Immortality Chapter 1279 Disappearance Cheng Hou
Chapter 1279 Disappearance Cheng Hou
消失的程侯
เฉิงโห่วที่หายไป.
ในชั่วระยะวิกฤติ,จวงจื่อที่หลบตราประทับครรลองสวรรค์ออกไป.
แม้ว่ากายเนื้อของเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ,ทว่าจิตใจของเขาก็ถูกพลังตีกลับคืนมาเช่นกัน.
เพราะว่าจวงจื่อไม่สามารถสั่งการให้ไม้เท้าหัวมังกรบินหลบเลี่ยงได้,หากไม่ใช้ไม้เท้าหัวมังกรต้านไว้,กายเนื้อของเขาก็คงได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของตราราชวงศ์ของจงซานเช่นกัน.
ไม่คิดเลยว่าเขาจะถูกจงซานกำราบ.
บางทีหากเขาเป็นคนทั่วไป,จวงจื่อคงไม่ได้รับผลเท่าใด,ทว่าเขาที่เป็นสุดยอดฝีมือ,การพ่ายแพ้ในครั้งนี้,สร้างผลต่อกระทบจิตใจของเขาเป็นอย่างมาก,อย่างน้อยก็ทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ระยะหนึ่ง.
การสู้รบของจงซานนั้นได้ต่อสู้กันด้วยจิตวิทยาด้วย,การที่อีกฝ่ายพ่ายแพ้ทางจิตใจ,ก็จะทำให้เกิดจุดอ่อน,จนส่งผลต่อชัยชนะและพ่ายแพ้ในที่สุด.
การต่อสู้ก่อนหน้านี้จวงจื่อที่ไม่ได้ตัดสินแพ้ชนะกับจงซาน,ทว่าในวันนี้,จงซานชนะแล้ว.
จงซานที่ชี้นิ้วออกไป,ตราครรลองสวรรค์ที่หดกลับบินกลับไปอยู่ในมือของจงซาน.
ขณะที่ถือตราครรลองสวรรค์,สายตาที่ดุร้ายเย็นชากำลังจ้องมองจวงจื่อ,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา!
การต่อสู้นี้ไม่ได้เกิดประโยชน์ใดๆแล้ว,เพราะว่าเซียนเทียนจงตายไปแล้ว,จวงจี่อและเซียนเทียนจงไม่ได้มีมิตรภาพใดๆกับเซียนเทียนจง,เพียงแต่เขาทำให้ตระกูลหวงกู่ผิดหวัง,แต่ทุกอย่างเป็นจงซานต่างหากที่กระทำ,การต่อสู้ต่อไปก็ไม่ได้เกิดประโยชน์ใดๆกับจวงจื่อ,ดังนั้นการต่อสู้ครั้งนี้จึงได้จบไปเรียบร้อยโดยที่การตอบแทนคุณของจวงจื่อล้มเหลว.
ทั้งสองต่างระวังกันและกัน,จงซานที่เก็บตราประทับครรลองสวรรค์,หากแต่ยังไม่เอ่ยปากอะไร,เพราะว่าจงซานที่กำลังรอคอยการตัดสินใจของอีกฝ่าย,ตอนนี้เขาถือไพ่เหนือกว่า,หากจงซานเป็นคนเอ่ยปากคนแรก,แน่นอนว่าการต่อสู้ทางจิตวิทยาจะไม่ได้ผลนัก,หากจวงจื่อไม่ยินดีจากไป,การต่อสู้นี้ก็จะเกิดขึ้นอีกครั้ง,ซึ่งมันไม่เกิดประโยชน์อันใดเลย.
ภายในใจของแต่ละคนที่รู้สึกขัดแย้ง,จงซานเองก็ไม่ยินยอมที่จะยอมแพ้ยังคงจ้องมองเขม็ง.
แน่นอนจวงจื่อเข้าใจความคิดนี้ดี,ทั้งสองที่เฝ้ามองระมัดระวังกันและกัน,สายตาที่เย็นชาจดจ้องกันและกัน,ผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง,ท้ายที่สุดจวงจื่อก็เผยยิ้มอย่างมืดมนออกมาและกล่าวออกมาว่า,"ตกลง,เซิ่งหวังจง,จวงจื่อจะยอมรับในวันนี้!"
"จวงจื่อเกรงใจไปแล้ว!"จงซานกล่าวออกมาเล็กน้อย.
"วันนี้ขอลาก่อน,วันหน้าจะมาขอคำชี้แนะจากเซิ่งหวังจงใหม่!"จวงจื่อที่สูดหายใจลึกเผยใบหน้าเย็นชา.
"เป็นเกียรตินัก!"จงซานกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ลาก่อน!"
จวงจื่อกล่าวจบ,ก่อนที่จะก้าวออกไปหายไปในทันที,ต้าเต๋าผีเสื้อของเขาที่หายไปเช่นกัน.
จงซานที่จ้องมองยังทิศทางที่จวงจื่อจากไป,จดจ้องมองเงียบๆ.
"วูซซซซ!"
