Immortality Chapter 1287 under the heavens is chaotic
Chapter 1287 under the heavens is chaotic
天下乱
ความโกลาหลในโลกหล้า.
ตำหนักหลวง,ศาลเทวะติงหง.
ภายในห้องโถง,เซิ่งหวังติงหงที่กำลังนั่งบำเพ็ญ,หลับตาควบคุมลมหมายใจ,มือซ้ายของเขาที่กุดหายไปไม่เห็น,ในเวลานี้กำลังปรากฏแสงสว่างจ้า,ก่อนที่มันจะงอกออกมาด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตัวเปล่า,ยืดขยายออกมาฟื้นคืนกลับมาเป็นดั่งเดิม.
ดวงตาทั้งสองข้างของเซิ่งหวังลืมขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจกับแขนอึดอัดใจขณะที่จ้องมองแขนซ้ายของตัวเอง,คิดถึงวันนั้นที่ดินแดนขั้วโลกเหนือ,กับการต่อสู้ที่เกิดขึ้น.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ?
ใครจะคิดว่ามันจะทรงพลังเกินจริงขนาดนี้?
เหล่าเซียนบรรพชนมากมายหลากหลายที่แขนขาขาด,จนหนีไปถูกกับดักบนท้องฟ้า,ลึกลับนัก,เวลานี้นี้ทุกคนทีติดกับดักต่างก็เต็มไปด้วยความโกรธเกลียด.
"ดี,จงซานช่างดุร้ายยิ่งนัก!"ใบหน้าของเซิ่งหวังติงหงที่บิดเบี้ยว.
แน่นอนว่าในแต่ละมุมมองของคนย่อมแตกต่างกัน,จงซานดุร้ายอย่างงั้นรึ?
เซิ่งหวังติงหงไม่เคยคิดว่าตัวเองที่เตรียมลอบสังหารจงซานนั้นเป็นเช่นใด,เขาหาได้นำมาคิดไม่.
เซิ่งหวังติงหงที่ลุกขึ้นและก้าวออกมาจากด้านในประตู.
"แอ๊ด!"
ประตูที่เปิดออกมา,ทว่าที่ด้านนอกห้องโถงนั้นมีข้าราชบริพารมากมายมารอคอยอยู่,เหมือนว่าทุกคนต่างก็รอเซิ่งหวังติงหงกันอยู่.
"ท่านพ่อ,ฟื้นฟูเรียบร้อยแล้วรึ?"ไท่จื่อของศาลเทวะติงหงก้าวออกไปในทันที.
"บุตรของข้าอย่าได้กังวล,อาการบาดเจ็บของข้าฟื้นฟูเรียบร้อยแล้ว!"เซิ่งหวังติงหงที่พยักหน้ารับ.
"เซิ่งหวัง,มีเรื่องสำคัญที่ไม่ใคร่ดีนักเกิดขึ้น!"เสนาธิการชราคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เสนาบดีหม่า,เร่งรีบเช่นนี้มีเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึ?!"เซิ่งหวังติงหงที่ขมวดคิ้ว,ด้วยตัวเองเพิ่งฟื้นฟู,จะต้องออกว่าราชการเลยรึ?
เซิ่งหวังติงหงที่ไม่ได้ร้อนรนแต่อย่างใด,เพราะว่าเขาสัมผัสได้ว่าวาสนาของศาลเทวะติงหงยังคงมั่นคง,ไม่ว่าจะมีเรื่องใดย่อมสามารถเผชิญไปได้,ทำไมถึงต้องร้อนรนกัน.
"เซิ่งหวังโปรดตรวจสอบ,ศาลเทวะต้าเจิ้งได้ส่งแจ้งสารสงครามมาเพื่อเปิดสงครามแย่งชิงดินแดน,แม่ทัพกองกำลังที่หนึ่งที่ถูกส่งมายังภาคตะวันออก,แม่ทัพหลิงเซียวได้ถูกส่งออกมาแล้ว,ดูเหมือนว่าพวกเขาได้เตรียมทัพเอาไว้ตั้งแต่สองปีที่แล้ว!"เสนาบดีหม่าที่กล่าวออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ.
"อะไร?
สงครามแย่งชิงดินแดน?"เซิ่งหวังติงหงที่ขมวดคิ้วไปมา.
เซิ่งหวังติงหงที่รับสารไหมสีเหลืองพร้อมกับจดจ้องมองเขม็ง.
"เซิ่งหวัง,สารสงครามครั้งนี้เป็นสุ่ยจิงของต้าเจิ้งที่ถูกส่งมา,วันนี้เขาได้แจ้งไปยังคนทั่วหล้า,พร้อมกับส่งออกปั่วทวีปภาคเหนือ,บอกกล่าวเกี่ยวกับความรุนแรง,เสนาบดีชราตลอดชีวิตมานี้,เพิ่งเคยพบเรื่องเช่นนี้,สุ่ยจิงผู้นี้นับว่าเป็นคนที่มีความสามารถที่น่าสะพรึงยิ่งนัก."
"เนื้อความของสารสงคราม,ได้พูดบอกกว้างเกี่ยวกับความยุติธรรม,ซึ่งเกี่ยวกับเนื้อความของราชวงศ์ของพวกเราและอีกสามราชวงศ์,ที่กระทำการชั่วร้ายลอบสังหารพวกเขา,จนก่อให้เกิดสงครามแย่งชิงดินแดน,กระหม่อมได้เห็นแล้ว,นี่เป็นการพูดจากดดัน,หากเรื่องกล่าวหาพวกเรา,ทั้งที่พวกเขาได้เตรียมทัพหลายพันล้านเตรียมโจมตีพวกเรานานแล้ว!"เสนาบดีหม่าที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
เป็นความจริง,คำพูดของเสนาบดีหม่า,ทำให้ขุนนางคนอื่นๆส่งเสียงอื้ออึ้ง,การแย่งชิงดินแดนครั้งนี้ทุกคนต่างก็สามารถมองเห็นได้,ฝ่ายตรงข้ามนั้นแข็งแกร่ง,พวกเขาที่รู้สึกไม่ใคร่ดีนัก.
