Immortality Chapter 1284 Aggrieved Cheng Hou
Chapter 1284 Aggrieved Cheng Hou
憋屈的程侯
ความเสียใจของเฉิงโห่ว.
แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สี่,ต้าปงกุย!
การระเบิดของเทียนไมหลินที่รุนแรง,เสียงดังสนั่น,ทำให้ผืนปฐพีทั่วแดนขั้วโลกเหนือสนั่นหวั่นไหว.
เหล่าประชาชนของราชวงศ์วาสนาที่อยู่ไกลออกไปทางทิศใต้ยังสามารถรับรู้ได้,หลายหมื่นปีมานี้,ภูเขาน้ำแข็งหลายหมื่นปีที่พลังทำลาย,แสงสีเงินที่กวาดออกไปทั่วทุกสารทิศ.
ที่อยู่อาศัยทุกแห่งทั่วขั้วโลกเหนือที่สั่นอย่างรุนแรง,โดยมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่แดนเทวะเต่าทมิฬ.
ไกลออกไปมาก,ไม่ว่าจะอยู่ไกลออกไปย่อมสัมผัสได้,การระเบิดนี้รุนแรงมาก,ราวกับแดนเทวะเต่าทมิฬจะล่มสลาย,ดังกึกก้องกระจายไปทั่ว,ผืนดินที่แผ่ออกไปไกลเกินกว่าจะประมาณการ?
เผ่าเต่าทมิฬเกิดสิ่งใดขึ้น,ในอดีตการต่อสู้ของจงซานและจวงจื่อยังไม่รุนแรงขนาดนี้!
ในเวลานี้ผู้ฝึกตนมากมายที่สงสัยเร่งรีบส่งคนตรงไปยังแดนเทวะเต่าทมิฬทันที.
ที่ไกลออกไป,เหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งที่เต็มไปด้วยความกังวล,ส่วนเหล่าอาวุโสเผ่าเต่าทมิฬที่กลายเป็นงงงัน,นี่มัน,จงซานทำอะไร?
ระเบิดที่รุนแรงฉีกกระชากบดขยี้ทุกอย่าง,แรงระเบิดของเทียนไมที่สามารถทำลายเทียนเต๋าทั่วไปได้,แรงระเบิดที่ยืดยาวออกไปไกล.
คนที่เศร้าใจที่สุด,น่าจะเป็นเฉิงโห่ว.
แรงระเบิดของเทียนไมที่ส่งผลต่อเทียนเต๋าทุกเส้น,เป็นเหตุให้เฉิงโห่วเคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดินในทันที.
แรงระเบิดที่เกิดขึ้นเร็วมาก,เฉิงโห่วแทบจะไม่มีเวลาป้องกัน,ใครจะคิดว่าจงซานจะมีวิชาที่เสียสติบ้าคลั่งเช่นนี้?
ระเบิดตัวเอง? ระเบิดเทียนไม? ดวงตาของเฉิงโหวถึงกลับกลายเป็นสีแดง.
"ครืนนนนนนน!"
แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สี่,ส่งผลต่อเสาสวรรค์ทั้งสี่แน่นอน,หากแต่เฉิงโห่วที่เร่งรีบป้องกันเอาไว้,ปกป้องคลุมกันจากการระเบิดครั้งใหญ่นี้.
อย่างไรก็ตามแรงกระแทกนั้นรุนแรงมาก,เสาสวรรค์ต้นหนึ่งถึงกับบิดเบี้ยว,ผิดปรกติไปจากเดิม.
"ครืนนนนนนน!"
ม่านพลังป้องกันที่ท่านหญิงหนี่หว๋าสร้างขึ้น,ดูเหมือนว่าจะอ่อนแอลง,เหล่าปิศาจสวรรค์ที่โจมตีมาอย่างบ้าคลั่ง,แต่ก็น่าเสียดายที่ไม่สามารถทะลวงลงมาได้.
เฉิงโห่วที่ไปยืนอยู่บนเสาสวรรค์ต้นที่บิดเบี้ยว,ใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนสี,เดิมที่การต่อสู้กับจงซาน,มันได้กระแทกเข้าพุ่งออกมาชน,ร่างกายของเขาที่กระแทกอย่างรุนแรงนั้น,เขานั้นแตกต่างจากคนอื่นๆ,ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง.
ความโกรธ,ความโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด,เฉิงโห่วต้องการให้จงซานตกตายไปในตอนนี้เลย,เขาที่ยืนอยู่บนเสาสวรรค์ต้นที่บิดเบี้ยวอย่างไม่มีทางเลือก.
แรงระเบิดใหญ่นั้น,จงซานพบว่ากลายเป็นเรื่องที่ถูกต้องไปซะแล้ว,ถูกต้องที่สุด,บัวหงหลวนเวลานี้มันเปลี่ยนไปแล้ว,สีน้ำเงินหายไปทั้งหมด,นิมิตร้ายหายไปแล้ว?
เขาไม่มีอันตรายแล้ว?
จ้องมองเฉิงโห่วที่กำลังเศร้าใจอยู่บนเสาสวรรค์,จงซานที่รู้สึกผ่อนคลายขึ้นในทันที.
"ฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานที่หัวเราะเสียงดัง.