ต้าเต๋ารูปมังกรของจงซานสลายหายไป,จงวานที่กวาดตามองรอบๆ,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังทิศทางของเป่ยชิงซือ.
เหล่าผู้ชมรอบๆแดนเทวะเต่าทมิฬที่เอ่ยเริ่มอุทานกันดังอื้ออึ้ง.
"จวงจื่อพ่ายแพ้แล้วหนีไปอย่างงั้นรึ?"ผู้ฝึกตนคนหนึ่งที่กล่าวออกมเสียงดัง.
"เป็นไปไม่ได้,จวงจื่อเทียบได้กลับปราชญ์เทพ,จงซานสามารถเอาชนะจวงจื่อได้อย่างงั้นรึ?
เขาไปเอง!"
"เพ่ย,หากของวิเศษที่หลอมสกัดมาหลายแสนปีที่ถูกทำลายไปยังอยู่,เจ้าคิดว่าเขายังจะจากไปอีกรึ?"
"หืม? ก็ไม่!"
"จงซานทรงพลังเกินไปแล้ว!"
..............................
..................
......
เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆส่งเสียงดังอื้ออึง,จงซานหาได้สนใจไม่,เขาที่จ้องมองไปยังเป่ยชิงซือที่กำลังโศกเศร้า.
เป่ยชิงซือในเวลานี้คุกเข่าลงที่ด้านหน้าสระเพลิงปิศาจเก้าหยิน,ใบหน้าของนางที่อาบไปด้วยน้ำตา,สายตาที่จับจ้องไปยังด้านหน้า,ราวกับว่าไม่สามารถคิดตกได้.
เหล่าสตรีจากตำหนักเทพเหมันตร์เองก็คุกเข่าให้กับเผ่ยชิงซือ,ทว่าเป่ยชิงซือที่ราวกับว่าไม่สนใจพวกนาง.
"ย่าโถว,เป็นอะไรอย่างงั้นรึ?"เสียงของจงซานเบาๆที่ดังขึ้น.
丫头( yā tóu ). หนู,สาวน้อย,เด็กน้อย.
ได้ยินเสียงของจงซาน,เป่ยชิงซือที่ได้สติกลับมา,น้ำตาที่แห้งเกรอะกรัง,ใบหน้าเองที่ดูไม่ใคร่ดีนัก.
"พวกเราทำผิดอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือทีเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวด.
"ผิดอะไร?"
"ข้าคิดว่าบรรพชนนั้นบังคับข้าเพราะนางหวาดกลัวความตาย,ทว่าข้าคิดว่าตอนนี้นางกล่าวถูก,นางอาสาไปเอง,ทำไมเป็นเช่นนี้?
นางกล่าวถูกอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอัดอั้น.
จงซานจ้องมองท่าทางของเป่ยชิงซือ,พลางถอนหายใจเล็กน้อย,ในเหล่าฮวงโหวของเขา,แม้นว่านางจะไม่ค่อยพูดนัก,ทว่ากลับมีจิตใจที่เป็นมิตรกับทุกคน..
บรรพชนทำเพื่อนาง,ย่อมทำให้นางโศกเศร้าเสียใจ.
"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,นางถูก!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"เป่ยชิงซือจ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
ถูก? จงซานไม่ได้เอ่ยว่าความคิดของนางสุดโต่งหรอกรึ?
ในโลกใบนี้,ไม่มีสิ่งใดผิด,เรื่องนี้บางคนก็คิดว่าถูก,บางคนก็คิดว่าผิด,มันขึ้นอยู่มุมมองความคิดที่แตกต่าง,นางมีมุมมองของนาง,นางย่อมถูกในมุมมองของนาง,นางสละดวงวิญญาณตัวเองเพื่อทุกคน,เสียสละตัวเองเพื่อคนทั่วหล้า,ไม่มีใครเอ่ยว่านางผิด,ทว่าเรื่องนี้,ในสายตาพวกเรานั้นผิด,ในโลกนี้ไม่มีสิ่งที่เที่ยงแท้,ไม่มีสิ่งที่ผิดอย่างสมบูรณ์,พวกเราผู้ฝึกตนจึงต้องบำเพ็ญเพียรแสวงหาการรู้แจ้งเป็นเวลาที่ยาวนาน."จงซานที่กล่าวสรุป.
เป่ยชิงซือที่เพ่งพิศ,ความเศร้าก่อนหน้านี่ค่อยๆเบาบางลง.
"นางไล่ตามความเชื่อของนาง,เจ้าไม่จำเป็นต้องเศร้าใจแทนนาง,นางสละชีวิตเพื่อความเชื่อมั่นของนาง,ข้าคิดว่านางโชคดีแล้ว,ที่นางได้ไล่ตามสิ่งที่นางพึงพอใจและความความสุขในแบบของนาง."จงซานกล่าวเตือน.
ดวงตาของเป่ยชิงซือที่เบิกกว้าง,ความเศร้าหายไปทั้งหมด,จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวถามด้วยความสงสัย.
"ขณะที่บรรพชนจากไป,ดวงวิญญาณของนางสงบปลดเปลื้อง,เจ้ารู้หรือไม่?"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความปลอดภัย.