ถึงแม้นว่าเซิ่งหวังติงหงจะยังคงรักษาความสุขุมเอาไว้ได้,ชั่วขณะที่จ้องมองสารสงครามก็เผยท่าทางกังวลออกมาเล็กน้อยชั่วขณะเช่นกัน.
"จงซาน,บิดเบือนความจริง."เซิ่งหวังติงหงที่เวลานี้กุมสารสงครามด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว.
เซิ่งหวังติงหงที่จับจ้องมองเหล่าขุนนางที่เต็มไปด้วยความกังวล,ที่ดินแดนขั้วโลกเหนือ,ทุกคนต่างก็รู้ว่าเขาเป็นคนลอบโจมตีจงซานอย่างชัดเจน,ถึงแม้นว่าเขาจะพลาดท่าหนีกลับมาด้วยอาการบาดเจ็บ,ทว่าก็สามารถบอกได้ว่าได้สร้างความแค้นกับจงซานแล้ว,พวกเขาเหล่าเซียนบรรพชนจำนวนมากล้อมสังหารจงซานจริง,หากแต่จงซานเสียเปรียบเอาตัวไม่รอดอย่างงั้นรึ?
พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่สร้างเรื่องน่าละอายกับจงซานอย่างงั้นรึ?
"เซิ่งหวังคนทั่วหล้า,ต่างก็รู้เรื่องสงครามแย่งชิงดินแดนครั้งนี้กันแล้ว,ในเวลา,เสนาบดีชราผู้นี้กังวลว่า.....!"เสนาบดีหม่าที่ใบหน้าเป็นกังวลไม่ใครดี.
"กังวลสิ่งใดกัน?"
"เสนาบดีชรากังวลว่าขวัญกำลังใจทัพจะมีปัญหา,เซิ่งหวัง,เสนาบดีชราขอให้เซิ่งหวังได้ปลอบประโลมขวัญกำลังใจของกองทัพและประชรชน,เพื่อป้องกันหายนะที่อาจจะเกิดกับศาลเทวะติงหงของพวกเรา!"เสนาบดีหม่าที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"อืม,ข้ารับรู้แล้ว!"เซิ่งหวังติงหงที่พยักหน้าด้วยความพอใจ.
"แต่ว่า,เสนาบดีไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเราและต้าเจิ้ง,พวกเรายังอยู่ห่างจากศาลเทวะอีกสองแห่ง,กองทัพของต้าเจิ้งหากต้องการจะโจมตี,ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย,พวกเขาย่อมไม่หาญกล้าขนาดนั้น!"เซิ่งหวังติงหงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,เซิ่งหวัง,ต้าเจิ้งได้ลงมือเปิดสงครามแล้ว,ไม่ใช่แค่ทัพของพวกเราแต่อีกสองดินแดนด้วย,พวกเขาไม่จำเป็นต้องผ่านดินแดนทั้งสอง,เพราะต้าเจิ้งเองก็เปิดสงครามกับพวกเขาเรียบร้อยแล้ว."เสนาบดีหม่าเอ่ย.
"อะไร?
เปิดสงครามอย่างงั้นรึ?"เซิ่งหวังติงหงที่ขมวดคิ้ว.
"ใช่,ไม่เพียงประการสงครามเพียงกับพวกเราเพียงเท่านั้น,ต้าเจิ้งในเวลานี้,สี่ทัพใหญ่,นำทัพกองกำลังละ
300 ล้านคน,เปิดศึกกับศาลเทวะทั้งสี่พร้อมกับตลอดจนแดนเทวะอีกสี่แห่งพร้อมกันด้วย,แต่ละทัพนั้นแบ่งแยกเข้าโจมตีสองดินแดน,เปิดสงคราม,หนึ่งต่อ
12,เพื่อยึดครองให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนเฟิงจงด้วยพลัง."เสนาบดีหม่าเอ่ย.
"บ้าไปแล้ว,จงซานมันเสียสติไปแล้วอย่างงั้นรึ?
หนึ่งต่อสิบสอง? คิดว่ากำลังล้อเล่นอยู่รึไง?
ใจกล้าเกินไปแล้ว,ทหารของมันใจกล้าขนาดนั้นเลยรึ?"เซิ่งหวังติงหงที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
เสนาบดีหม่าที่ส่ายหน้าไปมา,"เซิ่งหวัง,ขณะที่ท่านปิดด่านนั้น,บางที่คงจะไม่รู้เกี่ยวกับข่าวที่เกิดขึ้นที่ทวีปตะวันออกที่ส่งมา,และเรื่องราวชัยชนะที่ดินแดนขั้วโลกเหนือ."
"จงซานที่อยู่ในทวีปตะวันออก,เขาสามารถที่จะไล่ม่อจื่อ,จับตัวเจิ้นหยวนจื่อ,เอาชนะอดีตปราชญ์เทพหยวนซือ,ก่อตั้งวิหารหงจวิน,ร่วมมือกับหยิงในดินแดนอาณาจักรลับมังกรบรรพชน,จงซานทำให้จิตวิญญาณของทหารต้าเจิ้งฮึกเหิมเป้นอย่างมาก,สิ่งสำคัญที่สุด,เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ดินแดนขั้วโลกเหนือ,จงซานได้สังหารเซียนเทียนจง,ต่อสู้กับจวงจื่อ,ต่อสู้กับเฉิงโห่ว,กลายเป็นไร้พ่าย,ในเวลานี้ทัพของต้าเจิ้งเต็มไปด้วยความฮึกเหิม,กองทัพของต้าเจิ้ง,เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้,เอาชนะทัพต่างๆได้อย่างง่ายได้,พวกเขาที่แทบร้องเพลงให้ชัยชนะเรียบร้อยแล้ว!"เสนาบดีหม่าที่ส่ายหน้าไปมา.
"จับตัวเจิ้นหยวนจื่อ?เอาชนะหยวนซือเทียนจุ้น?