ใบหน้าของเฉิงโห่วที่บิดเบี้ยว,ใบหน้าดวงตาของเขาที่เบิกกว้างเต็มไปด้วยจิตสังหารกำลังจ้องมองจงซานราวกับจะกลืนกิน.
ส่วนจงซานที่กำลังครุ่นคิด,จิตสังหรรึ?คิดที่จะใช้จิตสังหารข่มขู่เข้าอย่างงั้นรึ?
"เซิ่งหวัง,เฉิงโห่วกำลังบ้าแล้ว,พวกเรารีบไปกันเถอะ!"
จินเผิงที่เร่งรีบบินมาจากที่ไกลออกไป,พร้อมกับเหล่าเสนาธิการอีกหลายคน.
"ไม่จำเป็น,เขาจะทำอะไรข้าได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังดวงตาปิศาจสีเขียว,ดูเหมือนว่ามันจะได้รับความเสียหายจากการระเบิดอย่างคาดไม่ถึง,ดวงตาสีเขียวที่มีรูเป็นช่องๆอยู่หลายรู.
ทักษะเทวะลำดับห้า? ไม่สามารถใช้ได้สำเร็จ!
จงซานที่เผยยิ้มให้กับเฉิงโห่ว,เฉิงโห่วที่เคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดินเพื่อซ่อมแซมเสาสวรรค์ที่โค้งงอ.
"ครืนนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสาสวรรค์ที่ถูกเฉิงโหวปล่อยพลังฟ้าดินเข้าไป,เพื่อดัดให้ตรง,ในเวลานั้น,บนพื้นปรากฏปิศาจสวรรค์
70-80 ตนปรากฏขึ้นในทันที.
"วูซซซซซ!"
ปิศาจสวรรค์ที่กำลังพุ่งตรงไปยังทุกทิศทาง!
"ไม่ได้การแล้ว!"ใบหน้าของจิงอวิ๋นเทียนที่เปลี่ยนสี.
หวนจีที่เคลื่อนไหวไล่ล่าปิศาจสวรรค์ในทันที.
"วูซซซซซ!"
เพียงไม่นาน,เสาสวรรค์ก็ถูกฟื้นฟูเสร็จสิ้น,ส่วนเฉิงโห่วที่เวลานี้กำลังสะกดความโกรธเอาไว้,เขาที่หันหน้ามายังทิศทางของจงซานเต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง,กำหมัดแน่น,สายฟ้ามากมายที่พัดปลิวออกจากหมัดของเขา.
"วูซซซซ!"เหล่าเสนาธิการต้าเจ้งที่บินออกมาขวางกั้นจงซานเอาไว้อย่างรวดเร็ว.
"เปรี้ยงงง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ท้องฟ้าที่แตกออกเป็นทาง.
เสียงดังกระหึ่มดังกึกก้อง,กลิ่นอายที่แผ่ออกมาทำให้จิตใจของทุกคนสั่นไหว,แทบจะทุกคนที่หายใจหอบทันที,ทั่วทั้งแดนขั้วโลกเหนือ,เหล่าผู้ฝึกตนเต่าทมิฬ,ในเวลานี้ร่างกายหยุดนิ่ง,เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยความประหลาดใจ.
หวนจีที่ไล่ปิศาจสวรรค์,ทันทีที่นางได้ยินเสียงบางอย่าง,ใบหน้าเปลี่ยนสี,เร่งรีบเข้าไปในโลกปิศาจสวรรค์ในทันที.
บนท้องฟ้าปรากฏเมฆสีเหลืองมกมายมารวมตัวขึ้น,ทุกสิ่งมีชีวิตที่สั่นสะท้านจากกลิ่นอายที่กำลังแผ่ออกมา,เหล่าผู้ฝึกตนที่มีพลังฝึกตนอ่อน,ถึงกับต้องคุกเข่าลงในทันที.
เฉิงโห่วที่ต้องการจัดการจงซาน,จึงต้องหยุดลงในทันที,ใบหน้าเผยท่าทางไม่อยากเชื่อออกมา.
ที่ใจกลางเมฆสีเหลืองนั้น,กำลังแยกออกเป็นทาง,รอยแยกที่เปิดขึ้นในทันที,แรงกดดันที่รุนแรงหนักหน่วงโถมทับลงมาทำให้ทุกคนที่อยู่ในแดนเทวะเต่าทมิฬคุกเข่าลงในทันที.
ปึก! ปึก! ปึก!..........................................
เหล่าผู้ฝึกตนทั้งหมดที่คุกเข่าลง,ด้วยแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่บีบบังคับให้พวกเขาต้องคุกเข่า,เหล่าอาวุโสเต่าทมิฬทั้งหมด,ทั้งกุยเสอ,จินเผิงที่ต้องคุกเข่าลง,โหลวซิงเฉิน,เป่ยชิงซือ,แทบทุกคนต้องคุกเข่าต่อกลิ่นอายที่น่าสะพรึงนี้ในทันที,กลิ่นอายที่บีบทะลวงเข้าไปในจิตใจดวงวิญญาณ,ไม่มีใครสามารถขัดขืนได้.
ภายในดินแดนโลกขั้วโลกเหนือนั้น,มีเพียงแค่สองคนที่ไม่ได้คุกเข่า.
จงซานและเฉิงโห่ว.
ทั้งสองที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน,ที่ปรากฏขึ้นใต้เท้าของพวกเขา.