จงซานเผยยิ้มเล็กน้อย,"ข้าบอกแล้วนางสละตัวเองเพื่อความเชื่อของนาง,นางเติมเต็มความสุขในโลกของนาง,ดังนั้นนางจึงสงบปลดเปลื้อง,นางพึงพอใจแล้ว,ถึงจะถูกปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งกินไป,เจตจำนงของนางกลับเบาสบาย."
"ไม่เข้าใจเลย!"เป่ยชิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"หลังจากนี้เจ้าจะเข้าใจ,เช็ดน้ำตาเถอะ,หลายคนมองอยู่!"จงซานที่กล่าวปลอบเป่ยชิงซือ.
"อืม!"เป่ยชิงซือที่ใบหน้าแดงเล็กน้อย,จากนั้นก็เช็ดน้ำตาทำความสะอายใบหน้าทันที.
จงซานที่ปลอบเป่ยชิงซือ,พร้อมกับจ้องมองขึ้นไปบนอวกาศ.
บนอวกาศนั้น,หนานกงเซิ่งได้ใช้ค่ายกลไร้คู่เปรียบออกมา.
25
เซียนบรรพชนถูกนำไปอยู่ด้านใน,ซึ่งมีแปดเซียนบรรพชนของต้าเจิ้งช่วยเหลือ,มีเพียงแค่กุยเสอที่ถูกสั่งเข้าไปชักจูงเหล่าอาวุโสเผ่าเต่าทมิฬ.
ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็กลง,แววตาที่ครุ่นคิดเป็นไปตามคาดหวัง.
ค่ายกลดังกล่าวนั้นสามารถกักเซียนบรรพชนได้หนึ่งวัน,ดังนั้นจึงซานจึงไม่ได้กังวล,เขาที่กวาดตามองพื้นที่รอบๆ.
จากที่ไกลออกไป,เหล่าเซียนบรรพชนที่แข็งแกร่งที่จ้องมองอยู่,เมื่อเห็นพลังของจงซานที่ร้ายกาจไร้เทียมทาน,พวกเขาไม่มีใครกล้ารุกเข้ามา,ทำได้แค่จ้องมองจากพื้นที่ไกลออกไป.
ส่วนยอดฝีมือเผ่าเต่าทมิฬ,ที่เขาประจำที่กลายเป็นเต่าก่อนหน้านี้,ได้กลับมาพร้อมกับเปลี่ยนร่างกลับเป็นรูปลักษณ์มนุษย์อีกครั้ง.
เต่าทมิฬหลายตนที่ตื่นตะลึง,พวกเขาที่ตื่นตกใจกลับภาพที่เห็น.
เผ่าเต่าทมิฬที่จดจ้องมองตำหนักของพวกเขาที่พังทลายไปอย่างคาดไม่ถึง,จื่อจุ้นล่ะ?
อาวุโสล่ะ?
มีเพียงจงซานและกลุ่มของตำหนักเทพเหมันตร์อย่างงั้นรึ?
"ฟิ้ว!"เต่าทมิฬระดับเซียนโบราณคนหนึ่งที่บินมายังทิศทางของจงซาน.
และไม่นานจากนั้นทุกคนที่มารายล้อมจงซาน.
"เซิ่งหวังจง,จื่อจุ้นและอาวุโสพวกเราล่ะ?"เซียนโบราณคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"โปรดรอ,หนึ่งวันหลังจากนี้,อาวุโสของพวกเจ้าก็จะกลับมา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
เหล่าเซียนโบราณที่กลายเป็นงงงวย,ขมวดคิ้วแน่น,จดจ้องมองไปยังกลุ่มคนด้านหน้าด้วยแววตาแปลกประหลาด.
พวกเขาที่ทำได้แค่รอ,หลายคนที่รู้สึกไม่ดีกับจงซาน,ทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ไกลออกมาลอบมองมาเป็นระยะๆ.
"จงซาน,ทำไมเฉิงโห่วไม่มาอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่สอบถามด้วยความสงสัย.
จงซานที่จ้องมองยังจุดยอดของเสาสวรรค์,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"เพราะว่าข้าส่งคนไปต้อนรับเขาเอาไว้แล้ว."
"ต้อนรับเขาอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่จ้องมองไปยังทางเข้าของโลกปิศาจสวรรค์.
"เจ้าบอกว่าเป็นหวนจีอย่างงั้นรึ?
หวนจีจะต้านเฉิงโห่วได้รึ?
นางขวางได้อย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"นาง,เพียงแค่รับผิดชอบถ่วงเวลาเท่านั้น,ไม่ใช่เรื่องยาก,ต้องไม่ลืมว่าภายในโลกปิศาจสวรรค์,หลักเกณฑ์พลังแห่งกฏนั้นแยกออกจากโลกใบใหญ่,เฉิงโห่วที่นั่น,ไม่ใช่ปราชญ์เทพ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง,ทว่าแววตาของเขาก็เผยประกายความเป็นห่วงหวนจีอยู่เหมือนกัน.
