Immortality Chapter 1276 Intrepid Zhuangzi

Immortality Chapter 1276 Intrepid Zhuangzi

Chapter 1276 Intrepid Zhuangzi

强悍的庄子

  จวงจื่อผู้หาญกล้า

 

จวงซานที่ยืนอยู่บนหัวของต้าเต๋ามังกร,จ้องมองไปยังผีเสื้อมากมายที่อยู่รอบๆจวงจื่อ.

 

สองสุดยอดฝีมือที่กำลังประจัดหน้ากัน,ทั้งสองที่จ้องมองกันและกัน.

 

"เซิ่งหวังจง,จวงจื่อไม่ได้มีเจตนาเป็นศัตรูกับเจ้า,เซียนเทียนจงไม่สามารถตายได้! โปรดงดเว้นเรื่องนี้ด้วย!"จวงจื่อกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

 

"ตายไม่ได้อย่างงั้นรึ? ข้าไม่เชื่อเจ้าและเซียนเทียนจงจะมีมิตรภาพมากมายถึงเพียงนั้น!"จงซานเอ่ยออกมเบาๆ.

 

"ข้าและเซียนเทียนจงหาได้มีมิตรภาพที่มากมายถึงเพียงนั้น,ทว่าเซียนเทียนจงนั้นไม่สามารถมองเพียงเท่านั้นได้,ไม่เช่นนั้นเขาจะสามารถหาศพของบรรพชนเต่าทมิฬได้อย่างงั้นรึ? มีบางคนที่ต้องการให้ข้าดูแลเซียนเทียนจง,อย่าได้ทำให้ข้าลำบากใจ!"จวงจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.

 

"หืม? เซียนเทียนจงมีผู้สนับสนุนเบื้องหลังอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.

 

ในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานเข้าใจได้ในที่สุดว่าทำไมเฉิงโห่วที่เห็นเซียนเทียนจงจึงเต็มไปด้วยความสภาพ,ด้วยตำแหน่งจื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬ? เห็นชัดเจนว่ามันไม่เพียงพอ.

 

เซียนเทียนจงมีคนอยู่เบื้องหลังนั่นเอง,ทว่าพวกเขาสามารถส่งศพของบรรพชนเต่าทมิฬมาให้เขาได้เลยรึ? ผู้อยู่เบื้องหลังดูเหมือนว่าจะเป็นตัวตนที่น่าเกรงขามไม่น้อย.

 

"ใช่,เป็นเช่นนั้น,คงทำได้เพียงแค่ขออภัย,ข้าและเขาแม้นไม่มีมิตรภาพมากมาย,ทว่าก็เกี่ยวข้องกับบุญคุณ,ข้าไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นใคร!"จวงจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.

 

จงซานที่จ้องมองเซียนเทียนจงที่กำลังตะเกียกตะกาย,จากนั้นก็หันหน้ามามองจวงจื่อ.

 

"ตระกูลหวงกู่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

 

การคาดเดาของจงซาน,เป็นการหยั่งเชิง,ทำให้จวงจื่อเผยท่าทางตื่นตะลึงก่อนที่จะเร่งรีบเก็บอารมณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว,ดวงตาหดเกร็ง,ไม่เคยคิดจะประเมินจงซานต่ำ,คาดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายแล้วก็ยังคงประเมินต่ำอยู่ดี.

 

จากสายตาของจวงจื่อ,จงซานสามารถยืนยันได้ในทันที.

 

เซียนเซิงซือได้เอ่ยบอกกล่าวต่อเขาว่าตระกูลอันดับหนึ่งของโลกใบนี้ก็คือ,ตระกูลหวงกู่!

 

เขาที่ไม่สามารถที่จะหาข้อมูลอะไรเกี่ยวกับตระกูลหวงกู่ได้,รับรู้เพียงส่วนยอดของปลายภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น,จื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นหุ่นเชิดของตระกูลหวงกู่?

 

"ในเมื่อเซิ่งหวังจงรู้แล้วก็ไม่ควรฝืน,เจ้าไม่ควรหาเรื่อง!"จวงจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.

 

จงซานที่เผยยิ้มที่มุมปากด้วยท่าทางเหยียดหยัน,"ไม่ควรหาเรื่องอย่างงั้นรึ? ข้าจะแสดงให้เจ้าได้เห็น,วันนี้,เซียนเทียนจงต้องตาย!"

