Immortality Chapter 1277 A Heaven and Earth side
Chapter 1277 A Heaven and Earth side
天地一方
คู่ฟ้าคู่ดิน (หนึ่งฟ้าหนึ่งดิน)
天地一方 Tiāndì yīfāng(หนึ่งฟ้าหนึ่งดิน) คู่ฟ้าคู่ดิน
หมายถึง ว. ยั่งยืนอยู่ชั่วฟ้าดินสลาย, ชั่วนิรันดร.
ที่ปลายนิ้วของจวงจื่อ,ปรากฏทักษะเทวะ,กุย!
ทักษะเทวะกุย,จงซานสร้างขึ้นมาได้ด้วยการช่วยเหลือจากอดีตปราชญ์เทพเจี่ยหยินที่ช่วยเหลือจงซาน,ซึ่งการโจมตีแต่ละครั้งทำให้สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน.
ทักษะดังกล่าวสามารถเอาชนะเซิ่งหวังอู๋เซี่ยง,ด้วยพลังฝึกตนเพียงเซียนโบราณ,การต่อสู้บนอวกาศที่รุนแรง,เซิ่งหวังอู๋เซี่ยงไม่ได้อ่อนแอแน่นอน,แม้แต่ยกย่องเขาว่าทักษะเทวะดังกล่าวนี้ควรจะเป็นหนึ่งในสิบทักษะเทวะทั่วหล้า.
หลังจากนั้นก็ใช้ในการเดิมพันทักษะเทวะของตี้ซือเทียน,ซึ่งไม่สามารถบอกผลแพ้ชนะได้.
หนึ่งกระบวนท่าก่อนหน้านั้นก็เอาชนะบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้อย่างง่ายดาย.
ทักษะเทวะกุย,ที่ทำให้ลิขิตเสื่อมสลาย,ทรงพลังน่าเกรงขามมาก!
ทรงพลังน่าเกรงขาม?
เป็นหนึ่งในสิบของทักษะเทวะทั่วหล้า,ไม่ใช่ว่ามันทรงพลังมากกๆหรอกรึ?
ครั้งหนึ่งหงจวินได้สร้างทักษะเทวะเวลาที่กลายเป็นทักษะลำดับเก้าของโลกหล้า,ทว่าที่ด้านหน้าของจวงจื่อได้แสดงทักษะลำดับแปดออกมาเป็นครั้งแรกต่อหน้าจงซาน.
เนตรดอกเหมย,วิชาเลียนแบบ,ทักษะเทวะคัดลอก!
โดยเขาได้คัดลองทักษะเทวะกุยของจงซานไป!
ดวงตาเนตรดองเหมยทั้งสองข้างของจวงจื่อที่กำลังหมุนโคจรและการเคลื่อนไหวทุกอย่างเหมือนกับจงซาน,ไม่ว่าจะเป็นการวางมือ,หรือนิ้วที่ยื่นออกมา,สร้างเป็นหลุมดำขึ้นที่ด้านหน้า.
กุย!
นี่คือทักษะเทวะกุย?
ทักษะเทวะกุยและทักษะเลียนแบบสร้างทักษะเทวะกุยขึ้นกำลังขยายขนาดขึ้นเรื่อยๆ.
เหมือนกันมากๆ,ขนาด,รูปร่าง,แรงกดดัน,ราวกับคัดลอกกันมา!
ด้วยทักษะเลียนแบบ?
ที่เห็นนี้คือเกิดขึ้นจากทักษะเลียนแบบอย่างงั้นรึ?
ดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่อยู่ด้านล่างถึงกับอ้าปากค้าง,ไม่อยากเชื่อ,ไม่อยากเชื่ออย่างแน่นอน.
จงซานเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน,ขณะทีเขาเพิ่มพลังขึ้นอีก.
เนตรดอกเหมยที่โคจร,สายตาของจวงจื่อหดเกร็ง,มือทั้งสองข้างที่กระตุ้นพลังเพิ่มขึ้นเช่นกัน.
หลุมดำทั้งสองที่หมุนวนพร้อมกับพุ่งเข้าหากัน.
ขอบของหลุมดำน้ำวนที่เผชิญหน้ากัน,แม้นว่าพลังทั้งสองเหมือนกัน,ทว่ากลับการหมุนวนของพลังทั้งสอง,ก็เต็มไปด้วยพลังที่แตกต่างกัน.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติที่เริ่มแตกสะบั้น,ทักษะเทวะทั้งสองที่ทรงพลังกำลังเข้าปะทะกัน,พลังที่เท่าเทียมกันผลักดันกันไปมาอย่างรุนแรง.
"เป็นทักษะกุยจริงๆ?"จงซานที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจ.
ร่างของจงซานถึงกับขนลุกทั่วร่าง,หลายปีมาแล้วที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนี้.
"ตูมมมมมมม!"
ทักษะกุยของจวงจื่อที่ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น,ส่วนทักษะเทวะกุยของจงซานทีเหลือเพียงหัวแม่มือ,ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาจวงจื่อและถูกปัดป้องสลายหายไป.
"เป็นทักษะเทวะคัดลอกที่ทรงพลังจริงๆ! คาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถคัดลอกทักษะเทวะของข้าได้ถึง 90%!"จงซานที่จ้องมองจวงจื่อก่อนที่จะกล่าวออกมา.
"ก็เพิ่งได้รับทักษะเทวะเลียนแบบมา,ย่อมไม่ชำนาญในทันที,เซิ่งหวังจงคิดอย่างไร?"จวงจื่อกล่าวออกมาเล็กน้อย.
เพิ่งได้รับทักษะเทวะเลียนแบบมา,ยังไม่ชำนาญเล็กน้อยรึ?