ที่ใจกลางของเมฆสีเหลืองนั้น,แตกแยกออกมาเป็นดวงตาขนาดยักษ์ดำและขาว.
พลังที่ไร้ขีดจำกัดยิ่งใหญ่ไพศาล,สายตาที่ใหญ่ยักนั้นไม่มองคนอื่นๆเลยแม้แต่น้อย,สายตาที่จ้องมองคนสองคนด้านล่าง.
เนตรเทียนชู!
จงซานที่คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยว่าจะเป็นเนตรเทียนชู?
นี่เขาเป็นคนนำมันมาอย่างงั้นรึ?
เฉิงโห่วในเวลานี้ใบหน้าบิดเบี้ยวอัปลักษณ์,จงซานนี่มันเป็นดาวโชคร้ายของทุกคนจริงๆ,ปราชญ์เทพหลายต่อหลายคนที่ได้รับความเสียหายจากตัวเขา,วันนี้,ตัวเขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับหายนะในครั้งนี้ด้วย.
"เสาสวรรค์ได้รับการฟื้นฟูเรียบร้อยแล้ว,เฉิงโห่วได้ทำอาชญากรรมแล้ว!"เฉิงโห่วกล่าวออกมาด้วยความเศร้า.
ความเศร้าห่อเหี่ยวที่ภายในใจเขานั้นเกินกว่าที่จะพรรณนาออกมาได้,เห็นชัดเจนว่าระเบิดใหญ่ที่จงซานสร้างขึ้นมานั้น,ตัวเขาที่ต้องแบกหม้อก้นดำ,เขาที่ต้องฟื้นฟูเสาสวรรค์อย่างยากลำบาก,จนนำเนตรแสงสวรรค์มาอย่างคาดไม่ถึง.
这锅我不背 (มาจากสำนวน 背黑锅 (bēihēiguō) = แบกหม้อก้นดำ
ความหมายประมาณต้องมารับความผิดที่ไม่ได้ก่อ
ปราชญ์เทพที่เป็นดั่งตัวแทนของประชาชนทั่วหล้า,เทียนชูย่อมมองหาปราชญ์เทพเป็นคนแรก,ปราชญ์เทพอยู่ที่นี่,ทว่ากลับก่อเกิดเรื่องใหญ่ร้ายแรงขึ้น,เทียนชูย่อมต้องตำหนิปราชญ์เทพก่อนใครเพื่อน,เพราะว่าเหล่ามดปลวกนั้นไม่อยู่ในสายตาที่เทียนชูต้องให้ความสำคัญ,เหมือนดังเมืองปุถุชนถึงจะมีคนบาดเจ็บล้มตายมหาศาล,ราชาย่อมต้องมองหาและตำหนิเจ้าเมืองก่อน,มีรึ?ที่จะไปเอาเรื่องกับประชาชน.
เฉิงโห่วที่ต้องแบกหม้อก้นดำ,รับผิดชอบต่อเรื่องที่คนอื่นก่อขึ้น,จากนั้นถึงจะสามารถไปถามหาความรับผิดชอบกับจงซานเป็นการณ์ถัดไป.
เฉิงโห่วที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง!
จงซานที่สร้างระเบิดใหญ่,หากแต่เป็นตัวเขาต้องรับผิดแทน,ต้องรอจนกว่าเทียนชูจะหายไป,เขาจะต้องเอาคืนจงซานทบต้นทบดอกแน่!
เนตรเทียนชูที่จับจ้องมองเฉิงโห่ว,พร้อมกับเผยแววตาแจ้งเตือน.
เฉิงโห่วที่กำลังถูกตำหนิจากการกระทำของจงซาน,ทว่าเรื่องนี้ที่ดูเหมือนว่าจะง่าย,ทว่ากลับมีสิ่งหนึ่งที่สร้างความโกรธเกรี้ยวต่อเทียนชูขึ้นมาในทันที.
เนตรปิศาจสีเขียว!
ต้องไม่ลืมว่าเนตรปิศาจสีเขียวของเฉิงโห่วนั้นถูกหลอมประสานเข้ากับเนตรแสงสวรรค์ภายใต้การควบคุมของเฉิงโห่ว.
เนตรเทียนชูที่จ้องเขม็งไปยังเนตรปิศาจสีเขียว,แรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรงกำลังโถมทับลงมาก,เนตรปิศาจสีเขียวที่กำลังสั่นไหวไปมาในทันที.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เนตรปิศาจสีเขียวที่ระเบิดออกมาเสียงดัง.
"พู!!"เฉิงโห่วที่พ่นโลหิตคำโต.
ภัยพิบัติก้อนโต!
เฉิงโห่วที่เต็มไปด้วยความระทมโศกเศร้าอย่างที่สุด,นี่เขาลืมเกี่ยวกับเนตรปิศาจสีเขียวได้อย่างไร?
เนตรเทียนชูไม่อนุญาตให้ใครท้าทายอำนาจตัวเอง,เนตรปิศาจสีเขียวถึงจะเล็กและอ่อนแอ,ทว่าก็สร้างปฏิปักษ์ต่อเทียนชูเช่นกัน,แม้นจะเพียงเล็กน้อย,แต่จะปล่อยให้คงอยู่ได้อย่างไร?