 

สำหรับจงซานแล้ว,จงซานต้องการสังหารเซียนเทียนจง,หากเซียนเทียนจงยังมีชีวิตอยู่,เผ่าเต่าทมิฬย่อมไม่ตกเป็นของกุยเสอ,งานถัดไปของเขาก็คือรวบรวมภาคเหนือ,และรับเผ่าเต่าทมิฬเป็นพันธมิตร.

 

นอกจากนี้จงซานเชื่อว่าด้วยความแข็งแกร่งของตัวเอง,ถึงตระกูลหวงกู่จะเป็นเหมือนดั่งปลายยอดน้ำแข็งที่ทรงพลังน่าเกรงขาม,ทว่าหากว่าเขาได้รับเผ่าเต่าทมิฬ,ก็จะทำให้เขามีคุณสมบัติที่จะต่อรองพูดกับตระกูลหวงกู่ได้.

 

"หืม?"จวงจื่อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.

 

ทั้งที่รู้ว่าเป็นตระกูลหวงกู่,จงซานยังต้องการสังหารเซียนเทียนจงอีกรึ?

 

"ข้าพูดแล้ว,ไม่คืนคำ!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

 

"เซิ่งหวังจงทำให้ข้าประหลาดใจอีกครั้งแล้ว,ข้าไม่ได้จงใจที่จะช่วยเหลือตระกูลหวงกู่,ทว่าบุญคุณต้องตอบแทน,เซิ่งหวังจง,ให้ข้าได้เห็นวิธีของเจ้า!"จวงจื่อที่เผยยิ้มออกมาในทันที.

 

ระหว่างที่กล่าวออกมานั้น,ผีเสื้อมากมายที่โบยบินโบกพัดออกไป,การต่อสู้ของจงซานและจวงจื่อเริ่มขึ้นในทันที.

"โฮกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

 

ต้าเต๋ารูปมังกรคำรามลั่น,จงซานที่ลงมือในทันที.

 

ขณะที่จงซานและจวงจื่อเปิดศึกกันอย่างเป็นทางการ,เป่ยชิงซือและเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ก็ตัดสินชัยชนะและพ่ายแพ้กัน.

"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

 

ขณะที่ผมของเป่ยชิงซือที่โบกสะบัดตามลม,ภูเขาน้ำแข็งของนางก็กระแทกภูเขาน้ำแข็งของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์,เกิดระเบิดดังสนั่น,กระบี่ยาวในมือเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่แตกหัก,ก่อนที่เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์จะลอยละล่องออกไป.

 

"พู!"

 

เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ล่วงหล่นลงไม่ไกลจากเสาสวรรค์,ปากของนางที่พ่นโลหิตออกมาอย่างบ้าคลั่ง.

 

"พ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เผยสีหน้าไม่อยางเชื่อ.

 

"ท่านพ่ายแพ้แล้ว!"เป่ยชิงซือพยักหน้ารับ.

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า,ฮ่าฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่า!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.

 

เหล่าศิษย์ของตำหนักเทพเหมันตร์ที่เร่งรีบบินมา,"เจ้าตำหนัก!"

 

เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่จดจ้องมองเป่ยชิงซือเขม็ง,ใบหน้าที่เผยท่าทางอนาถใจ,"ทักษะเทวะที่ข้าสร้างขึ้นมาเอง,สายโลหิตที่ส่งมอบไปให้กับเจ้า,คาดไม่ถึง,ฮ่าฮ่า,คาดไม่ถึงข้าจะเทียบกับเจ้าไม่ได้อย่างงั้นรึ?"

 

การโจมตีที่หนักหน่วงรุนแรง,ทักษะเทวะของบรรพชนรุ่นแรกที่สร้างขึ้น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนที่สามารถครอบครองพลังของบรรพชน? นี่คือทักษะเทวะที่น่าเกรงขามกว่าต้นฉบับอย่างงั้นรึ? พลังโจมตีรุนแรงกว่าอย่างงั้นรึ?.

 

เป่ยชิงซือที่ไม่กล่าวสิ่งใด,ทว่ายังคงเงียบงันจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.

 

"วิญญาณเหมันตร์,วิญญาณเหมันตร์!"บนอากาศที่ว่างเปล่าปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งที่ยังคงคำรามดังก้อง.