หากว่าชำนาญ,ไม่ใช่ว่าเลียนแบบได้สมบูรณ์เลยรึ?
90%,ใกล้เคียงกับความสำเร็จยังทรงพลังขนาดนี้,ทว่าจวงจื่อที่บอกกล่าวว่าเลียนแบบได้
90%,หากไม่เวลา,เขาต้องเลียนแบบได้อย่างสมบูรณ์แน่อย่างงั้นรึ?
เป็นทักษะเลียนแบบที่น่าเกรงขามนัก,ไม่สงสัยเลยว่ามันเหนือกว่าทักษะเทวะเวลา.
ทักษะเทวะเลียนแบบ,ไม่ใช่ว่าสามารถใช้เลียนแบบทักษะเทวะลับได้ทั้งหมดหรอกรึ?
ทักษะเทวะกุยนั้นไม่ธรรมดา,จงซานผู้คิดค้นย่อมเข้าใจได้ดี,มันเป็นทักษะเทวะที่ทรงพลังมาก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกจวงจื่อคัดลอกอย่างงั้นรึ?
นอกจากนี้ยังสามารถต่อกรกับทักษะกุยของจริงได้อย่างสูสีอีกด้วย?
ในเวลานี้,จงซานไม่กล้าประมานทักษะเทวะหนึ่งในสิบอีกแล้ว,เข้าใจแล้วว่าทำไมจวงจื่อถึงไม่ลังเลที่จะละทิ้งบุญคุณของจงซานเพื่อปกป้องบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เพราะว่าทักษะเทวะลำดับแปดนี้คุ้มค่าที่จวงจื่อจะทำยังไงล่ะ!
ภพหยิน,เขตแดนจวงหลุน.
ร่างแยกเงาจงซานที่จ้องมองไปยังหนี่ปู่ซา.
"ในตำหนักสังสารวัฏมีบันทึกเกี่ยวกับทักษะเทวะเลียนแบบหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,ทักษะเทวะเลียนแบบนั้นหลายล้านปีไม่ปรากฏทว่าเคยมีปรากฏเมื่อหลายล้านปีก่อน,และหลายล้านปีถัดมา,มีบันทึกเกี่ยวกับทักษะเทวะเลียนแบบ,ในตำหนักสังสารวัฏนั้นเป็นทักษะเทวะที่รุ่งเรื่องที่สุด,ยอดเยี่ยมที่สุดในบันทึกเลย!"หนี่ปู่ซากล่าว.
"เป็นทักษะเทวะลำดับแปด,แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาอย่างจริงจัง.
"แข็งแกร่งมาก,ทักษะเทวะเลียนแบบนั้น,เกิดจากเนตรดอกเหมยที่มีลักษณะพิเศษมาก,แม้นว่าจะมีสามขั้น,ที่แยกออกเป็น คล้ายคลึง,ลอกแบบ,และล้ำต้นแบบ,ทั้งสามขั้นนั้นจะขึ้นอยู่กับระดับของเนตรดอกเหมย,ซึ่งจะเกิดขึ้นกับการตระหนักรู้ที่จะพัฒนาไปอย่างช้างๆ,เนตรดอกเหมยหนึ่งกลีบที่สามารถคัดลอกแต่จำเป็นต้องศึกษาเพื่อตระหนักรู้,จากนั้นก็เป็นเนตรดอกเหมยสองกลีบอยู่ในขั้นลอกแบบ,สามารถคัดลอกวิชาของฝ่ายตรงข้ามในทันที,แม้แต่ใช้ออกมาในเวลานั้นได้ด้วย,และหากสามารถก้าวไปถึงขั้นล้ำเลียนแบบ,ไม่เพียงแค่คัดลอกแบบของวิชาของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น,ยังสามารถที่จะปรับแต่ง,แม้แต่พัฒนาขึ้นให้เหนือยิ่งกว่าต้นแบบได้อีกด้วย!"หนี่ปู่ซาที่เอ่ยกล่าวเกี่ยวกับข้อมูลสมัยโบราณ.
ส่วนจงซานร่างหลักในภพหยาง,ในเวลานี้ที่รู้สึกจริงจังขึ้นมาในทันที.
จวงจื่อไม่ได้กล่าวอะไรมาก,เพราะว่าเขายังไม่ชำนาญ,จึงสามารถเลียนแบบได้เพียง90%.
เนตรดอกเหมยสองกลีบ?
จงซานที่จ้องมองจวงจื่อ,พร้อมกับเผยดวงตาประหลาดใจออกมา.
"เซิ่งหวังจง,เป็นไปได้หรือไม่ที่จะปล่อยคน,โปรดปล่อยเซียนเทียนจง! เรื่องในวันนี้,ข้าจะไม่คิดว่าเคยเกิดขึ้น!"จวงจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ดวงตาของจงซานที่ไหรี่เล็กลง,แม้นว่าเขาจะตกใจกับพลังของทักษะเทวะเลียนบบ,ทว่าจงซานก็ไม่ได้หวาดกลัวจวงจื่อ.
"เป็นไปไม่ได้,เซียนเทียนจงต้องตาย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
จงซานที่มีเหตุผลที่ต้องการให้เซียนเทียนจงตกตาย,ในเวลานี้เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมแพ้.
จวงจื่อที่ใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชา,จ้องมองเซียนเทียนจงที่อยู่ในอันตรายกำลังตะเกียกตะกายหลบเลี่ยงเอาชีวิตรอดในกรง.
"เซิ่งหวังจง,ล่วงเกินแล้ว!"จวงจื่อที่ไม่กล่าวอะไรต่อไป,เพราะว่ายิ่งปล่อยให้เวลาลากยาวไป,เซียนเทียนจงยิ่งอยู่ในอันตราย.