เนตรปิศาจสีเขียวที่ทรงพลัง,พริบตาเดียวต่อหน้าเทียนชู,ก็แตกระเบิดสลายหายไปอย่างรวดเร็ว.
ส่วนเจ้านายของเนตรปิศาจสีเขียว,เฉิงโห่วย่อมมีส่วนเกี่ยวข้อง,ดวงวิญญาณปราชญ์เทพที่ได้รับความเสียหาย,เวลานี้อวัยวะภายในที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส.
เป็นประสบการณ์ที่แยกมาก,เขาไม่สามารถต่อต้านได้เลย,ไม่แม้แต่กล้าขัด,ทำได้แค่รับอาการบาดเจ็บที่หนักหน่วงมา.
ปราชญ์เทพที่น่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงเลยว่าจะโชคร้ายถึงเพียงนี้,แววตาของเขาที่ลอบมองจงซานที่อยู่ไกลออกไป,เต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างที่สุด,เห็นชัดเจนว่าภัยพิบัติครั้งนี้เป็นจงซานที่เป็นคนนำมา,แต่ตัวเขาต้องเป็นคนแบกรับมันเอาไว้ทั้งหมด.
ทำไมวันนี้เขาถึงได้โชคร้ายขนาดนี้กัน?
ชั่วระยะเวลาที่เทียนไมปิงระเบิด,จงซานใช้แสงแห่งความโชคร้ายใส่เขอย่างงั้นรึ?
ไม่?
จงซานนั่นละที่นำภัยพิบัติใหญมาให้,เนตรปิศาจสีเขียวของเขาได้แตกสลาย,ไม่สามารถใช้การได้อีก,ภายในใจของเฉิงโห่วที่รู้สึกไม่สบายใจมาก,เขาที่เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวรันทด,ย่ำแย่มาก,เฉิงโห่วที่ยังคงแสดงความเคารพต่อเทียนชู,เขาที่แสดงความขอบคุณที่เทียนชูให้การชี้แนะ.
ที่ไกลออกไป,จงซานที่เผยยิ้ม,เขาไม่คาดคิดเช่นกันว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นเช่นนี้,คาดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าเฉิงโห่วจะได้รับภัยพิบัติที่คาดไม่ถึงแบบนี้.
เนตรเทียนชูที่จ้องมองเตือนเฉิงโห่วอีกรอบ,จากนั้นก็ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ,เมฆสีเหลือมากมายก็ค่อยๆสลายหายไปทั้งหมดเช่นกัน.
อำนาจสวรรค์ที่กดทับลงมาทำให้เหล่าผู้ฝึกตนทั้งหมดคุกเข่า,ก็หายไปไร้ซึ่งร่องรอยเช่นกัน.
เมื่ออำนาจสวรรค์หายไปหมดแล้ว,เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งทีเร่งรีบบินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว.
"เซิ่งหวัง!"เหล่าเสนาธิการที่เอ่ยออกมาในทันที.
"จงซาน,เจ้าเป็นไรหรือไม่!"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมาอย่างนุ่มนวล,ใบหน้าที่ซับซ้อนเผยยิ้มแปลกๆออกมา,"ปราชญ์เทพเฉิงโห่ว,ถึงกับออกรับแทนข้า,ก่อนหนี้ได้เสียมารยาทแล้ว!"
"หืม?"เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งทุกคนที่กลายเป็นงงงัน.
"จงซาน!"ที่มุมปากของเฉิงโห่วมีโลหิตไหลออกมา,สายตาที่โกรธเกรี้ยวจดจ้องมองไปยังจงซาน,เศร้าใจโกรธเกรี้ยวเนจะกล่าว,หากไม่เพราะว่าตัวเองบาดเจ็บหนัก,ในเวลานี้คงจะตะโกนออกไปแล้ว
"ปราชญ์เทพเฉิงโห่ว,นับเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่งของโลกหล้าจริงๆ,หากแต่ที่นี่กลับมีคนมากมายกำลังจ้องมองอยู่!"จงซานที่กล่าวหยัน,ไร้ซึ่งความหวาดกลัว.
"ชิ,จงซาน,ข้าต้องกลับมาหาคำแนะนำอีกครั้งแน่!"เฉิงโห่วที่สะบัดแขนเสื้อก่อนที่จะก้าวบินหายไปอย่างรวดเร็ว.
เฉิงโห่วไปแล้ว,จาดไปด้วยความทุกข์ระทม,ในเวลานี้,เฉิงโห่วไม่คิดที่จะอยู่,เพราะว่าเขาได้รับการลงโทษจากเทียนชูแล้ว,จนทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส.
ด้วยเวลานี้บางทีจงซานอาจได้รับชัยชนะแน่,ที่นี่ยังมีกลุ่มเซียนบรรพชนต้าเจิ้งอีกมากมาย,ก่อนหน้านี้ทุกคนไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาแม้แต่น้อย,ทำให้เขาต่อสู้ไปอย่างไรซึ่งความระมัดระวัง,จนกลายเป็นเขาที่ต้องได้รับความอับยศ,เขาที่เสียหน้าไม่น้อย,เนตรปิศาจสีเขียวเองก็ถูกเทียนชูทำลาย,เวลานี้ยังจะให้เฉิงโห่วอยู่ทำอะไรได้?
กับการจากไปอย่างช่วยไม่ได้ของเฉิงโห่ว,ทำให้จงซานรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก!
