจินเผิง,"ก่อนหน้านี้เป็นเจ้าเองรึ?ที่ลอบเข้ามาในวิหารกลาง!"
"หืม? ในเวลานั้นเป็นเจ้าท่านหรอกรึ?"จินเผิงที่ตื่นตกใจ.
"เป็นข้าเอง."ร่างแยกที่ก้าวเข้าไปด้านในเช่นกัน.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"เรื่องนี้,เรียนฮวงโหว,ก่อนหน้านี้นั้นเฉิน,เคยลอบเข้าไปในวิหารกลาง,เพื่อที่จะค้นหา,มุกทองคำ,ช่างน่าเศร้าที่ถูกเจ้าตำหนักกลางขับไล่ไป,แม้แต่ได้รับบาดเจ็บ,ในเวลานี้เฉินเพิ่งรู้ว่าคนที่ทำร้ายเฉินบาดเจ็บนั้นไม่ใช่เจ้าตำหนักกลาง,ทว่าเป็นคนเมื่อสักครู!"จินเผิงที่กล่าวออกมาด้วยความละอาย.
เจ้าตำหนักกลางนั้นทรงพลังร้ายกาจมาก,หากแต่เพียงร่างแยกของนางกลับทำร้ายเขาบาดเจ็บแล้ว?
ไม่คิดเลยว่าเขาจะโชคดีที่ไม่ได้พบกับเจ้าตำหนักกลาง,ไม่เช่นนั้นเขาคงอยู่ในสภาพอนาถ!
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
"ไปเถอะ,ไปยังที่พักของเจ้า,ค่อนพูดคุยกันช้า!"จงซานเอ่ย.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.
เป่าเอ๋อที่นำทุกคนเข้าไปด้านใน.
ที่ด้านนอกนั้นเหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มาเฝ้าดูกลายเป็นเงียบงัน,ดวงตาของพวกเขาที่เป็นประกาย,ภายในใจที่ราวกับถูกเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าการมาที่นี่ไม่ได้เปล่าประโยชน์,คาดไม่ถึงเลยว่าอสูรนั่นจะเป็นของนิกายใต้เสวียนหวง,และยังมีเหล่าเสวียนและเหล่าหวงออกมาปกป้องด้วย?
กลุ่มของจงซานที่ถูกนำเข้ามาด้านในค่ายกล,เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆก็เริ่มสลายหายไป,พวกเขามาดูเวลานี้พึงพอใจแล้ว.
เป่าเอ๋อ,เจ้าตำหนักลาง,ร่างแยกอีกร่างหนึ่ง,ดังนั้นเหล่าศิษย์ตำหนักกลางย่อมไม่มีใครกล้าขวาง.
ภายในค่ายกล,ด้านในมีตำหนักมากมาย,หลังจากที่ทุกคนได้เข้าพักที่พักที่เตรียมไว้แล้ว,เป่าเอ๋อและจงซานก็ได้ใช้ช่วงเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง.
สามีภรรยาไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน,แน่นอนว่าย่อมต้องรื้อฟื้นความกันสักพัก,ต้องการความเป็นส่วนตัวสักพัก.
สิบวันหลังจากนั้น,จงซานที่ออกมา,แจ้งทุกคนเข้ามาพบที่ตำหนักเชวียนเป่าเอ๋อ.
ในเวลานี้,ใบหน้าของเป่าเอ๋อที่แดงซาน,ไม่ได้เพราะเขินอาย,หากแต่เป็นความสุขที่เอ่อล้นออกมา,นางที่ลอบมองจงซานเป็นครั้งคราว.
"จินเผิง!"จงซานเอ่ย.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"
"มุกทองคำสำคัญกับเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานเอ่ยถาม.
"ครับ,หนึ่งล้านปีถึงจะเกิดสักครั้ง,นอกจากนี้มันยังเหมาะสมกับพลังของเฉิน,หากเฉินได้รับมุกทองคำ,พลังฝึกตนย่อมต้องเพิ่มขึ้นแน่!"จินเผิงที่พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน.