ไล่ม่อจื่อ? ก่อตั้งวิหารหงจวิน? ค้นหาบรรพชนมังกรในแดนลับมังกรบรรพชนอย่างงั้นรึ?
สังหารเซียนเทียนจงต่อสู้กับจวงจื่อ,เฉิงโห่ว,แต่กับไม่แพ้อย่างงั้นรึ?"เซิ่งหวังติงหงที่ดวงตาส่ายไปมาอย่างบ้าคลั่ง.
แม้นว่าเซิ่งหวังติงหงจะรู้สึกงงงวย,ทว่ารายชื่อที่เอ่ยมานั้น,กลับคนเหล่านั้นทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก,และเป็นคนที่น่าหวาดกลัวที่เขาไม่สามารถต่อกรได้ด้วยอย่างแน่นอน.
"ครับ,เขาที่รวบรวมเซียนโบราณหลายร้อยคนจากทวีปตะวันออกมา,นอกจากนี้ก็มีต้าเซียนกว่าหนึ่งพันคนที่เดินทางมายังต้าเจิ้ง,บวกกับเซียนโบราณที่มีนั้นพวกเขากลายเป็นทัพที่ทรงพลังมาก,เซิ่งหวังการจะต่อกรในครั้งนี้กับพวกเขา,จะต้องร่วมมือกับดินแดนอื่นๆ,ถึงจะหยุดการรุกของต้าเจิ้งได้,ได้โปรดดำเนินการในทันที!"เสนาบดีหม่าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางใจร้อนรอไม่ได้แล้ว.
"จัดการประชุมด่วน,รวบรวมขุนนางทั้งหมด,ไปยังตำหนักติงหง,เตรียมจัดการพูดคุยเจรจากับดินแดนอื่นๆในทันที!"เซิ่งหวังติงหงที่กล่าวสั่งการในทันที.
....
troops to
officially.
นอกจากศาลเทวะติงหง,ที่ทางเหนือเองก็มียังมีกลุ่มอิทธิพลอื่นๆอีกหลายกลุ่ม,เหล่าเซิ่งหวังต่างก็นั่งไม่ติดจดจ้องมองข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับการเปิดสงครามของต้าเจิ้งที่ผ่านมาแล้วสองปี.
เหล่าเซิ่งหวังที่เพ่งพิศมองแผนที่,ตรวจสอบพื้นที่สี่ศาลเทวะที่ต้าเจิ้งกำลังประกาศสงคราม,จ้องมองตำแหน่งของตัวเอง,พร้อมกับสูดหายใจลึก.
เพราะว่าทั่วทั้งภาคเหนือเวลานี้,ต้าเจิ้งได้เคลื่อนกองทัพเข้าประชิดทั้งหมดแล้ว.
การต่อสู้ที่เกิดขึ้นนี้,ไม่ใช่ว่ามีทั้งหมด 13
ดินแดนเลยรึ? ใครจะไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้? ทวีปภาคเหนือนั้นมีดินแดนทั้งหมด
36 แห่ง,การต่อสู้นี้เกิดขึ้นภายในหนึ่งในสามของภาคเหนือ,เหล่าราชวงศ์วาสนาต่างๆไม่สามารถที่จะอยู่เฉยๆสงบเสงี่ยมได้อีกต่อไป.
พลังของต้าเจิ้งนั้นน่าเกรงขามจนทำให้พวกเขาต้องสูดหายใจลึก.
"เร็วเข้า,ส่งทหารสังเกตการไปเพิ่มอีกสิบเท่า,ส่งไปยังสนามรบของต้าเจิ้งทั้งหมด,เร็ว! ข้าต้องการข่าวที่เร็วที่สุด."เหล่าผู้นำแต่ละดินแดนต่างก็ออกคำสั่งมาเหมือนๆกัน.
เกี่ยวกับสงครามใหญ่ที่เปิดฉากขึ้นนี้,ไม่ใช่เหล่าทหารสังเกตการของกลุ่มอิทธิพลทางเหนือ,หากแต่ทั้งทวีปตะวันออก,ต้าฉินเองก็ส่งคนมาจับตามองการรบครั้งนี้เช่นกัน.
ส่วนทางตะวันตก,ศาลเทวะต้าโจวก็ให้ความสำคัญกับข่าวนี้เช่นกัน.
ทวีปภาคใต้,ศาลสวรรค์เหยาจูที่เป็นยักษ์ใหญ่พวกเขาก็นั่งไม่ติดเช่นกัน.
ทันใดนั้น,ควันสงครามที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,บ่งบอกว่ายุคแห่งความวุ่นวายได้เปิดฉากอย่างสมบูรณ์แล้ว,ทั่วทุกแดนเทวะ,ราชวงศ์วาสนาในเวลานี้จะต้องมียอดฝีมือมากมายที่ต้องล้มตายไป.
ศาลเทวะต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ห้องอักษรจงซาน.
อี้เหยี่ยนที่เข้ามารายงานชัยชนะ.
"เซิ่งหวัง,เป็นไปตามแผนการทั้งหมด,ไม่มีสิ่งใดผิดพลาด,สองมีผ่านมานี้,ราชวงศ์ของพวกเราสามารถยึดครองเมืองต่างๆได้ถึงสามร้อยเมือง."อี้เหยี่ยนกล่าวรายงาน.
"อืม,ได้เจ้าบัญชาการ,ทำให้ข้าวางใจ!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาในทันที.
เซียนเซิงซือ,ท้ายที่สุดเจ้าก็ออกมาแล้ว!"จงซานที่จ้องมองเซียนเซิงซือที่ใบหน้าซีดขาวที่ก้าวเข้ามา.