 

ปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งเวลานี้อยู่ห่างจากพื้น 150,000 ลี้แล้ว,ตอนนี้พยายามที่จะทะลวงลงมา,ทว่าดูเหมือนว่ามันยากที่จะต้านทานแล้ว,ปิศาจสวรรค์ที่อยู่รอบๆกำลังลอยเคว้งไปมา,ดูเหมือนว่าการมีอยู่ของพวกมันก็เพื่อรักษาปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่ง,ปิศาจสวรรค์ทั้งหมดต้องการที่จะเดินทางมายังโลกใบใหญ่แล้ว.

 

เหล่าผู้ฝึกตนของตำหนักเทพเหมันตร์ที่กำลังเผยแววตาตื่นตระหนกตกใจ,ขณะที่กวาดตามองรอบๆ,พบเพียงจวงจื่อและจงซานที่กำลังต่อสู้กัน.

 

"ตั้งแต่แรกแล้วจวงจื่อนั้นไม่ได้สนใจพิธีบูชายันต์นี้เลย,ตั้งแต่แรกแล้วพวกเขาไม่ได้สนใจประชาชนทั่วหล้าเลยแม้แต่น้อย!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เผยใบหน้าบิดเบี้ยว.

 

ในเวลานี้,เจ้าตำหนักเหมันตร์ที่พบว่าโลกใบนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว,ทุกๆคนไม่ได้สนใจการมากถึงของโลกปิศาจสวรรค์,มีเพียงนางคนเดียวที่ยืนหยัดอยู่.

 

มีเพียงนางคนเดียวอย่างงั้นรึ?

 

"บรรพชน,ท่านไม่ควรยืนติด."เป่ยชิงซือที่ท้ายที่สุดก็กล้าเอ่ยเตือน.

 

"ยึดติดอย่างงั้นรึ?ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่น้ำไหลออกมาเป็นสาว,เงยหน้าขึ้นท้องฟ้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง.

执着 [zhí​zhuó] สิ่งที่ยึดติด ความยึดมั่นถือมั่น

 

"เจ้าตำหนัก,ท่านเป็นไรหรือไม่?"เหล่าศิษย์ที่ตามมาเข้าไปประครองเจ้าตำหนัก.

 

"ไปให้พ้น!"เจ้าตำหนักที่ผลักไสศิษย์ให้ออกไป.

 

"เป่ยชิงซือ!"เจ้าตำหนักเหมันตร์ที่ดวงตาแดงซ่าน,พร้อมกับคำรามกล่าวเสียงหืดหอบ.

 

เป่ยชิงซือที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,เฝ้าระวังอย่างระมัดระวัง,เจ้าตำหนักไม่ใช่ว่าเป็นบ้าไปแล้วรึ?

 

"เป่ยชิงซือ,เป็นความจริงที่ข้าด้อยกว่าเจ้า,ดวงวิญาณของข้าด้อยกว่าเจ้า,ข้าด้อยกว่าเจ้า,ทว่าประชาชนทั่วหล้าไม่สามารถละเลยได้!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.

 

เป่ยชิงซือจ้องมองอย่างไม่พอใจนักไปยังเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์.

 

"ผู้คุมกฏตำหนักเทพเหมันตร์รับคำสั่ง!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เอ่ยออกมาเสียงดังทันที.

 

"อยู่นี่แล้ว!"เหล่าสตรีตำหนักเทพเหมันตร์ที่เอ่ยออกมาในทันที.

 

"นับจากนี้เป็นต้นไป,เป่ยชิงซือคือประมุขตำหนักเทพเหมันตร์รุ่นที่ห้าสิบหก,ห้ามโต้แย้ง!"เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

 

"รับทราบ!"เหล่าศิษย์ของตำหนักเทพเหมันตร์ที่รับคำสั่งในทันที.

 

เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์นำตราประทับผลึกน้ำแข็งขนาดเล็กออกมา,ก่อนที่จะสะบัดโยนไปให้เป่ยชิงซือ.

 

ตอนนี้เป่ยชิงซือที่แสดงท่าทางงงงวยเล็กน้อย,บรรพชนต้องการทำอะไร?

”!”

 

เป่ยชิงซือที่รับตราประทับมา,จ้องมองเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ด้วยท่าทางไม่เข้าใจ.