ขณะที่จงซานและเป่ยชิงซือกำลังพูดถึงเรื่องของหวนจีนั้น,จงซานก็พบว่าบนอากาศนั้น,ปรากฏปิศาจสวรรค์
7-8 ตนผุดออกมาในทันที.
จากที่ไกลออกไปนั้นเผ่าเต่าทมิฬที่เร่งรีบชักอาวุธออกมาในทันที,จื่อจุ้น,อาวุโสหายไปแล้ว,พวกเขาเวลานี้ก็ไม่ต่างจากพลทหารที่แตกกระจาย.
ปิศาจสวรรค์ 7-8
ร่างที่มารวมตัวกันจากนั้นก็สลายหายไป,ทว่าที่ด้านหน้าของจงซษนนั้นมีร่างในชุดดำชุดหนึ่งปรากฏขึ้น.
"หวนจี,เจ้ากลับมาแล้ว!"เป่ยชิงซือที่เข้าไปจับแขนของหวนจีกล่าวออกมาในทันที.
ช่วงที่จงซานเดินทางไปยังเผ่าจิงนั้น,หวนจีที่อยู่ใกล้ชิดกับเป่ยชิงซือ,การพูดคุยกันของสตรีย่อมเปิดใจกันได้ง่ายกล่าว,เมื่อเห็นหวนจีกลับมา,เป่ยชิงซือจึงเผยยิ้มออกมาในทันที.
"หวนจี,ครั้งนี้รบกวนเจ้าแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"ไม่,ไม่,ไม่ใช่ความดีความชอบของข้าเลย!"หวนจีที่ขมวดคิ้วแน่น.
"หาไม่ใช่ความดีความชอบของเจ้าหรอกรึ?
หากเฉิงโหวมาล่ะก็,การต่อสู้จะยิ่งอันตรายมากยิ่งขึ้น,ที่สามารถลุล่วงไปได้ด้วยดี,จะไม่เอ่ยถึงเรื่องที่เฉิงโห่วไม่มาได้อย่างไร?"จงซานกล่าว.
"ไม่ได้เป็นเช่นนั้น!"หวนจีที่ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัย.
"ข้า,ข้าไม่เห็นเฉิงโหวในโลกปิศาจสวรรค์เลย!"หวนจีที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่เห็นเฉิงโห่วอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม,โลกปิศาจสวรรค์นั้นใหญ่มาก,ข้าไม่กล้าออกไปไกล,ข้าทำได้แค่อยู่รอด้านหน้าปากประโตเท่านั้น,กังวลว่าจะคลาดกับเฉินโหว,ข้าจึงคอยปกป้องทางออกไว้,ทว่าก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเฉิงโหว,บางที่เฉิงโหวไม่ได้ตั้งใจจะมาช่วยเซียนเทียนจงตั้งแต่แรกแล้ว!"หวนจีที่แสดงท่าทางสงสัยออกมาเช่นกัน.
"แล้วเฉิงโหวไปที่ใดกัน?"จงซานแสดงท่าทางสงสัย.
"ข้าเองก็ไม่รู้!"หวนจีที่ส่ายหน้าไปมา.
"เจ้าไม่ได้สอบถามปิศาจสวรรค์ตนอื่นๆหรอกรึ?ว่ามีใครเห็นหรือไม่?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"ข้าได้สอบถามแล้ว,หากแต่ไม่มีใครรู้เลย,เฉิงโหวเข้าไปในวันแรก,มีเพียงไม่กี่ตนที่เห็น,จากนั้นเฉิงโหวก็หายไปทันที,ไม่มีใครรู้ว่าไปที่ใด,หลายเดือนมานี้,ที่ทางออกมีเหล่าปิศาจสวรรค์ระดับสูงที่มารวมตัวกัน,เป็นไปไม่ได้ที่จะคลาดสายตาของพวกเขาไป,เฉิงโหวที่หายไปในทันที,ยังไม่ปรากฏจวบจนถึงวันนี้!"หวนจีที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจเช่นกัน.
"ไม่มีใครเห็นอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"อืม,เจ้าเป็นคนฉลาดมาก,สามารถคาดเดาได้หรือไม่,เขาไปใหน?"หวนจีที่สอบถามออกมาด้วยความหวัง.
จงซานถึงกับพูดไม่ออก,ฉลาดแล้วมีประโยชน์อะไร,ไม่มีข้อมูลอะไรเลยจะคาดเดาได้อย่างไร?
"ทุกๆคนย่อมมีความลับเป็นของตัวเอง,เฉิงโหวเป็นถึงปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,แน่นอนว่าย่อมต้องมีวิธีการที่ไม่ธรรมดา,หลังจากนี้อาจจะมีคนรู้,ไม่ต้องกังวล!"จงซานกล่าวตอบ.
"อืม!"หวนจีพยักหน้ารับ.
แม้นว่าจงซานจะกล่าวปลอบหวนจี,ทว่าภายในใจของเขาก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน.
เฉิงโหวเข้าไปในโลกปิศาจสวรรค์เพื่ออะไร?
หายไปอย่างไรร่องรอยอย่างงั้นรึ?