"ต้องให้เซิ่งหวังรอคอยเป็นเวลานาน! อย่างไรก็ตาม,เฉินเองก็สามารถเก็บเกี่ยวได้ไม่น้อย,น่าจะช่วยเซิ่งหวังได้อีกมาก."เซียนเซิงซือกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ดี,ข้ารอเจ้ามานานกว่าหนึ่งปีแล้ว,เจ้าเตรียมตัว,หลังจากนี้สิบวัน,พวกเราจะเดินทางไปยังทวีปภาคกลาง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ทวีปภาคกลางอย่างงั้นรึ?ครับ,กล่าวตามจริงเฉินเองก็ต้องการไปเยือนทวีปกลางเช่นกัน!"เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"เช่นนั้นก็ดี!"จงซานพยักหน้ารับ.
"เซิ่งหวัง,ทวีปกลาง? ฮวงโหว,ไท่จื่อ,มีใครเกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่สอบถามออกไปในทันที.
"ไม่,ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น,ทว่าเวลานี้ข้ามีพลังพอแล้ว,คงไม่สามารถรอให้พวกเขาเกิดอะไรค่อยไปช่วยได้,ครั้งนี้ข้าไม่สามารถรอให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอย,ไม่ก่อให้เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงได้,นอกจากนี้การแย่งชิงดินแดนทางภาคเหนือ,คงหลีกเลียงไม่ได้ที่จะมีใครบางคนวางแผนการร้าย,ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง,ยกเว้นเฉียนโหยว,เป่าเอ๋อและเทียนเอ๋อนั้นควรจะไปพบให้เร็วที่สุด!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา,ต้องการที่จะห้ามจงซาน,ต้องไม่ลืมว่าเซิ่งหวังนั้นทางที่ดีควรจะอยู่ที่,ทว่าก็ยั้งความคิดบางอย่างเอาไว้,เพราะว่ามีบางเรื่อง,ที่เขาเองก็ไม่สามารถที่จะจัดการได้!
"ครับ,เฉินจะเป็นคนแบ่งเบาสร้างชื่อเสียงให้กับเซิ่งหวังเอง!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"เซิ่งหวังเดินทางไปทวีปกลางครั้งนี้จำเป็นต้องระมัดระวัง!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาอีกครั้ง
"หืม?"
"ทวีปตะวันออก,ทวีปทิศใต้,ทวีปตะวันตก,เพราะว่าทวีปเหล่านั้นมีเส้นทางน้ำพุเหลือง,ดังนั้นผู้ฝึกตนจำนวนมากจึงไปรวมอยู่ที่นั่นเพราะสามารถไปยังเส้นทางน้ำพุเหลืองทั้งสามได้ตลอดเวลา,ทำให้ทวีปกลางกลายเป็นดินแดนที่พึงระวังเอาไว้มากที่สุดในภพหยาง,และน่าหวั่นเกรงที่สุดในเก้าทวีป,ที่ใจกลางของทวีปกลางนั้น,มีผู้ฝึกตนที่น่าเกรงขามมากมาย,ระดับความอันตรายนั้นไม่สามารถนำทวีปตะวันออกและสถานที่อื่นๆไปเทียบได้!"เซียนเซิงซือกล่าวย้ำ.
จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ,พยักหน้ารับอย่างจริงจัง,"ข้ารู้!"
"เซิ่งหวัง,ทวีปทางเหนือภพหยิน,พวกเราจะทำอย่างไรดี?"อี้เหยี่ยนที่สอบถามออกมาในทันที.
"ภพหยิน? เซิ่งหวังหลุนฮุย?
คนผู้นี้นับว่าเป็นยอดฝีมือในภพหยิน,ทว่ากลับไร้ซึ่งความกล้า,ไม่จำเป็นต้องทำอะไรในเวลานี้,จับตาดูลับๆ,ทว่าเรื่องนี้จะต้องทำอย่างระมัดระวัง,อย่าปล่อยโอกาสให้จับได้,ต้าเจิ้งจำเป็นต้องทำให้ดินแดนที่มีอยู่มั่นคง,เวลานี้พวกเราจำเป็นต้องขยายดินแดนภาพหยาง,เหล่ายอดฝีมือเองก็นำมาจากภพหยินไม่น้อย,เป็นไปได้ว่าเซิ่งหวังหลินฮุยอาจจะฉวยโอกาสโจมตีพวกเราก็เป็นได้."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"รับทราบ!"อี้เหยี่ยนพยักหน้ารับ.
"ภพหยินนั้น,ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร,เวลานี้ข้าได้มอบหมายให้หวังจิงหวินเป็นคนดำเนินการ,เจ้าจัดการเรื่องราวภายในภพหยางก็พอ!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"อี้เหยี่ยนพยักหน้ารับ.
ทว่าขณะที่จงซานและอี้เหยี่ยนกำลังปรึกษาหารือที่จะเดินทางไปยังภาคกลางนั้น,ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เทือกเขาเทียนเซี่ยก็มีการเคลื่อนไหว.
เทือกเขาเทียนเซี่ยนั้น,ที่ด้านในมีเหล่าคนตระกูลเทียนสาขาตรงปิดด่านอยู่,มีทั้งหมด
18 ร่าง,แต่เพราะใช้หกร่างวิญญาณหลอมรวม,เวลานี้จึงเหลือเพียง 13
ซึ่งมีเทียนสิ่นจื่อเป็นผู้นำ,พวกเขาที่นั่งเงียบอยู่ในห้องๆหนึ่ง,ทว่าทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นมาในทันที.
คนทั้ง 13 ที่ลืมตาขึ้นมา,จ้องมองไปยังประตูที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
ในอดีต,จงซานเคยเข้ามาด้านใน,มีหนึ่งประตูที่สร้างขึ้นมาจากสัมฤทธิ์,ซึ่งแตกต่างจากศพชีวิอื่นๆ,ภายในประตูสัมฤทธิ์นั้นจงซานไม่สามารถมองเห็นอะไรได้,เพราะว่ามันเป็นสถานที่สำคัญที่เป็นความลับที่สุด,บางทีมันอาจะซ่อนความลับสุดท้ายของตระกูลเทียนสายตรงเอาไว้ก็ได้.
ในเวลานี้,ประตูสัมฤทธิ์นั้นกำลังสั่นไหวไปมาในทันที.