จวงจื่อที่ยื่นมือออกไป,นิ้วทั้งสองข้างทื่ยื่นออก,ก่อนที่จะปรากฏเงาๆหนึ่งขึ้นในทันที.
ทักษะเทวะ,กุย!
แม้นว่าจะลอกแบบได้ถึง 90% ทว่ากลับทรงพลังไร้กาจมาก.
ในครั้งนี้,จวงจื่อต้องการจัดการจงซานด้วยทักษะเทวะของจงซานเอง.
"เปิด!"
ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ที่ด้านหลังของจวงจื่อ,มีเสียงคำรามดังลั่นขึ้นมาในทันที.
กระบี่ยาวที่กำลังทะลวงไปยังด้านหลังของจวงจื่อ.
เป็นบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ที่พ่ายแพ้ก่อนหน้านี้,ร่างกายของเขาเหี่ยวแห้งดูย่ำแย่เป็นอย่างมาก.
แววตาของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่แดงซ่าน,เต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างที่สุดจ้องมองไปยังจวงจื่อ,สายตาที่พร้อมจะแหลกสลายไปพร้อมๆกัน.
กระบี่ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้วงทะลวงไปยังจวงจื่อ,"ตาย!"
"ตูมมมม!"
จวงจื่อที่เหวี่ยงหันหลังกลับ,ทำให้ทักษะกุยสลายไปในทันที.
"สารเลว!"จวงจื่อที่ฟาดฝ่ามือไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
บรรพชนเสวี๋ยเม่ยไม่สนใจใดๆทั้งสิ้น,เขาที่ไม่สนใจสภาพตัวเอง,ทิ่มแทงกระบี่ไปยังจวงจื่อ.
เกลียดชัง,ความเกลียดที่พร้อมแลกชีวิต!
คนผู้นี้ต้องตาย,เรื่องนี้ที่ราวกับว่ามันกลับตาลปัตร,ความเกลียดชังที่มีต่อจงซานก่อนหน้านี้หายไปอย่างคาดไม่ถึง,กลับการเป็นว่าเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังจวงจื่อแทน.
บรรพชนชราเสวี๋ยเม่ยที่กำลังจะตายอยู่แล้ว,ความแค้นต่อจงซานอย่างงั้นรึ?
แม้นว่าจงซานจะสร้างหายนะให้กับเขา,ถึงแม้นว่าความตายนี้,จงซานจะเป็นคนสร้างขึ้น,ทว่า,เมื่อเขาคิดใคร่ครวญในอดีต,ก็พบว่าเป็นเขาที่เป็นคนเริ่มเรื่องก่อน,เพราะว่าตัวเขาต้องการสร้างหายนะให้กับจงซาน,จึงได้รับหายนะกลับมานั่นเอง.
หากเขาไม่หาเรื่องจงซานก่อน,เรื่องในเวลานี้คงไม่เกิดขึ้น,ซึ่งอาจจะเรียกได้ว่าแพ้เป็นพระ,ชนะเป็นมารก็ได้,แม้นเขาจะเกลียดจงซานแต่ก็ยอมรับผลของกรรมที่เขาต้องได้รับเช่นกัน.
ทว่าจวงจื่อนั้นแตกต่าง,เขาจงใจรับเขาเป็นศิษย์,บอกกล่าวเกี่ยวกับว่ายกเลิกแสงแห่งความโชคร้ายให้,ทว่าตระบัดสัตย์,เป้าหมายของเขาก็คือเนตรดอกเหมย,ทักษะเลียนแบบของเขาเอง.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ได้โง่,เขาที่พอจะคาดเดาเป้าหมายของจวงจื่อได้,จวงจื่อจงใจนำเขามาให้จงซานสังหาร.
เมื่อเขาโจมตีจงซาน,อีกฝ่ายก็ต้องโต้ตอบเขาเป็นเรื่องปกติทั่วไป,ส่วนจวงจื่อกลับมีแผนการมาที่ตัวเอง,ในเวลานี้,เขาเข้าใจทั้งหมดแล้ว,ทำให้ความเศร้าใจของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยระเบิดออกมา.
"ตาย!"เสียงที่เคร่งขรึม,ดุร้ายตะโกนออกมาเสียงดัง,แม้แต่เผาไหม้วิญญาณของตัวเองก็ไม่ยินยอม.
เทียนเต๋าที่ปกคลุมร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,เป็นพลังเฮือกสุดท้ายของเขา.
"ชิ!"
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จวงจื่อที่ฟาดฝ่ามือออกไป,ปรากฏเป็นผีเสื้อมากมายพุ่งไปยังร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยพร้อมกับระเบิดออกมาเสียงดัง,ประกายแสงที่สว่างจ้าไปทั่วบริเวณ,ห้วงมิติที่สั่นไหว,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กลายเป็นผุยผง.
เซียนบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยตกตายไปเรียบร้อย,ตกตายในมือของจวงจื่อ,แม้นว่าจะไม่สามารถล้างแค้น,ทว่าก่อนตาย,เขาได้ตระหนักได้ถึงสติมโนธรรม,เขาตายไปได้โดยไม่เสียใจ!
ใบหน้าของจวงจื่อที่บิดเบี้ยวอัปลักษณ์,การโจมตีทันทีทันใดของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ทำให้จวงจื่อสูญเสียความสุขุมไป.
ก่อนที่เขาจะหันกลับมา,จ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา.
จงซานที่ยืนอยู่บนหัวของมังกร,จ้องมองทักษะเทวะเลียนแบบ,รับรู้ว่าไม่ดีนัก,ทักษะเทวะเลียนแบบรึ?