Chapter 1279 Disappearance Cheng Hou
消失的程侯
เฉิงโห่วที่หายไป.
ในชั่วระยะวิกฤติ,จวงจื่อที่หลบตราประทับครรลองสวรรค์ออกไป.
แม้ว่ากายเนื้อของเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ,ทว่าจิตใจของเขาก็ถูกพลังตีกลับคืนมาเช่นกัน.
เพราะว่าจวงจื่อไม่สามารถสั่งการให้ไม้เท้าหัวมังกรบินหลบเลี่ยงได้,หากไม่ใช้ไม้เท้าหัวมังกรต้านไว้,กายเนื้อของเขาก็คงได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของตราราชวงศ์ของจงซานเช่นกัน.
ไม่คิดเลยว่าเขาจะถูกจงซานกำราบ.
บางทีหากเขาเป็นคนทั่วไป,จวงจื่อคงไม่ได้รับผลเท่าใด,ทว่าเขาที่เป็นสุดยอดฝีมือ,การพ่ายแพ้ในครั้งนี้,สร้างผลต่อกระทบจิตใจของเขาเป็นอย่างมาก,อย่างน้อยก็ทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ระยะหนึ่ง.
การสู้รบของจงซานนั้นได้ต่อสู้กันด้วยจิตวิทยาด้วย,การที่อีกฝ่ายพ่ายแพ้ทางจิตใจ,ก็จะทำให้เกิดจุดอ่อน,จนส่งผลต่อชัยชนะและพ่ายแพ้ในที่สุด.
การต่อสู้ก่อนหน้านี้จวงจื่อที่ไม่ได้ตัดสินแพ้ชนะกับจงซาน,ทว่าในวันนี้,จงซานชนะแล้ว.
จงซานที่ชี้นิ้วออกไป,ตราครรลองสวรรค์ที่หดกลับบินกลับไปอยู่ในมือของจงซาน.
ขณะที่ถือตราครรลองสวรรค์,สายตาที่ดุร้ายเย็นชากำลังจ้องมองจวงจื่อ,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา!
การต่อสู้นี้ไม่ได้เกิดประโยชน์ใดๆแล้ว,เพราะว่าเซียนเทียนจงตายไปแล้ว,จวงจี่อและเซียนเทียนจงไม่ได้มีมิตรภาพใดๆกับเซียนเทียนจง,เพียงแต่เขาทำให้ตระกูลหวงกู่ผิดหวัง,แต่ทุกอย่างเป็นจงซานต่างหากที่กระทำ,การต่อสู้ต่อไปก็ไม่ได้เกิดประโยชน์ใดๆกับจวงจื่อ,ดังนั้นการต่อสู้ครั้งนี้จึงได้จบไปเรียบร้อยโดยที่การตอบแทนคุณของจวงจื่อล้มเหลว.
ทั้งสองต่างระวังกันและกัน,จงซานที่เก็บตราประทับครรลองสวรรค์,หากแต่ยังไม่เอ่ยปากอะไร,เพราะว่าจงซานที่กำลังรอคอยการตัดสินใจของอีกฝ่าย,ตอนนี้เขาถือไพ่เหนือกว่า,หากจงซานเป็นคนเอ่ยปากคนแรก,แน่นอนว่าการต่อสู้ทางจิตวิทยาจะไม่ได้ผลนัก,หากจวงจื่อไม่ยินดีจากไป,การต่อสู้นี้ก็จะเกิดขึ้นอีกครั้ง,ซึ่งมันไม่เกิดประโยชน์อันใดเลย.
ภายในใจของแต่ละคนที่รู้สึกขัดแย้ง,จงซานเองก็ไม่ยินยอมที่จะยอมแพ้ยังคงจ้องมองเขม็ง.
แน่นอนจวงจื่อเข้าใจความคิดนี้ดี,ทั้งสองที่เฝ้ามองระมัดระวังกันและกัน,สายตาที่เย็นชาจดจ้องกันและกัน,ผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง,ท้ายที่สุดจวงจื่อก็เผยยิ้มอย่างมืดมนออกมาและกล่าวออกมาว่า,"ตกลง,เซิ่งหวังจง,จวงจื่อจะยอมรับในวันนี้!"
"จวงจื่อเกรงใจไปแล้ว!"จงซานกล่าวออกมาเล็กน้อย.
"วันนี้ขอลาก่อน,วันหน้าจะมาขอคำชี้แนะจากเซิ่งหวังจงใหม่!"จวงจื่อที่สูดหายใจลึกเผยใบหน้าเย็นชา.
"เป็นเกียรตินัก!"จงซานกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ลาก่อน!"
จวงจื่อกล่าวจบ,ก่อนที่จะก้าวออกไปหายไปในทันที,ต้าเต๋าผีเสื้อของเขาที่หายไปเช่นกัน.
จงซานที่จ้องมองยังทิศทางที่จวงจื่อจากไป,จดจ้องมองเงียบๆ.
"วูซซซซ!"