Chapter 1287 under the heavens is chaotic
天下乱
ความโกลาหลในโลกหล้า.
ตำหนักหลวง,ศาลเทวะติงหง.
ภายในห้องโถง,เซิ่งหวังติงหงที่กำลังนั่งบำเพ็ญ,หลับตาควบคุมลมหมายใจ,มือซ้ายของเขาที่กุดหายไปไม่เห็น,ในเวลานี้กำลังปรากฏแสงสว่างจ้า,ก่อนที่มันจะงอกออกมาด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตัวเปล่า,ยืดขยายออกมาฟื้นคืนกลับมาเป็นดั่งเดิม.
ดวงตาทั้งสองข้างของเซิ่งหวังลืมขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจกับแขนอึดอัดใจขณะที่จ้องมองแขนซ้ายของตัวเอง,คิดถึงวันนั้นที่ดินแดนขั้วโลกเหนือ,กับการต่อสู้ที่เกิดขึ้น.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ?
ใครจะคิดว่ามันจะทรงพลังเกินจริงขนาดนี้?
เหล่าเซียนบรรพชนมากมายหลากหลายที่แขนขาขาด,จนหนีไปถูกกับดักบนท้องฟ้า,ลึกลับนัก,เวลานี้นี้ทุกคนทีติดกับดักต่างก็เต็มไปด้วยความโกรธเกลียด.
"ดี,จงซานช่างดุร้ายยิ่งนัก!"ใบหน้าของเซิ่งหวังติงหงที่บิดเบี้ยว.
แน่นอนว่าในแต่ละมุมมองของคนย่อมแตกต่างกัน,จงซานดุร้ายอย่างงั้นรึ?
เซิ่งหวังติงหงไม่เคยคิดว่าตัวเองที่เตรียมลอบสังหารจงซานนั้นเป็นเช่นใด,เขาหาได้นำมาคิดไม่.
เซิ่งหวังติงหงที่ลุกขึ้นและก้าวออกมาจากด้านในประตู.
"แอ๊ด!"
ประตูที่เปิดออกมา,ทว่าที่ด้านนอกห้องโถงนั้นมีข้าราชบริพารมากมายมารอคอยอยู่,เหมือนว่าทุกคนต่างก็รอเซิ่งหวังติงหงกันอยู่.
"ท่านพ่อ,ฟื้นฟูเรียบร้อยแล้วรึ?"ไท่จื่อของศาลเทวะติงหงก้าวออกไปในทันที.
"บุตรของข้าอย่าได้กังวล,อาการบาดเจ็บของข้าฟื้นฟูเรียบร้อยแล้ว!"เซิ่งหวังติงหงที่พยักหน้ารับ.
"เซิ่งหวัง,มีเรื่องสำคัญที่ไม่ใคร่ดีนักเกิดขึ้น!"เสนาธิการชราคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เสนาบดีหม่า,เร่งรีบเช่นนี้มีเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึ?!"เซิ่งหวังติงหงที่ขมวดคิ้ว,ด้วยตัวเองเพิ่งฟื้นฟู,จะต้องออกว่าราชการเลยรึ?
เซิ่งหวังติงหงที่ไม่ได้ร้อนรนแต่อย่างใด,เพราะว่าเขาสัมผัสได้ว่าวาสนาของศาลเทวะติงหงยังคงมั่นคง,ไม่ว่าจะมีเรื่องใดย่อมสามารถเผชิญไปได้,ทำไมถึงต้องร้อนรนกัน.
"เซิ่งหวังโปรดตรวจสอบ,ศาลเทวะต้าเจิ้งได้ส่งแจ้งสารสงครามมาเพื่อเปิดสงครามแย่งชิงดินแดน,แม่ทัพกองกำลังที่หนึ่งที่ถูกส่งมายังภาคตะวันออก,แม่ทัพหลิงเซียวได้ถูกส่งออกมาแล้ว,ดูเหมือนว่าพวกเขาได้เตรียมทัพเอาไว้ตั้งแต่สองปีที่แล้ว!"เสนาบดีหม่าที่กล่าวออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ.
"อะไร?
สงครามแย่งชิงดินแดน?"เซิ่งหวังติงหงที่ขมวดคิ้วไปมา.
เซิ่งหวังติงหงที่รับสารไหมสีเหลืองพร้อมกับจดจ้องมองเขม็ง.
"เซิ่งหวัง,สารสงครามครั้งนี้เป็นสุ่ยจิงของต้าเจิ้งที่ถูกส่งมา,วันนี้เขาได้แจ้งไปยังคนทั่วหล้า,พร้อมกับส่งออกปั่วทวีปภาคเหนือ,บอกกล่าวเกี่ยวกับความรุนแรง,เสนาบดีชราตลอดชีวิตมานี้,เพิ่งเคยพบเรื่องเช่นนี้,สุ่ยจิงผู้นี้นับว่าเป็นคนที่มีความสามารถที่น่าสะพรึงยิ่งนัก."
"เนื้อความของสารสงคราม,ได้พูดบอกกว้างเกี่ยวกับความยุติธรรม,ซึ่งเกี่ยวกับเนื้อความของราชวงศ์ของพวกเราและอีกสามราชวงศ์,ที่กระทำการชั่วร้ายลอบสังหารพวกเขา,จนก่อให้เกิดสงครามแย่งชิงดินแดน,กระหม่อมได้เห็นแล้ว,นี่เป็นการพูดจากดดัน,หากเรื่องกล่าวหาพวกเรา,ทั้งที่พวกเขาได้เตรียมทัพหลายพันล้านเตรียมโจมตีพวกเรานานแล้ว!"เสนาบดีหม่าที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
เป็นความจริง,คำพูดของเสนาบดีหม่า,ทำให้ขุนนางคนอื่นๆส่งเสียงอื้ออึ้ง,การแย่งชิงดินแดนครั้งนี้ทุกคนต่างก็สามารถมองเห็นได้,ฝ่ายตรงข้ามนั้นแข็งแกร่ง,พวกเขาที่รู้สึกไม่ใคร่ดีนัก.