Chapter 1284 Aggrieved Cheng Hou
憋屈的程侯
ความเสียใจของเฉิงโห่ว.
แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สี่,ต้าปงกุย!
การระเบิดของเทียนไมหลินที่รุนแรง,เสียงดังสนั่น,ทำให้ผืนปฐพีทั่วแดนขั้วโลกเหนือสนั่นหวั่นไหว.
เหล่าประชาชนของราชวงศ์วาสนาที่อยู่ไกลออกไปทางทิศใต้ยังสามารถรับรู้ได้,หลายหมื่นปีมานี้,ภูเขาน้ำแข็งหลายหมื่นปีที่พลังทำลาย,แสงสีเงินที่กวาดออกไปทั่วทุกสารทิศ.
ที่อยู่อาศัยทุกแห่งทั่วขั้วโลกเหนือที่สั่นอย่างรุนแรง,โดยมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่แดนเทวะเต่าทมิฬ.
ไกลออกไปมาก,ไม่ว่าจะอยู่ไกลออกไปย่อมสัมผัสได้,การระเบิดนี้รุนแรงมาก,ราวกับแดนเทวะเต่าทมิฬจะล่มสลาย,ดังกึกก้องกระจายไปทั่ว,ผืนดินที่แผ่ออกไปไกลเกินกว่าจะประมาณการ?
เผ่าเต่าทมิฬเกิดสิ่งใดขึ้น,ในอดีตการต่อสู้ของจงซานและจวงจื่อยังไม่รุนแรงขนาดนี้!
ในเวลานี้ผู้ฝึกตนมากมายที่สงสัยเร่งรีบส่งคนตรงไปยังแดนเทวะเต่าทมิฬทันที.
ที่ไกลออกไป,เหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งที่เต็มไปด้วยความกังวล,ส่วนเหล่าอาวุโสเผ่าเต่าทมิฬที่กลายเป็นงงงัน,นี่มัน,จงซานทำอะไร?
ระเบิดที่รุนแรงฉีกกระชากบดขยี้ทุกอย่าง,แรงระเบิดของเทียนไมที่สามารถทำลายเทียนเต๋าทั่วไปได้,แรงระเบิดที่ยืดยาวออกไปไกล.
คนที่เศร้าใจที่สุด,น่าจะเป็นเฉิงโห่ว.
แรงระเบิดของเทียนไมที่ส่งผลต่อเทียนเต๋าทุกเส้น,เป็นเหตุให้เฉิงโห่วเคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดินในทันที.
แรงระเบิดที่เกิดขึ้นเร็วมาก,เฉิงโห่วแทบจะไม่มีเวลาป้องกัน,ใครจะคิดว่าจงซานจะมีวิชาที่เสียสติบ้าคลั่งเช่นนี้?
ระเบิดตัวเอง? ระเบิดเทียนไม? ดวงตาของเฉิงโหวถึงกลับกลายเป็นสีแดง.
"ครืนนนนนนน!"
แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สี่,ส่งผลต่อเสาสวรรค์ทั้งสี่แน่นอน,หากแต่เฉิงโห่วที่เร่งรีบป้องกันเอาไว้,ปกป้องคลุมกันจากการระเบิดครั้งใหญ่นี้.
อย่างไรก็ตามแรงกระแทกนั้นรุนแรงมาก,เสาสวรรค์ต้นหนึ่งถึงกับบิดเบี้ยว,ผิดปรกติไปจากเดิม.
"ครืนนนนนนน!"
ม่านพลังป้องกันที่ท่านหญิงหนี่หว๋าสร้างขึ้น,ดูเหมือนว่าจะอ่อนแอลง,เหล่าปิศาจสวรรค์ที่โจมตีมาอย่างบ้าคลั่ง,แต่ก็น่าเสียดายที่ไม่สามารถทะลวงลงมาได้.
เฉิงโห่วที่ไปยืนอยู่บนเสาสวรรค์ต้นที่บิดเบี้ยว,ใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนสี,เดิมที่การต่อสู้กับจงซาน,มันได้กระแทกเข้าพุ่งออกมาชน,ร่างกายของเขาที่กระแทกอย่างรุนแรงนั้น,เขานั้นแตกต่างจากคนอื่นๆ,ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง.
ความโกรธ,ความโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด,เฉิงโห่วต้องการให้จงซานตกตายไปในตอนนี้เลย,เขาที่ยืนอยู่บนเสาสวรรค์ต้นที่บิดเบี้ยวอย่างไม่มีทางเลือก.
แรงระเบิดใหญ่นั้น,จงซานพบว่ากลายเป็นเรื่องที่ถูกต้องไปซะแล้ว,ถูกต้องที่สุด,บัวหงหลวนเวลานี้มันเปลี่ยนไปแล้ว,สีน้ำเงินหายไปทั้งหมด,นิมิตร้ายหายไปแล้ว?
เขาไม่มีอันตรายแล้ว?
จ้องมองเฉิงโห่วที่กำลังเศร้าใจอยู่บนเสาสวรรค์,จงซานที่รู้สึกผ่อนคลายขึ้นในทันที.
"ฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานที่หัวเราะเสียงดัง.