ยิ่งเขาใช้มันออกไป,อีกฝั่งก็จะยิ่งเลียนแบบได้ดีขึ้น.
ทักษะเทวะ,กุย,จวงจื่อคัดลอกได้ถึง90% แล้ว,ยิ่งเขาใช้ทักษะกุยออกไป,จวงจื่อยิ่งสามารถทำให้มันสมบูรณ์แบบได้มากขึ้นเท่านั้น,ต่อหน้าทักษะเทวะเลียนแบบ,เขาไม่สามารถที่จะทำเช่นนั้นได้.
เขาต้องใช้ทักษะอื่น!
ในเวลานี้,จงซานที่ทำการวิเคราะห์ฝ่ายตรงข้าม,จวงจื่อนั้นสามารถใช้ทักษะเทวะเลียนแบบได้อย่างร้ายกาจ,และยังเป็นคนที่เทียบกับปราชญ์เทพอีกด้วย,เขามีความแข็งแกร่งเหนือกว่าจงซานชัดเจน.
อีกทั้ง,จงซานรับรู้ว่าจวงจื่อยังมีวิชาอีกหลากหลาย?
ไม่ได้มีเพียงแค่ทักษะเทวะเลียนแบบแน่,และดูเหมือนว่าเขาจะจงใจซ่อนมันเอาไว้เป็นความลับด้วย.
คนเช่นนี้,จะต่อสู้อย่างไร?
จงซานที่ครุ่นคิดไปมาอย่างหนัก,ก่อนหน้านี้เขาเห็นบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยโจมตีออกมา,เป็นไปได้ว่ามีความเป็นไปได้สองอย่าง.
อย่างแรก,พลังของเขาตกลง,พลังเลียนแบบของจวงจื่อจึงสลาย,ทว่าพลังของจวงจื่อนั้นน่าจะมีมากกว่าเขามาก,ดังนั้นทักษะเลียนแบบไม่น่าจะกินพลังเขามากขนาดนั้น,เป็นไปได้ว่ามันมีความเสี่ยงกับเขาเช่นกัน.
อย่างที่สอง,เกี่ยวกับของวิเศษ! เขาสามารถที่จะใช้วิชาเลียนแบบ,ทว่าของวิเศษนั้นกลับไม่มีผลต่อพลังเลียนแบบ!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ลอบโจมตีจวงจื่อ,ความจริงได้ช่วยจงซานอย่างมากมาย.
ความตายของเซียนเทียนจง,จะช่วยเพิ่มอิทธิพลให้กับตาเจิ้ง,ดังนั้นหากต้องการสังหารเขา,จะต้องล้มจวงจื่อให้ได้.
ขณะที่จวงจื่อสังหารบรรพชนชราเสวี๋ยเม่ยนั้น,ที่ฝ่ามือของจงซานปรากฏตราราชวงศ์สีแดง.
ตราประทับครรลองสวรรค์,หลายปีมานี้,มุกสีแดงชาติที่ได้หล่อหลอมตราประทับให้แข็งแกร่งขึ้น,และทำให้มันส่องประกายแสงสีแดงออกมามากขึ้น,บนหัวมังกรทั้งเก้าที่มีมุกสีแดงชาติ,ราวกับเป็นสมบัติจากสวรรค์,ที่ส่องประกายแสงสว่างไม่มีวันดับ!
ตราราชวงศ์ต้าเจิ้ง!
"โฮกกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ใต้เท้าจงซานนั้น,ต้าเต๋าของจงซานคำรามลั่น,พลังฟ้าดินที่แผดแสงสีทองมากมายปรากฏขึ้น,มันถูกตราครรลองสวรรค์รวบรวมมา.
วาสนามากมายไร้ที่สุดสุด,เป็นอำนาจของราชวงศ์,ไม่ใช่ของราชาคนใด,มันเป็นวาสนาไร้เจ้าของ
ที่ถูกดึงมา,พลังมากมายนับไม่ถ้วนที่ทำให้จวงจื่อใบหน้ากลายเป็นจริงจัง.
จงซานที่จ้องมองไปยังจวงจื่ออย่างไม่แยแส,ตราราชวงศ์ต้าเจิงที่ถูกปล่อยออกไป,วาสนามากมายที่มารวมกัน,และยังเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ,ปิดป้องท้องฟ้า,ปกคลุมสวรรค์ราวกับจะไร้ที่สิ้นสุด.
"ตราครรลองสวรรค์,คู่ฟ้าคู่ดิน!"จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง!"จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
天地一方 Tiāndì yīfāng(หนึ่งฟ้าหนึ่งดิน) คู่ฟ้าคู่ดิน
หมายถึง ว. ยั่งยืนอยู่ชั่วฟ้าดินสลาย, ชั่วนิรันดร.
"พรึด!"
ตราครรลองสวรรค์ที่ดูดซับวาสนามากมาย,อำนาจฟ้าดินจากทั่วทุกสารทิศที่กำลังโถมทับกดลงไปยังร่างของจวงจื่อ.
คู่ฟ้าคู่ดิน?
ดวงตาของจวงจื่อที่เปลี่ยนไป,ฟ้าดินที่เปลี่ยนแปลงไปในทันที,ราวกับว่าพริบตาเดียวทั่วสารทิศได้เปลี่ยนไป,ตราราชวงศ์ที่ผนึกสวรรค์,ราวกับจะทำให้สวรรค์ล่ม,ทำให้สวรรค์กลายเป็นของมันเอง.
"ตราราชวงศ์เทียนตี้อย่างงั้นรึ?"จวงจื่อใบหน้าเปลี่ยนสีขณะกล่าวออกมา.