ต้าเต๋ารูปมังกรของจงซานสลายหายไป,จงวานที่กวาดตามองรอบๆ,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังทิศทางของเป่ยชิงซือ.
เหล่าผู้ชมรอบๆแดนเทวะเต่าทมิฬที่เอ่ยเริ่มอุทานกันดังอื้ออึ้ง.
"จวงจื่อพ่ายแพ้แล้วหนีไปอย่างงั้นรึ?"ผู้ฝึกตนคนหนึ่งที่กล่าวออกมเสียงดัง.
"เป็นไปไม่ได้,จวงจื่อเทียบได้กลับปราชญ์เทพ,จงซานสามารถเอาชนะจวงจื่อได้อย่างงั้นรึ?
เขาไปเอง!"
"เพ่ย,หากของวิเศษที่หลอมสกัดมาหลายแสนปีที่ถูกทำลายไปยังอยู่,เจ้าคิดว่าเขายังจะจากไปอีกรึ?"
"หืม? ก็ไม่!"
"จงซานทรงพลังเกินไปแล้ว!"
..............................
..................
......
เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆส่งเสียงดังอื้ออึง,จงซานหาได้สนใจไม่,เขาที่จ้องมองไปยังเป่ยชิงซือที่กำลังโศกเศร้า.
เป่ยชิงซือในเวลานี้คุกเข่าลงที่ด้านหน้าสระเพลิงปิศาจเก้าหยิน,ใบหน้าของนางที่อาบไปด้วยน้ำตา,สายตาที่จับจ้องไปยังด้านหน้า,ราวกับว่าไม่สามารถคิดตกได้.
เหล่าสตรีจากตำหนักเทพเหมันตร์เองก็คุกเข่าให้กับเผ่ยชิงซือ,ทว่าเป่ยชิงซือที่ราวกับว่าไม่สนใจพวกนาง.
"ย่าโถว,เป็นอะไรอย่างงั้นรึ?"เสียงของจงซานเบาๆที่ดังขึ้น.
丫头( yā tóu ). หนู,สาวน้อย,เด็กน้อย.
ได้ยินเสียงของจงซาน,เป่ยชิงซือที่ได้สติกลับมา,น้ำตาที่แห้งเกรอะกรัง,ใบหน้าเองที่ดูไม่ใคร่ดีนัก.
"พวกเราทำผิดอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือทีเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวด.
"ผิดอะไร?"
"ข้าคิดว่าบรรพชนนั้นบังคับข้าเพราะนางหวาดกลัวความตาย,ทว่าข้าคิดว่าตอนนี้นางกล่าวถูก,นางอาสาไปเอง,ทำไมเป็นเช่นนี้?
นางกล่าวถูกอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอัดอั้น.
จงซานจ้องมองท่าทางของเป่ยชิงซือ,พลางถอนหายใจเล็กน้อย,ในเหล่าฮวงโหวของเขา,แม้นว่านางจะไม่ค่อยพูดนัก,ทว่ากลับมีจิตใจที่เป็นมิตรกับทุกคน..
บรรพชนทำเพื่อนาง,ย่อมทำให้นางโศกเศร้าเสียใจ.
"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,นางถูก!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"เป่ยชิงซือจ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
ถูก? จงซานไม่ได้เอ่ยว่าความคิดของนางสุดโต่งหรอกรึ?
ในโลกใบนี้,ไม่มีสิ่งใดผิด,เรื่องนี้บางคนก็คิดว่าถูก,บางคนก็คิดว่าผิด,มันขึ้นอยู่มุมมองความคิดที่แตกต่าง,นางมีมุมมองของนาง,นางย่อมถูกในมุมมองของนาง,นางสละดวงวิญญาณตัวเองเพื่อทุกคน,เสียสละตัวเองเพื่อคนทั่วหล้า,ไม่มีใครเอ่ยว่านางผิด,ทว่าเรื่องนี้,ในสายตาพวกเรานั้นผิด,ในโลกนี้ไม่มีสิ่งที่เที่ยงแท้,ไม่มีสิ่งที่ผิดอย่างสมบูรณ์,พวกเราผู้ฝึกตนจึงต้องบำเพ็ญเพียรแสวงหาการรู้แจ้งเป็นเวลาที่ยาวนาน."จงซานที่กล่าวสรุป.
เป่ยชิงซือที่เพ่งพิศ,ความเศร้าก่อนหน้านี่ค่อยๆเบาบางลง.
"นางไล่ตามความเชื่อของนาง,เจ้าไม่จำเป็นต้องเศร้าใจแทนนาง,นางสละชีวิตเพื่อความเชื่อมั่นของนาง,ข้าคิดว่านางโชคดีแล้ว,ที่นางได้ไล่ตามสิ่งที่นางพึงพอใจและความความสุขในแบบของนาง."จงซานกล่าวเตือน.
ดวงตาของเป่ยชิงซือที่เบิกกว้าง,ความเศร้าหายไปทั้งหมด,จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวถามด้วยความสงสัย.
"ขณะที่บรรพชนจากไป,ดวงวิญญาณของนางสงบปลดเปลื้อง,เจ้ารู้หรือไม่?"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความปลอดภัย.