ใบหน้าของเฉิงโห่วที่บิดเบี้ยว,ใบหน้าดวงตาของเขาที่เบิกกว้างเต็มไปด้วยจิตสังหารกำลังจ้องมองจงซานราวกับจะกลืนกิน.
ส่วนจงซานที่กำลังครุ่นคิด,จิตสังหรรึ?คิดที่จะใช้จิตสังหารข่มขู่เข้าอย่างงั้นรึ?
"เซิ่งหวัง,เฉิงโห่วกำลังบ้าแล้ว,พวกเรารีบไปกันเถอะ!"
จินเผิงที่เร่งรีบบินมาจากที่ไกลออกไป,พร้อมกับเหล่าเสนาธิการอีกหลายคน.
"ไม่จำเป็น,เขาจะทำอะไรข้าได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังดวงตาปิศาจสีเขียว,ดูเหมือนว่ามันจะได้รับความเสียหายจากการระเบิดอย่างคาดไม่ถึง,ดวงตาสีเขียวที่มีรูเป็นช่องๆอยู่หลายรู.
ทักษะเทวะลำดับห้า? ไม่สามารถใช้ได้สำเร็จ!
จงซานที่เผยยิ้มให้กับเฉิงโห่ว,เฉิงโห่วที่เคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดินเพื่อซ่อมแซมเสาสวรรค์ที่โค้งงอ.
"ครืนนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสาสวรรค์ที่ถูกเฉิงโหวปล่อยพลังฟ้าดินเข้าไป,เพื่อดัดให้ตรง,ในเวลานั้น,บนพื้นปรากฏปิศาจสวรรค์
70-80 ตนปรากฏขึ้นในทันที.
"วูซซซซซ!"
ปิศาจสวรรค์ที่กำลังพุ่งตรงไปยังทุกทิศทาง!
"ไม่ได้การแล้ว!"ใบหน้าของจิงอวิ๋นเทียนที่เปลี่ยนสี.
หวนจีที่เคลื่อนไหวไล่ล่าปิศาจสวรรค์ในทันที.
"วูซซซซซ!"
เพียงไม่นาน,เสาสวรรค์ก็ถูกฟื้นฟูเสร็จสิ้น,ส่วนเฉิงโห่วที่เวลานี้กำลังสะกดความโกรธเอาไว้,เขาที่หันหน้ามายังทิศทางของจงซานเต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง,กำหมัดแน่น,สายฟ้ามากมายที่พัดปลิวออกจากหมัดของเขา.
"วูซซซซ!"เหล่าเสนาธิการต้าเจ้งที่บินออกมาขวางกั้นจงซานเอาไว้อย่างรวดเร็ว.
"เปรี้ยงงง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ท้องฟ้าที่แตกออกเป็นทาง.
เสียงดังกระหึ่มดังกึกก้อง,กลิ่นอายที่แผ่ออกมาทำให้จิตใจของทุกคนสั่นไหว,แทบจะทุกคนที่หายใจหอบทันที,ทั่วทั้งแดนขั้วโลกเหนือ,เหล่าผู้ฝึกตนเต่าทมิฬ,ในเวลานี้ร่างกายหยุดนิ่ง,เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยความประหลาดใจ.
หวนจีที่ไล่ปิศาจสวรรค์,ทันทีที่นางได้ยินเสียงบางอย่าง,ใบหน้าเปลี่ยนสี,เร่งรีบเข้าไปในโลกปิศาจสวรรค์ในทันที.
บนท้องฟ้าปรากฏเมฆสีเหลืองมกมายมารวมตัวขึ้น,ทุกสิ่งมีชีวิตที่สั่นสะท้านจากกลิ่นอายที่กำลังแผ่ออกมา,เหล่าผู้ฝึกตนที่มีพลังฝึกตนอ่อน,ถึงกับต้องคุกเข่าลงในทันที.
เฉิงโห่วที่ต้องการจัดการจงซาน,จึงต้องหยุดลงในทันที,ใบหน้าเผยท่าทางไม่อยากเชื่อออกมา.
ที่ใจกลางเมฆสีเหลืองนั้น,กำลังแยกออกเป็นทาง,รอยแยกที่เปิดขึ้นในทันที,แรงกดดันที่รุนแรงหนักหน่วงโถมทับลงมาทำให้ทุกคนที่อยู่ในแดนเทวะเต่าทมิฬคุกเข่าลงในทันที.
ปึก! ปึก! ปึก!..........................................
เหล่าผู้ฝึกตนทั้งหมดที่คุกเข่าลง,ด้วยแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่บีบบังคับให้พวกเขาต้องคุกเข่า,เหล่าอาวุโสเต่าทมิฬทั้งหมด,ทั้งกุยเสอ,จินเผิงที่ต้องคุกเข่าลง,โหลวซิงเฉิน,เป่ยชิงซือ,แทบทุกคนต้องคุกเข่าต่อกลิ่นอายที่น่าสะพรึงนี้ในทันที,กลิ่นอายที่บีบทะลวงเข้าไปในจิตใจดวงวิญญาณ,ไม่มีใครสามารถขัดขืนได้.
ภายในดินแดนโลกขั้วโลกเหนือนั้น,มีเพียงแค่สองคนที่ไม่ได้คุกเข่า.
จงซานและเฉิงโห่ว.
ทั้งสองที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน,ที่ปรากฏขึ้นใต้เท้าของพวกเขา.