"อืม,นี่คือมุกทองคำ,ข้าและเป่าเอ๋อมอบให้กับเจ้า!"จงซานพยักหน้ารับ,ก่อนที่จะนำกล่องไม้สีทองออกให้เขา.
"หืม?"จินเผิงที่ตื่นตะลึงตาค้าง.
ในอดีตนั้น,เขาต้องได้รับบาดแผลมากมายเพื่อลอบเข้าไปแย่งชิง,แม้แต่ล้มเหลวอีกด้วย,ตอนนี้กลับได้มันมาอยู่ในมือ?
เรื่องนี้เกินจะเชื่อจริงๆ.
"มีปัญหาอะไร?
ไม่ต้องการรึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"ต้องการ,ต้องการมาก,ขอบพระทัยเซิ่งหวัง,ขอบพระทัยฮวงโหว!"จินเผิงที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันที.
ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบ,จินเผิงรู้ว่าต้องเป็นของแท้แน่นอน,เซิ่งหวังเป็นไปไม่ได้ที่จะประทานของปลอมให้กับเขา.
"ฝึกฝนให้หนัก!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"จินเผิงที่เผยท่าทางตื่นเต้น.
สายตาของทุกคนต่างก็จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,มุกทองคำรึ?นี่คือสุดยอดสมบัติของโลกหล้า! ตราบเท่าที่ซื่อสัตย์กับต้าเจิ้ง,เซิ่งหวังไม่เคยตระหนี่อย่างแน่นอน.
"เซียนเซิงซือ!"จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"เซียนเซิงซือกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ก่อนหน้านี้สิบวัน,ข้าสังเกตความผิดปรกติของเจ้า,เจ้าที่พยายามระงับความเกลียดชังเอาไว้,มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?
เจ้ารู้จักเหล่าเสวียนและเหล่าหวงรึ?"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
เซียนเซิงซือ"........................!”
ในเวลานี้สายตาของทุกคนได้จดจ้องมองมายังเซียนเซิงซือเช่นกัน,เห็นชัดเจนว่าพวกเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้เช่นกัน.
เซียนเซิงซือที่เงียบไปครู่หนึ่ง,ขมวดคิ้วไปมา,สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"ครับ,เฉินรู้จักพวกเรา,พวกเขาทั้งสองเคยเป็นคนตระกูลจาง!"
"หืม?"
"เซิ่งหวัง,เฉินไม่ได้เอ่ยหรอกรึว่าตอนเด็กนั้นได้อาศัยอยู่ในทวีปภาคกลาง?
ในวัยเด็กนั้นเฉินอยู่ในนิกายต้าเสวียนหวง,ตระกูลจางของพวกเรานั้นซ่อนตัวตนเปลี่ยนชื่อเป็นนิกายจาง,ถูกนิกายต้าเสวียนหวงทำลาย,สมาชิกครอบครัวตกตายไปเพราะว่านิกายใต้เสวียนหวงทรยศ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าแววตาเกลียดชัง.
"นิกายใต้เสวียนหวงทรยศอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ,นิกายต้าเสวียนหวงนั้น,กล่าวได้ว่าได้รับการสนับสนุนจากนิกายจางของข้า,เหล่าเสวียน,เหล่าหวง,เดิมทีแล้วเป็นคนรับใช้ตระกูลจาง,พวกเขาทรยศตระกูลนำภัยพิบัติมา,อาวุโสหลายคนถูกศัตรูที่ทรงพลังสังหาร,เขาคนตระกูลจางที่ได้รับความเสียหาย,คาดไม่ถึงว่าท้ายที่สุดกลับเป็นนิกายใต้เสวียนหวงที่ทรยศต้องการให้ตระกูลจางตกตายทั้งตระกูล,ในการสังหารหมู่ครั้งนั้น,มีเพียงแค่เฉินเท่านั้นที่หนีรอดมาได้!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเกลียดชัง.
"เฉินและนิกายใต้เสวียนหวงนั้นเป็นศัตรูคู่แค้น,ไม่สามารถยอมความกันได้."เซียนเซิงซือที่กัดฟันแน่น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น