จงซานเผยยิ้มเล็กน้อย,"ข้าบอกแล้วนางสละตัวเองเพื่อความเชื่อของนาง,นางเติมเต็มความสุขในโลกของนาง,ดังนั้นนางจึงสงบปลดเปลื้อง,นางพึงพอใจแล้ว,ถึงจะถูกปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งกินไป,เจตจำนงของนางกลับเบาสบาย."
"ไม่เข้าใจเลย!"เป่ยชิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"หลังจากนี้เจ้าจะเข้าใจ,เช็ดน้ำตาเถอะ,หลายคนมองอยู่!"จงซานที่กล่าวปลอบเป่ยชิงซือ.
"อืม!"เป่ยชิงซือที่ใบหน้าแดงเล็กน้อย,จากนั้นก็เช็ดน้ำตาทำความสะอายใบหน้าทันที.
จงซานที่ปลอบเป่ยชิงซือ,พร้อมกับจ้องมองขึ้นไปบนอวกาศ.
บนอวกาศนั้น,หนานกงเซิ่งได้ใช้ค่ายกลไร้คู่เปรียบออกมา.
25
เซียนบรรพชนถูกนำไปอยู่ด้านใน,ซึ่งมีแปดเซียนบรรพชนของต้าเจิ้งช่วยเหลือ,มีเพียงแค่กุยเสอที่ถูกสั่งเข้าไปชักจูงเหล่าอาวุโสเผ่าเต่าทมิฬ.
ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็กลง,แววตาที่ครุ่นคิดเป็นไปตามคาดหวัง.
ค่ายกลดังกล่าวนั้นสามารถกักเซียนบรรพชนได้หนึ่งวัน,ดังนั้นจึงซานจึงไม่ได้กังวล,เขาที่กวาดตามองพื้นที่รอบๆ.
จากที่ไกลออกไป,เหล่าเซียนบรรพชนที่แข็งแกร่งที่จ้องมองอยู่,เมื่อเห็นพลังของจงซานที่ร้ายกาจไร้เทียมทาน,พวกเขาไม่มีใครกล้ารุกเข้ามา,ทำได้แค่จ้องมองจากพื้นที่ไกลออกไป.
ส่วนยอดฝีมือเผ่าเต่าทมิฬ,ที่เขาประจำที่กลายเป็นเต่าก่อนหน้านี้,ได้กลับมาพร้อมกับเปลี่ยนร่างกลับเป็นรูปลักษณ์มนุษย์อีกครั้ง.
เต่าทมิฬหลายตนที่ตื่นตะลึง,พวกเขาที่ตื่นตกใจกลับภาพที่เห็น.
เผ่าเต่าทมิฬที่จดจ้องมองตำหนักของพวกเขาที่พังทลายไปอย่างคาดไม่ถึง,จื่อจุ้นล่ะ?
อาวุโสล่ะ?
มีเพียงจงซานและกลุ่มของตำหนักเทพเหมันตร์อย่างงั้นรึ?
"ฟิ้ว!"เต่าทมิฬระดับเซียนโบราณคนหนึ่งที่บินมายังทิศทางของจงซาน.
และไม่นานจากนั้นทุกคนที่มารายล้อมจงซาน.
"เซิ่งหวังจง,จื่อจุ้นและอาวุโสพวกเราล่ะ?"เซียนโบราณคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"โปรดรอ,หนึ่งวันหลังจากนี้,อาวุโสของพวกเจ้าก็จะกลับมา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
เหล่าเซียนโบราณที่กลายเป็นงงงวย,ขมวดคิ้วแน่น,จดจ้องมองไปยังกลุ่มคนด้านหน้าด้วยแววตาแปลกประหลาด.
พวกเขาที่ทำได้แค่รอ,หลายคนที่รู้สึกไม่ดีกับจงซาน,ทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ไกลออกมาลอบมองมาเป็นระยะๆ.
"จงซาน,ทำไมเฉิงโห่วไม่มาอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่สอบถามด้วยความสงสัย.
จงซานที่จ้องมองยังจุดยอดของเสาสวรรค์,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"เพราะว่าข้าส่งคนไปต้อนรับเขาเอาไว้แล้ว."
"ต้อนรับเขาอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่จ้องมองไปยังทางเข้าของโลกปิศาจสวรรค์.
"เจ้าบอกว่าเป็นหวนจีอย่างงั้นรึ?
หวนจีจะต้านเฉิงโห่วได้รึ?
นางขวางได้อย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.
"นาง,เพียงแค่รับผิดชอบถ่วงเวลาเท่านั้น,ไม่ใช่เรื่องยาก,ต้องไม่ลืมว่าภายในโลกปิศาจสวรรค์,หลักเกณฑ์พลังแห่งกฏนั้นแยกออกจากโลกใบใหญ่,เฉิงโห่วที่นั่น,ไม่ใช่ปราชญ์เทพ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง,ทว่าแววตาของเขาก็เผยประกายความเป็นห่วงหวนจีอยู่เหมือนกัน.