ที่ใจกลางของเมฆสีเหลืองนั้น,แตกแยกออกมาเป็นดวงตาขนาดยักษ์ดำและขาว.
พลังที่ไร้ขีดจำกัดยิ่งใหญ่ไพศาล,สายตาที่ใหญ่ยักนั้นไม่มองคนอื่นๆเลยแม้แต่น้อย,สายตาที่จ้องมองคนสองคนด้านล่าง.
เนตรเทียนชู!
จงซานที่คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยว่าจะเป็นเนตรเทียนชู?
นี่เขาเป็นคนนำมันมาอย่างงั้นรึ?
เฉิงโห่วในเวลานี้ใบหน้าบิดเบี้ยวอัปลักษณ์,จงซานนี่มันเป็นดาวโชคร้ายของทุกคนจริงๆ,ปราชญ์เทพหลายต่อหลายคนที่ได้รับความเสียหายจากตัวเขา,วันนี้,ตัวเขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับหายนะในครั้งนี้ด้วย.
"เสาสวรรค์ได้รับการฟื้นฟูเรียบร้อยแล้ว,เฉิงโห่วได้ทำอาชญากรรมแล้ว!"เฉิงโห่วกล่าวออกมาด้วยความเศร้า.
ความเศร้าห่อเหี่ยวที่ภายในใจเขานั้นเกินกว่าที่จะพรรณนาออกมาได้,เห็นชัดเจนว่าระเบิดใหญ่ที่จงซานสร้างขึ้นมานั้น,ตัวเขาที่ต้องแบกหม้อก้นดำ,เขาที่ต้องฟื้นฟูเสาสวรรค์อย่างยากลำบาก,จนนำเนตรแสงสวรรค์มาอย่างคาดไม่ถึง.
这锅我不背 (มาจากสำนวน 背黑锅 (bēihēiguō) = แบกหม้อก้นดำ
ความหมายประมาณต้องมารับความผิดที่ไม่ได้ก่อ
ปราชญ์เทพที่เป็นดั่งตัวแทนของประชาชนทั่วหล้า,เทียนชูย่อมมองหาปราชญ์เทพเป็นคนแรก,ปราชญ์เทพอยู่ที่นี่,ทว่ากลับก่อเกิดเรื่องใหญ่ร้ายแรงขึ้น,เทียนชูย่อมต้องตำหนิปราชญ์เทพก่อนใครเพื่อน,เพราะว่าเหล่ามดปลวกนั้นไม่อยู่ในสายตาที่เทียนชูต้องให้ความสำคัญ,เหมือนดังเมืองปุถุชนถึงจะมีคนบาดเจ็บล้มตายมหาศาล,ราชาย่อมต้องมองหาและตำหนิเจ้าเมืองก่อน,มีรึ?ที่จะไปเอาเรื่องกับประชาชน.
เฉิงโห่วที่ต้องแบกหม้อก้นดำ,รับผิดชอบต่อเรื่องที่คนอื่นก่อขึ้น,จากนั้นถึงจะสามารถไปถามหาความรับผิดชอบกับจงซานเป็นการณ์ถัดไป.
เฉิงโห่วที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง!
จงซานที่สร้างระเบิดใหญ่,หากแต่เป็นตัวเขาต้องรับผิดแทน,ต้องรอจนกว่าเทียนชูจะหายไป,เขาจะต้องเอาคืนจงซานทบต้นทบดอกแน่!
เนตรเทียนชูที่จับจ้องมองเฉิงโห่ว,พร้อมกับเผยแววตาแจ้งเตือน.
เฉิงโห่วที่กำลังถูกตำหนิจากการกระทำของจงซาน,ทว่าเรื่องนี้ที่ดูเหมือนว่าจะง่าย,ทว่ากลับมีสิ่งหนึ่งที่สร้างความโกรธเกรี้ยวต่อเทียนชูขึ้นมาในทันที.
เนตรปิศาจสีเขียว!
ต้องไม่ลืมว่าเนตรปิศาจสีเขียวของเฉิงโห่วนั้นถูกหลอมประสานเข้ากับเนตรแสงสวรรค์ภายใต้การควบคุมของเฉิงโห่ว.
เนตรเทียนชูที่จ้องเขม็งไปยังเนตรปิศาจสีเขียว,แรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรงกำลังโถมทับลงมาก,เนตรปิศาจสีเขียวที่กำลังสั่นไหวไปมาในทันที.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เนตรปิศาจสีเขียวที่ระเบิดออกมาเสียงดัง.
"พู!!"เฉิงโห่วที่พ่นโลหิตคำโต.
ภัยพิบัติก้อนโต!
เฉิงโห่วที่เต็มไปด้วยความระทมโศกเศร้าอย่างที่สุด,นี่เขาลืมเกี่ยวกับเนตรปิศาจสีเขียวได้อย่างไร?
เนตรเทียนชูไม่อนุญาตให้ใครท้าทายอำนาจตัวเอง,เนตรปิศาจสีเขียวถึงจะเล็กและอ่อนแอ,ทว่าก็สร้างปฏิปักษ์ต่อเทียนชูเช่นกัน,แม้นจะเพียงเล็กน้อย,แต่จะปล่อยให้คงอยู่ได้อย่างไร?