Chapter 1277 A Heaven and Earth side
天地一方
คู่ฟ้าคู่ดิน (หนึ่งฟ้าหนึ่งดิน)
天地一方 Tiāndì yīfāng(หนึ่งฟ้าหนึ่งดิน) คู่ฟ้าคู่ดิน
หมายถึง ว. ยั่งยืนอยู่ชั่วฟ้าดินสลาย, ชั่วนิรันดร.
ที่ปลายนิ้วของจวงจื่อ,ปรากฏทักษะเทวะ,กุย!
ทักษะเทวะกุย,จงซานสร้างขึ้นมาได้ด้วยการช่วยเหลือจากอดีตปราชญ์เทพเจี่ยหยินที่ช่วยเหลือจงซาน,ซึ่งการโจมตีแต่ละครั้งทำให้สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน.
ทักษะดังกล่าวสามารถเอาชนะเซิ่งหวังอู๋เซี่ยง,ด้วยพลังฝึกตนเพียงเซียนโบราณ,การต่อสู้บนอวกาศที่รุนแรง,เซิ่งหวังอู๋เซี่ยงไม่ได้อ่อนแอแน่นอน,แม้แต่ยกย่องเขาว่าทักษะเทวะดังกล่าวนี้ควรจะเป็นหนึ่งในสิบทักษะเทวะทั่วหล้า.
หลังจากนั้นก็ใช้ในการเดิมพันทักษะเทวะของตี้ซือเทียน,ซึ่งไม่สามารถบอกผลแพ้ชนะได้.
หนึ่งกระบวนท่าก่อนหน้านั้นก็เอาชนะบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้อย่างง่ายดาย.
ทักษะเทวะกุย,ที่ทำให้ลิขิตเสื่อมสลาย,ทรงพลังน่าเกรงขามมาก!
ทรงพลังน่าเกรงขาม?
เป็นหนึ่งในสิบของทักษะเทวะทั่วหล้า,ไม่ใช่ว่ามันทรงพลังมากกๆหรอกรึ?
ครั้งหนึ่งหงจวินได้สร้างทักษะเทวะเวลาที่กลายเป็นทักษะลำดับเก้าของโลกหล้า,ทว่าที่ด้านหน้าของจวงจื่อได้แสดงทักษะลำดับแปดออกมาเป็นครั้งแรกต่อหน้าจงซาน.
เนตรดอกเหมย,วิชาเลียนแบบ,ทักษะเทวะคัดลอก!
โดยเขาได้คัดลองทักษะเทวะกุยของจงซานไป!
ดวงตาเนตรดองเหมยทั้งสองข้างของจวงจื่อที่กำลังหมุนโคจรและการเคลื่อนไหวทุกอย่างเหมือนกับจงซาน,ไม่ว่าจะเป็นการวางมือ,หรือนิ้วที่ยื่นออกมา,สร้างเป็นหลุมดำขึ้นที่ด้านหน้า.
กุย!
นี่คือทักษะเทวะกุย?
ทักษะเทวะกุยและทักษะเลียนแบบสร้างทักษะเทวะกุยขึ้นกำลังขยายขนาดขึ้นเรื่อยๆ.
เหมือนกันมากๆ,ขนาด,รูปร่าง,แรงกดดัน,ราวกับคัดลอกกันมา!
ด้วยทักษะเลียนแบบ?
ที่เห็นนี้คือเกิดขึ้นจากทักษะเลียนแบบอย่างงั้นรึ?
ดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่อยู่ด้านล่างถึงกับอ้าปากค้าง,ไม่อยากเชื่อ,ไม่อยากเชื่ออย่างแน่นอน.
จงซานเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน,ขณะทีเขาเพิ่มพลังขึ้นอีก.
เนตรดอกเหมยที่โคจร,สายตาของจวงจื่อหดเกร็ง,มือทั้งสองข้างที่กระตุ้นพลังเพิ่มขึ้นเช่นกัน.
หลุมดำทั้งสองที่หมุนวนพร้อมกับพุ่งเข้าหากัน.
ขอบของหลุมดำน้ำวนที่เผชิญหน้ากัน,แม้นว่าพลังทั้งสองเหมือนกัน,ทว่ากลับการหมุนวนของพลังทั้งสอง,ก็เต็มไปด้วยพลังที่แตกต่างกัน.
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติที่เริ่มแตกสะบั้น,ทักษะเทวะทั้งสองที่ทรงพลังกำลังเข้าปะทะกัน,พลังที่เท่าเทียมกันผลักดันกันไปมาอย่างรุนแรง.
"เป็นทักษะกุยจริงๆ?"จงซานที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจ.
ร่างของจงซานถึงกับขนลุกทั่วร่าง,หลายปีมาแล้วที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนี้.
"ตูมมมมมมม!"
ทักษะกุยของจวงจื่อที่ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น,ส่วนทักษะเทวะกุยของจงซานทีเหลือเพียงหัวแม่มือ,ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาจวงจื่อและถูกปัดป้องสลายหายไป.
"เป็นทักษะเทวะคัดลอกที่ทรงพลังจริงๆ! คาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถคัดลอกทักษะเทวะของข้าได้ถึง 90%!"จงซานที่จ้องมองจวงจื่อก่อนที่จะกล่าวออกมา.
"ก็เพิ่งได้รับทักษะเทวะเลียนแบบมา,ย่อมไม่ชำนาญในทันที,เซิ่งหวังจงคิดอย่างไร?"จวงจื่อกล่าวออกมาเล็กน้อย.
เพิ่งได้รับทักษะเทวะเลียนแบบมา,ยังไม่ชำนาญเล็กน้อยรึ?