ถึงแม้นว่าเซิ่งหวังติงหงจะยังคงรักษาความสุขุมเอาไว้ได้,ชั่วขณะที่จ้องมองสารสงครามก็เผยท่าทางกังวลออกมาเล็กน้อยชั่วขณะเช่นกัน.
"จงซาน,บิดเบือนความจริง."เซิ่งหวังติงหงที่เวลานี้กุมสารสงครามด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว.
เซิ่งหวังติงหงที่จับจ้องมองเหล่าขุนนางที่เต็มไปด้วยความกังวล,ที่ดินแดนขั้วโลกเหนือ,ทุกคนต่างก็รู้ว่าเขาเป็นคนลอบโจมตีจงซานอย่างชัดเจน,ถึงแม้นว่าเขาจะพลาดท่าหนีกลับมาด้วยอาการบาดเจ็บ,ทว่าก็สามารถบอกได้ว่าได้สร้างความแค้นกับจงซานแล้ว,พวกเขาเหล่าเซียนบรรพชนจำนวนมากล้อมสังหารจงซานจริง,หากแต่จงซานเสียเปรียบเอาตัวไม่รอดอย่างงั้นรึ?
พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่สร้างเรื่องน่าละอายกับจงซานอย่างงั้นรึ?
"เซิ่งหวังคนทั่วหล้า,ต่างก็รู้เรื่องสงครามแย่งชิงดินแดนครั้งนี้กันแล้ว,ในเวลา,เสนาบดีชราผู้นี้กังวลว่า.....!"เสนาบดีหม่าที่ใบหน้าเป็นกังวลไม่ใครดี.
"กังวลสิ่งใดกัน?"
"เสนาบดีชรากังวลว่าขวัญกำลังใจทัพจะมีปัญหา,เซิ่งหวัง,เสนาบดีชราขอให้เซิ่งหวังได้ปลอบประโลมขวัญกำลังใจของกองทัพและประชรชน,เพื่อป้องกันหายนะที่อาจจะเกิดกับศาลเทวะติงหงของพวกเรา!"เสนาบดีหม่าที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"อืม,ข้ารับรู้แล้ว!"เซิ่งหวังติงหงที่พยักหน้าด้วยความพอใจ.
"แต่ว่า,เสนาบดีไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเราและต้าเจิ้ง,พวกเรายังอยู่ห่างจากศาลเทวะอีกสองแห่ง,กองทัพของต้าเจิ้งหากต้องการจะโจมตี,ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย,พวกเขาย่อมไม่หาญกล้าขนาดนั้น!"เซิ่งหวังติงหงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,เซิ่งหวัง,ต้าเจิ้งได้ลงมือเปิดสงครามแล้ว,ไม่ใช่แค่ทัพของพวกเราแต่อีกสองดินแดนด้วย,พวกเขาไม่จำเป็นต้องผ่านดินแดนทั้งสอง,เพราะต้าเจิ้งเองก็เปิดสงครามกับพวกเขาเรียบร้อยแล้ว."เสนาบดีหม่าเอ่ย.
"อะไร?
เปิดสงครามอย่างงั้นรึ?"เซิ่งหวังติงหงที่ขมวดคิ้ว.
"ใช่,ไม่เพียงประการสงครามเพียงกับพวกเราเพียงเท่านั้น,ต้าเจิ้งในเวลานี้,สี่ทัพใหญ่,นำทัพกองกำลังละ
300 ล้านคน,เปิดศึกกับศาลเทวะทั้งสี่พร้อมกับตลอดจนแดนเทวะอีกสี่แห่งพร้อมกันด้วย,แต่ละทัพนั้นแบ่งแยกเข้าโจมตีสองดินแดน,เปิดสงคราม,หนึ่งต่อ
12,เพื่อยึดครองให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนเฟิงจงด้วยพลัง."เสนาบดีหม่าเอ่ย.
"บ้าไปแล้ว,จงซานมันเสียสติไปแล้วอย่างงั้นรึ?
หนึ่งต่อสิบสอง? คิดว่ากำลังล้อเล่นอยู่รึไง?
ใจกล้าเกินไปแล้ว,ทหารของมันใจกล้าขนาดนั้นเลยรึ?"เซิ่งหวังติงหงที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
เสนาบดีหม่าที่ส่ายหน้าไปมา,"เซิ่งหวัง,ขณะที่ท่านปิดด่านนั้น,บางที่คงจะไม่รู้เกี่ยวกับข่าวที่เกิดขึ้นที่ทวีปตะวันออกที่ส่งมา,และเรื่องราวชัยชนะที่ดินแดนขั้วโลกเหนือ."
"จงซานที่อยู่ในทวีปตะวันออก,เขาสามารถที่จะไล่ม่อจื่อ,จับตัวเจิ้นหยวนจื่อ,เอาชนะอดีตปราชญ์เทพหยวนซือ,ก่อตั้งวิหารหงจวิน,ร่วมมือกับหยิงในดินแดนอาณาจักรลับมังกรบรรพชน,จงซานทำให้จิตวิญญาณของทหารต้าเจิ้งฮึกเหิมเป้นอย่างมาก,สิ่งสำคัญที่สุด,เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ดินแดนขั้วโลกเหนือ,จงซานได้สังหารเซียนเทียนจง,ต่อสู้กับจวงจื่อ,ต่อสู้กับเฉิงโห่ว,กลายเป็นไร้พ่าย,ในเวลานี้ทัพของต้าเจิ้งเต็มไปด้วยความฮึกเหิม,กองทัพของต้าเจิ้ง,เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้,เอาชนะทัพต่างๆได้อย่างง่ายได้,พวกเขาที่แทบร้องเพลงให้ชัยชนะเรียบร้อยแล้ว!"เสนาบดีหม่าที่ส่ายหน้าไปมา.
"จับตัวเจิ้นหยวนจื่อ?เอาชนะหยวนซือเทียนจุ้น?