เนตรปิศาจสีเขียวที่ทรงพลัง,พริบตาเดียวต่อหน้าเทียนชู,ก็แตกระเบิดสลายหายไปอย่างรวดเร็ว.
ส่วนเจ้านายของเนตรปิศาจสีเขียว,เฉิงโห่วย่อมมีส่วนเกี่ยวข้อง,ดวงวิญญาณปราชญ์เทพที่ได้รับความเสียหาย,เวลานี้อวัยวะภายในที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส.
เป็นประสบการณ์ที่แยกมาก,เขาไม่สามารถต่อต้านได้เลย,ไม่แม้แต่กล้าขัด,ทำได้แค่รับอาการบาดเจ็บที่หนักหน่วงมา.
ปราชญ์เทพที่น่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงเลยว่าจะโชคร้ายถึงเพียงนี้,แววตาของเขาที่ลอบมองจงซานที่อยู่ไกลออกไป,เต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างที่สุด,เห็นชัดเจนว่าภัยพิบัติครั้งนี้เป็นจงซานที่เป็นคนนำมา,แต่ตัวเขาต้องเป็นคนแบกรับมันเอาไว้ทั้งหมด.
ทำไมวันนี้เขาถึงได้โชคร้ายขนาดนี้กัน?
ชั่วระยะเวลาที่เทียนไมปิงระเบิด,จงซานใช้แสงแห่งความโชคร้ายใส่เขอย่างงั้นรึ?
ไม่?
จงซานนั่นละที่นำภัยพิบัติใหญมาให้,เนตรปิศาจสีเขียวของเขาได้แตกสลาย,ไม่สามารถใช้การได้อีก,ภายในใจของเฉิงโห่วที่รู้สึกไม่สบายใจมาก,เขาที่เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวรันทด,ย่ำแย่มาก,เฉิงโห่วที่ยังคงแสดงความเคารพต่อเทียนชู,เขาที่แสดงความขอบคุณที่เทียนชูให้การชี้แนะ.
ที่ไกลออกไป,จงซานที่เผยยิ้ม,เขาไม่คาดคิดเช่นกันว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นเช่นนี้,คาดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าเฉิงโห่วจะได้รับภัยพิบัติที่คาดไม่ถึงแบบนี้.
เนตรเทียนชูที่จ้องมองเตือนเฉิงโห่วอีกรอบ,จากนั้นก็ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ,เมฆสีเหลือมากมายก็ค่อยๆสลายหายไปทั้งหมดเช่นกัน.
อำนาจสวรรค์ที่กดทับลงมาทำให้เหล่าผู้ฝึกตนทั้งหมดคุกเข่า,ก็หายไปไร้ซึ่งร่องรอยเช่นกัน.
เมื่ออำนาจสวรรค์หายไปหมดแล้ว,เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งทีเร่งรีบบินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว.
"เซิ่งหวัง!"เหล่าเสนาธิการที่เอ่ยออกมาในทันที.
"จงซาน,เจ้าเป็นไรหรือไม่!"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมาอย่างนุ่มนวล,ใบหน้าที่ซับซ้อนเผยยิ้มแปลกๆออกมา,"ปราชญ์เทพเฉิงโห่ว,ถึงกับออกรับแทนข้า,ก่อนหนี้ได้เสียมารยาทแล้ว!"
"หืม?"เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งทุกคนที่กลายเป็นงงงัน.
"จงซาน!"ที่มุมปากของเฉิงโห่วมีโลหิตไหลออกมา,สายตาที่โกรธเกรี้ยวจดจ้องมองไปยังจงซาน,เศร้าใจโกรธเกรี้ยวเนจะกล่าว,หากไม่เพราะว่าตัวเองบาดเจ็บหนัก,ในเวลานี้คงจะตะโกนออกไปแล้ว
"ปราชญ์เทพเฉิงโห่ว,นับเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่งของโลกหล้าจริงๆ,หากแต่ที่นี่กลับมีคนมากมายกำลังจ้องมองอยู่!"จงซานที่กล่าวหยัน,ไร้ซึ่งความหวาดกลัว.
"ชิ,จงซาน,ข้าต้องกลับมาหาคำแนะนำอีกครั้งแน่!"เฉิงโห่วที่สะบัดแขนเสื้อก่อนที่จะก้าวบินหายไปอย่างรวดเร็ว.
เฉิงโห่วไปแล้ว,จาดไปด้วยความทุกข์ระทม,ในเวลานี้,เฉิงโห่วไม่คิดที่จะอยู่,เพราะว่าเขาได้รับการลงโทษจากเทียนชูแล้ว,จนทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส.
ด้วยเวลานี้บางทีจงซานอาจได้รับชัยชนะแน่,ที่นี่ยังมีกลุ่มเซียนบรรพชนต้าเจิ้งอีกมากมาย,ก่อนหน้านี้ทุกคนไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาแม้แต่น้อย,ทำให้เขาต่อสู้ไปอย่างไรซึ่งความระมัดระวัง,จนกลายเป็นเขาที่ต้องได้รับความอับยศ,เขาที่เสียหน้าไม่น้อย,เนตรปิศาจสีเขียวเองก็ถูกเทียนชูทำลาย,เวลานี้ยังจะให้เฉิงโห่วอยู่ทำอะไรได้?
กับการจากไปอย่างช่วยไม่ได้ของเฉิงโห่ว,ทำให้จงซานรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น