หากว่าชำนาญ,ไม่ใช่ว่าเลียนแบบได้สมบูรณ์เลยรึ?
90%,ใกล้เคียงกับความสำเร็จยังทรงพลังขนาดนี้,ทว่าจวงจื่อที่บอกกล่าวว่าเลียนแบบได้
90%,หากไม่เวลา,เขาต้องเลียนแบบได้อย่างสมบูรณ์แน่อย่างงั้นรึ?
เป็นทักษะเลียนแบบที่น่าเกรงขามนัก,ไม่สงสัยเลยว่ามันเหนือกว่าทักษะเทวะเวลา.
ทักษะเทวะเลียนแบบ,ไม่ใช่ว่าสามารถใช้เลียนแบบทักษะเทวะลับได้ทั้งหมดหรอกรึ?
ทักษะเทวะกุยนั้นไม่ธรรมดา,จงซานผู้คิดค้นย่อมเข้าใจได้ดี,มันเป็นทักษะเทวะที่ทรงพลังมาก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกจวงจื่อคัดลอกอย่างงั้นรึ?
นอกจากนี้ยังสามารถต่อกรกับทักษะกุยของจริงได้อย่างสูสีอีกด้วย?
ในเวลานี้,จงซานไม่กล้าประมานทักษะเทวะหนึ่งในสิบอีกแล้ว,เข้าใจแล้วว่าทำไมจวงจื่อถึงไม่ลังเลที่จะละทิ้งบุญคุณของจงซานเพื่อปกป้องบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เพราะว่าทักษะเทวะลำดับแปดนี้คุ้มค่าที่จวงจื่อจะทำยังไงล่ะ!
ภพหยิน,เขตแดนจวงหลุน.
ร่างแยกเงาจงซานที่จ้องมองไปยังหนี่ปู่ซา.
"ในตำหนักสังสารวัฏมีบันทึกเกี่ยวกับทักษะเทวะเลียนแบบหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,ทักษะเทวะเลียนแบบนั้นหลายล้านปีไม่ปรากฏทว่าเคยมีปรากฏเมื่อหลายล้านปีก่อน,และหลายล้านปีถัดมา,มีบันทึกเกี่ยวกับทักษะเทวะเลียนแบบ,ในตำหนักสังสารวัฏนั้นเป็นทักษะเทวะที่รุ่งเรื่องที่สุด,ยอดเยี่ยมที่สุดในบันทึกเลย!"หนี่ปู่ซากล่าว.
"เป็นทักษะเทวะลำดับแปด,แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาอย่างจริงจัง.
"แข็งแกร่งมาก,ทักษะเทวะเลียนแบบนั้น,เกิดจากเนตรดอกเหมยที่มีลักษณะพิเศษมาก,แม้นว่าจะมีสามขั้น,ที่แยกออกเป็น คล้ายคลึง,ลอกแบบ,และล้ำต้นแบบ,ทั้งสามขั้นนั้นจะขึ้นอยู่กับระดับของเนตรดอกเหมย,ซึ่งจะเกิดขึ้นกับการตระหนักรู้ที่จะพัฒนาไปอย่างช้างๆ,เนตรดอกเหมยหนึ่งกลีบที่สามารถคัดลอกแต่จำเป็นต้องศึกษาเพื่อตระหนักรู้,จากนั้นก็เป็นเนตรดอกเหมยสองกลีบอยู่ในขั้นลอกแบบ,สามารถคัดลอกวิชาของฝ่ายตรงข้ามในทันที,แม้แต่ใช้ออกมาในเวลานั้นได้ด้วย,และหากสามารถก้าวไปถึงขั้นล้ำเลียนแบบ,ไม่เพียงแค่คัดลอกแบบของวิชาของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น,ยังสามารถที่จะปรับแต่ง,แม้แต่พัฒนาขึ้นให้เหนือยิ่งกว่าต้นแบบได้อีกด้วย!"หนี่ปู่ซาที่เอ่ยกล่าวเกี่ยวกับข้อมูลสมัยโบราณ.
ส่วนจงซานร่างหลักในภพหยาง,ในเวลานี้ที่รู้สึกจริงจังขึ้นมาในทันที.
จวงจื่อไม่ได้กล่าวอะไรมาก,เพราะว่าเขายังไม่ชำนาญ,จึงสามารถเลียนแบบได้เพียง90%.
เนตรดอกเหมยสองกลีบ?
จงซานที่จ้องมองจวงจื่อ,พร้อมกับเผยดวงตาประหลาดใจออกมา.
"เซิ่งหวังจง,เป็นไปได้หรือไม่ที่จะปล่อยคน,โปรดปล่อยเซียนเทียนจง! เรื่องในวันนี้,ข้าจะไม่คิดว่าเคยเกิดขึ้น!"จวงจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ดวงตาของจงซานที่ไหรี่เล็กลง,แม้นว่าเขาจะตกใจกับพลังของทักษะเทวะเลียนบบ,ทว่าจงซานก็ไม่ได้หวาดกลัวจวงจื่อ.
"เป็นไปไม่ได้,เซียนเทียนจงต้องตาย!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
จงซานที่มีเหตุผลที่ต้องการให้เซียนเทียนจงตกตาย,ในเวลานี้เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมแพ้.
จวงจื่อที่ใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชา,จ้องมองเซียนเทียนจงที่อยู่ในอันตรายกำลังตะเกียกตะกายหลบเลี่ยงเอาชีวิตรอดในกรง.
"เซิ่งหวังจง,ล่วงเกินแล้ว!"จวงจื่อที่ไม่กล่าวอะไรต่อไป,เพราะว่ายิ่งปล่อยให้เวลาลากยาวไป,เซียนเทียนจงยิ่งอยู่ในอันตราย.