ไล่ม่อจื่อ? ก่อตั้งวิหารหงจวิน? ค้นหาบรรพชนมังกรในแดนลับมังกรบรรพชนอย่างงั้นรึ?
สังหารเซียนเทียนจงต่อสู้กับจวงจื่อ,เฉิงโห่ว,แต่กับไม่แพ้อย่างงั้นรึ?"เซิ่งหวังติงหงที่ดวงตาส่ายไปมาอย่างบ้าคลั่ง.
แม้นว่าเซิ่งหวังติงหงจะรู้สึกงงงวย,ทว่ารายชื่อที่เอ่ยมานั้น,กลับคนเหล่านั้นทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก,และเป็นคนที่น่าหวาดกลัวที่เขาไม่สามารถต่อกรได้ด้วยอย่างแน่นอน.
"ครับ,เขาที่รวบรวมเซียนโบราณหลายร้อยคนจากทวีปตะวันออกมา,นอกจากนี้ก็มีต้าเซียนกว่าหนึ่งพันคนที่เดินทางมายังต้าเจิ้ง,บวกกับเซียนโบราณที่มีนั้นพวกเขากลายเป็นทัพที่ทรงพลังมาก,เซิ่งหวังการจะต่อกรในครั้งนี้กับพวกเขา,จะต้องร่วมมือกับดินแดนอื่นๆ,ถึงจะหยุดการรุกของต้าเจิ้งได้,ได้โปรดดำเนินการในทันที!"เสนาบดีหม่าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางใจร้อนรอไม่ได้แล้ว.
"จัดการประชุมด่วน,รวบรวมขุนนางทั้งหมด,ไปยังตำหนักติงหง,เตรียมจัดการพูดคุยเจรจากับดินแดนอื่นๆในทันที!"เซิ่งหวังติงหงที่กล่าวสั่งการในทันที.
....
troops to
officially.
นอกจากศาลเทวะติงหง,ที่ทางเหนือเองก็มียังมีกลุ่มอิทธิพลอื่นๆอีกหลายกลุ่ม,เหล่าเซิ่งหวังต่างก็นั่งไม่ติดจดจ้องมองข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับการเปิดสงครามของต้าเจิ้งที่ผ่านมาแล้วสองปี.
เหล่าเซิ่งหวังที่เพ่งพิศมองแผนที่,ตรวจสอบพื้นที่สี่ศาลเทวะที่ต้าเจิ้งกำลังประกาศสงคราม,จ้องมองตำแหน่งของตัวเอง,พร้อมกับสูดหายใจลึก.
เพราะว่าทั่วทั้งภาคเหนือเวลานี้,ต้าเจิ้งได้เคลื่อนกองทัพเข้าประชิดทั้งหมดแล้ว.
การต่อสู้ที่เกิดขึ้นนี้,ไม่ใช่ว่ามีทั้งหมด 13
ดินแดนเลยรึ? ใครจะไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้? ทวีปภาคเหนือนั้นมีดินแดนทั้งหมด
36 แห่ง,การต่อสู้นี้เกิดขึ้นภายในหนึ่งในสามของภาคเหนือ,เหล่าราชวงศ์วาสนาต่างๆไม่สามารถที่จะอยู่เฉยๆสงบเสงี่ยมได้อีกต่อไป.
พลังของต้าเจิ้งนั้นน่าเกรงขามจนทำให้พวกเขาต้องสูดหายใจลึก.
"เร็วเข้า,ส่งทหารสังเกตการไปเพิ่มอีกสิบเท่า,ส่งไปยังสนามรบของต้าเจิ้งทั้งหมด,เร็ว! ข้าต้องการข่าวที่เร็วที่สุด."เหล่าผู้นำแต่ละดินแดนต่างก็ออกคำสั่งมาเหมือนๆกัน.
เกี่ยวกับสงครามใหญ่ที่เปิดฉากขึ้นนี้,ไม่ใช่เหล่าทหารสังเกตการของกลุ่มอิทธิพลทางเหนือ,หากแต่ทั้งทวีปตะวันออก,ต้าฉินเองก็ส่งคนมาจับตามองการรบครั้งนี้เช่นกัน.
ส่วนทางตะวันตก,ศาลเทวะต้าโจวก็ให้ความสำคัญกับข่าวนี้เช่นกัน.
ทวีปภาคใต้,ศาลสวรรค์เหยาจูที่เป็นยักษ์ใหญ่พวกเขาก็นั่งไม่ติดเช่นกัน.
ทันใดนั้น,ควันสงครามที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,บ่งบอกว่ายุคแห่งความวุ่นวายได้เปิดฉากอย่างสมบูรณ์แล้ว,ทั่วทุกแดนเทวะ,ราชวงศ์วาสนาในเวลานี้จะต้องมียอดฝีมือมากมายที่ต้องล้มตายไป.
ศาลเทวะต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ห้องอักษรจงซาน.
อี้เหยี่ยนที่เข้ามารายงานชัยชนะ.
"เซิ่งหวัง,เป็นไปตามแผนการทั้งหมด,ไม่มีสิ่งใดผิดพลาด,สองมีผ่านมานี้,ราชวงศ์ของพวกเราสามารถยึดครองเมืองต่างๆได้ถึงสามร้อยเมือง."อี้เหยี่ยนกล่าวรายงาน.
"อืม,ได้เจ้าบัญชาการ,ทำให้ข้าวางใจ!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาในทันที.
เซียนเซิงซือ,ท้ายที่สุดเจ้าก็ออกมาแล้ว!"จงซานที่จ้องมองเซียนเซิงซือที่ใบหน้าซีดขาวที่ก้าวเข้ามา.