 

เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่เผยยิ้มอย่างอดสู,"นับจากวันนี้,เจ้าคือเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์แล้ว,ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ลืมความปรารถนาสุดท้ายของท่านหญิงนวีหว๋า,ปกป้องโลกปิศาจสวรรค์."

 

"บรรพชน,ท่านต้องการทำอะไร?"เป่ยชิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา.

 

"ท่านหญิง,ความเสียใจของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์รุ่นที่ห้าสิบห้าอย่าได้ลืมเด็ดขาด,"ผู้คุมกฏตำหนักเทพเหมันตร์กล่าว.

 

"บรรพชน?"เป่ยชิงซือที่ราวกับตระหนักอะไรได้.

 

"เป่ยชิงซือ,จำเอาไว้,เพื่อประชาชนทั่วหล้า!"อดีตเจ้าตำหนักเหมันตร์ที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.

 

จากนั้นนางที่พุ่งออกไปยังใจกลางของเสาสวรรค์ทั้งสี่.

 

"บรรพชน,อย่าไป!"เป่ยชิงซือตะโกนออกไปเสียงดัง.

 

"วูซซซซ!"

 

เจ้าตำหนักเหมันตร์ที่พุ่งลงไปในสระเพลิงปิศาจเก้าหยิน.

 

กระโดดลงไป? เหล่าศิษย์ของตำหนักเหมันตร์ทั้งหมดที่ตื่นตะลึง.

 

เป่ยชิงซือที่คว้าได้เพียงแค่,ผ้าพันคอของนาง.

 

เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ล่วงหล่นลงไปในสระแล้ว,เพลิงปิศาจเก้าหยินที่เผาร่างของนางอย่างรวดเร็ว,ดวงวิญญาณของนางไม่ได้รับบาดเจ็บ,มันเพียงแค่เผาร่างเนื้อเท่านั้น,ดวงวิญญาณ๘องนางที่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า,ทะยายไปยังโลกปิศาจสวรรค์.

 

"ไม่~~~~~~~~~~~~!”เป่ยชิงซือที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,ดวงตาของนางที่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย.

 

วิญญาณของเจ้าตำหนักเหมันตร์ที่พุ่งไปยังโลกปิศาจสวรรค์,อย่างสงบ,ขณะที่นางหันหน้ากลับมามองเป่ยชิงซืออย่างอ่อนโยน,พบเห็นอารมณ์ของเป่ยชิงซือที่หนักอึ้ง,สมองที่ว่างเปล่า.

 

"พรึบ!"

 

เป่ยชิงซือที่คุกเข่าลง,น้ำตาที่ไหลเป็นสาย."ทำไมเป็นเช่นนี้!"

 

เจ้าตำหนักเทพเหมันตร์แม้นว่าจะกดดันเป่ยชิงซือด้วยหลักการความเที่ยงธรรมไม่หยุดหย่อน,ทว่าท้ายที่สุดนางก็คือบรรพชนเป่ยชิงซือ,ในอดีตนางที่สั่งสอนนางมากมาย,ทำให้ภายในใจของนางสั่นไหว,ความเศร้าที่ปกคลุมหัวใจ.

 

"เจ้าตำหนัก!"เหล่าศิษย์ของตำหนักเทพเหมันตร์ที่คุกเข่าร้องไห้.

 

"วิญญาณเหมันตร์,วิญญาณเหมันตร์,วิญญาณเหมันตร์!"ภายในโลกปิศาจสวรรค์,ปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงยินดีเป็นอย่างมาก.

 

ดวงวิญญาณของเจ้าตำหนักเทพเหมันตร์ที่ถูกสูบเข้าไปในปากที่น่าเกียจของปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งในทันที.

 

หลังจากที่มันกลืนกินวิญญาณเหมันตร์แล้ว,ปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งอาการบาดเจ็บของมันที่หายไปในทันที,ร่างกายที่แตกเป็นทางยาวมากมายฟื้นฟูไปทั้งหมด.

 

"ฟิ้ว!"ปิศาจสวรรค์ที่ลอยออกไป,หายไปในทันที.

 

ปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งที่หายไปแล้ว,ม่านพลังที่ก็เด้งกลับ,ปิศาจสวรรค์มากมายที่พยายามโจมตีม่านพลัง,แต่เมื่อไม่มีปิศาจสวรรค์ลำดับหนึ่งทุกอย่างก็ดูจะไร้ประโยชน์.