จวงจื่อที่ยื่นมือออกไป,นิ้วทั้งสองข้างทื่ยื่นออก,ก่อนที่จะปรากฏเงาๆหนึ่งขึ้นในทันที.
ทักษะเทวะ,กุย!
แม้นว่าจะลอกแบบได้ถึง 90% ทว่ากลับทรงพลังไร้กาจมาก.
ในครั้งนี้,จวงจื่อต้องการจัดการจงซานด้วยทักษะเทวะของจงซานเอง.
"เปิด!"
ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ที่ด้านหลังของจวงจื่อ,มีเสียงคำรามดังลั่นขึ้นมาในทันที.
กระบี่ยาวที่กำลังทะลวงไปยังด้านหลังของจวงจื่อ.
เป็นบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ที่พ่ายแพ้ก่อนหน้านี้,ร่างกายของเขาเหี่ยวแห้งดูย่ำแย่เป็นอย่างมาก.
แววตาของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่แดงซ่าน,เต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างที่สุดจ้องมองไปยังจวงจื่อ,สายตาที่พร้อมจะแหลกสลายไปพร้อมๆกัน.
กระบี่ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้วงทะลวงไปยังจวงจื่อ,"ตาย!"
"ตูมมมม!"
จวงจื่อที่เหวี่ยงหันหลังกลับ,ทำให้ทักษะกุยสลายไปในทันที.
"สารเลว!"จวงจื่อที่ฟาดฝ่ามือไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
บรรพชนเสวี๋ยเม่ยไม่สนใจใดๆทั้งสิ้น,เขาที่ไม่สนใจสภาพตัวเอง,ทิ่มแทงกระบี่ไปยังจวงจื่อ.
เกลียดชัง,ความเกลียดที่พร้อมแลกชีวิต!
คนผู้นี้ต้องตาย,เรื่องนี้ที่ราวกับว่ามันกลับตาลปัตร,ความเกลียดชังที่มีต่อจงซานก่อนหน้านี้หายไปอย่างคาดไม่ถึง,กลับการเป็นว่าเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังจวงจื่อแทน.
บรรพชนชราเสวี๋ยเม่ยที่กำลังจะตายอยู่แล้ว,ความแค้นต่อจงซานอย่างงั้นรึ?
แม้นว่าจงซานจะสร้างหายนะให้กับเขา,ถึงแม้นว่าความตายนี้,จงซานจะเป็นคนสร้างขึ้น,ทว่า,เมื่อเขาคิดใคร่ครวญในอดีต,ก็พบว่าเป็นเขาที่เป็นคนเริ่มเรื่องก่อน,เพราะว่าตัวเขาต้องการสร้างหายนะให้กับจงซาน,จึงได้รับหายนะกลับมานั่นเอง.
หากเขาไม่หาเรื่องจงซานก่อน,เรื่องในเวลานี้คงไม่เกิดขึ้น,ซึ่งอาจจะเรียกได้ว่าแพ้เป็นพระ,ชนะเป็นมารก็ได้,แม้นเขาจะเกลียดจงซานแต่ก็ยอมรับผลของกรรมที่เขาต้องได้รับเช่นกัน.
ทว่าจวงจื่อนั้นแตกต่าง,เขาจงใจรับเขาเป็นศิษย์,บอกกล่าวเกี่ยวกับว่ายกเลิกแสงแห่งความโชคร้ายให้,ทว่าตระบัดสัตย์,เป้าหมายของเขาก็คือเนตรดอกเหมย,ทักษะเลียนแบบของเขาเอง.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ได้โง่,เขาที่พอจะคาดเดาเป้าหมายของจวงจื่อได้,จวงจื่อจงใจนำเขามาให้จงซานสังหาร.
เมื่อเขาโจมตีจงซาน,อีกฝ่ายก็ต้องโต้ตอบเขาเป็นเรื่องปกติทั่วไป,ส่วนจวงจื่อกลับมีแผนการมาที่ตัวเอง,ในเวลานี้,เขาเข้าใจทั้งหมดแล้ว,ทำให้ความเศร้าใจของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยระเบิดออกมา.
"ตาย!"เสียงที่เคร่งขรึม,ดุร้ายตะโกนออกมาเสียงดัง,แม้แต่เผาไหม้วิญญาณของตัวเองก็ไม่ยินยอม.
เทียนเต๋าที่ปกคลุมร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,เป็นพลังเฮือกสุดท้ายของเขา.
"ชิ!"
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จวงจื่อที่ฟาดฝ่ามือออกไป,ปรากฏเป็นผีเสื้อมากมายพุ่งไปยังร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยพร้อมกับระเบิดออกมาเสียงดัง,ประกายแสงที่สว่างจ้าไปทั่วบริเวณ,ห้วงมิติที่สั่นไหว,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กลายเป็นผุยผง.
เซียนบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยตกตายไปเรียบร้อย,ตกตายในมือของจวงจื่อ,แม้นว่าจะไม่สามารถล้างแค้น,ทว่าก่อนตาย,เขาได้ตระหนักได้ถึงสติมโนธรรม,เขาตายไปได้โดยไม่เสียใจ!
ใบหน้าของจวงจื่อที่บิดเบี้ยวอัปลักษณ์,การโจมตีทันทีทันใดของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ทำให้จวงจื่อสูญเสียความสุขุมไป.
ก่อนที่เขาจะหันกลับมา,จ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา.
จงซานที่ยืนอยู่บนหัวของมังกร,จ้องมองทักษะเทวะเลียนแบบ,รับรู้ว่าไม่ดีนัก,ทักษะเทวะเลียนแบบรึ?