"ต้องให้เซิ่งหวังรอคอยเป็นเวลานาน! อย่างไรก็ตาม,เฉินเองก็สามารถเก็บเกี่ยวได้ไม่น้อย,น่าจะช่วยเซิ่งหวังได้อีกมาก."เซียนเซิงซือกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ดี,ข้ารอเจ้ามานานกว่าหนึ่งปีแล้ว,เจ้าเตรียมตัว,หลังจากนี้สิบวัน,พวกเราจะเดินทางไปยังทวีปภาคกลาง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ทวีปภาคกลางอย่างงั้นรึ?ครับ,กล่าวตามจริงเฉินเองก็ต้องการไปเยือนทวีปกลางเช่นกัน!"เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"เช่นนั้นก็ดี!"จงซานพยักหน้ารับ.
"เซิ่งหวัง,ทวีปกลาง? ฮวงโหว,ไท่จื่อ,มีใครเกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่สอบถามออกไปในทันที.
"ไม่,ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น,ทว่าเวลานี้ข้ามีพลังพอแล้ว,คงไม่สามารถรอให้พวกเขาเกิดอะไรค่อยไปช่วยได้,ครั้งนี้ข้าไม่สามารถรอให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอย,ไม่ก่อให้เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงได้,นอกจากนี้การแย่งชิงดินแดนทางภาคเหนือ,คงหลีกเลียงไม่ได้ที่จะมีใครบางคนวางแผนการร้าย,ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง,ยกเว้นเฉียนโหยว,เป่าเอ๋อและเทียนเอ๋อนั้นควรจะไปพบให้เร็วที่สุด!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา,ต้องการที่จะห้ามจงซาน,ต้องไม่ลืมว่าเซิ่งหวังนั้นทางที่ดีควรจะอยู่ที่,ทว่าก็ยั้งความคิดบางอย่างเอาไว้,เพราะว่ามีบางเรื่อง,ที่เขาเองก็ไม่สามารถที่จะจัดการได้!
"ครับ,เฉินจะเป็นคนแบ่งเบาสร้างชื่อเสียงให้กับเซิ่งหวังเอง!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"เซิ่งหวังเดินทางไปทวีปกลางครั้งนี้จำเป็นต้องระมัดระวัง!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาอีกครั้ง
"หืม?"
"ทวีปตะวันออก,ทวีปทิศใต้,ทวีปตะวันตก,เพราะว่าทวีปเหล่านั้นมีเส้นทางน้ำพุเหลือง,ดังนั้นผู้ฝึกตนจำนวนมากจึงไปรวมอยู่ที่นั่นเพราะสามารถไปยังเส้นทางน้ำพุเหลืองทั้งสามได้ตลอดเวลา,ทำให้ทวีปกลางกลายเป็นดินแดนที่พึงระวังเอาไว้มากที่สุดในภพหยาง,และน่าหวั่นเกรงที่สุดในเก้าทวีป,ที่ใจกลางของทวีปกลางนั้น,มีผู้ฝึกตนที่น่าเกรงขามมากมาย,ระดับความอันตรายนั้นไม่สามารถนำทวีปตะวันออกและสถานที่อื่นๆไปเทียบได้!"เซียนเซิงซือกล่าวย้ำ.
จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ,พยักหน้ารับอย่างจริงจัง,"ข้ารู้!"
"เซิ่งหวัง,ทวีปทางเหนือภพหยิน,พวกเราจะทำอย่างไรดี?"อี้เหยี่ยนที่สอบถามออกมาในทันที.
"ภพหยิน? เซิ่งหวังหลุนฮุย?
คนผู้นี้นับว่าเป็นยอดฝีมือในภพหยิน,ทว่ากลับไร้ซึ่งความกล้า,ไม่จำเป็นต้องทำอะไรในเวลานี้,จับตาดูลับๆ,ทว่าเรื่องนี้จะต้องทำอย่างระมัดระวัง,อย่าปล่อยโอกาสให้จับได้,ต้าเจิ้งจำเป็นต้องทำให้ดินแดนที่มีอยู่มั่นคง,เวลานี้พวกเราจำเป็นต้องขยายดินแดนภาพหยาง,เหล่ายอดฝีมือเองก็นำมาจากภพหยินไม่น้อย,เป็นไปได้ว่าเซิ่งหวังหลินฮุยอาจจะฉวยโอกาสโจมตีพวกเราก็เป็นได้."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"รับทราบ!"อี้เหยี่ยนพยักหน้ารับ.
"ภพหยินนั้น,ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร,เวลานี้ข้าได้มอบหมายให้หวังจิงหวินเป็นคนดำเนินการ,เจ้าจัดการเรื่องราวภายในภพหยางก็พอ!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"อี้เหยี่ยนพยักหน้ารับ.
ทว่าขณะที่จงซานและอี้เหยี่ยนกำลังปรึกษาหารือที่จะเดินทางไปยังภาคกลางนั้น,ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เทือกเขาเทียนเซี่ยก็มีการเคลื่อนไหว.
เทือกเขาเทียนเซี่ยนั้น,ที่ด้านในมีเหล่าคนตระกูลเทียนสาขาตรงปิดด่านอยู่,มีทั้งหมด
18 ร่าง,แต่เพราะใช้หกร่างวิญญาณหลอมรวม,เวลานี้จึงเหลือเพียง 13
ซึ่งมีเทียนสิ่นจื่อเป็นผู้นำ,พวกเขาที่นั่งเงียบอยู่ในห้องๆหนึ่ง,ทว่าทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นมาในทันที.
คนทั้ง 13 ที่ลืมตาขึ้นมา,จ้องมองไปยังประตูที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
ในอดีต,จงซานเคยเข้ามาด้านใน,มีหนึ่งประตูที่สร้างขึ้นมาจากสัมฤทธิ์,ซึ่งแตกต่างจากศพชีวิอื่นๆ,ภายในประตูสัมฤทธิ์นั้นจงซานไม่สามารถมองเห็นอะไรได้,เพราะว่ามันเป็นสถานที่สำคัญที่เป็นความลับที่สุด,บางทีมันอาจะซ่อนความลับสุดท้ายของตระกูลเทียนสายตรงเอาไว้ก็ได้.
ในเวลานี้,ประตูสัมฤทธิ์นั้นกำลังสั่นไหวไปมาในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น