"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

 

โลกปิศาจสวรรค์ที่ถูกดันกลับ,ประชาชนทั่วหล้าถูกช่วยแล้ว.

"ฮืออออ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~! ”

 

เป่ยชิงซือที่ร้องไห้เสียงดัง,ยากที่นางที่จะระงับความเศร้าใจเอาไว้ได้,ปิศาจสวรรค์ถอยกลับแล้ว,ปิศาจสวรรค์ทั้งหมดหายไปแล้ว,เป่ยชิงซือไม่ตาย,ทว่าตอนนี้อารมณ์ของนางย่ำแย่เป็นอย่างมาก.

 

"คารวะเจ้าตำหนัก!"เหล่าศิษย์ของตำหนักเทพเหมันตร์ที่คุกเข่าให้กับเป่ยชิงซือทันที.

 

"เจ้าตำหนัก?"เป่ยชิงซือจ้องมองตราประทับขนาดเล็ก,นางที่โศกเศร้าจึงไม่สามารถเอ่ยอะไรตอบออกไปได้.

 

ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้!

----------------------------------------------------------------

 

ส่วนอีกมุมหนึ่ง.

 

จงซานและจวงจื่อที่กำลังต่อสู้กัน,พวกเขาที่เข้าปะทะกันครั้งแล้วครั้งเล่า,ในเวลานี้จงซานที่ยื่นมือออกไป,ที่นิ้วของเขาปรากฏหลุมดำน้ำวน,ทักษะเทวะ,กุยถูกใช้ออกมาในทันที!

 

หลุมดำน้ำวนที่ขยายใหญ่ขึ้นในทันที,พุ่งตรงไปยังทิศทางของจวงจื่อ.

 

ที่ไกลออกไป,ภายในต้าเต๋าของจวงจื่อ,จวงจื่อที่หลับตาลง,ก่อนที่จะลืมขึ้น,ทันใดนั้น,ดวงตาทั้งสองข้างของจวงจื่อที่เปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด.

 

มันกลายเป็นดอกเหมย! ดวงตาทั้งสองข้างกลายเป็นดอกเหมย,ที่กำลังหมุนวนโคจรช้าๆ.

 

"เนตรดอกเหมยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

 

"เนตรดอกเหมยของข้า?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ยังไม่ตายอยู่ไกลออกมาอุทานออกมาด้วยความตกใจ.

 

"เป็นไปไม่ได้,ข้าใช้เวลาหลายพันปีเพื่อตระหนักรู้เนตรดอกเหมย,เจ้า,เจ้าที่เพิ่งรับข้าไปในตำหนัก,จะสามารถตระหนักรู้ดอกเหมยสองกลีบเลยได้อย่างไร? สองกลีบอย่างงั้นรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่โอดครวญ.

 

ดวงตาของจวงจื่อทั้งสอง้างมีดอสองกลีบ,ทว่าในเวลานี้จวงจื่อหาได้สนใจบรรพชนชราเสวี๋ยเหมย,ทว่าภายใต้การโคจรของกลีบดอกเหมย,เขาได้ยื่นมือขวาออกไป,นิ้วชี้และกลางชี้ออกไป,ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาๆหนึ่งเกิดขึ้น.

 

ที่ด้านหน้านิ้วของจวงจื่อปรากฏภาพเงาขึ้น,นอกจากนี้เงาดังกล่าวยังขนายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย.

 

บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจจนสิ้นเสียง,เพราะว่าเขาพบว่า,กระบวนท่าของจวงจื่อในเวลานี้เหมือนกับกระบวนท่าทางของจงซานมาก.

 

จวงจื่อกำลังเลียนแบบจงซานอย่างงั้นรึ?

 

ไม่ใช่,คัดลอก,เขากำลังคัดลอกทักษะเทวะของจงซาน?

 

ที่ด้านหน้าจวงจื่อที่ปรากฏหลุมดำขึ้นในทันที,เห็นชัดเจนว่าเขาสามารถคัดลอกทักษะเทวะที่ทรงพลังนี้ขึ้นมาได้.

 

"นี่มันทักษะเทวะกุยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่อยู่ตรงข้ามเผยใบหน้าไม่อยากเชื่อออกมา.

 

กุย ปะทะ กุย?

*********

溃 (Kuì) break down,to disperse พังทลาย,เสื่อมสลาย.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.