ยิ่งเขาใช้มันออกไป,อีกฝั่งก็จะยิ่งเลียนแบบได้ดีขึ้น.
ทักษะเทวะ,กุย,จวงจื่อคัดลอกได้ถึง90% แล้ว,ยิ่งเขาใช้ทักษะกุยออกไป,จวงจื่อยิ่งสามารถทำให้มันสมบูรณ์แบบได้มากขึ้นเท่านั้น,ต่อหน้าทักษะเทวะเลียนแบบ,เขาไม่สามารถที่จะทำเช่นนั้นได้.
เขาต้องใช้ทักษะอื่น!
ในเวลานี้,จงซานที่ทำการวิเคราะห์ฝ่ายตรงข้าม,จวงจื่อนั้นสามารถใช้ทักษะเทวะเลียนแบบได้อย่างร้ายกาจ,และยังเป็นคนที่เทียบกับปราชญ์เทพอีกด้วย,เขามีความแข็งแกร่งเหนือกว่าจงซานชัดเจน.
อีกทั้ง,จงซานรับรู้ว่าจวงจื่อยังมีวิชาอีกหลากหลาย?
ไม่ได้มีเพียงแค่ทักษะเทวะเลียนแบบแน่,และดูเหมือนว่าเขาจะจงใจซ่อนมันเอาไว้เป็นความลับด้วย.
คนเช่นนี้,จะต่อสู้อย่างไร?
จงซานที่ครุ่นคิดไปมาอย่างหนัก,ก่อนหน้านี้เขาเห็นบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยโจมตีออกมา,เป็นไปได้ว่ามีความเป็นไปได้สองอย่าง.
อย่างแรก,พลังของเขาตกลง,พลังเลียนแบบของจวงจื่อจึงสลาย,ทว่าพลังของจวงจื่อนั้นน่าจะมีมากกว่าเขามาก,ดังนั้นทักษะเลียนแบบไม่น่าจะกินพลังเขามากขนาดนั้น,เป็นไปได้ว่ามันมีความเสี่ยงกับเขาเช่นกัน.
อย่างที่สอง,เกี่ยวกับของวิเศษ! เขาสามารถที่จะใช้วิชาเลียนแบบ,ทว่าของวิเศษนั้นกลับไม่มีผลต่อพลังเลียนแบบ!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ลอบโจมตีจวงจื่อ,ความจริงได้ช่วยจงซานอย่างมากมาย.
ความตายของเซียนเทียนจง,จะช่วยเพิ่มอิทธิพลให้กับตาเจิ้ง,ดังนั้นหากต้องการสังหารเขา,จะต้องล้มจวงจื่อให้ได้.
ขณะที่จวงจื่อสังหารบรรพชนชราเสวี๋ยเม่ยนั้น,ที่ฝ่ามือของจงซานปรากฏตราราชวงศ์สีแดง.
ตราประทับครรลองสวรรค์,หลายปีมานี้,มุกสีแดงชาติที่ได้หล่อหลอมตราประทับให้แข็งแกร่งขึ้น,และทำให้มันส่องประกายแสงสีแดงออกมามากขึ้น,บนหัวมังกรทั้งเก้าที่มีมุกสีแดงชาติ,ราวกับเป็นสมบัติจากสวรรค์,ที่ส่องประกายแสงสว่างไม่มีวันดับ!
ตราราชวงศ์ต้าเจิ้ง!
"โฮกกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ใต้เท้าจงซานนั้น,ต้าเต๋าของจงซานคำรามลั่น,พลังฟ้าดินที่แผดแสงสีทองมากมายปรากฏขึ้น,มันถูกตราครรลองสวรรค์รวบรวมมา.
วาสนามากมายไร้ที่สุดสุด,เป็นอำนาจของราชวงศ์,ไม่ใช่ของราชาคนใด,มันเป็นวาสนาไร้เจ้าของ
ที่ถูกดึงมา,พลังมากมายนับไม่ถ้วนที่ทำให้จวงจื่อใบหน้ากลายเป็นจริงจัง.
จงซานที่จ้องมองไปยังจวงจื่ออย่างไม่แยแส,ตราราชวงศ์ต้าเจิงที่ถูกปล่อยออกไป,วาสนามากมายที่มารวมกัน,และยังเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ,ปิดป้องท้องฟ้า,ปกคลุมสวรรค์ราวกับจะไร้ที่สิ้นสุด.
"ตราครรลองสวรรค์,คู่ฟ้าคู่ดิน!"จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง!"จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
天地一方 Tiāndì yīfāng(หนึ่งฟ้าหนึ่งดิน) คู่ฟ้าคู่ดิน
หมายถึง ว. ยั่งยืนอยู่ชั่วฟ้าดินสลาย, ชั่วนิรันดร.
"พรึด!"
ตราครรลองสวรรค์ที่ดูดซับวาสนามากมาย,อำนาจฟ้าดินจากทั่วทุกสารทิศที่กำลังโถมทับกดลงไปยังร่างของจวงจื่อ.
คู่ฟ้าคู่ดิน?
ดวงตาของจวงจื่อที่เปลี่ยนไป,ฟ้าดินที่เปลี่ยนแปลงไปในทันที,ราวกับว่าพริบตาเดียวทั่วสารทิศได้เปลี่ยนไป,ตราราชวงศ์ที่ผนึกสวรรค์,ราวกับจะทำให้สวรรค์ล่ม,ทำให้สวรรค์กลายเป็นของมันเอง.
"ตราราชวงศ์เทียนตี้อย่างงั้นรึ?"จวงจื่อใบหน้าเปลี่ยนสีขณะกล่าวออกมา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น