ขณะที่จงซานและเป่ยชิงซือกำลังพูดถึงเรื่องของหวนจีนั้น,จงซานก็พบว่าบนอากาศนั้น,ปรากฏปิศาจสวรรค์
7-8 ตนผุดออกมาในทันที.
จากที่ไกลออกไปนั้นเผ่าเต่าทมิฬที่เร่งรีบชักอาวุธออกมาในทันที,จื่อจุ้น,อาวุโสหายไปแล้ว,พวกเขาเวลานี้ก็ไม่ต่างจากพลทหารที่แตกกระจาย.
ปิศาจสวรรค์ 7-8
ร่างที่มารวมตัวกันจากนั้นก็สลายหายไป,ทว่าที่ด้านหน้าของจงซษนนั้นมีร่างในชุดดำชุดหนึ่งปรากฏขึ้น.
"หวนจี,เจ้ากลับมาแล้ว!"เป่ยชิงซือที่เข้าไปจับแขนของหวนจีกล่าวออกมาในทันที.
ช่วงที่จงซานเดินทางไปยังเผ่าจิงนั้น,หวนจีที่อยู่ใกล้ชิดกับเป่ยชิงซือ,การพูดคุยกันของสตรีย่อมเปิดใจกันได้ง่ายกล่าว,เมื่อเห็นหวนจีกลับมา,เป่ยชิงซือจึงเผยยิ้มออกมาในทันที.
"หวนจี,ครั้งนี้รบกวนเจ้าแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"ไม่,ไม่,ไม่ใช่ความดีความชอบของข้าเลย!"หวนจีที่ขมวดคิ้วแน่น.
"หาไม่ใช่ความดีความชอบของเจ้าหรอกรึ?
หากเฉิงโหวมาล่ะก็,การต่อสู้จะยิ่งอันตรายมากยิ่งขึ้น,ที่สามารถลุล่วงไปได้ด้วยดี,จะไม่เอ่ยถึงเรื่องที่เฉิงโห่วไม่มาได้อย่างไร?"จงซานกล่าว.
"ไม่ได้เป็นเช่นนั้น!"หวนจีที่ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัย.
"ข้า,ข้าไม่เห็นเฉิงโหวในโลกปิศาจสวรรค์เลย!"หวนจีที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่เห็นเฉิงโห่วอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม,โลกปิศาจสวรรค์นั้นใหญ่มาก,ข้าไม่กล้าออกไปไกล,ข้าทำได้แค่อยู่รอด้านหน้าปากประโตเท่านั้น,กังวลว่าจะคลาดกับเฉินโหว,ข้าจึงคอยปกป้องทางออกไว้,ทว่าก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเฉิงโหว,บางที่เฉิงโหวไม่ได้ตั้งใจจะมาช่วยเซียนเทียนจงตั้งแต่แรกแล้ว!"หวนจีที่แสดงท่าทางสงสัยออกมาเช่นกัน.
"แล้วเฉิงโหวไปที่ใดกัน?"จงซานแสดงท่าทางสงสัย.
"ข้าเองก็ไม่รู้!"หวนจีที่ส่ายหน้าไปมา.
"เจ้าไม่ได้สอบถามปิศาจสวรรค์ตนอื่นๆหรอกรึ?ว่ามีใครเห็นหรือไม่?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"ข้าได้สอบถามแล้ว,หากแต่ไม่มีใครรู้เลย,เฉิงโหวเข้าไปในวันแรก,มีเพียงไม่กี่ตนที่เห็น,จากนั้นเฉิงโหวก็หายไปทันที,ไม่มีใครรู้ว่าไปที่ใด,หลายเดือนมานี้,ที่ทางออกมีเหล่าปิศาจสวรรค์ระดับสูงที่มารวมตัวกัน,เป็นไปไม่ได้ที่จะคลาดสายตาของพวกเขาไป,เฉิงโหวที่หายไปในทันที,ยังไม่ปรากฏจวบจนถึงวันนี้!"หวนจีที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจเช่นกัน.
"ไม่มีใครเห็นอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"อืม,เจ้าเป็นคนฉลาดมาก,สามารถคาดเดาได้หรือไม่,เขาไปใหน?"หวนจีที่สอบถามออกมาด้วยความหวัง.
จงซานถึงกับพูดไม่ออก,ฉลาดแล้วมีประโยชน์อะไร,ไม่มีข้อมูลอะไรเลยจะคาดเดาได้อย่างไร?
"ทุกๆคนย่อมมีความลับเป็นของตัวเอง,เฉิงโหวเป็นถึงปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง,แน่นอนว่าย่อมต้องมีวิธีการที่ไม่ธรรมดา,หลังจากนี้อาจจะมีคนรู้,ไม่ต้องกังวล!"จงซานกล่าวตอบ.
"อืม!"หวนจีพยักหน้ารับ.
แม้นว่าจงซานจะกล่าวปลอบหวนจี,ทว่าภายในใจของเขาก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน.
เฉิงโหวเข้าไปในโลกปิศาจสวรรค์เพื่ออะไร?
หายไปอย่างไรร่องรอยอย่างงั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น